pomgedichten.nl – Pagina 138 – Pom Wolff – gedichten – nieuws – rellen

Ditmar Bakker in plaats van kaarten – en Miezan Millecam graaft diep tot in 2012

Ditmar Bakker – ons kerst mens – stuurt een mooi werk – in plaats van kaarten – de kerst wens – zijn kerst wens – we ontvingen het gedicht al eerder – maar de eerste strofe is zo toepasselijk geestig dat we die nog een keer doen – en natuurlijk alle liefde voor Ditmar in 2021

Lieve Pom, in lieu van een Kerstkaart, hierbij een gedicht van Edna St Vincent Millay:

AAN JEZUS, OP ZIJN VERJAARDAG

Hiervoor zwoegde Uw moeder in de kou
en bloedde U op het ruwhouten kruis:
versiering die per el verkopen zou
en kransjes en een extra dagje thuis.

(…)

Vrolijke Kerst!
Ditmar

Gedicht van Pom Wolff aan mij gericht 2012
(kon het niet delen …heb het overgeschreven) – schrijft Miezan – en ik:

jouw rode hoedje – en me dat misschien van al het doen het liefste was – ik moest het je toch schrijven –

een lieve kerst 2020 Miezan x

Yvonne Koenderman een kerstverhaal: ‘die avond kwam iedereen om te luisteren naar het kerstverhaal, verteld door Hans van Willigenburg, het trompetspel van de gebroeders Brouwer…’

een van de helden van pomgedichten heet Yvonne Koenderman – die meestal blijmoedig en vol optimisme van een slechte periode in haar leven een bijzondere tijd weet te maken met mooie dingen en een paar van die mooie dingen met ons deelt op de vrijdagen. wij van hier wensen haar en haar lieven een onvergetelijk 2021.

Ik ben niet kerkelijk opgevoed, de enige keren dat ik als kind de kerk van binnen zag was tijdens Schiedam Zingt. De tijd voor kerst had altijd iets magisch. We deden thuis niet aan kadootjes, maar het huis werd op en top versierd, en zo geniet ik nu nog van mijn moeders en vaders eerste kerstbal uit 1924 en 1930 en mijn eigen eerste kerstsok. De geur van de echte Gouda kaarsen die opsteeg uit de kist met kerstspullen kan ik nu nog oproepen ,net als het beeld van mijn vader die ieder jaar bezig was om de lampjes in de oude kerstkrans te maken. Het uitzoeken van de kerstboom was altijd weer een feest, maar het toppunt van alles was toch wel Schiedam Zingt in de grote kerk.

Wanneer ik als klein kind aan de hand van mijn moeder door het donker naar de kerk liep, kon je de geur van kerst opsnuiven. Het was een hervormde kerk, maar op die avond kwam iedereen om te luisteren naar het kerstverhaal, verteld door Hans van Willigenburg, het trompetspel van de gebroeders Brouwer, maar vooral om het samen zijn. Het met elkaar luisteren naar en zingen van de welbekende kerstliedjes, zonder preken tussendoor maakte het voor mij als klein meisje een evenement om ieder jaar naar uit te kijken. De grote kerk…nu gebeurt er niets, maar als het weer mag is het nog steeds een verzamelpunt voor mensen. Of het nu een concert is of een discofeest. Een plek waar mensen samenkomen om iets te vieren, meestal qua tijdstip onder het sterrenblinken.

Vandaag vier ik kerst thuis, warm met man en kinderen die nog thuis zijn en morgen met een vriend van hun en een collega van mijn dochter die uit Jamaica komt en hier verder niemand heeft en graag langskomt, om toch samen kerst te vieren.
Ik wens jullie allen fijne dagen. Maak er iets van net zo groot of klein als je wilt en vergeet elkaar niet. Niet alleen deze dagen, maar vooral ook die erna…samenkomen of aan elkaar denken is altijd van belang.

Yvonne Koenderman

pomgedichten wenst u een beregoede kerst en een onvergetelijk 2021- xxx – met een nieuwjaarswens van Frans Terken

deze verschrikkelijke sneeuwman – gekleed door de firma Bristol – wenst u allemaal een onvergetelijk 2021 én een beregoede Kerst, met name de helden die pomgedichten punt nl elke dag – elk weekend ook – weer tot een feestje weten te maken. ik houd van U!

Nieuw jaar

Niet meer de kas
waarin we onder en achter glas
het bestaan verzorgen als een tere plant

maar het vogelhuis
in en uit als door een sluis
weer heen en weer op vleugelslag

voeding zoeken voor ziel en mond
zaadjes die we pikken van de grond
een pot pindakaas verstopt in de klimop

opstijgen zonder of met gerucht
bij de zang van vliegers hoog in de lucht
niemand meer in een kooi getemd

zo luid nieuw leven maken
dat het zuchten van dit jaar overstemt

© FT 2020

Suzanne Krijger: “Soms denk ik ik bof niet, maar je zei dat kwetsbaarheid een luxe product was…”

zoals gisteren aangekondigd op de site – donderdagen met Suzanne Krijger liggen in het verschiet. op mijn verzoek opent Suzanne haar reeks bijdragen aan deze site met haar winnende Spoken Word tekst in een van de voorrondes van de Poetry Slam Rotterdam. we zijn vereerd:

Opaatje

Geprobeerd alle QR-codes op de wereld te scannen
Ongeërgerd stond je daar de laatste dagen te tellen
Op het perron
“Het komt goed” zei je
Alle zorgen die ik had bedacht gleden als schijnende vloei van me af
Het is dag 107 nu
En alle kleuren die te zien zijn gloeien
Ik weet niet of het jouw gedachtekracht is, maar ook de vliegen blijven weg van het fruit
Ik koop geen bordjes meer met ’Dit is een gezellig huis,’ want het zonlicht laat mijn geluk groeien
Op het balkon drink ik altijd jouw eerste koffie
Want dat loslaten voelt te vroeg
Soms denk ik ik bof niet, maar je zei dat kwetsbaarheid een luxe product was

En dat zag ik gister toen ik Max’ zijn eerste geest verjoeg
Hij wordt morgen zes en hangt zelf de slingers op
Hij heeft een hart zo reikend als de wortels van een boom
En beweert nu al dat taal leuker dan rekenen is
Stickers van de juf vindt hij speciaal en voor zijn verjaardag wil hij en sok en een sandaal
Je zou hem moeten zien
Als hij tikkertje speelt zoals wij tussen de verhalen
Als ik een brief kon sturen met zijn uitgeblazen kaarsjes zou ik je terughalen

Maar kijk
Dat is tot spijt een realiteit bedacht om nooit mee te kunnen maken
Maar goed
Jij hoefde ook niet te zeggen dat vroeger alles beter was
Toch doet hij me al zoveel aan jou denken
Alsof kwasten in verf humor aan elkaar schenken
En je je gedachten in hem verankerd hebt om ons nooit kwijt te raken
Dat maakt het moeilijk
Je zei dat ik de tijd twee minuten tijd moest geven wanneer ik me zo voelde
Dat dan ik moet zuchten
Want net als vruchten worden alle huizen eens van buiten oud
Dat is nou eenmaal zo
Je lachte
Om enige confrontatie om te bouwen en riep dat een dambord zonder zwart of wit ook niet fout is

Maar weet je
Ik zou van die daken willen schreeuwen dat jij als een ademend geheim verdwenen bent
Maar gister probeerde ik jouw klank nog te vinden in een krantenprent
En nu wil ik terug
Naar het gevoel van met jou tikkertje spelen
Naar de dank voor verhalen en grappen in verschillende talen
Maar het is dag 107 nu
En ik lig al dagen in jouw landschap naast mijn fiets
De wolken komen samen
Maar als bladeren vallen hoor ik nog altijd niets
Als een uitgemergelde origami dat schijn gelooft lig ik daar in de kou
Getreurd als een gefaald examen
En is deze enkele brief van klein geluk voor jou

Suzanne Krijger

afscheid van VERA VAN DER HORST als columniste op de donderdag – welkom SUZANNE KRIJGER

afscheid van VERA VAN DER HORST als columniste op de donderdag – welkom SUZANNE KRIJGER

jarenlang kende de site pomgedichten op donderdag de columns van VON SOLO – Von Solo de veertiger die van het leven van dertigers en veertigers verhaalde. 400 maal VON SOLO was genoeg. vanaf de zomervakantie heeft Vera van der Horst het gat von solo opgevuld. als je het doet moet je het tot het einde van 2020 doen hoor – blufte ik. iedereen is natuurlijk vrij op pomgedichten te schrijven zolang en zoveel of zo kort en zo weinig als gewenst. veer trapte erin en heeft de site prachtige contemplaties gegeven vanaf de zomer tot vorige week aan toe. vorige week kon ik haar melden – je bent ontslagen hoor – een opluchting wist ik – ik heb suzanne krijger bereid gevonden om de donderdag een aantal weken voor haar rekening te nemen. winnares van een voorronde van de rotterdam slam – indringende spoken words teksten. we zijn blij en verheugd en kijken uit naar de nieuwe bijdragen van suzanne op deze site op de donderdag. natuurlijk krijgt deze (bijna)twintiger de vrije hand op de donderdag – zolang of zo kort zij wil. wensen wij vera alle liefs en kussen we haar een heel heel dik dank je wel. morgen hier SUZANNE!

Mijn naam is Suzanne Krijger, 19 jaar oud en kom uit Zeeland. Ik woon sinds een jaar in Tilburg. Ik ben daar begonnen aan het eerste jaar van de opleiding ‘Docerend theatermaker’.
Naast dat ik theater maken en acteren enorm tof vind, ben ik al een tijdje bezig om verschillende kanten binnen de poëzie te onderzoeken. Met name spoken word. Al schrijvend ben ik mijn eigen stijl aan het vinden waarin de verschillende kanten en betekenissen van kwetsbaarheid zeker een rol spelen. Met mijn teksten wil ik anderen naast entertainen, ook intrigeren aan de hand van mijn visie op verschillende onderwerpen.

Merik van der Torren: ‘De Kerstman vertrouwde ik nooit met zijn witte baard…’

De Kerstman vertrouwde ik nooit
met zijn witte baard

Merry Christmas

De Kerstman vertrouwde ik nooit
met zijn witte baard en waar
glijdt die arrenslee naar toe?

Ik denk dat hij treinen ontsporen laat
en meest macaber nieuws verzorgt;
een aanslag zus of zo.

Ik denk dat hij met een corona-biertje op
zit te lachen om ziekenhuizen

en hij ontsteekt een kaarsje voor het licht
in de donkere dagen van altijd;
dat het licht groeit en de bloesem
en de vruchten des velds;

dat is dan wel weer tof van die gast

even tussendoor Anke Labrie en Merik van der Torren en Delia Bremer op SALTO TV

https://www.salto.nl/programma/briljantjes/6XHdcrOlW0cAwUuQQEM688

https://www.salto.nl/programma/briljantjes/6XHdcrOlW0cAwUuQQEM688

IEN VERRIPS met uitgesproken gedachten over familieleden

beste lezers, let u ook even op dat quasi onschuldige gezichtje op de foto van onze Ien.

miezerig en grijs
waterland als een vergeten prent
rechtlijnig de kille weteringen
als de gedachten
van de slotengravers
het zouden mijn broers kunnen zijn

zwierige wolken wit op blauw
Ruijsdael kwam hier langs
gezeten aan de boezem
richt hij zijn penseel
goedkeurend gemurmel van de plas
zoals mijn zusters kunnen doen

Ien Verrips

niemand die het zegt…

je bereidt je voor op
waar het donker zal zijn
niet eens meer dat

waar niets meer wordt
belicht
waar niets meer wordt
bedacht

je laatste kerst
niemand die het zegt

pw

Karin Beumkes staat nu 8 jaar droog – dichteres op cola en brood en wenst iedereen fijne dagen

Dear Pom
Ik dacht deze week dat ik een van mijn alcoholgedichten ging doen. Daadwerkelijk is het een feit dat ik 26 december 8 jaren droog sta en iedereen mag het weten. De groene slang waarover mijn vader vertelde is uiteindelijk aan zijn eigen roes bezweken. Ik ben er geen getuige meer van. Op naar 26 december en proost met een cola en een homp droog brood. Ik wil iedereen hele fijne dagen toewensen. I love you.

Karin

Smirnoff Days

Kassameisje kijk naar mij
je hebt misschien teveel gekeken
jij hebt je lipstick
ik de fles
jij verkoopt cola
ik verkoop opnieuw mijn ziel
dwaas is de nar die mij kent.

Ik ben de dronkaard
tien borrels passen precies in een vogelhuisje
ik hou van mijn tuin.

Over een kwartier zwerft de laatste fles
toch geschonden naar huis
en donker wordt de nacht die mij kent.

Led Zeppelin – Kashmir https://youtu.be/sfR_HWMzgyc