Karin Beumkes over de liefde zo liefdevol: ‘Ben je mooier nog dan veertien jonge eksters in je slaap…’

Ben je mooier nog dan
veertien jonge eksters in je slaap

Lieve Pom Op de zondag van de veertiende februari moet je een beetje aan de liefde denken. Laat zoveel mogelijk zonlicht binnen, want zonder liefde is dit leven volkomen waardeloos. Omdat je mijn vriend bent wens ik jou deze week van alles het beste. Liefde, liefde, liefde! Het hogere halleluja van jezelf.

Karin


Ben je mooier nog


Ben je mooier nog dan
veertien jonge eksters in je slaap
het balkon mag open
neem ze uit je hand
één oog gaat teder loom weer dicht

weet je dat je in je slaap zo knarsetandt.

Ben je mooier nog dan het hoofd
achter de muren van mijn rug
ik hoor voel denk dat je loopt op moeilijk zand
je been trekt – wat zie je voor je –

Is iets lichter als ik nu
iets van je schouders optil
zonder dat ik verspilling van de nacht teweegbreng
onder het slapen ken ik je beter nog dan vogels.

Vleugels klappen de wereld open
alles waar we ooit voor vochten
vlucht tussen spaties naar ons terug
er is alleen de stilte en een verdwaald begin van hopen.

Karin Beumkes
Muziek: Eva de Roovere – Fantastig toch

https://youtu.be/Y6zwt7TvXBY

Share This:

Gérard Vromen/ Cartouche sluit de liefdesdag af met een toetje: …O Vale Tina…


O Valentina

Als ik jou ronduit zou vragen

me op handschoenen te dragen
en ijzer witheet te breken
of als ik je zou smeken
tijd over dood punt te tillen
en ruis te doen verstillen

wat zou jij dan zeggen?

dat zand niet te vangen valt
druppels zich niet laten tellen
niets zo buigzaam is als riet
tijd niet te temmen is
de smaak van mort subite?

en als ik nu zou zwijgen

mij alleen bedrinken
aan ogendiep en enkel
bleef verwijlen
bij lippen half open

zou iets dan kunnen
beklijven de zon
zijn rondgang staken
licht het dorsten laven?

zelfs cirkelkwadratuur
kan slagen als ook jij
maar vierkant gelooft
in jou en mij ligt alles

open en besloten

wij staan te boek
rondom zwijgen
dat hartverwarmend
weg zal wijzen


© GV


 
 
 

Share This:

JOZ KNOOP wint de enige echte virtuele – (stuur een) foto én een bijpassend gedicht – (naar de) zondagochtend wedstrijd van pomgedichten – Erika De Stercke en Cartouche zilver, Max Lerou brons

inkijkjes lieve lezer deze week in de ziel en zaligheid van de dichter. wat spookt er in dichtershoofd rond bij een vrije opdracht. aan welke plaatjes/foto’s zou de psych zijn of haar handen vol hebben? welke fototeksten verrijken de ‘nederlandsche’ taal – allemaal vragen – maar bovenal welke bijdragen (lees rustig alle bijdragen dank aan alle dichters die instuurden) maken de lezer van een doodordinaire zondagochtend een zondagochtend om te genieten en een zondagochtend om niet meer te vergeten.

nogmaals dank aan alle dichters – drie gedichten vond ik echt heel bijzonder – drie gedichten voor goud zilver en brons op de enige echte virtuele. de vrouw des huizes roemde cartouche – ‘jajaja’ mijn commentaar maar die erika de stercke die was vandaag ook erg goed hoor. spiritueel optimistisch bijna. en dan wat te zeggen van DE of HET jozzonet van joz knoop. hoe de vorm en de inhoud tot een eenheid te smeden – nou dat kun je aan joz overlaten. ik doe JOZ KNOOP goud, ERIKA DE STERCKE en CARTOUCHE zilver en hemabrons voor de klassieker van MAX LEROU. (als ie het lezen kan natuurlijk.) winnaars van harte!

Hallo Pom,

Dat was een leuke opdracht, dus ik dacht maar weer eens in te sturen. In een van de4 fotomappen kwam ik de foto tegen die ik vorig jaar heb genomen tijdens een wandeling in Dordrecht van een etalage met beelden van, ik denk, raven. Ik heb ook het kaartje van de kunstenaar gefotografeerd dat ik ook op mijn bijgaand Word-document heb geplaatst. Zo ontstond de titel, want ik was verrukt van deze etalage en ere wie ere toekomt. En die eer is een jozzonet geworden. Bedankt voor je leuke opdracht die heeft geleid tot mijn inzending.


Vriendelijke groet
Joz Knoop



Jozzonet voor Jolanda Riedijk
 
Alle snavels dezelfde kant op.
Hou je snavel maar liever niet.
Ik hou me graag koest maar zeg tot mezelf
“Laat jezelf gelden en schiet met je woorden
van die eenling die even de massa ontstijgt”
Alles staat vast en dan klinkt toch de stem
van die eenling die even de massa ontstijgt:
“Laat jezelf gelden en schiet met je woorden”
Ik hou me graag koest maar zeg tot mezelf
“Hou je snavel, maar liever niet
alle snavels dezelfde kant op”.

Joz Knoop


->
de draai die de dichter maakt in de tekst laat zich uitschrijven. we genieten de beroemde vorm van de jozzonet die joz zo eigen heeft gemaakt en op subtiele wijze uitvoert bij de mooie foto van het kunstwerk van jolanda. en inderdaad één vogel houdt zich aan de poëzie van Joz – en draait niet dezelfde kant op – de vogel die – weliswaar op de achtergrond gesitueerd –  een prominente plaats heeft verworven in dit gedicht.
 
  • Rik van Boeckel – glibbers houden de wacht
  • Petra Maria – hij vangt je op
  • Ditmar Bakker – en ’t fijnst van al, alleen te zijn
  • Frans Terken – een meerkoet kijkt me argwanend aan
  • Max Lerou – met de luxe leesbrillen van de HEMA
  • Magda Haan bruist in de Teflonpan
  • Cartouche – Laat ons even
  • Ien Verrips weldoorvoed en aartslui
  • Joz Knoop met een Jozzonet voor Jolanda Riedijk
  • Erika De Stercke: zijn gedachten dwalen af naar de flamingo’s

wie wint de enige echte virtuele – (stuur een) foto én een bijpassend gedicht – (naar de) pomgedichtenwedstrijd?

het thema is aan de dichter – welke foto/afbeelding leidt de dichter tot welke woorden deze week? we zijn erg benieuwd naar de inkijkjes. verder kent u de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht/foto in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

iemand

iemand zegt
het heet roermond hier
je hoort het aan de vogels
die voor de katten bang zijn

iemand anders
met een zachte G zegt
maar roermond is limburg
en we zitten nu in amsterdam

ik zeg
ik weet het niet
ik zie ze vliegen

nog iemand zegt iets
en nog iets
iemand anders zegt ook nog iets
en één iemand zegt niets

pom wolff
Sneeuwdagen

Sneeuw klimt omhoog
langs rake historie lonkende Burcht

huizen kijken weemoedig toe
glibbers houden de wacht

sleeën slank als dennenbomen.
glijden langs trotse sneeuwdagen

Leiden zonder last maakt zich op
voor de wijsheid van vrije uren.


Rik van Boeckel
13 februari 2021

–>
inkijkjes lieve lezer deze week in de ziel en zaligheid van de dichter. wat spookt er in dichtershoofd rond bij een vrije opdracht. aan welke plaatjes heeft de psych zijn of haar handenvol. welke fototeksten verrijken de ‘nederlandsche’ taal – allemaal vragen – maar bovenal welke bijdragen (lees rustig alle bijdragen dank aan alle dichters die instuurden) maken de lezer van een doodordinaire zondagochtend een zondagochtend om te genieten en een zondagochtend om niet meer te vergeten. we beleven de nu snel aflopende sneeuwdagen opnieuw – nu het nog effe kan – met rik van boeckel. hij neemt ons mee naar het leiden van jonge en oude dichters. de onkreukbare zetelt bijvoorbeeld  in leiden – rik zelf dwarrelt als onrustige sneeuw vaak door de stad en wij als lezers krijgen 8 regels en een in toom gehouden gedicht. met vleugjes weemoed en een regel van wijsheid. mooi gedaan.
er klimt kamerbloem
tegen het raam
ga maar gerust naar buiten
voor jou ligt sneeuw

durf gewoon te vallen
hij vangt je op
in vloeiende zinnen
warme ware woorden

neem het maar tot alles
weer anders is
er ligt niet altijd zo mooi
sneeuw voor je neer

petra maria


–>
er groeit van alles en nog wat in het huis van dichter petra maria. als dat maar goed gaat. dichter schrijft en spreekt tegelijkertijd het plantwezen toe. lieflijk lijkt het – maar in wezen zegt ze – mijn kamer uit jij – met je luie trage traaggroeiende donder de sneeuw in – de foto met op de achtergrond dichteres die – waarom valt mij het woord amechtig in? – dichters kijkt met een amechtige blik naar de bloemetjes die nog een cursus valtechniek van dichteres kunnen verwachten vandaag. snel vallen hoor bloemetjes anders val je op de platte harde straatstenen vol met zouten en pekelmodder. de foto vertederend, het gedichtje net over de top.


ONS BOG IS DEET

Ons Bog is deet, ons Bog is deet,
slisten ze welgezind,
maar toen ik om verklaring vroeg,
gingen ze door het lint.
Hoe weet je dat dan; ‘Bog is deet’,
mijn lief zoetsappig kind?

We willen het, dus is het zo,
klonk het, en verder niks,
en opwaarts, in elk kinderoog,
rees trots als een feniks,
denk jij het anderszins dan zó,
ben jij straks crucifix.

Vertel dan, schatten lief en klein,
wat deet is, zo Bog zij?
Dat in ons denken, klonk het toen,
wat in ons denken lei.
Elk boog het hoofd. Aan ons, ons Bog,
en zijns volledig wij.

Toen werd het hoofd weer opgericht,
en ik vergeten—ja,
elk loerde naar de anderen
in trots en ongena,
want wat nu deet was, en wat Bog
kon geen besluiten. Tja.

Fijn was het van hen weg te gaan,
en fijner niets te zien,
en ’t fijnst van al, alleen te zijn
bij ’n zee vol vloed, misschien,
die zee die hen verdrinken zou,
maar mij nooit, sedertdien.

***[Ditmar Bakker] 

–>
bij deze tekst van Ditmar: de 20 regels regel nu toch wel stevig overtreden. en of er sprake van noodzaak is? bij noodzaak mag de regel geschonden. maar of een verhaal vrij naar jopie parlevliet de grens van noodzakelijkheid haalt is wel een discussie. ik zeg bij dit schrijven – geschreven voor de liefhebbers van ditmar bakker – die buiten elke orde  bijna elke week een bijzonderheid instuurt. grote kunstenaar houden niet en houden zich terecht niet aan regels – maar eenvoudige juryzielen zijn er nu eenmaal om deze onbegrepen dete boggen buiten de orde te plaatsen – waar ze ook horen.


 Hallo goedemorgen

Tig keer hallo tegen hondenbaasjes
op het voetpad langs de wetering
we groeten vriendelijk en gaan voort

soms blaft een terriër nog iets terug
een die niet een bal in de bek houdt
maar wacht op een volgende worp 

dan als een hazewind ervandoor stuift
over gras en sneeuw de bevroren sloot op
het is moed die ik vandaag van harte mis

een meerkoet kijkt me argwanend aan
alsof hij denkt : ga je zo door tot honderd 
hak liever een wak dat ik in het water kan

volk en hond zat hier op de dijk
naast de honger van schaatsers voor het ijs
waar blijft voor reiger fuut en eend en mij de hap


© FT 13.02.2021


–>
ja hallo hallo een goede morgen – voor frans wat minder goed zoals we mogen lezen. al die pret maar voor dichters ligt deze geforceerde pret toch minder voor de hand. ook voor taalbeheersers trouwens – ik zie een helge bonset – mijn oude leraar taalbeheersing – door de sneeuw ploegen in een filmpie – met een luid godverdegodver de takke en kutzooivervloekend – hahaha – de weergoden waren hem gunstig gestemd de afgelopen jaren maar nu is het weer feest.  niet voor helge niet voor frans. na het weekend is de bevrijding aanstaande.

ha pom, hierbij een bericht uit onze geliefde eenheidsprijzenmaatschappij



brillenjood of het kleine leed van de 60-plusser
 
uitgerekend op de dag van de bril
raakte ik mijn leesbril kwijt
waarschijnlijk laten liggen in de lidl
ergens bij de diepvries
 
daar wil ik nog wel eens diepgaand
in gesprek geraken met mevrouwen
die je aan de sojabrokken willen helpen
dat het zo goed is voor je stoelgang
 
en ook zoveel beter
voor het meleu en by the way
het is ook heel belangrijk
achteraf je poep te lezen
 
maar of je nu de bril omhoog of niet
als er geen glas in zit en je bemest
al zes decennia dit land
waar kan je dan als dichter nog naartoe
 
naar de hema natuurlijk waar de +3 brillen
net twee centimeter boven de grond hangen
en de nul komma vijfjes
de rookie glasses nota bene…op ooghoogte
 
ml


–>
een klassieker door max – past goed bij dit weer – de hema, de lidl en het meleu bijeengeregen in de teksten van lerou. ik zeg altijd de hema moet wel liefde zijn. de liefdevolle opstelling der brillen  in het brillenrek is in de hema een gymoefening voor de nog niet ingeënten. uit liefde dus. with love!
 

Calorieën tellen
 
Oh shit.
Er zit meer boter in de pan
dan de dieetgoeroe toestaat.
 
Geslagen pannenkoekbeslag
bruist in de Teflonpan.
Een slag in de hoogte
zwevend in de rondte
alles mag even een puinhoop zijn.
 
Ik heb geleerd te tellen
de dagen, de uren
een dalende lijn
op grafieken.
 
Op de zevende dag
mag gezondigd worden
dit komt goed.
 
© Magda Haan febr.2021

–>
onze Magda is aan het tellen geslagen. als je niet uitkijkt tel je jezelf het graf in. niet doen kind. tel ook de  sneeuwvlokken niet, tel de vogels niet – laat de natuurbeschering ze zelf tellen. wij moeten aan de pannenkoeken en de grandmarnier aan alles wat god verboden heeft. geen tijd te verliezen. of dan aan de koeken van van stapele. van stapele eten en dan sterven. dat is leven.

Deksels
 
Laat ons even,
het ritsloze nummer terzijde
luisteren naar hoe het landschap
 
elk jong oud geritsel uit doet blijven
onder een laken tot zichzelf ligt te komen,
witte luisterdingen in ons oor nu dromen, lieve
 
Erica, zo meteen hebben we weer alle tijd
van de wereld om ons de huid vol en
naar de strot te vliegen in bijslaap
 
elkaar onze waarheid in het gezicht
te slingeren, te doen slikken en
verminken voor het leven
 
een borst, een hoge boom en meer
dan zat om ons samen te klitten
maar nu even niet, alsjeblieft
 
laten we – al is het maar eenmaal
een paar dagen, uren bij elkaar
liggen, stil, zonder talen
 
ach hoe deksels mooi
schijndood kan zijn
 
12022021
Cartouche


–>
wie deze erika nou weer is die meer dood dan levend door cartouche onder de sneeuw is weg gemoffeld? we zien een tuintje en lezen en volledig losgeslagen dichter die alle aangebrachte verminkingen laat ondersneeuwen – beter gezegd tracht weg te poetsen. deksel erop putje dicht – erika stil. de korte samenvatting van het gedicht – witte smetteloze glansrol voor de dichter cartouche. met een subtiel gebruik van het woord deksels. knap.  


vanachter glas de kou in grijs en grauw
de tuin op een enkel besje na
niet anders kleurt dan bruin en zwart
 
lentewachters in veelbelovend geel en groen
doen ons de  lust tot jacht vergaan
weldoorvoed en aartslui dragen wij
innig tevreden ons poezenlot

Ien Verrips


–>
Ien laat het aan de poezen vandaag – war petra maria de bloemetjes voor gebruikte. een kijkje van binnen naar buiten. maar de beesten hebben er geen zin in. al die nerveuze vogeltjes die vrolijk heen en weer gaan – de poezen verbijten zich – achter de glazen corona wand – een dichterlijke impressie bij de foto.
inzending gedicht bij de zwart wit foto die bij de wedstrijd op facebook vermeld staat – groeten Erika


Over het trottoir bedekt 
met sneeuw stapt een schaduw gehaast
om voor de avondklok binnen te zijn
tassen belemmeren zijn snelheid 

de verlichte aquarium 
geeft een glans aan de kamer, vissen kijken 
niet op bij het gebrom van de waterpomp 
hij ploft in de zetel neer  

tussen zijn vingers een sigaret
blaast de rook in cirkels naar omhoog
en waant zich aan een terras ver weg 
waar de tijd constant indommelt

souvenirs bij elkaar, kinderlijk geordend
het dodenmasker glimlacht, er ontbreken 
tanden, de eenzaat grinnikt
een herkenningspunt

morgenmiddag vogels van eten voorzien
de vetbollen liggen klaar
zijn gedachten dwalen af naar de flamingo’s
in een bruisende hitte van de Caraïben.  


Erika De Stercke


–>
nou lieve erika ik stond gewoon in een museum. maar waar jij mij naar toe denkt – in ieder geval een zeer rijke wereld geschetst in meeslepende woorden eindigend tussen de flamingo’s in bruisende hitte van de caraïben. ja hoor – ik reserveer. daar wil ik zijn. zo komen we echt uit alle koude en de ellende. de poëzie mag een mens best ook weer eens brengen waar het leven van genieten kan zijn.


Share This:

Yvonne Koenderman nu op een punt dat eten echt niet meer gaat, drinken lastig is en praten nog meer ….,

Yvonne Koenderman maakt moeilijke weken mee en doet verslag op pomgedichten – wat ben ik blij met haar woorden – harde realistische waarnemingen en gevoelens – maar … op zijn/haar yvonne koendermans genoteerd – en dat ze door de sneeuw mag gaan in haar tuintje zoals poezen dat ook doen – alsof ze door de slagroom moeten – wensen wij Yvonne en dat de dinsdag Yvonnes kant uitvalt. hou je taai!


Nog een week en dan komt chemo 8.
Tenminste, de twijfels zijn aanwezig of hij door kan gaan, maar dat verlossende antwoord horen we dinsdag na het bloedonderzoek.
Tot die tijd rommelen we thuis wat aan. De sneeuw is mooi, maar de wandelingen waar naar werd uitgekeken zijn nog niet gemaakt, we zijn niet veel verder gekomen dan die stappen in de tuin, maar het scheelt ook een hoop, je hoeft je niet voor die ander die je misschien tegenkomt op te tutten en dat masker aan te trekken. Pruikje op, kleur op je wangen, zodat wanneer iemand vraagt hoe gaat het, je lachend kan roepen goed hoor!

Terwijl het eigenlijk kut  gaat, je niet kan roepen of lachen omdat de ontstekingen als gevolg van de chemo te veel zeer doen, laat staan een afschrikkend gezicht zijn voor een ander als je je mond te veel open doet. Het is dus kut, met ondanks dat zwarte momenten van humor. “Mam…doe je mond eens een beetje open en beweeg dan met je tong achter je tanden. Brrrrrr het is net of er twee ogen van een monster naar je staren” Hillariteit ten top en iedere keer dat ik probeer mijn tanden te poetsen heb ik sinds die dag een gesprek met de steeds groter wordende ogen achter mijn tanden dat het tijd wordt dat hij oprot. Helaas trekt het zich er niets van aan.

Ik mag nog steeds niet klagen. Er zijn mensen die hebben dit vanaf chemo 1 en tegen de tijd dat het wegtrekt komt chemo 2. Ik hik als al het spul zijn werk goed heeft gedaan tegen 8 aan en kom nu op een punt dat eten echt niet meer gaat, drinken lastig is en praten nog meer, maar zonder uitzicht dat er nog 5 of 7 kuren komen.Het heeft ook voordelen. Je kan ineens in dat leuke bloesje of die skinny zwarte spijkerbroek van je dochter. Ja laten we hier even een leuke foto van maken…pruik op, wangetjes rood, wenkbrauwen die er niet zijn even bijtekenen en met de juiste lichtval van een winterzonnetje wat binnenkomt is daar een perfect gezellige Facebook foto. Zo een van zie je, het gaat prima, het gaat goed.

Als ik er goed over nadenk, dan gaat het eigenlijk ook goed, alleen dat tweeogend  monster met al zijn vriendjes  moet even snel mijn mond verlaten, zodat ik heerlijk kan genieten van mijn yoghurt of boterhammetje.

Yvonne Koenderman

Share This:

Suzanne Krijger: ‘Het maakt je niet meer uit – Jij hebt je eigen plekje ontdekt waar je jouw muziek kan spelen’

Oud huisje

Je woordenschat galmt in het licht
Het zicht wordt buitenshuis minder
Het begint mistig te worden hierbinnen
De deur gaat dicht
De laatste vochtige zinnen vormen ringen op je hart
Die je zonder te kijken oversteekt
Voor jou hoeft het allemaal niet meer
Je breit jezelf nog door de dagen
Ook nu je alle zinnen kent heb je de hoop iets anders te horen
Maar dat is verleden tijd
Je kijkt
Maar zet het liefst je gebit te koop
En verhuist naar een onbewoond eiland om daar alleen te zijn
Zonder dat iemand je kan bereiken
Om maar te zien of ze je op komen zoeken
Want het is goed zo
Langzaam vormt er stof rondom je stem
Je rem die voor verbinding staat laat je langzaam los terwijl je huis schoongemaakt wordt
Je raakt de laatste platen op de muur aan om daarna niet meer op te staan
En zakt in het zand
Het maakt je niet meer uit
Jij hebt je eigen plekje ontdekt waar je jouw muziek kan spelen
Gaf zo langzaam aan ons de woorden weg
In de zon laat je voor de laatste keer je huid bruinen
Terwijl het water wegdrijft tot er alleen droge korrels gedachtenis overblijven
Ook de spelende kinderen kon jij niet meer zien
Het schoolplein is weg
Nu staan we met z’n allen naast je ziekenhuisbed
De laatste spetters van je brein op te vangen
Terwijl we jouw netjes in een hangmat van herinneringen weven

Suzanne Krijger

Share This:

waar is het feestje? bij merik van der torren is het feestje!… over ‘hoe Richard Olga ranselt met de takken, naakt met veel wijn en bluesmuziek…’ – met een reactie van Rik Van Boeckel


Hoi Pom,
 Ik droom de laatste tijd veelal van uitbundige feesten met theater en voordrachten, nu dat allemaal niet meer kan. Onlangs schreef ik deze fantasie uit, groet, Merik




Feestje

Richard heeft de duindoorn gesnoeid.
Stekelige taken liggen op straat.
 
Ga een feestje organiseren met
Richard en Olga en Tiele als politieagent
en tien andere buren als publiek.
 
Hoe Richard Olga ranselt met de takken,
naakt met veel wijn en bluesmuziek.
 
Kan niet vanwege corona.



Merik van der Torren
Goedemorgen Pom
Meriks gedicht Feestje heeft me geïnspireerd tot deze uitbundigheid.
Groeten,
Rik


Varende Vertiermakers


Het lentecarnaval rolt door de straten
de Ra Die Ra Die Fanfare leidt de stoet
over feestende stoepen straten stegen
dames en heren dansen achter ramen


in ijsvrije grachten varen boten
met orkesten van plezier en champagne
drumbands met salsa ritmes en wijn
djembé groepen en zingende dichters


van 071 naar 020 varen zij
gevaccineerd en getest de dorst gelest
zij zijn de Varende Vertiermakers
blakend van gezond vertrouwen.


Rik van Boeckel
10 februari 2021

Share This:

Ien Verrips heeft het gehad met de amsterdamse conducteur – op naar Den Haag vandaag


de tram

de tram van Den Haag
is anders
dan die van Amsterdam
 
de kleur
niet alleen de kleur
maar ook de deur
de manier waarop die opengaat
en sluit
de stoelen
en de knop waarmee je zegt
dat je eruit wilt
 
de conducteur
en dan de haagse conducteur
zo één
zul je echt nooit vinden op een tram
in Amsterdam


Ien Verrips
 

Share This:

Peter Posthumus over giraffen met dubbele nekbreuken en eieren die maar niet willen uitkomen



Ik droomde van vijf pagina ‘s
op een verkreukeld half A4-tje


het ging geloof ik
om een pappagaai
die zichzelf had leren vloeken
op de achtergrond
een pratende giraffe
met een dubbele nekbreuk
dat klonk als het gekerm
van krenten
ingemaakt met scherpzand
zoiets als een drilrap in een ei
dat maar niet uit wil komen
je kent het wel
wereldoorlog in een notendop


had haast niets gedronken
maar stond toch
met hoofdpijn op

Peter Posthumus

Share This:

Karin Beumkes: ‘hier liggen de zilveren schubben nog steeds / je lieslaarzen, je gele oliejas, je bundel met zeemansgezangen…’

hier liggen de zilveren schubben nog steeds
je lieslaarzen, je gele oliejas,
je bundel met zeemansgezangen

Hoi Pom

Van een ingesneeuwd eiland in de middle of nowhere Nova Zembla in het kort, gevoelstemperatuur doepvrieszeehond/ Aloha, hier komt mijn gedicht.

Liefs
Karin


Ritueel


In de stilte van de nettenschuur
blijft de geest van de visserman hangen
hier liggen de zilveren schubben nog steeds
je lieslaarzen, je gele oliejas,
je bundel met zeemansgezangen.

Hier beleef ik weer het wreed geheim
het vissen villen met de blote handen
rood en rauw worden mijn nagelranden

Jij stond er altijd bij te zingen
dit ritueel verandert niet
ik ben het meisje met de vlechten
jij bent de trotse Inuit.

Karin Beumkes

https://youtu.be/N-aK6JnyFmk
The mamas and the papas – California Dreaming

Share This:

Cartouche wint de enige echte virtuele – dat er altijd weer opnieuw een nieuwe fanfare door de straten zal gaan – trofee op pomgedichten – Rik van Boeckel zilver

dat er altijd weer opnieuw een nieuwe fanfare door de straten zal gaan. een loflied op de vrijheid, de lust de liefde en het leven – twee dichters raakten wat mij betreft de kern van het thema deze week. Rik van Boeckel zilver en Cartouche het goud. onder de gedichten kunt u lezen waarom de eremetalen deze week naar deze dichters gaan. neemt niet weg dat ik alle dichters bedank voor de inzendingen – het was mooi om te lezen hoe de dichters de fanfare aan ons voorbij lieten gaan. dank jullie wel


Sneeuw wit je

Ik wist dat we ons begaven
toen we gingen zwieren en niets
ik zweer het je – dat ons weerhouden kon
van die doorlopers, je kent ze wel
over een spiegelglad oppervlak
 
jij en ik
koek en zopie
 
elke scheur, elk wak dachten wij
met gemak, de einder lonkte als een
open gat om samen in te verdwijnen
geen kou of vlaag kreeg vat , we leefden
enkel bij begeren tot het begon te vlokken
 
en niemand hoeft mij iets te zeggen
van sneeuw weet ik- zo vast als een huis
warm als een iglo – dat zij nooit smelten kan
dorst en honger nooit ophouden te kloppen
zo blijf jij , mijn sneeuw van gisteren
 
kringelende blaasmuziek
een eeuwig vrijgevig klinken
 
06-02-2021
Cartouche


->
ojee Cartouche gaat al meteen los op de titel. sneeuw en wit en je en dat allemaal als losse vlokken boven het gedicht opgehangen. wel actueel. en dan moet het gedicht nog beginnen. met zijn romantische inborst moet het mogelijk zijn om het thema te halen: ‘het leven te bezingen zoals het leven bezongen moet’ de opdracht deze week een vrije opdracht natuurlijk – met elementen van vrijheid, lust en liefde – als altijd op deze site iets van romantiek graag – iets van hoop ook….
 
en ja hoor hij staat … helemaal overeind in de vers gevallen sneeuw dit gedicht – mooie beelden – een winters beeld – er wordt gezwaaid gezwierd – ‘we leefden enkel bij begeren tot het begon te vlokken…’ de fanfare van honger en dorst in een nieuw jasje van ijs en sneeuw, koek en sopie beschreven.


 
Pom, het is meer een lied dan een gedicht maar dat krijg je als je behalve dichter ook muzikant bent.

Met muzikale groet,
Rik van Boeckel


Ra die ra die fanfare

Wij wandelen zingend door de tijd
de onrustig bivakkerende werkelijkheid

ra die ra die fanfare van sax en klarinet
de zoon speelt de toon van vader trompet

de slag van de toekomst zeker geslagen
moeders zal fluitende embryo’s dragen

vele afstanden zullen ons zoeken
dorpen steden eilanden zullen ons boeken

het verhaal speelt zijn eigen chanson
noten tonen ritmes gaan nooit op de bon

trommels trombones schuiven snel aan
de tuba zendt toeters en bellen vooruit

wij zien ze op stranden en straten staan
luid rappende jongens op de levensbeat

we slaan onze slag al spelende mee
trompetten met gillende fluiten in zee.

Rik van Boeckel
5 februari 2021


 
‘het leven te bezingen zoals het leven bezongen moet’ de opdracht deze week een vrije opdracht natuurlijk – met elementen van vrijheid, lust en liefde – als altijd op deze site iets van romantiek graag – iets van hoop ook -zolang we leven is er hoop op alles wat het leven biedt. zo ongeveer. eens kijken of rik van boeckel deze uitgeschreven norm haalt. we lezen bij hem over moeders met fluitende embryo’s – dat lees je niet vaak. de muziek de muziek instrumenten om moeder heen genoteerd. het thema lijkt op riks lijf geschreven. optimisme tot in alle uithoeken van de baarmoeder voelbaar.
  • Rik van Boeckel: het verhaal speelt zijn eigen chanson
  • Petra Maria: het is zo niet uit te leggen mooi
  • Frans Terken: met een krat of wat en flessen
  • Ditmar Bakker: ’t is tijd nu voor vertier op zonde volgt plezier
  • Ton Huizer over merelen en kraaien
  • Cartouche: jij en ik koek en zopie
  • Peter Posthumus: zolang het duurt zolang het gaat
  • Vera van der Horst trok een mini-rok aan
  • Anke Labrie: een polonaise leek het uit de verte
  • Erika De Stercke: op de tafel een paar flessen wijn en een spiegel

die onovertroffen versie van de fanfare van honger en dorst van Lieven door Thé Lau gezongen brengt ons het thema van deze week voor de zondagochtendwedstrijd – hoe het ook gaat en hoe het ook was – het zal altijd weer doorgaan – wellicht met andere spelers met andere muziek in een andere tijd met andere tijdgenoten– dat er altijd weer opnieuw een nieuwe fanfare door de straten zal gaan. het leven zo mooi hier in een lied bezongen.

ik vraag de dichters deze week in hun gedichten bij de fanfare aan te sluiten. het leven te bezingen zoals het leven bezongen moet. u kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
 

en het zou nooit meer

terug naar de plaats
waar heftiger werd gezoend
dan god het ons leerde
de tuin!

en god keek weg
het was teveel
engelen vlogen niet meer
mensen bleven staan

er werd gegild
er was vrede
wij deden waarvoor we bedoeld waren
en het zou nooit meer nee nooit meer zo

pomwolff

HET IS ZO MOOI

en zo niet uit te leggen
als wakker worden
dat er iemand aandachtig naar je kijkt

laat mij maar gaan
achter de fanfare van
was het maar honger en dorst
dat was nog te stillen

zingen we nondendju weer
Anoesjka Anoesjka
“vat de trein naar Oeteldonk
Ik bak voor jou een Russisch ei”
Anoesjka Anoesjka
zoek dat maar op, op de djoetjube

het is zo niet uit te leggen
en zo mooi

Petra Maria


 
‘het leven te bezingen zoals het leven bezongen moet’ de opdracht deze week een vrije opdracht natuurlijk – met elementen van vrijheid, lust en liefde – als altijd op deze site iets van romantiek graag – iets van hoop ook – het thema zal petra maria aanspreken – voor zover ik haar pen ken lijkt zij een kind van de romantiek. ‘zo mooi’ en ja hoor
 petra maria lijkt mee te zingen met de man die in zijn songs niet kan overlijden: maarten van roozendaal – ‘zo mooi’ schrijft zij. terug naar het verleden en een liedje en niet uit te leggen zo mooi – die maarten van roozendaal eerbetoonregel draagt het gedicht.
Volg de dans

We hielden het voor gezien
trokken weg met de dansende bende
zongen een lied van een vorige eeuw

gingen uit volle borst de dorst te lijf
met een krat of wat en flessen
waaruit rijkelijk de geest opsteeg

lieten ons onbetuigd op holle wegen
tot er langzaam de klad in kwam
honger gestild in een krakend bed

de spiraal piepte als een plaat
die bleef haken zo liepen we vast
als in een grijsgedraaide groef

we hangen het oor en de toorts
naar repeterende muziek vandaag
met jonge stemmen gezongen

het leven in alle tonen verkend
de vreugdedans van onze kinderen
het eigen spel van honger en dorst

© FT 05.02.2021


–>
‘het leven te bezingen zoals het leven bezongen moet’ de opdracht deze week een vrije opdracht natuurlijk – met elementen van vrijheid, lust en liefde – als altijd op deze site iets van romantiek graag – iets van hoop ook – frans houdt het realistisch – hoe het allemaal ook vergaat en ons vergaat krijgt zonder meer plaats in zijn gedicht – vertel de kinderen van 2021 maar niet van de vreugdedansen uit de laatste strofe. zij zitten te zoomzoomen met depressieve hoofdjes – je zou ze de gedichten te lezen gunnen vandaag op pomgedichten. het leven is beter te verdragen dan gezoomd. dichters wijzen de weg.
 
Ha Pom, 
Als het over levensliederen gaat ben ik van de partij. Hieronder mijn inzending, die, indien gewenst, ook over “Bring On The Men” uit de musical ‘Jekyll & Hyde’ geschreeuwd kan worden. Zoen! 
D. 



***
HIER MET DIE MANNEN
Ik weet nog goed
-maar niet wanneer-
dat ik niet omkeek naar een heer
nu zou ‘k het anders dan weleer betrachten.

Je staat alleen, als iedereen
en dat vereist een hart van steen, 
dus toon ik niemand dat ik ween bij nachte.
Autonomie op elk gebied
daar streef ik naar–al lukt het niet

Dus haal dat manvolk hier
’t is tijd nu voor vertier
op zonde volgt plezier
waarom nog langer wachten
op zo’n fijn en spannend samen-zijn,
straks is het einde van het speelkwartier
en tijd is krap, dus haal
die mannen hier.

Ik wist altijd: ’t gaat met gemak,
een mooie dracht in leer of lak
maakt mannen gek en geest’lijk zwak, bij bosjes.

Een man een man, zoals men zegt,
ik wil er meer–is dat zo slecht?
Noemt men mij dan niet onterecht te losjes?
Verlangen, koorts & razernij,
tot wanhoop toe–toch roepen wij:

Haal nou dat manvolk hier
’t is tijd nu voor vertier
op zonde volgt plezier
waarom nog langer wachten
op zo’n fijn en spannend samen-zijn,
straks is het einde van het speelkwartier
en tijd is krap, dus haal
die mannen hier.

Ze maken hart
en ziel kapot,
je raakt gehard
en zoekt toch steeds naar nieuw genot;
in de praktijk
is elk rode roos, als ik het zo bekijk, 
qua geuren en geprik gelijk.

‘k Heb in de ochtend liefst een man bij ’t ontbijt,
‘k ben heel sociaal dus heb dat graag–’t is een feit. 
Dan raak ik hongerig voor het déjeuner,
dus inviteer ik er meestal twee.

’s Middags mijn borrels; die zijn ook een begrip,
ze zijn zo klaar–het is gedaan in een wip.
Zo’n flinke sandwich blijft toch het je-van-het,
ook bijt ik heel graag in een kadet;

en ’s avonds krijg ik nog het meest appetijt,
bij mijn dinertjes wordt genoten, geheid;
als ik ze thuis vraag, nou dan weet je het wel:
Ze komen vroeg, ja…doorgaans héél snel!

Dus haal dat manvolk hier
’t is tijd nu voor vertier
op zonde volgt plezier
waarom nog langer wachten
op zo’n fijn en spannend samen-zijn,
straks is het einde van het speelkwartier
en tijd is krap, dus haal
dat manvolk hier! 

***[D.B.]


–>
een thema als dit hoef je ditmar maar een keer voor te zeggen – of de boel gaat los:
‘’t is tijd nu voor vertier
op zonde volgt plezier’
zo mogen we het graag lezen – ‘Verlangen, koorts & razernij,…’ op zijn ditmars beschreven – het ontbijtbeleg gaat erin als koek zeg maar. de beelden sprekend de dichter dichtend – liefde lust en leven gelardeerd met enige sporen donkere romantiek – een beetje buiten de orde ook qua lengte van het gedicht – dat dan weer wel – ‘tenzij noodzaak’ is de regel. nou de beschreven lustige zaken lijken inderdaad zoals ze beschreven zijn noodzakelijk in het leven van deze dichter. uw webmaster wacht nog altijd op een uitnodiging. ik wil ook zo een ontbijtje.


 
Kraaienmars

Het ligt aan mij
ik mis gevoel voor romantiek
mijn liefdesbeet gaat tot
het bot
ik hoor bij kaarslicht
marsmuziek
 
toch zijn er van die dagen
dat ik zou willen merelen
onder je venster
diep in de struiken zodat je
me niet ziet
 
maar ook dat leed ga ik je
besparen
veel meer dan kraaien wordt
het niet
 
Ton Huizer

–>
 
‘het leven te bezingen zoals het leven bezongen moet’ de opdracht deze week een vrije opdracht natuurlijk – met elementen van vrijheid, lust en liefde – als altijd op deze site iets van romantiek graag – iets van hoop ook.. eens kijken wat ton huizer te bieden heeft. huizer lijkt tegenwoordig  in vogels te doen! er vliegt van alles en nog wat door het gedicht- maar een vrolijk twinkeleren is het dit keer niet echt. hij wil ‘merelen’ laat max lerou het niet lezen want die is van dit soort wilmelkertjes niet gediend. bij elkaar een somber relaas – het thema niet echt gehaald.
 

Het opgepoetste leven machteloos geschal
de vlag vooruit
hoog opgeheven

wat van waarde was
is morgen weer verdwenen
zoals wijzers vallen
uit een klok

iedere zucht, een symfonie
blaasmuziek uit opgerekte kelen
zolang het duurt
zolang het gaat

totdat een scheur
een schreeuw wat kan
wat wil, iets
anders dan

Peter Posthumus


–>
bij peter mis ik vandaag in de woorden toch iets van het bij thema gevraagde optimisme – als een donkere wolk hangt het opgepoetste leven boven de mensheid hier – op glad ijs met vreselijke scheuren verdwijnt wat van waarde was – zo ongeveer lezen we de woorden.
 
‘het leven te bezingen zoals het leven bezongen moet’ de opdracht deze week een vrije opdracht natuurlijk – met elementen van vrijheid, lust en liefde – als altijd op deze site iets van romantiek graag – iets van hoop ook..
 
het eerste gedeelte van de opdracht goed uitschreven – ‘het leven te bezingen zoals het leven bezongen moet’ – de gevraagde elementen van vrijheid, lust en liefde die moeten nog.




Estepona

Alles was van ons
de lucht, het leven, de nacht
de bedden, het eten, de wiet
jij ook en ik we waren van ons
en hij was van jou maar ook van
hem, van mij van haar waren we
allemaal van elkaar

Er was maar een zon,
die je delen kon, een zee
een pan soep vol vis en weer
een nacht, iemand die huilend
zong over een liefde, die te mooi was
hij daarom aan een ander gaf
en wij gaven onze liefde aan hem
dan kamde ik je lange haren
trok mijn minirok aan
en liepen we naar het strand
de vrouwen in het zwart
sloegen een kruis
de gardia civil liep als
een fanfare achter ons aan


Vera van der Horst

–>
van vrijheid, lust en liefde – wel iets voor vera als ik het goed inschat haar van buiten kennende. er werd meer gedeeld dan de zon als we het goed lezen hier. een eerste klas orgie aan de costa del sol had de titel ook kunnen zijn – en zie daar loopt de jonge vera in een minirokje – ‘hij was van jou maar ook van hem…’blijft toch een mysterie regeltje tussen de beschreven uitspattingen. in ieder geval is de bij thema voorgeschreven levenslust gehaald dat mag gezegd – er vliegen geen rare ton huizer-vogeltjes in het rond – de eerste regel ‘Alles was van ons’doet me denken aan de amsterdamse dichter en festina lente winnaar EUS – ‘en dit is allemaal van mij..’ – zo ook de herinnering aan de hete dagen van vera.

Ha Pom,
De berichtgeving rond het virus volg ik nog maar heel summier. Er zijn veel mooie boeken en bundels te lezen.
 
Er lopen wat associaties door elkaar momenteel die ook in dit gedicht terecht zijn gekomen.
Zie maar of het past bij het thema.


maskerade

een polonaise leek het uit de verte
wel met alle handjes los
ook de muziek klonk vals
en het tempo klopte niet
 
schuifelend ging de rij vooruit
ooit kwam je aan de beurt
een grote maskerade
 
een jaar daarvoor nog gingen ze
lustig zoenend met elkaar
achter de fanfare aan
 
de rattenvanger deed zijn best
nog met weinig resultaat
probeerde zijn belofte na te komen
al leek de volgorde hier omgekeerd
 
verleidelijk bleef hij zijn vrolijk wijsje spelen
omdat alle sprookjes nu eenmaal
een gelukkig einde moeten hebben


anke labrie (06-02-2021)

–>
anke plaatst toch ook haar vraagtekens? bij het gevraagde thema: ‘het leven te bezingen zoals het leven bezongen moet’ de opdracht deze week een vrije opdracht natuurlijk – met elementen van vrijheid, lust en liefde – als altijd op deze site iets van romantiek graag – iets van hoop ook….
de ‘associaties’ leiden dichteres niet direct  dichter naar het gevraagde thema –
de verwijzing naar de rattenvanger draait het lieve leven toch met een slag richting een wereld van venijn – het leven net niet het sprookje als ooit gedacht.
 


doorgaan
 
de sneeuw herinnert hem aan de herfstperiode 
hoe de koude sociale contacten afsnijdt op
lange avonden 

bestaande vriendschappen hollen uit met vage
afspraken, vervelend de ophokplicht omwille 
van het besmettingsgevaar 

het ochtendlicht peuzelt aan de nacht, langzaam
en maakt zich klaar om naar geuren uit de lente  
te springen

op de tafel een paar flessen wijn en een spiegel
die breekt wanneer de man voor de tweede keer
omkijkt

Erika De Stercke 


–>
‘het leven te bezingen zoals het leven bezongen moet’ de opdracht deze week een vrije opdracht natuurlijk – met elementen van vrijheid, lust en liefde – als altijd op deze site iets van romantiek graag – iets van hoop ook….
 
de levenslust komt hier ook maar mondjesmaat op gang hoor. met iets van holllandse zuinigheid worstelt erika zich met haar woorden richting lente.  breekt die spiegel ook nog. het zit allemaal niet mee.

Share This: