pomgedichten.nl – Pagina 19 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

DITMAR BAKKER – te laat te laat… Een vriend werd uitgestrooid, pal naast de zee…

Te laat, te laat, te laat.

Ditmar B

De Gedachtegang
(voor R., terug de natuur in op 24 juni)

Een vriend werd uitgestrooid, pal naast de zee;
ik ging niet. En men vond dat dubieus.
Maar rituelen zijn een wassen neus,
voor wie zou je het doen? De dode? Nee:

Je krijgt de overledene er heus
Niet uit de Hades terug in Heerlen mee,
Ook zijn ze voor verdriet geen panacee,
Hun einde doorgaans Roodmerk. Slechte keus.

Die dood dan een ontroering? Incorrect:
Veel eerder een herhaling die herleeft
En zo een zware wissel op je trekt,

Het is de eeuwigheid die samenkleeft
Met het bestaan. Horribel en abject.
Je hebt het al oneindig maal herleefd.

Ditmar Bakker

CARTOUCHE wint de enige echte virtuele – over water over de zee over de eindigheid – zal het de oneindigheid zijn – maakt niet uit – of over jou! (haar/hem) trofee op pomgedichten punt nl

**Een mens als jij en ik**

om toereikend voort te gaan
hoe, bij wie vermag men in het krijt
te staan zoekt in jou het zwalkend hart
een blanke borst, de ruimte en de rust
zijn hongerdorst te stillen – doch

lustgedreven blijf je lijden, inboeten
aan al wat anders had gekund, gemoeten
een hele tijd valt te spelen, strelen maar
een gegeven moment is het verkeken

noem het vooral geen liefde
die je zocht te geven, liever stelen
weggeven wat slechts naar zichzelf streeft

o, kon dan niemand me verwittigen
dat je zo alleen jezelf kunt verstrikken

een maas niet zonder bedding kan, een
vloed zich doodloopt zonder oever – hoe
zonde als je dit pas ziet in het zicht van het graf

ook ik hooghartige kreeg mijn straf, eindeloos
gebonden zijn aan iemand die te weinig gaf

11-11-2023 / Cartouche

tsja wat moeten we hierbij nog schrijven – nou ja gewoon zoals het voelt – dat je soms bij een gedicht kunt omvallen – als er van vasalis achtige regels te lezen zijn – regels waarin de lezer verdrinkt – aan welke de lezer zich overgeeft – regels die niet zo heel vaak geschreven worden – of geschreven zijn – en daarom zeg ik goud! de zondagochtendwedstrijd deze week is deze week voor Cartouche – dank aan alle inzenders. en van harte!

‘hoe
zonde als je dit pas ziet in het zicht van het graf

ook ik hooghartige kreeg mijn straf, eindeloos
gebonden zijn aan iemand die te weinig gaf’ –

wedstrijd gesloten – uitslag in de loop van de middag – dank aan de dichters die inzonden.

LUK PAARD – de weg is lang zo
RIK VAN BOECKEL – O oceaan leidt ons naar eindige kusten
FRANS TERKEN – Hier begint de zee –
MARTIN BERGHOEF – de verdomde glinstering
ANKE LABRIE – daar schreven we jouw naam in water
ROB MIENTJES – In waterzee
CARTOUCHE – Een mens als jij en ik
PETER POSTHUMUS – op mensen na

je weet het is eens in je leven
en het komt nooit meer
– nooit meer zo –

een bankje aan de rivier
met uitzicht op
het maakte niet uit

alles rook goed
alles naar jou
alles naar eeuwigheid

pomwolff

wie wint de enige echte virtuele – over water over de zee over de eindigheid – zal het de oneindigheid zijn – maakt niet uit – of over jou!/iemand als jij (haar/hem) trofee op pomgedichten punt nl – zoals bjorn van rozen van de week zo mooi zong: ‘jij bent je eigen schilderij..’ X – u kent de regels: *gedichten niet te lang svp* ***tenzij noodzaak*** – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

**“ zee-dichter/ dichter bij de zee “**

altijd verder ga je elke stap
zacht neergezet in’et zand
‘et witte schuim de richtlijn
de weg is lang zo

‘et stappe blijft zacht
de einder ver lijkt koud te zijn
de wolke gaan’r schuile

zij neme gedachte mee
misschien wel’n droom
‘et stappe blijft en altijd
verder ga je

‘et is geen zomer meer denk je
de golve spoele aan
en late de tijd verdwijne
je houdt herinneringe vast

© luk paard
(voor pom wolff)

dank voor het gedicht van Luk Paard, bruisende golvende woorden in de vaart der golven aan uw webmaster meegegeven – meer als eerbetoon bedoeld en ik vermoed minder voor in de wedstrijd – over hoe we herinneringen vasthouden en willen vasthouden. hoe we verder gaan steeds verder gaan in het leven – lieve sprankelende troostrijke woorden – dankjewel Luk.

Pom, hier mijn bijdrage aan over water over zee ea.
Met dichterlijke groet
Rik van Boeckel

**Langs de oneindige oceaan**

O oceaan leidt ons naar eindige kusten
naar de landing van schuimende branding

vissers en surfers dansen in oneindigheid
onder water zuigen vissen zuurstof uit de lucht

duikers leiden naar de bodem van leven
o oceaan laat hen zwemmen in stille moed

ondergolven van de zee nemen hen mee
langs barracuda’s en riffen vol korale gloed

schepen landen stilaan in blauwe baaien
spiegels vol organische hemelse natuur

wind waait langzaam en snel golven op
eilanden van liggende rotsen nemen afstand

schilderen het zingende springende zand
met spitse stenen voorbij zuchtend strand

o oceaan omarmende energie
draai licht rond het vochtige universum.

Rik van Boeckel
10 november 2023

de oceaan aangeroepen – als hulplijn ingeroepen om zachtjes rond te draaien – als ankerplaats, als plaats voor het voedsel en ontspanning voor mensen, voor dieren ook en voor de schoonheid nog zolang het duurt – met korale gloed. rik weet altijd weer in ritmisch golvende zinnen te bewegen als …… een dichters strateeg.

Dag Pom,
Over de oneindige zee, bij deze een bijdrage.
Weekendgroet,
Frans

**Hier begint de zee**

Zegt de witte tegel
naast de put boven het riool

dat al het hemelwater
vanaf hier terugstromen mag
in de oneindige zee

en wassen wat aan vuil en
schuim de wereld verziekt

daar in een razende oceaan
wacht een ondoorgrondelijke diepzee
waaruit het leed in wolken opstijgt

en verderop landinwaarts niemand en
niets ontziend in stromen overvalt

© FT 11.11.2023

de kringloop in de alsmaar meer verziekte natuur hier nog in poëzie gegoten. zoals anderen vandaag meelopen voor een meer leefbare toekomst in de klimaatmars zo dicht frans zijn gedichten met zorg en aandacht voor levensgoed. bijna worden we door het zo kostbare bezit van kleinkinderen gedreven in de armen van klimaatactivisten. wat is geld bezit en dat soort dingen nog waard als je weet dat je kleinkinderen bijna geen bestaan meer kunnen hebben. vandaag klimaatpoëzie van frans terken.

**golf**

soms mis ik het
de verdomde glinstering
in je ogen

daarom loop ik vaak
naar de zee in de hoop
om iets op te vangen

van jouw aanwezigheid
maar het blijft wederom
bij dom kijken

ik keer huiswaarts
maar ook dat is bedrog

Martin Berghoef

een fris klein nieuw en haha iets minder lieflijk gedichtje van de – zoals wij hem kennen – de onmogelijke – maar altijd zal ie mijn vriend blijven – de martinB. ‘die verdomde glinstering’ in haar ogen – staat u mij een luide schaterlach toe? de zee als locatie is in huize berghoef ook al niet alles mogen we begrijpen. het zit niet mee maar B blijft B. heerlijke poëzie met navrante randjes – zeg maar rustig randen meneer wollufsen! ok randen dan.

**de plek**

daar waar de zee de kust verlaat
de sterke stroom zich schuilhoudt
onder een kabbelend watervlak
daar stonden we vandaag bijeen

daar waar de zon het zilver stort
op golven die wel huiswaarts keren
daar strooiden we de bloemen uit
rond een krans van zwart gesteente

daar waar de lucht de klippen raakt
wit schuim op kale rotsen ketst
die echo’s dragen van een vlinderslag
daar schreven we jouw naam in water

anke labrie

daar waar het verdriet te water wordt gelaten lezen we – min of meer lichtvoetig mee – hoe die beschreven plek een gedenkplaats is en zal blijven. hoe we uiteindelijk OP gaan in het water, de natuur van stroom en zon en mooie luchten. mooi invoelend gedaan – over de pijn heen geschreven.

Goedenavond Pom,
Oneindigheid in de oneindigheid, wat is het leven lang zal ze leven.Lieve groet en fijn weekend.

**Waterzee**

In waterzee wil ik leven
Als vis in het natte
Zo hoort vis te zwemmen

Met teugels en vinnen
Houvast bij de kiewen
Snorkelende schubben

Oneindig in oneindigheid
Door holen en spelonken
Onderhuids over de bodem

Tot op de graat en bot
Diepzeeduikend watertrappelend
Van geduld naar ongeduld

Om nooit meer aan te komen

Rob Mientjes

ik zou een uutje toevoegen aan de kieuwen rob – de laatste regel van het gedicht is een mooie regel – de wens is hier de vader van de visgedachte. een lekkerbekkie halen morgen bij de visboer zal wellicht ook kunnen helpen – onee daar kom je wel van aan. nou dan moeten we maar het water in. ik hoorde vandaag die ouwehand van de dieren pleiten voor vissen migratie – dat die beestjes weer overal door heen kunnen – zij zal dit gedicht kunnen waarderen.

De toekomst duurt
zolang ie meegaat
zolang je eraan denkt
en dat is meestal
maar heel even

en ach de toekomst
net als het klimaat
wordt achteraf pas vastgesteld

uiteindelijk is het de aarde zelf
met z’n dunne korst
en dat beetje biomassa
al die soorten
die daar leven

op mensen na, dat duurde
achteraf gezien en
misschien maar even.

Peter Posthumus

dat de toekomst achteraf wordt vastgesteld is wel een nieuw inzicht voor mij. wat peter precies wil zeggen weet ik niet. dat de aarde zal blijven bestaan en de mens zich zelf wel om zeep helpt. vermoed ik. ik hoorde mijn kleinzoon vanochtend een sesamstraat liedje zingen – ‘zoek de zeep, zoek de zeep’ – ja kleinzoon helpt graag mee de de hem minder welgevallige mensheid te elimineren. net zijn opa.

DITMAR BAKKER vertaalt! sonnet 13 – ‘Sonnets From An Ungrafted Tree’ van Millay

Beste Pom,
Mijn felicitaties met je tweede kleinkind. Ik begreep dat het in Berlijn het levenslicht zag, en er zijn slechtere plekken om dat te doen ter wereld.

Geluk is een vreemd ding; geluk is gevaarlijk; een zeepbel, heb ik ook weleens horen zeggen. De reeks ‘Sonnets From An Ungrafted Tree’ werd, al experimenterend, door Millay gemaakt, en, tja, grossiert in prachtig leedwezen, denk ik.

De reeks behelst het ziekbed-en-sterven van een man, bezien door de bril van zijn vervreemde wederhelft, die terugkeert naar hem als hij ziek is (ondanks het feit, dat zij niet van hem houdt, wat dat dan ook precies moge zijn—hier verwijs ik graag naar het andere werk van Millay) en hem verzorgt tot het eind. Ik stuur je de oorspronkelijke sonnetten en hun schaduwrijke fluisterstem in het Nederlands toe. Geniet, of niet!
Veel geluk met Liva, en veel geluk voor haar.

Liefs! Ditmar Bakker

**XIII.**

Haar waken was—die bleke droom alleen,
zij ging steeds, hoewel onwillig, die vloer
weer langs; op, neer, zo haar bestaan doorheen,
of vluchtte, met haar voeten vastgesnoerd,
of rende door een huis, stil als het graf,
(een droom die zij ooit had, daar kwam het uit)
geruisloos steeds de trappen op en af,
om hem, een lege, diepe schreeuw, vanuit
een vreemde slaper, een kwaadaardig bed,
onzeker heel die tijd of het door haar
gedaan werd, of iemand net als zij daar,
die droom, het brood haar daag’lijks voorgezet,
verliet zij ’s nachts, ontwakend met een ruk —
een kinderdroom -knap!- als een zeepbel–die maakt óók niets stuk.

From the wan dream that was her waking day,
Wherein she journeyed, borne along the ground
Without her own volition in some way,
Or fleeing, motionless, with feet fast bound,
Or running silent through a silent house
Sharply remembered from an earlier dream,
Upstairs, down other stairs, fearful to rouse,
Regarding him, the wide and empty scream
Of a strange sleeper on a malignant bed,
And all the time not certain if it were
Herself so doing or some one like to her,
From this wan dream that was her daily bread,
Sometimes, at night, incredulous, she would wake —
A child, blowing bubbles that the chairs and carpet did not break!

Ditmar Bakker vertaalt

VON SOLO voor U!!! ‘Je hoopt zo erg. Maar je kunt zo weinig…’

Stel je de situatie voor. Je dochter belt je van school, dat ze niet in staat is een proefwerk te maken. Ze kan zich niet concentreren. Het gaat zogezegd niet. Vorig jaar is ze ook al blijven zitten. Als gezin ga je met pieken en dalen een periode door, die gekenmerkt wordt incidenten die veel verder reiken dan dit voorbeeld. Maar elke keer is het weer een tegenvaller als er iets niet lukt. Je hoopt zo erg, dat er een keer goede dingen gebeuren. Je hoopt zo erg, dat ze een normale puber wordt.

Op een gegeven moment ga je twijfelen of je er goed aan hebt gedaan om haar in de zorg te doen belanden. Op dat moment grijp je elke mogelijkheid aan. Maar intussen kijk je er anders tegenaan. De versplintering tussen diagnose- en behandelinstellingen. Wat de één niet van de ander weet of wil weten. Hoe niets aansluit en alles vergaan is van wachtlijsten. Hoe de verantwoordelijkheden op het zieke af erin zijn gedrild bij de medewerkers in de zorg. Stel je voor, dat je op een nacht op de crisisopvang zit en je vraagt of er een drugstest bij je dochter gedaan kan worden. De psychiatrisch verpleegkundige geeft aan, dat zij dat niet mag beslissen. De opgetrommelde psychologen aan tafel zwijgen. Je vraagt de verpleegkundige wie er dan wel mag beslissen. Ze geeft aan dat dat de psycholoog van dienst is. Je kijkt naar de overkant van de tafel en vraagt of dat klopt. Dat wordt beaamd. Je stelt hen de vraag of er een drugstest gedaan kan worden. Zij geven aan, dat je daar wel toestemming voor moet geven. Je vraagt je af, wie er in de kamer niet heeft zitten luisteren.

Je vraagt je af, of die medicatie niet meer schade heeft aangericht, dan dat het goed gedaan heeft. Je kind is niet meer in staat om zich te concentreren blijkbaar. Ook is er geen uitzicht wanneer er ooit gestopt kan worden met de medicatie, die eigenlijk maar voor een half jaar bedoeld was. En eigenlijk is er weinig veranderd aan het gedrag van het kind, behalve, dat ze door de tijd verworden is tot een patiënt. Een willoos mens, overgeleverd aan wat haar overkomt. Slechts ontwijkende keuzes makend. Zich verdrinkend in TikTok, Snapchat en Netflix. Maar er is geen psychiater, psycholoog of hulpverlener die er ook maar een vraagteken bij stelt of dat goed is. Als je ernaar vraagt hebben ze er zelf geen mening over. Dat is raar. Iedereen heeft toch altijd een mening?

Je kan nooit in het hoofd kijken van een ander. Je weet nooit hoe erg het is. Maar bier en wiet hielpen vroeger voor heel veel. Dat wat in vroeger tijden oogluikend werd toegestaan, wordt nu via alle mediakanalen en de overheid zodanig gedemoniseerd, dat de brave ouders van nu zich er graag naar schikken en hun kinderen ‘beschermen’. Rondhangen met je lotgenoten hielp ook. Je vrienden uit de buurt opzoeken hielp ook. Je vrienden op school. Dat wat allemaal niet kon toen de instituties sloten wegen een pandemie. Toen een generatie losgeweekt is uit het sociale weefsel en omgepoold is. Je hoopt ondertussen gewoon dat je kind desnoods gewoon gaat zuipen en blowen. Dat het de patiëntrol terug mijt in het gezicht van de zorg, de maatschappij en haar ouders. Dat het lacht en huilt, dat het faalt en slaagt. Als het maar wat doet.

Je hoopt zo erg. Maar je kunt zo weinig.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Ton Huizer: dichters sterven niet

**Metamorfose**

Dichters sterven niet
ze veranderen
ze zingen hun lied

in weer en in wind
kruipen als teken
in de huid van een
kind

schrijven in water
spreken met licht
dichters sterven niet

ze kennen hun plicht

*Ton Huizer*

MIRJAM AL neemt afscheid van Merik van der Torren

ik schreef eerder al bij het overlijden van merik dat de woensdag nog een tijd van merik blijft. onze vaste columnist op de woensdag. mirjam AL die een half leven lang met merik – op poëtische wijze optrok zal samen met vera jongejan de woensdag op ‘de pom’ gaan verzorgen – zo af en toe zal merik langskomen en zijn goedkeuring ons toeknikken. zo zal de woensdag zijn. ik zal vanavond met bjorn van rozen op de boot ‘het einde van de wereld’- de boot van catelijne – een eerbetoon brengen aan de dichter van amsterdam, de dichter van de pijp, de dichter van amsterdam zuid, de dichter van eijlders, de dichter van ruigoord, de dichter van zaal 100 – etc etc aan merik de dichter van ons!

Voor Merik

de zon ging onder

de maan lichtte op

sterren twinkelden in het universum

al slapend ging hij op reis

’n koffer met herinneringen

’n lege tas liet hij achter op de laatste halte

voor het hemelsblauw zich openbaarde

zo helder en doodnormaal

doe de gordijnen open en kijk in de verte

er is geen weg terug

en in zekere zin is dat maar goed ook

wij allen zijn op weg naar de Oase

die misschien ’n fata morgana is

we weten het niet

Merik nu wel

dat hij in vrede zal rusten

Shalom

Mirjam Al

Peter Posthumus – nee dat niet…

Even niet aan denken
kan ook later
morgen dan misschien
nee dat niet
dan maar meteen
of straks, ja straks
helemaal niet
kan mij wat schelen
maar niet vergeten
nee dat niet

nou dat was het dan
toch iets gedaan vandaag

Peter Posthumus

laat hij haar in het donker staan? alles rook naar eeuwigheid.

je weet het is eens in je leven
en het komt nooit meer
– nooit meer zo –

een bankje aan de rivier
met uitzicht op
het maakte niet uit

alles rook goed
alles naar jou
alles naar eeuwigheid

pomwolff

Karin Beumkes: ‘ik ben beslist geen open oase vader…’

Dear Pom,
Het is grijs op Tessel en de lichtjes zijn allemaal aan, Onze kat heeft het goed bekeken en ligt verder vredig. Ons huis een oase en dat voert naar een gedicht.
En hier is het november, zelfs op de kalender zijn contouren te zien van grijstinten en vogels

ees mijn gedicht en geloof in liefde en de dagen van december, net zo waardevol.
Liefs Karin.

**Dijk van opzij**

Stofplaats op schaapscheerdersgrond
waar een keutel makkelijk maansteen wordt
ik ons voor de grap uit de linkerdroomduim zuig
lam ben van klappen in mijn handen nu
de kudde stuift een losse steen
doet taal verzinnen.

Ik kan je wegkrabben uit alfabedden
hier ook blijven tot wind is aangewakkerd
iets van a naar b verzetten en als ik regen vang
een waterplaats openen.

Vergelijk me daar hoe de dijk mij
nietiger en kleiner maakt
het maakt in leegte niet langer uit
ik ben beslist geen open oase vader
dat weet je zelf ook.

Karin Beumkes

deze week geen wedstrijd – pom & bjorn woensdag op het einde van de wereld – 20 uur 30

ook al staat de zon in het oosten – een nieuwe dag begint – en hoewel alles hetzelfde lijkt – en hoewel alles lijkt te kloppen – ‘ik voel alleen niet meer hoe het was’- vrij naar bjorn voor rozen – dit moois bewaren we voor ons optreden aanstaande woensdagavond op de boot van Catelijne – 20 uur 30 – als je mooi wil horen kom ook genieten.

deze week geen zondagochtendwedstrijd – de kleine van drie uit berlijn komt opa’s amsterdam een weekje mooier maken en hij neemt zijn zusje Liva mee – die amsterdam voor het eerst aandoet met haar drie maanden. opa pom gaat aan de P – de p van pizza, pindakaas en pannenkoek – de P van opa pom een dagje patat wellicht nog wat poffertjes. nou lekker dan! zullen zijn ouders roepen – u begrijpt het – het wordt druk – maar het setje woensdag met bjorn is werkelijk prachtig – beginnen we daar en dan met een eerbetoon aan merik. en zie daar dan het leven zoals het leven is: alsof niet iedereen verliest.

maar we eindigen het setje wel met hoop en met de liefde – met hopen liefde –

je weet het is eens in je leven
en het komt nooit meer
– nooit meer zo –

een bankje aan de rivier
met uitzicht op
het maakte niet uit

alles rook goed
alles naar jou
alles naar eeuwigheid

pw

je weet het is eens in je leven en het komt nooit meer – nooit meer zo – een bankje aan de rivier met uitzicht op – het maakte niet uit – alles rook goed – alles naar jou – alles naar eeuwigheid

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This: