ik schreef: ga er maar aan staan – deze opdracht – deze week – de verbeelding van een mens met gaatjes – aanleiding de ongeveer 65 jaar oude in het Amstelpark (de boekenpaal) gevonden bundel van PAUL SNOEK – ‘ik rook een vredespijp’ en daarin het gedicht ‘een skalp’ met de regels: ‘Ik ben gebleven gelijk de eerste zwerfsteen was, een mens vol gaatjes .’
en ik schreef: dichter max lerou weet hoe dat moet: poëzie laten gisten in een koe, nog specifieker in maag drie. hahaha. dat is weer eens een andere blik op de poëzie. poëzie ligt vanaf vandaag niet meer op straat maar staat in de wei. en dat er ook nog soep van getrokken kan worden. stralend geluk met altijd ook een aangebrand randje als je niet uitkijkt. gelukkig redt de lichtvoetigheid het gedicht, de biefstuk en de mens. JEZUS REDT! (niet meer) op zondag – biefstuk redt! de mens – en een koe de poëzie! met deze lichtvoetigheid kan ik de gewijde zondagochtend aan. een dichter weet hoe uit een koe ook nog poëzie te melken is. GOUD voor Max Lerou! van harte.
en ik schreef: petra’s gedicht regendag bestaat uit drie strofen – de derde is een prachtige – te mooi zelfs voor de inleidende twee. ik heb genoeg aan de derde: morgen zal het nooit meer zijn als wat ons te vaak in de weg staat zo te kijken naar een dag als deze prachtig! ja zo vallen in poëzie de gaten in een mens. de vergankelijkheid met poëzie gelardeerd. zo mogen er ook gaten in een mens vallen. de taal als wondermiddel – een wasmiddel dat de aanstaande donkere tijden in de bleek legt. Zilver dus voor Petra Maria! van harte! alle dichters mijn grote dank voor de inzendingen bij een zo een moeilijk te vatten thema als de mens is in al zijn gaten.
vrede is biefstuk eten met muziek uit het slachthuis bij elk stralend geluk doemt wel vaker een beeld van bonte koeien in zwart wit hoor ze loeien wanneer in maag drie het gisten van de poëzie een hoogtepunt bereikt en het was al niet veel soeps die zomerdag nee dan deze – een lichtvoetige maxlerou –> dichter lerou weet hoe dat moet: poëzie laten gisten in een koe, nog specifieker in maag drie. hahaha. dat is weer eens een andere blik op de poëzie. poëzie ligt vanaf vandaag niet meer op straat maar staat in de wei. en dat er ook nog soep van getrokken kan worden. stralend geluk met een aangebrand randje als je niet uitkijkt. gelukkig redt de lichtvoetigheid het gedicht, de biefstuk en de mens. JEZUS REDT! (niet meer) op zondag – biefstuk redt! de mens – en een koe de poëzie! met deze lichtvoetigheid kan ik de gewijde zondagochtend aan. een dichter weet hoe uit een koe ook nog poëzie te melken is.
regendag ongeraakte vingers spelen met het steentje in je zak het oog viel er op tussen de andere gladde grijze het regent heel draaglijk zo met jou alsof alles eindelijk is ingekleurd morgen zal het nooit meer zijn als wat ons te vaak in de weg staat zo te kijken naar een dag als deze petra maria –> ook bij Petra Maria regent het – ‘Ik ben gebleven gelijk de eerste zwerfsteen was, een mens vol gaatjes .’ blijkbaar moet het weer erin – het gedicht in. hoe anders de gaatjes te verklaren. petra’s regendag bestaat uit drie strofen – de derde is een prachtige – te mooi zelfs voor de inleidende twee. ik heb genoeg aan de derde: morgen zal het nooit meer zijn als wat ons te vaak in de weg staat zo te kijken naar een dag als deze prachtig! ja zo vallen in poëzie de gaten in een mens. de vergankelijkheid met poëzie gelardeerd. zo mogen er ook gaten in een mens vallen. de taal als wondermiddel – een wasmiddel dat de aanstaande donkere tijden in de bleek legt.
FRANS TERKEN – het blijft water naar de zee dragen PETRA MARIA – morgen zal het nooit meer zijn MAX LEROU – vrede is biefstuk eten met muziek uit het slachthuis CARTOUCHE – maak een vlek van leven ANKE LABRIE – met dank aan Leonard Cohen ERIKA DE STERCKE – een aktetas met wilde plannen
Wie wint de enige echte virtuele – vrij naar Paul Snoek – ik ben gebleven gelijk de eerste zwerfsteen een mens vol gaatjes – trofee op pomgedichten punt nl? u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
gaatjes ergens tikt sneeuw tegen een raam daar weer doden door de warmte hier een dichter ook getikt veel behoorlijk wat eentje en maar tikken moet ik dit allemaal bijhouden aan welk strand lig jij nu en met wie ooit liep je alleen met de zon weet je nog ze zeggen dat data wat zeggen maar ik heb ze nog nooit gehoord die data waar ben je? pom wolff
Verlangen naar een streepje zon Hoe het lijf van ongeduld moe wordt en zich in afwachten neervlijt tot het er in streepjes bij ligt barcode gedrukt door een zonnebank weg van de druppels die gaten maken in de tijd en putten slaan in de opperhuid het is gewassen worden met overdaad vanbinnen laait de weemoed naar een eerder in verre streken het verleden van koperen ploert waar je de tanden op stuk beet hoe je hier met lege handen staat tot de hoosbuien zijn overgetrokken het blijft water naar de zee dragen daarin dan toch de zon zien spiegel die je doet golven je springt een gat in de lucht © FT 03.07.2021 –> ga er maar aan staan – deze opdracht – deze week – de verbeelding van een mens met gaatjes – aanleiding de ongeveer 65 jaar oude in het Amstelpark (de boekenpaal) gevonden bundel van PAUL SNOEK – ‘ik rook een vredespijp’ en daarin het gedicht ‘een skalp’ met de regels: ‘Ik ben gebleven gelijk de eerste zwerfsteen was, een mens vol gaatjes .’ Frans Terken doet een verdienstelijke poging. een optimistische poging. de dichter blijft de zon zien – hoeveel water er ook naar beneden komt. met lichte weemoed geschreven lichte hang naar een verleden – met echte zon en zonder hulpmiddelen als een zonnebank. dat ook je huid niet ontkomt aan de tijd.
Abc+ Je zult vloeken noch andermans goed begeren, stelen zul je niet, geen woord, geen zin tittel of jota, slechts zwart op wit wil ik jullie zien gestempeld als poëet, man en vrouw en van alles daartussen dienen wij geduldig en gedurig alleen gaten te dichten in de tijd op dat niet zomaar iets verloren gaat: maak een vlek van leven 04-07-2021Cartouche < –> ‘Ik ben gebleven gelijk de eerste zwerfsteen was, een mens vol gaatjes .’ eens kijken wat onze Cartouche van de opdracht wist te maken. ik vind het maar knap – op je nuchtere maag zwerfkeien vinden, deze verwerken in een min of meer aanvaardbaar mens nog – waarin gaten dreigen te vallen. ook Cartouche komt bij de tijd uit, de vergankelijkheid en de poëzie. bij het leven. mooi gedaan deze week. helder ook de vlekken beschreven. de tien geboden in een nieuw jasje.
met dank aan Leonard Cohen de openheid als kind krijg je niet meer terug al snel gewaarschuwd o zo goed bedoeld later begreep je pas dat het gevaarlijk was je kwetsbaar op te stellen nu dek ik de gaten niet meer af uiteindelijk lieten zij naast de kwetsuren zo veel meer liefde binnen anke labrie (03-07-2021) –> met de wijsheid der jaren zingt Anke met Leonard zijn gouden regels mee. hoeveel gaten er in een mens eerst moeten vallen om het leven in al zijn pracht te kunnen omarmen. als je geluk hebt een tijd samen met een geliefde. kwetsbaarheid als groot goed geschilderd.
VIDEO
wending hoe een ziel volloopt met beelden uit het verleden, ze kleven aan je vast de handen laten begaan is jouw stem moe in een kleine ruimte zijn de voeten versleten, koelkast leeg ik stel geen verdere vragen en zie verschuivingen, een aktetas met wilde plannen zit op een stoel verzwakt bij een halfvol glas rondgekeken, ik vind je niet meer jouw ogen zwerven tussen woorden raken de dag, een vluchtig contact Erika De Stercke –> Ook Erika laat de tijd haar werk doen. er vallen gaten in hem – dat is wel duidelijk hier, hij met zijn aktetassie. langzaam maar zeker en zeer doeltreffend snijdt dichter hem hier in stukken – in elke strofe wordt het gat groter. hahaha. geef erika een thema als dit en er blijft weinig van ‘de man’ over. haar poëzie niet bepaald een stopmiddel.