pomgedichten.nl – Pom Wolff – gedichten – nieuws

IEN VERRIPS herinnert zich oude tijden – koude tijden – gouden tijden wellicht

iets was er
iets dat me deed denken
enigszins verbaasd door mijn gebrek aan
‘hoe zou het zijn na al die tijd’
was ik vergeten wat we
toen we voor het laatst
maar dat het ranzig was
dat vooral

mei 2022 – Ien Verrips

PETER BERGER IN DE DIEPTE! – ‘Kwetsbaar als het leven zelf is ze. Bloot. Stien durft. Ze voelt. Verdriet. Vrijheid. Ze ruikt. – S10? My heroine….’

Ja, ik weet het. Lelijke dingen riep ik. Over het Songfestival. Vorig jaar nog. Kneuzen Festival. Of zoiets. Ik neem het terug. Want Stien maakt het verschil. Ondanks de nogal stupide schrijfwijze van haar artiestennaam: S10. Mwah. Jeugdzonde. Het zij haar vergeven. Een beetje afstand kan geen kwaad bovendien. Mensch. Machine. Stien is een powerhouse. She´s real. Ik geloof haar. Onbreekbaar. Regels. Gebroken. Angel? Demon? Freak? Een mooierd is ze. Nee, niet omdat ze blond is. Of slank. Of door haar omfloerste blik. Het helpt misschien. Een beetje. Uiterlijk. Maar meestal niet. Schoonheid zit dieper. Altijd. Deep deep down. Papillons en profondeur. Stien put uit bronnen dieper dan de diepste put. Daar waar slechts nog donker heerst. Kwetsbaar als het leven zelf is ze. Bloot. Stien durft. Ze voelt. Verdriet. Vrijheid. Ze ruikt. Go. Go. Go. Het hol van de leeuw in. Wat je zegt maakt niet uit. Niet meer. Er is niets te verliezen. Niet meer. Alleen maar te vieren. S10? My heroine. Ik blijf vanavond thuis voor de buis. In de diepte.

Anke Labrie wint de enige echte virtuele – wat een leuke hond/ wat een lieve poes heeft u toch – trofee op pomgedichten punt nl – Ton Huizer zilver

Ha Pom,
Veel te lang, dus buiten mededinging is prima, als je het tenminste wilt plaatsen.
(Ook weet ik niet of het lukt met de schuine letters in de plattelandsstrofen).
Een mooie zomerse zondag gewenst.
Hartelijke groet,

Anke

**Dieren**

Op het binnenplaatsje van de Dageraad
door haar omgetoverd tot een bloementuin
strijkt hij neer, de blauwe reiger
midden in de Rivierenbuurt in Amsterdam

*Zonsopgang in de polder*
*slierten mist boven het land*
*trouwe wachter aan de waterkant*
*bij haar geboortehuis aan de rivier*

Een kip uit het Amstelpark ontsnapt
ter hoogte van het Glazen Huis
wordt overreden op de Europaboulevard
en even later opgenomen in het asfalt

*De kippenren achter de groentekas*
*de schaal van wit email met blauwe rand*
*waarin de opgevouwen theedoek*
*de eieren legt zij voorzichtig neer*

In de vensterbank, lekker in de zon
ligt hij luid te spinnen
rekt zich behaaglijk uit
en eist met veel kabaal zijn Kittekat

*Hij is vannacht op jacht geweest*
*drie dode muizen vindt ze op het erf*
*Dan legt hij nog een vogel neer*
*waarna hij schuw verdwijnt*

Duiven schijten op de schone was
elke hond poept op haar stoep
muggen zien haar als hun avondmaal
en die kat van boven jankt de hele nacht

*Duiven scharrelen vredig op het erf*
*de hond past rustig op de schapen*
*zacht zoemen muggen bij de sloot*
*heel in de verte echo’s van de stad*

Anke Labrie

dank aan alle dichters voor het insturen – hoe het eigen huisdier boven alles verheven is wordt heel duidelijk aangestipt. ik zal wel van Cartouche op mijn kop krijgen – maar bij noodzaak maakt de lengte van een gedicht niet uit. onze Cartouche doet het er vaak om – stuurt 21 regels in en heeft dan heel wat te klagen bij diskwalificatie. hoe dan ook Anke Labrie schreef een heel aardig gedicht – over hoe het is en hoe het was – net even anders dan alle andere gedichten – het amstelpark hier om de hoek voor mij altijd al een speciale plaats. dit jaar 50 jaar geleden als floriade park ingerichte parkje. heb er nog elke ochtend plezier van. die asfaltregel van Anke is een wereldregel! ik zeg goud voor het gedicht en voor die regel/strofe in het bijzonder. van harte!

Een kip uit het Amstelpark ontsnapt
ter hoogte van het Glazen Huis
wordt overreden op de Europaboulevard
en even later opgenomen in het asfalt

Dag Pom
Hierbij een paar regeltjes melancholie langs het strand.
Prettig weekend,
T.

**Langs het grote water**

Gooi ik wrakhout naar een
hond die niet van mij is

hij blaft me af en rolt door
het zand
zijn dag kan niet meer stuk

maar mijn boot is gestrand
mijn poëzie is in de wind
verstrooid

de borrel in het paviljoen
lijkt verder weg dan ooit

*Ton Huizer*

*het zijn van die gedachten die je nog het beste aan de wind en aan de zee kunt meegeven. hoe woorden steeds donkerder de omgeving kleuren.*
die hond die niet van mij is – waarom weet ik niet maar van die regel houd ik. de geliefde die niet meer van je is. de ouders die niet meer van je zijn. zelfs een hond niet. ja mooi – op de een of andere manier mooi. je krijgt er de vinger niet op waarom. die vinger die wel van jezelf is.

maak ik toch vanwege die zachte laag hangende weemoed boven ‘het grote water’ er het grote zilveren water van – zilver voor Ton Huizer gefeliciteerd.

Ton Huizer- de hond die niet van mij is
Rik van Boeckel – hondje Django
Frans Terken – poes Pluk
Ien Verrips – poes mist
Merik van der Torren – hondje Betty
Cartouche – voor Igor
Erika De Stercke – als heerser van het huis
Jako Fennek – tegen het alleen zijn
Anke Labrie – overreden op de Europaboulevard en even later opgenomen in het asfalt

wie wint de enige echte virtuele – wat een leuke hond/ wat een lieve poes heeft u toch – trofee op pomgedichten punt nl?

ach het mag ook wel een ander beestje zijn – iets van een eerbetoon in poëzie voor uw trouwe viervoeter, twee of duizendpoter lezen we deze graag hier op de pom – al dan niet opgezet. haha. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

**ONS HONDJE**

jij houdt van droef trouwe ogen
ik van kwispelen in de regen
hakken we sjonnie toch in tweeën
hebben we samen ook nog wat

*pom wolff*

Goedemorgen Pom. Nog steeds op weg naar huis kwam er gisteravond een vrouw met een hondje café Waterzooi in Duinkerken binnen terwijl er een erg goed locaal jazz quartet aan het spelen was. Heb de hond maar de naam Django gegeven. Salut. Rik

**Jazz de Dunkerque**

Het ritme slaat zich in de snaren
van de Jazz de Dunkerque
in de zee van Frans Vlaanderen

echte kerken slaan beelden in ‘t hoofd
tjing tjang tjing tjang tjing
bon soirée jazzy sfeer et tres bien joué

la femme avec le chien
hondje kwispelend met de naam
van Django in het muzikale beeld

oui ou non waf geblaf
aan de bar van Café Waterzooi
tijdens jazz van hoog allooi.

Rik van Boeckel
Duinkerken
14 mei 2022

een sfeer tekening – rik is niet kapot te krijgen qua energie op zijn vakantie reizen – aanstekelijke reizen – aanstekelijke klanken – waar rik waterzooi eet breekt vakantie uit – spelen jazz orkesten een soort boem paukeslag boem.

Goedemorgen Pom,

Onze lieve poes Pluk hebben we eind maart moeten laten inslapen, na een paar jaar eerder haar maatje Juultje; Juultje kwam uit A’dam, Pluk uit Den Haag, dat ging heel goed samen; ze verdient wel een I.M.
Weekendgroet, Frans

I.M. Pluk

Dat de oude poes is heengegaan
in het jaar van de tijger
dat was er voor haar teveel aan

de jaren dat ze samen
met het koninginnetje een mand deelde
haar maatje dat ze onderdanig likte

dat haar een paar jaar eerder ontviel
hoe ze zocht waar zij was gebleven
onrustig van wie zij naast haar miste

restte de schoot van het vrouwtje
een kopstoot op z’n tijd
om het treuren te delen

een lege vensterbank en geen belletje
enkel de bloemen – nog niet verwelkt

© FT 14.05.2022

een aangrijpend IM voor plukkie. hoe ze zocht en juultje niet meer naast zich wist. dat is voor mij de regel waar het gedicht omheen gehangen is.

poes op tafel volgt mijn hand die schrijft
van links naar rechts
en weer terug
over het papier
als ik soms opkijk
krijg ik loom een knipoog

dan
beweging buiten waar bij het vogelhuisje
een vliegende gast is aangeland
voor poes is deze foeragerende passant
geen vogeltje met trek
een lekker hapje slechts
dat zij verschalken wil

een siddering
poes zet zich schrap
de zintuigen gefixeerd
gedreven door haar jachtinstinct
springt zij geluidloos op de grond
sluipt schuift voorzichtig naar haar buit
kiest positie neemt een duik omhoog….
… en mist

Ien Verrips

‘omhoog duiken’ ja zo zijn ze die poezenlieven. de grootste slopers in de natuur van stad en land zo worden ze vaak gezien door vogelliefhebbers. die van Ien mist er wel eens een. blijkbaar zo uitzonderlijk – dat missen – dat er een gedicht over geschreven is. vogeltjes in noordholland zoek asjeblieft dekking vannacht – als de poes van Ien door de tuinen sluipt.

***Voor Betty de Hond***

Hoe gaat het met mevrouw Betty ?
Is mevrouw genegen wat te wandelen ?
Of ligt ze liever in bed en zal ik haar
daar naar toe dragen ?

Hoe is het met mevrouw Betty ?
U snurkt, droomt U van uw jonge hondjes
met wie U opgroeide ?
Schrikt U van de kaalheid van de vloer
als U wakker wordt ?

Hoe is het met mevrouw Betty,
wilt U gaan liggen in bed
of toch een eindje wandelen ?

Merik van der Torren

merik beschrijft het hooghartige wezen dat meestal in katten te vinden is maar hier in amsterdam zuid dan toch ook in hondje betty is geslopen. majesteit betty kunnen we beter – haar van Beatrix- noemen. of – haar van kaag.

Echt

De zon dook een ogenblik
over een dode hoek, een stukje
grondvleug kwam lichtjes langszij
al wat erbinnen hield adem in
droogbloemen binnen de kring van
stenen omgeven door bamboehaag

hoe het zo tot leven kwam – aarde
en ons ruw ovalen houten schijf
– in de vorm van een cartouche –
waarop in viltzwart een paar
cijfers en letters een hart
een gezicht kreeg

jij, mijn kruising
Pyreneeër levensecht

† 22-06-2020 💓 Igor

15-05-2022 / Cartouche

de eerste strofe wel heel persoonlijk, de tweede meer invoelbaar voor ook de lezer. een soort S10 – cartouche die de diepte ingaat en de geliefde hond, naar ik aanneem weer tot leven wekt – laat leven. teder ook de woorden.

**mijn viervoeter**

hoe hij daar ligt op zijn rug, poten in spreidstand
de muil lichtjes open en zijn ogen zonder richting
als heerser van dit huis, hij die mijn agenda bepaalt
de dagindeling zonder te vragen door elkaar haalt
ik grijp hem naar de keel, in gedachten, onverlaat

hoe hij om de beste brokjes bedelt, op het tapijt in
de mooiste zetel vertoeft, hoe ik spring bij de minste
zucht voor dit kleine mormel, overdag slaapt hij veel
actief tegen de avond, blaft voor een scheet terwijl
ik geeuw, geen cadeau, dit beest, eerder een gesel

hoe hij met grote ogen kijkt en zijn snorharen doet
trillen wanneer ik zonder te verpinken bij de deur
naar zijn hok wijs, de kromme poten haasten zich
de trap op, spurten naar de kamer en zijn lijfje zal
mijn hoofdkussen opwarmen, zoveel is zeker

Erika De Stercke

Erika vereert het oude vertrouwde nest pomgedichten weer eens met een bezoek met aan haar zijde vandaag haar hondje. en wat voor een hondje. hondje is de baas in huis in bed tot op het kussen. blijkbaar kunnen ook hondjes dag en nacht de orde bepalen. hondenliefhebbers zullen erika’s beschrijving herkennen en omarmen – zo precies hier zijn de gedragingen beschreven.

dag pom,
zomers weer hier in het zwitserse, maar dat zal in nederland ook wel. hondse wellust steekt met die warmte de kop op, dus een prachtig thema. al met al heb het goed vandaag.
zonnige groet van jako!

**als voorheen**

buurvrouw heeft een hond genomen
tegen het alleen zijn
ze noemt hem ad
naar haar overleden man

ad doe dit, ad doe dat
als je haar achter de heg hoort
is het net of buurman er weer is

jako fennek

net teveel anneke-dote en net te weinig gedicht. wel een aardige tekst zo op de zonnige zondagochtend. de laatste regel is in zekere zin overbodig – je kunt ook de vierde regel weglaten – maakt het geheel net iets spannender. prachtig weer hier ook in de lage landen jako. schiphol op hol geslagen. buurman hoest. de gedichten aan de vloedlijn zijn de zee ingeslagen # – juffer Kaag heeft haar witwascongres vandaag – het wordt een mooie dag vandaag jako. s11 net geen s10.

#BOOSTER OP ZEE
De zee heeft de booster in volle omvang genomen.
De natuur heeft beslist.
Er staat geen paal meer overeind en zijn inmiddels verwijderd of in de golven verdwenen.
Of dit nog op te lossen valt, is op dit moment nog niet te zeggen.
Zo gauw dat duidelijk is, zal nader bericht volgen.
Met groet van een verdrietig bestuur poëzie in de branding.

YVONNE KOENDERMAN over buurman JAN – “Kan je Jan niet meenemen en uitstrooien in het bos?…”

Het is zondagmorgen als we mijn 20 jaar oudere nicht ophalen om met elkaar te gaan wandelen op natuurbegraafplaats De Utrecht. Als we bij haar aankomen staat ze al buiten klaar met haar rollator en een vuilnis zak. ” Wat heb je nu weer voor zooi bij je?” vraag ik. “We gaan naar een bos hoor.” Ze kijkt ons samenzweerderig aan en fluistert
” sssst dat is buurman Jan, Gaby wilde van hem af” Mijn man en ik kijken haar verbaasd aan en schieten in de lach. In ons brein zien we twee oude dametjes achter rollator moorddadige gedachten hebben bij buurman Jan wie de beste man ook was.

Het verhaal is gelukkig wat eenvoudiger. Buurman Jan is al 13 jaar geleden overleden en stond omdat zijn kinderen de as niet wilden nog steeds bij een van zijn buurvrouwen in huis. Blijkbaar had het gaan naar een natuurbegraafplaats iets los gemaakt die ochtend en had een van de buurvrouwen aan mijn nicht gevraagd ” Kan je Jan niet meenemen en uitstrooien in het bos?”

Zo zijn we dus zondagochtend vertrokken met Jan in vuilniszak in de achterbak. Natuurlijk hebben we hem niet uitgestrooid op de Utrecht, waar we wel heerlijk gewandeld hebben, maar even iets verder vonden we een klein begraafplaatsje in het bos waar we omheen gelopen zijn om daar achter op een open plek in het bos buurman Jan na 13 jaar op te laten gaan in de natuur. Wat voor man het was…geen idee, wat zeg je?…weinig, we waren even stil op een beetje vreemd bijna hilarisch moment en zeiden bijna tegelijkertijd “Dag Jan” bij het weglopen.

Eenmaal thuis haalden we nog wat spullen uit de achterbak en ik hoor mijn man ineens zeggen ” Dat is toch niet wat ik denk dat het is” terwijl hij naar wat wittig zand in de achterbak wijst. Ik schiet in de lach…”Nee jongen, dat is niet Jan, dat is zand van de wielen van de rollator”. Opgelucht gooit hij lachend de achterklep dicht. Het was een rare mooie dag.

Yvonne Koenderman

ons hondje

ONS HONDJE

jij houdt van droef trouwe ogen

ik van kwispelen in de regen

hakken we sjonnie toch in tweeën

hebben we samen ook nog wat

pom wolff

Rik van Boeckel inmiddels in de buurt van clermont-ferrand

Goedemorgen Pom.
Na kora te hebben gespeeld in Perpignan nu gearriveerd in Royat in de Auvergne vlakbij Clermont-Ferrand. En heb ik kennis gemaakt met een muzikant van de Franse groep Organisatzya die op hun album Vlug 2 nummers van mij hebben opgenomen nadat februari 2021 mijn album Deze hoofden praten was uitgebracht door ons gezamenlijk label Raakvlak uit Den Haag. De opnames vonden digitaal plaats; op afstand dus maar nu ik door Frankrijk reis heb ik een van hen Maxime Bisson live kunnen ontmoeten in een andere plaats vlakbij Clermont-Ferrand: Ceyrat! Salut. Rik

**Kora de Perpignan**

De snaren bewegen langs vele wegen
van Terra Aguila’s Ibiza naar Perpignan
de Maanfluisteraar reist gaarne mee
langs eilanden bochten de Mediterranee

van España naar Francia zingt de kora
Bambara liederen zoals Bani Le
Kemebourama melodie van Mali
improvisation a la kora de Perpignan.

**De nouveau wakker in Royat**

Deze hoofden praten in de Auvergne
Vlug naar Organizatsya in Ceyrat
wordt de tijd wakker in Royat

langs de ruige weg van de Cevennes
diepe groene gronden van Grand Causses
Millau en la douce France binnendoor

Burkina Faso’s Saka Saka in de maag
in de citadel van Clermont-Ferrand
verzon Blaise Pascal het gebouw ah oui

deze hoofden praten vlug in het Frans
met het accent van de chansons
van Johnny Halliday en Jacques Brel.

Rik van Boeckel

VON SOLO over het einde van ‘de man’: ‘De mannen moeten weg. Het is tijd voor de Menlösung!!!…’

De mannen moeten weg. Het is tijd voor de Menlösung!!!

Johan Derksen was weer lekker bezig onlangs. Iets met een kaars. Men viel er overheen als was het of iemand de vergelijking trok, dat Zelensky wel een beetje op een vermoeide Lil’ Kleine lijkt. Het spectrum (of is het rectum in dit geval) besloeg reacties variërend van ‘dat moet toch kunnen’ tot ‘opsluiten en afknallen die gast’. Zo wordt tegenwoordig gereageerd.
Mijn vader fluisterde me toe dat hij het allemaal maar onzin vond en wel kon lachen met die Derksen. Intussen werden de oude bok in de andere wereld van alle kanten uit sancties opgelegd. Maar is intussen weer gewoon terug op de buis.

De praatprogramma’s waren die week gevuld met een doorlopend welles welles. Om strontziek van te worden. Het zijn wel dingen die je doen nadenken over echte oplossingen. Hoe kunnen we bepaalde problemen nu eens en voor altijd oplossen. Dat zulke mannen als Derksen niet meer dat soort dingen doen met weerloze vrouwen. En dat vrouwen hetzelfde gaan verdienen. Dat er gelijke rechten komen voor (blanke) vrouwen? Nou, ik heb er lang over nagedacht. Welgeteld een minuut. En toen ineens was de oplossing er. De mannen moeten weg. Het is tijd voor de Menlösung!!!

Het mannelijk ras moet uitgeroeid worden. En dat is geen grap. Alle problemen in de wereld worden door mannen veroorzaakt. Oorlog, mishandeling, verkrachting, kapitalisme, communisme, machismo, homofilie, voetbal, boerka’s, string tanga’s, Johan Derksen, Vladimir Poetin, Hitler, allemaal mannengezeik. Geen vrouw die er een hand in heeft gehad. Als we de mannen allemaal verwijderen van deze planeet, rukken we in één keer alle wereldproblemen aan de wortel uit. Want de Dijk zong het al, ze zijn nergens goed voor. Er is niets dat in hun verdediging spreekt. De dominante rol van de man heeft de wereld aan de rand van de afgrond gebracht.

Er gewoon een eind aan maken. Wat zaad invriezen en de technologie schijnt ook al zo ver te zijn, dat het met wat DNA ook wel lukt om nieuwe vrouwmensen te maken zonder mannen. Mijn dochtertje vroeg na mijn uitleg van de Menlösung nog hoe het dan met de vrouwen zou moeten die dachten als mannen. Mijn antwoord was, dat deze gezuiverd dienden te worden en dan in heropvoedingskampen geplaatst. Alles wat herinnert aan de mannelijke historie mag uitgewist. Behalve Johan Derksen, omdat die toch een beetje het uiterlijk van een God heeft, die dit allemaal mogelijk heeft gemaakt. Het zal een paradijs op aarde zijn. Ach, en als ik me vergis, is alles nog steeds kut.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST

Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl

Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl