Effe de zon opzoeken
Er even uit zijn
Je horizon verleggen
Andere cultuur snuiven
Je grenzen verleggen
Uit je sleur komen
Ik kom nooit in een sleur, want als dichter en columnist, mensenredder, partner van een grijsharige professor-achtige man en verse oma heb je nooit een regelmatig leven. En in mijn dagelijkse leven verleg ik ook regelmatig mijn grenzen. Aangezien ik in Amsterdam woon, snuif ik de culturen van 186 verschillende culturen, dagelijks en met grote gretigheid, want medemensen fascineren me. Meer dan alle dingen die ik leuk vind om te doen, vind ik het fijn om mijn horizon te verleggen en andere mensen te leren kennen in hun element en met hun passies. De verschillende verschijningsvorm van het zoogdier mens levert al sinds mijn jeugd een onuitputtelijke bron van vermaak en ik leer nog elke dag bij. Om een andere horizon dan Amsterdam waar te nemen, nam ik mijn lief mee naar zee. Zodat hij er even uit zou zijn, want hij zit het liefst achter de computer of iPad, in boeken en op andere elektronica uit te zoeken hoe de wereld in elkaar zit.
Aan zee wil hij nog wel eens in een zeldzaam waargenomen staar stand gaan en zie je duidelijk ontspanning optreden, tot zich een nieuw vraagstuk in zijn brein voordoet dat om verdieping vraagt en hup daar komt weer een apparaat tevoorschijn waarmee hij contact kan leggen met allerlei wetenschappelijke sites. En dan moet hij ook uit het frêle zonnetje, want anders kan hij niet goed lezen, wat er op het schermpje staat. De zon opzoeken dat doe ik dan wel. Ik wentel me met een goed boek, in de oktoberzon en laat in de wind gelegen een echt zonnebad ontstaan, waar ik blij en vrolijk van word. Als er dan ook nog zee in de buurt is, ben ik zo blij dat ik wel vijf jaar oud word en dans, spring, huppel en jump in de mediterrane blauwe golven. Gadegeslagen door mijn professor die onder een boom, de wereldproblemen op lost. En ook bespied door andere badgasten, die als reusachtige walvissen, de smalle stoelen doen kraken. Want ja, een volwassene die er oud uitziet en toch jong doet, is de moeite waard om een paar woorden geroddel aan te wijden. Met Engelse mensen is dat nooit het geval, die vinden het ook leuk, als je different bent dan de flock. Zelfs op vakantie zie je Hollanders, met driftig samengeknepen billen, zo gewoon mogelijk proberen te doen.
(Behalve als er teveel all-inclusieve alcohol in zit, dan zie je weer iets té gênante toestanden, die ik hier liever niet bespreek, want ik hou het graag netjes.)
In deze korte break vakantie was er drie dagen regen, die niet voorspeld was, dus de verontwaardiging liep hoog op bij de vakantiegangers op ons resort, alsof het weer hen persoonlijk iets had aangedaan. Voor mij, als mensen observeerder was het een groots genoegen om te zien hoe mensen zich dan plooien en schikken en proberen “er nog iets van te maken”.
Er werden onmogelijke vriendschappen afgesloten en er werd driftig gezocht naar kaart en rummycup partners. Het werd een heftig gekakel in de veel te kleine hal van het hotel. Voordeel voor ons was dat het buiten stil was en ook de nacht activiteiten werden binnen georganiseerd, zodat we ongestoord konden slapen. Het muzikale talent, van het vermaak dat was ingehuurd, kwam niet verder dan van een hele slechte bruilofsband, met een vast, saai en oud repertoire bestaande uit tweederangs hitjes uit de jaren tachtig. Toen was ik net nog jong en mooi. En hou er soms van om aan die tijd herinnerd te worden, maar dan wel graag de originele hits of mooie versies van mijn jeugdmuziek. Gelukkig viel er genoeg te genieten. Kijken naar dansende mensen maakt vanzelf wel vrolijk en geeft gezelligheid, toch?
Ik was dus even weg, om thuis gewoon lekker door te kunnen gaan met genieten van wat is, wat was en nog gaat komen. Mijn vakantie was kort en krachtig. Zon én regen, mooie boeken en prachtige landschappen en de zee, altijd weer de zee.
Nu nog hopen dat het vliegtuig ons veilig thuis brengt, zodat ik kan doorgaan met wat ik het liefste doe. Leven.
10 oktober 2019
©Lisan Lauvenberg
