met dank aan Cartouche voor de opbeurende woorden – zoals deze hieronder door hem zijn geformuleerd – altijd fijn dat medeleven met webmaster en graag genoteerd – los daarvan de definitieve uitslag – tot half elf konden nog wondertjes van poëzie worden ingezonden – maar zoals gezegd als de defintieve uitslag geldt IEN VERRIPS goud en PeterM van der Linden zilver. Peter omdat ie zijn gedicht naadloos liet passen in het gevraagde thema ‘waar dan ook of hoezeer..” en voorts een werelddierendagregel toevoegde aan de rijkdom die ze poëzie noemen:
Op camping El Torres aan de zee De dieren dragen ons op pootjes Het bevalt hier prima Wij zijn oké olé olé olé!
– van harte! PeterM. en IEN Verrips draagt vandaag het goud. twee wereldregels mochten we in haar gedicht lezen en noteren:
in wie hij was en wat hij onbedoeld geworden was/een weten dat het over is dat de tijd gekomen is
van harte Ien! dank ook aan alle dichters die instuurden. zo is de zondag mooi – waar dan ook of hoezeer.
moordenaar de koude blik een strakke mond ik was gewaarschuwd de vlakke stem maar strelend zacht als babydons ik liet me vangen in zijn woorden in wie hij was en wat hij onbedoeld geworden was de weldaad van het steken van zijn mes dat soepel binnenglijdt de ogen die verglazen het warme vlees dat openrijt dan hoe het lichaam zich gewonnen geeft willoos wordend zachtjes omvalt als een moeie boom de kou die binnentrekt de kou die altijd binnentrekt een weten dat het over is dat de tijd gekomen is april 2023 – Ien Verrips twee wereldregels maken dit gedicht – afgezien van het verhaal – zeg maar de bloedparty van verrips – ik geef me altijd over als ik van die regels lees die eigenlijk boven alles en iedereen uitsteken – regels die in de hoogste regionen van de poëzie thuishoren en in lezers hoofd kortsluiting veroorzaken door de intrinsieke schoonheid en tegelijkertijd sporen van een mysterie in het taalvermogen van de lezer achterlaten. soms weten dichters een zo een regel te tonen – Ien doet er gewoon maar even twee: in wie hij was en wat hij onbedoeld geworden was een weten dat het over is dat de tijd gekomen is
ANSICHTKAART Mocht men zich afvragen waar alle musjes zijn gebleven Die zitten hier aan de Costa Blanca mocht men zich afvragen waar zwangere zwerfpoes Donna Kebab is gebleven Die zit hier Met nog een zestal katten Net als wij Onder een zon Bij een veranda Op een camping Wij geven dieren namen en eten Zo maken wij vrienden De musjes heten hier Manuel en Susanna Wij heten Peter en Andrea Wij geven dieren namen Brokjes water en brood Donna Kebab gaat bevallen Wellicht vandaag of morgen Of pas als we zijn vertrokken Volgende week We hebben geen idee Hier is voor ons momenteel overal Wij geven dieren namen Op een camping bij een veranda Wij zijn Peter en Andrea Mocht men zich afvragen Waar we zijn gebleven Wij zijn hier onder andere met Donna Kebab Op camping El Torres aan de zee De dieren dragen ons op pootjes Het bevalt hier prima Wij zijn oké olé olé olé! Peter M. van der Linden – nou zeg maar rustig waar dan ook en hoe zeer deze bijdrage van de belgisch kampioen slammer en allesvreter – deze uit poëzie opgebouwde dichter die toch maar even een wereldregel met deze site deelt: wolfje pom voelt zich aangesproken: ‘De dieren dragen ons op pootjes…’ en zo is het ook – wensen wij van hier pjotrM en zijn andrea mooie dagen.
Peter M. van der Lindens Ansichtkaart – De dieren dragen ons op pootjes
Rob Mientjes – wie is er niet voor pro
Rik van Boeckel – het balkon kijkt uit op vijftigers/het raam kijkt uit op tachtigers
Ien Verrips – een weten dat het over is dat de tijd gekomen is ..
Frans Terken – een haven van oeverloos aankomen
LEES het verhaal van de boze zeg maar rustig withete CARTOUCHE
wie wint de enige echte virtuele – waar dan ook of hoezeer – trofee op pomgedichten punt nl? de zondagochtendwedstrijd op de pom – de wedstrijd die geen wedstrijd is – zoals de poëziekenners weten – is weer aanstaande – een vrij vrij thema deze week: gedichten gevraagd met een welluidend waar dan ook of hoezeer geluid – de echte dichters weten er wel raad mee – we lezen het/ U graag en gaan genieten waar dan ook of hoezeer. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd. de vrijdag of waar dan ook stel dat jij het antwoord bent op mijn ongestelde vragen lig ik dan vannacht al in je bed? of moet ik wachten en eerst iets anders schrijven? dat je altijd om jezelf huilt bijvoorbeeld en niet om een verleden om een lege morgen? of over al die feestjes van hiep-hoi-hallo én hoe-gaat-het we moeten weg we gaan maar weer de smak-smak vrolijkheid van een overreden duif die nog wat na fladdert? pom wolff
Rob MientjesProtesten 2.0 dagelijks nemen we ze voor lief protesten om het eender maar de mijne zijn niet negatief gelabeld ze lokken positieve aandacht uit testen slechts het pro ben nou effen eerlijk wie is er niet voor pro protegenstanders versus protagonisten de antagonist legt het loodje laat mij het pro maar testen gelijk een provo 2.0 te beginnen met promillage het kan niet hoog genoeg zijn in mijn bloed welteverstaan tot kokend toe zo pro is mijn promillage ik ben ook voor probleem waar dan ook of hoezeer Rob Mientjes leuke vondsten: provo, probleem en protest. het is natuurlojk taalspielerei – en je moet er maar zin in hebben – maar van robs teksten spat heel vaak het plezier richting lezers. de wereld wordt er niet beter van – maar van de echte protestgangsters ook niet heel vaak.
De liefdevolle tijd van het woord De tijd onderneemt gedachten uren staan er wagenwijd voor open het huis van de dichter is een zin elk woord een kamer vol keukenpoëzie het balkon kijkt uit op vijftigers de liefdevolle tijd van het woord laat sommige gedachten langzaam los in de kamer van volle zinnen op kasten vol boeken en poëzie het raam kijkt uit op tachtigers de kamer van het woord vervuld met verzen van schone weemoed woorden spoken door het hoofd leggen de weg af naar de tong weerklinken in een zaal vol liefhebbers Rik van Boeckel 20 mei 2023 ook hier best wel geestig – het opnemen van vijftigers en tachtigers in het gedicht. het lijkt op een volkomen uitgeschreven zeg maar afgewikkeld geheel. de tijd onder de loupe van de tijd. spoken words worden woorden die spoken. ook in dit gedicht spat het plezier af van het taalspel door de dichter gespeeld.
Well Hoor het water van de Leith dat glijdt en onze contouren spiegelt dan breekt bij de waterval niet dat het geluid alles overstemt maar geen verkeer hier dat er bovenuit zachter nog onze voetstappen op de cadans van de stroom door stenen gebroken in versnelling niet dat wij ons haasten maar het meebewegen dat automatisch gaat zoals we in dat ritme hier heuvel af heuvel op tot hoog op de rots boven de oude stad wacht ons aan de monding de kust een haven van oeverloos aankomen zwierige weg vanaf de bron © FT 20.05.2023 de laatste strofe doet me aan de ouwe aachenende denken – aan susteren – of waar dan ook – dichter terken zoekt het iets verder. mooie overgang van het alomvattende en de overweldigende natuur in de eerste strofe naar het meer lieflijke en de kleine voorzichtige stappen in de tweede en derde strofe.
Meer dan dubbel dat complimenten aan jezelf meer dan dubbel mogen tellen jou als leidmotief nemen is de bal aan de voet je tegenstander de verkeerde kant opsturen omspelen, op het doel afgaan en scoren geen kunst maar slechts vermaak een schijnvertoning – jij zelf de taaiste tegenstander in een leven lange opgave het gedicht te schrijven dat al omvat, alle andere overbodig maakt doorgronden wie je bent, waar je staat een wedstrijd niet te winnen – vrede om je heen kun je enkel stichten door sneven op het veld van eer zo alleen door me aan jou te geven val je weet ik je – voor mij te winnen 06-05-2023 / Cartouche dat je zelf je grootste tegenstander bent leren we van de dichter en dat slechts in totale overgave de geliefde te winnen valt – maar pas nadat je dood is ingetreden – dat is dan wel weer jammer. probleem is dat ik altijd moet oppassen bij Cartouche met mijn commentaar omdat dichter lichtgeraakt kan reageren. beter gezegd dichter accepteert geen enkel woord van en uit mijn commentaren op zijn gedichten haha. toch het volgende: het lijkt hier of we te maken hebben met een allesomvattend gedicht. maar het is geen gedicht – het is een tekst met goed toegepaste elementen van de retorica. alles werkt de dichter naar die prachtige slotscene toe in de slotstrofe. maar de de vier inleidende teksten/strofen – zijn op zich zelf staand gelezen van bijna onleesbaar proza – dat complimenten aan jezelf meer dan dubbel mogen tellen jou als leidmotief nemen is de bal aan de voet zo een tekst – de eerste strofe – als voorbeeld kunnen we echt niet tot de poëzie gaan rekenen. we lezen hier eigenlijk een soort toespraak van obama – misschien kan Cartouche tekstschrijver worden van – ik noem maar wat – Charles de III – dan komt de koning beter over. dat wel.CARTOUCHE: “dichter accepteert geen enkel woord (sic!) van en uit mijn commentaren op zijn gedichten” , welk een boude uitspraak, lelijke bewering, een onbewezen en onbewijsbare stelling commentaar kan ik verdragen, maar van deze, bovenstaande “humor”, ver onder Normaal Amsterdams Peil, ben ik niet gediend