alsof de tijd heeft stilgestaan de 010 fotograaf Theo Huijgens knipt de tijd vrolijk door. 010 is en was voor een dichter uit 020 natuurlijk Café De Schouw – het Café waarin de POETSKLUP elke maand het café van poëzie maakte. en café De Schouw is deze maand nog barvrouw Tineke. legendarische optredens van deelder, frans vogel, die boninsegma, bowen, die van von solo, van karbon, en van heel veel meisjes, dames en rotterdamse keet die deze week navolging kreeg van een nieuwe rotterdamse keet in de voorlaatste poëzie bijeenkomst – dichteres die vond dat al die dichters in De Schouw maar woorden haar oren in neukten – een adequate 010 samenvatting van 10 jaar leven de Schouw – waar ik zo af en toe door de jaren heen getuige van mocht zijn. getuige de foto’s van de 010 hoffotograaf Theo Huijgens. en ook de doden – leven voort – zo ook sas manuz. en toch is er afscheid met dichterlijke weemoed erge afscheid als Tineke de deuren sluit eind juli 2023.
in café De Schouw
weet je dat ik allemaal rare dingen doe sinds ik je ken allemaal dingen die niet horen langs een kunstwerk lopen bijvoorbeeld zonder er naar te kijken maar dat ik ooit mijn hand aan jou mocht drogen in café De schouw omdat het papier op was vond ik wel lief van je die hand waar jij een zoen van maakte het lijkt erop dat dit een goede avond is om een gedicht te doen niet een avond zoals die avond toen ik hoorde dat je er niet meer was nee dit is toch geen goede avond om een gedicht te doen want als dood gewoon de stilte is hoe kan het hier dan stiller nog
gisterenavond in de voorlaatste POETSKLUP van Café De Schouw van en bij de legendarische TINEKE – dankjewel Tineke – in 010 de guerillastrijder van de 010 poëzie VON SOLO ook aanwezig natuurlijk en in topvorm. eind van de maand echt de allerlaatste POETSKLUP net voor de afbraak van het cafégebouw – ROTTERDAM MOET ZO NODIG NIEUW WORDEN _ heel veel korrie-vee-en traden op dan wel presenteerden – oa renato miguel, jeroen van de woorddansers, gino van weenen, olifier fenote, theo huijgens, daniel dee – een juffrouw die dichters betichtte ‘woorden nogal diep in haar oren te neuken’ – kortom een echt rotterdams avondje en dat dan ook nog zonder rotterdamse keet die huishoudt in zeeland. dat in Café ARIE zal worden voortgezet aldus sprak jeroen naaktgeboren. VON SOLO maakte bekend dat 30 columns van hem worden gebundeld in een bijzondere uitgave. eentje geniet u hieronder. ik gaf De Schouw een laatste gedicht De Schouw was en is nog deze maand tenslotte toch van iedereen 010, 020 waar ook vandaan, jong en oud, links of genderneutraal – van ons allemaal – zelfs van de doden VON SOLO vat het leven mooi samen:
Je kunt nog zoveel ‘herinneringen maken’, maar er zijn concrete mensen en dingen op echte plaatsen, die je lief zijn, die op een gegeven moment gewoon voor altijd weg zijn. Dat vooruitzicht maakt me bang.
Ik loop over de Kleiweg, van de Action naar huis. Ter hoogte van het uitzendbureau kom ik mijn oude buurvrouw uit de Elisabethlaan tegen. We stoppen beiden even. We gaan zitten op het bankje, dat daar staat en praten en kijken uit over de Kleiweg, richting het Bergpolderplein. De ijswinkel, waar vroeger de bloemenzaak van Kouwen zat, die grensde aan ons beider achtertuinen. De buurvrouw woonde al met haar man en dochtertje in de Elisabethlaan, toen wij er zeventien jaar geleden on s eerste huis kochten. Ze waren altijd redelijk op zichzelf, maar als het nodig was, waren we er voor elkaar. Zij meer voor ons, dan wij voor hen. Wij zorgden soms voor de kat, als ze op vakantie waren.
Maar zij herinnerde me eraan, dat ik beter mevrouw Solo en mijn pasgeboren dochtertje met de auto kon gaan halen uit het Sint Franciscus, dan met de fiets. Ze zorgde voor een ambulance, toen mijn vader tijdens een oppasweekend een hartinfarct kreeg en mevrouw Solo en ik in het buitenland zaten. En toen ik van de steiger gevallen was bij het werk aan onze nieuwe woning, hielp ze ook weer de kinderen op te vangen. Ik was en ben nog steeds altijd op welk tijdstip dan ook welkom. En ga over twee weken weer eens met haar Amerikaanse man lekker bij mijn favoriete grill restaurant eten. Er zijn dingen die ik hier niet vertel, maar in die jaren hebben onze gezinnen veel lief en leed gedeeld. Honderden kleine dingen.
Vijf jaar geleden zijn wij uit de E-laan, zoals we het straatje nog steeds liefkozend noemen, verhuisd naar ons huis op de Kleiweg. Hun dochter is intussen op kamers gegaan en studeert nu in Utrecht. Volgend jaar gaan ze het huis verkopen na meer dan twintig jaar en vertrekken naar hun huis in Zuid-Frankrijk voor een vervroegd pensioen. Voor nu zitten we daar dan. Op een bankje uit te kijken over de hoofdverkeersader van ons dorp. Te keuvelen. Het voelt als was het een dagje in het paradijs. De wind, de zon die schijnt. Het geroezemoes van passerende mensen. Over een jaar zal dit niet meer gebeuren. Dan zijn zij en haar man vertrokken. En wij blijven achter. En natuurlijk weet ik dat we daar welkom zijn en dat ik daar heen zal gaan. Maar dit stukje tastbare historie zal voorbij zijn. Een toevallige ontmoeting aan de overkant van de straat is uitgesloten. Als ik aan zal bellen, zal een ander opendoen. Als ik door de E-laan loop zie ik schimmen en spookt het verleden door mijn hoofd.
Voor nu weet ik, dat dit is, wat me te wachten staat. Dat vervult me met melancholie. Het gevoel dat ik terug wil naar die tijd die later zorgeloos werd en waar het heden nu nog aan herinnert. Maar de mensen verdwijnen langzaam als spelers van het toneel. Enkel het decor blijft. Tot ook dat verandert. Sommige mensen op sommige plekken zijn bakens. IJkpunten van je leven. Je kunt nog zoveel ‘herinneringen maken’, maar er zijn concrete mensen en dingen op echte plaatsen, die je lief zijn, die op een gegeven moment gewoon voor altijd weg zijn. Dat vooruitzicht maakt me bang.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Onlangs is de acteur, zanger en danser Willem Nijholt op 88-jarige leeftijd overleden. Mirjam Al heeft hem goed gekend, ze was in haar jonge jaren bevriend met hem. Voor pomgedichten een paar herinneringen van Mirjam Al aan Willem Nijholt, groet, Merik.
In memoriam Willem Nijholt
Willem, toentertijd Willy genaamd, wachtte me soms op in Baarn, als ik op de fiets uit Hilversum kwam, waar ik een baantje had. We zongen dan liedjes zoals: “How do you like your eggs in the morning?” “”I like mine with a kiss.” En dan fietsten we langs Paleis Soestdijk en dan zei Willy: “Zullen we dat paleis kraken? En het grootste theater van Nederland maken?” En ik zei: “O, ik dacht dat dat het al was .” En we lachten ons een kriek, reden door. Even later nam Willy afscheid en ik reed door naar huis. Zielsgelukkig !
2.
Willy kwam op een zondag naar mijn huis, waar ik met mijn oma woonde. Er zou nog een vriendin en twee vrienden komen. 1 van de vrienden, Otto, speelde heel goed gitaar en daar begon hij meteen mee, toen hij binnenkwam. En toen trad Willy binnen met een bos bloemen en hij stevende meteen af op mijn grootmoeder. De muziek werd echt swingend. Hij nam oma in zijn armen en ze dansten door de kamer. Wij lachten en klapten in onze handen. Ik zal de vreugde van die momenten nooit vergeten, al word ik 100 jaar. Oma zei later : het was magisch, ik had in geen 40 jaar gedanst, maar hij leek wel een engel die mij leidde. Kijk, als je in staat bent om mensen met een dansje zo gelukkig te maken, dan ben je waarachtig een groot mens en dat zal hij blijven voor altijd in onze herinnering.
wat doet een held als hij gewonnen heeft het heldendom geen nut meer zijn daden bekend gemaakt opgepoetst en opgetuigd weer doorverteld
wat moet een held als hij is overwonnen maar er geen heldendood gestorven is wat moet zo’n held werkloos terend op wat oude roem zich afvragend of het de moeite waard was of hij als held geboren is of eigenlijk toch niet
Dear Pom, Net weer tv gezien, net weer met mijn hoofd geschud, het is weer volop zomer maar vrolijke gezichten zie je nauwelijks meer. Geef me verdomme een Gay Pride, of een aantal schalkse boerinnen in de picknick aan het water door omfloerst riet. en geef me de wind in de zeilen, bij kleine Karin is alles mogelijk en liefs, van de dochter van de kapitein
Berichten uit de tand des tijds
Seniorenflats en varkenssteden wij onderscheiden ons in onze gebieden leven we goedkoop iedereen kiest kiloknaller.
Terwijl wij krioelen in warme zomermaanden liggen de schappen vol met pepernoten.
Stiltegebieden en erwtensoep wij onderscheiden ons in fratsen.
de zondagochtendwedstrijd – de enige echte virtuele – op de pom hervatten we op 1 september – effe lekker geen wedstrijd – maar wel de weekenden met een tweedichtschap ‘over en weer’ met dichter frans terken – in afwachting van mijn kleindochter rond 1 augustus. vera had hier iets over dementie gelezen en heeft een gedicht ingezonden op dat thema – wij zijn wij om haar gedicht niet te publiceren?
Oma
Ze hield haar handen onder de kraan ik draaide hem open en gaf haar de zeep, terwijl ze in de spiegel staarde
je ziet er goed uit oma, zei ik zacht ze draaide zich om met een bruuks gebaar en zei: dat oud wijf daar, dat ben ik niet
Met – in haar hoofd- een kokette blik en zwierige gang, liep ze voor me uit glimlachte naar een passerende man
Ik kende mijn oma als – no nonsens- bedachtzaam en serieus en nu zag ik een vleugje van haar jeugd
de dichter Frans Terken neemt de uitdaging aan – de komende negen weken schrijven wij in het weekend op pomgedichten punt nl over en weer. ik schreef Frans dat wat mij betreft het een persoonlijk thema mag zijn. dochter Sonne bevalt rond 1 augustus – ik schreef Frans: een persoonlijke reeks – de verwachting – het geboren worden – en dan het leven in Frans – en dat we het mogen meemaken. Frans stemde in: eind september wordt zijn oudste zoon Tjebbe vader.
welkom in het leven hier het zal nog een paar weken duren dat ik je voor het eerst zal zien
ingepakt al is het zomer honger huilen borsten zoeken
de mooiste op de wereld zijn welnee mooier nog
je kunt veel verzinnen maar het leven niet
elke dag een beetje kind je leven lang dat wens ik je
pom wolff
Verwachting
Zo levend is verwachting weten wat er op komst is
groeiend in haar warmte en liefde nu nog in dat lichaam geborgen
hoe je als een gast verzorgd wordt door stoffen uit haar bloed gevoed
wonder van kloppen en bewegen ingepakt als een uniek cadeau
met de week dichter bij de wereld waarin wij je welkom heten
hoi Frans – ik ben van plan om de zomermaanden juli en augustus geen wedstrijd op de pomsite te doen – is het een idee om de komende 9 weken – een ‘over en weer gedicht’ te schrijven in en/of voor het weekend – jij hebt ervaring – voor mij is het nieuw. ik lees je graag terug – grt.grt. pom
Frans schreef met Joop Scholten heen en weer gedichten, met Jolies Heij ook, Frans heeft ervaring gedichten te schrijven in reactie op geschreven werken van een mede dichter. ik zou het een eer vinden om ook de twee zomermaanden met Frans op deze poëtische wijze te kunnen communiceren. ik wacht zijn reactie in spanning af . de poëzie van frans is trouwens zaterdag te bewonderen te midden van andere grootheden bij Alja Spaans podium in Alkmaar:
Het is een warme avond in juni. Teneergeslagen fiets ik in de avond door West. Het is een rotweek geweest. Op de Schiedamseweg heb ik bij de Poolse supermarkt een halve literfles bier gehaald. Daarmee fiets ik nu over de Willem Buytewechstraat. De weg wordt verbouwd en we moeten een stuk over brede houten platen fietsen. Voor me sukkelen twee oudere mensen voort. De man voorop en de vrouw erachter. Ze gaan erg langzaam. Het is dan ook erg warm. De mensen kibbelen wat met elkaar. Ze gaan zo langzaam, dat ik ze wel in moet halen. Op een slakkengangetje passeer ik de vrouw. Ze heeft me niet horen aankomen en schrikt even. De man passeer ik ook. Ook hij heeft me niet horen aankomen. Het gaat nochtans erg langzaam, want ik heb ook geen haast. Er is ook ruimte zat. Ik zie hem naar mijn bierfles kijken. Als ik vijf meter verder ben roept hij me na: ‘Dat is verboden hier!’ Ik negeer het en peddel verder. Het zal wel kloppen wat de man zegt. Dat drinken op de fiets in het openbaar verboden is in Rotterdam. Maar dat kan me op dat moment toevallig net even niets schelen. En ik doe hem er geen kwaad mee.
Na een uurtje fietsen ben ik bijna thuis. Het is nog ongewoon druk op de Kleiweg voor het tijdstip van de dag. Dat zal wel komen door de ijswinkel bij me tegenover, waar elke avond een rij staat. Dat trekt een hoop mensen aan die wel van een ijsje houden. Al vanaf een afstand zie ik een ouder stel onvast over de stoep waggelen. De man is niet erg vast op zijn benen en de vrouw is eenvoudigweg dik. Ze vallen niet echt op. Dat zegt overigens meer over het straatbeeld, dan over hen. Uit het weinige, dat ik kan waarnemen van hun looproute, valt niet op te maken welke kant ze op willen. Alles gaat ook heel langzaam en schijnbaar richtingloos. Op het moment, dat ik bijna ter hoogte van de zebra ben, zwenkt de man ineens uit. Blijkbaar willen ze oversteken, maar bedenken ze zich dat op het laatste moment. Ik had het niet zien aankomen. Er is niets aan de hand, want de afstand tussen mij en het stel is groot genoeg. Even vang ik haar blik. Varkensoogjes achter dik geslepen kunststof. Ik fiets door en hoor haar achter me sneren: ‘Ja, fiets maar snel door!’ Ik denk er op dat moment niet te veel van. Ik ben bijna thuis.
Nadat ik de voordeur achter me gesloten heb daalt een rust over me. Alles is verder in orde voor nu. Ik ken mijn tekortkomingen en schaam me daar niet voor. Soms maak ik fouten. Soms ben ik onmachtig. En ik heb mijn slechte dagen. Maar mijn tekortkomingen voortdurend proberen te maskeren door het uiten van futiele, onjuiste meningen over het microgedrag van anderen, daar pas ik voor. Laat ze in de stront zakken, de lui die dat wel doen. Daar hebben ze trouwens mijn hulp niet bij nodig.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
 NIJHOLT){kind=link}
