pomgedichten.nl

VON SOLO over wat er gebeurt in de wereld, niet ophoudt, doorgaat

**Vrijdag 17 maart 2023 -15:35 – Bagels and Beans – Eudokiaplein**

In het aanrijden, lijkt mijn koffietent vol te zitten. Ik wil op mijn vaste plekje zitten, maar dat lijkt zo niet mogelijk. Intern vervloek ik de meiden, die al bij het raam zitten en fiets nogmaals voorbij. Ik zie dat dat ertussen de meiden nog plek is aan het raam en zet mijn fiets op slot. Bij de ingang van de koffietent zit een gemillimeterde negerin. Ze zuigt aan een gouden pijpje. Crack denk ik. Maar het blijkt een gouden recycle-rietje en een mocca frapuccino. Ik ga naar binnen en verbaas me over mijn vooroordelen.

Rechts van me zit en etnisch meisje op haar telefoon. Haar vriendinnen komen binnen en ze zoeken samen een ander plekje. Een ander meisje wil naar buiten, maar de deur klemt. De ober adviseert harder te trekken. Ze zit nu buiten te bellen en heeft rood geverfd haar. Ik zie haar op de rug aan. Voor me op de Bergweg staat er een zwarte Volkswagen Polo te wachten voor het stoplicht. En een Mercedes. Een moment later rijdt alles weer. Ik roer in mijn koffie. Het meisje links van me pakt haar spullen in. Stekker, laptops. Ze draagt een bril met donker montuur en trekt ook niet hard genoeg om de deur in één keer open te krijgen. Het belmeisje van net zit weer binnen. Ik zie nu pas, dat ze een groene leatherlook legging draagt. Geil. Buiten fietst een onaantrekkelijke vrouw voorbij. Een Marokkaans meisje met haar broertje aan de hand lopen richting het winkelcentrum.

De zon breekt weer door. Voorbij lopen een Turkse vrouw, een Oost-Afrikaans meisje met dreads, een oudere vrouw, een onaantrekkelijke vrouw met een rollator, twee Oosterse meisjes, waarvan één aantrekkelijk zwaarlijvig is. Zonder onderkin, maar wel met de vormen van de Venus van Willendorf. Met een koffiekleurige huid en veel mascara. Geen tweeëntwintigduizend, maar zestien jaar oud. Of twintig. Een jongen fietst tegen het verkeer in. Aan de overkant staat een klein kaal mannetje met een gouden zonnebril te roken. Hij ziet er Turks uit en steekt rustig over, terwijl hij zich in de handen wrijft. Een oma met een kinderwagen en haar dochter. Een dochter met een kinderwagen en haar dochter. Een dochter met een kinderwagen en haar vader.

De Venus van zojuist hobbelt weer langs. Alles aan haar deint bij het lopen. Verderop fiets weer een vrouw over de stoep. Een halfbloedje in een Fiat 500 staat stil op de Bergweg, krabt op haar achterhoofd en rijdt weer verder. Een opa met een eiertank-Puch rijdt voorbij over het plein met een reservewiel achterop, terwijl de broer van een junk die ik ken, het winkelcentrum inloopt, wat me eraan doet denken, dat ik nog superlijm moet aanschaffen bij de Praxis. Een vuilnisauto met een dichtregel schuift voorbij net als een vrouw met een kruk en een krop sla op haar arm. Het Marokkaanse meisje met haar broertje aan de hand heeft twee zakken chips en twee liter melk gekocht. Lays ribbelchips en sensations. Een bejaarde man in een scootmobiel rijdt voorbij. Op de achterkant een Feyenoord sticker en een Rebel-vlag.

Aan de overkant van het plein ligt station Bergweg. Dat is al jaren niet meer in gebruik als station. Ik herinner me nog, dat we daar vijfentwintig jaar geleden bier dronken met ome Sjors. Dat we de legendarische graffiti king Bud zagen, een paar weken voordat hij zelfmoord pleegde. Hij had het over ‘thug-life’. Jozef de Stretcher was er ook bij, maar dronk niet, want hij was toen straight-edge. Zijn tijd ver vooruit. Station Bergweg is nu een Happy Italy. En ik ben blij, dat ik hier nog steeds zijn kan. Mijn koffie is op. Ik ga door.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

pom wolff: lente, leven, liefde

*foto: ben kleyn*

**lente, leven, liefde**

ik voel dat het een lieve lente wordt
een lange lieve lente
een lente die niet overgaat
in het krijsen van de eeuwen

we speelden mooi
alsof het land van water was
alsof de woorden opgehouden
of ver vliegend
van een andere orde
van géén orde waren

met stokjes en steentjes
huisjes in het zand
bij ieder huisje een bloem
ik dacht niet – ik dacht zee
aan samen doodgaan op het water
liefde maakt zelfs water stil

pom wolff

Meriks open podium OBA-Olympisch Kwartier – 16 april -1500 uur met locale sterren – vandaag op de pom ‘in de hemel’

POËZIEMIDDAG 16 APRIL 2023

Op zondag 16 april organiseert Stadsdorp Olympia alweer de tweede poëziemiddag

Onze buurtdichter Merik van der Torren nodigt dichters uit de buurt

en de rest van de stad uit om eigen werk te komen voordragen.

De dichters:

Karel Wasch, Mirjam Al, Soma Talens, Merik van der Torren, Lucienne Köhler, En er is een Open Podium!

De muzikale omlijsting wordt verzorgd door

Frans Bakker, gitaar en zang en Julius Branolte op de viool

Presentatie:

Lucienne Köhler

Zondagmiddag 16 april 2023 van 15 tot 17.30 uur in OBA Olympisch Kwartier, Laan der Hesperiden 18, 1076 DN Amsterdam

Inloop 14.30 uur

Toegang gratis, (laaggeprijsde) drankjes aan de bar voor eigen rekening

*In de hemel*

1.

Toen gingen engelen
op panfluiten spelen
de mooiste melodie

en zij zweefde naar
de hoogste trans

van haar handen daalden
zegeningen naar de
verscheurde grond.

2.

Zaden ontkiemden
in de lenteregen.

Dieren des velds
vermenigvuldigden zich

en Eva hapte weer
in de appel

enzoverder.

Hij schudde zijn hoofd
en nam een slok bier.

Merik van der Torren

Ien Verrips over ‘het weten ja het zeker weten dat het na vandaag niet beter wordt…’

het weten ja het zeker weten dat
het na vandaag niet beter wordt

het is nog maar de vraag wie er
om overeind te blijven
het meeste nodig heeft
het huis of zijn bewoonster

de oude vrouw die ondanks
haar goed gevulde stappenteller
en dagelijkse zonnegroet
(o ja ook eet zij heel gezond)
haar strakke huid ziet kreuken
haar gegroefd gezicht
de vlekken op haar handen
het melkpak dat zij niet meer open krijgt

het weten ja het zeker weten dat
het na vandaag niet beter wordt

zij is niet als het huis waarin zij leeft
dat zoveel ouder is dan zij
maar stevig gefundeerd
dat met regelmatig onderhoud
nu een dan een opknapbeurt
in staat is tot verjonging
voor haar niet weggelegd

april 2023 – IEN VERRIPS

PETER BERGER ruimt op: ‘Die geur. De geur van zolder. Oude kranten. Nutteloze zaken. Herinneringen. Pijn, zich stilletjes verschullend onder een deken van geluk…’

Het is de geur van ruwhouten balken. Van de grauw geworden plankenvloer. Van vochtig stof voor eeuwig gevangen tussen tochtige spleten en nauwe naden. Alles voor altijd. Die geur. De geur van zolder. Oude kranten. Nutteloze zaken. Herinneringen. Pijn, zich stilletjes verschullend onder een deken van geluk. Er ligt daar van alles zorgeloos te wachten totdat vergankelijkheid het allemaal simpelweg opslokt.

Zeldzame telefoonkaarten liggen er. Ooit voor in zo´n glazen publieke telefooncel. Tienduizend postzegels in kromgetrokken grijskartonnen dozen. Ook die ene die nog nooit verzameld is: het allerlaatste exemplaar? Een verzinkte metalen krat met daarin het in onbruik geraakte blauwe servies. Wat ervan over is tenminste, vakkundig verpakt in van dat stevige bruine pakpapier. Het verroeste verfblik van een muur die ooit lichtbeige was. Een lang verlopen paspoort, slordig ingeknipt en volgestempeld met van inkt doorlopen visa naar onleesbare landen. Een verpulverd stukje wiet in een dof geworden plastic zakje dat bijna knakt.

Vervaagde zwart-witfoto´s met daarop geelbleke gezichten, alsof geprint op perkament. Dozen vol schelpen en stenen; schatten meegezeuld vanaf een of ander onvergetelijk vakantiestrand. Een houten EHBO doos met daarin nog meer kiekjes van vergane momenten die zo vergeeld zijn dat de kleuren voor geen spatje echt meer lijken. Gedichten in schriften van toen ik nog op school zat; een duister verlangen uitsprekend. En ja, het hoge ronde koekblik ook, tot aan de rand afgeladen met brieven verloren aan vergeten kalverliefdes. De namen weet ik nog. En meer. Veel meer. Alles nog. Alles ligt er. Op zolder.

Monumentjes van vervlogen tijden zijn het. Maar het is tijd om mij ervan te verlossen. Waanzin. Het verdriet. De vreugde. Het onmetelijke geluk. Tijd om te ruimen. Een vuilniszak of tien. Plus de rest.

Peter Berger

CARTOUCHE wint de enig echte virtuele – in hoeveel zorgen moeten dichters in dit land nog wonen – trofee op pomgedichten punt nl

zorgeloze paasdagen zijn in deze tijd slechts weggelegd voor het ‘hele oude kind’ bezongen door herman van veen – laat het hele oude kind maar in ons wederkeren – dan is het goed. Anke Labrie verwijst ons bij zorgen als alternatief naar deelders honoloeloe – ook goed. de dichters van de zondagdienst slaan zich dapper door de zorgen heen – we lezen ze hieronder en danken als altijd de dichters voor hun bijdragen. het was weer mooi. CARTOUCHE weet deze week prachtig de zorgen in poëzie neer te leggen – een poging om het zorgelijke geheel in zijn geheel te omvatten. Goud – van harte!

**In hoeveel zorgen**

hier kan ik wonen, sterven zelfs maar
blijven niet, waar het klimaat verandert
harder in plaats van zachter wordt, een
soort van doodgaan dag na dag

waar spreken en elkaar in de ogen zien
een leeuwenkuil, een schreeuwen werd
en aanstekers de plaats van lucifers innemen
waar paasvuur verbannen is tot een uithoek van
een land waar niets te bezeilen of te vissen valt
opgaat in rook en stank voor dank – het woord
de borst slaat in plaats van brood te zijn

daar spreidt alleen de dichter nog
in afgewogen en bekommerende taal
voor al wie horen wil en te lezen weet –
zijn zorgen als paardendeken over het wezen

niet in gendergedoe en eng identiteitsdenken
maar van samen, authenticiteit in doen en laten
pijnigt hij zijn vingers, verbijt zijn tranen in een niet
aflatende kruisweg om het mysterie van leven en dood
als een nieuwe habakuk de balker te verbeelden
en het als voedsel – als testimonium vitae
mee te geven aan wie van goede wil

zijn opdracht, zijn streven ten einde
te kunnen zeggen ik heb geleefd in ‘t diepst
van mijn gedachten, het is volbracht

08-04-2023 / Cartouche

prachtig de zorgen in poëzie dragend dit gedicht en een poging om het zorgelijke geheel in zijn geheel te omvatten. een echte cartouche. de voorlaatste strofe kan in zijn geheel weg – dan blijft het mooiste gedicht over dit jaar geschreven. (dichter heeft niet nodig een uitgesproken mening te ventileren – daar zijn zijn voorafgaande poëtische beelden te diep en te mooi voor om samen te gaan in een gedicht) – als de paardendeken die de dichter over ons lezers troostend heen legt – een prachtig beeld. laat dat gezegd wezen.

Wim de Bie/Slauerhoff – nooit wordt zo’n plompe boerenkop gesneld…
Rik van Boeckel – de dag van genade
Frans Terken – hooligans wakkeren vuurtjes aan…
Ditmar Bakker – echte liefde
Rob Mientjes –heel Amsterdam valt plots over hem heen
Cartouche – hier kan ik wonen, sterven zelfs …
Anke Labrie – reizen naar waar hij maar wil
Jako Fennek – de mens gevormd door liefde

wie wint de enig echte virtuele – in hoeveel zorgen moeten dichters in dit land nog wonen – trofee op pomgedichten punt nl? de weekendwedstrijd is aanstaande – laat u inspireren door de bie, door slauerhoff, door uw dichter van dienst desnoods hieronder – maar spreek u uit, schrijf u uit – deel uw zorgen asjeblieft met ons. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.