Je was twaalf en uit een oranje bol mocht je een paar ogen snijden de neus verminken
Dear Pom Vorige week in onze rubriek had ik het over het hogere hallelujah van mezelf. Vandaag gaat het om mijn lagere hallelujah. Het voortdurende gereis van een ouwe rotbrommer achter de jongens aan. Welk peilloze energie, als ik daar nu aan terugdenk rollen de tranen van het lachen over mijn gezicht. Veel plezier met:
Sint Maarten
Je was twaalf en uit een oranje bol mocht je een paar ogen snijden de neus verminken en van de mond maakte je een afgrijselijke lach achter drie tanden giechelde een theelichtje.
Je was twaalf en verdwaalde (het kleine lampje in de bol ook ook) poink poink trommelden je laarzen het trottoir was bezaaid met versnaperingen vele wikkels voelden zich zonder lijf en rilden
Je was twaalf, je verloor je sigaretten je was net ongesteld geworden één borst was zo groot als een pompoen er groeiden haren tussen je benen je zou er morgen iets onmiddellijks mee doen
deze week het commentaar wat steviger bij de ingezonden werken. Dank aan de dichters voor het ingestuurde werk. let wel het commentaar is niet veel meer dan een persoonlijke aanduiding van een min of meer geoefend lezer – of zoals de VKcriticus kees fens het ooit formuleerde – een leeservaring een plaats geven in een geheel van eigen leeservaringen. het aangereikte thema iets moeilijker dan verwacht schat ik in – prachtig gelezen door Wen van der Schaaf. in eenvoud verwoord in die prachtige derde strofe van Anke Labrie! Goud! Van harte.
hoe zij elke lijn in zijn gezicht al gegraveerd had in haar marmeren hart
hoe er die nacht in zijn blik ineens iets was wat haar deed blijven
–> een kleinood. de derde strofe met die heerlijke relativering.
Frans Terken: de aanblik die blijvend ontroert
Petra Maria: in tomeloze verwondering
Rik van Boeckel: verzonken in de wee van weemoed
Cartouche: zag ik u in al uw naaktheid voor mij
Anke Labrie: noem het minstens een poging tot
Ien Verrips: of ik het was die huilde aan je graf
Erika De Stercke: gisteren is een herinnering
(…) en dan vertrok u -toen het klaar was- uw gezicht ontroerde mij
-en toen het afscheid daar was:
ik steels over mijn schouder keek en geen stap meer zichtbaar bleek wist ik niet of u wel waar was of dat ik u verzon in mij (…)
Wen van der Schaaf
wie wint de enige echte virtuele – naar een regel van Wen van der Schaaf – ‘uw gezicht ontroerde mij’ trofee op pomgedichten punt nl?
dichteres, theatermaakster en theaterdier Wen van der Schaaf schonk de mensheid prachtige regels ter inspiratie zeker. ook op pomgedichten punt nl deze week. met de regel ‘uw gezicht ontroerde mij’ biedt Wen ons én de mensheid een zó persoonlijk en zó algemeen menselijk gevoel dat elke dichter zijn eigen woorden bij dat ene unieke gezicht zal vinden. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
foto: Ben Kleyn
wat is het toch dat deze stem ongeacht welk woord van elk woord weer warmte maakt
echt mooi hoeft niet beschreven is in zich mooi geweten en gekend
pom wolff
Het laatste vuur (voor H.)
Hoe kort het oplichten in doffe ogen alsof het vuur van jaren in ons midden weer opflakkert en nog even smeult
niet een vertrek zoals afgesproken de weg die wachtte schoof onder je vandaan op route 66 nam je een afslag te vroeg
dat het na dagen gedaan was het bloed in volle omloop weggespoeld het laatste vuur in een stolsel gedoofd
zo droegen we je de oven in op het netvlies de pret van een kwinkslag de aanblik die blijvend ontroert
–> een gedicht met pijn en afscheid – “zo droegen we je de oven in” – laat weinig ruimte voor het leven nog – een terugblik, een herinnering – hoe het leven was – het gezicht lijkt uit het leven weggeslagen – de dichter noteert het noodlot.
onze dagen
leven loom nu wij langs drijven als wolkjes boven diepe zee
pas als ik stilsta je hand proef in de mijne
de zucht van jouw verlichting nu alles meegaat in tomeloze verwondering
breekt het schijnbaar dunne laagje verzet
morgen zie ik jou wie je blijft
petra maria
–> een min of meer vaag symbolisme getroffen in woorden die mee zweven op wolkjes. wolkjes, verlichting, verwondering. ik mis toch hier de echte ontroering. “Uw gezicht ontroerde mij” – die harde regel die door de dichter in je gezicht wordt geslagen – ja die mis ik.
De scheidslijn
Jouw gezicht met liggende rimpels zingt de tijd van liefde voorbij
een zachte traan spreekt de wang toe ooit gekust door de lust van listige lippen
waterige ogen drogen in het licht van langzame lucht en draaiende wind
zo waait het afscheid mij tegemoet verzonken in de wee van weemoed
laat ik de traan schuldig en geduldig naar de overkant van de scheidslijn gaan.
Rik van Boeckel 10 april 2021
–> een gedicht met veel voorbij en heel veel water. te veel water wat mij betreft. de wee van weemoed helemaal uitgeschreven tot de woorden erin wegvloeien.
Opslag
Toen u mij nader kwam vanuit de beslotenheid van uw zaak uw oogopslag en de hand op het papier zag ik u in al uw naaktheid voor mij als waren we bestemd om de liefde een gezicht te geven
waar taal enkel nog obstakelt
doorgrondde ik uw diepste wateren met open mond en opgesteven lendenen dronk, verzonk ik in zonneglans – uw glimlach vonkte lava-as en edelsteen- ik was niet meer dezelfde als voorheen – toen ik u verliet
en omkeek wist ik voorwaar en vast dat dit twee zwevende ribben tot leven had verdicht dat ik u kende van kaak tot schaam, been en vel hoe deze stap, onorthodox, mij onherroepelijk in u verzinnen, mij voor altijd zou verzonnen
nu wij elkaar eenmaal als huid en haar hadden weten te ontroeren in een oogopslag
10-04-2019 Cartouche
–> Cartouche dacht – ik doe maar eens oudje. vindt die wolluf zijn eigen commentaar van toen niet terug – dan kan ik hem eens flink te grazen nemen en hem wijzen op de verschillen. zegt wolluf natuurlijk: het is voortschrijdend inzicht meneer de dichter. ik haak af waar de taal ‘obstakelt’ – onvoorstelbaar – ben je zo een goed dichter schrijf je die eerste wereldstrofe – bijna reviaans mooi – nee mooier nog – kom je aan zetten met ‘obstakelen’. en daarna wordt het het niet beter – zakt de dichter in zijn eigen moeras van een teveel aan woorden. zou hier het strafrecht gelden dan zeg ik: een gevangenisstraf van tien jaren zonder aftrek van voorarrest.
voor wie niet begrijpt dat een gedicht af is en niet mooier kan in alle rust en eenvoud en schoonheid als het zo is geschreven:
Toen u mij nader kwam vanuit de beslotenheid van uw zaak uw oogopslag en de hand op het papier zag ik u in al uw naaktheid voor mij als waren we bestemd om de liefde een gezicht te geven Cartouche
ik zie de kralen die je hebt gedragen de ringen aan je hand de woorden op je mond bestorven als een afdruk gevonden in het zand
ik stel me voor dat ik daar lig geen vlees meer op mijn botten ’t gebit als grijns in mijn gezicht de holle ogen met de blik naar boven
als jij kon zien zag je me aan vroeg je je af wie of ik was mijn naam misschien en of we wat te praten hadden of ik het was die huilde aan je graf.
Ien Verrips
–> wie dit gedicht leest slaapt slecht. nachtmerries rijden door het slaapkamertje van de lezer. moet je kijken hoe ze daar ligt. mijn god en dat onder mijn bed – hoor ik de zwetende lezer al uitroepen bij het wakker schrikken. dit is een film die je niet wil meemaken – kijk daar legt oma!
op de een of andere manier is dit gedicht net ietsje te direct. komt in ieder geval bij mij zo binnen. moet wel aan mijn rust toekomen graag – nog net voor mijn dood ja.
vandaag
hoe de wereld tijdens een regenbui lacht we stralen naast bloemen aan het raam
met onze grote mond het moment van bekoring in druppels vasthouden
bij een cirkel die zonder passer perfect volgens wensen is afgelijnd
ook een bubbel kan breken wanneer de kelken moegestreden buigen
gisteren is een herinnering, we lonken naar de wolken van morgen
Erika De Stercke
–> en wat heeft Mevrouw De Stercke vandaag te melden? welke mannen worden nu weer aan het spit geregen? – varkens zijn het die mannen – zo kennen we Erika. maar zie eens daar – vandaag is het anders gesteld met onze Erika. lachende regenbuien, stralende bloemen, druppelende bekoring, moegestreden kelken.. … ik weet niet wat er aan de hand is in huize Erika maar als regenbuien lachen dan drijven vreemde luchten over daarachter in Gent.
De onderlinge gedachten van vandaag, verven met chocolade en een kop goede koffie… Het ligt vast aan al die paaseitjes…
De verleiding van chocolade
Chocola is geen snoep, maar gestold verlangen dat zich aanbiedt (Pay-Uun Hiu)
chocolade zo klein en zo onschuldig, ligt zomaar opeens op je tong en voor je het weet, raakt ook je weerstand voorbij het smeltpunt waarin de vaste fase van de chocola overgaat in de vloeibare fase. Dat verrukkelijke omslagpunt waarop plotseling de bruine romige massa warm over je tong spoelt. Dan is er geen houden meer aan, dan rest alleen nog maar totale overgave.
Na het Sensueel zwart van mezelf gecombineerd met De zoete verleiding van de ander en de mailwisseling van gisteren en vandaag met een even hoog verslavingsgehalte dwarrelt de verleiding van chocolade door mijn hersenspinsels en laat niet meer los, maar brand de magische aanblik van mooi mannelijk naakt kunstzinnig beschilderd met chocolade op mijn netvlies voor ook maar gezien te zijn. Mooi geschilderd met kleine kwastjes en echte chocolade vol liefde au bain marie verwarmt al roerend in de pan tot de juiste romige zachtheid verkregen is, om na het aanbrengen langzaam op te stijven.
Chocolade lief, pure magie om je aan te bezondigen in combinatie met de smaak van sensueel zwart.
Oma is weer even een kindje We lopen huppelend door
De kroniek van Arnemuiden
Kijk, de klok van Arnemuiden zegt oma als we op de snelweg naar de Winter Fair rijden. Eenmaal aangekomen stijgt haar enthousiasme alleen maar meer Kijk, hier speelden we altijd Even kijken in dat steegje Zo zeg, er is zoveel veranderd Met een glunderende blik lopen we verder Hier woonde ik, nummer 39, met mijn moeder We komen aan bij het volgende plekje Kijk, hier stond ik elke zondagavond met opa op de parkeerplaats Oma kijkt me lief aan We lopen door Kijk, hier ging ik wel eens frietjes eten met opa Hier zat vroeger ‘Het Wolwinkeltje’ En kijk, hier speelden we ook altijd Oma is weer even een kindje We lopen huppelend door Van de Winter Fair komt niet veel meer terecht We lopen via ‘waar eerst de Groenteboer zat’ terug naar de auto Oma rijdt zingend weg Met het lied van Arnemuiden En ze kent nog alle woorden
Het was de inwoners van oud zuid in amsterdam al vaker opgevallen de laatste tijd. Het heen en weer van de oude dichter met de lange jas van der Torren. Dan weer liep hij met een potje pindakaas over straat, dan weer met een potje jam. En dat dan drie keer in een uur. steeds weer die pindakaas steeds weer die jam. Wilde de oude dichter met de lange jas soms de pindakaas de poëzie insmeren? Wellicht ook de jam? Het was het gesprek van de dag. ‘Goede morgen – wat een weer vandaag – heeft u hem al zien lopen met de pindakaas?’ – de ochtendbegroeting van buurtgenoten onder elkaar.
En ja hoor daar kwam de oude dichter met de lange jas al aangeschuifeld. Dit keer met jam. Uit welingelichte kring, beschikt de site pomgedichten punt nl inmiddels over adequate berichtgeving: de oude dichter met de lange jas zelf heeft een verklaring op papier gezet voor zijn opmerkelijk dagelijks handelen – om dit verhaal in een juist daglicht te bezien moet de lezer weten dat de Gall en Gall in het plaatselijke winkelcentrum is gesitueerd tegenover de appie waar de potten jam en pindakaas niet aan te slepen waren:
Hoi Pom, Soms slaat het hoofd van deze oude dichter op hol bij een charmante juffrouw. Voor pomgedichten. In de bijlage, groet, Merik
Aan de kassajuffrouw van Gall en Gall
“ U ziet er goed uit met uw mondkapje en leren schort.
U heeft mooi krulhaar en een spannend figuurtje in die strakke spijkerbroek.
U rekent niet te veel. Wat zou u zeggen van een foto-shoot bij mij thuis ?
een vreemde stad die maanden duurde lange straten met huizen die op je vielen
ergens op heel hoog ernstig en bedrukt klein en ingetogen leerde hij zo nu en dan eens terug te zwaaien
terwijl ie droomde van buitelen en rennen knikkeren met de druppels op het glas
van kapitein en varen over zeven zeeėn van vliegen in de kleuren van de zonnewind zoals ie later dromen zal van nooit meer opgesloten zeker niet als kind
Omdat het Pasen is, omdat ik iets wil geven uit het hogere halleluja van mezelf.. En daarom Belofte.
Sweet dreams
Karin
Belofte
`t Wordt buiten kouder en de ballerina`s van de zomer maken plaats voor de diva`s van de herfst.
De bolle spinnen walsen op het rag en ergens op de wereld begint Maria Callas een herderslied te zingen.
Het geluid van onze radio draagt ver de stem zingt van haar bladwerk uit ledergebonden boeken mijn mamma gaat de dikke bramen zoeken noemt de krekeltjes cicaden olijfgroen is haar hoed.
En als mijn mamma sterft hoef ik niets van haar te erven ik zal haar lippen verven omdat de engelen in de hemel zo dol op mooie doden zijn.
schier onmogelijke opgave deze week om eremetaal te verdelen. prachtige werken door de dichters – mijn hartelijke paasdank aan allen. het was weer genieten. laten we drie gedichten eruit lichten. de gedichten van Ditmar Bakker:
Hier weet ik dan een wond die nooit meer heelt, geslagen niet door naasten, of hun derven, maar liefde die tot as is en het sterven van wat mooi is; en nooit, nee nooit meer streelt nieuw gras de barre grond…
van Mevrouw Bevelaar
‘8 jaar in 1 keer aftrekken doet pijn…’
en van Babak Amiri
Als je je boeken bedankt en hun schrijvers vervloekt omdat je ze verantwoordelijk acht voor je vlucht …
bijzondere invalshoeken, prachtgedichten, prachtregels en een invoelende pijn bij het scheiden van de wegen. een vleugje weemoed toegevoegd in het gedicht van Babak. mag ik jullie drie feliciteren met paasgoud, paaszilver en paasbrons. van harte!
Hier weet ik dan een wond die nooit meer heelt, geslagen niet door naasten, of hun derven, maar liefde die tot as is en het sterven van wat mooi is; en nooit, nee nooit meer streelt nieuw gras de barre grond: hoewel bedeeld met zaad dat van het hemelsblauw zal erven het gunstigst weer, blijft in de bodem zwerven een schrijnen van oud zeer dat parten speelt.
Werd lente niets dan storm en donderwolk, zou zomer dan verpest door regen zijn, verdroeg ik dat, gelijk het mensenvolk dat neerslaan moet tot stof op ’t aards terrein; maar dat een droom zelfs sterft, is als een dolk tussen mijn ribben, doet voor altijd pijn.
Ditmar Bakker
–> ‘op deze zonderling lichte morgen’ zeg ik petra maria na – ontmoeten we de weergaloze poëzie van Ditmar Bakker – ja hoe een droom kan sterven – hier scheiden de wegen op zijn ditmars verwoestend verwoord. prachtig het licht uit de ochtend geslagen – uit elke ochtend verder geslagen – we duiken de donkerste tunnel in met die ‘pijn voor altijd’. ja zo moet dat in de poëzie. licht is zonderling licht – pijn is onverdraaglijke pijn. hoe gelukkig mogen we met een dichter als ditmar zijn hier op pomgedichten punt nl – dat het een keer gezegd is.
Deborah Bevelaar – Jij noemt het een wonder.
Rik van Boeckel – de waarheid in zachte pacht
Petra Maria – de waarheid is omsingeld
Frans Terken – warmlopen langs de lijnen van waarheid
Ditmar Bakker – nee nooit meer streelt nieuw gras de barre grond
Magda Haan – voorbij normen en waarden
Ton Huizer – niet met die treurwilg
Cartouche – brand en aanmaakhout
Erika De Stercke – en je hoest
Babak Amiri – Als je je boeken bedankt
Anke Labrie – hier nog een kaart om niet te verdwalen
foto: Ben Kleyn
wie wint de enige echte virtuele – hier scheiden echt onze wegen hoor maar we gaan wél verder op dezelfde weg – trofee op pomgedichten punt nl?
alsof het van de poëzie was de politiek – het én én redeneren – het uitbouwen van mogelijkheden, van waarheden en van leugens, de fantasie die alle kanten op kan, het vaste geloof in de waarheid, de waarheid die gecomponeerd wordt waar je bijstaat. Wahrheit und Dichtung zeggen sommige oosterlingen. dat is poëzie! we lezen graag van uw ‘wahrheit’ en van uw ‘dichtung’ dit weekend. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
nou weet ik wel dat het leven in je gaat zitten als houtrot en dat je krijgt wat je verdient
maar jij kan er ook wat van dat het lijkt alsof de waarheid iets van poëzie begint te krijgen de poëzie iets van bedrog
pom wolff
Voor PO
Vannacht groeien we terug naar een oud vergeeld geluk waarvoor wij ons lang hebben ingehouden, de handen gevouwen rond het gebed, al is het stuk.
Jij noemt het een wonder. Maar het is meer een gaasje dat zich aan de wonde hecht: 8 jaar in 1 keer aftrekken doet pijn. Zo blijven we voor altijd samen onderhuids.
Wie zal het zeggen wat er van zo’n verlangen rest?
We zijn al blij met een huid die zich de rimpels wel herinnert, maar nooit de spijt.
DB
mag ik u allen een vrolijk paasei toewensen bij uw paasontbijtje. Deborah Bevelaar idolaat van Pieter Omzigt lazen we op ons aller FB maar nu ook op pomgedichten punt nl – welkom beiden! omzigt direct aangesproken zoals hij zelf anderen direct aanspreekt. en au au au dat gaasje doet pijn. de wonden weer eens gezellig open gereten, het gevraagde thema op een bijzondere wijze verdicht. debbie kan er wat van. hier scheiden onze wegen – het thema – maar dan scheiden de wegen ook bij debbie – zonder terughoudendheid vervliegt het ‘wonder’ in poëzie, de poëzie in pijn. pijn in gerimpeld verlangen – als een appeltje dat te lang op een schaal van verlangen heeft gelegen. als een open wond in de frisse lentewind.
Levenskwansel
De lente lacht niet langer geduld verdwijnt in zielloosheid
de zon schuilt achter wolkentranen het Norremeer dwaalt in gedichten
de politieke zieke levenskwansel danst door dagdromers heen
functies worden opgesoupeerd in het verkeerde onterechte gerecht
de waarheid in zachte pacht tot poëzie verdicht zo nooit verdacht
Rik van Boeckel 2 april 2021
even het norremeer opgezocht – god mag weten waar rik dit meer in al zijn wereldreizen bevoer. maar het ligt om de hoek: Van zuidwest naar noordoost liggen er de volgende plassen: ’t Joppe, de Spriet, de Laeck, de Warckerleede, Zweiland (de grootste plas), het Norremeer, de Eijmerspoel, de Dieperpoel (de meest noordelijke plas), Spijkerboor en Kever (de meest oostelijke grote plas). Ook de vijf kleine plassen ten oosten en zuiden van de hoofdplassen worden nog tot de Kagerplassen gerekend. Het gaat om Sever, de Koppoel, de Kiekpoel of Kleipoel, de veraf gelegen Hanepoel en het Vennemeer. zo we zijn weer bij op eerste paasdag. het woord ‘zielloosheid’ in het begin van riks gedicht is een te nadrukkelijk niet poëtisch woord. maar ja dat is smaak. daarentegen stralen de laatste twee regels van poëtische schoonheid. we weten niet precies wat er staat maar die regels staan als een huis:
de waarheid in zachte pacht tot poëzie verdicht zo nooit verdacht
bij deze regels roep ik uit – ja inderdaad zo is het en niet anders, nooit meer anders. jammer dat het gedicht slechts twee wereldregels kent.
een zonderling zachte morgen luchtigheid overspoelt de stappen in het gareel van de dag
was jij het op die bergtoppen dacht je dat alles langs zou komen als een stoet van bewondering
was jij het die voorbij de openheid als een schiploos kapitein een zee zonder golven bevaarde
op deze zonderling lichte morgen is alles nog niet verloren maar de waarheid is omsingeld
petra maria
–> ook petra’s gedicht kent één wereldregel bij welke alle andere van het gedicht in het niet vallen. dat prachtige: ‘op deze zonderling lichte morgen’- het gedicht verdient dan ook een voortdurende herhaling van deze prachtregel en dan een invulling van alles wat op poëtisch verlichte wijze plaatsvindt ‘op deze zonderling lichte morgen’. hoe een paasochtendje tot een verlichte zonderling lichte morgen te componeren – vraag het aan petra maria en uw paasdag zal u in ‘eenvouds verlichte waters’ toezingen. het is alsof lucebert even oplicht.
Ommetje
Je kunt in een beter lopen winkel je voeten gepast schoeisel aanmeten warmlopen langs de lijnen van waarheid als gaat het door kreupelhout
spelt daar iemand zijn gevonden herinnering dagenlang stappen gezet en gezocht in het doolhof van zijn geheugen blijft hij de werkelijkheid ontkennen
– roep ik je hebt er geen reet van begrepen geef hem een trap onder z’n gat en wijs : hier zit je vergeten hersenweetje –
en kijk zo ligt hij dan zieltogend naar adem te happen alsof door afkeur onder de voet gelopen
wie helpt hem overeind duidt met vaste tred een richting wijst de uitweg – niet naar afgrond of graf
het pieter omzigt ommetje brengt je niet veel verder – op wel zeer poëtische wijze giet frans de harde werkelijkheid van onze vriend rutte om in niet minder onheil voorspellende poëzie. knap gedaan. wie helpt hem overeind – met enig mededogen de vraag gesteld aan het einde van het gedicht. na 13 uren van inhakken op een persoon is rutte wel aan een ommetje toe. wacht aan het einde van de donkere tunnel (het spook) omzigt rutte op. wordt nog vervolgd. gaan we eerst maar even van de ronde van vlaanderen genieten vandaag – frans – ons ommetje.
Scheuren
laten we lopen door de lege straten we zijn abrupt vergeten wie we eigenlijk waren
overstijgen bezwaren groeien vormeloos voorbij normen en waarden
het nu – dat schurend- overgaat in dat – wat had- kunnen zijn toekomst die scheuren vertoont in wie wij toen waren
alleen maar verder lopen tot we de stad verlaten naar onontgonnen gebied
Magda Haan
–> altijd moeilijk en ondankbaar gerecenseerd te worden na een bijdrage van ditmar bakker – een soort noodlot: eerlijk gezegd ontdek ik weinig poëzie in magda’s tekst. woorden als ‘normen en waarden, toekomst en bezwaren’ dragen niet bij aan een poëtisch gehalte van het gedicht. de derde strofe bevalt mij in weemoedig en dramatisch opzicht – begin je gedicht met die regels en maak er een mooi gedicht van:
het nu – dat schurend- overgaat in dat – wat had- kunnen zijn in wie wij toen waren
Dag Pom, Taaldingetje, geen poëzie natuurlijk. Tik een eitje, slobber wat koffie, gewoon door met leven…
Paasgroet, T. Tweespalt
Ik heb het gehad met je schat ik ben het goed zat dat jaloerse gezeik maakt me ziek
ik sliep niet met Truus, niet met Yvonne en al helemaal niet met die treurwilg Monique
jij gaat hier naar rechts en ik ga naar links en na de rotonde zien we wel weer
we leggen het bij of ik hol je voorbij en hopelijk ontmoeten we elkaar dan nooit meer Ton Huizer
–> haha die treurwilg – ton Huizer altijd lachen – mooi in het landschap geplaatst door de poëtisch landschapsarchitekt huizer. de rotonde ook goed gesitueerd in het light verse – nog een kans om de ellende uit de wereld te krijgen anders draaien de hoofdpersonen door in hun eigen gelijk. een van de twee – dat moet hier toch echt vastgesteld – draait tegen het verkeer in. als dat maar goed afloopt – het ongeluk zit hier niet in een klein hoekje – maar draait als een derwishdans om de betrokkenen heen op een rotonde.
Uitgroeien
kleren, jassen, schoenen, gewoonten vergaren, sparen en zoeken wat en wie ons past, verlangen sussen, ons onderhuidse branden blussen
een gaatje vinden een oog, een hand een mond in een veldbed van violen, ons samen voor even neerleggen en doortasten
hoe we bij het scheiden van wit en bont en blauw – onszelf en elkaar alleen maar verder blijven uitwonen in lichaam en in geest bij het strijken van de tijd
aan elkaar geklonken als brand en aanmaakhout doorgaan tegen beter weten in te streven naar vergetelheid
04-03-2021 Cartouche
–> wel heel veel woorden om ‘doorgaan tegen beter in’ te beschrijven. het is teveel vandaag Cartouche. dit is een van de mindere gedichten van dichter Cartouche die bijna elke week hier het goud tracht op te halen en ophaalt. maar zo pakken we geen eremetaal beste man. ik zou zeggen doe de open haard aan – wat brand en aanmaakhout erbij – en stoken maar. het is koud voor de tijd van het jaar. hier scheiden de wegen – je hebt innemende goede en minder goede aanmaak poëzie. (Cartouche zal wel weer in woede ontsteken bij het lezen van webmasters woorden. heerlijk die witheetheid bij de open haard)
buitendeur
hoe je me een bouquet leugens schenkt ik heb je vanaf het eerste moment door
maar geef je mijn interesse en parfum schenk het glas vol, knabbel nootjes
ga met jouw grootste plannen mee, dat er benadeelden zijn, van geen belang
handtekeningen stellen niets voor enkel wat strepen op papier en je hoest
dringt vlot in mijn hoofd binnen dankzij de beste wijn, het mooiste pak
of je lang bent gebleven, ik geloof het niet, naaldhakken zijn doeltreffend
Erika De Stercke
–> ha daar hebben we de oude erika weer met naaldhakken gewapend de mannen tegemoet. ze deugen ook niet of nooit die mannen. kind je hebt gelijk! sla ze neer, prik ze lek! ze verdienen niet beter. het is slecht volluk meneer. in 12 regels worden alle mannen gent uit geslagen en als ballonnetjes doorgeprikt.
Hoi Pom Ik weet het. Met: hier scheiden echt onze wegen…. refereer jij naar de actualiteiten. Maar jouw zin heeft me toch geïnspireerd tot dit persoonlijke niet actuele gedicht. Groetjes Babak
Als je je spullen moet pakken om naar het noorden te gaan Of je gaat naar het westen en je hebt geen tijd om in te pakken
Als je je boeken bedankt en hun schrijvers vervloekt omdat je ze verantwoordelijk acht voor je vlucht
Als je tegen je oma zegt: het is maar voor heel even het is geen Ayriliq en je stiekem afscheid neemt van je beste vriend
Vraag dan nooit om begrip Zij begrijpen het wel Maar een: ik hou van jou kan geen kwaad
Babak Amiri
–> in eenvoud weergegeven het thema – het scheiden van de wegen – maar hier dan in de vorm van een min of meer gedwongen afscheid. mooi klein gehouden met een lief en weemoedig advies tot besluit. je hoort de zanger in de verte in zachte klanken de woorden van pijn zingen: melancholie van een treurig gemoed.
‘je dacht zeker dat ik helemaal blind was’ dan heb je vast mijn bril niet gezien al leek die lichtrood het was zeker geen roze
hier scheiden dus onze wegen
jij neemt het fietspad ik neem de snelweg
hier nog een kaart om niet te verdwalen vouw hem wel uit voor alle details bij vluchtwegen staat al een kruisje
we komen elkaar vast wel weer tegen
anke labrie 04042021 (eerste regel uit lied van ‘Drukwerk’)
–> of hier de bril van Kaag bedoeld is? als melk eenmaal zuur is wordt de melk nooit meer niet zuur. de politiek van dit moment getekend. zure gezichten al dan niet met bril. hier scheiden de wegen voor het moment. de politici moeten het gedicht van Anke maar lezen om verder te komen.
Als ik mijn leven nu met een beetje Om zicht bekijk, dan sta ik er stukken beter voor dan Rutte.
En dan ineens is het leven in normaal vaarwater. Geen ziekenhuis, alleen bloedprikken elke 3 maanden en hopen dat het monster de komende 2 jaar (liever langer) zich niet laat zien. Blijft het die tijd weg, dan blijft het meestal decennia weg volgens de statistieken. Is het eerder terug, dan hangt dat halve decennium nog steeds als het zwaard van Damocles boven het hoofd. Het is moeilijk loslaten, maar we gaan ervoor dat het opgerot is en pakken het leven weer op. Niet zo moeilijk in het zonnetje… Goed nieuws dus, erg goed nieuws. Het moet nog even doordringen, maar hup…weg met die gedachten…we gaan bijtanken in de zon en weer leven!
