Frans Terken wint de enige echte virtuele – in een heerlijk soort vrijheid mogen wij leven – trofee op pomgedichten – Rik van Boeckel zilver

  • de finalisten:
  • Frans Terken: in jouw ogen al de open zee
  • Rik van Boeckel: de lucht ademt weelde uit
  • Petra Maria: dat onverhoopt het leven toch weer

wie wint de enige echte virtuele – in een heerlijk soort vrijheid mogen wij leven – trofee op pomgedichten?
 
niet dat ze het zal lezen – het bruggenmeisje met de zwarte hoed en de blote voeten – gisteren gefotografeerd op de brouwersgracht in 020 – in een heerlijke soort vrijheid gezeten – een gedichtje waard. tot waar brengt dit meisje de dichter?, en tot welk gedicht? – over de vrijheid – over het vrije zijn dat zij uitstraalt?
u kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor maandag . stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
Dichter bij het water

Hadden we de rivier niet
we zouden niet verder komen
we trekken grote handen aan
en drinken het water als leeftocht

peddelen op de stroom
tussen zachte oevers en weilanden
vogels die ons zingend begeleiden
richting monding en meer

niet de grond onder de voeten
maar dobberen op de deining
en niet weten waar we landen

een vinger een hand hoog in de lucht
om een zuchtje wind te voelen
in jouw ogen al de open zee


© FT 15.08.2020
een wel zeer geslaagde ‘dichter bij…’ van Frans – deze week. het is alsof we mee wiegen op de woorden op het water stroom afwaarts. dichter bij het water is bij frans hier dichter bij de natuur – de lezer meegevoerd in het roeibootje van de dichter en elke strofe een roeislag verder naar die prachtige slotregel, zowel letterlijk als figuurlijk. de open zee in haar ogen. lezen we het gedicht terug ook dan voelen we de deining van de woorden. van de open zee terug naar een staat van niet weten waar te landen – het dichtersbootje, ergens tussen de zachte oevers op weg naar de monding én naar (haar) meer. zo lezen we zowel heen als terug van de liefde. strofen van liefde ja dat is dit gouden gedicht.

Rotspaden van vrijheid

We deinen naar beneden
langs rotspaden van vrijheid

de lucht ademt weelde uit
beeldende inzichten gehouwen in kliffen

ezels lonken naar ogen
op weg naar de ruig ruisende zee

we dansen over kiezels in de glorie
van een Normandisch verleden

de Atlantik Wall hield vrij zijn niet tegen
we ademen lucht en licht in met vreugde.


Rik van Boeckel
Étretat
16 augustus 2020 –

Rik bijna in een euforische beschrijving van de grootheid van de natuur. en inderdaad de rotsen van etretat hakken in mensen heugnis. als rik de smalle rotspaden beschrijft voel ik me ook weer staan daar aan het einde van de wereld en voel ik ook weer de ruimte en de kracht van de natuur – de nietigheid van mensenbestaan – de wilde frisheid van de woeste lucht. een van alle kanten bruisend zilveren gedicht. als de golven op de rotsen van etretat.


ik zag je over de rivier
je zweefde bijna

zij kabbelde met kleine golfjes
als het rozegrijs
achter het kerktorentje

gisteren nog
de wind en het water
spoelden genadeloos
langs mijn stilstand

alles heeft gewacht
en daar houd ik zo van
dat onverhoopt
het leven toch weer
zijn keer neemt

petra maria – het woord stilstand detoneert een beetje hier – het is een te direct woord precies waar dichters indirect de wereld dienen te raken. stilstand is van de proza niet van de poëzie. nou weten we wel dat petra maria nooit zelf stilstaat dan hoeft het ook in haar gedichten niet. eigenlijk kan dit gedicht met veel minder om zoveel mooier te zijn. zou ik poëzieles geven ik zou dit gedicht als voorbeeld nemen om te tonen dat minder zoveel meer is – kan zijn:

ik zag je over de rivier
je zweefde bijna

zij kabbelde met kleine golfjes
als het rozegrijs
achter het kerktorentje

alles heeft gewacht
en daar houd ik zo van


herman

de brug is ver
het zijn geluiden
de stad
het was de wiegbrug toen
moest altijd wachten
zag de schippers
zag een klomp
zag een touw
zag ze zwaaien
er waren muntjes
herman

moet altijd denken
dan maak ik er maar weer een gedicht van
in de ochtend
tik tik tik
ze waren er wel de eerlijke woorden
maar daar doorheen
sla
sla
tik tik

een sienjaal
herman
zo een laatste moment
ben je toch alleen
ik weet nog hoe je op me wachtte toen
ik was met haar herman
ik kon niet anders

ze weet vast de schelde nog
hoe bang ze was om te vallen
later dansten haar hoge hakken
een lange hoge hakken mars
er was muziek
piano’s
we moesten zoenen
zoenden als de golven
herman

wat was ze blond
half blond
vissenogen
ze had gekropen zei ze
door zwarter bloed
door het zwartste bloed
we dronken antwerpen
tot aan onze voeten
de travestiet zong mooi

later speelde een gitarist een liefdesliedje
ik kan zo mooi kijken
als ik verliefd ben
dan spelen ze liedjes
dan zingen ze
ik kon niet anders herman
we keken water
soms sturen ze nog kaartjes
uit een ver land
schrijven ze een goed jaar

wat rest is de brug
waaraan de kleine floriade
onkruid groeit
door stalen hekken roest
en ergens nog iets stroomt
dat op een rivier lijkt

dan lopen ze door herman
dan lopen ze door

pomwolff


Share This:

Gepubliceerd door Pom Wolff

Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman. In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes. Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'. Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.) 'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.

Doe mee met de conversatie

2 reacties

  1. Dichter bij het water

    Hadden we de rivier niet
    we zouden niet verder komen
    we trekken grote handen aan
    en drinken het water als leeftocht

    peddelen op de stroom
    tussen zachte oevers en weilanden
    vogels die ons zingend begeleiden
    richting monding en meer

    niet de grond onder de voeten
    maar dobberen op de deining
    en niet weten waar we landen

    een vinger een hand hoog in de lucht
    om een zuchtje wind te voelen
    in jouw ogen al de open zee

    © FT 15.08.2020

  2. ik zag je over de rivier
    je zweefde bijna

    zij kabbelde met kleine golfjes
    als het rozegrijs
    achter het kerktorentje

    gisteren nog
    de wind en het water
    spoelden genadeloos
    langs mijn stilstand

    alles heeft gewacht
    en daar houd ik zo van
    dat onverhoopt
    het leven toch weer
    zijn keer neemt

    petra maria

Laat een reactie achter