Er schudden heel langzaam proppen watten in mijn hoofd als de nagalm van doffe kerstklokken. Door de welving in het brillenglas ziet de wereld er licht gekromd uit. Het is stil in de keuken. De kinderen slapen nog. Met een tik van de grote teen van mijn rechtervoet klik ik de lichtjes in de kerstboom aan, ook al is het al lang licht. Het is één januari 2020. De boom ziet er nog net zo uit als gisteren. Maar hij voelt niet zo feestelijk meer. Het is allemaal weer voorbij en voor me ligt de dag als een uitzichtloze vale vlakte.
Of zoals herinneringen komen bovendrijven bij het binnenrijden van Rotterdam via de Brienenoord op een donkere vooravond na een weekend Antwerpen. Een leren tong, een zacht bonkend hoofd en een acetonlucht uit mijn poriën. De stad zich in een mist te zien openbaren, waarin de lichtjes zijn als een sterrennevel. En dat je dan weet dat je de volgende dag weer moet gaan werken. Dat de uren die je nog hebt, waarschijnlijk gevuld gaan zijn met bezorgpizza, leeg televisievermaak en een laatste paar herstelbiertjes. Van wat te herstellen eigenlijk?
De mens verzint zich een feest. Daarin bundelt hij alles wat hij zich wenst, droomt of zich als wenselijk aangepraat weet en vult dat aan met een ongezonde hoeveelheid protocol, planning, losbandigheid, gebrek aan planning, herrie, ongemakkelijke stilte, drank, vreten, vrouwen, eventueel chemicaliën en te laat gaan slapen. Er wordt gepraat onder hooggespannen verwachtingen. Tussendoor wordt er wellicht gedanst. Er wordt misschien gevreeën. Maar een einde verzint men zich nooit. Dat is geen onderdeel van dat grote al.
Het was nog een dag te rekken geweest, als ik niet anders zou besluiten. Aangenaam geobsedeerd tik ik wat dingen aan in mijn nieuwe fitness app. Was ik ook hier niet al eens eerder? Zeker wel. Ik kijk naar buiten en hoop heel erg dat ik het licht zie veranderen. Het een andere weerschijn zal laten zien. Het een uitzicht zal bieden. Maar dit is gewoon waar je doorheen moet, zonder dat de wetenschap waarom, ooit echt te leren is.
VON SOLO DICHTER, PERFORMER, COLUMNIST EN CINEAST www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl En volg VON SOLO ook op Facebook, Twitter en LinkedIn!!!
Share This:
Gepubliceerd door Pom Wolff
Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman.
In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes.
Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'.
Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.)
'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.
Bekijk meer berichten
