pomgedichten.nl

dank aan alle dichters die het jaar 2022 openden op pomgedichten punt nl – het pleidooi van Anke Labrie om te blijven en te mogen dromen omhangen we – zo in het begin van het jaar – met goud. dat 2022 een droomjaar zal zijn. zal worden. Anke schreef een droomgedicht. van harte gefeliciteerd.

• MAGDA HAAN – samen in inkt zwemmen
• RIK VAN BOECKEL – elke boom heeft zijn wortels
• CARTOUCHE – Het enige echte naakte
• FRANS TERKEN – elke dag weer
• IEN VERRIPS – als koeien konden vliegen 
• ANKE LABRIE – mooie dromen
• MAX LEROU – wie maakt me los
  

wie wint de eerste in 2022 maar toch ook weer de enig echte en vanzelfsprekend virtuele poëzie trofee op pomgedichten punt nl?

de dichters geheel vrij qua thema – as het maar wel poëzie is meneer wollufsen! roept buurvrouw aan de overkant hier in de jordaan op drie hoog achter. want poëzie doet leven! zo is het buurvrouw Bettie – wat zouden we zijn zonder poëzie? en de winnaar mag bij mij een koppie koffie komen halen hoor – zet u dat er maar gerust bij meneer wollufs. dat zal ik doen Bettie.  of ze dat doen weet ik niet want dichters zijn bescheiden mensen Bettie. en ze houden zich  altijd aan de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

even terug naar 2016

POMgedichten presenteert de donderdag column:

VON SOLO, FEAR AND LOATHING IN POWEZIE LAND!!!

Openhartige openbaringen van de Jeff Koons van de vaderlandse powezie.

Afgelopen avond stond er een vriend van ons voor de deur. Hij kwam terug uit Duitsland waar hij vier dagen was gaan hiken met ‘de mannen’. Hij kwam zijn zoontje halen dat heel even bij ons logeerde. Ik vroeg hem of hij een bord mee at, opdat hij kon vertellen over zijn uitstapje. Dat zinde hem wel. We zaten aan tafel maar zijn verhaal kwam niet goed van de grond. Toen ik nogmaals een poging deed hem aan de praat te krijgen en vroeg hoe het was geweest antwoordde hij: ‘Drie dagen lang heb ik mijn zinnen af kunnen maken. Dat is wel anders met kinderen in de buurt.’

Deel 129. Wij onderhandelen niet met terroristen

In Amerikaanse retoriek is het gemeengoed dat er niet onderhandeld wordt met terroristen. De reden hiervoor is dat zij het immers toch slecht met je voorhebben en beter vernietigd zouden worden. Onze regering zit daar niet veel anders in. Ben je niet met ons, dan ben je tegen ons. We betitelen terroristen ook als terroristen. Vroeger had je nog vrijheidsstrijders en dergelijke, maar nu is elk militant afwijkend gremium een terroristische groepering.

Kinderen zijn ook kleine terroristen. Ze hebben een sterke ideologie die er enkel op gericht is hun zin te krijgen. Ze zullen geen middel of moment onbenut laten om hun doelen te bereiken. Alle praktische en emotionele vaardigheden die ze ter beschikking staan zullen ze aanwenden om te krijgen wat ze op dat moment het liefst willen. En alles is wat dat betreft nooit genoeg. Ze zijn ook altijd als dreiging aanwezig. Dat is één van hun krachtigste wapens. De immer aanwezige mogelijkheid dat ze roet in het eten van hun ouders gaan gooien. En vertel me niet dat ze zich hier niet bewust van zijn. Zelfs als ze nergens zin in hebben is het hen nog van meer nut de activiteiten van hun ouders te saboteren dan deze rust te gunnen. Er moet immers altijd die dreiging zijn, dat weet elke rechtgeaarde terrorist.

De opmerking van mijn vriend dat hij zonder kinderen drie dagen lang wèl zijn zinnen had kunnen afmaken in een gesprek geeft een trend onder de huidige opvoeders aan. Als een kind spreekt wordt er geluisterd. Ook als dat betekent dat een volwassen gesprek daardoor grondig aan gort geholpen wordt. Vraag me niet waarom dat tegenwoordig de mores is. Vroeger had ik als kind gewoon mijn mond te houden als me niets gevraagd werd. Te zwijgen als volwassenen aan het praten waren. Dat werd me perfect duidelijk gemaakt. Daarvoor was onder de toenmalige volwassenen voldoende draagvlak en consensus. Nu niet meer. Stel je een situatie voor waar drie kinderen en evenveel volwassenen een avondmaaltijd nuttigen. Als volwassene probeer je een volledige volzin over te brengen op een andere volwassene. Maar na vijf woorden begint zijn afstamming te zeuren dat het drinken wil. Dan moet je niet denken dat dat kan wachten. Je bent meteen het oogcontact met je gesprekspartner kwijt. Als je geluk heb krijg je de kans om als een SBS6 serie nog een keer opnieuw te beginnen. Waarschijnlijker is dat de communicatiebehoefte van de infantiele terrorist je poging tot een gesprek vakkundig getorpedeerd heeft. Gisteren viel me dan ook de zin in: ‘Wij onderhandelen niet met terroristen’. Deze sprak ik aan tafel ook uit. Oneliners pogen nog wel eens aan te komen tussen het kinderrumoer door. Ze sterven echter ook weer snel weg. Maar het zette me wel aan het denken.

Met terroristen wordt tegenwoordig dus niet meer onderhandeld. Terroristen hebben hier van geleerd en kapen heden ten dage dan ook geen vliegtuigen meer. Ook ontvoeren ze geen groot industriëlen meer of plegen gericht aanslagen op leidende politici. Nee, terroristen blazen zich liever anoniem op. Geen discussie nadien mogelijk. Vooraf ook niet. Onderhandelen heeft immers toch geen zin. Dat wisten de treinkapers op De Punt achteraf ook. Maar dan kinderen en de terreur die ze op de communicatie van hun ouders uitoefenen. Wat gebeurt er als wij niet meer met hen onderhandelen? Dat zou tot gevolg kunnen hebben dat zij daar ook hun tactieken op zullen aanpassen. Dat ze in het geheel stoppen met communiceren. Weglopen voor zaken. Gewoon ongevraagd gaan doen. Of erger.

Onder de streep denk ik dat terroristen net vervelende kinderen zijn en kinderen die vervelend zijn, zijn net kleine terroristen. De enige manier om daar mee om te gaan is ons er boven te stellen. We moeten onszelf in ieder geval niet in de rol van gelijke stellen. We moeten ons realiseren dat we het best de rol van sluwe diplomaten kiezen. En de beste kaarten in handen hebben. We hebben meer verstand. Meer ervaring. En uiteindelijk kunnen we net zoveel gelijke rechten veinzen als we willen. En we mogen niet vergeten dat wat een kind doet, wij ook mogen. Als zij smerig spel spelen, dan mogen wij dat ook. Als we dat maar onopgemerkt doen. En dat geeft ons het voordeel. Wij kunnen ons namelijk als zowel kind als volwassene gedragen. En ten slotte moeten we ons er van bewust zijn dat wij onder de streep degenen zijn met de absolute macht. Deze moeten we verpakken in fluwelen bokshandschoenen. En ik denk dat bovenstaande ook meteen de verklaring is dat onze kinderen de macht hebben overgenomen in de ether. We vinden dat we transparant moeten zijn. Handelen op basis van gelijkheid. Want zo ga je met je kinderen toch niet om. Nee, en of niet! Opvoeden is liefde en oorlog tegelijk. En in liefde en oorlog is alles geoorloofd. Kinderen moeten kunnen verliezen op jonge leeftijd om later te leren winnen. Gun ze dat. Neem mijn advies ter harte en deze war on terror gaat u als ouder winnen. Voorlopig…

Met de meeste hoogachting; krijg de tyfus,

Je ex.