Het is tien uur in de avond. Aan het aanrecht sta ik de broodtrommeltjes voor de kinderen en mezelf te maken voor de volgende dag. Uit mijn iPhone klinken de klanken van één van de mooiste liedjes aller tijden: ‘Go your own way’. De zoete stemmen die deze klassieker coveren zijn van Wilson Philips. Een meidengroepje uit de jaren negentig. Eén of twee van de meiden was de dochter van Brian Wilson van de Beach Boys. De andere vader heette Philips. Zo’n niets zeggend bandje waar na 1993 niemand ooit meer wat van gehoord heeft. En in mijn keuken klinken die stemmen van vroeger.
Op vier januari hadden we de gehele familie van mijn moeders kant over de vloer voor een nieuwjaarsborrel. Ik leidde iedereen trots rond door ons paleis. Zo ook mijn homo neef en partner. Hij was wat voller dan dat ik van hem gewend was. Achteraf hadden we het erover dat het hem eigenlijk nauwelijks af te zien was, dat het heel slecht met hem ging, ondanks de meedogenloze ziekte in zijn bloed. Toen ik jong was, hadden wij als gezin zijn huis in Delft aan de Buitenwatersloot ooit weleens mogen gebruiken als uitvalsbasis voor een dagje Delft.
Toen heb ik voor het eerst bij de Buenos Aires op de Peperstraat Argentijnse steak heb gegeten van de houtskoolgrill. Het heeft de maatstaf gezet voor gegrilld vlees voor de rest van mijn leven en ik zou er negentwintig jaar later zo weer gaan eten. Ook dat ik met mijn vader de kroeg in ging, terwijl mijn moeder en acht jaar jongere zus al naar huis gingen. Dat ik toen een ‘Satan’ en een ‘Vondel’ gedronken heb bij Bierhuis De Klomp. En dat het leek of er gras op de gracht groeide toen we in de voornacht terug op kot liepen. Mijn vader ging slapen. Ik droomde me wakker. Alles dat nog beginnen moest. En het moment kon zich elk ogenblik aandienen. Stiekem doorzocht ik de koelkast en vond nog wat kleintjes pils. Doorzicht de Cd-collectie en zette Wilson Philips op. Tot de muziek op was en het bier klaar.
Ja. We hadden vaker bij de Argentijn moeten gaan eten en ik zou met mijn vader ooit weer eens de kroeg in moeten. Beloftes die je jezelf altijd maakt. Terwijl je kinderen naar Ariana Grande luisteren.
VON SOLO DICHTER, PERFORMER, COLUMNIST EN CINEAST www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl En volg VON SOLO ook op Facebook, Twitter en LinkedIn!!!
Share This:
Gepubliceerd door Pom Wolff
Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman.
In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes.
Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'.
Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.)
'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.
Bekijk meer berichten
