Gerdin groet de vrijdag -Ze is van een intrigerend soort mooi, Sardinische Angelique met haar Slavische gezicht.

vorige week vrijdag namen we afscheid van Karlijn Groet op de vrijdag. vanaf volgende week zal de voormalig Volkskrant filmcriticus Gerdin Linthorst onze site mooi maken met een column of met dichtwerk – al naar haar gelieven. trots zijn we hier ook met Gerdin. WELKOM TERUG! deze vrijdag haar eerste column ooit – 10 jaar geleden – voor de pom geschreven – als voorproefje.


Sardinische Angelique –

Eerst speelt zij gitaar. Ik heb zelden zo subtiel de snaren horen beroeren. Daarna laat zij de microfoon trillen, daar in Hoogeveen. Een lange, statige gestalte, licht gebogen.  En die stem… Hees, bijna onwillig klanken stamelend. Eerst Engels, daarna Italiaans. Een lang onbegrijpelijk gedicht.
Later komt ze naar mij toe, nadat ik mijn kunstje heb gemaakt. “Ik kon niets verstaan”, meldt ze in het Engels, “maar ik begreep alles”.
Ze is van een intrigerend soort mooi, Sardinische Angelique met haar Slavische gezicht. En ze vertelt gretig. Over Sardinië, waar ze opgroeide in het besef dat er eilanden bestaan waar men anders spreekt en anders doet dan in omringende landen. Over hoe ze er weg moest, naar grotere werelden. Ze kwam terecht in Colombia – wie wil daar nu terecht komen. Angelique ook niet, maar ze was er en raakte er gewond.
Onverhoeds trekt ze haar trui omhoog en – hopelijk onbewogen – staar ik naar een doormidden gekliefd torso. Netjes geheeld dat wel, maar een lijf dat ooit onmiskenbaar om welke reden dan ook in tweeën was gehouwd.
Op dit moment wendt De Pom zich tot mij. “Tell her I love him”.
Angelique knikte weemoedig. En vertelt over haar verblijf in Cuba, waar ze na jaren van hunkering haar operatie onderging. “I’m a transgender”.
“You’re a beautiful woman” mompel ik, verward over de vaststelling dat haar mysterieuze aantrekkingskracht lag in het zijn dat ze niet was. Maar toch wel.
Angelique speelde gitaar op Cuba. Maar er spelen velen gitaar op Cuba. Dus Angelique verliet ook dit eiland en kwam in de Nederlandse Randstad terecht. Te druk, niet genoeg eiland. Ze vertrok naar Friesland, waar ze nu woont. Een oord waar ze ook anders praten dan alle anderen om hen heen. Terug op een eiland. Waar ze melancholiek maar vastbesloten haar identiteit koestert. Prachtige Sardinische Angelique uit Friesland. Unieke engel.
“Be happy”, roep ik haar na als ze met haar gitaar verdwijnt in de immense, lege nieuwbouwruimten van het veel te grote Hoogeveense kunstencentrum.

Gerdin L


Share This:

pom wolff – bij de dood van…

foto: Ben kleyn

het viel me al op dat je dag lieve lieve zei
tegen een dode
terwijl de essentie van dood toch is
dat ze niet meer lief kunnen zijn
dat weten we allemaal – ook al weten we niks

‘we zullen je missen’ – ok – dat is nog te begrijpen
graag bij de volgende geen ‘we’ meer
want waarom zou ik die dode nou moeten missen
ik heb die dode niet gekend – geen woord mee gewisseld
ik mis die kortom helemaal niet

maar los daarvan
dit mag natuurlijk weer eens niet geschreven
zoals je ook van autisten én
van dichters als ze schrijven aan een dode
niet mag zeggen dat ze nogal erg op zich zelf zijn

pom wolff

Share This:

VON SOLO – Je wil niets liever, dan haar met daad en zaad bijstaan. Maar dan wel veilig.


Afgelopen weekend was ik in café de Oude Sluis in Delfshaven. Daar was de bundelpresentatie af van een Rotterdamse dichteres, die goede gedichten schrijft en een fijn persoon is. De kroeg was afgeladen. De staat waarin ik verkeerde was meditatief. Weinig behoefte aan interactie. Na wat obligate plichtplegingen, wurmde ik me door het dicht opeengepakte publiek naar de bar voor een Duvel. De presentatie begon en ik kon met mijn favoriete biertje in de hand alles in me opnemen. Het was een aangenaam schouwspel, waarvan ik niet had durven dromen dat ik het mee zou maken toen ik twintig was. Toen had ik ook wel andere zaken aan mijn hoofd.

Het was ijskoud geweest op de fiets. Met een bijna volle blaas was ik op de fiets gestapt. Nadat ik mijn Duvel op had, was mijn blaas dan ook afgetopt. Om plek te maken voor nog een bier, zou ik dus eerst moeten afwateren. Ik wrong me naar het enige mannentoilet, dat de Oude Sluis rijk is. Toen ik de deur van het toilet achter me dicht deed, sloot ik het spektakel dat zich aan de andere kant afspeelde buiten. Op mijn gemak liet ik een warme waterval klateren. Toen viel mijn oog op de condoomautomaat. Het kwam me voor als een antiquiteit uit een ander tijdperk. 

Zo’n automaat had ik nog nooit gebruikt. Ik vroeg me af of ze op de vrouwen WC ook zouden hangen. Ik stelde me voor een condoom uit deze automaat te halen. Het moest op een drukke avond zijn. Buiten de deur zwol het geroezemoes weer aan. Het opgewonden gevoel, dat er iets te gebeuren staat. Je gaat de deur uit met geen enkele pretentie of voorzorg, want er zal niets gebeuren. Maar dan ineens bevind je je in een situatie, die vooraf niet in te schatten was geweest. Buiten de deur wacht een lekker wijf, dat behoeftig is en waarmee je een denkbeeldige klik hebt. Het is weekend en haar auto staat vlakbij en ze heeft met haar lichaamstaal al aangegeven, dat het daar gaat moeten gebeuren. Je wil niets liever, dan haar met daad en zaad bijstaan. Maar dan wel veilig. Het is een gevoel van ongekende spontaniteit. Er is geen consent uitgesproken. Maar de muskusgeur van haarwild, hangt in de lucht. En je snuift hem op. 

Je doet de deur open en twee ogen vlammen op en gebruiken magnetische krachten om je naar haar toe te bewegen. Ze sleept je naar buiten. De auto halen jullie niet meer. Er is altijd wel een donker hoekje. Je haalt het cellofaan uit je kontzak en zij pakt het van je over. Scheurt het met haar tanden open en stopt het rubbertje in haar mond, maakt je broek open en schuift het condoom met haar lippen over je lid. Het kan los. Tien minuten later staan jullie aan de bar. Nog een Duvel voor de dorst en een glas rode wijn voor haar. Jij betaalt. Ze vraagt de barman om een pen en schrijft haar nummer op een bierviltje. De volgende ochtend tik je haar nummer in je telefoon. Je stuurt haar een Tikkie voor één euro. Na drie dagen vraag je te af, waarom er nog geen euro op je rekening staat. Maar dan realiseer je je weer wie je bent. Het was ook te mooi om waar te zijn. 


VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Share This:

pom wolff – lange vingers

foto: Ben Kleyn


lange vingers

sla de slagroom stijf
hak de bigarreaux
verdeel het mengsel
je poëzie steeds aantrekkelijker
ook je rokje

wapperde
dat het gelatine leek
lange vingers
in je marasquin
laat de eieren niet schiften

chipolata
heerlijk kind
was’t wel wapperen
toen je kookte
nergens stond een zuchtje wind
 
pom wolff

Share This:

Vera Jongejan – die mijn dromen kent

die mijn dromen kent
mijn eenzaamheid


Warmte

O, het kruikdier
dat ik omarm, liefheb
dat ligt te wachten 
als ik uitgewoed mij
bij hem neerleg
die mijn dromen kent
mijn eenzaamheid
en die zich soepel 
dienstbaar buigend 
aan de kromming
van mijn lichaam hecht.

Vera Jongejan

Share This:

Peter Posthumus – over het hellend vlak



Op donderdag avond
al dat vrijdagse gevoel
van kan niet wachten
van wauwh, het weekend nauwh.


dan gaan we los, total loss
volledig uit de bol
that’s life in the free world
dat is topsy turfy en tipsy
over the top


totdat je op zondag al
langzaam afglijdt
van het hellend vlak
wegdrijft door een goot
brak en gebroken in tien tot twintig stukken wegzakt
door het rooster in een
afvoerput


en dan op maandag
net iets minder dan half dood weer overeind  staat
met dat rare vreemde 
vage gevoel dat het
weer wat gaat.

PETER POSTHUMUS

Share This:

Terken vs Trump – weerzin tegen de waanzin

we kennen frans hier op de pom als trouwe maatschappij kritische inzender van poëzie – al eerder schemerde zijn weerzin tegen de waanzin – vandaag explosief verwoord:

Een traan op je gezicht

Een dag van de handen voor de ogen
tranen de vrije loop laten maar wat is vrij
als je tussen de vingers door ziet
hoe het er buiten aan toe gaat

de megalomane aanpak van een proleet
een die meent een oranje zon te zijn
een gezicht trekt alsof hij vrolijk glimlacht
maar jij ziet de vuile grijns op zijn smoel

hoe hij zich de nieuwe heiland waant
hij voedt zijn volgelingen met onrust en haat
in zijn kielzog paraderen machtswellustelingen
als hielenlikkers van een blote keizer

ze roepen van vooruitgang en groter maken
hopen hun handel door onze strot te duwen
rijk verpakt in een keur aan onwaarheden
gevangen in hun kleinheid van vals gekrakeel

niet dat wij de opgeblazen verhalen slikken
de vele leugens ons voor de voeten gestrooid
wij vangen onze tranen in een brandslang
spuiten àlles vol terug in hun gezicht

© FT 20.01.2025

Share This:

Rob Mientjes – waarheid worstelt…allemaal poppenkast


Hoektaal
 
Beeld in verwarring
zwijgt volmondig
onthand ontmenst
 
een karikatuur van schrik
houdt muren rechtop
bouwt zichzelf dicht
 
neemt aarde bij de neus
en onkruid voor lief
blauw water is wat rest
 
beeld in verwarring
verhult een big smile
niemand die het ziet
 
ai plaagt fact check
waarheid worstelt
hoektaal zwijgt
 
allemaal poppenkast
optocht doet leven
keer het binnenste buiten


Rob Mientjes

Share This:

Anke Labrie wint de enige echte virtuele – hoe zit het nou werkelijk in de wereld –  de nou willen we het weten ook – trofee op pomgedichten – zit schoonheid altijd van binnen?

wie wint de enige echte virtuele – hoe zit het nou werkelijk in de wereld –  de nou willen we het weten ook – trofee op pomgedichten?
zit schoonheid altijd van binnen?
zo is het thema aan te vliegen deze week – maar laten we ook de wereld niet vergeten – Anke Labrie vat het ingewikkelde thema prachtig samen in een samenvattend gedicht – dank aan alle dichters die inzonden – de keuze was tussen de wereld en het individu – tussen vrijen en vechten – Ankes poëzie werkt bevrijdend. Goud! van harte.


de wereld en de liefde

andere grenzen  
andere vormen 
andere tijden 
andere normen 

in wezen niets nieuws 
vrijen en vechten
soms zijn wij de goeden 
denken we 
of we zijn toch de slechten
 
’wereld’ is een woord
voor mij veel te groot 
ooit in elke taal verzonnen
wellicht door een dichter 
net zoals waarschijnlijk ‘liefde’
nooit groot genoeg voor mij 


anke labrie 
19-01-2025

hoe het zit? met de wereld of met de schoonheid? de keuze is aan de dichter – het thema werelds te aanschouwen of meer menselijk – in een kleiner verband.
anke vat het thema mooi samen – ‘vrijen en vechten’ – de wereld en de liefde als een samenvattend gedicht – het een te groot het ander nooit groot genoeg. ik omarm deze dichterlijke levensfilosofie
  • Cartouche – schoonheid ligt alleen -in het oog besloten
  • Ditmar Bakker – een god voor jou
  • Frans Terken – de arm om je heen
  • Rik van Boeckel – over de waardevolle tijd van vrede
  • Luk Paard – “ in jou zie ik’et echte “
  • Rob Mientjes – Geef mij naar tijd Om te verdwalen
  • Ien Verrips – je glimlach zachtjes als de maan
  • Anke Labrie – de wereld en de liefde
wie wint de enige echte virtuele – hoe zit het nou werkelijk in de wereld –  de nou willen we het weten ook – trofee op pomgedichten?
zit schoonheid altijd van binnen?
zo is het thema aan te vliegen deze week – maar laten we ook de wereld niet vergeten – – ‘als vrede van de oorlog wint’ –  schreef ik ooit – ‘ wie wil er dan nog dansen?’ – aan de dichters is het het gevraagde thema breed dan wel menselijk te benaderen met poëzie. poëzie is nu eenmaal altijd van alles een beetje veel. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
 
als vrede van de oorlog wint
wie wil er dan nog dansen?
niemand


niemand presenteert de cijfers
een ruime keuze uit vers vlees
dat zulke kogels nog bestonden
in de middag mogelijk hagel
richting deil alleen maar file
niemand wil naar deil vandaag

bloedmooie dag zo leek de ochtend
steeds meer vlees bloedt zo mooi
niemand draagt een afzuigkap

niemand is op weg naar moeder
om plaats te nemen naast haar zwijgen
zeggen dat het is alsof de ogen nog
nu niemand weet – is ze rustig
en nooit meer bang voor het journaal

pomwolff

Welbeschouwd

in witzwart rose aders schuilen
gladgeschaafde relazen van jou en mij die manmoedig
hun kostje zoeken te sprokkelen, een armzalige
liefdesgave van houvast in een bestaan

dierlijk in overdaad aan de ons alom aanwezige
dreiging, bedrieglijke lijnen naar het blad-
gouden hoogaltaar in licht
van glas en loden rozen

kathedrataal – als een spagaat
tussen droom en daad, liefdeszucht en zelftucht
liggen wij open, het enig allereigen dat
voor ons zelf spreken kan

alles – bij elkaar genomen
de hele wereld hemelhoog
of gewoon ten dode opgeschreven
schoonheid ligt alleen -in het oog besloten


19-01-2025 / Cartouche

hoe het zit? met de wereld of met de schoonheid? de keuze is aan de dichter – het thema werelds te aanschouwen of meer menselijk – in een kleiner verband. ik weet niet waar deze dichter het over heeft. wat hij beschrijft is van de kunst zoveel is zeker. de toeschouwer in euforie – en dat de schoonheid in het oog besloten ligt – prachtige regel – en de rest is mysterie – voor mij in ieder geval. cartouche houdt van raadseltjes – en straks is er zijn commentaar – het is toch duidelijk dat ik dit of dat hier heb beschreven. daar is het wachten op. het dit of dat ontgaat me zo in de vroegte van de ochtend.
 
Ditmar Bakker
hoe het zit? met de wereld of met de schoonheid? de keuze is aan de dichter – het thema werelds te aanschouwen of meer menselijk – in een kleiner verband – nou ditmar pakt hemels uit – een beetje van dit en een beetje vroman – laten we het god noemen zijn voorstel – dat ik naast me neerleg. laten we het ‘een god’ noemen is wel weer leuk gevonden. ik noem het ditmar de dichter.

Met vochtige ogen

Als je speelgoed je bed je huis
vlak voor je kapot geschoten is 
hoe kun je dan nog vrede spelen
met broertjes en zusjes die er nog zijn

met vochtige ogen dromen van vuur
dat alleen voor warmte brandt
de kracht in je hand voor een jerrycan 
tot de rand gevuld met vers water 

een keer schoenen aan je voeten 
niet ergens onder het stof in het puin
en zonder lege maag verder lopen
naar een plek waar het echt veilig is

zo houd je onverminderd moed
denkt aan ook de mooie dagen
de warme hand van je moeder je vader
de arm om je heen van je beste vriend

je grijpt je vast aan die momenten
dat de wereld even minder lelijk kan zijn


© FT 18.01.2025
hoe het zit? met de wereld of met de schoonheid? de keuze is aan de dichter – het thema werelds te aanschouwen of meer menselijk – in een kleiner verband. frans kiest voor het nu al maanden durende oorlogsleed – en dan terug gebracht tot de wereld van een kind. de elementen zorgvuldig gekozen zoals ze elke dag in het journaal worden getoond.  verdicht en aangrijpend uitgestald –
 
Pom, hier is mijn bijdrage aan het thema: hoe zit het nou werkelijk in de wereld?  Ik denk daarbij aan de mogelijke wapenstilstand in de Gaza oorlog. En aan de voorstelling Oorlog en Vrede die jij in Katwijk hebt gezien.
Met dichterlijke groet 
Rik van Boeckel 


De gezegende wereld


Ik zie door de bomen de vrede 
en brokstukken van het leven
en een vliegende dood zonder reden


de natuur verwijst naar alle tijden 
van oorsprong en gezonde dagen 
toen de wereld gezegend was


vrede is geen reden tot strijden
al zullen domme figuren dat verdragen 
om hun staat of religie uit te breiden


laat wapens naar stilstand neigen 
zodat soldaten burgers niet bedreigen 
de koerier voor de vrede oorlog zal ontslaan 


zijn waarheid zal nimmer zwijgen 
over de waardevolle tijd van vrede
zo blijft de mensheid gelukkig tevreden. 


Rik van Boeckel
17 januari 2025

Rik kiest voor een vredige wereld – ik had niet anders verwacht – rik is als dichter zijn leven lang  al de  vredeskoerier van het universum – wat mij betreft zeggen de strofes 1, 2 en 4 alles al en mooi genoeg.

Ik zie door de bomen de vrede 
en brokstukken van het leven
en een vliegende dood zonder reden

de natuur verwijst naar alle tijden 
van oorsprong en gezonde dagen 
toen de wereld gezegend was

laat wapens naar stilstand neigen 
zodat soldaten burgers niet bedreigen 
de koerier voor de vrede oorlog zal ontslaan 

 
hey pom…ja’n mooie gedachte en ik zie’et zo…in de liefde omdat liefde van de wereld zou moete en liefde van me wereld ook is…is er oorlog is er vrede er is enkel ‘n winnaar waar de liefde is…de diepe mens ‘et diepe in de mens de sterke schoonheid…in jou zie ik’et echte langs jouw ziel…


“ in jou zie ik’et echte “

zoveel dat’k van de liefde
zo loos zo niks slechts uitwendig
terwijl ik wil zijn

is er alleen de schijn
van held ‘et hoofdje en de stroom
talloze woordjes woordjes woordjes
ze gutse

ik roep
bevlek de grond bezoedel
er is niks mooi aan mij

in jou zie ik’et echte
jij bent de liefde
slechts jij

© luk paard

‘jij slechts jij’ – het is duidelijk de boodschap van Luk Paard – de wereld nauwelijks te begrijpen in alle ellende – dan maar terug tot de kern – waar  de wereld om draait is de liefde voor de geliefde. in luk paards taal wervelend gebracht.

Het antwoord op al je vragen

Besloten in mezelf
Zonder een draai
Ga ik
Recht op doel af
Stuiter vervolgens stevig
Tegen mijn spiegelbeeld

Jij weet niks
De ander alles
Zeg ik smalend
Het glas scheurt
Ligt plots dubbel
En schatert

Vragen staat vrij
Antwoorden niet
Ze zwijgen meestal
Om te plagen
Ze stoken vuur
Maken gek
Liever dus vragen


Weten is voor watjes
Die waarheid onthult
En zenuwen bloot legt
Geef mij maar tijd
Om te verdwalen
In dingen die ik niet weet


Om stil te wensen
Dat ik nog lang mag leven
In een loze wereld
Met greintjes liefde
Lik op stuk en
Vol verlangen

Rob Mientjes

opvallend de hoofdletters aan het begin van de regels – ik moet streng zijn – cartouche zou uit zijn vel springen – sprong uit zijn vel toen ik hem aan de 20 regels – regel hield – ik handhaaf hier – hahaha. 20 regels is / zijn 20 regels. en anders is er diskwalificatie. mooie laatste strofe trouwens.

Je strekt je armen naar me uit
noemt mij bij naam
je glimlach zachtjes als de maan
je kussen glinsterend als sterren
wees welkom zeg je
laat mijn wereld toch de jouwe zijn
ik lach en zonder vrees laat ik de mijne
zijn voor wat het is
voorlopig

IEN VERRIPS

hoe het zit? met de wereld of met de schoonheid? de keuze is aan de dichter – het thema werelds te aanschouwen of meer menselijk – in een kleiner verband.
 
Ien kiest heel bewust voor het menselijke in de wereld. voorlopig nog lezen we. oje als dat maar niet een aanzegging is. maar voorlopig is het lief en van de liefde met mooie regels over die glimlach en dat kussen.

Share This:

pom wolff – de ouder wordende vrouw


de ouder wordende vrouw
wordt elke dag ouder
steeds maar ouder

straks
is er nog een radioprogramma
over de ouder wordende vrouw

maar wat ze ook zullen zeggen
de ouder wordende vrouw
wordt echt niet jonger

je hebt zelfs een dichter
die over de ouder wordende vrouw schrijft
en ik kan het weten

hoe hij ook zijn  best doet
om het proces te stoppen
het proces stopt niet

de ouder wordende vrouw
wordt alsmaar ouder
ouder en ouder


pom wolff

Share This: