de dichter Frans Terken neemt de uitdaging aan – de komende negen weken schrijven wij in het weekend op pomgedichten punt nl over en weer. ik schreef Frans dat wat mij betreft het een persoonlijk thema mag zijn. dochter Sonne bevalt rond 1 augustus – ik schreef Frans: een persoonlijke reeks – de verwachting – het geboren worden – en dan het leven in Frans – en dat we het mogen meemaken. Frans stemde in: eind september wordt zijn oudste zoon Tjebbe vader.
Op zondag 16 juli 2023 is de DERDE Eijlders Dichtersmarathon, vanaf 10 uur in de ochtend tot in de late middaguren. Een dag lang worden de mooiste gedichten voorgedragen, naar het thema Wat ik mooi vind?
De presentatie is oa in handen van de dichter Frans Terken. De deelnemers hebben 5 minuten tijd voor 3 of 4 gedichten. Vooraf aanmelden kan, maar hoeft niet. Voor meer informatie, zie Eijlders Dichtmarathon
zomaar op een januarimorgen zag ik ze weer staan: de hemelswitte schoenen van mijn vader
ze stonden wat verloren op de kokos keukenmat
en heel even dacht ik
maar
het was een speling van het licht dat bleek wit door het keukenraampje viel.
al het andere is ijdelheid.
II
hij droeg zijn witte schoenen graag, mijn vader.
er staken dunne benen uit die rood en blauw en rouw waren gerand.
ze knakten als cocktailprikkers wanneer hij in hurkzit zat
en schoenen poetste boven op de keuken mat.
III
zo dun zijn benen, zo groot zijn handen, maar vaal
als oude vlaggen die hij streek en opborg voor de nacht
in een la naast zijn bed
waaronder de heilige geest gebotteld op hem lag te wachten.
IV
soms seinde hij met zijn handen overgave vanuit het lakenwit van bed
een weifelend wit op wit als een voorzichtig opgeven van kleur.
vandaag weer overgeven,
de trap niet meer opgekomen.
V
het was net zo’n dood gewone ochtend in januari waarop hij roerloos klaarlag;
de vlaggen voorgoed gestreken zijn handen meer als ankers nu
reikten haast tot op de grond.
zijn enkels rouw zijn lippen blauwgerand.
ik salueerde hem oh, captain, my captain met een vinger van mijn hand.
VI
maar ondanks dit desondanks dat en alles
dat er al zo lang niet meer toe doet
zeg ik je nu
ik zou je het liefste de trap op willen dragen vraagloos en voorzichtig zoals je dat met breekbare dingen doet
ook
zelfs als ze schreeuwen.
VII
maar ik fluisterde alleen maar papa
loop dan, loop dan
ga omhoog en loop op je wolkjes
je vuil grijze rook achterna.
VIII
al het andere is ijdelheid.
Erwin Vogelezang
Ik heb zitten dubben of ik een reactie zou schrijven bij het gedicht ‘witte schoenen’ van Erwin Vogelezang. Ik schrijf namelijk zelden reacties bij gedichten. Maar
die witte schoenen zitten nu al een paar dagen in mijn kop en ik heb
gegraven in mijn onnoemlijk scherpe geheugen of ik ooit zo gegrepen was
door een gedicht als witte schoenen. Ik ben tot de slotsom gekomen
dat die schoenen mij in elk geval dusdanig hebben ontroerd zoals een
gedicht me nog nooit heeft ontroerd. Dat moest ik even kwijt.
het rommelde en donderde al een tijdje in amsterdam zuid – de immer naar vrede strevende en uit een & al goedheid gegenereerde merik van der toorn leeft in onmin met buuf. merik bejubelde aanvankelijk buurvrouw – maar hoe het is gekomen (we komen maar niet achter de waarheid) momenteel is het oorlog in zuid. donkere wolken hangen dag na dag boven zuid – de gehele stad mag meegenieten van de vijandelijkheden over en weer tussen de beroemde amsterdamse dichter en zijn buuf. merik van der toorn heeft een wolf aangeschaft ter verdediging – (zie het beestje gevechtsklaar op onderstaande foto) zonder wolf durft hij niet meer in het openbaar te verschijnen. zo erg is de toestand in de wereld momenteel. op de foto zien we hem tevens gewapend met een knipschaar – de in liefde bloeyende liefdesstruik die buuf en dichter ooit gezamenlijk plantten gaat eraan zien we merik van der toorns ogen spuwen. met wortel en al is deze liefdesstruik inmiddels verwijderd. de wolf houdt de wacht. lees hieronder de poëtische afrekening met buuf:
alsof de tijd heeft stilgestaan de 010 fotograaf Theo Huijgens knipt de tijd vrolijk door. 010 is en was voor een dichter uit 020 natuurlijk Café De Schouw – het Café waarin de POETSKLUP elke maand het café van poëzie maakte. en café De Schouw is deze maand nog barvrouw Tineke. legendarische optredens van deelder, frans vogel, die boninsegma, bowen, die van von solo, van karbon, en van heel veel meisjes, dames en rotterdamse keet die deze week navolging kreeg van een nieuwe rotterdamse keet in de voorlaatste poëzie bijeenkomst – dichteres die vond dat al die dichters in De Schouw maar woorden haar oren in neukten – een adequate 010 samenvatting van 10 jaar leven de Schouw – waar ik zo af en toe door de jaren heen getuige van mocht zijn. getuige de foto’s van de 010 hoffotograaf Theo Huijgens. en ook de doden – leven voort – zo ook sas manuz. en toch is er afscheid met dichterlijke weemoed erge afscheid als Tineke de deuren sluit eind juli 2023.