pomgedichten.nl – Pagina 26 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

VON SOLO schrijft van zich af – ‘De Übe-Airbnb-globetrotter die op de centen van zijn vader en de subsidies van de Nederlandse staat een jaartje pretstudie meepikt…’

Zojuist ben ik het Muizengaatje gepasseerd. De passage van mijn blanke compound naar het Oude Noorden. Ik duw mezelf de helling op. Uit tegengestelde richting komt een Latijns-Amerikaans typ aan op een nieuwe swapfiets. Hij fiets tegen het verkeer in. Als hij straks naar beneden suist en bij het bochtje onderdoor het viaduct komt, zal hij een zeer gevaarlijke situatie veroorzaken. Die bocht is namelijk totaal onoverzichtelijk en je verwacht daar daarom ook geen tegenliggers. Dus als hij daar de helling afkomt en het tunneltje in gaat en van de andere kant komt er iemand, dan is dat een zekere botsing. Nu swappert hij wat ongemakkelijk mij voorbij. Zijn gezichtsuitdrukking zou ik het best vergelijken met een cavia die net te veel hooi op heeft en zich afvraagt wat voor groot dier hij likkebaardend voor zicht zich bij het aanschouwen van een grote poes. In Vlaanderen zouden we zeggen, een onnozelaar.

Maar hij komt er waarschijnlijk mee weg. Het gaat bij dat soort lui nooit fout. En als het dan toch fout gaat, dan speelt hij dom. Hij spreekt de taal niet, kent de gebruiken niet. En hoe kon hij dat dan ook weten. Nederland is zo ingewikkeld. Een swapfiets huren dat gaat dan nog wel. Hij is van de generatie die alle dure gemakken van het leven als norm beschouwt. De Übe-Airbnb-globetrotter die op de centen van zijn vader en de subsidies van de Nederlandse staat een jaartje pretstudie meepikt, alvorens weer ergens anders de tussenjaren te vullen en wat expat-appartementen onder te schijten.

Maar hij is niet de enige die zo leeft. Het lijkt of dit symptomatisch is voor alle ‘gen-Z-ers’, of hoe je dat tuig ook wilt noemen. Onnozel en dom te spelen wordt tot kunst verheven. En heel verongelijkt te doen als er iets misgaat. En vooral ontkennen, dat er iets zou zijn, dat je er zelf aan had kunnen doen. De wereld om je heen is er namelijk om dienstbaar te zijn aan jij, jij, jij!!! En als je dat lang genoeg volhoudt, dan ga je er zelf in geloven. Dat creëert een hele generatie slachtoffers, die ook nog eens niet kunnen bevatten hoe dit hen had kunnen overkomen.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Merik van der Torren noemt het als volgt: ‘droevig filosoferen’ (zie foto)

Hoi Pom,
Een impressie van zo’n zomerse dag in september van Betty, Buitenzorg en ik, groet, Merik

***Betty in Buitenzorg***

Hondje Betty, je lijkt droevig te filosoferen
over het leven, staande naast mij
staar je in de verte

en op deze prachtige nazomerse dag in
de schaduw van de notenboom
in de tuin in Buitenzorg,
kijk je maar eens de andere kant op, Betty.

Ik zie een koolwitje fladderen naar de buren,
dan is het even goed,
laten we een rondje lopen.

Merik van der Torren

Peter Posthumus: “zo jongen” zei hij – “ben je daar uiteindelijk”

” zo jongen ” zei hij
” ben je daar uiteindelijk “

*Hoi Pom,Hierbij een ( nagekomen ) ‘ moeder gedicht ‘ :*

De deurbellen ooit gepoetst
en glimmend op een rij
maar nu, die van tweehoog
aan een draadje door de deur geboord
de andere hing erbij
die van driehoog was verdwenen

van tweehoog werd geschreeuwd
daarna hoorde ik z’n stem
iets later z’n bleek gezicht
de rimpels en ogen die
geen hardheid konden weerstaan

” zo jongen ” zei hij
” ben je daar uiteindelijk “
en toen ook
” Nee moeder niet, nee
die is al jarenlang
niet meer onder ons

Peter Posthumus

FIENE is geboren – een zondagskind – welkom in het leven FIENE

met Frans Terken schreef ik wekenlang ‘over en weer’ in afwachting van onze kleindochters – en nu zijn ze er – LIVA en FIENE – welkom in het leven hier – hoe zij de wereld mooier zullen maken – in ieder geval voor de opa’s frans en pom. onder het item leest u bij de ‘#terken en wolff over en weer’ alle gedichten vol verwachting en blijdschap – zo u dat wenst. vader en moeder – frans en familie van harte!

**Lieve Fiene**

Zoals het in de sterren stond
aangekondigd maanden geleden
het begin van leven met echo’s omlijst
nu als zondagskind gekomen

fiene als de ware fine fleur
geboren op deze septemberdag
die in alle toonaarden geschiedenis schrijft
klein meisje in ons leven verschenen

je komst nog onverwacht
draagtijd niet tot het einde gehouden
de hitte van deze zondag getrotseerd
om het licht van de wereld te zien

en wie je zo onmetelijk liefhebben
je stoere moeder en vader de schatten
aan je zijde die je voeden en verzorgen
om dag na dag groter te groeien

zijn ook wij oma’s en opa’s oneindig blij
jouw aanwezigheid die ons bestaan verrijkt

© FT 11.09.2023

kleindochter FIENE en opa Frans

ik dacht hoe mooi zal kleindochter Fiene zijn
en hoe gearmd zal haar opa lopen op het leidseplein

**gearmder nog** – nog gearmder
wist ik kan compleet niet zijn

pw

PETER BERGER in de super: ‘Gehuld in een slobberend zilverkleurig trainingspak klemt ze zich onhandig vast aan een kneiterwit stepje dat, hier in de supermarkt, een blok aan haar been is…’

Ik denk dat ze uit Polen komen. Het klinkt ver weg een beetje zoals Braziliaans, maar dan anders. Minder zangerig ofzo. Pools. Maar misschien komen ze van elders. Mars? De langste van de twee, de twintig net voorbij, heeft opgeschoren zwart haar, dat van boven lang en steil is. Als een Netflix viking. Net onder de haargrens, vlak boven beide oren, oogt haar huid grauw en droog. Gehuld in een slobberend zilverkleurig trainingspak klemt ze zich onhandig vast aan een kneiterwit stepje dat, hier in de supermarkt, een blok aan haar been is.

De andere dame, druk gebarend als een opgeschoten tiener, is getooid met wel duizend dunne rode springerige vlechtjes. Madame Medusa. Hoogstens achttien lentes. Popperig klein van stuk, lijkt ze geen keuze te kunnen maken tussen een zak met van die roze varkentjes en een grootverpakking zure matten. De biggetjes mogen blijven. De matten gaan terug. Pardoes het schap in.

De lange, in vlekkeloos zilverwit, heeft haar oog inmiddels laten vallen op een pak chocolate chip cookies, maar ook die worden na enige aarzeling teruggelegd. Ik denk dat het te maken heeft met haar smetteloze outfit. Zoiets vraagt om discipline. Kraakhelder. Doe maar een pak van die gesuikerde kokosbiscuitjes, gebaart Medusa. Daar! Wel zo veilig. Onderweg naar de kassa grist ze nog twee blikjes fris uit het koelschap. Betalen doen ze bij de zelfscan. Ieder voor zich.

Eenmaal buiten zorgt het fietsje voor flink wat spektakel. Eerlijk is eerlijk. Het ding stuitert, surft en tolt als een bezetene. Viking girl blijkt een meesterpilot. Verderop is de canal parade. Het is er gezellig druk. Rond de gracht. Pride in Leiden. Ergens bij horen. Meedoen. Het moet, maar ik ga voor een rondje om de singels. Solo. Wel zo rustig. Something just smacked into Jupiter. Een komeet ofzo.

Peter Berger

Anke Labrie – de poëziekoningin uit a’dam zuid in het programma van Merik van der Torren – POËZIE- EN MUZIEKMIDDAG OP 10 SEPTEMBER in de OBA van het Olympisch Kwartier 1500 uur

berlijn was mooi – overdag en at night – voor wat betreft de poëzie zien we elkaar live op op zondagmiddag met een prachtig jazzy poëzieprogramma zie de gegevens hieronder – met open podium en mogelijk ook een bezoekje van de dichter Karel Wasch – mooi middagje poëzie in 020. welkom! deze week nog even geen wedstrijd op de pom!! als u een BERLIJNGEDICHT heeft liggen dan plaatsen we het in dit item graag.
**seeyouzoen – seedichbald – xxxiejesnel**

POËZIE- EN MUZIEKMIDDAG OP 10 SEPTEMBER
in de OBA van het Olympisch Kwartier, Laan der Hesperiden 18 – 1500 uur

PROGRAMMA POËZIE- EN MUZIEKMIDDAG OP 10 SEPTEMBER
in de OBA van het Olympisch Kwartier, Laan der Hesperiden 18

**Muziek**
Frans Bakker (zang en gitaar ),
Frank “Jazzpainter” Paavo (saxofoon ), Lucienne Köhler (zang )

**Poëzie**
Gerrit Mol
Anke Labrie
Pom Wolff
Mirjam Al
Lucienne Köhler
Merik van der Torren
Muziek
Open Podium
PAUZE
Tweede ronde, zelfde programma

Aanvang : 15. 00 uur
Inloop 14.30 uur
Presentatie : Pom Wolff
Toegang gratis ; consumpties vrijwillige bijdrage (graag pinnen )

zolang een dichter nog
met woorden spelen kan
kan hij altijd reizen
naar waar hij maar wil

er is een binnenwereld
groter dan die buiten
waar hij de regels maakt
en zelf de scepter zwaait

vliegen is hier overbodig
die wereld ligt vlakbij
en mocht die ook vergaan
dan is de dichter vrij

anke labrie
(09-04-2023)

DITMAR BAKKER vertaalt! 17 weken de reeks ‘Sonnets From An Ungrafted Tree’ van Millay – 5

*hijgend, en hopend dat hij niets zou merken*

De reeks ‘Sonnets From An Ungrafted Tree’ werd, al experimenterend, door Millay gemaakt, en, tja, grossiert in prachtig leedwezen. Het heeft me vrij veel werk en tijd gekost om de ruwe omzettingen, die je website sierden, te schaven en politoeren naar contemporaine(r) werkjes, later dan 1975 wordt ’t niet denk ik—zelfs van een telefoon wordt in de reeks geen gewag gemaakt, wel van grutters die maar ‘bezorgers’ zijn geworden e.d.—maar ach, Millay stierf zelf al 25 jaar daarvoor, en deze reeks bleef onafgerond(?). Het líjkt echter grotendeels gaaf, en behelst het ziekbed-en-sterven van een man, bezien door de bril van zijn vervreemde wederhelft, die terugkeert naar hem als hij ziek is (ondanks het feit, dat zij niet van hem houdt, wat dat dan ook precies moge zijn—hier verwijs ik graag naar het andere werk van Millay) en hem verzorgt tot het eind. Ik stuur je de eerste negen, van de zeventien, oorspronkelijke sonnetten en hun schaduwrijke fluisterstem in het Nederlands toe. Geniet, of niet!

Liefs!
D.

V.

Ze hoorde voor het huis een busje stoppen,
de stap van de bezorger die zij kende
kwam nader en haar hart ging sneller kloppen,
als bij een bange korhoen, en ze rende,
schoof weg de grendel—dan kon hij vrij werken;
verstopte zich ter kelder tot hij ging,
hijgend, en hopend dat hij niets zou merken
van de -door haar vluchtige aanraking-
wiegende stoel. Zuur, klam, rees van beneden
weer damp omhoog, doordrongen van de kou;
ze zag de houten trap zich eng en nauw
de aarde instorten, waar zout de treden
vol kieren vrat; en tot ze hem weg wist,
bleef staan, al luist’rend, kijkend naar een sinaasappelkist.

A wagon stopped before the house; she heard
The heavy oilskins of the grocer’s man
Slapping against his legs. Of a sudden whirred
Her heart like a frightened partridge, and she ran
And slid the bolt, leaving his entrance free;
Then in the cellar way till he was gone
Hid, breathless, praying that he might not see
The chair sway she had laid her hand upon
In passing. Sour and damp from that dark vault
Arose to her the well-remembered chill;
She saw the narrow wooden stairway still
Plunging into the earth, and the thin salt
Crusting the crocks; until she knew him far,
So stood, with listening eyes upon the empty doughnut jar.

VON SOLO over Stella Bergsma en andere vrouwen

Wat is dat toch met de geslachtelijke omgang tussen mensen. Het blijft een onderwerp, waar je tot aan het einde der dagen over kan blijven praten en schrijven. En nooit is er een uiteindelijke conclusie, die er als een strik omheen kan, opdat het onderwerp definitief afgesloten kan worden. Het verklaart waarschijnlijk een hoop zaken. Dat Von Solo toch ranzige gedichten kan blijven maken, die elke keer weer applaus oogsten. Dat oxicodon en antidepressiva beter verkocht worden als je een vrouwelijk fotomodel gebruikt als verkoopargument. En dat er een welig tierende markt is voor zowel speeltjes voor de man en voor de vrouw, die steeds beter gericht zijn op een imitatie van het echte.

Maar één onderwerp wil ik toch langzamerhand wel tot een slotsom gaan brengen. Dat is een fenomeen (of was het nou feromoon), dat ik al mijn hele leven heb gadegeslagen vanuit diverse invalshoeken. Het dogma, dat mannen altijd meer zin hebben dan vrouwen. Mijn conclusie is, dat dit dogma klopt. De argumenten die hiervoor spreken zijn de volgende. Ik heb aan den lijve nog nooit een vrouw meegemaakt, die net zo veel zin had als ik over een langere periode van tijd. En dan heb ik nog niet eens een buitenissig libido. Een tweede punt van onderbouwing is, dat mannen bijna nooit door vrouwen verkracht worden, terwijl jongens en vrouwen in vijfennegentig procent van de gevallen door mannen verkracht worden. Mannen hebben gewoon altijd zin. Een derde definitief bewijs is het succes van de app *‘Grinder’.* Het is de meest succesvolle app die er bestaat om meteen fysiek contact te bewerkstelligen. Maar het grappige is, dat er alleen mannen op zitten. Dat is ook de reden dat deze app zo succesvol is.

De natuur heeft het marktmechanisme van geslachtsgemeenschap zo ingericht dat er op heterogebied altijd een grotere vraag is, dan het aanbod. Het is of er een natuurlijke schaarste bestaat. Het is gewoon onmogelijk voldoende zin in de wereld te vinden om de behoefte van de man helemaal te vervullen. De mythe dat op ieder potje een dekseltje past kan ik ontkrachten. Vrouwen die niet zo goed in de markt liggen, kunnen zich middel de app ‘*Tinder*’ binnen een paar uur bedienen van een gewillige man. Mannen genoeg, die bereid zijn hun standaarden daartoe wat bij te stellen. Probeer dit echter als man niet, want dat wordt een regelrechte desillusie. Wat ‘*Tinder*’ voor de lelijke vrouw is, is prostitutie voor de man die er niet uit ziet. Het is tekenend, dat seks voor een vrouw zelfs in de meest hopeloze gevallen gratis is, waar man de man moet betalen voor gespeelde inschikkelijkheid.

Al die vrouwenbladen verhalen over lustige vrouwen, zoals Stella Bergsma, zijn er slechts om een mythe overeind te houden. Nooit zal de vrouw meer zin hebben dan de man. Zo heeft de natuur het gewoon niet geregeld. En dat de man na zijn hoogtepunt vaak even terug op krachten moet komen, alvorens weer door te kunnen, tsjah. Sommige vrouwen daarentegen….
Maar laat ik daar nu verder geen conclusies aan hangen, behalve dat uitzonderingen de regel bevestigen. Dat staat in ieder geval als een paal boven water.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Mirjam AL: ‘Kluif maar lekker op de continenten. Drink van de oceanen en de rivieren. Het is allemaal van jou…’

Kluif maar lekker op de continenten.
Drink van de oceanen en de rivieren. Het is allemaal van jou.

De wereld
Poëzie is meestal te vinden in doodnormale dingen.
Je kijkt naar iets en het gedicht dient zich aan,bijvoorbeeld:
Stap in de metro en kom tegenover een mooi donker kindje te zitten.
Ik kan niet zien of het een jongen of een meisje is;
dus zeg ik zhij.
Zhij speelt met een balletje, bij nader bezien blijkt het een wereldbolletje te zijn.
Triomfantelijk steekt ze soms het armpje omhoog.
Ja, kind, denk ik, de wereld is van jou. Kluif maar lekker op de continenten.
Drink van de oceanen en de rivieren. Het is allemaal van jou.
De bomen, de bloemen, de dieren. O,weeh.
Dan slaat het noodlot toe. Bij het uitstappen vliegt het wereldbolletje uit het knuistje
en stuitert via het perron tussen de meedogenloze wielen van de trein.
Het kind begint te krijsen. Troostende woorden van de moeder.
Ik denk ineens aan een een beertje dat in mijn tas verblijft. Ooit aangetroffen in een lift;
ik reik het kind het knuffeltje.
Zhij begint te stralen; de tranen verdwijnen; de wereld kwijt, maar wel een nieuw vriendje.
Zhij kan het zich later niet meer herinneren; ik wel want ik heb het opgeschreven.
Mama zwaait en roept: dank u wel !

Mirjam Al

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This: