Goedemorgen Pom, ik ben weer op reis. Nu naar het noordoosten, naar Finland. Met dichterlijke groet. Rik
Het vliegend evenwicht
De vliegende vleugels van de realiteit leggen de lucht in zichtbaar evenwicht de lichten van Riga verschuilen zich onder wolken van dappere regenval
de hoogte bereikt de sterren niet legt de gewichtige lat rustig tussen hemel en aarde
het noordoosten weerklinkt met lonkende zinnen het verloren in Helsinki café laat zich later beminnen
in de straten van Turku en Helsinki spelen snaren het vredesduiven lied ik ben klaar voor vreemde woorden die langlippig mooie klanken verdienen van Puhojärvi tot Kaustinen Kokkola Tampere Rovaniemi Pispala
van Kluuvi naar Eira Katajanokka en Suomenlinna dalen herinneringen neer in het luchtig broeiende hoofd het geheugen nimmer uitgedoofd.
Hoi Pom, Eind jaren negentig, begin jaren 2000, was er geweldloos verzet tegen de aanleg van de Noord-Zuidlijn. ( Waar anno 2022 velen blij mee zijn ). De toestand bracht bij mij indertijd dit (waan)- denkbeeld teweeg, groet, Merik.
Tegen de Noord-Zuidlijn
Hij ontvreemdde van de bouwplaats, de jarenlange opbreking van de Ferdinand Bolstraat, samen met buurman het cruciale betonblok en verstopte die in de tuin van buurman.
Maar het kwam uit. Een inval dreigde.
In het holst van de nacht haalden de buren het blok weg en verdonkeremaanden het in Natuurgebied het Twiske.
op iedere begraafplaats hoor je het blij gekwinkelier van vogeltjes zo’n dodenakker is niet echt zo rustig als je misschien denken zou het moet onderhouden worden net als nagedachtenis wat ik zie is achterstalligheid en veel verlepping
De markt is druk. Altijd op zaterdag. Drommen. Vis. Chrysanten. Wortels. Pastinaak en Vietnamese loempia´s. Stroopwafels ook. De enige echte uit Gouda. Vers geurend zo van de bakplaat. Voor onze Amerikaanse vrinden tevens verkrijgbaar in zo´n kitscherig Delfts Blauwig blik. Hoe verzin je het: stroopwafels uit blik. Hoezo voor Amerikanen? Die weten toch nauwelijks het verschil tussen Kopenhagen en Rotterdam? Toch? Laat staan tussen Delft en Leiden. Of Gouda. Juist daarom mag het. Zo´n blik. Zelfs hier aan de Nieuwe Rijn mag het: Delfts Blauw. Maar alleen omdat het blik is en geen namaak porselein zoals het hoort. Meeuwen schreeuwen en jatten nieuwe haring van nietsvermoedende toeristen die het maatje, weifelend, aan de staart boven hun opengesperde bek laten bengelen.
Hongerige monden. De lippen getuit, de tong verwachtingsvol uitgestoken. Lizards! Maar geen hap nog. Want het is best eng zo´n dood geworden ding, koud uit de pekel, zo, uit het vuistje, weg te moeten happen. Zonder dat Amsterdamse gepriegel met zo´n armetierig wegwerp vorkje. Nee. Glijden moet ´ie. Zonder uitjes. De keel gesmeerd met ouwe klare. En dat is een kunst. Haring happen is sowieso een kunst. Net als koekhappen. Of beschuitje fluiten. Oefening baart kunst. En die eerste keer duurt altijd lang. Net iets te lang. Een pietsje. Fataal. Schaduw. Schreeuw. Meeuw. Hap. The predator strikes. Weg Hollandse Nieuwe. Drie voor vijf euro. Vorig jaar nog! Inflatie. Amusant. Die verwilderde blik in dat mens d´r ogen. Vol ongeloof ¨That fucking gull stole my fucking herring!¨ gillend. In d´r roze XXL shorts met daaronder van die dikke tenen in zeer verantwoorde CO2 neutrale sandalen. Melkbleke dijen. De onderbenen blauw als het koekblik zelf. Mijn kop is elders. In de wolken. In de walvis. Maar dat is nog van gister. Van het kloosterbier. Merci Haagse Broeder.
hieronder leest u ontroerende gedichten – mede naar aanleiding van de dood van Campert die morgen in zeer persoonlijke kring zal worden meegegeven aan de dood. de ontroering voelbaar in het gedicht van Lisan Lauvenberg – prachtige ontroering voor de grote dichter Campert. deze week natuurlijk geen wedstrijd – dichters leveren een bijdrage al dan niet op Campert geinspireerd. Rik van Boeckel benoemt en memoreert de groten en kleinen der poëzie-aarde van de laatste dertig jaar.
Frans Terken verhaalt van een door Campert geinspireerde zoektocht door het ongewone gewone leven. en Anke labrie ontroert door het klein maken van het onmogelijk te accepteren grote – en dan is het kleine nog bijna te groot voor woorden. voelbare pijn laat zich niet klein krijgen. geen wedstrijd deze week slechts ontroering – de dood laat zich niet vertalen in goud, zilver of brons.
en Vera van der Horst besluit de zondagochtend met een klein gedicht over een bloemetje – een bloemenstruik die na zijn dood dichteres en haar lezers nog tot ontroering brengt –
Een liefde zonder doornen
Ooit gaf ik je een plantje met roze roosjes, heel klein je plantte het groots langs de straat voorin de tuin
Het groeide 30 jaar maar door ook na je dood, een meter of drie soms bel ik aan, omdat je zoon er nu woont en ik even je ogen wil zien.
Vera van der Horst
RIK VAN BOECKEL: Bontebal Zevenbergen Starik Lauvenberg Niemeijer Offermans – Eijlders’ geest laat zich nimmer verjagen…
FRANS TERKEN: die mij uitlegt hoe alles in elkaar zit / de wereld en de regen / de oorlog en de dromen…
ANKE LABRIE: streelde hij een keer met die nog ene sterke hand…
VERA VAN DER HORST: Een liefde zonder doornen
wellicht ook door de grote Campert of wellicht door Lisan wel – ontroering laat zich niet sturen – doen we deze zondag een zondagstrofee met ontroering – met uw ontroering – mogen we mee lezen? u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
U reist al veertig jaar in mij. Met woorden in boeken nog meer in gedichten
Het zacht gezegde nooit verdwenen verwonderen ontroert mij telkens weer.
Het leven is verrukkelijk. Ook als het dat niet was boden uw woorden troost.
Ik sla u open waar anderen weggaan, verdwijnen en sterven. Verleng uw sluitingstijd broos.
En teder draagt mijn hart de vele vragen verder die u niet verloren liet gaan.
Lisan Lauvenberg
foto: Ben kleyn
vroeger waren r woorden voor nu drinken we witte wijn op een dag dat een echte dichter de geest geeft aan maarten
hij geloofde het allemaal wel liefdes leven en de hele kolere bende alsie maar schrijven kon
hij sprak over verliefdheden over Cafe Eijlders en over alles en nog wat
wel fijn dat er vrijplaatsen zijn waar het goed toeven is met wie je lief hebt zo lief heb ik jou ook gehad
pom wolff
Pom hier mijn inzending voor de ontroeringstrofee. Voor jouw informatie: met Adriaan Bontebal en Frank Starik heb ik in de jaren tachtig vaak opgetreden en met Derrel Niemeijer na de Poëziebus van 2015. In café Eijlders heb ik ook opgetreden. Simon Vinkenoog heb ik in 1986 geïnterviewd voor het artikel ‘Het podium van de poëzie’ in het underground magazine Trespassers W (heb ik bewaard) en daarna ook bij optredens ontmoet. En een enkele keer Johnny van Doorn en Lisan Lauvenberg. Remco Campert heb ik nooit ontmoet maar wel gelezen: Het leven is verrukkelijk en Een ellendige nietsnut! En verschillende bundels zoals Vogels vliegen toch en Een standbeeld opwinden! Met Ton Lebbink heb ik wel eens het podium gedeeld in mijn popdichterstijd; en werd in de pers zijn kleine broertje genoemd omdat ik net als hij mijn poëzie voordracht met muziek combineerde; en met ritme want hij was drummer en ik percussionist.
Met dichterlijke groet, Rik
Dood stil aan verwerpelijk
Het leven verrukkelijk met dichterszielen naar Remco’s vader scholen genoemd Annie MG Schmidts jeugdige naam met Campert de grote literaire faam
kleiner Bontebal Zevenbergen Starik Lauvenberg Niemeijer Offerman Eijlders’ geest laat zich nimmer verjagen hun namen blijven we dragen zoals stemmen van Deelder Lebbink Vinkenoog Van Doorn
hun grote en kleine roem kan nimmer stuk dood is stil aan verwerpelijk daad van leeftijd ziekte ongeluk ontroering ontstemt de tijd van gaan
metterdaad de kuren van Komrij verlicht sterren brengen niemand terug vallen op in verzen vol symboliek zachte zinspiratie voor rijke verhalen.
Rik van Boeckel 8 juli 2022
mooie en ontroerende laatste strofe regels – zelfs de sterren brengen niemand terug – rest de dichter ‘zinspiratie’ en ‘rijke verhalen’ – de opsomming van kleurrijke figuren is een prachtig herinneringsbeeld van zoveel jaren poëzie – ze mochten er zijn n ze waren er – ieder op een eigen wijze – dichters hebben een eigen geluid – zowel in als buiten de performance. we hebben geen lexicon van de poëzie nodig – een gedicht van Rik is voldoende en verschaft de lezer op leeftijd dierbare herinneringen. je kunt zeggen van de dood wat je wil – ik blijf aan de dood een tering aan hebben. van mij hadden ze nog wel even mogen blijven.
Goedemorgen Pom,
Voor de ontroeringstrofee, mag buiten mededinging, vanwege te lang: dit gedicht schreef in in 2002, eerbetoon aan Remco Campert. Weekendgroet, Frans
Vader
Mijn vader is al jaren dood dus schiep ik langzaam een nieuwe
een die nog eens vertelt van hoe het was en wat er toen te koop was, in het oude woonhuis, in de straat met bruinkoolwagens die de muren deden scheuren de ronde Gispenlamp viel nog bijna op je hoofd
naar wie ik kan luisteren naar wat er allemaal niet gebeurt kleine rampen, het stille leven afgewisseld met muziek zoals op sombere zondagen de Belcanto klonk uit het radiodistributieapparaat ik leerde dat er zoiets als opera was (wij wisten nog niet van jazz)
die mij aan zijn hand meevoert op stap door de grote stad door de straten, de pleinen over en met me stilstaat bij statige huizen waarin gewone mensen wonen die hij al jaren kent (soms mag ik zelfs in zijn schoenen lopen)
die mij uitlegt hoe alles in elkaar zit de wereld en de regen de oorlog en de dromen en de liefde natuurlijk en de geheimen van de taal die als hij reist altijd naar mij blijft schrijven vanuit de hotels en verre theaters vanuit de plekken die hij bezoekt
de zegels bewaar ik in mijn album de brieven de berichten in de brandkast van mijn hoofd
een lief bericht van de dichter terken – in wezen een beschrijving van het dichterschap Campert – het gewone gevonden in het gewone leven – een met dichtregels gelardeerde gewoonheid maakt het leven nog net leefbaar door de ongewone poëtische schoonheid van de dichtregels. – frans terken beschouwt het dichtwerk van Campert als persoonlijke berichten – als vaderlijke berichten – als een vaderlijke routebeschrijving door stad en land – door het leven. mooi en ontroerend.
woordeloos
ben je gek kop op je bent geen doetje het gaat wel weer voorbij
nooit was hij ziek daar deed hij gewoon niet aan nou ja later dan dat hart
tot door dat andere infarct ook al zijn spraak de vloeken inbegrepen nooit meer terugkeerde
hierna streelde hij een keer met die nog ene sterke hand boekdelen in zijn ogen heel voorzichtig voor het eerst een van mijn littekens
anke labrie 09-07-2022
een kleine ontroerende beschrijving – hoe in dat ene het allesomvattende kan zitten – een streling – heel voorzichtig – om het litteken heen bijna – dat altijd voelbaar is en blijft.
Wakker worden en niet meer weten hoe de avond daarvoor afgelopen is. Dat kan erg vervelend voelen. Jezelf nog voor de geest halen, dat je met de beste intenties niet te veel zou drinken. En dan toch komt net te laat die fles weer op tafel, terwijl het eigenlijk al veel te veel is geweest. Het voelt alsof je een stuk van jezelf verloren bent dan. Dat komt niet meer terug. De harde schijf is niet meer herstelbaar.
Het vertoont overeenkomsten met het leven zelf. Als je er middenin zit, dan beleef je alles. Op een gegeven moment ga je dood en rest enkel de vergetelheid. Daar ga ik voor het gemak vanuit, daar het bestaan van een bewustzijn na de dood nog niet onomstotelijk aangetoond is. De dood is dus eigenlijk het grote vergeten. Het formatteren van het levenslange geheugen. Misschien is het daarom, dat de vergeten momenten na een bacchanaal voelen als een voorbode.
Intussen vrolijk ik mezelf op het een liedje van Kathy Perry, ‘Last Friday night’. Daarin zingt ze: ‘It’s a blacked out blur, but I’m pretty sure it ruled.’ Het is ook niet erg om van alles vergeten te zijn. Je hele leven lang vergeet je dingen. Hoe je jeugd was, hoe het met je jonge kinderen was, toen je zelf klein was, alle verliefdigheden. Er vervaagt zoveel, als waren het tranen in de regen. Maar het gevoel van klein verlies blijft. Zoals toen ik op elfjarige leeftijd de pen verloor, waarmee mijn vader vanuit het leger brieven schreef aan mijn moeder. Ik heb daarom gehuild. Ben daar weken volledig van overstuur geweest en heb dat mezelf nooit vergeven. Herinneringen die nooit meer terug komen. Door onachtzaamheid uitgewist.
En toch, wat brengt me ertoe. Soms zijn het ‘de omstandigheden’. Dat kan de euforie zijn waarin je verkeert, de graad van beneveldheid. De duivel, die je nog één keer de fles aanreikt. Onverschilligheid, onoplettendheid of gewoon een bijna wanhopige levenslust, die enkel het moment kent en geen verleden en toekomst. Dom of niet, goed of niet. Zolang we leven kunnen we ons de luxe van het vergeten nog permitteren. Niemand garandeert ons, dat er als alles voorbij is, nog herinneringen zullen zijn, of zelfs maar iets als vergetelheid. Nu op maandag is het ‘normale leven’ weer begonnen en trekken de wolken weg. Alles zal weer normaal worden. Voor dat je het weet is het weer einde van de week. En zoals Kathy Perry zou zingen: ‘Last friday night….do it all again’. Leren leven is ook zonder spijt en schuld durven vergeten.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
