in de zondagochtendwedstrijd op pomgedichten punt nl riepen wij dichter van Boeckel toe geen incomplete gedichten in te zenden – ergens had de redactie van pomgedichten het gevoel dat Rik een gedicht had ingezonden dat op weg was naar compleetheid. maak het gedicht asjeblieft compleet RIK werd hier ter redactie uitgeschreeuwd.
Schreeuwlelijk
De schreeuwlelijk roept om toekomst vat het verborgene eenvoudig samen
hij laat de enerverende dag met de passie van gebaren gaan
hij ontroert schreeuwende herinnering voor de jeugd van toekomst en heden.
Rik van Boeckel 11 maart 2023
Rik plaatst het schreeuwen in de tijd – ik zie hier niet helemaal voor mij bijvoorbeeld de politicus die stemmen tracht te winnen – het is voor de lezer lastig om tot een afgerond verhaal te komen bij de woorden van de dichter. misschien moet er nog een strofe bij?
uw webmaster heeft de hele zondag krijsende en schreeuwende redactieleden tot rust moeten manen. ga asjeblieft roeien jij sprak ik oa tot het virtueel redactielid René Brandhoff – en met veel moeite wist ik Brandhoff als negende man in de boot van de hunze-8 te krijgen. ‘we nemen hem wel mee’ – spraken de helden van de hunze-8 in koor – ‘dan hebben jullie rust!’ – ook tegen redactielid voor het leven Jolies Heij die we met nog geen tien roeiers en of chrysanten rustig konden krijgen werden minder gebruikelijke maatregelen genomen – gooi er maar een fles grandmarnier in luidde opdracht van webmaster en zo geschiedde ook – al was het niet de bedoeling dat de gehele fles in Heys keelgat verdween – uiteindelijk wisten we het aangename dichtersstemmetje van Heij klein te krijgen. als iemand haar hier wil ophalen graag!
ook de overleden joop komen heeft zondag de hele zondag de hele hemel bij elkaar geschreeuwd. Zeg tegen die van Boeckel dat dat gedicht afgemaakt moet worden. en als ie weigert dan kom ik wel even naar beneden. Rik heeft eieren voor zijn geld gekozen en heeft uiteindelijk vandaag dan toch het gedicht een complete versie meegegeven. dank je wel Rik – hieronder leest u de complete versie.
Rik van Boeckel 11:36 (3 uur geleden) Pom, je vroeg om nog een strofe bij mijn gedicht. Zie het in deze nieuwe versie. Met dichterlijke groet, Rik
Schreeuwlelijk
De schreeuwlelijk roept om toekomst vat het verborgene eenvoudig samen
hij laat de enerverende dag met de passie van gebaren gaan
hij ontroert schreeuwende herinnering voor de jeugd van toekomst en heden
een zachte roep om water en groen licht geeft de wereld een natuurlijk gezicht.
Het blauwbleke meisje, dat met een stuurse blik rondkijkt alsof ze zo uit een kraakpand is komen kruipen, betaalt haar koffie, ik gok een dubbele caramel macchiato, met een glimmende creditcard. Platinum? Gold? Zoiets. Dan beent ze, graatmager, met de uit de kluiten gewassen cup-to-go losjes balancerend tussen duim en wijsvinger kordaat mijn richting op. Stevige ronde heupen heeft ze ook, en dat geeft haar tred iets oers. Het doet denken aan een wat houterige tijgerin. Een beetje uit balans, maar toch in control.
Ronduit onweerstaanbaar. Dan lacht ze. Ze mag dan wel een pokerface hebben maar haar ogen liegen niet. Blijheid is in haar blik ver te zoeken. Ondertussen stroomt een waterval aan woorden uit haar mond maar het duurt even eer ik doorheb dat ze Engels spreekt en bovendien haar woorden tot mij richt. Met gebroken tongval weliswaar, maar het is iets wat je hier niet vaak overkomt: parler Anglais.
Afgezien van haar lengte en ranke postuur, de lokale Franse dames zijn meestal compact als vechtersbazen, past ze naadloos in het demografische landschap. Trainingsbroek. Fake Adidas; met van die slippers eronder die vooral populair lijken te zijn bij Afrikaanse migranten. Nou heb ik ze zelf ook, diezelfde slippers in het blauw – want ze lopen fantastisch, maar ik ben toch meer het teenslipper type. Ik geef de voorkeur aan van die goedkope uit de super. Die voordat ze lekker lopen altijd een dag of twee een beetje pijn doen. Ik moet er nog ergens een stel hebben liggen. Uit Mexico. Zomerhitte. Strand. Maar hier zie je lieden die dat soort schoeisel, ook teenslippers, het hele jaar rond, zelfs gedurende de barre wintermaanden, altijd en overal dragen. Inclusief hagelwitte dikke badstof sportsokken.
Ze vraagt of ik jumper cables heb. WTF? Touwtje springen? Op slippers? Nota bene op het besneeuwde parkeerterrein van een absurd drukbezochte benzinepomp! No way. Het beeld van een op slippers stuiterende tijgerin dat ritmisch op mijn netvlies danst lost op als sneeuw voor de zon zodra ik me realiseer dat ze zit te springen om câbles de démarrage. Autopech. Accu leeg. Startkabels. Maar die liggen in het huis. Merde.
we gingen er onbevangen in – bij het hartverscheurende de ingang – onder dankzegging aan alle dichters die instuurden – die het waagstuk ‘schreeuwen’ aandurfden. het gevaar van overschreeuwen ligt vreselijk – schreeuwend bijna – op de loer – wie kan het schreeuwen klein houden, klein krijgen – dank aan alja spaan die in haar gedicht de schreeuw liet opgaan in het wit – klein hield – als inspiratiebron deze week hier op de pom.
om MAX LEROU kunnen we niet heen – hij schreef een tijdloos gedicht waarin dichter de schreeuw laat verstommen en ‘het gewone’ leven kan worden voortgezet. gewoon en ongewoon, gewoontes en vreselijke gewoontes een plaats gegeven in de poëzie: GOUD! van harte. zilver voor de eenvoud in het gedicht van Rob Mientjes – bij de woorden in het gedicht kun je heel veel toepasselijke verhalen denken en dat is knap gedaandoor de dichter.
mulisch baby – ich habe angst
bij de buren slaat de klok het uur onrust – even verderop schreeuwt een moeder heil hitler bij het ochtendorgasme
pas in de middag wordt ze anti-duits eerst moeten ze nog de hond afknallen
ja er ligt een mooie dag in het verschiet
ml
een vreselijk gedicht qua inhoud dat toch ook – en dat komt door die laatste 2 strofen – die de lezer – in ieder geval deze lezer – een brede lach op het gezicht doen toveren. een wereld in weinig woorden – een vreselijke maar o zo echte wereld – tijdloos geschilderd hier door de dichter.
Een harde schreeuw
Zij naar hem omdat het moet
Hij naar haar omdat het mag
Luid zeer luid omdat het is
Hard de pijn van het zijn
Zeer het verteer dat nooit zwijgt
Maan de zon totdat ze straalt
Opdat nooit weer
Rob Mientjes
we gaan er onbevangen in – bij het hartverscheurende de ingang – onder dankzegging aan de dichters die het waagstuk ‘schreeuwen’ aandurfden. het gevaar van overschreeuwen ligt vreselijk – schreeuwend bijna – op de loer – wie kan het schreeuwen klein houden, klein krijgen – dank aan alja spaan die in haar gedicht de schreeuw liet opgaan in het wit – klein hield – als inspiratiebron deze week hier op de pom. Rob lijkt geïnspireerd door de NOS – kwestie – klaagster die de gevierde presentator alsnog klein krijgt – het geschreeuw in de media – ‘de pijn van het zijn’ mag er wel uit van mij – verder bevalt me de eenvoud van het gedicht wel – waar de woorden ook op van toepassing mogen zijn. of wordt hier een debat SP – hoe heet ze? lillian M versus de rutte mark beschreven. oh nee dan moet lillian adje kuiken heten. ik weet het niet precies allemaal – dat geschreeuw ook de hele dag van die mensen. het gedicht mag er zijn. titel mag ook weg.die is te duidelijk. te schreeuwend.
Rob Mientjes – omdat het is
Frans Terken – jij met een schreeuw om aandacht
Luk Paard – en hoe pijnlijk ‘n leve kan zijn
Rik van Boeckel – vat het verborgene eenvoudig samen
Ien Verrips – dat na schreeuwen vrijwel altijd klappen volgen
Cartouche – schreeuwt het stilte
Max Lerou – even verderop schreeuwt een moeder
Jako Fennek – benauwdheid grijpt me bij de keel
Anke Labrie – schreeuwen was verboden op het grote erf
wie wint de enige echte virtuele – hoorde je het schreeuwen hoorde je het wel – trofee op pomgedichten punt nl – naar dat prachtige gedicht van ALJA SPAAN – alle vrijheid voor de dichters om het zachte schreeuwen – het hartverscheurende – te beschrijven in een gedicht deze week in de wedstrijd die geen wedstrijd is – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
een harde schreeuw
Niets erger dan een kind horen huilen, je slaapt nog, je droomt, je kunt het bericht dat hij je stuurde niet
afluisteren, je moet naar een rustige plek lopen, je staat middenin een winkelcentrum, je drukt op het
verkeerde knopje, je denkt maar een ding, je moet naar hem toe, je moet meteen naar hem toe en dan
val je opnieuw in de zachte warmte van je bed en slaapt en droomt opnieuw en bij het wakker worden,
te laat, kijk je allereerst naar je mobiel en hoe het lichter is dan anders, de wereld wit, en is er geen enkel
bericht, van niemand niet, dus moet je gerustgesteld zijn maar dat ben je niet want je hoorde hem
huilen, heel duidelijk en je was er niet en hoewel het geluid vervaagt zit het verdriet in je keel en in al die witheid. Alja Spaan
voorbij in het nagelaten gezicht moet gisteren nog wakker worden
de laatste schreeuw in stand gehouden en zon alsof het maart is
haar laatste klimop nog gekapt
een dichter als babak zou hier in het gedicht met iets onontkoombaars komen
een kostbaarheid die hij jou zou omdoen jou en jou alleen
pom wolff
Met dank aan Alja deze keer! Groet, Frans
Schreeuw
Die schreeuw alsof het van een uit zijn nest geroofde vogel is niets dierlijks is mij vreemd
dat je jezelf kwijtraakt in een voorbij denderende menigte al die vreemde gezichten die heimelijk naar je kijken
je aanstaren alsof jij hier niet hoort jij met een schreeuw om aandacht om ruimhartig gezien te worden
tegen de schreeuwende werkelijkheid in waar men onaangedaan voortgaat zonder omzien stil zijn weg vervolgt
een schreeuw van wakker schudden tegen dovemansoren op
Frans houdt het persoonlijk deze keer. een persoonlijke ervaring wellicht – ik zie een podium voor me waar een dichter niet aan het woord komt – ze eten broodjes , ze kijken niet op of om – ze kleppen voort – ze gaan zoals altijd voor zichzelf en liefst ook luid kakelend – geen aandacht geen empathie voor anderen. het is maar een interpretatie – je kunt de woorden ook op andere fenomenen leggen – op de voorstelling van een schilderij bijvoorbeeld.
zo…ligt ie hier voor’et grijpe…beter dan voor pampus toch…en dus ik graai en gooi’em naar jou toe…as’n schreeuw…omdat’n schreeuw zo diep kan zo uit de diepte kan…dat’et snijdt dat’et geen naam heeft en toch….
“de schreeuw “
hoe’n lichaam en de geest zo’et schreeuwe kan in stilte
zo’n schreeuw diep in ziel en hart
dat toont je mens en hoe pijnlijk ‘n leve kan zijn
ja luk paard heeft gelijk – een mooie samenvatting van elke echte schreeuw die binnen komt: ‘dat’et snijdt…’.
Schreeuwlelijk
De schreeuwlelijk roept om toekomst vat het verborgene eenvoudig samen
hij laat de enerverende dag met de passie van gebaren gaan
hij ontroert schreeuwende herinnering voor de jeugd van toekomst en heden.
Rik van Boeckel 11 maart 2023
Rik plaatst het schreeuwen in de tijd – ik zie hier niet helemaal voor mij bijvoorbeeld de politicus die stemmen tracht te winnen – het is voor de lezer lastig om tot een afgerond verhaal te komen bij de woorden van de dichter. misschien moet er nog een strofe bij?
als je denkt met je geschreeuw mij te kunnen overtuigen van je liefde als je met je geschreeuw denkt mij te kunnen bewegen naar jou toe
weet dan dat ik weet van je angstige alleen-zijn je verlangen naar gekend en samen zijn
en weet ook dat ik weet dat na schreeuwen vrijwel altijd klappen volgen
maart 2023 ien verrips
het gedicht komt ietsje onevenwichtig over – het is invoelend en vervolgens belerend. ik leef met je mee lezen we / horen we de dichter zeggen om vervolgens de koekenpan op je neus te krijgen. beetje vals gedicht. hehe denkt de lezer eindelijk eindelijk iemand die me begrijpt. en pats boem! daar sta je dan – dank je wel ien.of de afstraffing van de lezer bewust de bedoeling was van de dichter komen we niet te weten.
Onbezonken
rood als een spaanse peper zoals toen dat ogenblik dat ik mysterie zag, je mond, de vonk wat het hart golving en ritme gaf
elke keer ik je nu herlees vleugelwoorden op vloeipapier – schreeuwt het stilte om me heen
hoe jij – de wereld een slinger gaf waartoe zelfs geen foucault bij machte was
huiver op de huid mijn liefste, zoete pijn van al verterend samenzijn
als gezwollen ader op mijn lippen trilt – hoe jij het klaarspeelt onbestorven op mijn trommelvlies te kloppen
11-03-2023 / Cartouche
de dichter leest hier – mogen we toch wel zeggen – zijn eigen gevoelens hardop voor aan de lezers van zijn gedicht. als je over een persoonlijk gedicht spreekt dan is dit wel het voorbeeld. als lezer denk je al snel – ik niet en hij wel! hoe dan ook de woorden spatten van het papier vol van passie – een boekenweek gedicht en de dichter herleest het boek dat hem zo dicht bij haar brengt dat de stukken er van af vliegen.
onschuld
nu, bij het zien van de schreeuw van edvard munch voel ik aan wat hem bezielde het leed dat hem bezocht
benauwdheid grijpt me bij de keel iedere dag in deze wereld andere tekens beelden woorden een andere haan die kraait
luid schreeuwen helpt nauwelijks misschien het zingen van een knapenkoor de onschuld in hun stemmen
jako fennek
aardige gedachten bij de herinnering aan het zo indringende schilderij. dat de dichter – niet bij het kijken naar – maar bij het schrijven van een gedicht – het geheim van het schilderij ont-dekt – is niet verwonderlijk – daar is ie dichter voor.
schreeuwen was verboden op het grote erf omgeven door de diepe sloten erachter de kassen met veel glas
ieder kind dat bij ons speelde kreeg dit meteen mee op straffe van niet welkom meer
maar als er iets ergs gebeurde dan mochten we keihard schreeuwen en dan deden we dan ook
wat hebben wij geschreeuwd in onze kindertijd die uiteindelijk goed verlopen is
anke labrie (12-03-2023)
het schreeuwen uit en in de kindertijd vorm gegeven – alleen als het erg was – de herinnering vastgelegd in een gedicht – een voorbeeld van: ik citeer: Reminiscentie is volgens Van Dale “een gedachte aan een verschijnsel uit het verleden, dat overeenkomst vertoont met een huidige waarneming”. Als je bijvoorbeeld een oude vakantiehit hoort (huidige waarneming) is de kans groot dat je meteen beelden voor je ziet van de locatie waar je dezelfde muziek (verschijnsel uit het verleden) in die betreffende vakantie zo vaak hebt gehoord. Tevens komen er dan herinneringen aan die vakantie naar boven. Dit verschijnsel kan zich ook voordoen bij het ruiken van een bepaalde geur of het zien van een voorwerp, foto enz.
Er gebeurt op het moment zo veel. De ene crisis is nog bezig, of de volgende twee zijn alweer begonnen. Je zou over een jaar een geschiedenisboek kunnen schrijven met de dikte van een hele encyclopedie. De enige tijden waar dat over mogelijk is, zijn de tijden dat er geschiedenis gemaakt is. Maar nu, nu op dit moment. Er gebeurt zoveel. Er moet wel geschiedenis gemaakt worden nu. Het kan niet anders.
Of zou het zo zijn, dat het een soort TikTok geschiedenis is, die zich afspeelt. Dat het klimaat er zo naar is, dat elke seconde telt. Elke scheet geroken en beoordeeld moet worden. En zo snel mogelijk opgeslagen voor later gebruik, als het uitkomt. Dat het bestaansrecht welk een gebeurtenis zichzelf ontleent, samenhangt met de snelheid waarmee ze zich voordoet. Of de frequentie. Of het aantal hits, likes, kudo’s of reaguursels. Dat je zo geschiedenis maakt. Door kwantitatief te filteren op de hoogste scores. Dat dat geschiedenis is.
Een mooi verschijnsel, dat zich er ook bij voordoet is de zucht naar nieuwe geschiedsfeitjes. Er moet wel snel nieuwe geschiedenis zijn om te schrijven, anders gaan we ons vervelen. We zijn bij wijze verslaafd aan het raken aan het maken van geschiedenis. Aan het onszelf bevestigen ‘in wat voor fantastische tijd we toch leven’. En dat we deel uitmaken van dat grote boek dat zichzelf aan het schrijven is. Dat we al die crisissen en veranderingen hebben meegemaakt, alsof we er zelf bij waren. Maar dat zijn we ook. Virtueel. Niks is meer echt. Het ís gewoon.
Geschiedenis op de sportschool, op stedentrip, tijdens je woon carrière, tijdens de marathon, bij de Toppers, in de Kuip of de Arena, op de skipiste, in je huurwoning, tijdens de Volkswagen Golf meeting, op Hart van Nederland, bij Jinek, op Videoland, in je nest, op de plee, in je hand, op je lul, met je wijf, met de buren, op een festival, in de rij, in de file, achter je bureau, achter de lopende band, op de steiger, maar vooral toch altijd op je schermpje. Geschiedenis. Continu. Live en direct.
Laat me u wakker maken. Er beurt helemaal niets. Over deze tijd zullen ze niet schrijven. Geen helden, geen vooruitgang. Alles is al gezegd. Alles is al gedaan. Het enige dat overblijft is het zoemen van een windmolen met een datacenter ernaast. Dat gaat het vermelden niet meer waard zijn.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Hierbij mijn bijdrage voor woensdag. Onlangs las ik weer een paar gedichten van Simon Vinkenoog, die me de nacht daarop aan het dromen zetten, groet, Merik
Droom 26
Voor Simon Vinkenoog
Vannacht droomde ik van Simon. Hij vervoerde me weer met zijn woorden, had een plan voor Amsterdam, het leven van alledag en de natuur, onder de oppervlakte in het duister bewegend, meer plausibel dan de zichtbare wereld, de grond waaruit hij ontspringt, die mooie sering, na de barre kou in mijn tuin, waaruit de wissewasjes, bont tapijt van madelieven en muziek klinkt van zingende merels in de boomtoppen en jij, je poëzie, als je lacht bij kaarslicht.
dat onberekenbare van een toekomst waaruit zoveel al is verdwenen.
De onaangebroken tijd die voortdurend op de loer ligt soms en af en toe weer toeslaat dat mengsel van mogelijkheden die mix van doem en dreiging een waaier van wat misschien van wat kan en wat niet meer
’t gevoel je niet echt thuis te voelen in een andere taal met half begrepen woorden en onvoltooide zinnen het niet precies te weten er niet meer aan te willen
dat onberekenbare van een toekomst waaruit zoveel al is verdwenen.
Een dag die grijs begint en stralend eindigt.Het is vroeg in de ochtend en geen sterveling waagt zich nog buiten. Pleur al je sombere gedachten weg en ga eens naar adem snakken vlak bij zee. De geur bij een straffe noordoostenwind brengt al je zintuigen tot rust, en ik bewonder haar, ik heb liefde voor haar en zo zal dat voor eeuwig zijn.
Liefs Karin
Test
Terug. Desnoods met zwembandje. Dit keer ga ik voor je liggen zee biddend zingen hoe ik adem uit je haal zonder mijn systemen te verliezen.
Wildvreemd dan. Ten doop gehouden in je sop dat het niet uitmaakt of ik blank of wit ben dat het niet uitmaakt voor de bodem van mijn grond. Ik ben een Bloeder. Geef me aan het reine tot de dag van een schip schuift en weerbarstige matrozen vertrekken in hoogblauw.
ik geloof dat we alle korrie-vee-en van de pom hier op een rijtje hebben – zelfs de last minut instuurdichters labrie en fennek stuurden reeds in – dank aan alle dichters die instuurden – mooie mooie werken. kunnen we overgaan tot de prijs uitreiking in de zondagochtend ‘wedstrijd’ die natuurlijk geen wedstrijd is. bij een thema als dit thema is oprechtheid al goud genoeg – maar toch we verwachtten pareltjes en bijzondere momenten – en die kregen we – van atman tot brahman deze week – CARTOUCHE en MERIK VAN DER TORREN atman! VERA VAN DER HORST brahman! – van harte!
Hoi Pom, mijn ongeëvenaarde heldin van de poëzie is Wislawa Szymborska De juryleden van de Nobelprijs noemden de dichteres in 1996 de ‘Mozart van de poëzie’. Een vrouw die ‘de elegantie van taal wist te combineren met de razernij van Beethoven’. Gedichten van Szymborska worden zowel politiek als speels genoemd, ze was een dichteres die humor gebruikte op onvoorziene wijze.
Zelf zag ze schrijven als een gevecht met de eigen onwetendheid. Dichters zijn twijfelaars, zei ze. En ‘inspiratie komt voort uit wat je níet weet’. Blijf nieuwsgierig naar wat je niet-weet, want juist dáár vind je inspiratie.
Mijn lieve Wislawa
Als spelend, met allerdaagse woorden verbind je heden met verleden maak je van een onbeduidend ogenblik een bijzonder plekje in het hier en nu
Zo licht en luchtig zijn je zinnen dat ze moeiteloos binnen komen en zich nestelen in de diepste regionen waar ook al die vragen wonen die men heeft als mens
Zo nijdig mild als jij, zo wetend verbaasd zo nuchter dronken van fantasie zo dogmaloos en niet te plaatsen binnen een stroming, met elke regel gedoopt in poëzie
toon je de waarheid achter de leugen jouw verbazing is de mijne je maakt zoet wat bitter is trekt de angel uit mijn eenzaamheid
Vera van der Horst
een gedicht met overgave. in zekere zin maakt dichter het mij bij de wedstrijd uitslag makkelijk. maar pas op – een dergelijke dichterlijke exercitie is ozo gevaarlijk – want in overgave ben je kwetsbaar tot in je botten – maar het is vera gelukt – ze legt uit – ze citeert – ze dicht toe – ze adoreert, ze hult zich en ze heelt zich in die twee bijzonder mooie laatste regels – ze geeft het over en daarmee zichzelf:
je maakt zoet wat bitter is trekt de angel uit mijn eenzaamheid
het maakt allemaal niet meer uit wat wij lezers, critici, verslaggevers van de woorden vinden – het gedicht stijgt boven de mensheid uit. de volledige overgave is een feit geworden. in de oosterse filosofie zouden ze de status van zijn in deze woorden van Vera als BRAHMAN benoemen – voorbij aan ATMAN. en zo is het ook hier. een eenwording met het boven ons allen gestelde – de poëzie – voorbij aan de persoon, voorbij aan de eenzaamheid – voorbij aan de dichter. aan de dichters – een en ondeelbaar dit gedicht van vera van der horst.
Hierbij mijn inzending voor de wedstrijd op pomgedichten van dit weekend. Deze tekst heeft mijn vriend Loek Razoux Schulz ( die sinds zomer 2016 niet meer onder ons is ) op muziek gezet, te weten die van het nummer “Not dark yet” van Bob Dylan,
Waterkoud
De bomen hebben hun bladeren verloren. De wind waait door mijn jas, het is waterkoud.
Ik loop door de vuile regen in mijn schoenen met gaten mijn sokken zijn nat, waterkoud
langs de Rode Lantaarn van de dag van het feest, de dag van de dans, waterkoud. Ze ging mee met die ander, ze liepen weg in de nacht.
Ik zoek mezelf, het is waterkoud. Op de bodem van de grachten, achter het prikbord van de lucht in het middelpunt der aarde waterkoud.
Ik vind je niet in het wuivend riet. Ik vind je niet onder de kastanjes. Ik vind je zelfs niet in de dakgoot. Ik zie je niet achter het fornuis en het is waterkoud.
Ik blijf lopen, lopen, lopen in de regen, in de nacht langs de grachten, in de stegen. Ik wil je en het is waterkoud.
Merik van der Torren
ja veel kouder zal het niet kunnen worden. we lopen met de woorden van de dichter mee en het gevoel is herkenbaar in ieders leven – durf ik wel te stellen. ook hier is sprake van een juweeltje. van waterkoud tot bitterkoud. zo voelt inderdaad de bittere koude: ik citeer – vuile regen – prachtig – natte sokken – prachtig – op de bodem van de grachten – alle grachten – prachtig – tot “achter het prikbord van de lucht in het middelpunt der aarde waterkoud.”- we lezen van de pijn – de ondraaglijke pijn van een verlaten zijn – prachtig als gedicht en als eerbetoon aan een van de meesters. – in de rauwst mogelijke vorm de poëzie gegoten. in termen van de oosterse filosofie een gedicht in een staat van pijn – een staat van atman – zijn.
Een beetje van mij en meer van jou en voor de ‘ inclusiviteitsadepten en sensitivity readers’onder ons we weten allemaal een mens is niet goed, niet slecht maar van alles wat een slechte vader kan evengoed geweldig dichter zijn Pablo Neruda, favoriete liefdesdichter van mij en mij niet alleen
Alleen dit ene
je moet weten hoe het is als ik in winters licht het rood zie van wassende maan bij het raam als ik de gloed voel van het vuur mijn vingers over gladwitte huid van berkenhout laat gaan
voert alles me naar jou alsof alles wat van waarde waskaars, ogen, ochtenddauw spiegelschepen waren die varen naar havens, stranden van jou die op mij wachten
morgen, overmorgen, nu je beetje bij beetje stopt met van me te houden zal ik stap voor stap ophouden me jou voor ogen te houden te branden elke dag
04-03-2023 / Cartouche
met de groeten van een stukje lucebert – ‘alles wat van waarde..’ lezen we een echte Cartouche – prachtige opbouw en ook de trage teloorgang van de liefde neergelegd in meeslepende woorden – meeslepend mag het zo gezegd – dichter wil er eigenlijk niet aan maar niet alles – en ook niet alles in een gedicht is blijkbaar te beheersen. beetje bij beetje en stap voor stap lopen we met de dichter mee de poëzie uit de onhoudbare maar onvermijdbare pijnlijke werkelijkheid in. ook hIer: in termen van de oosterse filosofie een gedicht in een staat van pijn – een staat van atman – zijn.
VERA VAN DER HORST – Mijn lieve Wislawa
MERIK VAN DER TORREN – Ik wil je en het is waterkoud. – Bob Dylan
RIK VAN BOECKEL – uit de ijsvallei. – Rik van Boeckel
LUK PAARD – draai muziek the brood ik zeg maar wat – Jules Deelder
FRANS TERKEN – zo ging je ook om met geluk
ROB MIENTJES – Een Mondriaan, lekker rustig.
ANKE LABRIE – Hij vindt er wat hij nooit is kwijtgeraakt – Gerrit Komrij
IEN VERRIPS – harder dan de waarheid is er niet – Judith Herzberg
JAKO FENNEK – wachten op de liefde
CARTOUCHE – stap voor stap ophouden – Pablo Neruda
wie wint de enige echte virtuele – met de complimenten van de meester – trofee op pomgedichten punt nl? op 5 minuten 20 ziet u hoe KD LANG de felicitaties – de handen gevouwen – in ontvangst mag nemen van LEONARD COHEN na haar versie van Hallelujah. aan welke meester draagt u uw eigen absolute meesterwerk op – of meer bescheiden – een van uw gedichten – liever toch uw absolute meesterwerk – mogen wij dat bijzondere moment meemaken hier op de site? u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
menno wigman cyclus op straat het is zo een dag met bladerrot een dag met een zwart gat erin van wie je hield ligt verderop
kruimels liefde en de dood wat je ook van hem leest nergens een sprankje hoop of hij nou schreef over zichzelf of over wie hij ooit had liefgehad, het brak alles brak, brak af, ging dood en dan
ja dan zullen ze wel wat vinden gedichten half af een onvermoede brief aan god weet wie
een aantekening hoe hij net deed, net deed of hij net deed alsof hij aan de dingen hing
leven laten we het nog één keer uitpakken en bewonderen
waar we zo goed in waren een leven over deden het verbergen
achter onze veilige schaduw de held uit hangen wat zo makkelijk is
dat je eraan voorbij gaat het jachten en jagen het hollen en vliegen
in hoeveel gedichten stond het niet beschreven in hoeveel ongelezen gedichten wél
dat je eerst bijna moet sterven om het lief te zien – om het ademloos lief te hebben pom wolff
Pom, deze zend ik in als een meesterwerk. Ben benieuwd of je dat ook vindt. Zoals je weet combineer ik mijn poëzie vaak met muziek en nu ook met een video opgenomen in winterse omstandigheden bij de Wassenaarse Slag in 2021. Met muzikale en dichterlijke groet Rik van Boeckel
IJsvallei
Het ijs klimt omhoog langs de bergen van de hoop een bleke vlam aangewakkerd door de warmte van lichamen is op weg hemels vuur te worden
hagelstenen breken het ijs in de woestijn van de dood keren de duivels het vuur de rug toe
ijsberen likken ijzellollies een stekelvarken aan de rand van de afgrond rolt in bevroren klei
ijsbergen zoeken herboren Titanics ijsbergen smelten af tot meren spiegelend het heelal van marmer
lawines van brokaat gletsjerijs veranderen in woedende stromen vol stuwende passie dansend als vochtig vuur van de kliffen
het ijs klimt omhoog het water swingt omlaag de brandende aarde gedood door brandend hels schuim
het vuur dooft de kou de honden blaffen om meer ontdooid vlees uit de ijsvallei.
Rik van Boeckel
inderdaad ‘vuur dooft de kou.’ we lezen en zien een echte rik van boeckel – de bedoeling was echter een eerbetoon aan een ander dan jezelf haha – rik brengt een eerbetoon aan zichzelve. van mij mag het. de woorden raken mij vandaag minder vanwege de afstand – er lijkt een wereld geplaatst tussen dichter en lezer of toeschouwer en of toehoorder. en als je in die wereld geïnteresseerd bent dan is het een top gedicht – heel veel elementen van afbrokkelend ijs zijn bij elkaar gebracht door de dichter/performer – maar de pijn – de pijn als in het gedicht hierboven – die persoonlijke niet te dragen pijn is hier slechts verworden tot een afstand van de dingen of dieren. ijsberen, stekelvarkens, of honden kennen geen menselijk voelen. en ik geef ook geen 1 euro 85 per maand voor zielige beestjes.
haaaah ik zou luk paard nie zijn mocht’k nie me eigenhandje…nee geen meesterwerk…of toch…’n werk voor de meester…meesterwerk dus…voor jules deelder zaliger maar effe in de tijd van nu…’n held van mij sinds me jeugd en zo schrijf’k dus voor jules….’n paardje…laat’et danse op de jazz…ik zag’em live…ik las’em veel…ik zag’em met me grote held sinds me dertiende en voor eeuwig herman brood zaliger…ik zag’em…hoorde…voelde…ik zag’em de nacht in gaan…as’n nachtvlinder nee’n vleermuis…strak vol jazz en spetterende woorde…ik schrijf voor jules eventjes terug in de tijd…de jazzkenner…de nachtmeester
“ (voor jules rip) deelder “
hijs je strak in’et pak zwart nog strakker schuifel met je mooiste schoene galant over de vloer
draai muziek the brood ik zeg maar wat en jazz
jazz is jazz is jazz jazz voor jules jules in jazz
schuifel drink snuif/spuit dans
jazz met al jouw staccato-woorde as’n vleermuis naar de zwarte nacht de letters roffelend om je heen ‘et geluid op je vleugels gelegd
ja mooi deze typische Luk Paard, beschrijvend dit keer en in de herhaling hoor je de jazz – maar ik heb ze weleens nog wellustiger, nog exotischer, nog spiritueler gelezen dan deze. dat de woorden over het paard getild werden – de hemel in – een himmelhochjauchzend paard lezen we hier net niet.
Goedemorgen Pom, Mooi thema dit weekend, helaas gaat een vers gedicht er niet van komen, met verjaardag en logeetjes deze dagen. Bij deze een ‘oudje’, al eerder voor de Pom. Aan de ‘meester’ die jij al noemt; kijk maar, mag buiten mededinging. Mooi weekend, groet, Frans
Kind aan huis
Deze stad past als een maatpak zeg je als je de glazen schuift jij kind aan huis in elke kroeg
diep in de nacht nog zuig je het vertier op als zand op de vloer ruimhartig glijdt het vocht over tafel
zo ging je ook om met geluk niet vragen hoe en waar het te vinden maar doen wat van pas kwam
het schuim van de verzen happen als het naar de rand van het glas kruipt met je vingers tikkend op het tafelblad
in de spiegel zie je een hand op de borst de hand die bij lamplicht woorden weegt een mond gekust van niet vergeten
van het nachtbed dat onverwarmd wachtte op in elkaar verdrinken leven als een bruistablet in liefde opgelost
ik vermoed dat frans hier een beeld schetst van de dichter wigman – al denk ik dat heel veel kunstenaars zich in de woorden hier zouden kunnen herkennen. een eerbetoon buiten mededinging – houden we het op een eerbetoon aan de kunstenaars. aan een dichter in het bijzonder. mooi.
Beige is een moeilijke kleur! Welke kleur had je dan gewild? Nou iets fleurigs, beige is zo saai. We kunnen toch een fleurig schilderij ophangen? Op een beige muur, naast zwarte gordijnen, ik dacht het niet. Ik zat te denken aan een fleurige van Gogh, die gebruikt mooie kleuren. Een van Gogh, ben je gek geworden! Wat wil je dan? Een Mondriaan, lekker rustig. Geen denken aan, en dan zeker ook nog een uit zijn late periode. Ja, die uit zijn vroege zijn veel te donker. Ja, ho eens even, er komt hier geen Boogie Woogie in mijn kamer! Jouw kamer, jouw kamer, het is ook mijn kamer! Geen Boogie Woogie, dan heb ik nog liever een zigeunerjongetje. Ha, ha, met of zonder traan … Lekker cliché. Daar gaan we weer. Warhol dan? Zo’n kleuren lithootje. Lekker veilig. Tja … daar moet ik even over nadenken hoor. Misschien dan toch maar een andere kleur dan beige? Rood? Ja rood, laten we rood nemen!
Rob Mientjes
oje als dit maar niet uitmondt – uitmondriaant – in een echtelijke ruzie. grappige conversatie tussen partners in het nieuwe betrokken huis. ja wat aan de muur – en laten we de lampen niet vergeten – eenmaal opgehangen kijk je je hele leven tegen die dingen aan – ik zou niet voor de gamma gaan of voor de ikea maar voor een design. zo ook zou ik niet voor een repro van mondriaan gaan maar voor een echt schilderij – voor een ‘Labrie’ bijvoorbeeld in de huiskamer.
Ha Pom, Zeker twintig jaar geleden schreef ik deze toen ik net had ontdekt dat Komrij ook een 30 maart ram was (wel nog wat aan gesleuteld zonet). Toen we elkaar eens hierover spraken wenste hij me óók sterkte hiermee. Mooi weekend,
i.m. Gerrit Komrij (30 maart 1944 – 5 juli 2012)
In een kippenhok – broedplaats avant la lettre – is hij geboren. Als dat geen gunstig omen is. Even dacht ik aan ‘de stal’. Was daar ook een ram? Een kunstenaar of toch een godenzoon?
Is hem te vroeg geleerd de rug te rechten, de kop niet boven het maaiveld uit te steken? Spaans benauwd heeft hij de wijk genomen, weg van de kille winters in zijn vaderland.
In een zonnewagen, bespannen met twee fabeldieren, reed hij alle strontkarren fluitend voorbij. En wat hem toegeworpen werd bleek vruchtbaar. Over de bergen is hij gegaan. In liefde bloeyende.
Niemand kan Arcadië helemaal verwoesten, zelfs niet een ram die rare capriolen uithaalt. Hij vindt er wat hij nooit is kwijtgeraakt, paleizen uit zijn kindertijd, ze blijken echt.
Als de lijm zijn kracht verliest en het masker langzaam loslaat, blijkt de huid nog altijd dun, niet onherstelbaar – godzijdank – verpest. Zij ademt nog. Het circuit is niet gesloten.
Anke Labrie
een rake typering van dichters leven om uit te komen bij de laatste strofe die toegevoegd lijkt aan het eerbetoon in de eerdere strofen. voor mij mag de laatste strofe een eerste zijn in een ander nieuw gedicht – of de beginstrofe van een gedicht in twee delen I en II. de slotregels van de voorlaatste strofe zijn nu eenmaal zeldzaam en onovertroffen – nee met geen enkele regel meer te overtreffen mooi.
Hij vindt er wat hij nooit is kwijtgeraakt, paleizen uit zijn kindertijd, ze blijken echt.
Hoi Pom, Overbodig te zeggen dat dit gedicht geinspireerd is door Judith Herzberg.
lieg alsjeblief tegen me een beetje soms een beetje meer over grote over kleine dingen sus me maar in je verzinsels
lieg ook over liefde vlei me met je woorden wieg me in illusie dat ik niet weten zou
lieg tegen me over ziekte over dood vooral harder dan de waarheid is er niet laat mij rusten in verdichtsels
Ien Verrips
het verlangen bijna smartelijk het woord gegeven. en als lezer weet je wel meteen dat het gewenste een onhaalbare zaak is geworden – dat de werkelijkheid hier tot poëzie moet worden vermaald. enerzijds wordt de poëzie ingezet om het persoonlijke te omzeilen en om dat dragelijk te houden en te maken anderzijds komt het persoonlijke toch te nabij de lezer – die hoe bedenkelijk ook denkt – zij liever dan ik.
Dear Pom,
mijn eerder bescheiden bijdrage draag ik graag op aan Hans Andreus, met al mijn liefde voor de eenvoud van zijn poëzie. Geniet van dit weekend, het komt niet meer terug, maar dat weet je al!
Groet van Jako
en jij mijn tuin
het is nog winter in de tuin, en jij in ochtendjas ligt al te wachten op de liefde
de kassen staan op kieren daarmee de lucht de wellust koelt
en jij, steeds jij mijn liefste, heft je vleugels op opdat ik in de luwte van je veren tot bedaren kom
de weldaad van het vrijen, verstomd verstild verbleekt keert ons een glimlach toe, nog voor de terugkeer van de ganzen
jako fennek
het komt niet binnen Jako – ik vind de woorden ook niet van de eenvoud – vleugels/ganzen/veren – nee mijn ding is het niet. naar ik vemoed zijn de volgende regls ook niet geheel te vatten binnen de nederlandse grammatica de kassen staan op kieren daarmee de lucht de wellust koelt
met name dat ‘daarmee’ – maar toch vind ik deze twee regels veruit de mooiste in het gedicht. omdat ik er geen enkel beeld in de werkelijkheid bij kan krijgen – kierende kassen ik weet bij goed niet wat dat zijn voor dingen en gekoelde wellust ook zoiets – maar bij elkaar zeg ik – laat deze regels nooit verloren gaan. poëzie zit soms in de kieren en naden van de taal.
