VON SOLO in de bocht: ‘Vroeger mocht je over vrouwen praten als waren het ‘lekkere wijven’ of ‘geile sletten’. Daar bedoelde je dan niets verkeerds mee,…’
Vroeger mocht je over vrouwen praten als waren het ‘lekkere wijven’ of ‘geile sletten’. Daar bedoelde je dan niets verkeerds mee, behalve wellicht, dat je je piemel er wel in wilde stoppen. En als die wil latent was, dan floot je haar na of gaf je haar een test op haar bil. Als de wil sterk was, probeerde je het. En als je psychopaat was, deed je het gewoon. De wereld was simpel. Dat dat niet altijd in goede aarde viel is wel te begrijpen. Waar bij een vrouw vertrouwen en dat wat voor liefde door moet gaan, de wil tot coitus bepaalt, daar zijn dat bij een man wat platte hormonen en visuele stimuli, zoals grote tieten, een lekkere kont en collageen lippen. Het kan ook gewoon een gebrek aan bevrediging zijn, wat een man ertoe brengt zijn lid zelfs bij de wat minder goed in de markt liggende exemplaren in te brengen. Hoe dan ook, simpel en altijd aanwezige lust.
Stel nou dat dat omgekeerd zou zijn. Dat vrouwen de baas zouden zijn. En je als man verkracht zou worden. Dat er een vrouw op je toekomt en je aan je piemel pakt en haar natte schede er overheen schuift, zonder dat je daarom gevraagd had. Dat zou best erg zijn. Nog even afgezien van wat je vriendin er mogelijk van zou vinden. Maar aan de andere kant, zouden de vrouwen dat laatste dan onderling ook maar op moeten lossen. En ja, wat verlies je erop. Een kwakje zaad? Zo weer bijgemaakt. Dat vrouwen jagen op schuchtere mannen, die ’s avonds alleen over straat lopen en ze dan een steegje in trekken en aftrekken of dwingen tot cunnilingus? En dat dat sociaal geaccepteerd zou zijn, zoals dat in het omgekeerde geval ook altijd is geweest. ‘Hij vroeg er om!’, zullen ze zeggen. En natuurlijk deed hij dat niet, maar toch overkwam het hem. Over Anouk hoor je nu ook al niemand meer bij the Voice.
Ik weet zeker, dat ik op mijn zestiende wel in zo’n wereld had willen leven. Op mijn vijfentwintigste ook nog wel. Maar ik denk niet dat het zo gegaan was. Wat ik al zei, vrouwen hebben intrinsiek een andere motivatie voor seks. En dat zorgt ervoor, dat de behoefte ook minder is en beter te reguleren. Vrouwen zijn veel kieskeuriger, waar het op de daad aankomt. En natuurlijk zullen er vrouwen zijn, die in het studentencorps zo zijn opgevoed, dat ze in de Van Bommels van hun mannelijke voorgangers zullen treden, maar dat zal de elitaire minderheid zijn. Net als de mannen nu, die uit traditie vrouwen beschouwen als sperma emmers. Onder de streep zal het echter in werkelijkheid een wereld worden waar structureel minder geneukt gaat worden. Inclusiviteit zal voor impulsiviteit gaan, waar het ketsen betreft.
Voor mij is het om het even. Ik ben tevreden in dit interbellum. Of het nu over het klimaat gaat of over de manier waarop we man en vrouw in de toekomst gaan zien. We zitten in de overgang naar de grote droogte, maar het zal mijn tijd wel duren. Ik hoop dat ze mij als laatste man in een dierentuin stoppen voor vrouwen en non-binairen. Samen met Johan Derksen.
VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Merik van der Torren en de jazz zangeres op een verregende novemberavond in Noord
Jazz in Coffee Trails, Amsterdam-Noord
Na talloze liefdes verklaringen
in verzen
voor jou
voor een vriend
voor nog een vriend
voor de mens
voor de wereld
voor nog een vrouw die ik zag
in een oogopslag
al die liefde
voor jou
voor de wereld
voor Saartje
voor Betty
voor de dagpauwoog, de vlinders,
voor de sering, de beuk,
ja zelfs voor de mug die me steekt,
zingt zij, mij strak aankijkend,
op een verregende novemberavond in Noord:
“ You don’t know what love is…..”
Merik van der Torren
Op zondag 11 december organiseert Stadsdorp Olympia de eerste poëziemiddag
Onze buurtdichter Merik van der Torren nodigt
dichters uit de buurt en de rest van de stad uit
om eigen werk te komen voordragen.
De dichters:
Joyce Hes, Karel Wasch, Mirjam Al, Merik van der Torren, Lucienne Köhler
De muzikale omlijsting wordt verzorgd door
Frans Bakker, gitaar, piano en zang en Frank Paavo op de saxofoon
Presentatie:
Pom Wolff
Zondagmiddag 11 december 2022 van 15 tot 17.30 uur in Cordaan Olympisch Kwartier, Amstelveenseweg 308, hoek Afroditekade
Inloop 14.30 uur
IEN VERRIPS: ‘met wat het leven neemt en geven kan nog onbekend…’
al was het me gevraagd
nog voor het echt begonnen was
onwetend hoe het zijn zou zijn
met wat het leven neemt en
geven kan nog onbekend
als ik de keuze had gehad
van weten niet bewust
geen kennis van dilemma’s
een zalig onbestaan
ik weet niet wat ik had gedaan
ik weet het werkelijk niet
nov 2022
Karin Beumkes bericht: ‘zo ziet deze vrouw November…..Onder Texelse sterren is de wereld goed. Als altijd mijn liefs, Karin.’
zo ziet deze vrouw November…..Onder Texelse sterren is de wereld goed.
Als altijd mijn liefs, Karin.
Zomaar een opvatting, zomaar een ander geluid, de kille maand November in een romantisch jasje gestoken van iemand die nog gelooft in toverstokken
kobolden kabouters en hoe je het best rabarber kan laten groeien bij volle maan.Oordeel zelf, het is maar een kleintje deze maand.
zo ziet deze vrouw November…..Onder Texelse sterren is de wereld goed.
Als altijd mijn liefs, Karin.
November
Soms zie ik hem fietsen
zijn ogen zijn grijs
daar gaat hij langs het biddend riet
Soms denk ik dat november bestaan kan in een man.
Karin Beumkes
Muziek: Neil Young – Harvest moon
https://youtu.be/n2MtEsrcTTs
frontale aanval ingezet door Cartouche op webmaster pomgedichten én op de rotterdamse dichter en aimabel mens Ton Huizer – VORM OF VENT discussie nu ook in de wereld van de poëzie – ach achterberg was ook een moordenaar… so what
https://nl.wikipedia.org/wiki/Vorm_of_vent
de dichter gérard vromen bereikte hedenmorgen een derde plaats in de zondagochtendwedstrijd – dichter verspeelde het goud vanwege het gebruik van het woord ‘rijp’ – ‘gerijpt’ nou ja zo een woord dat je niet behoort te gebruiken in de poëzie – dat vinden wij nu eenmaal in de randstad. verder schreef Cartouche /Gérard Vromen een niet onaardig gedicht over de liefde. dachten wij nog dat in Cartouche een niet onaardige man schuilde – maar nee hoor – Cartouche blijkt vandaag op oorlogspad – Cartouche kiest in de vorm of vent discussie voor de vorm – als de vent – hoe een vreselijk mens ook – maar goed schrijft dan is het goed. dichter Ton Huizer maakte duidelijk dat in sommige dichters monsters schuilen. hij noemde als toevallig voorbeeld het monsterachtige gedrag van een dichter als Neruda – u kunt het hier allemaal nalezen – Cartouche maakt het allemaal niets uit: Neruda schrijft prachtig – Achterberg schrijft prachtig – wat maakt het dan nog uit dat het moordenaars zijn, gluipers van het zuiverste water of van andere soort criminelen. bij die types voelt Cartouche zich blijkbaar thuis – als ze maar goed schrijven. Cartouche liet niet na om 1000 veren in het achterwerk van de inmiddels overleden NERUDA te steken.
uit het Brabantse teken wij de volgende oorlogszuchtige taal op van de dichter Cartouche / plaatselijk en lokaal ook wel bekend als Gérard Vromen:
Veel kan ik verdragen, beste Pom
Dat je als overrijpe OUD(e) AMSTERDAM(mer) niet van gerijpt houdt valt te begrijpen, maar dat je ons aller Pablo – hier enkel ter verfraaiing hors concours aanwezig – vanwege te lang van stof aan de kant zet, is mij te gortig en al te kort door de bocht.
Daarom wordt je een taakstraf opgelegd van 1 maand op water en brood belegd met jong belegen kaas
en tot die Rotterdamse vent zou ik willen zeggen, in elk mens huist een beest, in het mijne en ook in uwes en Achterberg vermoordde zijn hospita.. en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Geen reden om maar zo hoog van de toren te blazen dan wel acuut van de Erasmusbrug te springen.
TON HUIZER neemt drastisch afstand van de schandalige Cartouches (Gérard Vromens) NERUDA adoratie – dichter Neruda laat moeder en zijn kind met beperking barsten
https://nl.wikipedia.org/wiki/Vorm_of_vent
CARTOUCHE GEEFT GOEDE RAAD: Pablo Neruda blijft mijn liefdesdichter favoriet – http://hetmooistegedicht.blogspot.com/2011/12/pablo-neruda-vannacht-kan-ik-de.html?m=1
zojuist bereikte ons uit Rotterdam het navolgende schrijven van dichter Huizer – nav de NERUDA-promotie die de dichter Cartouche meende te moeten maken in de zondagochtendwedstrijd op deze site. de vorm en/of vent discussie hier weer eens helemaal terug – eerst TON HUIZER aan het woord:
‘De liefde, och ja die liefde… Warme armen, hartstocht. Van pumpschoen tot ruiten pantoffel. Kruizensnuivers en billenridders. En dan ook nog Neruda aanhalen, die grote Neruda…
Meneer was ooit diplomaat in Indonesië. Bestoof daar een Nederlandse dame die later beviel van een kind. Een kind met een vlekje, want vanaf de geboorte beperkt. Dat beviel meneer wat minder. Mevrouw kon het schudden met haar kind. Dichter verdween achter de amoureuze horizon, zonder taal, teken of een stuiver alimentatie.
Het meisje werd gelukkig geadopteerd door een gezin in Gouda. Het graf is daar nog steeds terug te vinden. Liefde, geen woorden maar daden, zeggen wij dan zo af en toe in Rotterdam.
Zie bijgaand, met hartstochtelijke groet’
Ton Huizer
Pablo Neruda, een vader en
zijn vaderland
Hij heeft bekend, hij had
geleefd
maar er ontbrak een pagina
in zijn slotpleidooi
Het verzwegen bestaan van
een afgeschreven leven
Een verweesd kind
drenkeling langs de vloedlijn
van zijn Isla Negra
De grote Pablo, schrijver van
een magistraal Canto
General, gelauwerd dichter
van het volk
Toch ook hij slechts zo groot
als zijn kleinste verraad
Ton Huizer
Literatuur
Pauline Slot, En het vergeten zo lang
Uitgeverij De Arbeiderspers
Hagar Peeters, Malva
Uitgeverij De Bezige Bij
 NERUDA adoratie – dichter Neruda laat moeder en zijn kind met beperking barsten){kind=link}
Vera vd Horst en Frans Terken winnen de enige echte virtuele ‘Omdat jij weet wat liefde is..’ trofee – naar freek de jonge – op pomgedichten punt nl – Cartouche brons! weet u wat liefde is?
CARTOUCHE GEEFT GOEDE RAAD: Pablo Neruda blijft mijn liefdesdichter favoriet – http://hetmooistegedicht.blogspot.com/2011/12/pablo-neruda-vannacht-kan-ik-de.html?m=1
dank aan alle dichters die hun gedichten instuurden op dit zeker niet eenvoudige thema. dank jullie wel. ik geloof dat we toch Vera – ondanks die vreselijke titel van haar gedicht – deze week met goud moeten beleggen. het gedicht straalt van eenvoud verlichte waters om maar eens vrij met lucebert te spreken. ik doe er toch ook voor Frans Terken goud bij – weer goud – hij schreef een prachtig liefdesgedicht in niet minder van eenvoud verlichte waters. geven we Cartouche brons – het gedicht wilde ik met goud behangen totdat de dichter kwam aanzetten met dat vreselijke woord in de laatste strofe – onder Cartouches gedicht leest u welk woord hem een taakstraf van 200 uur opleverde en waarom het goud hierdoor tot brons verwelkte. winnaars van harte!
hoor ik van liefde
denk ik je naam
zoals liefde alleen zichzelf geeft
zo geef jij me
jou
om van je te houden
zonder te weten
hoe, wanneer en waar naartoe
of waar vandaan
omdat liefde
genoeg is voor liefde
Vera van der Horst
zeker met de bijsluiter die vera bij haar gedicht geeft kunnen we heel goed met de woorden leven die zij de lezer inschenkt – een aangenaam drankje poëzie krijgen we voorgeschoteld zo op de vroege ochtend. vera schrijft: ‘staat er nog teveel in, of is het te weinig of te particulier, ik lees het wel, ik denk dat ik niet meer en niet minder over liefde zeggen kan, of iemand over liefde weet.’ – nee er staat niet teveel in het gedicht, niet te weinig, het is niet te particulier – er valt inderdaad niet meer en niet minder over liefde te zeggen: bijna frekiaans die allesomvattende slotstrofe:
omdat liefde
genoeg is voor liefde
nouja een kritische opmerking mag nog wel – graag een andere titel of liever nog geen – deze titel lijkt wel het begin te wezen van een WC-pot gedicht.
Dat weten
Dat ik je hand weet
als ik op omvallen sta
ons bed gespreid is
als we doodvermoeid zijn
in jouw armen van de nacht
alle kou van het lijf houd
in je ogen op het kussen
lees wat liefde is
voor jou bij het ochtendlicht
een kop koffie kan schenken
dat ik dit schrijven mag
zoals jij je lijstjes
daarom ben ik met jou
© FT 03.12.2022
die bijna onontkoombare eenvoud die zo moeilijk is op papier te krijgen begint het handelsmerk te worden van dichter Frans Terken. het lijkt een eenvoudige opsomming – maar zo is het niet.
Dat ik je hand weet
als ik op omvallen sta
die prachtige eerste strofe die zo geraffineerd 10 woordjes aan de lezer voorlegt – op omvallen staan – begrijpt u wel – taalkundig precies geformuleerd en dat dan gekoppeld aan een enorme gevoelswaarde zoals gevraagd bij dit thema. die hand te weten – dat alleen is genoeg voor de ik persoon – die hand doet niets – het is geweten en het is genoeg.
na zo een eerste strofe weet de criticus dat het gedicht niet veel mooier meer kan worden. moet er een strofe uit? nee! de eerste strofe is als het ware een doelpunt van messi in de eerste minuut van een wk finale wedstrijd. en toch alle strofen na die eerste blijven mooi – de wedstrijd wordt op een heerlijke manier uitgespeeld. het gedicht wordt op een vakkundige wijze door de dichter uitgerold als een warme deken gedrapeerd over de lezer in koude en barre tijden.
Oogwenk
liefde is niets dan gewoon klassiek
dag na dag doorgaan door mist, koude
vocht en nu en dan een straaltje zon om
je onvoldaan in de avond neer te leggen
de droomslaap ingaan
ten einde in het late ochtendlicht
je wederhelft tegenover je zien staan, jou
af te vragen waarvan, hoe ken herken ik haar
bij leven zoveel lief geleden, wij twee alleen
hoeveel past, speelt er in een hoofd
als je elkaar onder ogen komt, ongeschoren en
met wilde haren je onvoorwaardelijk overgeeft
aan wat met geen pen te beschrijven valt
te voelen en blijven zal, dat weet je
al begrijp je geen bal –
ervan als gerijpte man hoe zij is
een elkander dragen, een zweefvlucht maken
een goddeloos gat slaan in de eeuwigheid
als jij – oogwenk van streling zijn
03-12-2022 / Cartouche
tsja niets aan toe te voegen eigenlijk – aardige relativeringen en toch een berg liefde – en soms is poëzie ook nog waar – kan poëzie ook nog waar zijn – een fraai levensepos hier in poëzie aan de lezer aangeboden – zeer fraai. waarom zou dit gedicht hier nooit maar dan ook nooit goud kunnen krijgen – dat komt door dat ene woord dat in een klap het hele gedicht kapot slaat – het woord ‘gerijpt’ in de slotstrofe:
al begrijp je geen bal –
ervan als gerijpte man
vreselijk – hoe krijg je het woord uit je pen en ook nog op papier – in het strafrecht zou een rechter 200 uur taakstraf geven voor zo een passage vanwege zware mishandeling met ernstig dichtletsel. oja die zo door Cartouche aangeprezen NERUDA wordt hier gediskwalificeerd wegens overschrijding van de 20regels regel.
- Vera van der Horst: omdat liefde genoeg is voor liefde
- Anke Labrie: langzaam dringt het tot je door
- Jako Fennek: Ik schuil me achter Vera. Zij heeft het liefdevol gezegd.
- Geraldine Bankcaenen: Alles overleefd
- Frans Terken: Dat ik je hand weet als ik op omvallen sta
- Rob Mientjes: Haar ene pootje langer
- Cartouche: dag na dag doorgaan door mist, koude vocht en nu en dan een straaltje zon
- Rik van Boeckel met een lied voor jou
- CARTOUCHE GEEFT GOEDE RAAD: Pablo Neruda blijft mijn liefdesdichter favoriet – http://hetmooistegedicht.blogspot.com/2011/12/pablo-neruda-vannacht-kan-ik-de.html?m=1
weet u wat liefde is? – iets van onvoorwaardelijkheid lezen we in de woorden van de oude man – ik geloof dominee-zoon en ellendige moralist – maar ook ellendige moralisten schrijven soms wel een prachtige tekst – zo ook hier freek de jonge – de opdracht luidt dan ook deze week – als u ook weet wat liefde is laat het ons lezen – u kent de regels hier op deze site:
gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
een juweel
weet je in alle dingen
ligt van het weten eigenlijk niets meer
dan we altijd wel al wisten
een dichter als babak zou hier in het gedicht
met iets onontkoombaars komen
met iets van liefde of zo
een kostbaarheid die hij jou zou omdoen
jou en jou alleen
pom wolff
liefde maakt ook dat je na zoveel jaren
heel soms ’s morgens nog steeds
meestal als je vast geslapen hebt
half wakker naast je tast en denkt
oh hij is natuurlijk koffie aan het zetten
pas heel langzaam dringt het tot je door
dat hij nooit meer koffie zetten zal
anke labrie
04-12-2022
dat je liefde meeneemt ook over de grens van leven en dood heen. anke weet het treffend te verwoorden – een kop koffie als poëtisch middel ingezet om de onmogelijkheid van het beschrijven van gemis te omzeilen.
Een ongemakkelijk thema dit weekend. Daar is veel over te schrijven en dat treffend samenvatten, oei!! Ik schuil me achter Vera. Zij heeft het liefdevol gezegd. Ik heb stante pede mijn schrijfsel weggedonderd in de virtuele prullenbak. Hier in ’t kort één van mijn opinies.
Dank voor je eeuwige inzet. Ook dat is liefde. Wens je een fijne dag, jako.
in alles lees ik…
praten we over liefde
praten we over gewone dingen
over spruitjes
de snelkookpan
het uitlaten van de hond
praten we liever over jou
over je ogen
je loop
de beweging van je handen
in alles lees ik liefde
jako fennek
een gedachtengang die heel sympathiek overkomt waarin de onmogelijkheid en het ongemak om liefde in woorden te vatten zijn gegeven. ja wel mooi zo. vera zal zeker glimlachen misschien wel meer dan dat.
Heb ik me gekoesterd
Want ging niet over
Alles overleefd
Ook de dood
Jij wist wat liefde is.
Geraldine Bankcaenen
het thema lijkt hier op een heel persoonlijke situatie gelegd. wel mooi kort gehouden. anders wordt het snel te veel voor een buitenstaander.
Coup de foudre
Een pootje langer dan het andere
Het zal je overkomen
Als rare vogel, als meeuw
Dood onder de tafel geschoven
Na gedane zaken
Liefde zorgt voor storm
In het hart en in de lucht
Zeker bij gedeelde liefde
Jaloezie en afgunst
Strijden met luchtbuks en zwaard
Slachtoffers vallen
Met moeders in het spel
Die hun dochter Elektra durven noemen
Zo is deze mooie meeuw
Ook aan haar einde gekomen
Een ‘coup de foudre’
Op haar grote teen
Haar ene pootje langer
Rob Mientjes
liefde op het eerste gezicht maar dan op zijn frans – wellicht komen de klassieken nog even op bezoek – wat vogels, wat meeuwen – ik weet het niet. ik ben voor eenheid van handeling, overzichtelijke situaties en personages in een gedicht – heel ouderwets wellicht – personen die niet alle kanten uit vliegen of van alle kanten komen aanvliegen.
Liefde zorgt voor storm
In het hart en in de lucht
Zeker bij gedeelde liefde
Jaloezie en afgunst
ineens daalt jaloezie en afgunst neer in het gedicht. waarom en waar vandaan? nee. vertel nou eens waarom zou een toehoorder bijvoorbeeld in cafe eijlders op een dichtmiddag bij het uitspreken van deze tekst niet mogen denken – ‘vogels, luchtbuksen, pootjes – kan die man geen pilletje krijgen?
Onder het gedicht staat een link naar een you tube video met de opname van ‘Een lied voor jou’ door mij gezongen afgelopen zondag in Deja Vu, Den Haag, waarbij ik speel op de sikkelharp.
Met dichterlijke groet,
Rik
Een lied voor jou
Een lied voor jou is als een lied vol trouw
wij zijn samen een en twee
is een feit zo waar we zijn er voor elkaar
en we voelen ons niet somber
door dit lied voor jou
ik schrijf met hart en ziel
de tijd zal rusten en de tijd zal gaan
ik zal niet huilen zal blijven staan
fluister woorden van dankbaarheid
nodig alle mensen uit te verblijven
in gelukzaligheid in dit lied voor jou
ga ervoor ga over de brug en hoor o hoor
de melodieën en ritmes van het leven
hoor hoe zij de prachtige harmonieën van het hart vervullen
met kracht en tederheid
bij de geboorte van nieuwe dingen
die komen en gaan
bij de reizen die zullen eindigen
bij de mensen die je ontmoet
in het labyrint van leven en dood.
Rik van Boeckel
ja – punt is – dat de woorden van een lied vaak toch niet genoeg poëtisch zijn of overkomen. aan liedjes worden andere eisen gesteld dan aan een gedicht. het lied is voor de liefhebber goed om aan te horen – qua tekst / gedicht val ik echter maar voor één regel – en dat is de tweede regel: ‘wij zijn samen een en twee’ – dat is een mooie!
Seraphina Hassels tegen de wanhoop
Treinstation, Lviv, Ukraïne
Uitgestrekte handen
op het ijskoude glas waar
aan de andere kant
warme peuterhandjes
de zijne raken als ware het
een speels kiekeboe spel
achter melkwit waas het gezichtje
nu al een vaag verdwijnende schim
de contouren in zijn geheugen geëtst
haar stille glimlach plots eeuwenoud, de blik
op zijn handen gericht, houdt leven in balans
zij tillen elkaar op
deze kleine eenheid van hoop
tegen de wanhoop.
Seraphina Hassels
deze week een nogal openhartige VON SOLO: ‘…dat ik ooit aan de meisjes die me toen het meest lief waren een rouwkaart van mezelf stuurde, als afscheid van mij als persoon in hun leven.’
Die zin schoot me te binnen toen me vanochtend een oude Volkswagen passeerde. De man in de Kever keek als een gekwelde zombie voor zich uit. Het valt me vaker op, dat het niet meevalt een gezicht te bespeuren, dat ‘geluk’ uitstraalt. Of dat wat daar voor door zou moeten gaan. Ik zie wel een heleboel andere dingen. Een veel voorkomende blik bij vooral ouders met kinderen is die van wanhoop of ergernis. Maar de nummer één van blikken is onduidelijke boosheid. Deze komt het vaakst voor. De tweede die opvalt is de blik van minachting. Niet eens direct op iets of iemand gericht. De derde is de neutrale ‘duizend-mijls-staar’. Een blik naar nergens, die niets waarneemt. Er spreekt geen enkele emotie uit. Veteranen met post traumatisch stress syndroom staan er bekend om. Het grappige is wel, dat je al deze blikken perfect kunt observeren, want slecht weinigen zullen je ook echt aankijken of contact maken. En dan heb ik het nog niet eens over de mensen, die ook nog eens gevangen zitten in hun ‘slimme apparaat’.
Afgelopen week werd ik gebeld door mijn moeder. Ze had zich per ongeluk in een gesprek met mevrouw Solo laten ontvallen dat ze eenendertig jaar geleden een afscheidsbrief naast mijn bed had gevonden van toen ik zeventien was en nog bij mijn ouders woonde. Dat durfde ze toen niet ter sprake te brengen of tegen iemand te vertellen, omdat ze bang was, dat ik boos zou worden. Ik weet wel, dat ik geen makkelijke puber was. Het leven had voor mij geen zin, zo voelde dat althans. Maar dat voorval kon ik me niet meer herinneren. Waarschijnlijk weggemoffeld in de storthoop van mijn geheugen. Wel weet ik, dat ik ooit aan de meisjes die me toen het meest lief waren een rouwkaart van mezelf stuurde, als afscheid van mij als persoon in hun leven. Daarvan snapte ik toen niet, dat dat niet bij allen even goed ontvangen werd. Maar ik snapte wel meer niet, dat voor anderen volledig logisch scheen. Buiten dat alles leef ik nog steeds en ga meestal met een positieve uitstraling over straat.
Op het werk hoor ik ook vaak, dat ik altijd vrolijk ben. Dan zeg ik soms, dat het ook niet erg constructief zou zijn om de hele dag te gaan zitten janken om alle ellende in de wereld.
Soms als ik ’s ochtends in de spiegel kijk staat daar een gast, die bruist van levenslust. Op andere momenten echter, herken ik niet wie daar staat. Mijn verstand rijmt niet met mijn waarneming. Meestal grijnst het spiegelbeeld dan even en dan kijk ik gauw weg, alsof ik het niet gezien heb en ga naar buiten. Dat al die andere mensen op straat die ik waarneem, iets mankeren, weet ik. Dat kan ik zo zien. Het maakt me triest en dat wil ik niet. Dus glimlach ik maar. Ik weet alleen niet altijd meer, welke reflectie ik nog moet geloven.
VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
