FRANS TERKEN over DUO DICHTERS III – dit keer over het Limburg met Lisan Lauvenberg
Duo-dichters III
Met Joop Scholten schreef ik van 2008 tot 2018 een dichtwisseling (zoals eerder gezegd kom ik daar nog op terug). Bron van deze dichtwisseling was de verwantschap die ik voelde met Joop, bij onze ontmoeting t.g.v. de Haarlemse Dichtlijn in 2008.
Niet dat deze reeks een soort Dode Dichters Almanak wordt, echter in het kader van Duo Dichters wil ik een zekere verwantschap met Lisan Lauvenberg niet ongenoemd laten. Lisan ontmoette ik voor het eerst bij de Poëzieslag in Festina Lente, een Limburgs meisje in Amsterdam, zoals ze zichzelf aan mij voorstelde.
Ze nodigde me uit bij Helmers, waar zij een podium organiseerde, Lisan was ‘de Koningin van Helmers’.
Er ontstond een dichterlijke vriendschap, onze gezamenlijke Limburgse achtergrond, de heuvels, de mijnstreek, carnaval, onderwerpen die ons stof tot spreken gaven als ook inspiratie.
Zo spraken we over haar gedicht ‘Vader’, haar vader begraven op het kerkhof in Simpelveld; het gedicht is opgenomen in haar bundel ‘Gezellig mens & woeste dijen’, verschenen in de reeks Dichter bij Eijlders, in 2002; ook later droeg zij in Eijlders af en toe hieruit voor; nog in januari 2019 las Lisan in Eijlders haar gedicht ‘Het koor van de Mijnwerkers vaders’, ik las enkele ‘Mijn’gedichten; we spraken ook toen over onderstaand gedicht en het gedicht dat ik kort na onze kennismaking voor haar schreef, ‘Retour Simpelveld’.
Vader
Ik mag hier zitten
in je oude stoel
bij het raam.
Je laatste fles leegdrinken
en verzinken in een vroeger
toen je er nog was
om samen met mij
het glas te legen.
Als de fles leeg is
ben ik het ook
weet niet meer waarom
ik nu huil.
De drank komt niet
meer terug.
Neemt als dank
al het goede en slechte mee
je allerliefste knuffels
je hardste klappen
en het meisje dat ik ooit was.
Jouw steen op het kerkhof
vertelt geen verhaal.
Meestal verzwijg ik je ook,
maar met je laatste jenever
herleef je voor even
in mijn taal.
Lisan Lauvenberg
Retour Simpelveld
(voor Lisan L.)
We werden teruggeroepen.
Vanaf de toren klonk een naam
de aarde ging
in al zijn eenvoud open
men hield een eredienst
een waardig woord van de pastoor
het koor zong het zuiverste Latijn
niet iets om verdriet bij te krijgen
(dat is meer voor naderhand, voor thuis
als je in de oude stoel zit,
je leunt tegen zijn geur en
leegt met zijn laatste glas de fles)
men ging ons voor naar het veld
met alle graven
we legden hem in meervoud neer
lieten hem daar achter
bang van de koude grond
nu, eenmaal binnen, schuift
het levende deel aan
aan de koffietafel
voor het terugkerend weerzien
van wie er nog over blijft
we praten de doden weg
bij belegde broodjes en vlaaien
er roest alweer gelach
bij een paar glazen bier
de naaste familie gaat nog
mee naar het sterfhuis
daar komen de flessen
uit de kast
en drink je steeds weer
op waar je vandaan komt
dat draag je mee
als een oude jas
© FT 2001
Er zou genoeg werk zijn om ook met Lisan een kleine Duo-dichters bundel te vullen, dat is er helaas niet van gekomen. Wel houden we (de herinnering aan) Lisan levend, ook met poëzie, zeker ook haar poëzie.
Merik van der Torren op de Albert Cuypmarkt en bijna de pijp uit in de Govert Flinckstraat
Vrouwen
Na het aflopen van de Albert Cuypmarkt
scheurde die kerel op zijn steekkarretje
door de nauwe Govert Flinckstraat,
“ Ik zeg: vrouwen aan het stuur,
bloed tegen de muur !!”, schreeuwend.
Ik sprong opzij.
Merik van der Torren
IEN VERRIPS – en de boeren!
wat te denken van de boeren
die hun vee verzorgen
het land bewerken
eet smakelijk (en goedkoop)
wat te denken van de banken
die binnen de gestelde lijnen
blijven lenen aan de boeren
geen moreel kompas
en wat denk je van bestuurders
die tegen beter weten in
zelf buiten schot wegkijken
boeren in de kou
maar wat vind je dan van boeren
die hun vee uitmelken
het land uitputten
asbest als protest
aug 2022
IEN VERRIPS
PETER BERGER: ‘Modder en teenslippers zijn geen beste vrienden. Voetzool. Glibberboel. Baggerzooi. Woekerbende. Takkentroep. Bramen helpen ook niet want korte broek. Enkels. Bloedstrepen. Dat soort dingen…’
Maar goed, ik weet dat er ergens verderop een brug is. Naast een oude boerderij. Ik hoor de honden al aanslaan. Even later is er de brug. Weet ik. Even nog. Shit. Ik moet eerst het erf over en dat is geen goed idee. Franse honden zijn waaks. Braaf maar waaks. Wee, o wee, wie het erf betreedt. Valsaards zitten er ook tussen soms, bij die honden hier, maar die liggen meestal aan de ketting. Mais pas toujours. Tja. Teruggaan is geen optie.
Het erf op dus, via het soppende weiland aan de achterzijde. Prikkeldraad. Drassig. Enkeldiep hier en daar. Slippers in de hand. Stront aan de knikker. Het blaffen zwelt aan. Een hond of vier vijf schat ik. Schelle keffertjes. Maar ook minstens twee met zo´n lage woest grommende bark. Those are the ones. Herders. Bouviers. Rottweilers. Regelrechte bastards! Die wil je als indringer echt niet tegenkomen. Sluipen dan maar. Niet dat het helpt, dat sluipen, want achter de schuur met golfplaten dak is het een herrie van jewelste. Ze hebben me allang in de smiezen. Merde! Ik schuifel langs de uit grofhouten planken opgetrokken muur in de hoop straks met een snelle blik om de hoek mijn kansen in te kunnen schatten.
Rennen? Pfff. Een. Twee. Drie. Daar gaat ´ie. Lachen geblazen. Ze zijn opgehokt! Grommen maar jongens. Blaffen. Keffen. Spring maar tegen de tralies. Zelfs die kleine keffertjes zien eruit alsof de valsheid hen in de genen gebakken zit. De ogen woest en bloeddoorlopen. Opgefokt. Het slijm druipt de groten uit de bek. Ik maak een klein dansje. Soepeltjes. From out of the hips. Op z´n Mexicaans. Victoire. Nanaanah. Duh. De propriétaire is afwezig. Er staat geen auto. Vooruit met de geit. Op naar de brug. En dan een kilometer of vijf terug. Over het pad. En dan rechts, ergens links, twee keer rechts. Dan rechtdoor bij de kromme eik. Zoiets. Ongeveer. Moet lukken.
Tegen de tijd dat ik terug ben is het tijd voor een goed glas wijn. Lekker in de avondzon. De bloedmaan wacht. Tijd bestaat niet. Woekerplanten wel. Morgen is het klimopaftrekdag. De muur langs het wegje is al flink onderweg. Donkergroen ondergesneeuwd. En een paar bomen verderop wordt er eentje langzaamaan gewurgd door een paar polsdikke uitlopers die al bijna tot aan de hemel reiken. Killer klimop? Weg ermee. En daarna is het gras weer toe aan een kortwiekbeurt. Kortom. Ik kom de rest van de week wel door. Laat die hittegolf maar komen.
Peter Berger
GERALDINE BANK wint de enige echte virtuele – en wat had u nog willen zeggen – trofee op pomgedichten punt nl – René Brandhoff zilver
wat een rijkdom toch weer vandaag zondag op de site aan prachtgedichten – navolgbare en onnavolgbare – van marten janse tot en met geraldine bank en alle andere dichters dankjewel voor insturen – dat we mochten genieten – we genoten. het virtuele goud en zilver moet nog uitgereikt – een werkelijk wonderschoon gedicht mochten we ontvangen van GERALDINE BANK – de waardering is onder het gedicht uitgesproken. zo een gedicht schrijf je maar een keer in je leven: GOUD.
nu Ton huizer een keer niet de leukste van de site wilde zijn met een serieus en op een door hem gewaardeerd filosoof geïnspireerd gedicht – moet het zilver voor de broodnodige lach toch echt naar de – hopen wij ook – bijna van de teringcorona herstelde dichter rené brandhoff – goud en zilver hieronder te genieten van harte voor de winnaars dank aan alle dichters. lees hieronder de poëzie als verkoelend sproeiwater over ons heen gesprenkeld in de oplichtende gouden en zilveren glans van rené en geraldine:
bewaar ik de entree van de vrouw
met het gezicht uit een oude film
in haar Japanse jas
geliefden om haar heen
drie rijen voor mij in het midden
Toen ze gingen zitten
legde iemand aan haar
linkerzijde zijn hoofd
op haar schouder
Als ze zich losmaakte
en rechtstaand een foto maakte
werd er gewacht om dan weer
zijn hoofd bij haar neer te leggen
De muziek wiegde
en twee jonge kinderen
kwamen, aan haar rechterzijde
legden ze hun hoofd bij haar neer
Ik was toeschouwer en toen
de voorstelling eindigde
was ik verward en bedroefd
onwetend over de tragiek
of het geluk dat ze bij zich droegen
En altijd denk ik bij dit gedicht
was ik maar meegegaan
Geraldine
ik moet zeggen een bijzonder gedicht – voor zover je hoofden kunt neerleggen – er worden heel veel hoofden in dit gedicht neergelegd. maar dat kan dit gedicht merkwaardigerwijs wel hebben. het gedicht draagt iets van melancholie in zich in zachte meeslepende woorden. en die laatste strofe is werkelijk briljant. als dichter dit gedicht / haar eigen gedicht leest – herleest – dan denkt ze wat ze daar zelf geschreven heeft – ‘was ik maar meegegaan’ – een mooie en waardige slotregel van een bijzonder gedicht. het is ook alsof dichter afstand neemt in die laatste twee regels van het gedicht maar wel IN het gedicht. dichters worden vaak vereenzelvigd met één gedicht uit hun oeuvre. ik heb de vaste overtuiging dat dit gedicht door geraldine niet meer door haar te overtreffen is. dit is HAAR gedicht.
en altijd denk ik bij een min of meer ondoorgrondelijke slotregel – had ik deze maar geschreven.
Nee, niet waarom de bergen zo hoog zijn
Of de zeeën zo diep
Omdat uw boekje voorbij gaat
Aan de zegeningen van plaattektoniek
Neem ik aan dat hier uw expertise niet ligt
Maar
Stel dat uw concept van eeuwig leven bestaat
Kom ik dan na de passage ook weer al die mafkezen tegen
Van wie ik blij was dat ze eindelijk dood waren
Dan hoef ik namelijk niet zo nodig
René Brandhoff
Met een knikje naar J. De Corte, artiest.
arme al tijden geleden overleden blinde Jules de Corte uit de mottenballen gevist door de dichter Brandhoff die getroffen door Corona er toch al weer aardig bovenop lijkt te komen. toch stelt de dichter nog maar een vraagje daar boven op. op dit soort vragen antwoordt god niet – zoveel is zeker. René neemt dan ook maar voor de zekerheid het zekere voor het onzekere en antwoordt zelf. ja als dat genoemde concept bestaat dan kom je ze inderdaad allemaal weer tegen haha. en dan krijg je ook nog die god erbij die het nu verdomt om een antwoord te geven. god is ook geen dichter zoveel is in ieder geval zeker. nooit een gedicht ingestuurd. bovendien ik zou zijn conceptuele kunstjes ook niet vertrouwen. geestig gedicht.
- MARTEN JANSE: zegt dankjewel
- FRANS TERKEN – de boer met zijn trekker hij maakt het hoe langer hoe gekker
- CARTOUCHE weet niet hoe
- RIK VAN BOECKEL – geland
- RENÉ BRANDHOFF – over al die mafkezen
- TON HUIZER – we kwamen samen bij de namen
- VERA VAN DER HORST – Ik weet niets meer te zeggen
- GERALDINE BANK -En altijd denk ik bij dit gedicht was ik maar meegegaan
- JAKO FENNEK – het is een jongen
- ANKE LABRIE – over een prachtig berglandschap met een diepblauw meer ervoor –
- WEDSTRIJD GESLOTEN
een lekker vrij thema deze week in de hitte van de week, van de dag, van de zondag ook – het zou toch jammer zijn als we niet kunnen lezen hier op de site – wat u eigenlijk wel had willen zeggen of schrijven. geen grenzen deze week – alles mag – de absolute vrijheid aan de dichters!
oja u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
—
er gaan mensen dood
gewone mensen
en mensen met gedichten
in overlijdensadvertenties
heel soms
hebben ze die gedichten zelf geschreven
dan lees je
wat ze hadden willen zeggen
of je leest
ik had je nog zoveel willen zeggen
en dan denk ik altijd
aan jou
pom wolff
Marten Janse
Dank!
Ik mocht je tot leven wekken
de wereld insturen en loslaten
bewonderen om wie je bent
Jou achteloos moeder maken
nadat ik de bandjes had afgepeld
je huid gestreeld, je mond geproefd
Ik keek je in de ogen toen ik dronk
en jij mij wiegde. Jouw mening
heeft mij eeuwig lang beroerd
Marten Janse
wat gebeurt er in de eerste strofe – dat is voor mij toch ook na herlezen de vraag. wat gebeurt er in de tweede strofe – bandjes afpellen – moeder maken – de onduidelijkheden geplaatst in het licht van de derde strofe die wat mij betreft wel duidelijk is – een kind wordt gewiegd en ligt aan moeders borst – dank je wel moeder zegt de dichter. naar ik vermoed dus. blijf ik toch met de raadselachtige tweede en eerste strofe zitten. misschien zit ik er naast.
Zie de boer met zijn trekker
hij maakt het hoe langer hoe gekker
dumpt zijn afval met asbest gevuld
bij nacht en ontij in nevelen gehuld
vervuilt hij snelweg en berm
ja dat doet hij onvermoeid ferm
gooit nog de brand in een baal hooi
hij houdt maar niet op met dat geklooi
voelt zich boven de wet verheven
door Hermandad immers niet verdreven
en maar klagen over hoge heren
dat ze meer van hem kunnen leren
ja zo doe je dat met fors intimideren
met trekkers en hooivorken als geweren
naar politici en andersdenkenden sneren
wie gaat dit tij deze terreur nog keren?
Frans Terken
Frans Terken lekker aan het rijmen geslagen – een boerenrijm haha – zo lezen we frans niet vaak. het dichtwerk werd door Frans op FB geplaatst onder een item van mijn hand – inhoudelijk helemaal eens met Frans en hij met mij. wat moeten we met die gasten. ‘eigen land eerst’ donder op met jullie asbest en andere rotzooi. frans daalt in dit gedicht af op boerennivo. dat ze het kunnen lezen met hun boerenverstand. nederland staat helemaal niet achter boeren stank en boeren mest – en de meeste dichters nog minder.
Hoe
verongelijkt leven lijken kan
ook lijdzaamheid
geen heil vermag
het jij en ik
niet buiten onszelf treedt
met geen mogelijkheid
het een en ander
de een met de ander
versmelten zal
het halsstarrig pogen
het goddelijke toch
te ontmoeten, verzoenen
in één woord
de weerloosheid
van wat van waarde
zon en maan, kim en horizon
dat is alles wat ik wilde
zeggen maar ik weet niet hoe
Cartouche /13-08-2022
eens kijken wat Cartouche ons toch nog even wil zeggen. wat flarden lucebert komen we tegen. iets goddelijks ook nog – wat archaïsche woorden ook – ‘heil/vermag’ welja de poëziekastdeur wordt door Cartouche geopend. net wil ik roepen houd die deur maar dicht en doe een beetje gewoon – of de dichter doet uit zich zelf gewoon en gewoon mooi in de laatste twee regels – en heel in de verte klinkt ook nog de stem van benny neyman – die wist ook niet hoe.
Dit heb ik te zeggen. Ik had een vreemde terugreis van Stockholm naar Schiphol. We vlogen op tijd weg, ik maakte foto’s vanuit het raam tot omgeroepen werd dat we teruggingen naar Stockholm wegens technische problemen. Niet gevaarlijk zei de stewardess maar toch. Daarna anderhalf uur wachten op Arlanda AirPort en met een ander vliegtuig veilig landen op Schiphol maar wel drie uur later. Mijn ruimbagage kwam gelukkig goed aan maar de puinhoop aan opgestapelde koffers bij de bagageband was goed zichtbaar.
Dit is een poëtisch overzicht van mijn vooral Finse reis die ik al begon te schrijven toen de geplande vlucht naar Amsterdam begon en ik ging ermee verder toen we weer in Stockholm geland waren enzovoorts! Ik ben in ieder geval weer veilig thuis gekomen!
Het vliegend geheugen geland
Het vliegend geheugen neemt
de tijd voor lieve waarheid
langlopend van Helsinki naar Stockholm
via de Kokkola trein langs groen uitzicht
de delegaties van Kaustinen bevolken
de Finse folk en wereldfolkmuziek
van Mari Boine tot Värttinä
Loimolan Voima Orevesi All Stars
de Halsua sjamaan keert naar binnen
bij ons en draait het runtele wiel rond
tot de archipel van zee jazz eilanden
de oren met melodische passie omhelzen
de dagen van Rovaniemi en Ivalo
in herinneringslagen gedragen
door rendieren husky’s en Santa Claus
met zijn waardige geaarde kerstbaard
geheugen wandelt langs de rivieren
zingt vier de rendieren van Ivalo
op het ritme van het groene licht
de melodie van de joik van Lapland
het landend geheugen vertraagt de tijd
Stockholm wordt weer werkelijkheid
het stilstaand geheugen wacht op vertrek
laat de tijd toch sneller en dapper vliegen
over de zee van het Noordoosten
voorbij de varende Botnische Golven
spoedt herinnering zich de lucht in
is klaar voor het herrijzend thuisland.
Rik van Boeckel
Retourvlucht Stockholm en dan naar Amsterdam
12 augustus 2022
gelukkig is rik veilig thuis na wat omzwervingen op vliegvelden. mogen we lezen. we mochten een van zijn reisverhalen in poëzie al eerder plaatsen en lezen op pomgedichten punt nl. wie op reis gaat richting het noorden zal zeker Riks woorden tot zich nemen. en verwonderd zijn wellicht. of nieuwsgierig. in het kader van de zondagochtendwedstrijd moet ik streng zijn 28 regels zijn geen 20 regels – het gedicht valt dus buiten de wedstrijd.
It’s no measure of health to be well adjusted to a profoundly sick society –
Prettig weekend
Herdenking
Het was weer nooit meer oorlog
we kwamen samen bij de namen
mijn burgervader was aanwezig
en een roedel geüniformeerden
vol edelmetaal
‘vrede is nooit vanzelfsprekend’
was de boodschap
‘waarom eigenlijk niet’ dacht ik
hardop
de oortjes keken om
harde handen bewogen over
zorgvuldig verborgen
het was een mooie dag
het geschut bleef in de schuur
Ton Huizer
een serieuze dichter Huizer lezen we niet zo heel vaak. mooie regel in dit gedicht is opeens een hele gewone mededeling – die uit alle gewoonheid de poëzie in getild wordt: ‘het was een mooie dag’ – een mooi gedicht ook. om bij stil te staan.
A posteriori
Ik weet niets meer te zeggen
dan dat al ooit gezegd is
ergens door iemand
sla er alle boeken
maar op na
ik kan wat woorden plukken
uit mijn brein en hier willekeurig
aaneenrijgen: daarom eindig ik
stil in een wereld vol chaos.
Vera van der Horst
zing het maar dan. nee haha we lezen de gedachten van dichter. ik vermoed dat peter le nobel hier zou concluderen tot ‘een smakelijke eenhapscracker’ – lekker opgegeten.
dag pom,
aubergines rijp, peperonies rijp, meloenen rijp, volgend jaar dadels.
de spinnen angstig groot, wat een tijden! groet uit bergenland, jako
‘t is een jongen
ze wilde per se die tafelberg op
om het uitzicht
ik bijna kruipend
zij springend
tot ik eindelijk boven aankwam
zij daar al stralend stond
haar handen wild bewegend
ik heb wat te zeggen
hier waar niemand meeluistert
het komt in zes maanden
het is een jongen
ik zei dat ik het al wist
want zulk nieuws
heeft steeds weer hoogte nodig
jako fennek
hoera voor opa en of overgrootvaderopa jako. een schitterend maar particulier poëtisch tafereeltje in woorden geschilderd door Jako Fennek. de nieuwe en de aanstaande generaties – dat je weet niet voor niets geleefd te hebben – en ach niemand leeft voor niets. zo is het natuurlijk ook nog een keer. maar dat het goed gaat met de kids en de nieuwe kids is prachtig – en dat ie daar dichtend in redelijke gezondheid en stralend op kan toezien is prachtig en wel een klimmetje waard. van harte! en dat het gezegd is!
takotsubo
als je dan toch bijna gaat
kies dan een mooie naam
ook wel genoemd
het gebroken hart syndroom
hoorde ik van de cardioloog
als je daar dan eenmaal ligt
gekoppeld aan machines
denk je niet eens aan hem
of je hem weer zal zien of niet
maar aan je nachthemd thuis
en je tandenborstel
en hoe die dan
als je tot rust gekomen bent
zijn er geen woorden
die je zo nodig nog zeggen moet
je ziet een prachtig berglandschap
met een diepblauw meer ervoor
aan woorden heb je niets
anke labrie
14-08-2022
De kracht van het gedicht ligt wat mij betreft in de bijna slotregels – de laatste regel kan wel weg hoor – in die prachtregels die veroverd zijn na de doorstane hel van het gebroken hart syndroom – woorden zoals een schilder ze alleen kan zien:
‘je ziet een prachtig berglandschap
met een diepblauw meer ervoor’
zoals Anke Labrie de wereld vaak ziet en deze aan ons laat zien.
red: Wat is een gebroken hart?
Het takotsubo-syndroom (TTS), ook wel het ‘gebroken hart–syndroom‘ genoemd, ontstaat na een heftige negatieve emotionele gebeurtenis. De hartspier verzwakt, met pijn op de borst, ademnood en soms een hartaanval. Een nieuwe studie toont dat dit ook kan gebeuren na een zeer positieve gebeurtenis.
Seraphina Hassels: ‘Nog zie ik koele twinkeling in ogen sterren maan….’
Nog zie ik koele twinkeling
in ogen sterren maan
Jij staat
zwart afgetekend
in de zomernacht
zacht
zoete geur
omhult mij
ruisende bladeren fluisteren
takken als warme armen
gladde stam
wordt naakte huid
Ik tast omhoog
tussen donzig rond blad
je rijpe vrucht valt warm
in de palm van mijn hand
barst dieproze open
sijpelt honingzoet zaad
verleidt lippen
mond
krijgt een eigen leven
Nog zie ik koele twinkeling
in ogen sterren maan
Seraphina Hassels
FRANS TERKEN: Duo-dichters II – over Kila &Babsie en Ria Westerhuis en Delia Bremer
Duo-dichters II
Nog niet hier genoemd is het dichtersduo Kila&Babsie. Kila van der Starre en Babette Zijlstra vonden elkaar in 2005 als dichters tijdens een poëzieproject, traden daarna samen op, op meerdere podia, stonden in 2010 in de halve finale van het Nederlands Kampioenschap Poetry Slam. Zij maken ‘stereopoëzie’ waarbij hun woorden en zinnen elkaar overlappen, in hun voordracht spreken ze dan ook door elkaar heen, in één gedicht. Van Kila&Babsie verscheen in 2009 de bundel (met cd) Stereo. In 2018 verscheen het werkboek ‘woorden temmen’, over poëzie ontdekken en zelf gedichten schrijven. Kila is tevens oprichter van de website ‘Straatpoëzie.nl’.
Van Ria Westerhuis en Delia Bremer verscheen in 2009 de bundel ‘Minnezinne’ , Drentstalige erotische gedichten, “vol verlangen en wel degelijk hitsig, maar niet zozeer pornografisch; tegelijkertijd worden wel man en paard genoemd” vermeldt de website van Ria. 10 jaar na Minnezinne verscheen ‘Minnezinne in moerstaal’, met bijdragen in streektaal van dichters uit alle hoeken van het land.
Ria en Delia traden en treden vaak samen op, eveneens een dichtersduo van naam dus.
(fragment uit:)
Riessenland
ieje, wild as een biest
bespröngen mien verlangens
mit al oen waopens
oen tonge die overal was
bereurde mien toppen en dalen
stouwde mij op tot grote heugtes
tot ’t kloppen van oen hartslag
in mien warme schoot
(bron: https://www.riawesterhuis.nl/minnezinne.html)
Ook hier geldt dat één regel soms al genoeg om daar niet alleen aan te blijven hangen, ook om er in een reactie een eigen invulling aan te geven; in dit geval n.a.v. een voordracht van Ria en Delia, met beiden mocht ik meermaals het podium delen.
Bij een optreden van de dames in Eijlders (mei 2014) schreef ik:
Café Cohabitat – of: Uit het vuistje
– voor Delia B en Ria W (in volgorde van opkomst) –
Van neuken krijg je nog geen kanker
dat leer je op de Drentse matras
als je heet van de naald je mond spoelt
met de taal van dichtersliefde
en of je van de pot gerukt
als je de plaatselijke godinnen aanbidt
hoe ze je aan hun borsten vleien
teder neerdrukken op hun heuvels
van uitzinnig uitzicht
de oren overspoeld met de hoogste
toon van diep verleiden
alsof je een droogkloot een worst
voorhoudt het vel afstroopt en
schijven snijdt plakken die aan je lijf
gaan hangen als een slap condoom
staan de leden stijf
niet van angst voor de ruggenmergtering
nee stervensbereid in een vuist vol droom
© FT 2014
Merik van der Torren: ‘U lijdt aan betrekkingswaan…’
Deze keer voor pomgedichten dit lichtvoetig pantoum, groet, Merik
Opzet
Neem me niet kwalijk meneer;
Ik deed het niet expres.
Het was geen opzet, deze keer,
Ik ben anders goed bij de les.
Ik deed het niet expres,
Op uw kleine teen gaan staan,
Ik ben anders goed bij de les,
U lijdt aan betrekkingswaan.
Op uw kleine teen gaan staan
Om u speciaal te pesten,
U lijdt aan betrekkingswaan
En werkt u lelijk in de nesten.
Om u speciaal te pesten,
Bij het stoplicht, op de stoep,
U werkt u lelijk in de nesten
En trapt in de hondenpoep.
Bij het stoplicht, op de stoep,
Neem me niet kwalijk meneer,
U trapt in de hondenpoep,
Het was geen opzet, deze keer.
Merik van der Torren
DE SCHANDE – BOOT 46 – Pride Amsterdam – Trans commissie – SCHANDE! het verhaal van ROOS KOHN – nu met een lieve invoelende reactie van DOLLY BELLEFLEUR
DE SCHANDE
BOOT 46 – Pride Amsterdam – Trans commissie – SCHANDE!
het verhaal van ROOS KOHN –
Roos maakte gisteren haar poëziedebuut in BAR JOOST in Amsterdam Oost onder de maandelijkse bezielende leiding van Catelijne – spiegeltje op spiegeltje af – de dichter van dienst schrijft een gedicht op een spiegel die in Bar Joost een maand mag flonkeren en wordt na een maand weer afgelost door een andere dichter van dienst. de poézie altijd opgeluisterd door een singer songwriter.
Ik zei hoi ROOS je bent vandaag openbaar kunstbezit – weet je wel toch – ‘ja openbaar kunstgebit pom’ was meteen bijna berlijns brutaal het antwoord. het optreden van Roos was bijzonder – het gedicht op de spiegel gaat over een mugje. langzaammaarzeker werd het Bar Joost gebeuren toch een after-pride-party met als stralend middelpunt ROOS!
Maar haar verhaal over de pride parade was o zo pijnlijk. ze had 50 euro betaald om mee te varen op BOOT 46 – de trans commissieboot. bij aankomst in een prachtige jurk werd Roos gemaand de boot enkel te mogen beklimmen in transkleuren – babyrose/babyblauw/ en babywit. ROOS wees op een speld die ze droeg in de gewenste kleuren maar dat was de organisatie te min.
GEEN PRIDEKLEUREN maar TRANSKLEUREN dat werd verordend. eigen kleur eerst!
Roos vroeg HAAR geld terug – er werd over en weer door de bestuursleden van boot 46 geschreeuwd: “GEEF HEM ZIJN GELD TERUG”. een opmerking die nogal gevoelig ligt in de transwereld.
Het werd ROOS te gortig. ze deed haar jurk uit – het ondergoed ging uit – Roos was aan verkoeling toe – en sprong pardoes het water in om geheel verfrist weer via een trappetje “voor 5000 mensen pom” de kant te bereiken. de handhavers zagen in dat een aanhouding van een transpersoon op de pride niet echt was zoals het hoort. gelukkig maar. dan blijft de rel beperkt tot dit stukje – anders had maandag amsterdam in brand gestaan.
is de organisatie nog van plan om aan ROOS excuses aan te bieden – dat is even nu wel de vraag.
