pomgedichten.nl – Pagina 2 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

Peter Berger: ‘Achtereenvolgens verscheen nog een varken met ezelsoren, een fluoriserende pimpelpaarse kolibri met vuurspuwende ogen en een opvouwbaar mobieltje met een 3D afbeelding van Elon Musk inclusief de Judas lach van Mona Lisa…’

“Ik ben het zaad en jij bent de vrucht,” zei ‘ie. Ik geloof niet dat ik ‘em ten volle begreep. Lastig is het wel. Talking to gods. Eer je er erg in hebt weet je niet meer wat er gezegd is. Dit of dat. Ze kruipen in je hoofd. Die goden. Zus of zo. Was het nou: “Jij bent de vrucht maar ik ben het zaad?” Of andersom? Dunno. Ik ben het zat en jij bent slechts lucht? WTF. Ik viel hoe dan ook stil. Amnesia. Eventjes in ieder geval.

Om de conversatie toch gaande te houden begon ik maar over kippen en eieren, dat soort triviale zaken, en probeerde met: “Wat nou als je de factor tijd eruit haalt?” behoedzaam een haakje te plaatsen. “Tijd?” zei ‘ie, er gretig op inhakend. Om vervolgens luidkeels in een donderende lach uit te barsten. Op z´n aambeeld rammend als de fokking zoon van Wodan; “Temps utile!” roepend. Hij verschrompelde uit het niets tot niks, om vervolgens uit diezelfde leegte te herrijzen als iets wat op het eerste gezicht een tandeloze hond leek. Om dan sloompjes te morphen in een weerbarstige reuzin in bloemetjes bikini. Lekker ding! Lots of goodies. Body positivity. Achtereenvolgens verscheen nog een varken met ezelsoren, een fluoriserende pimpelpaarse kolibri met vuurspuwende ogen en een opvouwbaar mobieltje met een 3D afbeelding van Elon Musk inclusief de Judas lach van Mona Lisa. Daarna een felroze vlo vermomd als rups. Een gouden ei. Een kip zonder kop en dingen die leken te exploderen in vormeloze kleuren die ik nooit eerder gezien had. Boem! Vacuüm met een knal. Foetsie.

En toen zag ik ‘em weer. Even verderop. Heupwiegend in zo´n bloody sexy zomerjurkje dat bar weinig aan de fantasie overlaat. Beauté exposée. Eva? “Het maakt dus niks uit allemaal?” vroeg ik, haar ondertussen in m´n oksels ruikend. “Jawel.” Zei ‘ie. “Het is een kwestie van tijd.” Om vervolgens kniekletsend af te druipen. Alsof het de mop van de eeuw was. En ik ondertussen maar rondjes draaien, schuifelend achter de bushcutter het grasveld maaiend. Vijfendertig! Rondjes? Nah. Celsius. La soleil. Hoezo gazonnetje? Bobbels, butsen en kuilen! Een klein voetbalveld zo groot. Weiland. Hellend vlak. Bloeiend gras. De pluimen navelhoog. M´n huid voelt warm. En sueur. Behaaglijk voelt het. Pas surchauffé. Echt niet. Kijk daar. Konijn? Mol? Weg is ´ie. Zo snel. Over de helft ben ik wel. Inmiddels wel. Ik pluk nog maar eens een kersje. Verfrissend lekker! In de koelkast wacht een kriekje. Je l’aime: chaleur écrasante.

Peter Berger

Ton Huizer wint deze week de enige echte virtuele – naar dat prachtschilderij van jacob de bruin – ‘de weg terug’- trofee op pomgedichten punt nl – Joz Knoop zilver en Cartouche brons –

deze week alleen hele mooie gedichten – zo schreef ik de wedstrijd uit. en ze zijn mooi. dank aan alle dichters. rest mij als een ware peter le nobel – ooit hier legendarisch juryvoorzitter – het virtueel goud – zilver en brons – uit te reiken. bij dit prachtig kunstwerkje van jacob de bruin – ‘de weg terug’ genaamd. een thema dat niet door alle dichters omarmd werd – rik van boeckel en jako fennek zien liever vooruit. we lazen over ridders en struikrovers, over valkuilen en kerkepad, over zwervers en mannen van staal, over steentjes en godinnen, over rivieren en over vlinderen in tegenlicht en nog zo meer, plaagstaarten, ambities en een laatste liefde – zie de commentaren onder de gedichten.

kies ik voor goud en zilver toch voor de eenvoud van ton huizer en joz knoop – voor de steentjes en de oude zwerver. vraag me niet waarom – ik houd van de eenvoud – gefeliciteerd TON HUIZER en gefeliciteerd JOZ KNOOP – kies ik brons voor de totaal uit de hand van Cartouche gelopen complexe wereld – gefeliciteerd Cartouche. dat we allemaal ‘vlinderen in tegenlicht’ zoveel is zeker. nogmaals dank aan Jacob en aan alle dichters – het was mooi deze ‘wedstrijd’ op uw pomgedichten punt nl.

**Zo af en toe**

Viel er iemand uit mijn handen
te zwaar
of niet goed opgelet

het werden steentjes
scherpe steentjes op mijn pad
voelbaar door de zolen van de
dikste schoen

soms trap ik op zo’n steentje
en weet dan weer
dat had je beter moeten doen

*Ton Huizer*

*voor deze steentjes val ik wel – zeker bij een dichter die* graag afstand neemt van wat hij ‘relatiepoëzie’ noemt – wat een prachtig klein gedicht. het beeld doet het hem hier. schuldbewust terugkijken – maar wel heel af en toe – anders heb je geen leven meer – maar soms voel je nog een heel scherp randje. ja – voor wie gelden deze steentjes zo af en toe niet?

**Back in town (voor Melanie Safka en voor Pom Wolff)**

De weg naar huis
is geplaveid met
heimwee
en herinneringen.

Wie reist gaat terug
of verder,
ouwe zwerver
maar wij gaan terug

naar de nestgeur
die wij ontberen.

De weg terug
is een tocht van
het hart

die trek van
een magneet
die je huis heet

en deze Man van Staal
op weg naar zijn stad.

JOZ KNOOP

Joz ontmoet de oude zwerver en ze gaan het aan – de zoektocht naar de oude liefdes – ‘volg de weg van je hart het is de enige weg’ – zingt margreet dolman – joz legt deze quote vast in een gedicht. een mooi plaatje wordt hier in weinig woorden geschetst. heimwee is een altijd op weg zijn – onderweg zijn – om nergens aan te komen.

**Naar oog en geest**

toen orde, net – en reinheid nog als rood
wit en blauw hoog gewimpeld in het vaandel
en die vermaledijde nuttige handwerken samen
de zorg droegen voor warmte en vrede binnen

harde werkers, boeren en buitenlui in overall
de ambtenaren strak , de vrouwen in bloemetjesjurk
de dagen in keurslijf sleten – wisten zij veel

jij beter – de wind te draaien, mijn alles op zijn kop
vrijheid blijheid, zorgen voor zich en zelfontplooing
als nieuwe steken in los geweven garen, onbehagen
dat gaten knaagde aan hardhouten deuren tot

gevoel uit armoe geboren, van minderen is meer
dan inleveren, een soort vlinderen in tegenlicht
waarin je je in elkaar terug kunt vinden – twee

stappen vooruit is simpel, één terug is kunst
mijn schat

Cartouche
06-08-2022

Cartouche vat even de wereld van nu én tegelijk de mensheid én ook nog de lage nederlanden samen – ‘vlinderen in tegenlicht…’ zie daar hoe dat moet in poëzie !!! – ja laat de poëzie maar gerust – overigens welkom terug hier op de site – over aan Cartouche – ook hoe je in de wereldse bombarie van het leven van weleer en de bombarie gelegen in de bombarie van het heden – de eenvoud van dat ene lieve regeltje moet leggen – in de slotregels – twee stappen vooruit in het leven mogen we begrijpen is nog wel makkelijk maar die ene terug dat is pas de kunst (als in echternach?) ter contemplatie en om te zoenen denk ik er maar bij. ‘vlinderen in tegenlicht…’ blijft het beeld dat in de bombarie van Cartouches taal bijblijft. en die slotregels natuurlijk die van de liefde. voor je geliefde keer je jezelf wel om.

Merik van der Torren – Weet je nog dat ik dat lied zong
Frans Terken – alsof het de weg terug is naar waar je begon
Joz Knoop – De weg terug is een tocht van het hart
Ton Huizer – Viel er iemand uit mijn handen…
Vera van der Horst – Ik keek om en lief ik zag je
Rik van Boeckel – naar een heldhaftige toekomst
Erika de Stercke – hoe je verdwijnt
Cartouche – stappen vooruit is simpel, één terug is kunst
Ien Verrips – het lichaam kent geen achteruit
Jako Fennek – ik zoek geen oude liefdes meer
Anke Labrie – ook die laatste tocht

**‘de weg terug’** wellicht in de kleuren geel en blauw iets in de oekraïne – wellicht ook niet – een prachtig romantisch schilderij van de hand van Jacob de Bruin – deze week gearriveerd op de redactie van pomgedichten punt nl – draai ik bij dit schilderij – de weg terug in de tijd – die prachtige stem van **melanie safka** – in september ga ik haar zien in 020 – zij zingt een tekst van dylan maar zo onnavolgbaar mooi om verliefd op te worden: **‘‘om te dansen onder de diamanten hemel met een hand vrij om te zwaaien…”** – klaar is ze was ze om te gaan waar ze zich kan verwonderen –
wie wint deze week de enige echte virtuele – naar dat prachtschilderij van jacob de bruin – ‘de weg terug’- trofee op pomgedichten punt nl? gaat u ook terug in de tijd – keert u weerom waar u uw geliefde moest achterlaten – schrijf het gedicht voor mij – voor ons – voor uw geliefde – voor u zelf.
u kent de regels –gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

deze week alleen hele mooie gedichten én:

laten we terug gaan naar
waar alles ons was
alles rook
naar wie wij waren

mijn hand
zo eindeloos verdwaalde

wij niet wisten
niets meer wisten
de oneindigheid proefden
de oneindigheid aan ons

pw

**De weg terug**

We beklommen bergen en goudachtig
schitterden gebroken muren van kastelen,
toen hofdames nog kanten zakdoekjes
wapperden voor stijf verlegen ridders.

Weet je nog dat ik dat lied zong
van gazelleogen enzo
voor je open raam
bij volle maan?

En dan de weg terug,
de slotgracht vol krokodillen over,
het woud met struikrovers door,
de asfaltweg terug
langs blauwe spooksteden
en gaten in de weg
terug

*Merik van der Torren*

vroegen we om mooie gedichten kregen we ook mooie gedichten. merik gaat door alle grenzen van de tijd heen – weet je nog van toen? en ja hoor daar zitten de ridders op hun witte paarden – zwaaien hofdames met doekjes – zo spring je terug de tijd in – maar dan na alle fantasie en heerlijk voelen is de weg terug heel moeilijk – ineens is daar het zware asfalt – zijn daar de gaten in de wegen – en de spooksteden – de wereld waarin wij romantici nu moeten vertoeven. ‘de staat van een heerlijk zijn ligt op straat meneer…’ hoor ik mijn buurman hier in de jordaan op drie hoog achter joelen. lees de gedichten van merik van der torren fluister ik voor mij uit op mijn platje.

**Zoektocht**

In het wilde weg naar waar je nu bent
vraagt voortgaan om omkijken
stappen die je achter je laat
amper volgens plan gemaakt

zoals in de vrije natuur
tussen bomen en struiken door
waar de voeten behoedzaam
steun zoeken als het lastig lopen is

hoe de grond als boven valkuilen vermomd
gaten vermoed onder keien en kerkepad
op elke oneffenheid en gevaar bedacht
tot in de verzengende gang van de tocht

dat heimwee naar het hoofd stijgt
alsof het de weg terug is naar waar je begon
terloops de weg naar een thuis gezocht
in de schaduw is het goed te doen

© FT 05.08.2022

frans duikt de natuur in zoals het een goed romanticus betaamt. maar daar is het ook al niet meer eenvoudig toeven. valkuilen en oneffenheden beschrijft de dichter op zijn pad. het is tegenwoordig niet meer eenvoudig om een romanticus te zijn – de dichter wordt opgeslokt door het leven van alledag en de actualiteit. de lucht voor de dichter om te ademen is van stikstof gemaakt. alleen in het schemer van de schaduw voelt een dichter zich nog thuis.

**Geen weg terug**

Keek ik om, omdat ik terug wou
ik was het vruchteloze zwerven zat
had geen weet meer van mezelf
de godin die je kneedde
wanneer je naast me lag.

Ik keek om en lief ik zag je
weer veranderen in iets allerdaags
de geur die alleen blijft kleven
aan gelukkige mensen voor altijd
weggevaagd.

Vera van der Horst

eigenlijk lazen we dit door vera beschreven thema ook al hieronder bij seraphina hassels in haar prachtige titelgedicht ‘Nachthonger’. de weg terug naar de geliefde van weleer is het openen van lijkkist na een week of vier. je gaat er niet mooier uitzien – na vier weken niet – na jaren al helemaal niet. seraphina schrijft over een ‘gestrande walvis’ haha – vera van der horst schrijft over een geurloos kleurloos tiepje.

Goedemorgen Pom
In de stilte van het hoge Noorden is terugkijken te doen maar liever wandel ik naar wat komen gaat.

**Laat de weg terug**

Laat de weg terug voorbijgaan
naar een heldhaftige toekomst
dansend in Jacob’s kleuren

zij danst met de tijd mee
in het bedenkelijk geheugen
dat langzaam aan en uit gaat

herinnering in beweging
vervaagt ons liefdesorakel
de dagen van toen verdrinken

wandelplezier langs de Ivalo rivier
laat de tijd voortgaan en zweven
boven de daken van het oerbos.

Rik van Boeckel
Ivalo. Lapland
6 augustus 2022

Rik geeft nieuwe woorden aan wat zo mooi ook bezongen wordt door melanie: ‘‘om te dansen onder de diamanten hemel met een hand vrij om te zwaaien…” – klaar om te gaan waar je je kunt verwonderen –

zijn ochtendwens is duidelijk: Goedemorgen Pom – In de stilte van het hoge Noorden is terugkijken te doen maar liever wandel ik naar wat komen gaat. ‘laat de tijd voortgaan en zweven..’ zijn bezwerende woorden – mooie woorden ook bij de kleuren van jacob. rik schetst altijd nieuwe dimensies bij romantische treurwilgen – vergezichten zoals René Brandhoff ze ons vaak toewenst – Riks vergezichten altijd multi dimensionaal in sterren, verleden minder heden en veel toekomst én in onstuimige klanken – in veelal het heelal – in die zin is rik ook een ware romanticus.

mijn kern
de lichtheid van mijn zijn
ik was haar kwijt
verloren in ambities
verdwaald in wat de wereld van mij vroeg
en jij vooral jij
denk ik bezwaard
laat ik je gaan
met al dat andere

aarzelend de stappen op
mijn weg terug zoekend
naar wie ik ooit was of
denk te willen zijn

gaandeweg beseffend
-het stemt mij vrolijk-
het lichaam kent geen achteruit
elke stap is er een naar voren

aug. 2022
Ien Verrips

bijna was ik bang om te moeten lezen in de inleiding van hoofdstuk 1 filosofie voor webmasters – maar gelukkig hervindt Ien de poëzie snel in de tweede strofe en derde strofe – strofe 1 met een begin van een filosofische verzuchting en de verwerking van een verleden – alleen de verdichting heeft iets van poëzie – sla ik liever over. in strofe 2 en 3 zit weer lucht
en vleugjes vrolijkheid – niet dat er geen ellende mag in poëzie – maar voor de in elkaar gedrukte zeer persoonlijke teksten zonder ook maar enige lucht of ruimte voor de lezer kunnen we wel bij jolies heij terecht. een is echt genoeg. teveel zelfs. haha – ga maar mooi aarzelen Ientje. van aarzelen is nog nooit niemand dood gegaan.

**op weg**

hoe je verdwijnt
in een krater van niets zeggen
jouw afdruk nog op de lakens

de dag barst van activiteiten
ik scheur het lijstje
een douche koelt me af

hoe ik je wegdenk
tussen barsten in de muur
een schilderij schuift ervoor

bij het wandelen
onder een treiterende lavahitte
gaat de plaagstaart
van mijn vrijheid mee

Erika De Stercke

een prachtige gedachte – je wil iemand ‘wegdenken’- schuif er gewoon een schilderij voor. klaar. de omvang van het doek van Jacob blijkt genoeg – de afmetingen 20×20. haha – was het leven maar zo makkelijk. en wat heb ik al veel schildrijen in mijn huis hangen – ik ga toch nog eens achter die doeken kijken wie ik allemaal weggeschoven heb. erika schetst gelukkig bij het gemak van het schuiven toch ook de zwaarte die het resultaat van wegschuiven met zich meebrengt, in erikaas taal en woorden en in die altijd weer bijna smartelijke klanken die wij allemaal bij haar voordrachten inmiddels kennen.

Hoi Pom,
stuur je een intens zomerse groet uit het zwitserse. of je daarmee het hollandse slotenniveau kan opkrikken is een ander verhaal. maar troost je, het wordt weer winter. een fijne dag. jako

**laatste liefde**

ik zoek geen oude liefdes meer
geen flarden van het leven
om aaneen te knopen
de trektocht is voltooid
de zon verdwijnt
schijnt weer opnieuw
streelt ons na duistere tijden

ik zoek geen jou
om jasjes dicht te knopen
de vrijheid is intens, volmaakt
ik draai me om, geniet
van het landschap achter me
de onbeperkte ruimte
die zich uitstrekt
blaas je laatste liefde toe

jako fennek

toch iets van liefde mogen we nog net lezen bij Jako – mooi – verder gaat hij voorbij aan de oude liefdes – de intense vrijheid laat hij zegevieren, de dichter geniet het landschap ook het door de dichter reeds betreden landschap – de wereld is te mooi om niet te genieten – na regen komt zonneschijn – jako weet ons op te fleuren – er wordt heel wat geknoopt in dit gedicht – wij knopen het in onze oren.

bergen beklommen in zijn jonge jaren meermaals de zee bedwongen
en uiteindelijk haar hart veroverd

altijd weer samen gingen zij op weg
ook die laatste tocht
door de eindeloze witte gangen
met hier en daar een schilderij

haar zwakke lach
net nog zichtbaar in haar ogen
haar bemoedigende woorden
waarin alles goed zou komen

zij heeft hem rugdekking genoeg gegeven
om nu zijn eigen terugweg te aanvaarden

anke labrie
07-08-2022

mooi beeld van haar – die zwakke lach nog net zichtbaar in haar ogen – met enige weemoed opgetekend sfeerbeeld – hoe de een de ander ondersteunt – en ook wil ondersteunen. het is meegeven voor de onherroepelijke weg terug die wij allen te gaan hebben.

Seraphina Hassels – zinderende poëzie – “Nachthonger” – over hoe de nacht in bed leefde

Beste Pom,
Hierbij het titel-gedicht van mijn in 2020 uitgekomen bundel, “Nachthonger”.
hartelijke groet, Seraphina

**Nachthonger**

Nacht leefde in dit bed
had lichaam, lust en mond
bewoog ons hijgend en huiverend
gaf dromen, zweet en verzadiging

Nu is de nacht stil
jouw rug een gestrande walvis
ik staar naar grijze contouren
tast vergeefs naar leven in duisternis

Lakens vouwen kreukels in mijn hongerende huid
hart schiet razend gaten in de stilte
bloed suist en fluistert opstandig om verlossing
en ik val in de afgrond van mijn verdwijnend lichaam

Seraphina Hassels

FRANS TERKEN over DUO DICHTERS oa: Andreus/Vinkenoog – Campert/Nooteboom – Boog/ter Balkt – Gerlach/Jansen – Knibbe/van Hee – Terken/Scholten – DE INLEIDING

Frans Terken hier in Café Eijlders tijdens de dichtersmarathon 17 juli 22 neemt in augustus op pomgedichten punt nl de honneurs waar op de donderdag en buigt zich over het duo dichterschap – deze week DE INLEIDING

**Duo-dichters I**

Duo-dichters, dichters die reageren op (een gedicht van) elkaar, of daarin inspiratie vinden, het komt met regelmaat voor. In 1956 verscheen *‘Tweespraak’*, een dialoog in versvorm tussen Hans Andreus en Simon Vinkenoog. In de reeks “Dialogen” van Atalanta Pers zijn er meerdere gedichtenwisselingen verschenen; Leo en Tineke Vroman schreven elkaar, van Remco Campert en Cees Nooteboom is er *‘Over en weer’* uit 2004. In deze serie o.m. werk van Mark Boog en H.H. ter Balkt, Bernlef en Hans Tentije, Hester Knibbe en Miriam van hee; *‘Groet God’* van Eva Gerlach en Sasja Jansen is het 13^e deel uit deze reeks.

Uit een briefkaartwisseling tussen Annemarie Estor en Lies van Gasse ontstond *‘Het boek Hauser’*, kortgeleden nog schreven Sylvie Marie en David Troch aan elkaar *‘pingpongpoëzie’*.
Met Joop Scholten schreef ik van 2008 tot 2018 een gedichtenwisseling, ik kom daar een volgende keer op terug. Jolies Heij en ik schreven eveneens naar elkaar, het was hier op Pomgedichten eerder te lezen.

Soms is één regel al genoeg om daar niet alleen aan te blijven hangen, ook om er in een reactie een eigen invulling aan te geven: *Lucebert* schreef in zijn gedicht:

– ik tracht op poëtische wijze –

“in deze tijd heeft wat men altijd noemde
schoonheid schoonheid haar gezicht verbrand”

*Remco Campert* *reageerde hierop in zijn gedicht* *‘Heidschoon’:*

*Heidschoon*

Zoveel wegen blies ik achter me op
niet meer terug kunnen luchtte me op
poëzie hoeft sinds lucebert
niet meer mooi of schoon te zijn
‘schoonheid heeft haar gezicht verbrand’
dynamiteer de woorden in hun pracht en praal
ontplofte woorden verspreiden hun bloedende letters
scherven van een spijkerbom
maar ik kan het niet laten
raap de scherven op
en smelt ze om tot nieuwe woorden
heidschoon zapro ziepoe

*(in de bundel “Open Ogen”, De Bezige Bij 2018)*

*De regel van Lucebert was een meer letterlijk uitgangspunt voor mijn gedicht:*

Wat zij heeft

I
Om hoe de zon haar gezind is
op hoogtijdagen
als zij van het licht
bij vlagen op de vlucht gaat

haar omslagdoek slaat om hoofd
en schouders en
grijpt naar de tube
met crème een tweede huid smeert

tegen het verbranden
tegen de ontrafelende blikken
die hij haar heimelijk toewerpt

is zij de gloed van haar uitstraling moe
niet langer zal ze zich verzetten
tegen de brand in haar tijd

II
Zoals zij haar parasol neerzet en opent
het badlaken onder zich uitvouwt
het strekken van armen
en benen tot een waar schouwspel maakt

hoe zij grijpt naar vlijt en toewijding
schoonheid vraagt om overgave
een doorzichtig leven
dat niet naar hoogmoed taalt

maar gewoon doet wat zij wil
is ze op zoek naar beschutting
bescherming van een aangeboren arm

een uitgestoken hand desnoods om vast
te houden wat ze heeft
wat hij ziet dat zij is

*(© FT, gepubliceerd in “De Brakke Hond”, 2011 nr.6)*

Rik van Boeckel tussen de rendieren – ren rikkie ren… : “vier het rendier met voer…”

**Vier het rendier**

Naar Napapijri zingt de man
vier het rendier met voer
ze rent de weg niet over
wil niet gegeten zijn maar eten
uit de hand van de dichter
op weg naar het Stille Noorden

onderweg van Rovaniemi
de poolcirkel draait rond hen
zijn hart verpand aan Lumi en Mara
liefde op twee gezichten
laat de husky’s collectief blaffen
op weg naar Santa Iglo’s

warme herinnering glijdt
de Kemijoki golven voorbij
tot aan huize Kuusela.

Rik van Boeckel
Kuusela. Rovaniemi
Lapland. Finland
2 augustus 2022

Merik van der Torren doet een boekje open over…

**Het Boek**

Je slaat het open.
De geur van drukinkt
komt je tegemoet.
Je leest de letters,
de woorden
en de wereld ontvouwt zich.

Merik van der Torren

IEN VERRIPS én zoals sommige mannen zullen opmerken haar vrouwenlogica

Na een weekend op een camping zonder bereik weer terug in de wereld. Ook de digitale.
Het weekend al weer gemist. Zo blijf ik verschoond van je commentaar. Al vind ik dat eigenlijk vaak het leukst.
liefs ien

geen pennenvrucht van ’t aangedane leed
of krenking
geen afscheidspijn dat mij belast
maar doen zoals gedacht
en zijn
de zin van schoonheid zoeken
en haar zien

Ien Verrips

tsja wat zullen we zeggen van en bij deze pennenvrucht. ‘*Zo blijf ik verschoond van je commentaar.’* schrijft onze Ien en enkele woorden verder: “*Al vind ik dat eigenlijk vaak het leukst.*” – sommige mannen zullen dit type uitspraken na elkaar gepleegd rekenen tot het domein van vrouwenlogika. ik spreek mij hier niet over uit. ik beperk mij tot de tekst. we lezen over een ik persoon die NIET wil schrijven over leed krenking en pijn – maar wat lezen wij lieve lezer – de Ik persoon schrijft WEL over leed krenking en pijn. sommige mannen zullen dit type uitspraken na elkaar gepleegd rekenen tot het domein van vrouwenlogika. dat doe ik niet. wat mogen we nog meer lezen? in de slotregels wordt er gedaan of nee er wordt gedacht of nee er wordt gedaan zoals gedacht – volgt u het nog? én er wordt gezocht maar tegelijkertijd ook gezien. je zou verwachten: er wordt gezocht en er wordt gevonden maar nee er wordt niets gevonden maar wel van alles al gezien. conclusie moet hier toch echt luiden: IEN is een ziener.

pom wolff: ‘er hangen vlaggen in de straten op hekken en aan haken…’

er hangen vlaggen in de straten
op hekken en aan haken

vandaag liefdespoëzie van Texel – Karin Beumkes: ‘Na elke wilde regel die we hebben uitgeprobeerd kwam het leven met fruit…’

Na elke wilde regel die we hebben uitgeprobeerd
kwam het leven met fruit.

Dear Pom, Ik zal altijd wel over de lieve liefde schrijven,die lieve lieve liefde die nooit meer overgaat.
en met een knipoog, Karin.

**Hymne**

Dat je naar me lacht en speelt
dat geeft me geboorte.
Na elke wilde regel die we hebben uitgeprobeerd
kwam het leven met fruit.

We zijn niet groter of kleiner dan elkaar,
wellicht verhullen we ons in signalen.
De wereld zal bestaan, alleen nog in basalt
terwijl wij ons vogels wanen aan de waterkant.

Wij blijven zwaluwen die zich vermengen
verstrengelen.

Muziek: **Frida Boccara – Cent mille chansons**

Vera vd Horst wint de enige echte virtuele ‘besta voor mij’ trofee op pomgedichten punt nl – Pieter Stroop van Renen zilver en Seraphina Hassels brons

prachtige gedichten deze week in de wedstrijd (op pomgedichten punt nl) die natuurlijk geen wedstrijd is – dank zeker ook aan alle dichters die inzonden. het thema ‘niet van de makkelijkste’ zou kunnen worden opgemerkt. ga er maar aan staan: wie mag er voor U bestaan en in welk gedicht en hoe erg? kort samengevat.

inmiddels heb ik begrepen dat op de foto geplaatst bij het gedicht van seraphina hassels de actrice Tineke de Vries is afgebeeld – het gedicht is ook voor deze actrice/moeder geschreven. prachtige gedichten allemaal – zeker goud, zilver en brons waardig. ik licht er drie uit en rijk de edelmetalen met liefde uit hier op deze wat druilerige zondagochtend – geniet van de topgedichten van vera van der horst – goud – pieter stroop van renen zilver – en seraphina hassels brons – van harte beste dichters – de gedichten zijn hieronder te genieten:

**Besta voor mij**

je kwam gewoon mijn leven in gelopen
ik ben het zei je, ja ik zie het zei ik
maar misschien dachten we dat alleen
alles was snel aan je, je gebaren je woorden
hoe je verdween en ineens weer verscheen

dat kwikzilver in je ogen

Jij had jouw wereld en ik de mijne
en in de derde wereld woonden wij
onderweg naar elkaar zijn we oud geworden
misschien was dit wat het moest zijn
we hebben elkaar niet dood gekregen

Vera van der Horst

die regel met die prachtige gelatenheid overtuigt: ‘misschien was dit wat het moest zijn’ – zo als het vaak in het leven is – de wens naar meer en groter zal altijd ingehaald worden door dichters hier op de pom geopenbaarde universeel geldende regel van gelatenheid. alleen al om die regel rolt eremetaal deze week veraas kant op. verder een welgemeend advies: laat ton huizer dit gedicht maar niet lezen haha.

**Bestaan**

Je leven bestaat er uit
Te wachten op mijn
laatste ademtocht. Dan
weet je mij volbracht.

Huil niet, er is geen pijn,
Je moet het nu doen met jezelf.
Ik zal niet weten welk vervolg
Er komt na het vergeten van mijn lijf.

Mijn ogen sluiten stijf.
Met je lach in de pupillen
Van mijn laatst bestaan.

Pieter Stroop van Renen

Pieter heeft een HoofdLetterGebruik dat mij totaal Vreemd is. haha. in mijn gedichten zult u nauwelijks een hoofdletter aantreffen. ik heb niets met hoofdletters – ze leiden mij ook erg af. dat zie je al aan dit commentaar hier. los daarvan: blijft de vraag wat lezen we en aan wie zijn de woorden gericht. de dichter zal het weten – het is aan de lezer om deze vraag te beantwoorden/ in te vullen. ik vermoed toch ergens een ouder kind relatie – als dat nog mag van Ton Huizer – zie hierboven. wellicht een ouder – puber relatie – daarbij – daarin worden nog wel eens de verhoudingen op scherp gesteld – (en dat moet ook!) – dichter sluit het gedicht af met het sluiten van de ogen en wel voorgoed maar neemt ook voorgoed de lach mee van degene die nu alleen verder zal moeten. het lijkt een te pathetisch gedicht bij nader inzien roep ik – knap geschreven – subtiel de boodschap met die van een lach.

**Tijdlijn**

Wie ben ik zonder dromen
weet ik zeker dat ik waak
ik schud mijn geheugen af
tot dan toe koppig meegelopen

Tijd die langs mijn voorhoofd strijkt
lijnen trekt van geweten en bestaan
zonder koffer heb ik afgesloten
onherkenbaar hier vandaan

wie ik liefhad is levend vergeten
Ik ben al jaren dood gegaan

Seraphina Hassels

**nog maar eens het thema uitgeschreven:** **wie mag er voor U bestaan en in welk gedicht en hoe erg…**
seraphina schrijft een gedicht – schrijft woorden – waar de lezer niet direct vat op weet te krijgen – we lezen over de innerlijke strijd van een ik-persoon – die een periode van tijd heeft afgesloten – wellicht een geliefde van weleer krijgt nog wat laatste woorden mee – én een bittere laatste regel toe in de slotstrofe. – doet me denken aan de regel die meau in haar prachtlied steeds herhaalt: ‘en dat heb jij gedaan’. wellicht ook anders en horen de woorden bij de bijgevoegde foto – een indrukwekkende dame uit een film? ben niet thuis in die wereld.
https://youtu.be/3uJXvC4LTMk –

JORGE BOLLE – Beste A
RIK VAN BOECKEL – tot de dood het bestaan oneindig verklaart
FRANS TERKEN – je blijft in wat ik vasthoud
SERAPHINA HASSELS – wie ik liefhad is levend vergeten
TON HUIZER – leer een vak en ga wat doen
ANKE LABRIE – is dit de laatste keer
VERA VAN DER HORST – misschien was dit wat het moest zijn
PIETER STROOP VAN RENEN – Ik zal niet weten

op deze site vieren we alle vormen van poëzie van diep zwart tot hemeljuichend hoog en meestal toch met een romantisch randje – romantiek in de zwaarste – de zwartste en in de lichtste zin van het woord – dat we bestaan – wie mag er voor U bestaan en in welk gedicht en hoe erg – we lezen het zo graag deze week. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This: