de wandeling door de polder afgerond. achter de regenwolk aan. droog gebleven. genoeg tijd voor contemplatie. dank aan alle dichters voor de troostrijke woorden. in het commentaar heb ik aangegeven hoe naar mijn idee woorden van troost in poëzie het beste zouden kunnen werken. ik kies vandaag voor het gedicht van Petra Maria. Petra Maria goud. onder haar gedicht de redenen waarom. van harte!
later weer
misschien morgen
net alsof
verwachtingen slapen
gewoon zo’n dag
je weer koffie drinkt
de zon staat laag
maar lege handen
noem het niet meer
verloren
alsof geluk is geweest
breken kan altijd nog
of alleen vandaag
vooruit dan maar
petra maria
–>
ik lees bij petra maria wel die directheid van de eenvoud die bij het gevraagde thema aansluit: ‘ik wil sterk zijn en breken doe ik alleen in stilte…’ – dat er weer koffie gedronken kan worden, een eenvoudig beeld – dat er niet meer is dan dat je er met lege handen bij staat (net als de dichter) en je koffie drinkt. dat er een gewone dag is die nooit meer zo gewoon kan zijn als de dagen samen eerder. geen opsmuk alleen goede raad die geen goede raad kan zijn – laat het maar gaan zoals het gaat. of zoals het nog niet gaat. de dichter bescheiden in de gekozen woorden in de wetenschap dat die woorden slechts heel in de verte een beetje van betekenis kunnen zijn. in gelatenheid geschreven. de gelatenheid beschreven.
- Ditmar Bakker – Mijn liefde ligt eenvoudig in de hand
- Rik van Boeckel – nu zwijgen de dagen verlaten
- Frans Terken – je staat er
- Petra Maria – de zon staat laag maar lege handen
- Cartouche – zo zielsveel, zo ziek van liefde
- Anke Labrie – eindelijk sta je voor zijn kledingkast
wie wint de enige echte virtuele vrij naar de regels van de dijk – ik wil er graag voor je zijn – met een lied een gedicht – wie wint de – voor alle mensen die sterk zijn en alleen in stilte breken – trofee op pomgedichten?
even overwogen ja of nee – maar het is ja geworden – ergens in februari schreef anne hardeman mij- ‘ik wil sterk zijn en breken doe ik alleen in stilte…’ – woorden van deze sterke zeeuwse – sterk zijn toen voor haar lammie nog, begin mei overleden. dichters zijn er ook voor de troost. een troostrijk gedicht – troostrijke woorden graag voor alle mensen die sterk zijn en alleen in stilte breken – ja graag deze week die woorden op pomgedichten punt nl. u kent de regels van de zondagochtendwedstrijd: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
de dagen die
wat het mooiste was toen
tussen weet ik hoeveel mensen
er was niets
geen decor en geen verleden
behalve jij en ik
en het gras waarop we zaten
de dagen die niet over gingen
de dagen die een leven werden
pom wolff
In een fraai kistje, ingelegd met goud
of parels, edelstenen, zit het niet;
op slot en zonder sleutel toevertrouwd
aan een geliefde: nee. Mijn liefde bied
ik ook niet met een ring die vlechtwerk vergt
als liefdesknoop die voorts werd gegraveerd
met ‘altijd samen’, wat de bron herbergt
van een gekmakend denken, aangeleerd.
Mijn liefde ligt eenvoudig in de hand,
geheim noch opgesmukt en ongevaarlijk,
alsof het sleutelbloemen in een mand
of appels zijn, dat bied ik, onbedaarlijk
roepend als kinderen ook doen: “Kijk nou
eens wat ik heb! En allemaal voor jou.”
***[D.B.]
–>
‘troostrijke woorden graag voor alle mensen die sterk zijn en alleen in stilte breken…’ dat was de opdracht. ditmar biedt aanvankelijk een soort ingewikkelde liefdestroost aan de lezer om deze in de laatste regels van het gedicht eenvoudig af te wikkelen. als appeltjes in een mandje. je moet het maar durven een dergelijke vergelijking. eerlijk gezegd weet ik niet of een dichter met ingewikkelde dichtconstructies wel troostrijk kan zijn. ik denk eigenlijk van niet. ditmar biedt zichzelf en de lezer die in wezen geen troost behoeft een poëtisch pronkstukje aan. dat is mijn inschatting. een fijn appeltje ook. een dichter heeft weliswaar een zekere mate van afstand nodig maar als de empathie uit het zicht geraakt dan zegeviert de l’art pour l’art. niks mis mee maar troostrijk: neen.
Herdenking in stille gelatenheid
vertelt verhalen over jouw geschiedenis
waar je was nu nog bent zal zijn
in de echoput van gedachten
we zitten samen op het dak van leven
nu zwijgen de dagen verlaten
danst de trilling van jouw woorden
langs mijn zacht suizende oren
ik lees jouw verzen in de jaartallen
zie de liefste ogen van jouw stille blik
verwonderd verslagen door dromen
in een oogwenk tot mij gekomen.
Rik van Boeckel
22 mei 2021
–>
in de derde strofe komt Rik dichtbij woorden van troost. de aanloop in de eerste twee strofen is ietwat kunstmatig opgesteld. met iets te grote woorden – ‘dak van leven’, ‘echoput van gedachten’. ik ga voor de derde strofe.
Je blaast iemand warmte toe
hij of zij veert weer op
om op zachte voeten te landen
dat herhaal je zeven keren
tot de lucht klaarder ziet
een stuk of wat wolken minder
heb je nog je armen
voor het opvangen gereed
als het vallen te hard gaat
maar je staat er
ernaast en eromheen
dat het tot vast ter been groeit
met twee handen
om het uit de stilte te trekken
rechtop het volle leven in
© FT 22.05.2021
–>
frans vindt in een vergelijking houvast om de troost vorm te geven. daarmee bewust afstand creërend. de zo krachtige woorden ‘ik wil sterk zijn en breken doe ik alleen in stilte…’ verdienen naar mijn inzicht directe invoelende troost en geen poëtische omzwervingen of gymnastische dichtoefeningen.
Tot het eind
zo als die dag, het bed
twee, die bij elkaar
zo zielsveel, zo ziek
van liefde – hoe je brak
Je ogen
hoe ik ze mocht
sluiten, voorgoed
de glimlach
daarbij als tover
op je gezicht
sterren in de nacht
jij maakte ze, ik raak ze
bewaar ze – tot het eind
der dagen blijf je meer
meer voor mij
dan alleen hoofdelijk
aansprakelijk
zo als jij mij maakte
zo onuitsprekelijk
dankbaar
22 – 05 – 2021
Cartouche
–>
Cartouche kiest voor de directe beschrijving van een situatie. maar daar ligt dan wel het gevaar op de loer van laat ik het particularisme noemen. omdat geen situatie het zelfde is. of hetzelfde beleefd wordt. en dan – in particuliere beelden – mist de nagestreefde empathie ook doel.
troost
de meeste tranen zijn nu wel vergoten
de werkelijkheid dringt langzaam door
alle kaarten zijn beantwoord
de laatste rekening is betaald
en de as verstrooid
eindelijk sta je voor zijn kledingkast
je hebt het telkens uitgesteld
dan troost je je ineens met het besef
dat je hier niet alleen staat
miljoenen vrouwen delen dit moment
het geeft je moed de deur te openen
anke labrie
(22-05-2021)
–>
anke beschrijft het resultaat van verwerking. geeft in de laatste strofe de gedachten door die mogelijk kunnen helpen. maar dat is wel de vraag als de verwerking bij de lezer zich in een ander stadium van verwerking bevindt. het beeld van de kledingkast en de aarzelingen daarbij zijn voor iedereen navoelbaar
en daarin ligt de ware troost. in wezen in onmogelijkheden. korte aanvulling: hier zie je geëtaleerd dat de kracht van een gedicht toeneemt als je weglaat. de derde strofe juist bedoeld als troost kan vervallen en maakt het gedicht troostrijker:
de meeste tranen zijn nu wel vergoten
de werkelijkheid dringt langzaam door
alle kaarten zijn beantwoord
de laatste rekening is betaald
en de as verstrooid
eindelijk sta je voor zijn kledingkast
je hebt het telkens uitgesteld
Hoe het een springkussen is
Je blaast iemand warmte toe
hij of zij veert weer op
om op zachte voeten te landen
dat herhaal je zeven keren
tot de lucht klaarder ziet
een stuk of wat wolken minder
heb je nog je armen
voor het opvangen gereed
als het vallen te hard gaat
maar je staat er
ernaast en eromheen
dat het tot vast ter been groeit
met twee handen
om het uit de stilte te trekken
rechtop het volle leven in
© FT 22.05.2021
stil maar laat maar
later weer
misschien morgen
net alsof
verwachtingen slapen
gewoon zo’n dag
je weer koffie drinkt
de zon staat laag
maar lege handen
noem het niet meer
verloren
alsof geluk is geweest
breken kan altijd nog
of alleen vandaag
vooruit dan maar
petra maria