Peter Posthumus: de beste wensen voor jou, de jouwen en voor allen van de Pom-site

Hoi Pom, hierbij mijn laatste twee wekelijkse gedicht dit jaar. De beste wensen voor jou, de jouwen en voor allen van de Pom-site:

Op dit laatste
half lege vel papier
verdringen zich wat woorden
hun laatste poging in dit jaar


ze zouden willen
steigeren en kolken
met tomeloos elan
lachen van geestdrift en betekenis
het komt er maar niet van


iets van moed of troost
of medeleven
het zit er niet meer in
versleten, arme, oude woorden
laten zich niet meer
voegen in een zin


ze doen geen moer, geen zier
op dit laatste overvolle
veel te volle vel papier.


Peter Posthumus

Share This:

Peter Berger: ‘Ik ben het gezeul inmiddels beu. Bah! Overvol, plakkerig en geurend naar overleden fris en dito bier. Die bak…’


Bingo! Drie maal is scheepsrecht. Dat blikjespletters en flessenslikkers vaak in onbruik zijn is jammerlijk. Minstens. Waardeloos. Desondanks stap ik goedgemutst de appie binnen. Ergens in De Kooi gelegen. Daar kom ik niet vaak, bij de appie, maar bij twee andere supers kon ik vanmiddag geen statiegeld innen. Storing! Vandaar. Zeulen. Hier werkt het kreng wel. Het vreet voor de verandering zonder mokken alle blikjes in rap tempo zodat binnen no time de bodem van de tas is bereikt. Het bonnetje? Vier euro nog wat: lekker! Onderin blijkt nog een verdwaald bierflesje te plakken. Het wordt niet geslikt. Consequent spuugt het daarvoor bestemde apparaat het bruine kleinood z´n gapende mond weer uit. Na poging tien haal ik mijn schouders op en prop het ding inclusief smoezelig natte plastic tas in de belendende afvalbak. Ik ben het gezeul inmiddels beu. Bah! Overvol, plakkerig en geurend naar overleden fris en dito bier. Die bak.

Een scherpe vinger priemt dwingend onder m´n schouderblad. WTF? Eenmaal omgedraaid staat er een tamelijk gespierd heerschap, met op links naast hem een olijk meiske met zo´n onhandige puberhondenkop; een volle tas lege flessen in elke hand geklemd. Aan de lus. Heineken groen. De flessen. ¨Pap!?¨ maant ze engelachtig haar vader tot kalmte. Het schaamrood op de kaken maar een vrolijke lach op de lippen. Ontwapenend kortom. De man, een lichtgeraakte glazenwasser ofzo, draait echter niet om de brij heen en verheft in onvervalst Leids zijn stem. ¨Meneerr,¨ zegt ´ie op de rommelbak wijzend, ¨dat flessie hoorrt thuis in de glasbak,¨ waarop ik antwoord dat de appie het flesje hoort in te nemen en het apparaat een bonnetje dient uit te spugen. Om hem ter wille te zijn vis ik desondanks het flesje uit de rotzooi en toon hem het statiegeldlabel. Ik vraag hem vervolgens vriendelijk of hij wellicht een glasbak in de buurt weet; maar de man roept met ingehouden woede dat dat niet zijn probleem is. Daar kan ik weinig mee en deponeer het flesje demonstratief terug in de prullenbak. Ik heb weinig op met schreeuwers.

Het meisje gniffelt breeduit en doet nogmaals een poging om de boel te sussen. Pa sneert dat ze haar brutale snoet moet houden en dat hij dit varkentje wel eventjes zal wassen. Inmiddels knalrood uitgeslagen wendt ze bijna proestend haar blik af. Pa, het kookpunt nabij, is blijkbaar geen tegenspraak gewend. In een woeste tirade maakt ´ie het punt dat het hier niet zo´n bende zou zijn als iedereen hetzelfde was. Hoezo? Hetzelfde? ¨U bedoelt denk ik iets anders,¨ antwoord ik, ¨namelijk dat als iedereen zoals u zou zijn, de wereld er een stuk mooier uit zou zien. Maar ik geloof niet dat iedereen zoals u wil zijn. Ik in ieder geval niet. Maar misschien kunt u mij alsnog een glasbak wijzen?¨ Nu loopt ook de man donkerrood aan, zwaait obsessief met de armen, gooit verbaal een paar dodelijke ziektes naar mijn hoofd om schuimbekkend tot het volgende slotakkoord te komen: ¨Agrree to disagrree.¨ Om zijn statement kracht bij te zetten herhaalt hij het enkele malen. Dat klinkt als een klok. Hij grist daarna beide tassen uit dochterliefs handen en propt met volle overtuiging een flesje in de automaat. Een keer. Twee keer. Drie keer. Kansloos. Alles wat fles is komt onherroepelijk terug. Het meiske ziet eruit alsof ze inmiddels in haar glimmende knalpaarse trainingsbroek heeft gepiest en kijkt me aan met een blik die boekdelen spreekt. Ze heeft er duidelijk lol in. ¨Veel succes, ik hoop dat u niet zoals ik ben,¨ werp ik de man toe. Het meisje giechelt; de man staat luidkeels te godveren. Ik weet de drang om nogmaals naar een nabije glasbak te vragen te onderdrukken. Nog net.

De onstuimige glazenwasser hamert ondertussen onbesuisd op de assistentie knop en eist luidkeels dat de manager hem te woord staat. ¨Fijne dag nog,¨ wens ik hem beleefd toe. Eenmaal bij de kassa hoor ik de man achterin tieren dat die apparaten helemaal van god los zijn en de manager zijn hele teringflessenbende mag houden. Hij geeft ook nog aan waar de man het glaswerk eventueel in kan steken. Daar van achteren. Het meisje heeft zich ondertussen bedremmeld achter mij in de kassarij geschaard, met gespreide armen gebarend dat ze er weinig mee van doen heeft. ¨Hij bedoelt het niet zo kwaad,¨ stottert ze beduusd. En omdat ze nog steeds lacht met beide knalblauwe ogen, geloof ik haar op d´r woord. Meteen. Zo vader, zo dochter? Vast wel, maar vandaag dus even niet.

PETER BERGER

Share This:

pom wolff – als schoenen van poëzie

Share This:

eerbetoon aan Gerard Reve – 2 majesteitsgedichten van pom wolff – nu ook bijdragen van Max Lerou, Luk Paard, Elbert Gonggrijp, Frans Terken, Cartouche, Rob Mientjes, Vera van der Horst

dit weekend ipv de zondagochtendwedstrijd en op de komende vrijdagen – hier op deze site – zal een aantal op de grote volksdichter GERARD REVE geïnspireerde gedichten te lezen zijn – een eerbetoon aan de 100jarige weliswaar overleden – maar ondanks zijn overlijden toch zo levendig in de herinnering levende schrijver/dichter. mocht u ook de behoefte gevoelen u reviaans te willen uiten – stuur rustig uw literair schepsel aan het bekende adres van pomgedichten @ gmail . (punt dus) com


Ochtendstond
100 jaar geboortedag Gerard Reve


O, mijn God aan wie ik, U toegewijd, bij lange
na niet waarachtig ben en mijn ware aard heb
op te biechten. Ik zeg het U bij het leven – ik
ben alles wat ik ben, hopend dat dit mij
wordt vergeven. Maar kom, 

het is etenstijd nu, tijd voor brood en spelen –
zie hoe de ezel er lustig van balkt, zich met
kussen overdekken laat, de een zich tot
de ander neemt – devoot, gelijk het
een God betaamt – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 15 december 2023


Heer help me met deze rede
ik spreek ze vanaf de kansel toe

mijn valse peroxidevriend
en zijn maat met de hamer

zij zijn er verguld mee


Frans Terken
“gerard reve is’n heilige ( dixit reve ) “

de man met’et gebeitelde boksershoofd
de droge stem
de ietwat trieste blik
en dat ie…

de jongens lieve jongens
en dat ie ze allemaal wel
’n lekker stuk vond
die jongens lieve jongens
en dat ie wel grappig is
geinig
controversieel

hoe ie van de ene sekte
naar de andere…
van communist tot rooms-katholiek
en dat ie zoveel stof doet opwaaie
in literair-nederland
met ze boeke over leve en dood
en liefde
romans
gedichte
brieve

“spraakmakend” schrijve ze in de pers
grensverleggend
en dat ie gaat huwe met ze vriend
iets met matroos en vosch
tijgertje ook
woelrat

en hoe ie zich altijd wist te omringe
met mooie woorde
flamboyant
mooie jongens ook

en dat ie dood is nu
twee-en-tachtig werd ie
en dement
op
en dat we nu elkaar trooste
leve reve
leve gerard
en al de woorde van’n heilige


© luk paard
De schrijver zelf hield er ernstig rekening mee dat hij na zijn dood zou worden heiligverklaard. Zijn honderdste geboortedag. Het is nu of nooit.
moeder
 
in uw genade werd ik ontvangen
daarna moest ik maar zien hoe
ik weerstand bieden kon aan
de verleidingen des vlezes
 
in de hitte der verdrukking
aanvaardde ik gods hand die
mijn roede recht deed en mij
behoedde voor de zondvloed
 
ml

Ja Reve
gespleten wezen
een kruising van paard en ezel
tussen een tijger en een woelrat
die zich god zonder gebod waande
terwijl hij een moederskindje was
dat als in een sprookje stooide
woorden van jewelste

Cartouche
Goedenmorgen Pom,
Ik ben al wakker. Gerard nog niet waarschijnlijk toentertijd. Een avond- en nachtdier op zoek naar … ja naar wat? Spiegel aan de wand. Wat een inkijk. Wat een nalatenschap. Imposant. Die Gerard van de droom.


Gerard van de droom

Spiegel vloekt naar mij
Weet je het alweer niet?
Wat zie je er uit!
Neusharen rijzen ten berge
Woest uit mijn neusgaten

Kam mijn haren
Poets mijn tanden
Het helpt niet
Langzaam ten onder
Sprakeloos de conversatie

Jij en ik, zij en hij
Zo verschillend
Tanden op geloof stukgebeten
Ik ben … dus fuck it
Gedoe om niets in het zijn

Dus zwijg ik
Voor het eerst
Last valt van lijf
Ledematen nemen geen maat
Hoofd in ruste

Groet,
Rob MIentjes




Uw taal baart die ondraaglijke spanning
als bij uitgesteld genot

Vera van der Horst


op de komende vrijdagen – hier op deze site – zal een aantal op de grote volksdichter GERARD REVE geïnspireerde gedichten te lezen zijn – een eerbetoon aan de 100jarige weliswaar overleden – maar ondanks zijn overlijden toch zo levendig in de herinnering levende schrijver/dichter. mocht u ook de behoefte gevoelen u reviaans te willen uiten – stuur rustig uw literair schepsel aan het bekende adres van pomgedichten @ gmail . (punt dus) com

O MAJESTEIT
 
majesteit u ontroert mij
en het is om die reden dat ik verhaal van de schrijver
met aan zijn voeten geile jongens
 
waaronder ik
hoe zij onaneren dat het lust geeft
en de koninklijk goedgekeurde vloerbedekkingscentrale dagwerk
 
van een schrijver met ogen die fonkelen
als gespen op schoenen
zo sta ik naast u
 
©pw
 
 
 
 
GOD MAJESTEIT
 
ik begrijp niet waarom ik
de orde voor grote verdiensten
nog niet heb mogen ontvangen
het is nu al weer jaren dat ik
on speaking terms ben met Hem
zo gij mij bevolen heeft
 
niet dat Meneer veel terug zegt
maar het houdt wel op majesteit
 
is het dan toch de tijd
die op den duur alles dood maalt
ik had alle tijd
en Hem zo onomkeerbaar lief
 
©pw




 

Share This:

VON SOLO – tot…


Tot de nacht
Plaats maakt voor de dag
Tot de waas
Plaats maakt voor helderheid
Tot de vermoeidheid
Plaats maakt voor rust
Tot de leegte 
Plaats maakt voor ruimte

VON SOLO

Share This:

‘COCOONEN’of na Merik de woensdag voortaan met Vera Jongejan en Mirjam Al


gisterenmiddag de onderhandelingen met groot succes afgesloten bij Mirjam Al. let op Betty linksonder in het mandje – het hondje van Merik van der Torren dat liefdevol is geadopteerd na zijn overlijden door Mirjam Al – ik begreep dat de twee huiskatten iets meer moeite met Betty hebben – met name als Betty het waagt het voedsel uit de kattenschaaltjes te verorberen. dan springen er twee katten in Betty’s nek. Mirjam heeft mij een 60 tal teksten overhandigd en enige kunstwerken op papier – zij zal om en om met Vera Jongejan de honneurs op de woensdag waarnemen na de dood van Merik – die hier jarenlang de woensdag met teksten mooier maakte dan elders. rechts achter het hoofd van Mirjam ziet u een schilderijtekening – een portret van Mirjam Al door Vera Jongejan die deze week de woensdag op de pom verzorgt. GENIET!
Goedemiddag Pom,
Zoals je weet, wordt schrijfgroep “de Klus” ,ooit door Simon Vinkenoog opgericht en daarna door Tito de Vries overgenomen, na de dood van Tito door zijn vriendin Emmy gecontinueerd in het Buurthuis “de Oase”  Vrolikstraat 281 te Amsterdam. Hier wordt om de week op maandagmiddag vanaf 15.00 uur improviserend geschreven op 2 thema’s. Zo kreeg ik een paar weken terug het thema  “cocoonen” aangereikt en speelde wat daarmee.
Lieve groet, Vera 


Cocoonen

1
Een nieuw woord 
heeft zich ontpopt
het fladdert om mij heen
vraagt alle aandacht
daalt neer op mijn schrijverspen
versuikert mijn zinnen

smoort mij 
fluisterzacht. 

2
Kachel uit
verscholen onder warme lappen
-toch nog ‘n koude neus
maar we moeten beter omgaan met de aarde-
zit ik opgevouwen te schilderen
neem sprankelende kleuren
en wacht af tot ik vlinder word.

3
Kleine mensjes zitten gevouwen in snoepjes
vandaag ga ik ze uitdelen.

4
Vroeger dook ik weg voor boze woorden
opgevouwen op zolder zat ik
laat het leven aan mij voorbijgaan
ik ben er niet

VERA JONGEJAN

Share This:

Ko de Laat – hersentumor – kwaadaardig

ko met wie ik ooit nog eens in een greppel belandde net naast een dijk ergens in zuid holland -de auto scheef hangend met twee wielen in een ondiepe sloot de andere twee wielen bijna ingegraven in de schuine dijkwand. als een kwieke acrobaat wist ko mijn toyota te verlaten – ik rolde de sloot in. later hebben 10 dichters de auto ’terug getakeld’ de dijk op. ko liep met een zware tas vol poëzie aan het begin van die dijk – ik kwam aanrijden – instappen kootje? vroeg ik – kootje blij verrast stapte in en maakte gebruik van het aanbod – 2 minuten later aangekomen bij de plaats waar opgetreden moest worden – lag ie bijna in de sloot. ko is later bij andere evenementen nooit meer bij me ingestapt. jammer. en nu dit!!! altijd wat met ko – sterkte jongen.
Ko op FB:

“ZORG
,,Nee, houd de deur maar open”, zeg ik tegen elke verpleegkundige wanneer deze vertrekt. ,,Ik houd graag contact met de buitenwereld.”
Ik wil mijn blikveld blijven verbreden. Ook nu. Juist nu. Elk beeld, elk geluid, hoe vaag ook, is welkom. Opdat ik nog íets mee krijg van het leven buiten mijn kamer.
Het went snel. Een paar dagen terug liep ik nog vrij rond met een slepende voet (vast een sportblessure). Via toenemende vermoeidheid (vast de hitte), een schouder die langs gevels schuurde (vast verstrooidheid) culmineerde het in een arm die uitviel. Een afspraak bij het ETZ stond inmiddels, maar nadat ik bij het avondeten een gehaktbal doorsneed alsof ik met een figuurzaagje een boomstam te lijf ging, was het ambulancemoment daar.
Nu verblijf ik op ETZ Elisabeth, afdeling neurologie. Diagnose hersentumor. Kwaadaardig. Drie bij vier centimeter. Dat lijkt weinig, maar op de schaal van één hersenhelft is dat toch fors. Geen uitzaaiingen, gelukkig…”

Share This:

IEN VERRIPS gelukkig weer thuis

na haar reis naar werkelijk hele verre streken is ze weer veilig weerom gekomen – is ze aan het wennen weer – schrijft ze mij – aan ons zeeklimaatje, aan dit regenland na de verkiezingen, aan het leven met verkeersborden: “Op afstand heb ik natuurlijk de verkiezingen gevolgd en vanuit het perspectief van reizen in een land waar ik niet één verkeersbord heb gezien terwijl er toch echt wel autos rijden, och, waarin een klein land groot kan zijn zullen we maar zeggen.” – gelukkig is ze weer thuis – laten we haar bijkomen genieten we haar poëzie op de pom:


schrijven is van dingen 
die je zelfs niet denken durft
het dronken duister
als je in de toekomst kijkt
de kolkende rivier 
losgezongen van de oever

schatplichtig aan de oude dichter
doet zich een nieuw ritme voelen
nieuwe wegen zoekend
nieuwe woorden
dit is geen liedje van verlangen meer

al lijkt het morgen
weer zoals het gisteren was


okt. 2023 – IEN VERRIPS

Share This:

Karel Wasch presenteert zaterdag 16/12 in café Eijlders zijn nieuwe bundel poëzie betty – 1300 uur

soms spat ik van euforie uiteen – dan neem ik maar een wijntje om een beetje bij te komen – wat is er aan de hand meneer wollufsen vraagt betty hier in de kamer drie hoog achter in de jordaan. kind zaterdag gebeuren er dingen – gebeuren er onbeschrijflijke dingen – zaterdag presenteert ie een nieuwe bundel met poëzie. Wie is die IE meneer wollufsen? die IE is KAREL WASCH betty – veruit de beste dichter – de beste levende dichter uit de lage landen.

ken ie echt goed dichten meneer wollufsen? ja kind de dichter WASCH dicht zoals nog nooit een dichter heeft gedicht. o meneer wollufsen u heb er kijk op – as u het zegt – …………..JA KIND DAT ZEG IK! …….dan kom ik ook kijken zaterdag in café eijlders om 1300 uur.

is ie een lekker ding meneer wollufsen? ja betty meneer Karel Wasch is naast een goed dichter ook een lekker ding. en ik mag van dat lekkere ding 2 gedichten uit die nieuwe bundel voordragen aanstaande zaterdag – betty sprak geruststellend – maar u ben best ook een lekker ding hoor!!! met al die poëzie van u.

dank je wel Betty. en met welk gedicht van Meneer Karel begint u zaterdag meneer wollufsen? dan begin ik met het gedicht AURA betty – dan begin ik deftig Betty! en de eerste regels van dat gedicht gaan als volgt Betty:

“Mijn oude vriendin – toen nog mijn beste vriendin, zei dat ik een helder aura had. Later gebruikte ze – met gretigheid – cocaïne, heroïne, Misschien zuiverde die troep haar eigen aura,…

ja meneer wasch dicht echt deftig hoor meneer wollufsen! heel mooi. en uit het leven. ja betty zo is het. uit het leven.

Share This:

Peter Berger wil ook een keer aan de poëzie

“voor maandag iets anders” schreef Peter mij. de prachtcolumnist van pomgedichten op de maandag blijkbaar aangeraakt door de poëzie – hahaha – niet dat ik hem daartoe heb aangezet of verleid – zeer zeker niet – maar dan toch Peter aan de Poëzie. en wie zijn wij om hem dat te beletten. eigenlijk zijn wij van hier wel een beetje trots dat de man van de vele prozawoorden zich waagt aan ingeklonken dichtkunst. zet u schrap!


Waar stond de zon toen ik ontwaakte? 
Waar is de dag? Ontheemd ben ik geboren 
Uit de schaduw van haar lach.

Hier zal ik wachten, in maneschijn verloren,
Totdat ze komt om de kramp wat te verzachten.
Levenslust als vlees vermomd.

Met vurig hart dat zo roestig kraakte,
Eeuwigheid bezworen in dezelfde ziel,
Kus ik nu in vrede de pokken op haar kiel.


Peter Berger

Share This: