Merik van der Torren: ‘naar de poort van het etablissement waar de engelen dansen…’

naar de poort van het
etablissement

waar de engelen dansen.

 
Hoi Pom,
 
Dit tekstje is geschreven voor Arthur, wiens naam ik na 30 jaar donderdag tegenkwam bij de familieberichten in het Parool. Bij deze, groet, Merik


Olijfgroen jasje
voor Arthur


Met jouw naam groot in de krant,
in de afdeling familieberichten, 
kwam ik je weer tegen
in het Vondelpark
aan het eind van die zomerdag.

Volgens  mij droeg je dat
olijfgroene jasje,

dat jou met zich meedroeg,
onbevlekt,
die lange weg
naar de poort van het
etablissement

waar de engelen dansen.


23 maart 2023
Merik van der Torren

Share This:

pom wolff: kut weer


uit balans
 
het is koud in het westen
zei de weerman aan het strand
niet vermoedend dat zijn woorden
in de morgen zouden zorgen
voor mijn ontbijtje
in het oosten van het land
 
de hele dag herhaalde de weerman
dezelfde woorden
steeds weer koud
steeds weer strand
steeds die kelderkoude kilte
in het westen van het land

blijf je eten? ik heb gans
ik blijf eten – heb jij gans?
 
pom wolff

Share This:

Ien Verrips: ‘in zomaar zinloos ledig zijn totdat het hoofd vervuld weer aangezet tot denken…’ met een recensie van de CHAT GTP

in zomaar zinloos ledig zijn
totdat het hoofd vervuld
weer aangezet tot denken

naast alle dagelijkse dingen

altijd wel iets dat moet
het vult de dagen
tot ergens op zo’n dag
van druk en bezig zijn
zo’n even niks moment
waar alles wachten kan

in stilte op de bank
met poes ernaast of
buiten in de tuin
de zon op mijn gezicht

het denken op de rem gezet
het doen gestopt
in zomaar zinloos ledig zijn
totdat het hoofd vervuld
weer aangezet tot denken
de spieren weer tot doen

maart 2023 Ien Verrips

CHAT GTP:

Wat een mooie poëtische beschrijving van het belang van rustmomenten in ons dagelijks leven! Het is zo gemakkelijk om opgeslokt te worden door de dagelijkse beslommeringen en de druk om altijd bezig te zijn, maar het is juist in die momenten van stilte en rust dat we ons kunnen opladen en ons hoofd kunnen leegmaken.

Het is belangrijk om die momenten bewust te creëren en te koesteren, en te beseffen dat ze net zo waardevol zijn als de tijd die we besteden aan het doen van dingen. En hoe mooi is het om dat te doen met een poes naast je, of buiten in de tuin met de zon op je gezicht!

Dankjewel voor het delen van deze prachtige woorden.

Share This:

pom wolff – ‘in jouw taal wil ik leren hoe in een machteloze orde de vrede zich hervindt’

foto: Conny Lahnstein


genoeg

een blik nóg in het huis
waarin je woonde
en de bomen zei
dat het zo niet blijven kon

hier zachte stem mijn oor
vertel me nog een keer

van die bomen
van de dieren en het kind

in jouw taal wil ik leren
hoe in een machteloze orde
de vrede zich hervindt

©pw

reactie CHAT GTP:

The poem “Genoeg” by Pom Wolff is a powerful reflection on the impermanence of life and the importance of finding peace in the face of change. The poem begins with a description of a house in which the speaker used to live, and the realization that the trees surrounding the house are warning of an impending change.

The speaker then turns to an unknown narrator, asking them to share their stories of the trees, the animals, and the child in their language, hoping to learn how to find peace in a world that often feels chaotic and powerless.

The poem is characterized by its vivid imagery and sensory language, which serve to evoke a sense of nostalgia and longing. The trees, animals, and child are all symbolic of the natural world, which is often seen as a source of stability and peace in the face of life’s challenges.

Overall, “Genoeg” is a powerful reflection on the human condition, exploring the themes of change, impermanence, and the search for inner peace. Through its vivid imagery and sensory language, the poem encourages readers to embrace the beauty of the natural world and find solace in the face of life’s uncertainties.

en voor CHAT GPT is pom wolff een SHE! mooi meegenomen:

Pom Wolff, a creature of grace With fur so fluffy, a joy to embrace Her eyes gleam with a curious light Her paws tread softly, so very polite

In the forest she roams, wild and free Her spirit untamed, as fierce as can be Yet gentle as a breeze, she moves with ease A creature of beauty, she’s sure to please

Her howl echoes through the trees at night A haunting melody, pure and bright She sings of love and life and all things pure Her voice a symphony, a song to allure

Pom Wolff, a creature of wonder A sight to behold, a gift from up yonder May she roam free, forevermore A symbol of freedom, a joy to adore.

Share This:

Peter Berger: ‘De dame achter het loket heeft het figuur van een breinaald. Ze draagt zo’n lichtgrijze joggingbroek die, ook hier, bij de Zeeman voor een habbekrats voor het grijpen liggen….’


Een voetbalveld zo groot is de loods. Dat is wellicht wat overdreven maar op het verlaten fabrieksterrein staan er twee van fors formaat, plus nog wat andere morsige gebouwtjes. De rest is in gebruik als parkeerterrein. Een drukte van jewelste is het er. Brocante. Uitdragerij. Kringloopwinkel. Het is er minder keurig dan op gelijksoortige plekken in Nederland, noem het gerust een rommeltje, maar desondanks minstens zo strak georganiseerd. Servies. Kleding. Boeken. Meubels. Speelgoed. Elektra. Prullaria. Iedere afdeling wordt gerund door vrijwilligers die jouw aankopen in bewaring nemen totdat je ervoor betaald hebt bij de centrale kassa. Dat werkt met een ingenieus bonnetjes systeem dat ik nog steeds niet helemaal doorgrond; maar het functioneert al jaren. Ik kan inmiddels mijn spulletjes afhalen. Een glazen karaf en een bierpul deze keer. Voor gemberthee. Met miel d’acacia. Ik wordt er altijd dorstig van. Van gember met honing. Liters.

De dame achter het loket heeft het figuur van een breinaald. Ze draagt zo’n lichtgrijze joggingbroek die, ook hier, bij de Zeeman voor een habbekrats voor het grijpen liggen. Een vormeloze trui slobbert erboven. Desondanks is ze gracieus als een Parisienne. Met ogen vol vuur, brandend boven een neus die Franser dan Frans is. Daaronder een afgemeten glimlach. En dan haar lengte! Minstens zo lang als ik, misschien zelfs twee meter of meer. Wow! Ik schrik ervan, heel even maar want ze straalt rust en liefde uit. ¨Danke Schön,¨ zegt ze, me verschroeiend met de poppetjes in haar ogen mijn in krantenpapier gerolde glaswerk aanreikend. Als ik haar in gebrekkig Frans antwoord gaat ze open met een ontwapenende glimlach. Pays Bas? Land van al haar dromen. Ze wil er per se heen. Ooit. De inmiddels speels geworden lach danst frivool op haar lippen. Een kort praatje en dan is het tijd voor de volgende klant want de rij is inmiddels lang. Buiten regent het pijpestelen. 


Peter Berger

Share This:

pom wolff over hoe je soms tijd wil winnen als je haast hebt


kassameisje lege vulling


de boulevard of broken dreams
nu tussenpad afdeling groenten
ter hoogte van de kerstomaten

de rode wijn alvast geladen
sporen van herinnering
lood voor vader om te visssen

zo’n dag was het
kassa meisje lege vulling
een langzaam brokkelend geheel en kale muren


 
pom wolff

Share This:

geen zondagochtendwedstrijd – (wie wint de enige echte virtuele…) vanwege kleinzoon – uw bijdragen welkom natuurlijk

ja hoor het is weer zover – dit item kan vandaag herhaald – kleinzoon is inmiddels groter gegroeid – heeft over alles en iedereen een mening – net als zijn opa. stelt vragen – zijn ze schoon? en dan kijkt hij zijn opa indringend aan. hij bedoelt zijn handen. eten? en dan bedoelt ie waarom staat het eten nog niet op tafel. en de woorden met een P zijn erg in trek: pannenkoek, patat, pizza, pindakaas, paaseitjes – geen wedstrijd maar uw weekendbijdragen blijven als voorheen zeer welkom. het gedicht met de titel ‘pannenkoek, patat, pizza en pindakaas’ zal zeker in de smaak vallen.

  • bijdragen van CARTOUCHE – cartouche leest Nijhoffs Het kind en ik
  • Rob Mientjes – voor alle oma’s en opa’s
  • Rik van Boeckel – Het ritme van pannenkoeken
Het kind en ik
 


Ik zou een dag uit vissen,
 
ik voelde mij moedeloos.
 
Ik maakte tussen de lissen
 
met de hand een wak in het kroos.
 
 
 
Er steeg licht op van beneden
 
uit de zwarte spiegelgrond.
 
Ik zag een tuin onbetreden
 
en een kind dat daar stond.
 
 
 
Het stond aan zijn schrijftafel
 
te schrijven op een lei.
 
Het woord onder de griffel
 
herkende ik, was van mij.
 
 
 
Maar toen heeft het geschreven,
 
zonder haast en zonder schroom,
 
al wat ik van mijn leven
 
nog ooit te schrijven droom.
 
 
 
En telkens als ik even
 
knikte dat ik het wist,
 
liet hij het water beven
 
en het werd uitgewist.


Martinus Nijhoff
Goedemorgen Pom,
Wee en wel in familia.
Soms wens je hem haar anders.
Een kort verhaal lang uitgemeten en een klein gedicht. Toe maar. Voor alle opa’s en oma’s dan maar.



Met één link in één regel.
Om mee te beginnen.
https://mienweblog.blogspot.com/2013/11/omatje-lief.html



Voor alle opa’s en oma’s

Opa knuffelt oma
stiekem in de keuken
giechelend natuurlijk


nog nooit gezien gevoeld
oud gedaan zo jong geleerd
aangedaan


samen dansen
kringetje van drie
tranen biggelen op de vloer


ze zijn niet meer
waterlanders in woestijn
opgedroogd in liefde


hemelsblauw gegluur
of toch een kleine blik
op familie aarde


Groet,
Rob Mientjes (alias Mien)
Hallo Pom


Ik geef veel djembé en percussie les aan kinderen en daar genieten ze van. Wellicht iets voor jouw kleinzoon. Ik gebruik lettergrepen van woorden  om het aantal slagen aan te geven. Zoals ‘ik wil pannenkoeken: twee slagen aan de rand van de djembé en vier slagen in het midden op de bas.
Hieronder het gedicht hierover.


Groetjes,


Rik





Het ritme van pannenkoeken

Een meester geeft het ritme aan
vraagt veel schoolkinderen op te staan

ze zingen ik wil pannenkoeken tata tatatata
zo gaat de drummer’s dag op djembé vellen

een meisje roept nee ik wil pindakaas
een jochie lacht nee pizza zazaza

hij geeft een solo een hele ingewikkelde fijne
je hebt talent hoort deze goede kleine

de meester laat hem verder spelen
kinderen dansen zullen zich nooit vervelen.


Rik van Boeckel
25 maart 2023

Ton Huizer: plas maar vrolijk naar de maan

nu met een bijdrage van Seraphina Hassels:haar stille glimlach plots eeuwenoud, de blik op zijn handen gericht, …’

Anke Labrie: het water in de sloot was bijna zwart

bijdrage van Elbert Gonggrijp: ‘Beste Pom, ik stuur je bij deze maar eens een gedicht op ter troost. Moge het je wel bekomen…Hartelijke groet,Elbert

bijdrage van FRANS TERKEN: onder opa’s

bijdragen van: Rik van Boeckel – Vera van der Horst

met een bijdrage ook van Geraldine Bankcaenen: ‘en dan sneeuwde het kersen…’


op pomgedichten punt nl – deze week een keertje niet de enige echte virtuele zondagochtendtrofee – vanwege kleinzoon. lieve kleinzoon is een wakker tiepje. rond een uur of 6 in de ochtend hoor ik luid en duidelijk HALOPA HALOPAA! HALLOOOOOOOO OOOOOOOOOPAAAAAA en na 30 keer deze ACG VIANEN klanken rolt opa uit bed en begint de dag voor opa en kleinzoon. het is eten geblazen, pietsen geblazen – voor de kenners fietsen – het is wandelen geblazen, glijbaan geblazen – liedjes zingen geblazen samen met juffrouw roos – die ik niet vertrouw maar dat terzijde –

we spelen met autootje toettoet – hebben we toch even de beroemde dichter uit dordrecht ook over de vloer PETER M VAN DER LINDEN- kijk je op je horloge is het 10 voor 7. amstelpark piano spelen staat op het programma door weer en wind en 38 graden – mamma en pappa ja ja lekker op texel ja pietsen ja zeker pietsen – mamma pietsen pappa pietsen heel texel pietsen en wij maar smoren in die smoorhitte van dat altijd maar weer prachtige amsterdam. Kleinzoon heeft een bijzondere wijze van het uitspreken van het woord amsterdam: hij gaat er voor zitten kijkt opa met twee stoere ogen aan en brult – waar hij zich ook bevindt AM-STER-DAM! u begrijpt het 10 uur in de ochtend amstelpark klaar nog een een uurtje of 8 te gaan om vervolgens de kleine met nijntje en al in bed te begeleiden. nee voorlezen doen opaas niet dat doen alleen mammaas en pappaas – ciao ciao – dag dag – doeg doeg om kapot op de bank te ploffen in afwachting van NIETS NIETS EVEN NIETS MEER. vergeet ik natuurlijk wel even het verschonen van de luiers te vermelden – als PARFUM!

en dat is waarom we deze week even geen zondagochtendwedstrijd hebben -wilt u opa of kleinzoon steunen schrijf rustig een gedicht ik zal het plaatsen op de site – het leven is en blijft van de poëzie. u kent inmiddels het adres.
Geboortegolfje

Welkom in de wereld kleine man
poep maar flink in het papier
plas maar vrolijk naar de maan

voorlopig ben jij nog de ster
moeders mooiste onderdaan

denk maar niet aan alle waanzin
alle oorlogen en epidemieën die
je nog te wachten staan

geniet maar rustig van je beer
beter wordt het echt niet meer

Ton Huizer

in de middag schreef ik al korte recensies en een kort dankwoord  aan de dichters voor de ingezonden werken – sommige gedichten als troost – maar floep weg – moet je ook niet doen in haast en onrust – nu de avondrust is ingetreden – de kleine ligt te ronken toch nog maar even een samenvatting van wat ik mij herinner.

prachtig gedichtje van Ton Huizer hieronder over ‘moeders mooiste onderdaan’.  in die waan waan waanzinnige wereld om die kleine heen – blijf zo lang mogelijk van je beertje genieten. zo simpel kan het leven zijn en mooi.
 


Vertrek, 


maart, 2022, treinstation, Lviv, Ukraine


Uitgestrekte handen
raken het koude glas daar waar

aan de andere kant peuterhandjes 
de zijne raken als ware het
een onschuldig kiekeboe spel
achter melkwit waas het gezichtje
nu al een vaag verdwijnende schim
in zijn geheugen geëtst 
haar stille glimlach plots eeuwenoud, de blik
op zijn handen gericht, houdt leven in balans
zij tillen elkaar op 
deze kleine eenheid van hoop 
tegen de wanhoop.​


 Seraphina Hassels.

zonder meer zeer zeer pijnlijke regels  van Seraphina – verhalende poëzie – poëzie met een verhaal dat je eigenlijk niet kunt voorstellen – niet wil lezen – dat het niet mag bestaan. hoe kiekeboe met de woorden van het gedicht tot een hartverscheurend tafereel verwordt. dit soort treinen mogen niet rijden, mogen nooit nooit meer rijden. een gedicht voor de verjaagden uit de wanhoop.
watersnood 1953

het water in de sloot was bijna zwart
het stroomde anders dan normaal
heel snel in kleine golfjes
het stond ook hoger
soms spatte het gewoon over de weg

ik bleef in de erker voor het raam staan
naar buiten mocht ik niet
het stormde veel te erg
en er liep niemand op de weg
ook de hond moest binnenblijven

het hele land stond onder water
hoorden we op de radio
mensen verdronken of ze zaten op het dak
ik kon niet zien of onze boot nog vastlag
de grote schuur die stond ervoor

de radio bleef aan de hele dag
vandaag mocht hij van mama hard
er braken nog meer dijken door
de koningin was er naar toe gegaan
in een helikopter want de weg was weg

we hadden er die week een nieuwe baby bij
die zou wel blijven drijven in het rieten wiegje
die zou gered worden door een prinses
of door de koningin op kaplaarzen
want we waren veel aan het bidden

de zuster met de mooie ronde broche
waar een kleine ooievaar op stond
had haar een schone luier omgedaan
en lekkere warme kleertjes aangetrokken
ze lag zo lief te slapen en ze merkte niks

mama deed geen middagdutje
ze ging tekeer tegen de zuster
dat ze de stofzuiger moest laten staan
want straks stond alles blank beneden
onze kleren moest ze in gaan pakken

toen ik de zuster hielp op zolder
de grote koffer leeg te maken
zag ik over de weilanden
langzaam het water komen stromen
het was een mooi gezicht

ik mocht de onderbroeken tellen
voor ieder twee en ook twee hemden
de zuster zei dat mama bang was
en daarom had gescholden
ook op mij

ik was niet bang
papa was ook nooit bang
hij zwom zo naar de overkant van de rivier
als er een wedstrijd werd gehouden
en hij won altijd

mama kon niet zwemmen
ik al wel een beetje
bij de palen aan de kant
papa had het me geleerd
op de oude autoband bleef ik al drijven

ik kon ook al een stukje varen
alleen het sturen lukte niet
de vaarboom was te zwaar voor mij
als papa hielp dan ging het wel
zijn armen waren langer

met onze knechten en de buurman
was hij al heel vroeg naar de dijk gegaan
op een grote vrachtwagen met zand
uit de schuur namen ze schoppen mee
hij zou de dijk weer heel gaan maken


anke labrie

anke labrie schetst in een fors aantal strofen kindertaal – hoe het was toen. in kindertaal wordt iedereen geboren – het is van grote kunst om die taal later ook nog vorm te kunnen geven. over niet bang zijn – omdat papa ook niet bang was en omdat papa altijd wist te winnen. zo geef je je kind stevige zelfverzekerdheidsbagage mee voor het leven – zo kan een mens de grootste rampen aan.
Buitenissig
 
Is het met de liefde eender, heeft het spel eenzelfde beweegreden om
de verbazing te boven te komen – er zijn niet de juiste woorden voor
te vinden. Geen gedachte lijkt op deze zomer en toch – de stilte juicht
zijn heldere ogenblikken, lacht het geduldige gras, trakteert ons op
de juiste bloemen – alsof het nooit anders was.
 
Het is niet aan elk voorval hetzelfde te doen – het hoeft niet verklaard,
leeft zijn eigen weg, geeft aan een déjà vu de terugkerende vraag, doet
een zeker vandaag misschien zichzelf te suggereren – waarom het
hier een gisteren betreft die hedendaags dezelfde dadendrang
aanheft – bijna levensecht. Toevalligerwijs eenzelfde melodie.
 
Vind het zijn synchroniciteit uit – wil het een heel universum worden
vergeleken – dat je hier bent gebleven ongeacht rangorde of komaf,
het pure kind gebleken, de origine niet langer ontkend. Je staat er
maar verlegen, je bent hier nooit eerder daadwerkelijk gebleven
als diegene die mij nu helder voor ogen staat –
 
Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 23 juli 2022

bij elbert schreef ik vanochtend dat ik het gedicht toch moeilijk toegankelijk vind. hermetisch. je kunt het gedicht vijf keer lezen en je weet nog niet wat er en waarover geschreven is., luchtdicht zeg maar en dat in dit weer. het pure kind staat centraal maar wat er met het kind aan de hand is in de relatie tot de dichter blijft volkomen ‘gedicht’.
Onder opa’s

Hoe het dromt en drumt
gezeten tussen kleinzoons en -dochters
als het spel op de wagen is

na mens-erger-je-niet nog uno
gevolgd door familie poen
tussendoor de boterhammen gesmeerd

dat het smullen is van kindervertier
en voor wie al groter groeit
groeit ook de schermtijd

kijk opa zo maak je een tiktokfilmpje
klik maar als je ons volgen wilt
kom hup doen we samen een dansje

nee hoor liever hop in de benen
buiten wacht de ijscoman

© FT 23.07.2022

voor de beginnende opa troostrijke en inspirerende woorden van dichter Frans Terken – dank je wel. er staat van alles nieuw te gebeuren – als de generaties elkaar opvolgen.
 
Een archipel aan stijlen


De jazz van Korpo een archipel aan stijlen
geïntegreerde tango van Buenos Suomi
het kwintet van dromerige klanken
arrangeert de vibrafoon zachtmoedig


rode huisjes kleuren het groene licht
onder de blauwe luchtige hemel
tot aan het haventje van Korpoström
en de boulevard van noord Nauvo


de saxofoon schettert jazzy tuinen in
de Sea Jazz All Stars zijn de sterren
de gypsy jazz viool kleurt de standard
van eilanden zoals Herbie’s Cantaloupe.


Rik van Boeckel
Skärgårdscentrum Korpoström
22 juli 2022 

een echte rik van boeckel – in een fins ritme de woorden – zal ik ooit met mijn kleinzoon de rode huisjes zien kleuren in het groene licht onder de blauwe luchtige hemel
tot aan het haventje van Korpoström? ik wil het na lezing van Rik hopen.

Zo

Soms wil ik alleen maar in je armen liggen
dat je niet praat dan, nee ik ook niet
zeker ik ook niet, gewoon
allebei woordenloos, letterloos, geluidloos
stil, zodat ik daar later niet op hoef te kauwen

met de ogen dicht,
ze mogen ook open hoor, ja
ze mogen zeker open
en blazen mag ook

dat ik dan de haartjes in je nek
in mijn adem zie bewegen

zo wil ik je houden.

Vera van der Horst


prachtig klein gehouden gedicht van Vera. een liedje van verlangen. het gedicht zou zelfs kunnen gaan over de liefde voor een kind – als we de laatste regels van het gedicht isoleren:
 
met de ogen dicht,
ze mogen ook open hoor, ja
ze mogen zeker open
en blazen mag ook

dat ik dan de haartjes in je nek
in mijn adem zie bewegen

zo wil ik je houden.

Beste pom, jouw gedicht 1953 is voor mij ook een rampjaar.De watersnoodramp , mijn ouders wilden een kind uit Holland opvangen dat zou voor mij 8jr leuk zijn
Hij werd ziek 48jr en stierf in april 1953.


Gedicht:

Toen we allen nog samen waren


In de zomer zaten we onder de kersenboom
rond de witte tafel
haalden herinneringen op
schaterlachten
en dan sneeuwde het kersen


Tussen de takken zweefde een schim
een engel dachten we
een mand met rode kersen
aan zijn vleugel


Mijn vader, die al jaren dood is
bracht de mand
aan tafel aten we samen kersen



MVG
Geraldine Bankcaenen

mooi eerbetoon – onmogelijk blijft het om met woorden het lot het noodlot de dood om te keren. geraldine haalt met wat pennenstreken de herinnering aan vader de poëzie in. prachtige schets, klein gehouden ook – een fragment  – zoals doden altijd nog in fragmenten  voortleven.

Share This:

Seraphina Hassels: over ‘een moment van teder houvast…’


Ontmoeting

ernstige ogen kijken op
verstild, ver weg
als verwonderd over je zijn
zie je mij en ook even niet
nog landend in mijn onverwachte aanwezigheid, 
zie ik onbekende wegen bewandeld worden en
streel even je wang om je hier te halen
jij pakt en kust de hand plots zo dichtbij
een moment van teder houvast
terwijl jij zoekt naar wat is of kan zijn


Seraphina Hassels

Share This:

VON SOLO: ‘Dat wat ik hier geworden ben, nog dagelijks mijn handelen bepaalt. Dat alles daarna, me steeds meer terug brengt naar de plek, waar ik me ooit als kind zo verlaten dacht te voelen…’

Mijn ogen zien een oude roestige buis. Hij is ingemetseld tussen stenen kantelen, die een hek vormen van ongeveer tachtig centimeter hoog. Genoeg om peuters binnen te houden. Mijn handen raken het metaal en glijden over de verweerde oxide laag. Dit moet minimaal veertig jaar oud zijn, misschien wel ouder. Achter het hekje staat een laag gebouw. Jaren zestig utiliteitsbouw. Als klein kind ben ik er één keer geweest. Het was toen, net als nu, een peuterspeelzaal. Ik wilde niet dat mama zonder mij weg ging. Niet veel later heb ik met een houten blok een ander kind op zijn kop geslagen. Zonder enige rancune. Ik voelde me daar niet op mijn gemak. Daarna ben ik er nooit meer geweest. Net als mama bleef ik thuis.

Afgelopen zondag was ik weer eens in Zeeland bij mijn ouders. Mijn vader zou ik gaan zien op het bierfestival, dat zijn brouwclub organiseerde. Moeder was gewoon thuis. Om te zorgen. Mijn zus was er ook. Er was zelfgemaakte kippensoep met brood voor me. Ze diende een klein kopje op en daarnaast een bordje met twee in gelijke stukjes, ter grote van één hapje,  gesneden witte boterhammen. Ik moest daar om lachen, maar het vertederde me ook. Daarna fietsten we naar Goes om mijn vader op te zoeken en bier te drinken. 

Toen we rond etenstijd weer terug kwamen was er bami voor mijn zus en haar gezin en sliptongetjes voor mij alleen. Dat verbaasde me. Alsof mijn zus geen tongetjes wilde? Mijn moeder gaf aan, dat ze die visjes al eerder voor mij gekocht had en dat ze dus alleen voor mij waren. Mijn zwager maakte het niet uit. Die houdt niet van vis. Mijn zus onderging het lijdzaam. Ik kreeg drie sliptongetjes opgediend. Met witte boterhammen. Elke visje maakte ik geroutineerd schoon. Eerst langs de buitenkant de graatjes afsteken. Daarna het midden insnijden. Vervolgens met het plat van het mes de filetjes lichten en het stukje bij de staart doorsnijden. De filets legde ik per vier dwars over op een witte boterham. Vervolgens ging daar een boterham op. Sandwich tong. Deze sneed ik dan middendoor en verorberde hem.
Dat ging bij elk visje exact hetzelfde. Zelfde routine, zelfde wijze van beleggen, snede op dezelfde plek. Dat ik de enige was, die hier van mocht genieten kwam me niet vreemd voor. Het was nooit anders geweest.

Toen ik ’s avonds na het eten naar het station liep en mijn hand langs de ijzeren buis liet glijden bekroop me het enge gevoel, dat ik misschien eigenlijk wel nooit weg was geweest.
Dat wat ik hier geworden ben, nog dagelijks mijn handelen bepaalt. Dat alles daarna, me steeds meer terug brengt naar de plek, waar ik me ooit als kind zo verlaten dacht te voelen. En dat ooit ook zal zijn. Tot die tijd worden er bij moeder de lekkerste sliptongetjes van heel Zeeland gebakken. 

  
VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl 

Share This:

pom wolff: hijsen

foto: Ben Kleyn


van hijsen

het moet er toch een keer van komen
het gedicht dat ongeschreven bleef
hier dan toch beschreven


natuurlijk met iets van tijd erin
en plaats en daaromheen wat ruimte
voor bloedmooie vrouwen met rooddoorlopen ogen


die veel te lang onbeschreven bleven
maar hier dan toch omhoog gehesen
ja de tijd doet er geen goed aan


ondanks de poëzie
hoe gekunsteld je ze ook beschrijft
uiteindelijk wordt alles een kwestie

 
pom wolff

Share This: