pomgedichten.nl – Pagina 2 – Pom Wolff – gedichten – nieuws

VON SOLO in de file – genieten is goud

Het is veertig jaar geleden dat het dubbelalbum ‘Welcome to the Pleasuredome’ van Frank goes to Hollywood uit kwam. Ter ere van dit feit had Holly Johnson zich weer eens uit de mottenballen gehaald en een Europese tour gepland om het te vieren. Via het algoritme had de kaartenbalie van de Roma in Antwerpen me weten te vinden en ik was meteen verkocht. Het concert stond gepland op een vrijdagavond. Ik was de afgelopen maanden al zo veel van huis geweest, dat mevrouw Solo het geen goed idee vond, dat ik weer op hotel zou gaan. Daarop besloot ik met de auto heen en weer te rijden. Die week kwam er nog een mailtje van de Roma binnen met praktische tips, dat ik niet las.

Op de bewuste vrijdagavond reed ik om kwart over zes de ring in Rotterdam op. Het concert zou om acht uur beginnen. Ik had gekeken en er zou een parkeergarage recht tegenover de concertzaal zitten. Op de ring stond intussen alles vast. Na twintig minuten begon alles weer langzaam te bewegen. Tijd slipte onder mijn vingers weg. Vanaf Sint-Job-in-‘t-Goor begon het al weer te stropen. Tergend langzaam kroop ik richting Borgerhout. Om tien over acht kwam de Roma in zicht.

Ik sloeg de straat in waar de parking zou zitten, enkel om te constateren, dat de slagboom stuk was. Er was geen plek om te stoppen, zodat ik niet snel mijn navigatie kon raadplegen. Alles was eenrichtingsverkeer en rijen voor stoplichten. Ten einde raad parkeerde ik voor een uitrit en zocht te een alternatief om te parkeren. Dat was er niet. Als ik mijn mail had gelezen, dan had ik dat kunnen weten, bleek achteraf.

Intussen was het kwart voor negen. Het concert zou nog drie kwartier duren. In mijn hoofd speelde ‘The Power of Love’. Als ik het centrum zou kunnen bereiken, daar een beschikbare parking zou vinden en met het openbaar vervoer terug naar de Roma zou kunnen komen, dan zou ik dat nummer misschien nog net kunnen halen. De moed zakte me in de schoenen. Ik had nog geen vloek uitslagen, maar voelde in plaats daarvan een zwaar verdriet over me komen. Mijn verstand zei me dat ik er niet meer zou geraken. Blindelings reed ik maar een kant uit en tien minuten later draaide ik met een traan in mijn ooghoek bij Merksem de ring op naar Nederland.

Om mezelf een beetje op te beuren, bestelde ik de volgende dag de CD van ‘Welcome to the Pleasuredome’ tweedehands. De week daarop luisterde ik hem op vrijdagavond om acht uur. Subliem. Dit had ik dus ook live kunnen zien. Maar dat zou nu nooit meer gebeuren. Dat voelt op zo’n moment heel definitief. Als een soort weg, die voor altijd afgesloten is. Dat je op de splitsing stond en de keuze maakte haar niet in te gaan.
Ik troost me met de gedachte, dat ik mezelf in een vlaag van rationele teleurstelling nooit van het leven heb beroofd. En ontspan.

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl

Mirjam AL – ik zoek je gezicht…

pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 47 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.

PETER POSTHUMUS over ha ha, heh heh, hate mails en bedreigingen

Hoi Pom,Aan de vooravond van de verkiezingen dacht ik aan die stemmers die niet kunnen kiezen binnen de huidige verhoudingen. Vooral aan degenen die met behulp van het internet een makkelijkere manier hebben gevonden om zich er tegenaan te bemoeien.
Vandaar het volgende:

Zo ’n dinsdag, zo ’n vooravond van weer een blauwe maandag
daar zit je dan met
een te veel aan vet
wat te zitten op je doorgezeten vlees
en altijd een glazen bord pal voor je hoofd
een raam, een telefoon, een autoruit, een beeldscherm
volledig weggefilterd uit de wereld

dus je gooit er eerst wat
ha ha, heh heh, hate mails uit
bedreigingen , ook altijd goed
er moeten koppen rollen
scheld ze allemaal verrot
afgelopen uit met dat wauwelende zooitje
alles en iedereen naar gort !

Peter Posthumus

Rob Mientjes terug uit Gambia -the smiling coast

Dag Pom, gezond wedergekeerd uit ’the Gambia, the smiling coast’.Dit keer gekozen voor een reisverslag in 12 haiku’s; zoals ik deze ook dagelijks gedeeld heb met mijn reisgenoten.
Een enerverende yogagroepsreis naar Gambia van 13 tot 25 oktober.
Een van de armste landen ter wereld, met een prachtige natuur en dito vogels, en heel vriendelijke mensen. Gemiddelde temperatuur 34 graden. Luchtvochtigheid > 80%. Gevoelstemperatuur 39 graden. Van Tanji naar Kuntaur. Van Tanji naar Kafoutine (1 overnachting in Senegal). Verblijf in Tanji bij Franco Inn. Een eduatieve compound.

Dag 1: Aankomst
Drie keer landen we
op de grond en in ons hoofd
over zee en land

Dag 2: Yama
Fish called Tanji
twee vliegen in een klap want
geld sim in pocket

Dag 3: Niyama
Ochtendzuivering
sunset met yoga
abarakabaka dus

Dag 4: Asana
Sprekende woorden
op zoek naar zoete vrede
vogels in natuur

Dag 5: Dharana
Kunta Kinte leed
bloedhitte alom zoekend
water en waaiers

Dag 6: Pratayahara
Vogels voelen vrij
cirkels zijn vierkant en rond
natuurshit happens

Dag 7: Pranayama
Adem in en uit
laat de teugels vieren en
bid voor het busje

Dag 8: Dhyana
Batik, vlechten
djembé, potje op het hoofd
kralenbinding

Dag 9: Samadhi
Paspoortcontrole
bezinning in sneltreinvaart
ben jij mij of ik

Dag 10: Integratie achtvoudige pad van Patanjali
Aap komt niet uit mouw
mobiel gevangen in bos
bij olifantboom

Dag 11: TAO van Poeh
Give me love
peace on earth, help me cope
with this heavy lo(a)(r)d

Dag 12: Afscheid
Gambia afscheid
zoute zoete tranen in
pindapap gedrenkt

Elbert Gonggrijp wint de enig echte virtuele ‘laat het van de liefde zijn’ trofee op pomgedichten?

sommige winnen de oscar meerdere malen of de televizierring van anneke schat 2x – sommigen winnen ook 2x achter elkaar hier op pomgedichten goud- de overweging was eerst – Luk Paard zou eigenlijk goud moeten krijgen die onstuimige onbedaarlijke liefdeslust die hij uit zijn gedichten laat spatten verdient eremetaal – vervolgens dacht ik nee Max Lerou verdient goud met zijn gedicht dat je blijft herlezen om de betekenis – eenheden te smeden tot een onontkoombaar geheel – vervolgens veroverden de dames Freda, Vera en Vera mijn hart met toegankelijke poëzie waarin de eenvoud (nooit eenvoudig) wordt gelegd op de liefde. en toen en tenslotte lichtte de liefde op in een werkelijk schitterend gedicht van Elbert Gonggrijp. de inzenders dank jullie wel – Elbert van harte gefeliciteerd met het goud deze week.

**HIER, IN DIT LICHT**

Het is altijd nieuw en oud tegelijkertijd, keert steeds bij
mijzelf terug. Licht, eens onttrokken aan de duisternis
leeft zover het over de dingen beweegt, daar waar het
zich bevindt, daar waar het mij ontbreekt, daar waar
het steeds beweegt en in zijn aanwezigheid even
spoorloos wordt als gezien.

’ s Ochtends werd ik mij bewust hoe mooi je wel niet
geworden bent, hoe ik bij je stil kon staan, hoe het
daar niet bij bleef. Wat mij in jou ontroerde kon
duidelijker worden gezegd.

Het is oud en nieuw tegelijkertijd, maar ik zie je, hier, in
het volle licht, onbegrensd en eindeloos – zover jij mij
te binnenschiet, zover ik je kan verstaan in steeds maar
diezelfde ochtend die amper van jou repte –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 11 april 2025

LUK PAARD – kluw me
MAX LEROU – dan zingt haar lijf
ANDRÉ HEIJNEKAMP – je zegt, laat het, laat het varen
RIK VAN BOECKEL – naar de liefdevolle horizon
FREDA – ze noemen je Sequoia
VERA JONGEJAN – soms wil ik je vergeten.
CARTOUCHE – om samen stilletjes te zwijgen
VERA VAN DER HORST – van de liefde
ELBERT GONGGRIJP – in het volle licht

wie wint de enig echte virtuele ‘laat het van de liefde zijn’ trofee op pomgedichten? ach la ten we de liefde toch nog maar weer eens bezingen in de zondagochtendwedstrijd –

zoals zovele singersongwriters niet nalaten/ nalieten de liefde te bezingen, dichters haar beschrijven, een cat stevens niet naliet de liefde en het verlangen te vereeuwigen. deze week de zondagochtendwedstrijd in het teken van liefde, leven, liefdesverdriet en het grote verlangen of breder – naar de in dementie weggegleden geliefde of de overleden van mij had je mogen blijven geliefde – waarom ook niet. **bjorn van rozen en ik brengen volgend weekend een / ons op dit universele thema geïnspireerde programma in de Alkenaer** ( 1 november – welkom natuurlijk) – maar voor nu en deze week hier al gaan we voor de liefde – gaat u mee?- u kent de regels:
*gedichten niet te lang svp* ***tenzij noodzaak*** – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

laat het van de liefde zijn

voel je dijen
warm weer mijn rug
licht mijn hoofd
op jouw borsten
liggen woorden van me
vind ze terug

je laat je niet meer zoenen
kan het van de liefde zijn

ik geloof wel
dat het van de liefde is
van bloemen
die verschillen
in een vaas

pomwolff

(de rockdichter): de zondag…d’r is een wedstrijd die geen wedstrijd….maar ter pom-gedichten is’et zoas je ziet/leest…pom’n favoriet van mij al lang…daar is’et altijd wel’n beetje mooi tot heel veel moois…ik bezing liefde…zo

**” gebrand “**

doorheen de donk’re nacht
kan’k kleure op me hart neerlegge
vingers om me draaie tot in me ziel

kluw me
(helemaal om en om)
en toon me oge
vlij’r woorde in
spreek in wolke
drijf weg in drome
draag ons

in hande de ure
straks
bij’et ochtendlicht
lig’k aan je hart
zie ik me gebrand
op oge van jou

© luk paard

(kluw me…u heeft toch fantasie)

ja laat dit paard maar draven in de velden van de liefde, zo dat de woorden, de zinnen en de poëzie opspatten van de liefde op het vurig bereden pad, dat kunnen we met gerust hart aan Luk Paard overlaten. liefdevolle wendingen lezen we: zo worden er kleuren neergelegd op een hart en een ochtendlicht beschreven als nooit tevoren. mooi!

**hoor de kinderen buiten ze lachen mozart**

een kraanvogel dansend
aan de oever van haar ogen
spreekt tot de verbeelding
en als hij uitgesproken is
denkt de verbeelding even na

dan zingt haar lijf
dat buiten kijf van leden
het langste eind getrokken heeft
indruk maken hoeft niet meer
het spoor van ingeslagen schedels
loopt hier ten einde

lichtvoetig bewegen de gevleugelden
ze volgen hun pad met verende tred
langs zondoorschenen krekels bij het plukken
van de haar vertederende paardebloem

over de stad trekt hij een grand foulard
laat zijn woorden met haar adem
kruipen over licht gesloten lippen
passie krijgt zo stem met vossig buikspreken

ml

helemaal van de eenvoud zijn de woorden van de dichter en de met deze woorden geschetste beelden niet: Mozart, kraanvogels, schedels en gevleugelden! het zal allemaal betekenis hebben – ik moet even terug naar school wellicht de muziekschool. wel een deftig gedicht – een van de hoofdpersonen legt een kleed over de stad en daaronder galmen de met zuurstof van ‘de geliefde’ doorwasemde woorden van een vos die passie preekt: boer pas toch op je kippen! een waarschuwing tegen schijnheiligheid wellicht? het gedicht laat zich herlezen en herlezen.

**Gedicht voor M**

Vandaag denk ik aan de dood
en hoe het is om niet te zijn
een contradictie in het groot
geen unicum voor dit brein.

Want toen kan ik niet loslaten
hoewel het achter mij ligt
en later hou ik in de gaten
zonder tip of enig zicht.

En in dit nu kom jij bedaren
je armen die om mij slaan
je zegt, laat het, laat het varen
laat het om de liefde gaan.

André Heijnekamp

van de eenvoud de woorden – netjes in rijm geplaatst om de pijn tot bedaren te krijgen in een vorm van poëzie. prachtige openingsregel bij dit thema. zonder omhaal wordt het gevoel direct doorgesluisd naar het getroffen brein. en zo kan het van de liefde zijn in de derde strofe. aangrijpend.

**Naar de liefdevolle horizon**

Ik kijk rustig naar het groen getinte gras
waarop ik sta en wacht op haar
nu zij haar mooie huis verlaat

als zij plotseling voor mij staat
zijn we allebei verlegen
zo komen wij onze liefde tegen

zij legt haar hand op haar mond
laat die los en geeft de eerste kus
op mijn wachtende wang

liefdesleven is wat ons zo wordt gegeven
het heden glimlacht met ontwakende passie
de toekomst leidt ons naar de liefdevolle horizon.

Rik van Boeckel
25 oktober 2025

rik van boeckel hier als procesdichter. de wachtende, de geliefde, de eerste zoen, de passie en de horizon die schijnt aan de horizon. en zo aandoenlijk hoe hier op de eerste zoen wordt gewacht. een gedicht voor wachtenden op de liefde en de geliefde en dat het altijd ook weer goed zal komen – voor optimisme lees de dichter Rik van Boeckel. keurig klein gehouden want meestal gaan we met Rik de ruimte in voorbij de zon de maan en de sterren voorbij zelfs 1000 horizonnen en universa. haha.

**Sequoia**

klein wit dressoir
met ribbelranden, lamellenhuid
ze noemen je *Sequoia*
niet te tillen ben je

ik zie jou en je zusje nog stralen in
het witgelakte huis in de stad
waar katten dansten en
kinderen leunden

herinneringen zingen
rond en rond
in een leven waar jij niet past

los van je zusje werd je
in een zwarte bus getild door
nieuwe blije gezichten

glimlachend zwaaien
tot het breekt
laat het uit liefde zijn
laat het alleen
uit liefde

Freda

hoe afscheid van de dingen te verwoorden is in woorden van liefde. liefde volle herinneringen meegenomen worden – en hoe zeer het eigenlijk ook voor mensen geldt –

herinneringen zingen
rond en rond
in een leven waar jij niet past

ik schreef ooit – ‘en het verlaten maar nooit verlaten van wat was’ – en zo is het ook – elke vorm van liefde krijgt in een leven een liefdevolle plaats – ook – in dit gedicht.

**Ontmoeting**

na onze ontmoeting
nog een en nog een
steeds spreken we af

we houden toch van elkaar zei je
klonk als een bezwering

op de rand van het afscheid
het verlangen om tenminste
elkaars getuigen te zijn
het verwarmt mij

maar ook die afhankelijkheid
soms wil ik je vergeten.

Vera Jongejan

hoe het kan verlopen in de liefde en met de gedachte aan de geliefde. in de laatste strofe de onmogelijk en elkaar uitsluitende gevoelens waartussen een verliefde geslingerd, vermalen kan worden – zodat er maar poëzie van wordt gemaakt.

**Wat nog te zeggen**

wonderlijk hoe verzot ik ben op haar
gedesemd brood, niet halfbakken
maar volmondig ervoor ga

herdersuren zonder dodenlijn
het spel stilleggen om te blijven
bij indertijd beleden verdragen

tussen wolken en dichter
ruimte zien, geen mond te over-
bruggen van gisteren naar morgen

in die ene leegte tussen twee en drie
hen na jaren ongekende lippendienst
samen zien komen lopen in poëzie

een grenzeloos gezamenlijk
verzet tegen het doorlopen van de tijd
van winter naar zomer is slechts een stap

een sprong, daar zijn geen woorden voor
een te mager, een te zuiver op de graat
laat het zo zijn, in alle talen

van de liefde is het beter
om samen stilletjes te zwijgen

25-12-2025 / Cartouche

een geheel aan woorden – het lijkt erop of dichter een nauwelijks te vatten taalbolwerk en taal bouwerk opzet (met opzet zo kennen we Cartouche wel) om in die liefdevolle eenvoud van de laatste twee regels te eindigen hier. hij kent mijn voorkeur voor de eenvoud – ik houd het bij die laatste twee prachtige regels – de rest kan me gestolen – maar van die laatste twee regels blijft de dief af! – dat ie het weet.

**Laat het van de liefde zijn**

wanneer je zegt: blijf nog even,
alsof tijd een vogel is
die in je hand wil slapen
waar stilte nog niet weet
hoe breekbaar mensen zijn.

en we durven verliezen
we rouwen zonder schaamte
we telkens weer beginnen
met iets kleins — een blik, een woord,
een warm vergeten gebaar.

En als niets meer zeker is,
laat dan dit nog waar zijn:
dat we, hoe gebroken ook,
Jij mijn naam nog denkt
dat het goed was
dat het zacht was
dat het liefde was.

Vera van der Horst

ja mooi,

En als niets meer zeker is,
laat dan dit nog waar zijn:

zo is het met de liefde natuurlijk ook – de onzekerheden, de gevaren die op de loer liggen – dan maar de toevlucht in het wanhopige vasthouden van wat ooit te mooi was om waar te zijn en toch was het waar en toch was het mooi en zo zal het meegenomen.

Peter Berger – een reisverslag – Gisteren in het dorp genoten van nasi goreng met sate kambing. De schade bedroeg twee euro vijftig plus een paar cent. Inclusief flesje water. En dan krijg je wel tien stokjes. Inclusief kruidige pindasaus…

Vandaag is scooterdag. Zodra je de bebouwde kom uitrijdt heerst er absolute rust. De highway is vaak niet meer dan een meter of vier meter breed, maar het asfalt is meestal prima. Nauwelijks of geen verkeer. Sla je af dan is het ongewis wat je te wachten staat. Kuilen. Modderpoelen. Haarspeldbochten. Eindeloos omhoog. Stuurmanskunst vereist. Een duo op een motor suist rustig voorbij. De bijzitter draagt een stuk of tien fladderende kippen in elke hand. Aan de poten met de koppen neerwaarts vlak boven het asfalt bungelend. Het oogt als een uit de kluiten gewassen kakelende struik kippenveren. Een horde kinderen speelt met een lekke bal. Mensen zwaaien en groeten. Van een ratrace is hier geen sprake. Schrijnende armoe wel. Toch zijn de kampong bewoners in de bergen vrolijk. Men leeft en lijkt met dat simpele feit eenvoudig tevreden. Ik vraag mij af wat hun dromen zijn. Daar valt vast van te leren.

In de namiddag breekt er een stortbui los waar de honden geen brood van lusten. Donder en bliksem. Kom schuilen! Hier. Kom maar even. Hier sta je droog. Gebaren de locals. Het afdak voor een huisje van roestige golfplaten biedt soelaas. Ondanks de herrie van het water dat met bakken tegelijk uit de hemel stort, lukt een praatje. Gebarentaal. Er wordt vooral veel gelachen. Een klein ventje wringt zich los uit de veilige omhelzing van z’n moeder, steekt z’n handje uit en zegt: hello. Moeders knikt instemmend en kijkt vol trots toe. Even later is de jungle nog intenser groen dan voor de regenwaterval. Bomen. Bloemen. Onbeschrijfelijke plantenpracht. Kracht van de natuur. De geur doordringend. Vochtige aarde. Zweterige warmte. Ik hou ervan.

Gisteren in het dorp genoten van nasi goreng met sate kambing. De schade bedroeg twee euro vijftig plus een paar cent. Inclusief flesje water. En dan krijg je wel tien stokjes. Inclusief kruidige pindasaus. Tien stokjes! Pedis is het wel. Die saus. Rijst komt meestal ingevouwen in bananenblad. Of op een plastic bordje met daarop een glimmend stuk bruin papier. Gegrild geitenvlees. Jammie! Morgen met de speedboot voor een trip naar de Komodo eilanden. Moet vroeg uit de veren. Maar dat gaat vanzelf want de moskee tegenover de AirBnB barst hier om half vijf los. Het heeft iets sereens. Dat gezang. Na een klein half uurtje hoop ik toch nog voor eventjes in te dutten. Gaat vast lukken. Voel me hier nu al senang.

**Next stop.** Het meest zuidelijke eilandje van de Republiek Indonesia: Rote. Zojuist aangekomen met een min of meer krakkemikkige veerboot vanuit het rommelige Kupang, waar men op de overbevolkte Pasar Malam overigens prima vis serveert. Op de pier staat de chauffeur al klaar. Zijn lach zegt: welkom! Na een uurtje hobbelen begint het paradijs. Een van de beide voor reizigers ingerichte hutten zal de komende dagen als honk dienst doen. Dat heet hier resort. Eenvoud met slim gedoseerde luxe. Teakhouten shutters. Badkamer buiten. Hemelbed. Voor de hut staat een zeer ruime Pondok waar men alles serveert wat je nodig hebt. Hoog dak, open ruimte zonder muren. Alles teak. Gelegen op een smalle landtong met een azuurblauwe lagune aan beide zijden. Strand op vijf meter. Palmbomen. Mangroves. Zeesterren groot als pannenkoeken. De hoofdman van het dorp woont twee hutten verder. Big sunglasses. Gouden tanden. Adidas outfit. Teenslippers. Hij straalt rust en autoriteit uit, die man, en lijkt het op prijs te stellen dat ik hem met de nodige egards begroet.

Volgens de pastoor in een donkere krottige steeg, gisteren in Kupang, is Rote een prima plek om te toeven. De goede man, zwaar zwetend in een morsig mouwloos shirt, bleek druk doende om met een paar maten een kerkje te bouwen. In die steeg. Als kittens zo groot. De ratten daar. Verder verbleef er een bont gezelschap van neven, nichten, mama´s en papa´s en weet ik veel wie meer. Just hanging around. Street life. Een van zijn makkers volgt Engelse les, en liet de gelegenheid niet onbenut om zijn talenknobbel flink te laten pruttelen. Gelijk had ie zeker, de pastoor, die ook een aardig woordje buitenlands brabbelt. Rote is ronduit uitzonderlijk. De vismarkt was ook een prima tip. Alle vriendelijkheid is ontwapenend. Overal.

**Rote** is droger en nog rustiger dan Flores. Meer loslopende geiten, koeien en paarden dan gemotoriseerd verkeer. Als er al sprake zou zijn van toerisme dan is dat gericht op surfen. Logisch, want de golven die hier op de riffen voor de kust beuken zijn gauw een meter of twee of drie hoog en eindeloos lang. Rijden maar. Minder jungle. Meer beach. Kortgezegd. Nou is het aantal surfers dat ik hier gezien heb op een hand te tellen. Het lijkt meer een verzamelpunt van avonturiers uit alle windstreken die hun business op Bali hebben of hadden, maar de drukte daar niet meer trekken. Komen ze hier chillen. Een enkeling meer dan welgesteld, een aantal berooid en ontgoocheld, allemaal gepokt en gemazeld. Sommigen hier neergestreken en geworteld, anderen op doorreis met de catamaran. Veelal met een plaatselijke schone aan de arm. Types waarmee ik prima kan blenden. Verder is het lekker niksen. Dorst? Kokki zorgt voor een kokosnoot. En als je trek hebt, bereidt ze overheerlijke authentieke gerechten. Anything goes. Duurt even maar dan krijg je ook wat. Kortom een plek waar een mens zich prima kan amuseren. In en rond de Pondok. Bali vibes van veertig jaar geleden. Zegt men. Pulau surga. Dat wordt een week genieten.

PETER BERGER

YAYA op de vrijdag over vertrouwdheid die geen vragen stelde

Hoe je ziek werd. Toen ik je net kende. Zo ziek. Nachten. Wij. Samen. In een vertrouwdheid die geen vragen stelde. Hoe het nooit veranderde. Wij. Zijn tien keer samen geboren.

Een kast. Vraag toch om hulp zeg jij. Een kast op de badkamer vloer. Jij wijst naar spijkertjes. Ik sla. We zeggen niets. Niet nodig. Niet nodig. Niets nodig. Niets meer dan dat. Klap het raam open. De rode daken. Mooi. Zeg jij. We roken. Gooien peuken in de dakgoot. Ik voel me zestien. Zorgeloos. Een gewone dag. Met glans.

YaYa

Andrea van Herk – vrij

Ha Pom,
Ik twijfelde…maar hierbij vanaf Texel de overdenking van de dag.
Liefs,
Andrea

**LANGS VELDEN EN NIEUWE WEGEN**

Tussen de velden van het verleden zie ik haar
een vrouw die ooit hield van een jongen
een vrouw geworden wie ze misschien toen al was.

Woorden, herinneringen, flarden van gedachten
de altijd maar terugkerende vraag:
wat achter te laten en wat te doen bij afnemend tij?

Hoe verhoud je je tot alle veranderingen
Hoe schrijf je over dat wat niet valt te verklaren
Hoe laat je los en houd je hem ook stevig vast?

Misschien is het de liefde, de vrijheid,
misschien zijn het de sterren die hier neerdalen en fluisteren
“Laat maar gaan meisje, zo is het goed,
alles kan en mag.”

Andrea van Herk

–>
sommige dichters lijken te dichten zoals ze praten. Andrea is een van die dichters. maar zo is het niet – hoe gewoner de taal in een gedicht hoe moeilijker de woorden gekozen uit de vele woorden. wat is er van die vrouw geworden vraagt de dichter zich af – en ze geeft de lezer ook een antwoord – ze is geworden wie ze was – nou ja dat vermoedt de dichter.
en hoe te handelen bij afscheid nemen van wie je lief is of lief was. ik denk dat de niet geoefende lezer hier het gedicht inkruipt. goede raad is altijd duur. de dichter weet het ook niet precies – misschien is het de liefde – misschien weten de sterren wat raad. Andrea van Herk weet in de door haar genoemde onzekerheden woorden van troost te leggen voor de lezer die het heel vaak ook niet weet.

Amber Helena Reisig verzoekt

Amber Helena Reisig, Martin Beversluis, Martin Aart de jong, Bjorn van Rozen, Mike Platenkamp en Pom Wolff verenigden zich een aantal jaren geleden onder de naam HONGERLIEF – we traden een paar jaar her en der in het land op, we hadden mooie uren. ik was vaker deelgenoot van dichtersgroepen – zo was er ooit de legendarische DE RESIDENTIE – als je dat binnenkreeg dan was het festival wel geslaagd. HONGERLIEF – geheel in de tijdgeest van toen – was liever. Amber Helena wil ambtenaar van het jaar worden – ik vond van haar een gedicht over de wereld uit 2015 – en zie en lees hoe aktueel!

De beste ambtenaar is een dichter!

Amber Helena Reisig bij 3 FM – serious request – heerlen 2015 – nu ambtenaar van het jaar?

om 4 uur vannacht werd heerlen even stil

amber helena reisig – niet lang geleden de stadsdichter van heerlen

eiste op de haar kenmerkende wijze alle aandacht op

met het volgende gedicht – klik op de plaatjes

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This:

Share This: