
Sardinische Angelique –
Eerst speelt zij gitaar. Ik heb zelden zo subtiel de snaren horen beroeren. Daarna laat zij de microfoon trillen, daar in Hoogeveen. Een lange, statige gestalte, licht gebogen. En die stem… Hees, bijna onwillig klanken stamelend. Eerst Engels, daarna Italiaans. Een lang onbegrijpelijk gedicht.
Later komt ze naar mij toe, nadat ik mijn kunstje heb gemaakt. “Ik kon niets verstaan”, meldt ze in het Engels, “maar ik begreep alles”.
Ze is van een intrigerend soort mooi, Sardinische Angelique met haar Slavische gezicht. En ze vertelt gretig. Over Sardinië, waar ze opgroeide in het besef dat er eilanden bestaan waar men anders spreekt en anders doet dan in omringende landen. Over hoe ze er weg moest, naar grotere werelden. Ze kwam terecht in Colombia – wie wil daar nu terecht komen. Angelique ook niet, maar ze was er en raakte er gewond.
Onverhoeds trekt ze haar trui omhoog en – hopelijk onbewogen – staar ik naar een doormidden gekliefd torso. Netjes geheeld dat wel, maar een lijf dat ooit onmiskenbaar om welke reden dan ook in tweeën was gehouwd.
Op dit moment wendt De Pom zich tot mij. “Tell her I love him”.
Angelique knikte weemoedig. En vertelt over haar verblijf in Cuba, waar ze na jaren van hunkering haar operatie onderging. “I’m a transgender”.
“You’re a beautiful woman” mompel ik, verward over de vaststelling dat haar mysterieuze aantrekkingskracht lag in het zijn dat ze niet was. Maar toch wel.
Angelique speelde gitaar op Cuba. Maar er spelen velen gitaar op Cuba. Dus Angelique verliet ook dit eiland en kwam in de Nederlandse Randstad terecht. Te druk, niet genoeg eiland. Ze vertrok naar Friesland, waar ze nu woont. Een oord waar ze ook anders praten dan alle anderen om hen heen. Terug op een eiland. Waar ze melancholiek maar vastbesloten haar identiteit koestert. Prachtige Sardinische Angelique uit Friesland. Unieke engel.
“Be happy”, roep ik haar na als ze met haar gitaar verdwijnt in de immense, lege nieuwbouwruimten van het veel te grote Hoogeveense kunstencentrum.
Gerdin L