pomgedichten.nl

Yvonne Koenderman over leenouders liefde: ‘Vandaag ben ik nog wat stil van de liefde ( en de drank)…’

Vandaag ben ik nog wat stil van de liefde
( en de drank)
Het leven van leenouders is helemaal niet slecht.
Ergens in december werden we een soort van geadopteerd door vrienden van onze dochter.
Een leuke knul uit Jamaica en gezellige meid uit Bulgarije. Hij was bezig zijn master hier af te ronden in Rotterdam en zij werkt hier als vertaalster. Bulgaars, Frans ,Engels en Italiaans. Ze hadden elkaar leren kennen in Alaska, waar hij werkte om zijn studie in Nederland te kunnen betalen en zij een baantje had tijdens haar sabbatical. Alaska…lijkt me schitterend, maar zou bij mij niet omhoog poppen bij de gedachte aan een sabbatical of baan.
Nadat het stel ieder weer hun eigen weg ging hielden ze contact en uiteindelijk volgde zíj hem naar Rotterdam, waar uiteindelijk gisteren hun huwelijk voltrokken werd, met dochter als getuige en ons als leenouders die net zo hard een traantje mee pinkte. Eenmaal thuis was het een multicultureel feestje, met de vrienden. (Ex) studenten uit binnen en buitenland die elkaar hebben leren kennen bij thuisbezorgd.
Stuk voor stuk een hechte groep vrienden, maar vooral wereldburgers die boven de conflicten van hun culturele achtergronden uitstijgen door wederzijds respect en hechte vriendschap. Ik blijf dus nog wel even stil en vooral trots, dat we als leenouders daar deel van mogen zijn

Yvonne Koenderman

VON SOLO 2018 douchen in Düsseldorf, 2019 Brussel, 2021 Rotterdam

Afgelopen maandag stap ik de Bagels & Beans op Eudokiaplein binnen voor mijn traditionele weekstart. Het koffiemeisje, dat voor de crisis altijd vriendelijk mijn bestelling op nam, is er ook weer. Na een half uurtje werken, een bak koffie en een glas water moet ik hard afwateren. Het toilet is aangenaam en schoon. Terwijl ik naar mijn geklater luister, valt me op dat de houder van de WC borstel beschadigd is. Een teken van verval. Ik kijk naar de betimmering, die ineens ook niet meer nieuw is. Terwijl ik mijn handen was, bekruipt me een gevoel van verlies. Er is iets voorbij. Maar ik blijf rustig. Ik weet dat ik hier volgende week weer zal zijn. En dan ziet alles er vanaf nu voortaan zo uit. Daar kan ik aan wennen.

Het is lente 2018. In Düsseldorf heb ik een kamer bij een jong gezin in huis gehuurd voor mijn sportweekend. Wat onwennig betreed ik het pand. Het trappenhuis is door de bewoners gezellig gemaakt met posters en planten. Een vriendelijke, jonge man laat me binnen en toont me de kamer en de faciliteiten. Terwijl ik de deur van de badkamer open, zoeken mijn ogen het toilet. Dat zie ik niet meteen, want het zit verscholen achter een schuine koof. Er zitten geen ramen in de badkamer. Het daglicht kan deze ruimte nooit tot achterin bereiken. Even overvalt me een golf van paniek. Die temper ik en bedenk een oplossing. Het zwembad blijkt vlakbij, dus elke dag na het ontbijt kan ik naar het zwembad om mijn grote boodschap te doen. Het is net zo onverklaarbaar als de wijze waarop een hond bepaalt, waar hij kakt. Drie dagen lang doe ik mijn behoefte op het toilet van het zwembad. Ook douchen doe ik daar.

Lente 2019 ben ik in Brussel. Vier nachten huur ik de loft boven het atelier van een schuchtere kunstenaar. Het is gevestigd is in een oude brouwerij en later synagoge op een achtercour van een huizenblok. Vanaf het eerste moment, dat ik binnenstap, weet ik, dat ik er wil blijven. De nachten slaap ik goed. De douche is open en aangenaam. Via een smalle trap kan ik het dak op. Vanaf alle kanten valt het licht de ruime open etage binnen. Als ik ben wezen hardlopen in de ochtend en ik de lange gang vol werktuigen en half afgemaakte projecten doorloop, dan weet ik dat ik thuis ben. Gedurende de eerste corona sluiting steun ik Brasserie Verschueren, die er om de hoek zit, financieel vanuit Nederland. Ook al ben ik daar tijdens mijn verblijf maar twee keer geweest.

Als een hond die bij elke wandeling weer net tegen andere paaltjes pist en aan andere struikjes snuffelt, strooi ik als een Hansje mijn broodkruimeltjes uit. Die hond wekt nog de indruk exact te weten waarom hij dat doet. Het lijkt van belang, nemen wij als mens dan aan. Op mijn beurt, lijk ik te overwegen, waar en hoe ik kleine stukjes van mijn ziel achter zal laten. Of is het achterhalen, terwijl ik weet hoe weinig tijd een hond heeft voor dit alles. Ik denk heel even na, krab achter mijn oor, kwispel en loop door.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Merik van der Torren, de psychiater en Meertje Kaal

*werk van Meertje Kaal*

**Groeten**

Op bezoek bij de expositie
van beeldend kunstenares Meertje Kaal
in de wachtkamer van het
revalidatiecentrum aan de Overtoom,
de composities overwegend,
de kleurvlakken bewonderend,

stuitte ik op een oude bekende;
mijn psychiater van voorheen die
met een voet in het gips
zat te wachten op de therapeut.

Hoe gaat het ermee ?
Met mij gaat het goed.
Ongelukje gehad ?

Merik van der Torren

joop komen & leonard cohen

Pom ik weet begot niet of zij het gelijk aan haar zijde had of ik.
Maar in elk geval heeft Leonard Cohen altijd grandioze songs aan zijn zijde. En als je dan niet het gelijk aan je zijde hebt vind je altijd nog steun bij zijn lyrics.

Ik zwierf maar miste ieder doel.
Het leven was voor mij een doos
vol avonturen. Tot jij koos
te leiden, onbarmhartig koel.

Ik weet het wel, ik trouwde jou
in tijden, onbezorgd en vrij.
Wij zweefden, maar ik voelde mij
langzaam verankerd aan een vrouw.

Jouw brieven vormen nu de draad
naar een verleden zonder haat.
Soms zachte pleisters, soms een kerf.

In mijn hoofd gonst Leonard Cohen,
als ik weer eenzaam, doelloos zwerf,
klinkt snijdend: “So long, Marianne.”

Joop Komen

IEN VERRIPS – ‘zo onbetekenend de alledaagsheid…’

Ik schreef: Ien Verrips focust in alle gewoonheid op een ongewoon moment van stilte – bijzonder mooi en harmonieus passend – bij het stilleven schilderij van kunstenares Ginie Ruitenbeek. bijna een leeswijzer bij de afbeelding, bijna proza maar toch poëzie, bijna beeldende kunst maar toch in letters van taal, bijna gewoon maar ongewoon sterk. deze Ien.

zo onbetekenend de alledaagsheid
dat wij het liefst er aan voorbijgaan
gericht op het bijzondere
uit angst voor het banale

het is de schilder van gewone dingen
die door kleur en compositie
van zomaar wat fruit naast een eenvoudig kannetje
ons op ’t verkeerde been zet
hoe de stilte in je leeft
als je kunt beschouwen wat je ziet

Ien Verrips

–>
het zijn de gewone dingen die het hem doen. was het geen liedje ooit met deze tekst. hoe dan ook Ien focust in alle gewoonheid op een ongewoon moment van stilte bijzonder mooi en harmonieus passend bij het stilleven schilderij van kunstenares Ginie Ruitenbeek. bijna een leeswijzer bij de afbeelding, bijna proza maar toch poëzie, bijna beeldende kunst maar toch in letters van taal, bijna gewoon maar ongewoon sterk. deze Ien.

Karin & Frida vandaag – de Beum: ‘Bij deze lees ik je een gedicht voor, het is mijn wekelijkse bijdrage aan deze plaats vol poëzie…’

Dear Pom
In de dagelijkse dagen zitten rituelen, die je door de dag heen helpen. Denk aan een kind en wat het nodig heeft in het leven: rust, reinheid en regelmaat. Bij deze lees ik je een gedicht voor, het is mijn wekelijkse bijdrage aan deze plaats vol poëzie, Het zindert in de dag, het zindert van de poëzie.
Liefs Karin

Afscheidsritueel
Twee tandenborstels één
twee messen, ook voor twee
twee abrikozen, drie
twee kussen, nu zo koud.

Drie geheimen, vier
vier boeken, vijf gedeeld
vijftien tranen, honderd gedachten.

Negen bijbels, tien kaarsen
twintig lessen, dertig gebaren
wij hebben tweeduizend jaar geleefd.

Twee tandenborstels, één
tweehonderd excuses door een telefoon
God in de Hemel
laat ons slapen.

Ontwaken.
Twee tandenborstels.
Eén.

Karin Beumkes &
Muziek: Frida Boccara – Cent mille chansonshttps://youtu.be/BYRVl13GPD4

Paul Bezembinder wint de enig echte virtuele welk liefdesgedicht mag nooit maar dan ook nooit meer ongelezen blijven – die trofee dus op pomgedichten punt nl – svp onvoorwaardelijk, ontwapenend en met volle overgave geschreven

en zoals het de liefde in een liefdesgedicht betaamt – onvoorwaardelijk, geheel ontwapenend en met volle overgave geschreven: een kan er maar de winnaar zijn deze week – nu we max lerou en de lieve ingeborg buiten mededinging hebben geplaatst – dan komt het goud zonder meer PAUL BEZEMBINDER toe. van harte. alle dichters een lief dank je wel voor het ingezonden werk. ze waren mooi – de liefde waardig. mooi weekend zo.

**Jij bent, mijn lief**

Jij bent, m’n lief, mijn tong, mijn taal,
jij bent mijn proza, mijn lyriek,
jij bent mijn praatjes, mijn muziek,
bent mijn gedicht, bent mijn verhaal,

Jij bent, mijn lief, waar ik naar taal,
bent mijn mentaal, bent mijn fysiek,
bent mijn privé, bent mijn publiek,
bent mijn verbaal, mijn performaal,

Voor wie ik ook mijn liedjes speel,
met wie ik ook mijn teksten deel,
naar wie of wat ik ook verwijs,

Alleen om jou ben ik minstreel,
alleen om jou stem ik mijn keel
en raak ik steeds weer van de wijs.

*Paul Bezembinder*

–>
ja Paul komt in zijn opsomming – strak gehouden zoals het een vormdichter betaamt – toch bij dat gevoel van onvoorwaardelijkheid, ontwapening en overgave – en dat is wel bijzonder en knap om met dit type taalbeheersing een complete liefdeschaos te creëren. Paul gaat volkomen uit zijn dak – lijkt het – een gedicht waarin de dichter vorm en inhoud in harmonie aan de lezer presenteert. uitkomst: als lezer geloof je wat je leest. een minstreel die van de wijs raakt. mooi beeld!

Petra Maria: alsof Sinatra zingt met orkest
Frans Terken: alsof we dat al niet op de lippen lazen
Anke Labrie: die ene speciale die tot aan het einde toe
Magda Haan: soms was de stilte al genoeg
Paul Bezembinder: Jij bent, m’n lief, mijn tong, mijn taal
Cartouche: zoals wij
Max Lerou: ‘niet eerder kreeg het gedicht een naam…dan deze, de onvermijdelijke’: Ingeborg
Rik van Boeckel: dit is een lied voor jou
Vera van der Horst: dat ik van je hou