Berlijn item met gedichten van Jolies Heij, Frans Terken, de jonge Martin Aart, Wibo Kosters, Pom Wolff en… Petra Maria, en… Rik van Boeckel, en… Anke Labrie

een U Bahn door uw woning? of door uw kelder? roept u maar – in Kreuzberg Berlin is alles mogelijk – deze week geen zondagochtendwedstrijd – wel de uitnodiging om uw berlijn gedicht toe te voegen aan dit Berlijn item. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst.


Berlijn
 
er was vast een ramp gebeurd
mijn moeder huilde nooit
 
haar lievelingsbroer
zou ze nu nooit meer zien
voorgoed achter die muur
 
mijn vader troostte haar
hij was een optimist
(helaas heeft hij de sloop
niet meer meegemaakt)
 
en ik  had geen benul
een onbekende oom
alleen wat anekdotes
uit haar kindertijd
en een gemeden onderwerp
hij was vast ‘fout’ geweest dacht ik

wat later op de dag
kwamen pas mijn vragen
en vage antwoorden alsnog
iets met Franco
 
vanaf die dag had ik een held als oom
 
anke labrie


————–

de oude dame in Berlijn


Berlijn is vrij en zij ook
haar gezicht spreekt
van verhalen
niemand kijkt nog mee
haar gedachten zijn de hare

ze wijst de weg en glimlacht
we hoeven niet de vragen
naar haar kant van de stad
van de muur
ze fonkelt van het leven

jaren later nu
denk ik aan haar
de zekerheid in haar ogen
dat het nooit nooit
nooit
nooit meer

dan daagt het besef
waar en wie ze ook is
deze dag, deze stad
ze loopt er
met opgeheven hoofd

helemaal vooraan

petra maria

—————–
Deze afbeelding heeft een leeg alt-attribuut; de bestandsnaam is berlin2020.jpg
hoi pom
kijk ik op de site tref ik daar allemaal gedichten over mijn geliefde berlijn aan; dan mag ik natuurlijk niet achterblijven….



berlin alexanderplatz

in deze krater dit huis
zonder dak dit uurwerk
zonder wijzers deze gevangenis
zonder muren deze toren
zonder kraaienest deze grond
zonder littekens deze pleisterplaatsen
zonder vuur deze muren
zonder oren deze kamers
zonder ogen deze dagen
zonder uur deze nachten zonder spiegels
alleen het zwart van het achterhoofd
deze ogen zonder blik

waar vind ik jou, mijn biberkopf?


Jolies Heij




———-


berlijn – oberbaumbrücke


Iemand bedacht zeven manieren om een rivier
over te steken en maakte daar werk van

in mijn dromen kruip ik elke keer
uit een nat pak over een vloer van beton
om het angstzweet van het lijf te spoelen

de kou walst in brokken door me heen
alsof het resten van de muur zijn
waar ik onafgebroken tegenaan loop

zonder brug is geen andere kant te bereiken
het water kruist de weg in een schuimende goot

in alle gaten aan de overzijde zoek ik een lief
kniel neer om in kleine letters op de muur te lezen
“sie blickt aus dem Fenster während in ihrem Rücken die
letzten Blaschen des Seifenschaums zitternd vergehen”

mag ik er een in mijn hand vangen
om haar te bewaren die onze ruimte bewaakt


Frans Terken



————-


Over het Berlijn van de Liefde.

Liefde was ver te zoeken
dicht bij onze muur stonden
we te lezen over de zones
van het geheel aan ons
gewijde westen.

Aan de andere kant
was een verloren
ruimte. We aten
daar. Luisterden
naar de verhalen maar
werden verliefd
op het serveerstertje
dat onze ogen stal
en vragen stelde
hoe het was
zoals ze wist dat het
toch zijn zou moeten
om niet te hoeven
fluisteren
behalve in het oor
van je geliefde.

Zijdezacht gaf ik haar
antwoord. Ze belandde
op mijn bord. We kusten
in vrijheid ik lustte haar

als parelhoen in wijnsaus
We rekenden nooit af.

Hoeveel is genoeg voor liefde,
wat maakt ons nog vrij

de eeuwen nestelden in jaren.

jassen hielpen ons
in de regen.

In negentiennegenentachtig
kwam je vrij. Moeder was je
en prachtig. De wereld
was een open wond
die heelde.

Ik zag je terug in alle
beelden, we kusten
door de schermen heen.


Martin Aart de Jong




————–
Deze afbeelding heeft een leeg alt-attribuut; de bestandsnaam is berlin2020.jpg


Todesfuga der Liebe

10 jaar later:
verwacht je ergens te zien
tussen wodkagrauwe Krakauhoeren,
misschien nog rooted to the spot bij Checkpoint Charlie.

maar er zijn alleen ex-Stasimannen/vrouwen
met koolsoep achter hun oren, die
graag een brokje echte muur verkopen.
het gefotokopieerde certificaat van echtheid
betekent dat het geciseleerde stuk beton in de kofferbak
van de Lada nooit jouw gezicht kan hebben.

opzichtige flashback:
de Ghanees die je koffers verbasede onder een brug
vond je authentiek,
dat was de grote stad.
ik voorzag dat je romantiek mijn Weltschmerz aan zou tasten
en liet je achter bij een groep Japanners.
heb je lang op me staan wachten?


Wibo Kosters



————-


Pom, nu in Geer, België, na mijn tijd in de Vogezen en Normandië reis ik door jouw thema in gedachten van Parijs naar Berlijn. Want als je echt reist kun je ook nog in gedachten reizen. Groeten uit Geer van Rik 


Reis van Parijs naar Berlijn


Van Parijs naar Berlijn
is het moment van ontelbaar zijn

onzichtbare muren in de tijd verzonken
laten woorden dansen in vrijheid

van Centre Pompidou naar Berlin Alexanderplatz reist de tijd zo vrij

standbeelden van Marx en Engels
verbeelden het ommuurde verleden

Kreuzberg en Montmartre dansen
zichtbaar op ritmes van culturen

graffiti kunstenaars bevolken het oosten
met spoed na de Grote Val

de brokstukken van het verleden
opgestapeld in de krochten van wat viel

zo dendert de reis door de ziel
zo spelen de steden met de tijd.


Rik van Boeckel
22 augustus 2020

————



berlijn de bar het blonde meisje


daar vielen doden voor in mijnen
ze groeven gaten in de grond
moesten naar beneden toe
om zwart te worden
loon naar werken longenstof
weet je nog wat kolen zijn
sommige als eieren
en deftig heette antraciet
dat grijs zag je elders niet

én kolenbrander baadde zich raakte aan haar l’occitane
na elke werkdag opnieuw in lavendel van provence

een oude film met ratelbeelden
op een rood fluwelen bankje
berlijn de bar het blonde meisje
wafelhaar en alle warmte antraciet
geluid van schillenboeren
houten wielen hoe ver terug –
heffen wij de hel voor even op
laten we hem maar kolenbrander noemen
noemen we haar zijn antraciet


pomwolff








Share This:

Gepubliceerd door Pom Wolff

Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman. In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes. Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'. Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.) 'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.

Doe mee met de conversatie

1 reactie

  1. de oude dame in Berlijn

    Berlijn is vrij en zij ook
    haar gezicht spreekt
    van verhalen
    niemand kijkt nog mee
    haar gedachten zijn de hare

    ze wijst de weg en glimlacht
    we hoeven niet de vragen
    naar haar kant van de stad
    van de muur
    ze fonkelt van het leven

    jaren later nu
    denk ik aan haar
    de zekerheid in haar ogen
    dat het nooit nooit
    nooit
    nooit meer

    dan daagt het besef
    waar en wie ze ook is
    deze dag, deze stad
    ze loopt er
    met opgeheven hoofd

    helemaal vooraan

    petra maria

Laat een reactie achter