vanmiddag 1600 uur Mandy Eggerding in De Alkenaer – Alkmaar – erg benieuwd!

LAAT ME ZIJN

Laat me zijn
breekbaar samenraapsel van huid en bot
met wangen om van binnen op te bijten
ogen om achter te verdwijnen, een buik
om in te huilen en onverwachte plaatsen
om in te schuilen van schedel, schouder
en het achterste van de tong.

Laat me zijn
een beven zonder harnas van wimpers
en tanden, lang uitgestrekte binnenwanden
vuurgedoopte handen, zenuwbanen
waar ieder bericht zich op lijkt te keren
tot waar het begon.

Laat me daar
wachten op een thuiskomst
een herhalende hartslag of andere tekens
van leven, als alles weer langer dan verwacht
ergens onderweg blijft breken.

Mandy Mariska Eggerding

Share This:

Karlijn groet de vrijdag – op plastic door de winter…

 
toen je ging
 
we droegen een
veel te dunne jas 
liepen op plastic 
door de winter
 
we poetsten tanden 
met wat
voorhanden was
en troostten elkaar
 
we leerden onszelf
je minder te missen 
naarmate je ons steeds 
minder zag
 
dat bleek 
beter voor iedereen
vooral voor haar
 
Karlijn Groet

Share This:

pom wolff – dezelfde hond hetzelfde geblaf



het cocaglas geheven
nu beeldschermbreed
 
we doen aan documenten
een woord per dag
 
een zin per week
dan heb je wel de zin die nooit geschreven werd
 
na verloop van taal weet je dat het dezelfde zin is
dezelfde woorden zijn
 
dezelfde lege ogen op het bordes
dezelfde hond hetzelfde geblaf
 
 
pw

Share This:

VON SOLO op de vroege ochtend in het ijskoude water – Hij keek hij me aan, zoals de vissen op de markt op zaterdagochtend dat ook doen…


Half acht in de ochtend. Het water was koud in de Bergse Achterplas. Elf graden Celsius. Vijftien minuten zwemmen in een zwempak met blote schouders is dan afzien. Ik was blij de kant weer bereikt te hebben. Na me op de kant gehesen te hebben liep ik naar de boom. Daar hingen aan twee zelf aangebrachte haakjes mijn badjas en handdoek. De buitentemperatuur was vijf graden. Met mijn rug naar de bewoonde wereld trok ik mijn zwempak uit en droogde me af, alvorens mijn badjas aan te trekken. Mijn door de kou gescherpte zinnen, merkten op zo’n twintig meter afstand beweging op. Ik draaide mijn hoofd en zag inderdaad, dat er iemand aan kwam lopen in mijn richting. Dat was opmerkelijk, want niemand benadert mij ooit als ik uit het water kom. Het is een plekje ver van het doorlopende voetpad. Deze persoon leek zich vastberaden in mijn richting te begeven.

U stond zich daar net naakt af te drogen, is het niet?’ Ik beaamde dat met een knikje. ‘Dat kan verstaan worden als schending van de openbare eerbaarheid.’ Ik luisterde aandachtig, maar reageerde nog niet. ‘Er wonen mensen hier in de buurt, die aanstoot zouden kunnen nemen aan uw naaktheid’. Ik keek de man aan. Hij zag er heel normaal uit voor deze buurt. Cognackleurige nette schoenen. Een Levis spijkerbroek en een lichtblauw overhemd, met daarover een grijze, wollen State of Art V-hals trui. Langzaam knikte bevestigend. Niet dat ik het met hem eens was, maar wel, dat ik hem had begrepen. Daarop vroeg ik hem of hij aanstoot nam aan mijn naaktheid en overwoog mijn badjas een eindje open te laten vallen, wat ik niet deed. Deze vraag beantwoordde hij ontwijkend. 

Daarop besloot ik het woord te nemen. ‘Weet u meneer, het mooiste zou zijn, als ik gewoon een simpel kleedhokje zou hebben vlak bij het water, Dan kan niemand mij zien omkleden. Dat heb ik zo in elkaar getimmerd. Wat dan echter jammer is, is dat het in de zomer, door buurtgenoten met een sloep, aangezien zal worden als een toiletvoorziening en iedere zatte corpsbal erin staat te pissen. Wanneer zij mijn kleedhokje niet onteren, zullen de lokale alcoholisten het als kakdoos gebruiken, nog even afgezien van het feit, dat het tweewekelijks door de lokale hangjeugd gesloopt zal worden. Neem daarbij het feit, dat hier veel juristen en ambtenaren wonen. Als ik iets timmer om me om te kleden, zal iemand ervoor zorgen dat ik het op last van de Gemeente weer moet verwijderen. Tevens zullen er borden verschijnen, dat er helemaal niet meer gezwommen mag worden als ik pech heb. Of de Gemeente en de Omgevingsdienst gaan het water onderzoeken, wat een jaar duurt, om tot de conclusie te komen, dat er een jaar later weer gezwommen mag worden, maar enkel op gezette tijden bij bepaalde temperaturen. Via een Burgerinitiatief, kan ik misschien een aanvraag doen voor een kleedhokje, dat dan na vijf loketten en tien formulieren in overweging genomen wordt. Twee jaar later verschijnt er dan een kapitaal bouwsel, dat alleen ik gebruik om twee keer in de week mijn badjas aan te doen. Verder zal het als openbaar toilet en mikpunt van vandalisme gebruikt worden. Dus ja, ik snap, dat er misschien iemand aanstoot kan nemen aan mijn blote kont. Maar ik denk toch, we het het best zo kunnen laten en dat degene die mogelijk aanstoot zou nemen een kort moment de andere kant uit kijkt’. Tot slot gaf ik hem nog een vette knipoog.

Hij keek hij me aan, zoals de vissen op de markt op zaterdagochtend dat ook doen. Hij draaide zich om en liep weg. Eigenlijk had ik hem moeten uitleggen, dat mijn piemel zo klein, als ik uit het steenkoude water kom, dat er werkelijk niets meer te zien is en dat het dus meer de suggestie van schending van de openbare eerbaarheid zou zijn, dan een feitelijke overtreding. Dat had me een hoop verhaal gescheeld. 

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Share This:

MIRJAM AL – toen de geest uit de fles was…

www.pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 23 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.

Wij ontvingen het bericht dat Mirjam gevallen is en zodanig gewond is geraakt dat herstel inmiddels extern plaatsvindt. Wij wensen Mirjam een goed herstel toe – en het lijkt alsof haar tekst van vandaag – met TRUMP als winnaar – iets van voorspellende waarde in zich heeft.

Share This:

pom wolff – november


nu zelfs de eendjes niet meer weten
of het lente wordt of winter
jij onder een elektrische deken warmte zoekt

en ik wat troost
in de woorden van een oude dichter
die ik zelf bleek te zijn

dat de zon scheen
in je tuin in november
en de ochtend in haar handen nam

zoals jij die van mij
is het mooiste dat mij overkwam
in de hardste winter van mijn zijn

pom wolff

Share This:

IEN VERRIPS wist even niet wat sterven is


hoe jij je vastbijt
me toe-eigent tot bloedens toe
de joue tot ik 
gespleten 
wegzweef 
onder je vandaan
voorbij het nu hierna
ik weet niet of dit sterven is


aug 2024
IEN VERRIPS

Share This:

pom wolff – korreltje zout


weet je 4
 
weet je nog
dat ik me vergiste
in de tekst
 
en ‘mijn hart
bemint jouw billen’
zong
 
nogal hard –
het was geloof ik
iets met binnen
 
maar weet je
dat het wel waar was
van dat hart
 
neem die billen
asjeblieft met
een korreltje zout
 
neem ik ze
ook met
een korreltje zout
 
 
pw
 

Share This:

ARMAND – als er iemand van je houdt heb je het nooit meer koud…


DE CALLE zingt het elk jaar weer op Ruigoords Armand Memorial en zo ook dit jaar 2024 een van Armands grootste songs – het leven, de mensheid betreffende – voorganger in de ware romantiek – dat we het steeds maar weer helemaal mogen voelen – nog een keer ook hier weer op de pom – nu De Calle hem weer voor even teruggehaald heeft – ARMAND

Share This:

Lucienne Kohler meldt een aanstaande poëzieprachtmiddag – 17 november – 1500 uur – Stadsdorp Olympia in de OBA olympisch kwartier én muziek

op haar eigen wijze meldt Lucienne het door haar samengestelde programma met heerlijke dichters en met Frans Bakker en Julius Branolte voor de muziek – over het open podium schrijft ze: ‘Direct na de pauze is er een Open Podium – (Aanmelden mag op de dag zelf bij Pom Wolff (hij bijt niet!) Lucienne Kohler, Pom Wolff en Hettie de Korte zijn (voorlopig) understudy en/ of trappen het Open Podium af.’ 

Adres: Laan der Hesperiden 18 1076 DN, Amsterdam. Tijd: 15:00 – 17:30, inloop 14:30. Halte Olympisch Stadion. Toegang voor het publiek is gratis, consumpties vrijwillige bijdrage (graag pinnen)

Heerlijke dichters ook oa een JOZ KNOOP landelijk bekend van zijn bloedeigen JOZZONETTEN én we schreven hier onlangs over haar, de toch wel zeer bijzondere MARJET CLITEUR. maar Karel, Miek, Barbara en Tineke willen we niet tekort doen – KOMT U MEEGENIETEN de 17e?

over Marjets heerlijk klagen gesproken JOZ KNOOP kan er ook wat van hoor – al in 2020 hier present:

Hallo Pom.
Ik wens iedereen een hartverscheurend gelukkig 2020. Mijn inzending is de definitie van hartverscheurend geluk.



Hartverscheurend geluk

Geluk is een deerniswekkende sloerie
die even aandachtig met jou 
en dan weer verveeld met die ander
een dansje waagt en dan wegvlucht.

Nee, dan de ellende met eeuwige trouw
die thuis wacht na jouw buitenspelen
en jou weer omarmt in een wurggreep
tot jij bij een aandachtverslapping
geslepen haar armen ontsnapt

voor een vluchtig ontzielend moment 
met die hartverscheurende slet.


Vriendelijke groet
Joz Knoop.

–>
pom: contemplatie&/ of empathie was het thema – hahaha – en we lezen over die heerlijke onverzadigbare hartverscheurende slet – die sloerie die in de hoofden van zovelen danst. de juryvoorzitter kennende zou mij niet verbazen dat dit gedicht hoge – hele hoge ogen zal gooien bij het uitreiken van het eremetaal. de vrouw des huizes wist mij vanochtend ook al met een brede lach op haar eeuwige trouw lippen te melden dat ene joz knoop een wel heel geestig gedicht had ingestuurd. kortom in huize wolff is de sloerie goed geland – kijken of zij juryvoorzitter le nobel aan het dansen weet te krijgen. voor dat de boel ontploft: vuurwerk & vluchtige liefde. bijna de titel van een roman.
 
Peter le Nobel: –>
Hartverscheurend geluk
 
Nu sprak ik ooit een Franstalige prostituee met hartklachten die haar leven kort samenvatte met: ‘La vie est une putain comme moi.’ Een klein juweeltje, maar zo in het Nederlands kan Joz Knoop ook een diamantje fijn slijpen. Een favoriet.

Share This: