VON SOLO tussen de gekken: ‘Achter de voordeuren in dit land gaat een hel van normaliteit schuil, waar de reddingsboeien bestaan uit antidepressiva, pijnstillers, alcohol, voetbal, yoga, avonden Netflix bingen,…’

Mijn hele leven al ga ik gebukt onder het juk, de vreemde vogel te zijn. Bijna alles dat ik lijk te doen wijkt af. Het begint al met mijn lengte. Mijn lichaamslengte bedoel ik dan uiteraard. Die ligt onder het gemiddelde. Mijn bouw is van nature tenger. Als je kind bent resulteert dat erin, dat je toch al snel als kabouter wordt beschouwd. Als je dan ook nog eens van metal muziek houdt en een hekel aan mensen hebt, dan zijn de rapen gaar. Dan zit je daar met je metal shirt en je lange haar in een vwo-klas afwijkend te zijn. ‘Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’. Dat zeggen je ouders dan, die zich er ook geen raad mee weten, omdat het een beetje raar is.
 
Je gaat in je zogenaamde reis naar de volwassenheid allerlei stadia door. Eerst word je opstandig. Dan weer probeer je geaccepteerd te worden. Je probeert ‘jezelf’ te vinden. Wordt weer rebels. Zoekt weer acceptatie. Alles gaat mis. En dan probeer je weer wat anders en dat gaat dan weer beter en zo gaat het maar door. Veranderen, hetzelfde blijven, alles duurt maar even. Na mijn veertigste neemt mijn leven de gelukkige wending, dat het mee steeds minder kan schelen, wat ‘de wereld’ nog van mij vindt. Te meer, omdat ik het gevoel heb, op orde met mezelf te zijn. Ik ‘hoef niet meer zo nodig’.

Vanochtend had ik het met mijn dochter over gewone mensen. Ik nam de tijd om eens wat vrienden langs te lopen in mijn hoofd. De conclusie was ontluisterend. Al mijn vrienden mankeren psychisch wel wat. Maar gezien ze daar hun directe omgeving niet fysiek mee in gevaar brengen, wordt dat nauwelijks opgemerkt. De één heeft nooit een normale vader gehad en neukt daarom alles wat los en vast zit en kan geen relatie houden, de ander blijft hopeloos hangen in een doodgebloede relatie. De derde wil niets meer met de maatschappij te maken hebben en leeft daar ook naar. Dan heb je nog de mannen, die uit wanhoop maar meegaan in de ellende van hun partner of in een doodlopende baan en hun leven daardoor tot stilstand brengen. Dan heb ik ook nog een paar vriendinnen, die ook hun losse steken hebben, maar die ontzie ik hier. Al mijn ‘normale’ vrienden zijn gewoon gek! En dan heb ik het nog niet eens over de dichters of kunstenaars.

 Het zou uiteraard zo kunnen zijn dat soort, soort zoekt. Maar dat kan ik zo ontkrachten. Het is misschien een leven lang afwijken, dat je ogen opent voor de vreemde hypocrisie van het ‘normaal zijn’. Achter de voordeuren in dit land gaat een hel van normaliteit schuil, waar de reddingsboeien bestaan uit antidepressiva, pijnstillers, alcohol, voetbal, yoga, avonden Netflix bingen, de ziekelijke neiging tot zelfontkenning via een dodelijk sportregime of gewoon een leegte van nullen en enen. Maar er is weinig erger, dan hordes mensen, die zich een leven lang voor de gek houden, door te denken dat alles maar normaal moet zijn. Van crisis naar crisis zwalken of het de normaalste zaak van de wereld is. Armoede, ongelijkheid en ellende nemen zoals het is en ‘er toch niets aan kunnen doen’, om vervolgens het vliegtuig naar Thailand of een all-in resort te nemen, omdat het kan. En zo elke dag weer doorgaan. Deze mensen zijn zo geestdodend saai, dat je ze wat aan zou willen doen.
 
Nee. Doe dan maar gewoon gek. Dan doe je genoeg.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl 

Share This:

de dichter BABAK op weg naar Istanboel – het zal wel van de liefde zijn

‘Ik ga zo naar Istanboel. Ik ben bijna zeker dat ik dit liedje ergens tegen zal komen. Anders doe ik een verzoek nummer in de eerste de beste café met livemuziek. En terwijl ik mijn raki drink, beleef en herleef ik het leven.’


istanboel is visje eten
 
het turkijegedicht is nog steeds een bonnetje
op de brug, amsterdamse straatweg 42a
Baarn, pomp 3, 33 liter ongelood
en eigenlijk op die manier dan dus
met dit te maken vruchtbaarheid
en dat dan dus natuurlijk

daar dus dan
ter wereld gekomen huist het hier
op dikke stoepen asfalt
vissen rokend in dieselgeuren
een vastberaden meisje
en nu dan dit eventjes vijf minuten verder dan


de eeuwen in laagjes
in die tijd de dingen die gedaan zijn
zijn nog steeds
aldus is mooi hoe de verbinding is
meisjes knopen bloesjes open
en zuigen mannen alsmaar mannen vast


pw

Share This:

Merik van der Torren nog steeds dol op zijn hondjes



Voor Betty

Hoi, daar ben je lieve schat,
met je warme lijfje,
en je zachte vacht
en je likjes op mijn hand

en de hele hondenwereld
om me heen

kom maar lekker brommen
bij mij.


Merik van der Torren

Share This:

Peter Posthumus terug van vakantie – zonder verder


Het hoogst mogelijk genot
die zuivere euforie
dat één en al aan glorie
dat dansen boven de toppen
het uiterste in al het zijn
dat inhaleren van wat leven is
het meest ekstatiese
het overstijgen van elk tekort


alles verbleekt, verlept
bij het roken van
die laatste cigaret

Peter Posthumus

Share This:

TON HUIZER: ‘Emancipa’

vader smelt niet meer
in de warmte van haar
schoot

Emancipa

Vader wil een tuintje
met een schuurtje
voor zijn bakfiets en
zijn strijkplank

poes spint niet meer
op schoot
hondjes doen is
achterbaks

en zoenen ongezond
voor het tandvlees in
haar mond

vader smelt niet meer
in de warmte van haar
schoot
hij is al jaren vloeibaar

volgens sommigen zelfs
morsdood

Ton Huizer

Share This:

Peter Berger: ‘Zwart als leisteen hangt het wolkendek berstensvol boven de daken. Een fris briesje prikt hardnekkig door de straten. Even nog dan gaat het los!…’


Zwart als leisteen hangt het wolkendek berstensvol boven de daken. Een fris briesje prikt hardnekkig door de straten. Even nog dan gaat het los! Ik bestel nog snel een cappuccino. Vijf minuten voordat het hier bomvol zit. Vijf maximaal. Het meisje neemt niet veel later plaats aan de overzijde van de leestafel. De allerlaatste stoel. Haar katoenen zomerjurk doorweekt als fuck. Het rode haar golft desondanks waterproof tot voorbij haar fragiele, sproeterige schouders. Straks wordt verse muntthee gebracht. Met acaciahoning. Ver weg ruikt het naar vochtige paardendekens. Jij? Toeval? Noodlot? Of gewoon zomaar. Daar zit ze dan opeens en ze zegt dat ze zich doodschaamt. Daar is verder niks van te merken dus ik neem nog maar een slok koffie. Haar blik heeft iets vrolijk stouts dat niet van alledag is. Onbetaalbaar, die hoopvolle blik.

Studerende buurmeisjes. Puntige schouders. Dito schouderbladen. Vorige week nog was het raak! Midden in de zomernacht. Of eigenlijk ergens ’s morgens vroeg. Tussen vier en vijf denk ik en ik was juist onderweg naar huis. Te voet zoals altijd. Op m´n gele gympen. Daar stond ze te giechelen. In diezelfde witte jurk. Een paar deuren verderop om de hoek. De sleutel krampachtig tussen duim en wijsvinger geklemd; het kleinood vruchteloos rondzwaaiend in het luchtledige. Van assistentie wilde ze niet weten, maar misschien kon ik toch even helpen die verdomde deur in bedwang houden. Want in een onwillige deur is het sleutelgat knap lastig te vinden. Zoiets zei ze.

Nadat ze houterig naar binnen was gestort, heb ik haar opgeraapt, moed ingesproken en voorzichtig de trap op geholpen. Ze verdween vervolgens, lichtvoetig huppelend, luidkeels lachend naar boven. Onnavolgbaar. Beter een goede buur dan een verre vriend. I can tell. Ik vraag of ze nog een glas muntthee wil, maar ze gaat voor prosecco. Met ijs. Ook dat nog.


Peter Berger

Share This:

pomgedichten feliciteert RIK VAN BOECKEL met zijn verjaardag: “Een en zeventig wat een tijd – langs het interview met Vaclav Havel /langs de Atlas en Diamono Senegal /de zingende palmen van Cuba…”

langs het interview met Vaclav Havel
langs de Atlas en Diamono Senegal
de zingende palmen van Cuba

Pom op mijn 71e verjaardag heb ik mijn leven poëtisch samengevat. Zie hieronder: je kent mij als dichter en muzikant maar ik ben ook afgestudeerd socioloog en (muziek)journalist maar kom uit een sportfamilie in Den Haag.

Met dichterlijke groet 
Rik



De tijd van een en zeventig

Een en zeventig wat een tijd
de nu en verleden werkelijkheid
de eerste laag in Den Haag
aan de lange Laan van Meerdervoort

de tweede in een en zeventig
aan de Leidse Hoge Rijndijk
en verder conga spelend
aan Laan de Goede Herder

het artistieke verhaal begon
aan het Leids Academisch Levendaal
met poëzie Graffiti en Grafuit
met percussie ritmisch en luid

met het Gruppo Trutto theater
tijdens de filosofie van sociologie
de eerste interviews van methodologie
de scriptie van onderwijssociologie

de jaren tachtig worden uniek
door popdichterstijd en journalistiek
de combinatie van poëzie en muziek
op Kubus Cassettes en voor publiek

deze hoofden praten nog steeds
van Parijs een zonderlinge reis
van Jamaica naar Mallorca en Ibiza
langs Witte Makedonika en poetry slam

bewegend als een ritmische strateeg
langs het interview met Vaclav Havel
langs de Atlas en Diamono Senegal
de zingende palmen van Cuba

hé hé wat moet dat in Portugal
de fado van Lisboa van Amália en Mariza
reispoëzie en muzikale reisverhalen
langs Portugal Kaapverdië en Finland

musicerend lerend en spelend
met Toeters en Bellen Mafketiers
Bel Cante Les Zazous Kamara
MB Ghetto Flow Negunya The Dub Ark

de dromende dansers in het groene licht
tijdens Ibiza Time en volle manen
langs Porto’s zingende bloemen
de straten met de mooie ramen

de tijd begon ooit met tennis sport
in de Bosjes van Pex bij een hockeyclub
en eindigt tijdelijk met de dub
zoals reggae soms wordt gehoord!

Rik van Boeckel
27 augustus 2023

https://youtu.be/z9SoTSSZrl4?si=kdSkQ7nzsvkdGd5v

Share This:

Frans Terken en Pom Wolff over en weer – week 9 – slot: ‘het zinderende van nieuwe dingen zien…’ 

de dichter Frans Terken neemt de uitdaging aan – de afgelopen weken schreven wij in het weekend op pomgedichten punt nl over en weer. ik schreef Frans dat wat mij betreft het een persoonlijk thema mag zijn. Frans en ik schreven een persoonlijke reeks – over verwachting – over geboren worden – en dan het leven in – en dat we het mogen meemaken weer opa te worden. Frans stemde in:  eind september wordt zijn oudste zoon Tjebbe vader. het wachten is nu op het meisje dat eind september de wereld mooier zal maken. op 5 augustus werd mijn kleindochter LIVA geboren – wij van de pom bedanken frans voor alle bijdragen en de slotbijdrage deze week in deze reeks over en weer – de zondagochtendwedstrijd ging even aan de kant. vanaf volgende week is ie weer terug.
Van twee en meer

Een zijn jullie twee – van jij in haar naar zij aan zij
stil je de honger aan de borst van je moeder
je mond die voeding vindt in een ademteug

lig je zo schoon in je vel gegoten – wij in aanbidding
geschaard om het bed zijn wij drie nee vier en meer 
het maakt ook ons éen zoals wij samen zijn

houden we daaraan een leven lang vast
van nog zoveel op deze wereld verkennen
het zinderende van nieuwe dingen zien 

en groeien door altijddurende liefde 
van de mensen die dag en nacht met je zijn
zo overweldigend dit bestaan tussen ons


© FT 23.08.2023

het is zoals de dichter schrijft
en schreef
zoals het altijd al geschreven is
 
waarover ook  de zanger zingt
dat vanzelfsprekende geluk
het liedje van de liefde
 
het is het kunnen kijken als niet eerder
zo wil ik jou van liefde schrijven
en hoe het leven samen valt


pom wolff

Share This:

DITMAR BAKKER vertaalt! 17 weken de reeks ‘Sonnets From An Ungrafted Tree’ van Millay – 3


Haar armen vol met hout…

De reeks ‘Sonnets From An Ungrafted Tree’ werd, al experimenterend, door Millay gemaakt, en, tja, grossiert in prachtig leedwezen. Het heeft me vrij veel werk en tijd gekost om de ruwe omzettingen, die je website sierden, te schaven en politoeren naar contemporaine(r) werkjes, later dan 1975 wordt ’t niet denk ik—zelfs van een telefoon wordt in de reeks geen gewag gemaakt, wel van grutters die maar ‘bezorgers’ zijn geworden e.d.—maar ach, Millay stierf zelf al 25 jaar daarvoor, en deze reeks bleef onafgerond(?). Het líjkt echter grotendeels gaaf, en behelst het ziekbed-en-sterven van een man, bezien door de bril van zijn vervreemde wederhelft, die terugkeert naar hem als hij ziek is (ondanks het feit, dat zij niet van hem houdt, wat dat dan ook precies moge zijn—hier verwijs ik graag naar het andere werk van Millay) en hem verzorgt tot het eind. Ik stuur je de eerste negen, van de zeventien, oorspronkelijke sonnetten en hun schaduwrijke fluisterstem in het Nederlands toe. Geniet, of niet!

Liefs!
D.


III.
Haar armen vol met hout en dat foreest
vast houdend, klemmend met haar kaakgewricht,
was zij niet minder bang dan ooit geweest
van spinnen op haar armen, haar gezicht,
toch zocht zij niet, had daarvoor geen geduld,
en ’t moest in één keer; dus haar armen had
zij vlug met dunne berkentak gevuld,
voor de gekrulde bast die altijd rad
tot vuur wordt, terwijl niet echt bij haar landde,
dat zij, net zo attent, om blokken daar
wéér komen zou, allemaal klam, zwaar,
glad, en doorknoest, wat ze belet te branden,
(en onderin de houtkist stof en zand,
daarin een halfvergaan appelklokhuis, een oude krant).


She filled her arms with wood, and set her chin
Forward, to hold the highest stick in place,
No less afraid than she had always been
Of spiders up her arms and on her face,
But too impatient for a careful search
Or a less heavy loading, from the heap
Selecting hastily small sticks of birch,
For their curled bark, that instantly will leap
Into a blaze, nor thinking to return
Some day, distracted, as of old, to find
Smooth, heavy, round, green logs with a wet, gray rind
Only, and knotty chunks that will not burn,
(That day when dust is on the wood-box floor,
And some old catalogue, and a brown, shriveled apple core).

Ditmar Bakker vertaalt

Share This:

VON SOLO back home geladen terug van vakantie met goede raad aan de meisjes



Hij staat daar breed uit midden op straat. Om hem heen staan zijn gangstervriendjes. Hij is een smerige straatrat, die zich een veel te grote broek aantrekt, maar helaas ook stom genoeg is om als het hem uitkomt de daad bij het woord te voegen met een mes of een stuk glas. Wij bekijken het tafereel van de zijlijn. Hij heeft mot met een stel meiden. Op dat moment zegt hij: ‘Weet je wel wie ik ben? Ik ben de man! De man waar je moeder je voor waarschuwt, als je ’s avonds de deur uitgaat!’ Inwendig moet ik lachen, want ik weet dat hij geen man is. Aan de andere kant weet ik ook, dat hij zijn eigen woorden gelooft. Of de meiden dat ook doen weet ik niet. Alles eindigt uiteindelijk onbeslist en eenieder gaat zijns weegs. Maar de uitspraak is altijd blijven hangen.

Het is een scene uit mijn jeugd. De tijd, dat moeders (en vaders) je nog waarschuwden voor mannen als je de deur uit ging als meisje. Meisjes luisterden dan wel of niet naar hun ouders. Dat verschilde per meisje. Daarbij was het natuurlijk ook altijd lastig vast te stellen, wie dan echt die mannen waren, waar de ouders voor waarschuwden. Het vereiste toch nog een stukje inzicht, interesse en interpretatie om daar zelf invulling aan te geven. Het was niet altijd zo gemakkelijk als in bovenstaande voorbeeld, waar de man zichzelf identificeert als de man waarvoor gewaarschuwd wordt. Toch is het ook weer niet zo ingewikkeld. 

In mijn kast staan meerdere cd’s van Rammstein. Zij staan bekend om hun rauwe, expliciete teksten. Daarin beveelt de zanger vrouwen zich voorover te bukken, omdat het gezicht hem toch niet interesseert. Hij vertelt hoe hij opgewonden raakt van wit vrouwenvlees en dat hij slechts een gigolo is. En hoe hij paardjerijdt en dat de rit maar kort was, omdat er ook nog andere paardjes gereden moeten worden. Ik heb meermalen gezien hoe de zanger zich live op het podium bedient van een groot imitatie lid, waaruit liters behangplaksel tevoorschijn komen. Heel vermakelijk allemaal. Met zo iemand verwacht je toch heerlijk gezellig een drankje te kunnen doen zonder bijbedoelingen?

Mijn dochter waarschuw ik soms. Ik waarschuw haar dat we leven in een tijdperk, waar fantasie en feit vaker en vaker verward worden. Dat er een bijna onbegrensd, optimistisch vertrouwen in het ‘goede’ in de mens heerst, hetgeen misplaatst is. En ook dat ze sommige dingen beter letterlijk neemt. Ik leg ze het begrip oorzaak en gevolg uit. Hoe een trend of een wet niets afdoet aan wat je kan overkomen. In de ijdele hoop ze voor te bereiden op het wazige grensvlak van verkenning en spijt, waarvan ik hoop dat ze zich er voorzichtig op zal bewegen. Mocht er toch ooit onverhoopt iets voorvallen, dan ben ik wel benieuwd of ze zich de waarschuwingen zal herinneren. Of dat posten op sociale media eerst komt.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl   

Share This: