eilanddichter Texel Roop- zet webmaster pomgedichten punt nl in het zonnetje – eilanddichter volkomen de weg kwijt
de eilanddichter Texel die ze daarachter ook wel ROOP willen noemen heeft er zijn best op gedaan. een cursus sociale omgang in 35 wekelijkse te volgen lessen heeft vruchten afgeworpen. les 30: ‘hoe feliciteer je iemand met zijn of haar verjaardag?’ met een voldoende afgesloten. de eilanddichter schrijft: ‘hiep hiep’. nou keurig hoor.
uiteindelijk heeft de cursusorganisatie aan de dichter geen diploma kunnen uitreiken. dichter heeft slechts 1 van de 35 lessen met een voldoende kunnen afsluiten. lezen we in het rapport van de eindexamen commissie – daar komt bij dat dichter niet meer de dingen en de mensen uit elkaar houdt, in een zeer ernstige mate vergeetachtigheid toont, met name in zijn poëtische werken of wat daar voor door moet gaan. dichter begint vaak aan een gedicht maar de eerste regel is nog niet helemaal uitgeschreven of dichter weet al niet meer waar ie mee bezig is. aldus het eerlijke rapport van de commissie eindexamen sociale omgang. ook in een van de hoogtepunten van eilanddichters poëtisch oeuvre – het gedicht ‘hiep hiep’ is de dichters alzheimer direct aanwezig: ‘schat (..) hoe heet ie…’ – ja zo gesteld dan weet schat het natuurlijk ook niet – lezen we in het eindexamenrapport. en was het vandaag of was het nou gisteren vraagt de dichter aan de lezer in de zelfde eerste strofe. dichter is de weg kwijt.
hiep hiep
schat is hoe heet ie nog jarig vandaag of was dat gisteren
die zondagochtendmaf met zijn gedichies en commentaar verzekerd
die in de vu lag met terminale guigelton en met geile woorden het personeel bepotelde
hij is nu dertig kilo met pensioen en zijn naam ben ik kwijt maar als jij hem spreekt feliciteer hem dan ook van mij
Rp
in amsterdam feliciteren we dichter ROOP met het behalen van de voldoende voor les 30 in de cursus. bij deze felicitatie willen wij wel aantekenen dat het volkomen onbegrijpelijk is waarom de commissie heeft gemeend een voldoende uit te reiken aan de dichter voor les 30:. ‘hoe feliciteer je iemand met zijn of haar verjaardag?’ dichter raakt volkomen verdwaald in zijn eigen eerste strofe – dichter weet niet wie hij dacht te moeten feliciteren en weet ook eigenlijk niet waarom. tijd plaats en persoonsbesef zijn bij dichter volkomen afwezig.
je kunt ook zeggen dichter weet van voren niet dat en hoe hij van achteren leeft. dichter kan beter opgenomen worden en goed verzorgd. een regelmatig dag en nachtritme opgelegd – pilletjes erin tegen alle vermeende angsten in de wereld om de dichter heen. tegen zijn angsten en de wartaal – zo spreekt dichter over ‘terminale guigelton’ – ik heb het even nagetrokken in de medische wereld is de virusvariant guigelton volkomen onbekend en er is ook nog nooit iemand gestorven aan die ziekte.
voorts een slabbetje op dichters schoot tegen het kwijlen bij het voederen.
Terwijl op Texel de lamskoteletten op springen staan, moet ik aan een belevenis denken. Mijn eerste huisje keek uit op een schapenwei. De hele lente en vroege zomer hadden de schattige lammetjes de tijd van hun leven, wat er in augustus gebeurde is een ander verhaal. Daarom het volgende dichie en ik hou het graag simpel.
Liefs Karin
Silence of the lambs
Lammeren bewegen zich als visjes in een decor van goud en groen maar in augustus staan de karren klaar de moeder stoot haar kinderen af
het is een straf om het geluid te horen het afscheid van een zomer lang grazen op de Texelse weide de toerist betaalt en wenst nog meer
ooit liet ik zo een diertje los het hek was roestig en ik was vrij om te doen wat een boer nooit zou willen het hekwerk kraakte – het was volle maan
verzadiging brengt geen goede dingen voort voor wie het geluid van de lammeren niet wil horen koop in augustus een oortjestelefoon of laat je radiootje aan
juist in augustus moet je de lammeren laten gaan verman jezelf en maak het houtwerk open.
de wandeling door de polder afgerond. achter de regenwolk aan. droog gebleven. genoeg tijd voor contemplatie. dank aan alle dichters voor de troostrijke woorden. in het commentaar heb ik aangegeven hoe naar mijn idee woorden van troost in poëzie het beste zouden kunnen werken. ik kies vandaag voor het gedicht van Petra Maria. Petra Maria goud. onder haar gedicht de redenen waarom. van harte!
stil maar laat maar
later weer misschien morgen net alsof verwachtingen slapen
gewoon zo’n dag je weer koffie drinkt de zon staat laag maar lege handen
noem het niet meer verloren alsof geluk is geweest breken kan altijd nog
of alleen vandaag vooruit dan maar
petra maria
–> ik lees bij petra maria wel die directheid van de eenvoud die bij het gevraagde thema aansluit: ‘ik wil sterk zijn en breken doe ik alleen in stilte…’ – dat er weer koffie gedronken kan worden, een eenvoudig beeld – dat er niet meer is dan dat je er met lege handen bij staat (net als de dichter) en je koffie drinkt. dat er een gewone dag is die nooit meer zo gewoon kan zijn als de dagen samen eerder. geen opsmuk alleen goede raad die geen goede raad kan zijn – laat het maar gaan zoals het gaat. of zoals het nog niet gaat. de dichter bescheiden in de gekozen woorden in de wetenschap dat die woorden slechts heel in de verte een beetje van betekenis kunnen zijn. in gelatenheid geschreven. de gelatenheid beschreven.
Ditmar Bakker – Mijn liefde ligt eenvoudig in de hand
Rik van Boeckel – nu zwijgen de dagen verlaten
Frans Terken – je staat er
Petra Maria – de zon staat laag maar lege handen
Cartouche – zo zielsveel, zo ziek van liefde
Anke Labrie – eindelijk sta je voor zijn kledingkast
wie wint de enige echte virtuele vrij naar de regels van de dijk – ik wil er graag voor je zijn – met een lied een gedicht – wie wint de – voor alle mensen die sterk zijn en alleen in stilte breken – trofee op pomgedichten?
even overwogen ja of nee – maar het is ja geworden – ergens in februari schreef anne hardeman mij- ‘ik wil sterk zijn en breken doe ik alleen in stilte…’ – woorden van deze sterke zeeuwse – sterk zijn toen voor haar lammie nog, begin mei overleden. dichters zijn er ook voor de troost. een troostrijk gedicht – troostrijke woorden graag voor alle mensen die sterk zijn en alleen in stilte breken – ja graag deze week die woorden op pomgedichten punt nl. u kent de regels van de zondagochtendwedstrijd: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
de dagen die
wat het mooiste was toen tussen weet ik hoeveel mensen
er was niets geen decor en geen verleden
behalve jij en ik en het gras waarop we zaten
de dagen die niet over gingen de dagen die een leven werden
pom wolff
In een fraai kistje, ingelegd met goud of parels, edelstenen, zit het niet; op slot en zonder sleutel toevertrouwd aan een geliefde: nee. Mijn liefde bied ik ook niet met een ring die vlechtwerk vergt als liefdesknoop die voorts werd gegraveerd met ‘altijd samen’, wat de bron herbergt van een gekmakend denken, aangeleerd. Mijn liefde ligt eenvoudig in de hand, geheim noch opgesmukt en ongevaarlijk, alsof het sleutelbloemen in een mand of appels zijn, dat bied ik, onbedaarlijk roepend als kinderen ook doen: “Kijk nou eens wat ik heb! En allemaal voor jou.”
***[D.B.]
–> ‘troostrijke woorden graag voor alle mensen die sterk zijn en alleen in stilte breken…’ dat was de opdracht. ditmar biedt aanvankelijk een soort ingewikkelde liefdestroost aan de lezer om deze in de laatste regels van het gedicht eenvoudig af te wikkelen. als appeltjes in een mandje. je moet het maar durven een dergelijke vergelijking. eerlijk gezegd weet ik niet of een dichter met ingewikkelde dichtconstructies wel troostrijk kan zijn. ik denk eigenlijk van niet. ditmar biedt zichzelf en de lezer die in wezen geen troost behoeft een poëtisch pronkstukje aan. dat is mijn inschatting. een fijn appeltje ook. een dichter heeft weliswaar een zekere mate van afstand nodig maar als de empathie uit het zicht geraakt dan zegeviert de l’art pour l’art. niks mis mee maar troostrijk: neen.
Jouw Echo
Herdenking in stille gelatenheid vertelt verhalen over jouw geschiedenis waar je was nu nog bent zal zijn in de echoput van gedachten
we zitten samen op het dak van leven nu zwijgen de dagen verlaten danst de trilling van jouw woorden langs mijn zacht suizende oren
ik lees jouw verzen in de jaartallen zie de liefste ogen van jouw stille blik verwonderd verslagen door dromen in een oogwenk tot mij gekomen.
Rik van Boeckel 22 mei 2021
–>
in de derde strofe komt Rik dichtbij woorden van troost. de aanloop in de eerste twee strofen is ietwat kunstmatig opgesteld. met iets te grote woorden – ‘dak van leven’, ‘echoput van gedachten’. ik ga voor de derde strofe.
Hoe het een springkussen is
Je blaast iemand warmte toe hij of zij veert weer op om op zachte voeten te landen
dat herhaal je zeven keren tot de lucht klaarder ziet een stuk of wat wolken minder
heb je nog je armen voor het opvangen gereed als het vallen te hard gaat
maar je staat er ernaast en eromheen dat het tot vast ter been groeit
met twee handen om het uit de stilte te trekken rechtop het volle leven in
–> frans vindt in een vergelijking houvast om de troost vorm te geven. daarmee bewust afstand creërend. de zo krachtige woorden ‘ik wil sterk zijn en breken doe ik alleen in stilte…’ verdienen naar mijn inzicht directe invoelende troost en geen poëtische omzwervingen of gymnastische dichtoefeningen.
Tot het eind
zo als die dag, het bed twee, die bij elkaar
zo zielsveel, zo ziek van liefde – hoe je brak
Je ogen hoe ik ze mocht sluiten, voorgoed
de glimlach daarbij als tover op je gezicht
sterren in de nacht jij maakte ze, ik raak ze
bewaar ze – tot het eind der dagen blijf je meer
meer voor mij dan alleen hoofdelijk aansprakelijk
zo als jij mij maakte zo onuitsprekelijk
dankbaar
22 – 05 – 2021 Cartouche
–> Cartouche kiest voor de directe beschrijving van een situatie. maar daar ligt dan wel het gevaar op de loer van laat ik het particularisme noemen. omdat geen situatie het zelfde is. of hetzelfde beleefd wordt. en dan – in particuliere beelden – mist de nagestreefde empathie ook doel.
troost
de meeste tranen zijn nu wel vergoten de werkelijkheid dringt langzaam door alle kaarten zijn beantwoord de laatste rekening is betaald en de as verstrooid
eindelijk sta je voor zijn kledingkast je hebt het telkens uitgesteld
dan troost je je ineens met het besef dat je hier niet alleen staat miljoenen vrouwen delen dit moment het geeft je moed de deur te openen
anke labrie (22-05-2021)
–> anke beschrijft het resultaat van verwerking. geeft in de laatste strofe de gedachten door die mogelijk kunnen helpen. maar dat is wel de vraag als de verwerking bij de lezer zich in een ander stadium van verwerking bevindt. het beeld van de kledingkast en de aarzelingen daarbij zijn voor iedereen navoelbaar en daarin ligt de ware troost. in wezen in onmogelijkheden. korte aanvulling: hier zie je geëtaleerd dat de kracht van een gedicht toeneemt als je weglaat. de derde strofe juist bedoeld als troost kan vervallen en maakt het gedicht troostrijker:
de meeste tranen zijn nu wel vergoten de werkelijkheid dringt langzaam door alle kaarten zijn beantwoord de laatste rekening is betaald en de as verstrooid
eindelijk sta je voor zijn kledingkast je hebt het telkens uitgesteld
Vrijdagochtend. De wind waait tijdens de ochtendwandeling met de hond stoffige nesten uit het labyrint, wat zich momenteel nestelt in het hoofd. Het lijkt op rondjes lopen zonder bij de kern te komen of traplopen zonder boven te komen, maar halverwege te blijven hangen. Je omhoog wentelen langzaam omhoog en soms iets te hard en snel weer terug.
De vogels zingen niet vanmorgen, die nestelen zich in die boom die harder buigt dan goed lijkt bij iedere windvlaag, maar iedere keer veerkrachtig terug buigt en het nest flink laat schudden.
De hond interesseert het niets. Snuffelend loopt hij zijn rondje, alle geurtjes binnenhalen als een wilde haarbal die groter lijkt in de wind dan hij is en stilletjes geniet ik van mijn eigen haar(tjes) die de wind trotseren zonder in de war te raken.
De muizenissen in het doolhof van de afgelopen week waaien in delen als stof op de wind. Iedere vlaag geeft meer ruimte die nodig is na onverwachts verlies binnen het hematologische groepje wat onzekerheid gaf. Het gaat goed, we wentelen ons omhoog, twee omhoog, drie terug, vier omhoog en komen die onzekerheid te boven.
PLOOS is terug op pomgedichten punt nl weliswaar zo af en toe – maar toch – PLOOS terug op pomgedichten punt nl – enige verwijdering is ooit ontstaan op de site tussen webmaster en de grande dame – dat hoeft niet onder stoelen of banken – maar na een nieuwe ontmoeting mogen en kunnen we haar woorden weer genieten op pomgedichten punt nl. zo ontzettend blij waren we en zijn we met haar bijdragen.
who de fuck is PLOOS hoor ik sommige mensen denken. ik geef u hieronder een politieke analyse van Ploos uit 2013 – de toenmalige nederlandse politiek beschreven – het is of 2013 2021 is – zo scherp het analysemes van PLOOS – dat is PLOOS:
‘In de Nederlandse politiek en andere belangrijke sectoren is er sinds een jaar of wat steevast sprake van Een Pakket. Niet gewoon: alstublieft, dit gaan we doen, briefje, envelopje; lees maar. Nee, groots aangediend, Een Pakket Van Maatregelen. Een Pakket Aan Maatregelen. Een Breed Zorgpakket. Alles zit tegenwoordig in een omvangrijke, vage doos. En denk maar niet dat er een kijkgaatje is.
Pom, die taal, de metaforen, de termen! Dat eeuwige Huishoudboekje Op Orde, Keihard Aanpakken, Keiharde Onderhandelingen, Snoeiharde Afspraken: de retoriek wordt holler en machtelozer naarmate de visie zich verder aan ieders zicht onttrekt. Die (visie) is er wel, maar die moet het hebben van de langere termijn. En daar zijn we allang niet meer van…’
genadelozer kon en kan de huidige politieke armoede niet beschreven. who de fuck is PLOOS hoor ik sommige mensen denken. op mijn verzoek plaatste op de site in 2011 het gedicht “Ik weet niet waarom” bij de CANTO OSTINATO – over John – ja dat is PLOOS! ik herhaal:
Gepost door Pom Wolff op 2011/12/26 18:10:00 (1058 keer gelezen)
WP: Simeon ten Holt Vanaf 1961 raakte Ten Holt onder de invloed van het serialisme. Cyclus aan de waanzin (1961) was daarvan de eerste uiting. Tevens publiceerde hij artikelen in het tijdschrift Raster. In de jaren zeventig zwoer Ten Holt de seriële methode af. Hij werkte vervolgens jarenlang aan Canto Ostinato dat hij voltooide in 1976 en dat veel succes opleverde. Volgens dezelfde op herhaling en tonaliteit gebaseerde gedachte ontstonden in de loop der jaren meer lange pianostukken: Lemniscaat (1983), Horizon (1985), Incantatie IV (1990) en Méandres (1999). Ten Holt noemde de stukken afspiegelingen van zijn eigen innerlijk, in tegenstelling tot de formalistische werken die hij vóór Canto Ostinato schreef.
Uitvoeringen van de werken waren niet zelden totaalevenementen waarbij zowel de pianisten als het publiek elkaar, vanwege de mogelijkheid om een stuk uren te laten duren, aflosten. Een uitvoering van Lemniscaat in Bergen nam bijvoorbeeld bijna een etmaal in beslag. Het stuk werd op diverse ongebruikelijke locaties uitgevoerd — onder meer in de hal van het Rotterdamse Centraal Station. In 2007 verzorgde pianist Jeroen van Veen met zijn ensemble een uitvoering van Canto Ostinato op vijf Fazioli concertvleugels in Station Utrecht Centraal.
Ik weet niet waarom
ik zou niet weten waarom ik schrijven zou heb ik John, heb ik niet ooit geschreven, vraag ik hem, ik weet hem soms nog mijn man, als hij me kan vinden en ik mezelf en mijn bril
mijn hele ik en dan de rest ervan kijkt naar hem op en vraagt even of ik het ware heb ik echt geschreven lieve John? ik hoor zijn antwoord zittend in het zand dat alleen mijn hand zich nog herinnert, waarheen hij me meegenomen heeft maar ik weet niet waarom het zand was vroeger los en niet zo solide als toen de klok plotseling wil ik mijn platenboek dus gaan we nu naar huis John, want de rommel weet ik daar en alles nog en jij zet thee heet het platenboek?
thuis weet ik niet waarom mijn chaos niet vertrouwd, ineens onvast geworden is en dan vouw ik me wring me eruit ik ga op zoek naar vroegere oevers zonder netten zijn ze niet meer van de zee ik roep de hond: Apollo Bacchus hier! kijk, de man heeft me gevonden en zet thee de graaf! ik weet hem
de hemel, lieve John, ik weet je weer, is een diep kasteel op zand gebouwd soms weet ik Hartley oude vrouw en de meedogenloosheid van tijden noch het onvermijdelijke alsmaar weer en overkomelijk verdriet de wanen die monsters oproepen en andersom en wat er tussen Socrates en Sartre was ik kan er niets meer mee
het is negen uur en het ronde hoekt, breng me naar bed John en blijf bij me of ik ga en als ik ga zoek me dan maar niet laat me mijn eervolle aftocht
drapeer de zee, drapeer de zee die van vanochtend maar om mijn lijf dat pijn doet –ja zo– ik dank je zeg je beleefd goedenacht ik ga van Bruno dromen
Dit lied is op basis van een gedicht van mij ergens in 1999 geschreven door Francie Steverink. Onder begeleiding van haar accordeon heb ik het een paar maal gezongen in de Badcuyp indertijd. Een keer buiten op het terras, tot die marktvrouw die corsetten verkocht heftig protesteerde tegen mijn zangkunsten. Ik was de tekst en de opname van het lied kwijt, maar wonder boven wonder vond Andries Minnaard met wie ik het ook wel eens gezongen had, het laatst toch in zijn archief en kon ik de tekst reconstrueren. In de bijlage. Voor pomgedichten, groet, Merik
Het lied van de oude hoer
Al zeer jong, zo pril en onervaren zag je hem in het horeca-bedrijf. Het lekker dier, nog in zijn kinderjaren, vergokte daar zijn stralend jongenslijf, had geen zorgen in die goede dagen, dacht niet aan zijn welverdiende straf. Jongenlief, ik kan het niet verdragen; wordt de goot je koud en ondiep graf ?
Hij vergat zijn studie voor een streling. Kroeglawaai verstomde zijn muziek. Met de jaren kwam ook de verveling; lach werd grijns, het vlees een dof tuniek. Nu zit als de dood achter de ramen, een zwart gat dat zich aan een ander gaf. Jongenlief, je mag me niet beschamen, wordt de goot je koud en ondiep graf ?
Een leverkwaal; de smaad van lege flessen, de mond gestift, de nagels rood gelakt, zijn slappe koopwaar, dure levenslessen, billen in een gouden vod verpakt, werd bezit van grofgebekte kerels aan wie hij zo dikwijls aanstoot gaf. Jongenlief, ik kan het niet verteren, wordt de goot, je koud en ondiep graf?
In de kille schemerende dagen, elke donkere, doorwaakte nacht, hoor je hem dan hartverscheurend klagen, als hij weer door mannen wordt verkracht. Hoe de pijn in het diepste ligt bevroren, vals venijn voelt aan als rauw geblaf Jongenlief; ik moet er niet aan denken, wordt de goot, je koud en ondiep graf ?
Zie ik soms een bedelende zwerver. O, dan krimpt mijn hart van pijn, vraag me af of dat jouw lot zal worden, als ik er eenmaal niet meer zal zijn. Ik dacht aan jou, toen ik zo’n arme stumper bevend laatst mijn povere aalmoes gaf. Jongenlief ik zal immer aan je denken, in de goot, je koud en ondiep graf.
Francie Steverink- van der Hurk, Merik van der Torren, 1999, april 2021
dichter neemt geen blad voor de mond. dichter spreekt niet in woorden met meel erom heen. zo kennen we de tweewekelijkse bijdragen op de dinsdag van Peter Posthumus. dichters houden zichzelf en ons – én maxima in het bijzonder om over die nieuwkerk maar te zwijgen – een spiegel voor – dat is de functie ook van dichters:
Onder het vaandel van de feiten door de porieën in het aanzicht van de waarheid dringen de leugens langzaam door
de leugens uit je jeugd de ontkenning toen het erop aan kwam de vergissing die er niet toe deed
met open mond hoor je het verraad in je eigen stem hoor je de boemerang die inhakt op de bodem onder je bestaan
vriend Max schreef mooie woorden op FB aan uw webmaster – ik neem ze vandaag graag op om ze te plaatsen op de site – dank je wel Max – heerlijke regels! onder Max’ prachtwoorden de prachtwoorden van de dichter Cartouche – dichter Cartouche was zondag een beetje in de war – hij schreef een gedicht op het thema vroeger van de zondagochtendwedstrijd hier op de site en stuurde zijn gedicht naar zichzelf op per mailbericht. en maar wachten en maar wachten wanneer de site zijn gedicht zou opnemen. Dichter Cartouche heeft er de nacht niet van kunnen slapen. volkomen gebroken belde hij vanochtend aan hier in Buitenveldert om zich te beklagen. uit een sporenonderzoek van de lokale recherche bleek dat de dichter tegenwoordig verzen aan zich zelf stuurt. wel blij dat Cartouche het goede adres na zijn bittere nacht heeft weten te vinden – dat we Cartouche nog lang mogen lezen! eerst MAX dan Cartouche:
Pom begint vandaag aan een gloednieuw rondje om de magistrale stralende. Eijlders juicht, Amsterdam juicht en ook Den Haag doet mee
vandaag telt vooral de som der delen als was de tijd een tapasbar
vriendschap komt stapsgewijs aan tafels waar men drinken tot eetlust verheft en woorden rustig blijven in gedachten
naderbij komen is als dichten in het diepe weten van een samenloop langs onverlichte paden en wij hoeven niet te raden wat nog in de verte
Max Lerou
Verloren
Bleu, bleuer dan bleekblauw op de markt van liefde wist hij zijn gulden een wiebelding
altijd op zoek naar een snede rolde en tolde hij kantje boord, kon zijn draai niet vinden en ging als een ketter tekeer en rookte van de duivel bezeten alle vuur uit zijn lijf om in de nacht alleen, aan haar denkend, in bed te kruipen er ‘s-anderendaags weer op los te trekken met mist in het hoofd zich weg te zoeken naar het onbestaanbare – baken
om op te varen – zo kwamen de dagen hem voor dat ze nooit voorbij zouden gaan
tot een druilerige maandagmiddag de zon heel behoedzaam door de wolken prikte dat hij hijzelf de kilo was, die zou knallen als meester van de wereld – warenmarkt in elk vaarwater zeven smarten niet meer dan voetnoten waren na het ontmoeten an dat melkmeisje nu in de verskraam van bloemen, fruit en vergeten groenten
waar zij zijn hand nam en hem voerde door het boek van verloren zinnen
mooi om de dag zo te beginnen op pomgedichten punt nl – de eerste dag van de week 17 mei – de maandag met mens&melodie van lieve Karin Beumkes – de eerste dag van een nieuw levensjaar van uw webmaster – dank voor alle felicitaties – op deze maandag vormgegeven door de dekselse texelse karin. dank ook aan alle columnisten die de week op pomgedichten zo mooi maken – dank ook aan de trouwe inzenders van de zondagochtendwedstrijd hier op de pom – elke week mogen we genieten van prachtig werk – heerlijk om de jurering te verzorgen. in wat voor tijden we ook leven – dit jaar leefden. mijn grote wens om dit jaar nog ergens in augustus – een keer de zondagochtendwedstrijd op een mooie zon dag live in mijn tuintje te houden met de gevaccineerden – met de prachtdichters die elk weekend tot een feestje maken – dat het kan – in die wetenschap – laat mij vandaag maar voor één dag een wappie zijn en dansen – dansen dansen! zoals Karin het ons zegt: ‘met alle wilde spinnen mee!’
Yo man!! Een cadeautje voor je. Van mij voor jou. En ik blijf blij met jou. Van harte gefeliciteerd van dat meisje op een eiland.
Liefs
Karin
September feeling
Ik wil vrijen weet je. Hij zegt dat wens ik ook. We hebben bakstenen gestolen en earl grey gerookt. Mijn ogen zaten potdicht van al die rare kruiden en in de verte huilde een oud kasteel.
Ruk niet aan ons, september is los alles wordt zichtbaar kun je er tegen? Beweeg je als ons, als ons, ons Als, Ons Als.
–> vandaag is het echt onmogelijk om onderscheid te maken in eremetaal – zoals je ook geen rangorde in leed kunt aanbrengen – door de woorden heen galmen de emoties van dichters – grote dingen kleine dingen maar waardevol in herinnering. dichters dank jullie wel voor mooie woorden – waarbij ondanks de persoonlijke zaken 7 sterke gedichten de lezer worden aangeboden – om te genieten bij elkaar – een gevoel van weemoed – een gevoel van weleer voor iedereen omarmend. goud dus voor Frans – dat limburgse oergevoel – voor Rik – die Haagse wind – voor Petra Maria in een erker – voor een huilende Ditmar – voor de analyse van Max, voor de hooizolder van Ien en de vanzelfsprekende grootheden van Anke. met felicitaties en met dank.
Frans Terken: nozems al met de mayo in hun kuif
Rik van Boeckel: zoals vroeger alles in verandering was
Petra Maria: niet alles wat voorbij gaat is ergens goed geweest dit wel
Ditmar Bakker: daar het jouw liefde als de bloem zal gaan die vreest te sterven
Max Lerou: gemaskerd bal
Ien Verrips: en een loods vol onbegrijpelijkheden
Anke Labrie: de eerste stapjes
wie wint de enige echte virtuele – de markt was van ons – met een tientje was je er rijk – trofee ? naar een regel van sophie (van de) straat . misschien met enige weemoed misschien ook wel niet – we hebben allemaal wel ‘een vroeger’ – de hoe het vroeger was trofee deze week op pomgedichten punt nl – bleef de vislucht van de visboer op de markt hangen of neemt u er toch nog maar een extra lekkerbekkie bij? we gaan van de weemoed lezen of hoe fijn het is dat het allemaal achter ons ligt. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
foto: Ben Kleyn
zat op de plek weer waar ik ooit ook met mijn vader snackbar bastiaans, velsen noord tafeltjes buiten en de zon oplichtend rood
op de fiets toen ijsje ola nu kroketten en wat brood
straks het kanaal langs voorbij de sluizen tot de boot als je eindelijk de weg vindt in ijmuiden loopt ijmuiden dood
pomwolff
Bon Appetit
Hoe je de dag begon door resten van de snackbar uitgleed over platgetrapte friet weggesmeten door opgeschoten jongens bijna nozems al met de mayo in hun kuif
en jij verlekkerd kijken naar wat er nog in de vitrine lag maar niet voor je weggelegd was als broekie van een paar centen
al blij als het bijna Pasen was met eieren in de mand vol stro een paar gulden soms een knaak langs de deuren opgehaald cadeau voor toegewijde misdienaars
zo het jaar door in korte broek de knieën gepolijst op het marmer hapte je een wolk van wierook alsof die verlossing bracht
–> de limburgse versie geschreven door Frans op het voorgestelde thema van de straat. met inderdaad elementen van vroeger in woorden van vroeger. (nozems, kuif, friet, misdienaars, korte broek). hoe je als kind op eigen manier wist te overleven in het land van limburg, het land van de kolenmijnen en de löss. de frietzaak als belangrijk anker in het bestaan van een kind. en dat de meeste gezinnen het niet echt ‘breed’ hadden – prachtig door Frans beschreven in de tweede strofe:
en jij verlekkerd kijken naar wat er nog in de vitrine lag maar niet voor je weggelegd was als broekie van een paar centen
Langs andere tijden
Dansend langs de geboortestraat zingend langs de lange Haagse laan waar ik getogen en vergeten ben
dromend in duinen met ‘t hart in het zand zwaaiend naar de zee de Noordzee naar golven in een schuimende verte
wandelend langs de school van mijn kind puber kabouter zijn langs de ramen van protest hippie verzet en sixties ballet
springend door het park met Santana en Pink Floyd in de oren stel ik de zon onder controle
haal dankbaar een patatje bij het park waar voetbal en popmuziek als troeven met Q65 in andere tijden vertoeven
rij op de Puch via de Gotthard naar Siena eet een ijsje in de Romeinse cel sla ritmes uit ‘t Griekse zand van Pelekas zoals vroeger alles in verandering was.
Rik van Boeckel 15 mei 2021
–> prachtig gezegd en geschreven door Rik. een reis in de tijd terug en weerom naar het heden – hoe de dichter is geworden wat hij is geworden en waarom. de Puch, Q65, Den Haag en verder naar verre landen – ze komen allemaal voorbij. den haag een tijdsbeeld, een veranderend beeld zoals de tijd ook is. met mensen die veranderen – maar altijd op tijd.
het kamertje
als ik kon dan zat ik op het stoeltje bij het raam daar was ik nooit moe ik hield van de ramen aan de overkant de hangende kleuren over balkonrelingen de geur van stoffige boeken en shag als het boekwinkeltje met de koperen bel aan de deur verderop in een achterkamertje hoor je dan beweging helpt iemand je zoeken naar dat ene boek
niet alles wat voorbij gaat is ergens goed geweest dit wel
petra maria
–> meer een mijmering door petra maria geschetst, ingekleurd met wat beelden van vroeger, de geuren, de kleuren. we wanen ons even in dat ‘kamertje’. goed dat kamertje weer te zien.
Als jij, die mij liever is, dit moment, dan al ’t geschrevene, toch weggaan zult, ’t beschermen van mijn hart niet meer vervult, toegang daartoe mijzelf slechts weer bekend, niet langer meer, door schone schijn omhuld: de zon, begin van bloei en warmte, en ‘t fraai wolkenspel, geen maanlicht zelfs—je bent geen schittering die in de branding brult; dan denk ik enkel aan dit uur, voortaan, en huil wat, zoals je me nu ziet doen, daar het jouw liefde als de bloem zal gaan die vreest te sterven: bloeiend in het groen neigt zij droef neer en weet dat wind die al opsteekt haar bladertooi wegvoeren zal.
***[D.B.]
–> we helpen Ditmar hopen – goed hem weer te zien – na verloop van tijd – zal het moment ooit wel weer een keer komen. de huidige pijn prachtig verwoord – een gedicht met opgehelderd verdriet erin weliswaar met zware natuurromantische elementen.
gemaskerd bal
zoals het was
de straten puilen uit met uitgelaten mensen terrassen overvol, het circus jeroen bosch stort zich in de draaikolk van het hossende volk op de wangen van de stad gloeit een oranje blos
zoals het is
het zijn nu schaduwen die dansen langs de gevels als hogepriesters uit een ver verleden terwijl het bruisen van de stad achter mondmaskers verstomt en duizenden wappies het malieveld betreden
ml
-> een heldere analyse geschreven door Max. een gedicht waar je na lezing voor je uit bromt: ‘ja zo is het’. met wappies die met gele pluutjes een wereldvirus trachten weg te wapperen. ach ja de wereld is nu eenmaal één bal.
er was de hooizolder om in te spelen en een loods vol onbegrijpelijkheden rommel die geen rommel was zomaar voor het oprapen lag
er was de hooizolder om in te springen en een schoolbord in de stal met krijtjes en een spons om fouten weg te vegen of opnieuw beginnen geheimpjes bleven onder ons
er was de verste schuur, daar stond de zwadkeerder ‘k vergat steeds de naam en dacht en vond als ik er vaak kom zal ik het leren een beetje pijn, de harde grond
Ien Verrips
–> hooihark opgezocht het woord voor de zwadkeerder – grappig – mooiste regel is hier toch de tweede: ‘een loods vol onbegrijpelijkheden’- prachtig gezegd – daarheen willen alle dichters wel een plaatsje hebben. mooie herinneringen in eenvoudige woorden beschreven op dat malle apparaat na natuurlijk – die grondspin.
gekrompen landschap van mijn kinderjaren vertekend beeld voor altijd opgeslagen
mijn blik was ruim de wereld wijd en grote mensen wisten overal de weg
anke labrie
–> aantekeningen voor het archief – de eerste stapjes de wereld in – de ervaring later bij een terugkeer naar die plek van de eerste stapjes – hoe klein en afgemeten de plaats was waar de wereld oneindig groot leek en voor de kleine was. de grote mensen wisten wel de weg maar waarheen – gelukkig vraagt een kind zich dat niet af. vertrouwen en veiligheid zijn de vanzelfsprekende grootheden die je later pas op waarde weet te schatten.
 straat.){kind=link}