Ien Verrips vandaag in algehele contemplatie gewikkeld



soms
 als  de dichter dichten moet
raakt hij verdwaald
verloren in een boek
gevangen in de tijd die stil blijft staan
tot hij met spijt
de laatste woorden leest
het boek dichtslaat
vervuld
de dichter weet op deze dag
komt er geen poëzie aan te pas


Ien Verrips

Share This:

pomgedichten punt nl in 2008 – de poëzieboulevard toen al met 2 miljoen hits – hier genoot u toen van – wellicht ook uw naam in de opsomming!

hematologie volgens pom wolff

bloed kunnen ruiken
daaruit het ijzer vreten
de rest uitspugen

©obra

DIE PRACHTIGE ROMAN DIE POMGEDICHTEN HEET – twee MILJOEN HITS – De belangrijkste verhalen tussen anderhalf en twee miljoen – hier genoot u van:

Een goed gesprek
En ‘.Zorgvliet ligt bekans in Amstelveen…’ tom zinger
Ja dat is jammer
Hondje is dood
De Illus.7.7
Simon Vinkenoog is 2008
Willem Adelaar in een hoofdletterkwestie
Het varkenseiland van Karin beumkes
Ellen deckwitz aan de hars
DE 1E DIGITALE BEKER MET ZONDAGOCHTENDGIF VOOR CHATFANT
Pandorra: t is verdorrie net of ik columbo achter me aan heb hinken
BERNHARD CHRISTIANSEN in zware midlife
de koninklijke bibliotheek waardeert pomgedichten als cultureel erfgoed
Canan Yağmur – dichter van de STILTE

ze las met een vibrator
en ze hield van poëzie
ik zei lief dat is voor later
leg hem vast maar op je knie

in het altijd weer zo prachtige DEENS van PETER KNIPMEIJER
MISTER HERNEHIMSELF WINT MET HET OOG OP MORGEN
afscheid van MIES BOUHUYS – liefdevol, strijdbaar, rechtvaardig, fantasierijk
INGMAR HEYTZE TERUG BIJ DE MUUR
erwin troost aan de dommel én twee dames
WIE IS DIE JAN KETELAAR TOCH?
HOOG BEZOEK – VERA VAN DER HORST
in eetcafé ‘altijd lam’ –
tiefenthal – ‘het zal abstract zijn’
LUK PAARD VANAF VANDAAG OFFICIËEL ARTIEST
‘je mond schuimt jodium..’
Wolff ontmoet Benders en legt hem het leven uit
“Bestaat cricket? Neen.” – kees fens
HANS CLAVIN – ARM VELSEN
HEDWIG BAARTMAN – ‘LIEFDE IS SOMS NOU EENMAAL EEN JONGE ZEEHOND OP HET STRAND.’
BLAUW FRAU – ‘Vooruit, naar het ontzettende einde.’
MOES IN MUIDEN?

MUIDEN


ik heb het altijd over muiden
met muiden is toch echt iets vreemds
zo gauw je muiden zegt

soms zijn het de konijntjes
dan weer hoppen tosties daar
muiden heeft zijn eigen dynamiek

de sloot die je niet als sloot herkent
begroeid zo ongeschoren kut
die aanblik van gordijntjes
waarachter wartaal heerst –

het went maar niet


pw

NIEUWS – max lerou maakt GEEN rel
van de humor zullen ze niet omkomen, rauwvoet en samuel vriezen
NIENKE ESTHER GROOTEN – PAPA – ‘We speelden levend ganzenbord door het Hele Huis.’
de begraafplaats waar ze liggen nu
waar de harp van ANNE VAN SCHOTHORST al niet toe leidt
ALEXANDRA VAN DE POL OOK AL WITHEET
Reinier de Rooie de parel van hengelo
adriaan jaeggi dood – een laatste groet van starik
IK SCHREEF HET TOCH – HENK VAN ZUIDEN
zo sta ik catharina blaauwendraad
wat zullen wij amsterdammers zo een verrotte utrechtenaar als marein baas laten winnen. een ziener onze sander koolwijk.
NIEUWE ONTMULDERDE BEELDEN VAN MIKE PLATENKAMP
SANDER KOOLWIJK WAARDEERT OPTREDEN MAREIN BAAS IN DE FINALE MET EEN NUL
voorstel pomgedichten aanvaard – sven ariaans zal worden aangezocht als rekenmeester bij NK SLAM
De 1e biologisch verantwoorde Amsterdamse Poëzie Award ‘voor ijver en door Liefde Bloeiende’ voor Alexis
HAVANO RICHT KROKETTEN OP SVEN ARIAANS
OPEN BRIEF VAN ARIE HORDIJK AAN MAX LEROU – ROTTERDAM SLAMT
een gedicht wil ook wel eens een einde kennen
SPANNINGEN TUSSEN GIJS TER HAAR EN IBUNDA?
“LATE ZON” OPGENOMEN IN EIJLDERSBUNDEL
RAUWE UIWE HEBBEN KENNEDY VERMOORD

hoe JACOB DE BRUIN overleefde in het Sodom en Gomorra van SCHRIJFNET
BART FM DROOG GUNT STARIK EN CHRÉTIEN BREUKERS EN MARIA VAN DAALEN HET LICHT NIET IN DE OGEN
BENDERS SCHOPT WULLEN ERUIT
IRIS KIND, JE LAAT JE TOCH GEEN “RATELSLANG” NOEMEN –
john N – misterhernehimself –vergoeilijkend ‘die ouwe heks in paraguaai’
het werd een mooie dag – bontebal en lerou hebben gezoend
hoor PETER KLENCKE zingt
DE EERSTE EN ENIGE ECHTE VIRTUELE HOOFDSTADSLAM # ONE – DE FINALE RONDE – AND THE WINNER IS……JÜRGEN SMIT
FENOMENALE STUITERBAL ACG VIANEN TREFT JOOP KOMEN IN HET HART
PANDORRA – rollatorpoëzie
‘Sta op, luie sloerie’ – DE OUWE AACHENENDE KEERT ZICH NU OOK TEGEN DE LUIHEID DER HAARLEMSCHE AMBTENARIJ
de eerste liefde van JAN ANTON GILLES
het hele land drijft hier op atakurk
HAARLEM? HAARLEM? en woont in haarlem ook die oude slammer lucas hirsch niet?
Bij de konijnen linksaf – dat is haarlem
CHATFANT BLIJFT ONVERSTOORBAAR CHATFANT
IBUNDA: “neuk me Heer”
PANDORRA BELEEFT HET EINDE VAN DE WERELD – “eindelijk echt vlees!”
DOMINEE GREMDAAT: ‘geert en rita maken Nederland kapot – kent u die uitdrukking’
LOES ESSEN & DE EERSTE LIEFDE: ‘o sper mij wijder, wijder’
POËZIE TV PAKT UIT
stephanie tillieux – Och arme België
http://luciasportretten.web-log.nl
NU MET EEN REACTIE VAN ROBIN FAME
gij heren van Zeist gij zult geen poppenkast spelen
Alle dozen recht:


Noli me tangere

Ik kijk je huis kris kras alle lege dozen recht voor wie van orde houdt,
spreid mijzelf als een veel te slappe lappenpop om jou, goedkoper dan
de eerste de beste hoer om de hoek, één cappuccino later, ergens in een straat
recht ik het stro in mijn armen mijn voeten mijn hoofd, vraag je
wat als god bestaat of god mag weten wie dan ook maar iemand
om het stro te harden de straten te wissen mijn voeten te vinden
graniet te weerstaan

achtennegentig redenen om hier te zijn en
twee om dat niet
jij
jij

© Margo van Gelder 26 December 2006
http://www.margovangelder.nl

vandaag GENT WEVELGEM WEER
DE CONTRABAS OP STERVEN NA DOOD: ‘onecht als durexrubber om een uitgewerkt geslachtsdeel’
BART FM DROOG – TURFLUCHT EN ACHTERDOCHT
trots op nederland ben ik niet
PASSA PORTA – FRE WIDDEKIND: ‘poëzie is het vloeipapiertje dat dure inkt opslorpt’
voorallief/Rinske Kegel – de verlosser in het neonlicht
MIKE mag wel in de krant

en de bananenboot kwam van comacabana

onder ons gezegd en gezwogen
we roken een jonko – ze is skaffa man
we droppen nòg een pintoe
ik vinger die puta een beetje en conjo
ineens doet ze het niet meer

natuurlijk hebben ze die motjo niet gevonden
met mij kan je niet fucken man
en die tjappie jongen die kiepert
haar zo zonder gewicht

geen moment was ik para
die longen lopen zo vol water
dan ga je echt niet drijven weet je

ik ben zo fucking weerie
hoe dichter je bij mij komt
hoe dichter bij de haaien


©obra

http://maxlerou.web-log.nl


oja MOND IS SPRUITJE van jan bais
en SIERLIJK VALLEN is jeanine hoedemakers

Share This:

KarinBeumkes en de yogameeting met frikandellen – én over parachutespringen voor alcoholici

Dear Pom


Vandaag iets makkelijks. Iets luchtigs. Boterham met ei en soep vooraf. A lazy sunday afternoon in the summer time. Proost. Ik hou van je.



Liefs
Karin


Einde der tijden talk


knuffelscharrelen
breigroepje
haarkleuring Elvis
poef Veronica
rondhoppen
alleengaanden
yogameeting met frikandellen
humeurwisseling
jampotglazen
dekbedovertrek Janneke Brinkman

haarkleuring Elvis
knuffellammetjes
yogameeting zonder frikandellen
graancirkels
mayakalender
depothoppen
poefje Sandra en Simon
uithuilen voor neerlandici
parachutespringen voor alcoholici
tandemsprong
haarkleuring Elvis

doei doei
doei.


Muziek: Madness – Baggy trousers https://youtu.be/Dc3AovUZgvo

Share This:

ANKE LABRIE alsnog op zondag – over de jaren

we schreven het al: ze zijn allemaal geleefd – ze zijn allemaal doorleefd – de jaren – en zo makkelijk is leven nou ook weer niet. de dichters deze week uitgenodigd om een eerbetoon uit te brengen aan de jaren. Alle dichters geplaatst in de zondagochtendwedstrijd voor tien uur – maar Anke Labrie niet – zij stuurde in even over tienen.

maar meneer wolluf de wedstrijd eindigt toch naar uwes eigen zeggen om halluf elluf – krijst Bettie hier op 8 hoog in de VU. nou heb mevrouw Labrie het hele weekend aan het gedicht gezeten en dan laat u haar gewoon in de kou staan. ja uhh Bettie – niks meneer wollufsen ja uhh – het is een schandaal – tegenover mevrouw Labrie, tegenover de poëzie in het bijzonder en alle lezers in het algemeen – en vooral tegenover de VU patienten want die lezen elke zondag pomgedichten punt nl – wat zeg ik lezen – ze spellen pomgedichten punt nl –

als meneer Rutte excuses ken maken dan ken u ook excuses maken hoor. ok Bettie excuses aan Anke Labrie en zie hier haar prachtgedicht over ‘de jaren’ het thema van de zondagochtendwedstrijd.


nog zoveel nachtjes slapen
voordat ik jarig was
ik dacht nog niet in jaren
maar in taartjes en cadeautjes

ik werd zes jaar
ineens was het menens
godzijdank waren vakanties
toen nog eindeloos
 
nu spatten alle jaren
uiteen in duizend deeltjes
ik vang alleen de mooie op
 
 
anke labrie
18-07-2021
https://www.ankelabrie.nl/

Share This:

Cartouche wint de enige echte virtuele – een eerbetoon aan de jaren – trofee op pomgedichten – IEN VERRIPS zilver. (naar een idee van Vera van der Horst)

Allereerst wensen wij de dichters Vera van der Horst (70 jaar) en Lisan Lauvenberg (60 jaar) nog vele jaren bij het bereiken van hun gedenkwaardige geboorte dagen  – enige jaren geleden.

we schreven het al: ze zijn allemaal geleefd –  ze zijn allemaal doorleefd – de jaren – en zo makkelijk is leven nou ook weer niet. de dichters deze week uitgenodigd om een eerbetoon uit te brengen aan de jaren. een eerbetoon lijkt mij voor iedere dichter op zijn plaats. Dichters dank jullie wel voor de gedichten –  hieronder leest u waarom CARTOUCHE een gouden gedicht schreef en IEN VERRIPS een zilveren. van harte gefeliciteerd.


In die jaren
 
Dat we dachten we stonden
aan de voet van het ongehoorde, bomen
die tot ongekende hoogte en gras nooit nat
altijd groen en inkt die niet droogde, uit zichzelf
sprak in volzin en zang die vermocht te vervoeren
de kracht van het kleine, van jong en vol
 
toen dromen tot norm verheven
het bestaande overstemden, jij niet maalde
om klassieke noten , maar eigen taal en ritme schiep
de maan eenzelfde gewicht als de zon, de kalender
geen dagen of jaren telde, alles in het teken
van water man en vrouw, zoveel
 
later zitten wij met de handen in ons haar
maar zo af en toe valt er nog een spoor te zien
te voelen van Minerva, de uil die zich samenbalt
tot herfstsonate in tonen van nog niet verloren
ontvankelijkheid in een paar – woorden
als mens een wens een gedicht, jij
 
licht in de duisternis
 
19-07-2021
Cartouche


–>
Cartouche schrijft hier alles in het teken van – hij vat zijn eigen gedicht beter samen dan ik het zou kunnen – in het teken van ‘zoveel’. en dan later is er  zo af en toe nog ‘een spoor te zien’ van dat alles. een ronduit magisch meeslepend gedicht met heel veel pracht en wendingen die er allemaal mogen zijn om met  een prachtige laatste strofe te eindigen.  en dan nog die op een hans andreas achtige wijze geschreven werkelijk onovertroffen slotwoorden – lezen we van de:

herfstsonate in tonen van nog niet verloren
ontvankelijkheid in een paar – woorden
als mens een wens een gedicht, jij
 
licht in de duisternis


ik zeg goud!

als je aan u gewend bent
zelfs niet meer reageert op jij
verwachtingen en dromen
plaats hebben gemaakt
voor herinneringen
 
als je de muziek van nu
vooral herrie vindt
de mildheid ook bij jou
heeft toegeslagen
dan weet je het wel
 
 
IV juli 2021

–>
mooie relativerende woorden – nou ‘dan weet je het wel’ – hahaha welk onheil met rasse schreden nadert alsof er een stormvloed over limburgse löss raast. onee grapjes over limburg mien land zijn ongepast – en wie schoen us limburg ies – zullen we ook voorlopig even niet meezingen. Ien heeft goed nagedacht en heeft een – onontkoombaar – scenario gecomponeerd.
als ik haar gezicht erbij denk – moet ik toch een beetje lachen – is dit wel een gedicht – of is dit een constatering die Ien wel even haar lezers wil voorhouden. er staat zoveel als: ook u gaat eraan dat u het weet!
 

  • Rik van Boeckel – levens worden doden zo eenzaam
  • Petra Maria – jij bent een kind van de jaren zestig
  • Ien Verrips -als de mildheid heeft toegeslagen
  • Max Lerou – lange adem
  • Cartouche – zo af en toe valt er nog een spoor te zien


wie wint de enige echte virtuele – een eerbetoon aan de jaren – trofee op pomgedichten? naar een idee van Vera van der Horst
 
vera van der horst plaatste op FB haar bloedeigen eerbetoon aan 70 jaar vera van der horst – dat we de voorbije jaren (de eigen of die van een ander) een keer in het zonnetje zetten – waarom ook niet. een eerbetoon aan de jaren mag best een keer – ze zijn allemaal geleefd –  ze zijn allemaal doorleefd – en zo makkelijk is leven nou ook weer niet. we lezen u dit weekend graag – over de jaren!
 
70
 
Zeventig zomers heb ik gezien
alle zonnen heb ik aanbeden
alle manen heb ik bereden
alle geuren zijn me bekend
 
Zeventig keer de zomerbries
door ‘ t haar, de lauwe regen
op mijn huid, en het kostte
me geen stuiver, alleen
mijn jeugd en mannen ben ik kwijt
 
Vera van der Horst



 
en ach u kent hier de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.


nu de jaren

ik heb mijn pen weggelegd
de mooiste regels waren al geschreven
ik heb ze nog een keer aangeraakt
de dagen die niet over gingen
de dagen die een leven werden
ik dacht ze zo vaak


pomwolff
De tijd dopen

De jaren verschijnen en verdwijnen
de toekomst bezinkt in herinnering
levens worden doden zo eenzaam
jeugd hoopt ouder te worden dan opa

lange haren werden lange jaren
muziek maakt jonger dan ooit
ik heb de ritmes uit de tijd opgehaald
bespeel nu de snaren van West-Afrika

het geheugen vertelt over Senegal
zegt Cubaanse palmen te beminnen
op Griekse eilanden te duiken
waar de bongo eens Oye como va riep

terug naar Den Haag zijn de duinen
universele wandelaars langs de Noordzee
schrijft Supersister een boek vol betekenis
speelt Shocking Blue op de oude school

in Leiden zing ik de eeuwige grachtenblues
vertelt Rembrandt
dat hij 415 jaren de wacht houdt
laat ik die eeuwen langzaam lopen
laat voorbije liefdes de tijd dopen
in kerken waar niet meer gezongen wordt.


Rik van Boeckel
17 juli 2021


–>
Rik verhaalt over een leven lang  en gaat op in de jaren. en passant een reisje langs de wereld en beschrijft de duinen daar bij den Haag in een beeld met eeuwigheidswaarde: ‘de duinen
als universele wandelaars langs de Noordzee’- prachtig. een mooie selectie uit het leven – maar ik vermoed dat Rik wel 100 van dit soort gedichten zou kunnen schrijven – gelet op zijn muzikale reisgedrag en zijn wereldontdekkingen tussen heelal, hemel en aarde en Leiden.

de voorbije jaren

jij bent een kind van de jaren zestig
vergeet dat nooit, zei mijn vader

later werd ik een vrouw van de jaren
negentig en dat heb ik geweten

mijn moeders bijna laatste woorden
ik haal vast het millennium niet

zelf weet ik niet wat ik haal
verwacht wel dat de liefde blijft

net zo lang als een van ons
de ander los zal moeten laten

loslaten
net als de voorbije jaren


petra maria


–>
petra maria beschrijft wat ons allemaal zal overkomen na verloop van tijd – loslaten van de tijd is ook loslaten van wie je lief is en van wie jou liefheeft. in dat opzicht een gedicht met lichte weemoed – de liefde zal blijven tot ze niet meer blijft. een mooi en innig en verkleind beeld op wat het leven te bieden heeft én dat het allemaal tot niets leidt. nou ja tot een gedicht – dat dan weer wel.
 

lange adem
 
we noemden het asem
de rek zat er nog in
 
we hadden alle tijd
en lucht was gratis
 
ml


–>
Max houdt het kort. Max is trouwens volgende week op Ruigoord te bewonderen bij Hans Plomp en Yvonne van Doorn in de Woorden daar op die mooie vrijplaats – in het kerkje. de verleden tijd in het gedicht maakt dat de woorden in het gedicht actueler zijn dan ooit.

Share This:

Antony Oomen bij de 7e herdenking van de MH17-catastrofe: ‘ik wist niet dat je oorverdovend terloops in rook kon opgaan…’

bij de 7e herdenking van de MH17-catastrofe


ik was de laatste die het wist
 
soms dacht ik dat het aan mij lag
 
mijn hele leven de laatste die iets wist
de laatste die linksom of rechtsom steeds overschoot
de laatste bij gym, afwezig bij feestjes en fuiven
ik die in de nacht geen oog dichtdeed
maar met een broze steen op de maag
aftelde naar de ochtend
 
ik was de laatste die doorhad 
dat iemand zomaar in een oogwenk kon verdwijnen
ik die zelf ooit bruusk was verwijderd
altijd bang voortdurend wegkomend
altijd tastend in het duister
ik wist niet dat je oorverdovend terloops in rook kon opgaan
 
dat moest ik ’s avonds van mijn moeder leren
die zomerdag dat wij lui in de zon hadden gelegen
aan het water naast Wolkers’ gebroken spiegels
nooit meer ongeschonden weerkaatsing van Hollandse luchten
“nooit meer Auschwitz”
ik was de laatste die het wist
 
ik was de laatste die het wist
dat de zonnebloemen uren geleden al geknakt waren
dat ze zicht nooit meer tot de zon richtten
dat mijn taal geen klank meer had
toen ik niet meer uit mijn woorden maar uit mijn woestheid kwam
toen mijn mond alleen nog gewichtloos gestamel voortbracht
 
ik was de laatste die weet had
van de vermorzelende hand
van de brokstukken van het einde van het begin
van de vurige hartstocht van de vriendschap
ik wist van niks
ik onnozele was weer eens de laatste die het wist
 
 
antony oomen
17.vii/2021 
amsterdam

Share This:

Arie van Egmond: afscheid van de dertig jaar oude rammelfiets – met ELVIS op de bagagedrager



[Arie Arriveert 16.07.2021]
 
Nieuwe fiets
 
Na meer dan 35 jaar trouwe rammeldienst moet mijn roestros Bijaar (tweedehands ‘Waddenfiets’, voormalige huurfiets van Texel, in een fietswinkel in de Jan Hanzenstraat aangeschaft) een trapje terug doen. (Trapje terug is er voor mij nu niet meer bij, met die handremmen.)
Alleen het frame (daar dus het roestgebeuren) is nog origineel. Andere onderdelen zijn meermaals vervangen. Wielen, ketting, spatborden, ja zelfs het stuur. Sinds m’n studietijd, waarin ik aan het afronden was met een scriptie over ‘De sonnetten van de kleine waanzin’ van Hans Andreus, heb ik op dat ding gereden. Lief en leed gedeeld.
Maar het wordt het verzorgingshuis, of erger… Ik heb een echt nieuwe fiets aangeschaft. Officieel nog stadsfiets, maar met liefst drie versnellingen en van het merk Batavus. Met verzekering en extra slot nog onder de duizend gebleven.
Tijdens mijn eerste ritje, huiswaarts vanaf de J.P. Heijestraat (daar de winkel waar ik ‘m ophaalde) hoorde ik het zachte kettingrateltje, dat ze na mijn proefritje zouden hebben verholpen, op zeker moment opnieuw opklinken. Ik hoorde roestros Bijaar kilometers verderop in mijn box al lachen.
Maar kom, de moed niet laten zinken. Nee! De moed laten zingen. Op de melodie van Blue suede shoe van Elvis Presley:
 
Nieuwe fiets
 
Hij is 1) voor vervoer, 2) voor de show,
3) voor vakantie, maar hohoho,
nou dimme. Kijken mag, da’s voor niets,
Je ken doen wat je wil, maar stap niet op me nieuwe fiets.
 
Hij hep een strakke ketting, lekker ingesmeerd,
vers van de winkel, heerlijk ongedeerd,
prachtige versnelling, prima wendbaarheid,
ik raak ‘m liever niet zomaar kwijt.
Dus dimme. Kijken mag, da’s voor niets,
je ken doen wat je wil, maar kom niet aan me nieuwe fiets.
 
[interfietso]
 
Hij ken ook soepel klimme, glad het bergie af,
passeert elke auto, van Chevrolet tot Daf.
Hou je kinderen binnen, daar kom ik alweer aan.
Tiende keer dat je me langs ziet gaan.
Maar dimme. Kijken mag, da’s voor niets.
Je ken doen wat je wil, maar stap niet op me nieuwe fiets.
 
Hij is 1) voor vervoer, 2) voor de show,
3) voor vakantie, maar hohoho,
nou dimme. Kijken mag, da’s voor niets,
Je ken doen wat je wil, maar stap niet op me nieuwe fiets.

Share This:

Yvonne Koenderman: ‘Het is een dag die de geschiedenis in zal gaan en weinigen zullen vergeten en het water, hoe wassend ook, wast hem niet weg.’


En met het water wat binnenstroomde, stroomde het leven weg. Niet alleen dat ene, maar de rest spoelt met het water langzaam weg, stierf vechtend alleen, terwijl dit blijft bovendrijven, heel Nederland in gedachten meevocht en deels verdrinkt in de tranen van bovenaf.

Je zou willen dat al dat water niet Valkenburg en Limburg in zijn greep hield, maar  een klein gedeelte van Vught. Dat al dat bovenaardse verdriet uit de lucht geen 1500 mensen vast had gezet, maar 2 zou doen verzuipen in de ellende en het verdriet van Nederland en omliggend gebied, want waar de een ongetwijfeld  opdracht gaf, lacht de ander waarschijnlijk stilletjes mee.
Het is een dag die de geschiedenis in zal gaan en weinigen zullen vergeten en het water, hoe wassend ook, wast hem niet weg.

Share This:

de ouwe heer Aachenende begaan met het lot van het rampdorp SUSTEREN


Overwoekerd met hoog opgeschoren onkruid

– maar er zijn ook klaprozen,
de zigeunerinnen onder de bloemen
en klein naieve eikjes
die twee takken en vijf blaadjes
omhoogduwen
voor een plaats onder de zon –

ligt daar
op zijn verroeste rails
te baden in de laatste stralen
van de zomerdag
het verlaten rangeerstation Susteren.


J.C. Aachenende

Share This:

Abraham VON SOLO’s aanklacht medische wetenschap: ‘Toen ik mijn kont na de grote ochtendboodschap afveegde was het toiletpapier echter rood. Dat gebeurt zo eens per jaar een keer. Maar het gaf mij meteen het gevoel van onmacht en sterfelijkheid terug…’



Het was de dag voor mijn zevenenveertigste verjaardag. Mijn stemming was goed. Het eeuwig leven lag weer voor me en ook jarig zijn leek niet veel meer dan de zoveelste materialisatie van de ondraaglijke lichtheid van het bestaan. Toen ik mijn kont na de grote ochtendboodschap afveegde was het toiletpapier echter rood. Dat gebeurt zo eens per jaar een keer. Maar het gaf mij meteen het gevoel van onmacht en sterfelijkheid terug. Het gevoel trok niet meer weg en dompelde me in gepeins. Elke keer als ik pijn in mijn buikstreek heb, denk ik aan asbestkanker. En bij een voorval als deze ochtend denk ik aan de onmetelijke hoeveelheid alcohol en slecht voedsel, die ik mijn kanaal al doorgewerkt heb. Op deze leeftijd is onwaarschijnlijkheid ook maar een getal, dat je niet eens met zekerheid kunt kwantificeren. Ik besloot, na wat overdenking, me niet nader te laten onderzoeken tot na mijn vijftigste. De reden is, dat ik het gewoon niet zou willen weten. Niet nu. Nu wil ik leven. Je kunt je dan de vraag stellen of een dergelijke korte termijn visie niet erg kortzichtig is. En dat is hij. Ook is het niet rationeel, maar ingegeven door vooroordelen en angst. En misschien nog wel het meest door gebrek aan vertrouwen in de medische zorg.
 
Toen ik elf jaar was, moest ik besneden worden. Dat gebeurde in het ziekenhuis. Ik kan me nog herinneren hoe de verpleegster me uitlegde, hoe er een sneetje in mijn lies gemaakt zou gaan worden en hoe dan het buikvlies hersteld zou worden. Gelukkig kwam men er tijdig achter, dat ik er niet voor een liesbreuk was. Na de operatie, probeerde ik te plassen, met een op dat moment door de Betadine en gaasjes voor mij onherkenbare piemel. De pijn kan ik me niet meer voor de geest halen. De angst wel. Er was niets aan de hand, stelde de verpleegster me gerust. Uiteindelijk heb ik twee dagen niet geplast tot de wond geen pijn meer deed. Een maand later bleek de operatie verkeerd te zijn uitgevoerd. Een aantal maanden later was ik weer aan de beurt. Als elfjarige heb ik toen toch wel een aantal maal aan zelfmoord gedacht. Het is al niet leuk als ze sleutelen aan een zone van je lichaam, waar je onzeker over bent, maar als ze het dan de eerste keer meteen verkloten, dan kan dat wel eens verkeerd vallen. Gelukkig nam men de tweede keer het zekere voor het onzekere en ik heb nu een piemel, waar ik door de jaren heen, en nog steeds, complimenten over ontvang. Maar ik herinner me nog precies de kamers van de kinderafdeling en hoe ik daar huilend alleen in bad zat, overgeleverd aan een zuster me verwensingen toesiste.
 
Op mijn achttiende heb ik eens een pees in mijn hand doorgesneden per ongeluk. Dit is toen poliklinisch gerepareerd. En een paar maanden later was ik weer aan de beurt voor hetzelfde. De vinger die de pees bedient, kan ik nog steeds niet geheel buigen.
En toen ik op mijn tweeënveertigste nog eens van een steiger viel, mocht ik na een nacht observatie voor een hersenschudding het ziekenhuis weer verlaten. Gelukkig was degene die bij me was zo kien te vragen waarom mijn schouder scheef zat. Na aangedrongen te hebben op röntgenfoto’s, bleek het sleutelbeen ontwricht en er was  pees van gescheurd. Dat hadden ze niet als noemenswaardig aangemerkt. En dat waren dus allemaal nog maar peulenschilletjes op medisch gebied. Natuurlijk kan ik nu allerlei preventieve onderzoeken laten doen. Als er niets vastgesteld wordt, dan kan ik weer een jaar vooruit. Maar als er wel wat is, dan zou ik mij eens te meer overleveren aan een machine, die me enkel bewezen heeft niet in staat te zijn geweest me te repareren als ik stuk was. En dat wens ik niet.
 
Mijn beeld van de zorg is door de jaren heen alleen maar gekleurder geraakt. Managers in de zorg met toplonen. Zorgverzekeraars die ziekenhuizen dwingen zich kapot te bezuinigen. Zorginstellingen die fuseren tot ongrijpbare, onpersoonlijke behandelfabrieken. Big pharma met louter economische motieven. Medici en specialisten, die een minuut de tijd hebben om je als geval te beoordelen. Statistiek, die bepaalt wat het proces is, waar je door moet. Een dictatuur van wetenschap, consensus en kadaverdiscipline. Een ‘zorg’-systeem. Het zal mij een rotzorg zijn. Ik heb makkelijk praten, want er is niets aan de hand vandaag.
 
Onder de streep zal ook ik ooit moeten zien wat vrijheid me nog waard is ins aanschijns der eindigheid. Dan hoop ik dat iemand me zal bijstaan en voor me zal zorgen. Iemand die van me houdt.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST

Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
 
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl 

Share This: