pom wolff – zoals ook bij boeren aan een tafel niet gesproken wordt…

foto: Ben Kleyn

de galerie

o ja interessant, erg interessant!
en dan in je tasje gaan rommelen
of zeggen interessant
en meteen een ander onderwerp aansnijden
of ja knikken én heel geil naar een ander kijken
interessant ja

of heel traag het woord interessant spellen
en daarna van achteren naar voren om te concluderen
dat je heel goed in staat bent geweest om het woord
interessant
te spellen en niet alleen van voren naar achteren
om het daarna nog een keer te doen
en dan zeggen
dat iemand naar zoveel onzin kan blijven luisteren
en dan niets meer zeggen
zoals ook bij boeren aan een tafel niet gesproken wordt

maar dat laatste wél zeggen na verloop van tijd
zoals ook bij boeren aan een tafel niet gesproken wordt
en er schattig aan toevoegen
en zeggen wat een vreselijk geile man staat er achter jou
en dan weer in je tasje rommelen


pom wolff
 

Share This:

Merik van der Torren droomt te midden van vele vrouwen



De kwade droom

Laten we niet spreken over
laten we dingen zeggen als
leef in het nu
laat los die kwade droom
ontspan

wil je nog wat bij me drinken
wat zou je zeggen als
zoals wandelen aan zee
mooie muziek

zie je die hond met drie poten daar


Merik van der Torren

Share This:

IEN VERRIPS over ‘de uitverkoren gunsteling’ – memoreren we in dit kader toch ook nog even de ‘de verse vulkoek’ van JACOB DE BRUIN

“Gister was ik sacherijnig.
Niet omdat het gedichtendag was en ik zonder gedicht zat.
Ook om veel andere redenen niet, niks Brexit of zo, gewoon een stom ikding.

Vandaag is de laatste dag dat ik naar mijn werk ga en daarom was ik gister knorrig. Nutteloos knorrig.
Na vandaag nog een maandje vakantie van de baas en dan maar niets en meer niets tot het grote niets erop volgt.”


de vulkoek (lees hieronder) blijkt dus toch lulkoek te zijn. in die zin dat onze jacob echt niet alles kan verdragen zoals in het gedicht is beschreven. jacob de bruin een echte dichter die alles aan elkaar liegt als het hem uitkomt. het gedicht VERSE VULKOEK is eindelijk – eindelijk – een echt gedicht geworden. geen autobiografisch schetsje naar kopland. leve de vulkoek van jacob de bruin en lang leve de lulkoek.


Verse vulkoek

Alles kan ik verdragen:
het verkruimelen van spritsen,
gebroken bokkepoten, het kaakje
bij de thee daar kan ik met droge ogen
mijn tanden in zetten, daar ben ik
werkelijk hard in.

Maar vulkoek met het nootje
uit het midden, vers nog
uit het pak net, nee.

Share This:

Peter Berger over asperges en graaiflatie – en over: “Een jongedame met stevige kuiten wiebelt op hoge hakken in haar wit gebleekte katoenen cocktailjurkje. Haar metgezel heeft moeite met zijn evenwicht…’



Vispasta moest het worden. Een beetje als bolognaise maar dan lichtroze van room en met shiitake voor die verre smaak van hazelnoten. Tijd dus voor een rondje markt. De derde viskraam op de Nieuwe Rijn: coquilles, crevettes en kabeljauw. Dat soort zaken. Er schuifelt heel wat volk voorbij. Een jongedame met stevige kuiten wiebelt op hoge hakken in haar wit gebleekte katoenen cocktailjurkje. Haar metgezel heeft moeite met zijn evenwicht en bedient zich van wartaal om zijn punt te maken. Geen vis in ieder geval. Vanavond geen vis. Zoiets. Zegt ´ie. Een strak aangelijnd hondje, met roze strik, likt verlekkerd de vet geworden klinkers af en slikt nog snel een snipper kibbeling weg voordat ze de sjokkende massa wordt ingesleurd.

Vispasta dus? Ik wandel eerst nog maar eens langs de overkant want daar ligt tomaat enzo. De menigte is er fluïde en vreet mij op. Nothing but blue skies. Plots wordt mijn blik erdoor gevangen. Asperges! Polsdik als van een baby en sappig als zomerfruit. Drie euro per pond? Ja! Gister nog heb ik ze bij de Appie zien liggen. Een beetje schamel waren ze, beginnend bruin en nog een euro duurder ook. Jakkes. Graaiflatie. Dat was duidelijk een no go. Maar deze kans laat ik niet lopen. Zo dik. Achterham. Eieren. En boter om te smelten. Met kruimig gekookte krieltjes. Zo gepiept. Morgen soep van de schillen.

Peter Berger

Share This:

IEN VERRIPS wint de enige echte virtuele – waar dan ook of hoezeer – trofee op pomgedichten punt nl – PeterM van der Linden zilver – breaking news! – CARTOUCHE BOOS / zeg maar witheet/ én bovendien LICHTGERAAKT

met dank aan Cartouche voor de opbeurende woorden – zoals deze hieronder door hem zijn geformuleerd – altijd fijn dat medeleven met webmaster en graag genoteerd – los daarvan de definitieve uitslag – tot half elf konden nog wondertjes van poëzie worden ingezonden – maar zoals gezegd als de defintieve uitslag geldt IEN VERRIPS goud en PeterM van der Linden zilver. Peter omdat ie zijn gedicht naadloos liet passen in het gevraagde thema ‘waar dan ook of hoezeer..”  en voorts een werelddierendagregel toevoegde aan de rijkdom die ze poëzie noemen:

Op camping El Torres aan de zee
De dieren dragen ons op pootjes
Het bevalt hier prima    Wij zijn oké olé olé olé!

– van harte! PeterM. en IEN Verrips draagt vandaag het goud. twee wereldregels mochten we in haar gedicht lezen en noteren:

in wie hij was en wat hij onbedoeld
geworden was/

een weten dat het over is
dat de tijd gekomen is

van harte Ien! dank ook aan alle dichters die instuurden. zo is de zondag mooi – waar dan ook of hoezeer.

moordenaar

de koude blik een strakke mond
ik was gewaarschuwd
de vlakke stem maar strelend zacht
als babydons
ik liet me vangen in zijn woorden
in wie hij was en wat hij onbedoeld
geworden was

de weldaad van het steken van zijn mes
dat soepel binnenglijdt
de ogen die verglazen
het warme vlees dat openrijt
dan hoe het lichaam zich gewonnen geeft
willoos wordend zachtjes omvalt
als een moeie boom

de kou die binnentrekt
de kou die altijd binnentrekt
een weten dat het over is
dat de tijd gekomen is


april 2023 – Ien Verrips

twee wereldregels maken dit gedicht – afgezien van het verhaal – zeg maar de bloedparty van verrips – ik geef me altijd over als ik van die regels lees die eigenlijk boven alles en iedereen uitsteken – regels die in de hoogste regionen van de poëzie thuishoren en in lezers hoofd kortsluiting veroorzaken door de intrinsieke schoonheid en tegelijkertijd sporen van een mysterie in het taalvermogen van de lezer achterlaten. soms weten dichters een zo een regel te tonen – Ien doet er gewoon maar even twee:
 
in wie hij was en wat hij onbedoeld
geworden was

een weten dat het over is
dat de tijd gekomen is

 

ANSICHTKAART

Mocht men zich afvragen waar alle musjes zijn gebleven
Die zitten hier   aan de Costa Blanca   mocht men zich afvragen
waar zwangere zwerfpoes Donna Kebab is gebleven
Die zit hier      Met nog een zestal katten
Net als wij  Onder een zon  Bij een veranda    Op een camping
Wij geven dieren namen en eten     Zo maken wij vrienden
De musjes heten hier Manuel en Susanna
Wij heten Peter en Andrea
Wij geven dieren namen Brokjes  water   en brood
Donna Kebab gaat bevallen          Wellicht vandaag of morgen
Of pas als we zijn vertrokken Volgende week
We hebben geen idee        Hier is voor ons momenteel overal
Wij geven dieren namen Op een camping bij een veranda
Wij zijn Peter en Andrea  Mocht men zich afvragen
Waar we zijn gebleven      Wij zijn hier
onder andere met Donna Kebab  
Op camping El Torres aan de zee
De dieren dragen ons op pootjes
Het bevalt hier prima    Wij zijn oké olé olé olé!


Peter M. van der Linden –

nou zeg maar rustig waar dan ook en hoe zeer deze bijdrage van de belgisch kampioen slammer en allesvreter – deze uit poëzie opgebouwde dichter die toch maar even een wereldregel met deze site deelt: wolfje pom voelt zich aangesproken:

‘De dieren dragen ons op pootjes…’

en zo is het ook – wensen wij van hier pjotrM en zijn andrea mooie dagen.
  • Peter M. van der Lindens Ansichtkaart – De dieren dragen ons op pootjes
  • Rob Mientjes – wie is er niet voor pro
  • Rik van Boeckel – het balkon kijkt uit op vijftigers/het raam kijkt uit op tachtigers
  • Ien Verrips – een weten dat het over is dat de tijd gekomen is..
  • Frans Terken – een haven van oeverloos aankomen
  • LEES het verhaal van de boze zeg maar rustig withete CARTOUCHE
wie wint de enige echte virtuele – waar dan ook of hoezeer – trofee op pomgedichten punt nl?
 
de zondagochtendwedstrijd op de pom – de wedstrijd die geen wedstrijd is – zoals de poëziekenners weten – is weer aanstaande – een vrij vrij thema deze week:  gedichten gevraagd met een welluidend waar dan ook of hoezeer geluid – de echte dichters weten er wel raad mee – we lezen het/ U  graag en gaan genieten waar dan ook of hoezeer. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
 
de vrijdag of waar dan ook

stel dat jij het antwoord bent
op mijn ongestelde vragen
lig ik dan vannacht al in je bed?

of moet ik wachten
en eerst iets anders schrijven?
dat je altijd om jezelf huilt
bijvoorbeeld
en niet om een verleden

om een lege morgen?
 
of over al die feestjes van
hiep-hoi-hallo én hoe-gaat-het
we moeten weg
we gaan maar weer
de smak-smak vrolijkheid
van een overreden duif
die nog wat na fladdert?


pom wolff
 Rob Mientjes


Protesten 2.0

dagelijks nemen we ze voor lief
protesten om het eender
maar de mijne zijn niet negatief gelabeld
ze lokken positieve aandacht uit
testen slechts het pro
ben nou effen eerlijk

wie is er niet voor pro
protegenstanders versus protagonisten
de antagonist legt het loodje


laat mij het pro maar testen
gelijk een provo 2.0

te beginnen met promillage
het kan niet hoog genoeg zijn
in mijn bloed welteverstaan
tot kokend toe
zo pro is mijn promillage
ik ben ook voor probleem
waar dan ook of hoezeer 

Rob Mientjes


leuke vondsten: provo, probleem en protest. het is natuurlojk taalspielerei – en je moet er maar zin in hebben – maar van robs teksten spat heel vaak het plezier richting lezers. de wereld wordt er niet beter van – maar van de echte protestgangsters ook niet heel vaak.


De liefdevolle tijd van het woord

De tijd onderneemt gedachten
uren staan er wagenwijd voor open
het huis van de dichter is een zin
elk woord een kamer vol keukenpoëzie
het balkon kijkt uit op vijftigers

de liefdevolle tijd van het woord
laat sommige gedachten langzaam los
in de kamer van volle zinnen
op kasten vol boeken en poëzie
het raam kijkt uit op tachtigers

de kamer van het woord vervuld
met verzen van schone weemoed
woorden spoken door het hoofd
leggen de weg af naar de tong
weerklinken in een zaal vol liefhebbers

Rik van Boeckel
20 mei 2023

ook hier best wel geestig – het opnemen van vijftigers en tachtigers in het gedicht. het lijkt op een volkomen uitgeschreven zeg maar afgewikkeld geheel. de tijd onder de loupe van de tijd. spoken words worden woorden die spoken. ook in dit gedicht spat het plezier af van het taalspel door de dichter gespeeld.



Well

Hoor het water van de Leith
dat glijdt en onze contouren spiegelt
dan breekt bij de waterval
niet dat het geluid alles overstemt
maar geen verkeer hier dat er bovenuit

zachter nog onze voetstappen
op de cadans van de stroom
door stenen gebroken in versnelling

niet dat wij ons haasten maar
het meebewegen dat automatisch
gaat zoals we in dat ritme
hier heuvel af heuvel op tot hoog
op de rots boven de oude stad

wacht ons aan de monding de kust
een haven van oeverloos aankomen
zwierige weg vanaf de bron

© FT 20.05.2023

de laatste strofe doet me aan de ouwe aachenende denken – aan susteren – of waar dan ook – dichter terken zoekt het iets verder. mooie overgang van het alomvattende en de overweldigende natuur in de eerste strofe naar het meer lieflijke en de kleine voorzichtige  stappen in de tweede en derde strofe.
Meer dan dubbel

dat complimenten aan jezelf
meer dan dubbel mogen tellen
jou als leidmotief
nemen is de bal aan de voet
je tegenstander de verkeerde kant opsturen
omspelen, op het doel afgaan en scoren
geen kunst maar slechts vermaak
een schijnvertoning – jij zelf
de taaiste tegenstander in een leven
lange opgave het gedicht te schrijven
dat al omvat, alle andere overbodig maakt
doorgronden wie je bent, waar je staat
een wedstrijd niet te winnen – vrede
om je heen kun je enkel stichten
door sneven op het veld van eer
zo alleen
door me aan jou te geven val je
weet ik je – voor mij te winnen

06-05-2023 / Cartouche

dat je zelf je grootste tegenstander bent leren we van de dichter en dat slechts in totale overgave de geliefde te winnen valt – maar pas nadat je dood is ingetreden – dat is dan wel weer jammer. probleem is dat ik altijd moet oppassen bij Cartouche met mijn commentaar omdat dichter lichtgeraakt kan reageren. beter gezegd dichter accepteert geen enkel woord van en uit mijn commentaren op zijn gedichten haha. toch het volgende: het lijkt hier of we te maken hebben met een allesomvattend gedicht. maar het is geen gedicht – het is een tekst met goed toegepaste elementen van de retorica. alles werkt de dichter naar die prachtige slotscene toe in de slotstrofe. maar de de vier inleidende teksten/strofen – zijn op zich zelf staand gelezen van bijna onleesbaar proza –

dat complimenten aan jezelf
meer dan dubbel mogen tellen
jou als leidmotief
nemen is de bal aan de voet

zo een tekst – de eerste strofe – als voorbeeld kunnen we echt niet tot de poëzie gaan rekenen.
we lezen hier eigenlijk een soort toespraak van obama – misschien kan Cartouche tekstschrijver worden van – ik noem maar wat – Charles de III – dan komt de koning beter over. dat wel.


CARTOUCHE: “dichter accepteert geen enkel woord (sic!) van en uit mijn commentaren op zijn gedichten” , welk een boude uitspraak, lelijke bewering, een onbewezen en onbewijsbare stelling
commentaar kan ik verdragen, maar van deze, bovenstaande “humor”, ver onder Normaal Amsterdams Peil, ben ik niet gediend

Share This:

pom wolff: de vrijdag of waar dan ook…

foto: theo Huijgens

de vrijdag of waar dan ook

stel dat jij het antwoord bent
op mijn ongestelde vragen
lig ik dan vannacht al in je bed?

of moet ik wachten
en eerst iets anders schrijven?
dat je altijd om jezelf huilt
bijvoorbeeld
en niet om een verleden

om een lege morgen?
 
of over al die feestjes van
hiep-hoi-hallo én hoe-gaat-het
we moeten weg
we gaan maar weer
de smak-smak vrolijkheid
van een overreden duif
die nog wat na fladdert?


pom wolff

Share This:

VON SOLO: ‘In de spiegel zie ik mijn kaaklijn langzaam verdwijnen. Mijn buik valt over mijn broek. Waar is die jonge god gebleven,…’



In de spiegel zie ik mijn kaaklijn langzaam verdwijnen. Mijn buik valt over mijn broek. Waar is die jonge god gebleven, die ik acht jaar geleden van onder al dat vet wist te toveren? Hij is waarschijnlijk achter gebleven tussen de lege zaken chips en de lege glazen bier ergens. Het stoort me en ik mis hem. Dat gevoel wordt gedurende de dag onderdrukt door werk en drukte. In de avond ben ik het al weer vergeten. Ik heb zin in een grote schotel vlees en een koude halve liter bier erbij. Ik voel me goed en rustig. Iedereen om me heen is blij. Ik slaap de slaap van de onschuldigen. In de ochtend sta ik langzaam op. Terwijl ik mijn enige broek dichtknoop die nog past, bekruipt me het gevoel. Het is helemaal terug als ik me met moeite plooi om mijn veters te strikken. Dit wil ik niet. 

Na een dag rennen en vliegen kom ik thuis en schakel van werknemer naar vader en partner. Als ik mijn sociale taak heb volbracht, trek ik mij terug in mijn bibliotheekje met een boek en een iPad. Eerst kijk ik wat filmpjes van Turkse foodbloggers, die me met de sappigste beelden erbij uitleggen waar in Berlijn de lekkerste döner te vinden is. Prompt pak ik mijn telefoon om de Balkan Houtskoolgrill te boeken. Pas als mijn eerste trek is gaan liggen na een bakje paprika chips, pak ik een boek. Ik leg het na tien minuten weer neer en ga naar bed. De volgende ochtend om zeven uur gaat de wekker weer. Het is weekend en ik heb er zin in. In het leven. 

Toch liegt de spiegel niet. De weegschaal ook niet. En ik weet, dat ik me niet te veel kan veroorloven in relatie tot de familiaire lijn van hart- en vaatziekten. Mijn sportregime is in orde. Drie keer in de week zwemmen. Twee keer in de week fietsen met fitness. Op de fiets naar het werk en vaak de hond uitlaten. Maar daar val je niet van af. Dat zit hem puur in het eten en het drinken. Dat zou ik moeten minderen. Ik neem me voor na volgende week mezelf een streng regiem op te leggen. Vaste sobere maaltijden. Niet drinken door de week en in het weekend max twee biertjes per dag. Ik weet dat ik dat kan. De ochtend beginnen met twee crackers kaas, een klein bakje yoghurt met appel en muesli en een bak thee. Later in de ochtend een kop koffie. Tussen de middag 4 crackers met kaas en twee met jam. In de avond een kop soep. In het weekend met de pot mee eten. Dat een maand volhouden en enkel op zondag op de weegschaal gaan staan en na een maand op regime met calorieën tellen. Ik garandeer je, dat ik binnen twee of drie maanden week op een gezond gewicht zit. Er zal een andere man voor je staan.

Deze man zal in de spiegel kijken en trots op zichzelf zijn. Zijn hoofd is helder en hij is in staat om bergen te verzetten. Hij is op het scherpst van de snede. Maar wat hij van zichzelf eist, zal hij onbewust ook van zijn omgeving gaan eisen. Hij moet weer leren leven met zijn nieuwe ik. Daarbij is hij angstig. Hij herinnert zich elke dag en denkt aan de toekomst. Hij is zo nuchter, dat zelfs schrijven niet meer gaat. En hij is bang om dood te gaan. Terwijl hij niet eerder zo gezond was. Hij is eenzaam in de wereld van zijn oude ik. Wat om hem heen is, past hem niet meer. Dan gebeurt er iets, dat hem van zijn stuk brengt. Het kan een pandemie zijn, maar ook een persoonlijk ongeluk. En hij begint weer te drinken. Hij vergeet de vorige dag. Hij eet erbij om te genieten. En niet veel later is de nieuwe man verdwenen. Hij is weer de oude en vreest de dood niet meer en leeft met de dag. Hij is gelukkig zo. 


VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl 

Share This:

Merik van der Torren: “Jongens, het eten is klaar!” riep mijn moeder, ”komen jullie ?”

“Jongens, het eten is klaar!” riep mijn moeder,
”komen jullie ?”


Tafereel uit begin jaren ’70

De open haard had in een bad van
Coca-cola gelegen voor de juiste roest-bruine kleur,
had-ie verteld.
Nu beende mijn vader tussen die open haard
en de ronde keuken
wapperend met de krant en
kwade koppen trekkend.
Er stond zeker iets in over Amerika.
Langharig en werkschuw tuig maakte
al jaren stad en land onveilig en
naar de kapper ging ik niet, mooi niet.
“Jongens, het eten is klaar!” riep mijn moeder,
”komen jullie ?”


5 januari 2023
Merik van der Torren

Share This:

Peter Posthumus te zien in Eijlders en op de VURIGE TONGEN: ‘

maar waar het steeds om gaat
krijg je niet te zien
stikstof, microplastics, glyfosaat
pfas, nitraat of fluorines
al dat ongerijmd gedoe

Hoi Pom,Deze week stap ik weer op de bus naar Amsterdam ( ivm vurige tongen ) .Misschien zien we elkaar daar of bij zondag bij Eijlders.
Voor morgen iets over de diepere achtergronden van het complotdenken:


Beeldcultuur, ja zeker
maar waar het steeds om gaat
krijg je niet te zien
stikstof, microplastics, glyfosaat
pfas, nitraat of fluorines
al dat ongerijmd gedoe
dat onguur getetter
of dat geperverteerde prefab vlees
dat geboer boven die burgers
dat gevit op buitenlui
die het ook niet weten
weet jij veel wattet is
een complot misschien
of toch het klimaat
nee dat niet, dat gaat
slechts om twee 
tot anderhalve graad

Peter Posthumus

Share This:

Peter Berger bijna gorteriaans: ik wil nieuw zijn… – “Het regent oneindigheid. – Eva strooit zoveel liefde dat alle knoppen tegelijk lijken te ontploffen in een orgie van alle tinten groen…’



Het regent oneindigheid. Het stroompje dat meestal onvoldoende kabbelt om zich beek te mogen noemen stort zich woest kolkend de heuvel af; bij het pad beneden een woelende waterval vormend. Zo te horen tenminste want het klotst er luidkeels tussen het groen. Daar waar de klei drassig is tot aan de enkels klatert het lente. Het grote groene ontluiken is en blijft een fascinerend schouwspel. Eva strooit zoveel liefde dat alle knoppen tegelijk lijken te ontploffen in een orgie van alle tinten groen. Boem! De pasgeboren wereld ontwaakt in haar groene belofte. Alles is nieuw. De eiken zijn nieuw. De bosrand aan de overkant: nieuw. De koeien in het weiland. Zoemende horzels. Meikevers. Hélicoptères de l’armée. En het groene glanzen van de nog slome nieuwe vliegen. Zelfs de rit naar de super is nieuw. Ik laat mij er verleiden door mosselschelpen groot als in paella. Vers uit het koelschap bij de visafdeling: élevée en Espagne. Nieuw? Ik word er hebberig van. Van die grote schelpen. Maar de mosselbeessies blijken miniscuul. Voortaan beter weer Zeeuwse.


Peter Berger

Share This: