CARTOUCHE wint de enige echte virtuele – kom je mee? dan gaan we even zitten – trofee op pomgedichten – Frans Terken zilver en Jako Fennek brons

Geplaatst doorPom Wolff 2 reacties op CARTOUCHE wint de enige echte virtuele – kom je mee? dan gaan we even zitten – trofee op pomgedichten – Frans Terken zilver en Jako Fennek brons
juryvoorzitter Hoedemakers heeft gesproken – ze wil snel der tuinhuisje in – weg van de warmte. wedstrijd gesloten – dank aan alle dichters die instuurden – here are the results of ons eigen bregje zonderland:


De gedichten waren fijn om te lezen, stuk voor stuk, dus het uitdelen van de edelmetalen was – op Cartouche na – weer moeilijk.
 
Goud Cartouche
Zilver Frans Terken
Brons Jako
 
 
Liefs en niet smelten vandaag, hooguit voor een fijne omarming van een geliefde of van iemand die er een kan worden.
 
 
Jeanine/Bregje
 
ach ja onze CARTOUCHE schreef zonder dat ie het wist 8 wereldregels. de eerste 8 regels die alle andere volstrekt overbodig maken – omdat ze alles zeggen omdat ze hemel en aarde in elkaar laten overvloeien – van de wereld zijn: de regels van de trein – de trein die voorbij gleed richting KLEEF – meer hoeft niet – dat zal alles zijn – beter gezegd dat is alles in de vroege prachtochtend door cartouche beschreven. ik weet niet uit welk lied hij de engelse tekst citeert – ik kan alleen aan leonard cohen denken bij de alles verwoestende 8 regels van Cartouche deze week:

Van die dag bleef alleen de kracht
de stilte van het ochtendlicht, dat
voorzichtig opkroop uit het gras
de volte van een oogopslag
 
die zich toonde toen
de trein traag langszij gleed
naar verlengde groenestraat
van heijendaal in richting kleef

mijn god welk een schoonheid!

jeanine:
Cartouche
 
Prachtig, meer kan ik er niet over zeggen. Of jawel, dat kan ik best, ik kan haarfijn uitleggen waarom ik het prachtig vind maar misschien vertel ik het dan stuk en dat zou jammer zijn. Liever houd ik de vervoering vast en reis nog even verder.
 
  • Frans Terken – We verkennen de omgeving
  • Rik van Boeckel – in de tuin vliegen vlijtige vlinders
  • Marc Tiefenthal – Hoe oud ook het badhuis
  • Erika De Stercke – Een tikje op mijn schouder
  • Cartouche – kom, mijn lieve, laat ons nog even gaan zitten en zien
  • Petra Maria maar omdat ik daar altijd zat
  • Jako Fennek – je kijkt om je heen en denkt hoe ikea hier heeft huisgehouden


wie wint de enige echte virtuele – kom je mee? dan gaan we even zitten – trofee op pomgedichten?
 
we zijn benieuwd hoe de dichter deze uitnodigende woorden weet om te zetten tot iets wezenlijks – en dat dan ook nog middels poëzie. – jeanine hoedemakers juryvoorzitster deze week houdt ook van zitten – meer vullen we niet in – de uitnodiging en alles wat daar uit voortkomt is  aan de dichters – u kent de regels: de gedichten niet te lang svp – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.


nou ja had gekund
een gedicht
niet dat je er op wachtte
 
iets van een glimlach
had je me gegund
minzaam
 
ja witte wijn
doe maar
had je gezegd
 
rotterdam
zou ik geschreven hebben
én ben jij

  kom je mee?
dan gaan we even zitten
 
pom wolff
Als gegoten

We verkennen de omgeving
met geoefende ogen van vogelkijkers
trekken ons terug achter kreupelhout
in een verdekt opgestelde hut

niet dat je van zitten lui wordt
etalagebenen die om rust vragen
zoals je in een bankje redding ziet
om de tijd uit te zitten

wachten als een tweede natuur
dat we zo perspectief bepalen
of er al een gat in de dag schijnt
de lucht zich langzaam opent

hoe we achterover leunen
rusten op onze lauweren
vastgeschroefd aan onze zetels
doen we doelmatig ons werk

FT 31.05.2019



pom: kom je mee dan gaan we even zitten – een terugblik – een moment voor contemplatie – op zich een heerlijke regel – in beweging komen om te gaan zitten – vandaag op de warmste dag van het jaar met onze jeanine als juryvoorzitter gaan we er eens even goed voor zitten maar pas nadat we dichters welkom hebben  geheten en een groot dankjewel voor de inzendingen is uitgesproken. frans beschouwt een leven, een terugblik en de daarbij behorende contemplatieve gedachten in een. de wat oudere medemens wordt in zijn eigen natuur geplaatst. hoe het zwarte gat vandaag weer open te krijgen lijkt de dichter ons voor te leggen. de ouden van dagen zullen het weten in de beloofde 35 graden volle zon vandaag. dat is geen achteroverleunen meer dat wordt overleven. etalagebenen wel of niet. schroeven los en de schaduw in! de paden en de lanen op –  het maakt niet uit waar.
 
jeanine:
FT 31.05.2019
 
Als gegoten zitten. Niet dat je van zitten lui wordt…. Deze regel is een opluchting voor me, ik denk namelijk best vaak dat ik lui ben.
De overgang hier naar de etalagebenen begrijp ik niet helemaal.
In zijn totaal is het een fijn gedicht met heerlijke regels als; zoals je in een bankje redding ziet/ om de tijd uit te zitten –  of er al een gat in de dag schijnt.
Graag gelezen.
 
Tuintafereel van vlinders

Ik zit er niet mee dat jij staat
apegapend met een mondvol

handen strelen lucht en vingers
in de tuin vliegen vlijtige vlinders

van hot naar wat heet een schutting
om tegen te leunen liplezend de wereld

we laten het er niet bij zitten
omarmen de weelde de adem van liefde.

Rik van Boeckel
1 juni 2019



pom: rik houdt het kort in deze hitte. vlindertje erbij. adem en liefde klaar is kees – de dichter ergens in de tuin – bloknootje – potloodje – witte wijn – teiltje met ijswater – twee mensen twee vlinders en een schutting tegen de boze buitenwereld.
 
jeanine:
Rik van Boeckel
1 juni 2019
 
Met een mondvol handen, dat is wat ik als eerste lees en ik ben daar zo van onder de indruk dat ik het niet kwijtraak. Ook al is er geen sprake van een doorlopende regel. Kortom, ik zit vast in een per ongeluk fout gelezen overgang. Het beeld apegapend met een mondvol ervaar ik niet als een prettig beeld. Als praat er iemand met volle mond, je ziet het malen, de speekselklieren hun werk doen en denkt, getsie. Enfin, samengevat is het een lieflijk liefdesgedicht, twee mensen laten het er niet bij zitten. Gelijk hebben ze, als er omarmd kan worden dan moeten wij mensen dat doen. Elkaar vaker omarmen kan helemaal geen kwaad.
 
Glimvormen
 
Hoe oud ook het badhuis,
vrouwen
zoeken er elkaar op.
 
Stil ligt de ene als de andere haar schrobt,
de andere zitten, kletsen en glimmen.
 
Wie weet er niet van de mosselman
–        hij prutst er vlot op los en slikt?
Of de oestervent? Hij likt en proeft,
zuigt en slikt. Zij
 
geeft hem het ruime zilt.
Terwijl een andere net rilt
bij de gedachte alleen al.
 
Haar auberginekleur schuilt diep
in de plooien. Einde van de massage. 


—
marc tiefenthal



pom: hier wordt een tafereel beschreven – een klassiek schilderij. badende vrouwen – tiefenthal beschrijft nauwkeurig de onder-delen.
 
jeanine:
marc tiefenthal
 
Ervaring uitwisselende dames in een oud badhuis. Dat het oud is maakt de dames niet uit schrijft de dichter. Als lezer denk ik iets te moeten met deze gedachte en verweef hem met de rest. Hier kunnen de dames vrij met elkaar spreken, geen man legt ze het zwijgen op.
Zou ik het gedicht goed lezen?  Proef ik hier een erotische ondertoon? Een geloof? Poeh, poeh, wat is het al warm
 

Zweven

Een tikje
op mijn schouder

wat kan kijken
groen zijn

in jouw ogen
van verrassing

laten we verder
nu de zon wegglijdt

vleermuizen ontwaken
voordat de nacht

zijn voetstappen
op onze lippen legt

Erika De Stercke



pom: eens kijken hoeveel mannen door De Stercke vandaag weer eens  ge-elimineerd worden. dichteres de stercke legt er elke week wel een om – minimaal een. mannen als eendagsvlinder in haar zoete tuintje. o nee we zijn nog niet zo ver – eerst vandaag de verleidingsscene het vreselijke einde krijgen we/lezen we volgende week.

jeanine:
Erika De Stercke
 
Wat kan kijken/ groen zijn…… het zou zomaar een mopje kunnen worden.  Mooi vind ik de laatste drie regels. Het gedicht komt niet goed bij me binnen, ik begrijp het niet.
 


Fluistertrein
 
Van die dag bleef alleen de kracht
de stilte van het ochtendlicht, dat
voorzichtig opkroop uit het gras
de volte van een oogopslag
 
die zich toonde toen
de trein traag langszij gleed
naar verlengde groenestraat
van heijendaal in richting kleef
 
de luister van een bewogen grondzit
zachte contouren, tasten van dimlicht
naar pure bezwering en rondzingen
 
van tonen – I know I’ll allways be
a lover day and night I’m just
a station on his way home
 
een statie gemaakt van meer
paal op de weg van genade
vast geankerd in zand en
opgespoten uit zee
 
kom, mijn lieve, laat ons nog
even gaan zitten en zien
 
01-06-2019
Cartouche
HET STOELTJE
neem mijn hand
mee
naar verre oorden
dachten wij jou
immers

een traveler
slapend
in gedurfde dromen

de reis nabij
lopen wij langs
het jonge maïsveld

schateren
van blonde
paardelokken
bijtend in je hand

aan het water
overschaduw je
met jouw zon
het verdriet

niet om het stoeltje
bij het raam
maar omdat ik
daar altijd zat

Petra Maria



pom: zo een laatste koplandachtige strofe – wat is dat vandaag allemaal hier op de pom?

niet om het stoeltje
bij het raam
maar omdat ik
daar altijd zat

 Cartouche begint met 8 wereldregels – petra maria eindigt er met 4 – had ik maar een zo een strofe! vrij naar bomans. dit soort strofen zijn te mooi om waar te zijn.

jeanine:
Petra Maria
 
Wat een mooi stoeltje. Vooral dankzij de laatste twee strofes.
Die Petra toch. Zou je traveler niet kunnen of willen wijzigen in reiziger?  En wat moet ik als lezer zien bij die in de hand bijtende paarde(n)lokken ?
dag pom,
in haast, groet van jako en fijne dag
 
kussens
 
je bent wezen dansen
je brengt haar naar huis
ze vraagt of je nog een koffie wilt
je neemt plaats bij een vaas
vol wilgekatjes
 
je kijkt om je heen en denkt
hoe ikea hier heeft huisgehouden
tafel stoelen
kasten kopjes lampen
alles uit de blauw-gele bunkers
 
ze zet muziek op, je danst nog
een beetje na
dan zak je weg tussen ikeakussens
haar handen voelen
als wilgekatjes
 
jako fennek


pom: hahaha – ‘je kijkt om je heen en denkt hoe ikea hier heeft huisgehouden’ – mijn dag is god vandaag. jako kan zo het cabaret in – daniel arends, peter pannekoek zullen hem niet verbeteren – heerlijke poëzie, poëtisch cabaret – tegelijk dodelijk.

jeanine:
jako fennek
 
  Sfeertje. Geen oordeel hier, enkel een hoe het was. Leuk dat  spel met de wilgenkatjes. Door het je doet dit, je doet dat, krijg ik net iets te veel het gevoel dat ik het zo ervoer maar de laatste twee regels maken dat weer goed. Graag gelezen.
 

Share This:

Gepubliceerd door Pom Wolff

Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman. In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes. Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'. Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.) 'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.

Doe mee met de conversatie

2 reacties

  1. Als gegoten

    We verkennen de omgeving
    met geoefende ogen van vogelkijkers
    trekken ons terug achter kreupelhout
    in een verdekt opgestelde hut

    niet dat je van zitten lui wordt
    etalagebenen die om rust vragen
    zoals je in een bankje redding ziet
    om de tijd uit te zitten

    wachten als een tweede natuur
    dat we zo perspectief bepalen
    of er al een gat in de dag schijnt
    de lucht zich langzaam opent

    hoe we achterover leunen
    rusten op onze lauweren
    vastgeschroefd aan onze zetels
    doen we doelmatig ons werk

    FT 31.05.2019

  2. HET STOELTJE

    neem mijn hand
    mee
    naar verre oorden
    dachten wij jou
    immers

    een traveler
    slapend
    in gedurfde dromen

    de reis nabij
    lopen wij langs
    het jonge maïsveld

    schateren
    van blonde
    paardelokken
    bijtend in je hand

    aan het water
    overschaduw je
    met jouw zon
    het verdriet

    niet om het stoeltje
    bij het raam

    maar omdat ik
    daar altijd zat

    Petra Maria

Laat een reactie achter