Beschonken zit ik achter mijn schootcomputer, die nota bene op de eettafel staat. De middag was me weldadig. Drie pils en een glas prosecco. Er viel werksgewijs weer wat te vieren. Als dat niet het geval was, dan was er wel een andere reden. Feest, vreugde, ellende of gewoon dorst. Ik heb besloten deze zomer niet te stoppen met drinken, maar gewoon stug door te gaan met alcoholconsumptie. Elke ochtend is dat lastig. Opstaan is niet makkelijk. Maar het gaat. En binnen de tijd dat ik de deur uit ben, ben ik weer volledig aanspreekbaar en aansprakelijk.
Een maand of wat geleden stopte ik voor de zoveelste keer in mijn leven met drinken. Dat is lastig. Het gaat meestal een tijdje goed. De eerste dagen voelen als een wandeling door de duisternis. Na een paar dagen ontwaar ik dan een flets licht, dat door een dunne spleet mijn ziel in schijnt. Vervolgens gaan de blinden open, die veroorzaakt werden door de beneveling en dan zie ik de wereld weer voor wat ze is. Een staat van doorlopende, milde depressie volgt, waarna er enkel nog de leegte is. Ik heb geen zin meer in sociale dingen en feestjes, maar ben het liefst alleen en lees een boek. Echt gezellig word ik er niet van. Er komt altijd weer een moment dat de fles mij vindt of ik haar. Dan zegt mevrouw Solo, dat ze blij is, dat ik weer wat gezelliger ben.
Aan de ene kant is er de droom van een vruchtvol, nuchter leven. Eindeloos veel tijd om nuttige dingen te doen. Iets te betekenen voor de wereld en de mensen en dieren en planten om me heen. Aan de andere kant is er het zalige niets doen en onderuit in een tuinbank of op een terrasstoel hangen en bier drinken tot je vol zit. Als je ervan uitgaat, dat het leven op voorhand geen zin heeft, maakt het niet zoveel uit wat je kiest. Uiteindelijk is de behoefte aan mijn grootse daden maar marginaal. Zonder mijn inzet draait de wereld gerust door, of vergaat niet minder snel. Voor de het grote alles hoef je het dus niet te doen of laten. Wat bepaalt dan de keuze te drinken of niet?
Simpel. Soms heb je er zin in, soms niet. Tijden kan het goed gaan en dan ineens weer niet. Soms is het overvloed, soms zijn er tijden van droogte. Zuipen is als het leven zelf. Soms gaat het wel. Soms niet. Yin yang. Als je nooit drinkt, zie je altijd maar één kant van het verhaal.
VON SOLODICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEASTCheck de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nlLees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
tzijn niet alleen de woorden niet slechts de poezie dat raakt het is je stem die als je de regels leest zoals je voordraagt
alsof je voorleest uit de krant een klein bericht gauw over ’t hoofd gezien alsof je voorleest om ons erop te wijzen dat dat kleine bericht niet veronachtzaamd mag worden
het is die stem die lezend, voordragend jouw gedichten zo onvergetelijk maakt
Broodje pastrami. Straks. Mit Sauerkraut. In het Meatpacking District. Maar eerst naar boven. Vanuit de altijd muffe Underground naar de leukste hel op aarde. Times Square. NYC. Het blijft iedere keer een bizarre confrontatie. Eenmaal boven, temidden van de nep neon gekte, spreekt een tanige zwarte man me aan in Elfentaal. ¨Oeaatet?¨ Kwijlt ´ie traag en tandenloos, ¨you look like a boxer sir.¨ In een klein tupperware doosje rammelt wat kleingeld tussen een paar beduimelde dollar biljetten. Broodmager. Die man. Hoe gaat het? Bedoelt ie. Als ik aangeeft geen geld op zak te hebben, want net hier geland, beloont hij me met een vette lach en een krachteloze box met z´n vuist van gerafeld leer. Onthutsend. Op naar het hotel; een meter of honderd verderop. De kamer is ruim bemeten, brandnieuw en hoog genoeg gelegen om van alle herrie beneden te zijn verlost. De lift vloog sneller dan licht. Wat een circus!
Dan het contrast. Guggenheim. Het blijft een fenomeen. De expositie is verbluffend vervreemdend. Light Line. Een spiraal van felgekleurde woorden kruipt knipperend omhoog langs die sloom hellende spierwitte galerij die me onverbiddelijk de gekte injaagt. De tekst. Het establishment tot op het bot ontleed. Ontmaskerd. Middels minstens een miljoen LEDs. Ofzo. Mogelijk minder. Overal tekst. Muren. Vloeren. Marmer. Het leven hangt verzadigd in de lucht. Fear is the most elegant weapon. Ruin your fucking self before they do. Starve the flesh, shave the hair, expose the bone, clarify the mind, define the will, restrain the senses, leave the family, flee the church, kill the vermin, vomit the heart, forget the dead. You get amazing sensations from guns. Staat er. Overal. Alles duizelt.
Een schuchter meisje in schooluniform scharrelt met haar Koreaanse vissenkop rusteloos langs de balustrade. Het plooirokje strak, blauw en kort. Even later zie ik haar gevleugeld als een vliegende vis naar beneden dwarrelen. Eenmaal beneden is van haar stoffelijke resten weinig meer over dan de natte vlek die de poetsvrouw met haar wringer op de vloer heeft gewreven. Crazy. Ik vermoed dat het jetlag is. Alles. Jet. Lag. Vanavond vuurwerk op de Hudson River. Drie miljoen mensen. Komen er. Independence Day. Dat gaat intens worden.
We zaten met een bord op schoot met gebraden kip onder de motto ‘Le coq est mort’. De haan moest eraan. Buiten wapperde de Belgische driekleur. De glazen gevuld met Belgisch bier. Het enige dat nog mis kon gaan, was dat de Fransen te sterk zouden zijn of onze jongens een fout zouden maken. Mevrouw Solo had voor mijn verjaardag gewenst, dat België een keer scoren voor ons. Jammer genoeg stond het aan het einde van de rit ook zo op het scorebord. En nog wel met de naam erbij van de speler, die ik wegens zijn clubverleden net minst mag.
De volgende dag zou Nederland spelen. Dat interesseerde me niet. Het is markant om op te merken bij jezelf, dat je wel sympathie voor Lukaku hebt en niet voor Virgil van Dijk. Hoe je wel geniet van het spel van Kevin de Bruyne, maar niet van dat van Memphis. Als iemand begint over Dennis Bergkamp, dan doet dat me niks. Als het gaat over Eden Hazard, dan spitsen de oren. Als ik de ploegen tegenover elkaar zet, kan ik niet anders concluderen, dan dat ik een beetje een hekel heb aan Holland. Ik voel me dan ook geen Hollander. Misschien is dat te vergelijken met iemand van Turkse afkomst met een Nederlands paspoort. Ook dan ben je in je hart voor Turkije. Zoals wij thuis voor België zijn.
Het geeft maar aan, dat hoe je ook schuift met mensen over de aardbol en hoe je ze ook tot een eenheidsworst probeert te kneden, er iets bestaat, dat hierboven prevaleert. Iets, dat blijkbaar in je DNA ingebakken is door eeuwen aan traditie. Dat je gevoelens op dat vlak door je collectief onderbewuste bepaald worden. En dat is cultuur. Het is niet iets van de laatste jaren, of onderhavig aan trends. Het is iets van de lange adem. Het is waar je in geboren wordt en wat altijd met je mee leeft. Het gevoel dat ik gisteren ontwaarde, maakte dat duidelijk. We kunnen nog zo één Europa zijn. Het kan nog zo duidelijk op mijn identiteitskaart staan. Ik blijf in mijn hart een Zuiderling.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
die avonden nu onze doden niet meer zullen zingen schaduw ons niet dekken wil doorzichtig als we zijn en wij berusten in wat we ooit in mooie woede hingen nu zelfs de leegte niet meer verontrust wij jaren verder zijn en hoeveel adem god mag weten waar gehaald je weet toch dat gemis slechts bestaat bij de gratie van wat geweest is pom wolff
