‘Het is niet anders’. Het zijn woorden die één van de hoofdrolspelers in mijn speelfilm ‘Dood aan de poezie’ uit 2013 ook ooit uitsprak. Later in de film werd ze vermoord. Of dat vanwege die woorden was, kan ik niet met zekerheid meer zeggen. Dat deze woorden een platitude pur sang zijn en dat mensen die dit als argument gebruiken in een discussie wellicht geen beter lot beschoren zouden moeten zijn als een deviante dichteres, durf ik wel als mening te ondersteunen. Als je zegt: ‘Het is niet anders’, dan heb je ofwel het Groote Gelyck, of je hebt het pleit op voorhand verloren.
Deze leus prijkt heden levensgroot op posters in onze fantastische havenstad. Het is de apotheose van het jaar van de hand van een ongetwijfeld zeer competente, politiek sensitieve communicatieafdeling. Dat het niet anders is, verwijst naar de plaatselijke verordening die het afsteken van vuurwerk verbiedt. Daar valt over te discussiëren, maar daar begin ik niet aan, want zoals Goebbels al zei: ‘De media systeem drijft op een schijnbare diversiteit, welke een wezenlijke uniformiteit verbergt’. En als hij het ‘communicatie-vak’ niet doorgrondde, wie dan wel? Je gebruikt de leus, dat het niet anders is, enkel als je minachting hebt, voor je luisterend oor. Dan wel voor haar weerbaarheid, dan wel voor haar intellect. De gezaghebbende die dit goedgekeurd heeft, moet dit onderkend hebben.
Zonder op de inhoud van de achtergrond in te gaan, geeft dit wel de tijdgeest weer. Het maakt niet uit, wat u vindt. Het is niet anders. U heeft het maar te vreten. Er zijn altijd wel stemmen van misnoegden te vinden, rapporten van duurbetaalde adviesbureaus of meningen van zelfzuchtige politici te vinden, die het ondersteunen. In de tussentijd vliegt de salonlinkse intellectueel met het hondje, dat een maand de opvang in moet, gewoon naar Thailand voor de winter. Scheurt de McKinsey- of Deloitte-man gewoon in zijn 4-liter Audi A8 naar de sneeuw in Zwitserland en verschuilt de politicus zich in een torentje. En is de wil opgelegd.
Want dat is het. Niet meer of niet minder. Als men zoveel moeite steekt in het behouden van druppels op gloeiende platen en zo weinig in echte grote ellende, echte grote problemen of eenvoudigweg echte dingen investeert, dan kan het niet meer over iets anders gaan, dan iets abstracts als macht. En daar kunt u wat van vinden. Maar helaas is het niet anders. Mijn nieuwjaarswens is met knallend geweld de slechte geesten van het verleden jaar te verjagen en met grootse vuurpracht het nieuwe jaar te onthalen. Opdat we bewijzen, dat het anders kan.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
liederen zingen over het goede leven dat lievelingen van het ritme is gegeven
Reis rond de kerst toekomst
In de reis ligt de toekomst verscholen zoals ooit Ibiza Clermont-Ferrand de rendieren van Lapland zoals nu diamono Senegal de reis naar het nieuwe jaar is al bijna hier en straks nu in de tegenwoordige onvoltooide tijd de warme ritmische realiteit en wat er nog om de hoek komt om langzaamaan te bekijken op het ritme van de eerste versnelling
de geheelde stokken onder de baobab laten de kora snaren trillen rond Dakar de reis neemt korte afstand tot het nu de week kruipt langzaam naar het uur U
liederen zingen over het goede leven dat lievelingen van het ritme is gegeven ze roepen stil aan kom naar buiten leg de stokken bij de stoel en het raam.
In deze schemerige dag naar de stikdonkere nacht met lichtjes hier en daar feeërieke feesttenten waar durfals bruisen. Kijk: hoe schuimt het bier, hoe fonkelt de kaars in het okeren vocht en ik beschroomd de krant opensla voor de schrik van het hier en nu,
keert schoorvoetend de zon weer.
Liefste met jou wil ik rollen onder de dennenboom, sterretjes laten schitteren voor het Nieuwe Jaar
Hoi Pom,Twee weken heb ik me nu aanvankelijk op morfine en later op krukken overeind kunnen houden. Naar verwachting kan ik nog voor het einde van dit jaar weer op eigen benen lopen en staan. Maw het gaat best wel goed. Gisteren begon ik met weer aan schrijven te denken toen ik dit gedicht terug las van vlak voordat ik in het ziekenhuis terecht kwam, daar stond precies in waar ik aan dacht. Jij en de anderen van, bij en rond de Pom- site de beste wensen voor het gehele komende jaar en bedankt nog voor de kerstgedachten:
Schrijven is iets voor morgen heeft iets van waarom waartoe en laat maar is ook niets voor nodig een pen vind je op straat en voor papier is er die overvloed aan rekeningen, incasso’s en andere urgenties omdraaien die stapel en schrijven maar:
je verlaten op het luchtledige je zelf te buiten gaan aan de ruimte zelf richtingloos de duimen draaien en water trappelend het drijfzand uit
Wie hier in het donker door de dorpen rijdt weet meteen wat men echt belangrijk vindt: feestverlichting! Lelijk als de nacht. Dorp na dorp. Straat na straat. Huis na huis. Als pronkstuk is de Mairie natuurlijk feestelijk verlicht. Zelfs het kleinste gehucht heeft er een. Een Mairie. Fel knipperende LED verlichting maakt het allemaal nog kitscheriger dan voorheen. Even nog. Bling bling overal. Een dorp verder ben ik thuis. Vijf minuutjes. Eenmaal binnen is het best aangenaam. Maar zodra ik de hoofdkraan opendraai hoor ik het water in de keuken alle kanten opspuiten. Ja hoor! Muizenknagers. WTF? De nieuwe kunststof waterleiding opgevreten als kerstdiner? Dîner de noël souris gâtées. Dat wordt weer klussen morgen! Bonne année.
Dag Pom, Ik weet niet of je je vandaag aan het gebruikelijke tijdschema vasthoudt, maar ik wens jou en de dichters fijne dagen rond de Kerst en de jaarwisseling. Wat de vrede en de liefde betreft heb ik weinig hoop, maar wait and see it! Een mens weet nooit en hopen is toegestaan, ook al wordt ons zand in de ogen gestrooid.
Tussen al het vreedzame mijn liefde in ieder geval voor jullie allemaal! Groet van Jako.
zeg je liefde?
achter hem liggen opgestapeld jarenoude kerstgedachten, steeds dezelfde spreuken gelijk paus of koning
in kranten leest hij hoop en vrede
weer wordt de ziel van ‘t volk warmgeblazen, wordt weggewerkte droevenis losgeweekt in etalages tussen boeken hemden wasmachines stralen ballen bellen kaarsen alsof het leven en de liefde uit kitsch en licht bestaan
dan krimpt zijn achterdocht weer samen draagt hij takken hulst in’t huis schrijft op pakjes laatste namen
jako fennek
een prachtig gedicht Jako – dank je wel namens ons allen – ja draag maar takken hulst het huis in – drink iets moois en warms met je lieven drinken wij op jou en op al je mooie bijdragen aan de site dit jaar. we hoeven geen koningen, geen machthebbers of pauzen – wij van hier hebben genoeg aan de poëzie – en dat je het zal blijven schrijven tot in de lengte van de dagen in goede gezondheid.
RENÉ BRANDHOFF – Laat ons samen…
ANKE LABRIE – Oh, de slingers nog…
FRANS TERKEN – weer een nieuw lied gezongen…
RIK VAN BOECKEL – de glinsterende rondjes
ROB MIENTJES – Laat het licht schijnen
IEN VERRIPS – we spelen met vuur
VERA VAN DER HORST – nog steeds zijn er wijzen…
de zondagochtendwedstrijd deze week – dit weekend – in de vorm van kerstgedachten -kerstgedichten – welkom – we zullen ze humaan verwelkomen – vredelievend zelfs – hoe erg u ook de zaken puntslijpt (cartouche haha) – nee we zijn vooralsnog de vrede lievende. wel een reactie en goud gezondheid en liefde voor iedereen die inzendt – én een mooi 2023 – met vrede ja. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
uit goede grond
de oorlog gesloten zoals je gordijnen sluit voor buitenlicht te veel te zien te lang
weer maagdelijk breekt vrede uit goede grond kent aarde geen geschiedenis en wapent zich naïef
in dit totaal verteerde landschap groeit elke dag een nieuwe dochter nog
pomwolff
Kerstnacht
Ik wacht al heel mijn leven op de wijzen uit waar ook vandaan ze zijn toen nooit aangekomen
misschien in een hinderlaag gelopen hun botten door slagen gebroken zij hadden ook enkel wat woorden
het kindje is dan ook nooit gevonden ook omdat het nooit is geboren want zijn moeder was nog maagd
maar ik wil nog elk jaar een keer geloven wat de wijzen ons zouden beloven dat er vrede komt in onze aard
nog steeds zijn er wijzen het aantal groeit traag maar er zijn nog te veel dwazen zie het als de laatste grote plaag
Vera van der Horst
wij van de pom bedanken vera voor de poëtische bijdragen dit jaar en voor haar gastvrijheid om de pomdag te hosten – ergens in augustus – haar kerstgedicht met hoop – “dat mn kinderen het nog zullen meemaken, maar echte grote veranderingen gaan niet in jaren, maar eeuwen eeuwen eeuwen en dan weet je nog niet welke kant op (…) en wat een ergernis dat ik dat nooit zal gaan weten…” – de dagen nu gevuld met de top 2000 klanken – tot 2023 – met op de achtergrond vuurwerkgekkie poetin – zo langzamerhand begin ik hem niet te mogen – de dwaas inderdaad ja. dat ze voorbij gaan de dwazen en iets van vrede ons zal verwarmen.
Fijne kerstdagen Pom.
Kerstlicht
Kerstlicht gloeit in ogen van de reizende toekomst
aan de boom met de piek naar de geboorte van liefde
de glinsterende rondjes brengen het universum in zicht
oorlog en vrede trillen met rede op de bodem van moeder aarde
haar zoon de vriendelijke kerstman groet de wereld met een teken van geluk.
Rik van Boeckel 24 december 2022
wij van de pom wensen rik mooie dagen – bedanken hem voor zijn ritmische poëtische bijdragen – voor zijn optreden in het amsterdamse Café Baut op een merik van der torren/mirjam al -dag. zijn heerlijke eeuwig durend – zo lijkt het – universele optimisme. poetin kan veel kapot maken maar nooit het aard en hemelstralen van een rik van boeckel.
Pom, het is niet vaak Kerstmis, het blijft toch echt beperkt tot twee dagen per jaar, al hangt iedereen zijn ballen al eind augustus in de winkel. De wereld lijkt aan twee dagen vrede per jaar wel genoeg te hebben. Nee, dan liever de vrede van pg, die is houdbaarder en klinkt beter. Hierbij mijn bijdrage. Ik wens je een vredig jaar met hier en daar ruimte voor een poëtisch relletje. Groet, René.
prachtig dichtwerk – René dank je wel – nummer 1926 wordt nu gedraaid – ‘what can i say – she is walking away – what can i do still loving you – how can we hang on to a dream …’ – ergens wel passend zo bij het leven van de dichter die René ook is blijkens zijn bijdrage – elk jaar komt er iets bij – er waren jaren van verhuizing en verbouwen, er waren jaren van roeien en nog meer roeien – ik geloof dat ie een keer in zijn eentje van groningen naar amsterdam amstel kalfje roeide – in ieder geval werd er in een lokale krant over enorme spierballen geschreven en dit jaar was ie wereldreiziger Brandhoff – god mag weten hoeveel duizenden kilometers werden afgelegd – (deed ie ook nog even vera’s eindhoven aan) het is maar goed dat er poëzie is – kan ie soms even van enige contemplatieve rust genieten en wij van hier dan ook. wat brengt 2023 een Brandhoff? dat is de vraag.
Dag Pom, Voor jou en je lieven fijne dagen en de beste wensen voor 2023, met poëzie vanzelfsprekend. Heb een kerstgroet/eindejaarsvers bijgevoegd.
In zicht
Een nevel van sterren tegen het zwart aan de wand daarin de deur op een kier
noem het eromheenlicht rond een kern van warmte het vuur dat binnenin brandt
hoe het de kou verdrijft alles met liefde lichter maakt dagen van donker verdrongen
nog wat stappen te gaan weer een nieuw lied gezongen verse adem die al op stoom raakt
op de drempel van het nieuwe jaar genieten we het inzicht van Frans zoals we dit jaar al vaker van zijn poëtische inzichten genoten op de pom – soms vlammend – heel soms de woede over politieke wangestalten – maar veel vaker lezen we van zijn poëtische bouwstenen voor een betere wereld – schudde ik hem de hand in Cafe Eijlders dit jaar waar hij de dichters marathon mede vorm gaf – bedank ik hem voor zijn onophoudelijke steun aan de pomsite. al zoveel jaren lang. naar ik hoop ook weer in 2023. een gezond jaar frans!
onze eerste kerst jij daar ik hier we zouden samen zijn ’t is oorlog deze kerst vandaar
helden worden we genoemd bange helden zijn we we spelen met vuur verdrinken ons heimwee en gemis roepen om onze moeder de laffe schaamte het verraad
dec. 2022 Ien Verrips
ook Ien wens ik een gelukkig 2023 – dank voor de bijdragen op de dinsdag op de pomsite – afwisselend met peter posthumus – prominent aanwezig met haar – ik zeg voorname poëzie – in eindhoven bij vera – ik geniet ook van onze jaarlijkse ‘wijndag’ ergens in het zaanse – over een brug door kleine straatjes – tot je ien ziet schuren en schaven en schilderen aan haar zaanse huisje van hout – tot het glanst – zo als haar poëzie glanst – soms glanst van wrangheid. en een lief 2023 wens ik haar!
Voor jullie een kerstgedichtje dat ik eens schreef bijgesloten (op autobiografische basis; mijn vader was tuinder en daar stonden we met vijf kinderen op een rijtje. Hij had het druk met de witlof in die tijd. Leuke herinneringen). Hartelijke groet, Anke
De kerstboom
‘Het kruis, waar is nou weer het kruis? Hoe kan dat nou, hoe is dat zoekgeraakt? Het moet er zijn, ‘t ligt vast ergens in huis, ‘k had nog wel zo’n prachtig kruis gemaakt.’
‘Is er nog hout? Haal dan de zaag maar weer. Nee, niet dat smalle stuk, dan valt ie om. Altijd hetzelfde liedje hier. Dit is de laatste keer. Vasthouden zei ik, doe toch niet zo stom.’
‘Staat ie scheef? Hoe komen jullie daar nou bij, dat lijkt maar zo. Die ene tak is veel te zwaar. Geen goeie boom gekocht? Nou ligt ‘t aan mij. Koop dan zelf een kerstboom volgend jaar.’
‘Eerst de lichtjes. Natuurlijk weer een puinhoop. Jij houdt deze twee omhoog en jij die twee, nou jij ernaast, anders zit weer alles in de knoop. Dan houd je het maar op, nee, nou niet naar de wc.’
‘Even draaien, er zit gewoon een lampje los. nou de piek. Kijk uit! Stap over die dozen heen. Je liet ‘m bijna vallen en dan zijn we echt de klos Want die is nog van opa en we hebben er maar een.’
‘Oh, de slingers nog. Ja, zo, tussen de takken door. Nou nog alleen de ballen en het engelenhaar. Niet zeuren, verder heb ik er geen tijd meer voor. Het is een mooie boom geworden en nou is ie klaar.’
Anke moet echt een ‘beter’ 2023 krijgen – het was weer vallen – qua gezondheid – maar gelukkig ook weer opstaan in 22 – ik verwelkom altijd haar bijdragen aan de pom bij de zondagochtend wedstrijd. vera schreef over de wijzen – dat ze er zijn – wij van de pom hebben er in ieder geval één – die in haar poëzie levenswijsheid weet te leggen op een zeer aangename lichtvoetige wijze – die lichtvoetigheid wens ik Anke ook in het dagelijks leven het komend jaar maar dan zonder vallen. en een mooi 2023.
Hoi Pom, Fijne en zware dagen in alle opzichten. Dit dicht ik toe.
Kerstmis Mis kerst Mist sneeuw Alles groen en op rood Nevel staren In het licht dat maar niet uit wil
Help zingen de Beatles En John wenst geen oorlog Net als ik, net als jullie, toch? George doet het met Michaël D’n heilige engel Geloven zult gij
Laat het licht schijnen Op alles dat donkert Ik gun het iedereen Ieder jaar opnieuw Maar vooral met kerst Zo ben ik
Rob Mientjes
een nieuwe ster aan het fenomeen van de pom dit jaar – onze rob – waar zijn poëzie over gaat moet ik echt in 2023 gaan ontdekken – dat lukte mij nog niet in 2022. dank voor de bijdragen de laatste maanden – en je sportiviteit – het is niet aan velen gegeven de gesel van pomkritiek te overleven. jou wel. en zo moet het ook – een dichter STAAT achter zijn poëzie – wat ze er ook van zeggen. wens ik je een onvergetelijk nieuwjaar.
‘Laat het licht schijnen Op alles dat donkert Ik gun het iedereen…’
In het gezicht gegroefd netwerk van wegen diepe dalen beproefd landkaart van leven op steile bergen moegestreden bij mondhoek lachend weer omhoog langs neusbrug snuivend naar beneden arcade is de wenkbrauwboog delicaat gebouwd en fijn besneden boven de delta van het wakend oog rimpelingen van leven ingesleten wordt aangezicht een horizon tot stof
Als je je ogen niet in je zak hebt, ontkom je er niet aan, geconfronteerd te worden met een bijna eindeloze parade van goed verzorgde en gemaquilleerde jonge en minder jonge vrouwen. Vaak benadrukt hun kleding mooi de lijnen van hun strakke of aangenaam weelderige lichamen en is ook de haartooi vaak een positief uithangbord voor de rest van het menspakket, dat zich eronder afspeelt. Om nog maar niet te spreken van de schoenen. Soms tonen ze sportiviteit aan en soms klasse in de vorm van hakken van minimaal tien centimeter. Er is zovéél mogelijk.
Tijdens dit schouwspel komen regelmatig gedachten bij mij boven. Ze variëren van: ‘Zo, die mag er zijn’ en ‘Nou nou, toe maar’ tot ‘Nou, die weet het wel’ en ‘Die zou ik wel doen’. Voorafgaand aan die gedachten speelt zich in mijn hersenen dan een kort proces af. Mijn ogen scannen de vrouw. Op basis van die scan wordt er een soort erotisch filmpje gemaakt, gefilmd alsof ik de camera in mijn linkerhand heb. In plaats van de lege blik op haar slimme telefoon, wordt de blik in mijn verbeelding vervangen door een gewillige blik van genot. En dan denk ik wat ik denk. En dat is het dan.
Het is verleidelijk te denken, wat er zou gebeuren, als je dat filmpje in werkelijkheid zou uitvoeren. Waarschijnlijk heeft ze dan ineens op een onverwachte plek een moedervlek die je niet zint. Of heeft ze een Noord-Hollands accent. Of zijn haar tepelhoven niet de gezwollen Kilimajaro’s, die ik me er bij voorgesteld had. En stel dan dat je het toch door zou zetten. Je propt je piemel erin. In je filmpje gebeuren er dan de mooiste dingen. Maar ineens blijkt, dat haar geur je niet aanstaat. Na twee minuten produceer je wat vocht en blijft zij verder onbevredigd achter. En dat is het dan.
Ik kan erg genieten van de processen in mijn hersenen. De fantasietjes die automatisch verschijnen. Beter dan een doorsnee NetFlix serie. Maar net zo nep. Ik laat me er dan ook niet door leiden. Het grappige is wel, dat het wel de norm is geworden, je juist door dat soort dingen te laten leiden. Te geloven in de dingen die je wijsgemaakt worden, dat je je moet wensen. Denken in ideaalbeelden en deze proberen te verwezenlijken. Om erbij te horen. Of een gevoel van vervulling te creëren. Via een heel scala aan schermen, wordt een wereld voorgespiegeld zoals hij zou moeten zijn en waar negentig procent van de mensheid nooit aan zal kunnen voldoen. Alle vrouwen zijn zo geil als Katja Schuurman, alle mannen zo succesvol als Sander Schimmelpenninck en iedereen is zo fit als een doorsnee Robinson Eiland kandidaat. Het is een geloof geworden.
Ik fiets door de stad. Weer zie ik twee jonge, aantrekkelijke vrouwen lopen. Mijn gedachten kunt u raden nu. Een paar seconden later zijn ze voorbij. Ik vervolg mijn weg. Mijn bestemming is een warm bed, een vertrouwde geur, een glimlach, een bakje thee, humor en een lichaam dat als geen ander past op het mijne. Daar hoef ik niet over te fantaseren. En daar zal alles anders zijn, dan in mijn hoofd. Het topt elk verzonnen verhaal. Ik had het zelf nooit zo kunnen verzinnen.
(Zoals Marco Borsato ooit al zei: ‘De meeste dromen zijn bedrog, maar als ik wakker wordt naast jou, dan droom ik nog.’)
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
