niet ons gezond verstand dat ons beweegt het weten rationeel en koud geeft op het is de hoop die hopeloze hoop die onze wanhoop overtreft ons drijft de hunkering dat het toch goed zal komen dat het beter worden zal dat de wereld mooier worden zal
Het was 47 jaar geleden dat ik aan de bar zat in het gebouw Felix Meritis in Amsterdam, toen nog het hoofdkwartier van de Communistische Partij Nederland, CPN, waar ook de krant de Waarheid werd gedrukt. Mijn hoofd hing op half zeven, want na de verkiezingsleus ‘Van Agt eruit, de CPN erin’ had de kiezer de CPN een enorme dreun toegebracht. Frans had medelijden met me, en zo begon een decennia lange vriendschap.
Frans kwam uit een communistisch nest, geboren in het eerste jaar van de oorlog. Zijn moeder was communist tegen Hitler, zijn vader communist in het verzet vanuit Duitsland. Na de oorlog werd zijn vader door de Duitse communistische partij, teruggeroepen naar Duitsland omdat hij voor die partij onmisbaar in Duitsland was. Daarmee liet hij zijn moeder en Frans alleen achter in Amsterdam. En zo groeide Frans op samen met haar. Dit tot Lina overleed nadat Frans jaren lang aan haar zijde was gebleven, dicht bij elkaar wonend in de Dapperbuurt. Waarschijnlijk was zij degene waar Frans in zijn leven het meest van heeft gehouden. Over politiek werd door Lina en Frans niet getwijfeld, want de partij had altijd gelijk. Frans ging altijd elk jaar trouw naar zijn familie in Duitsland op bezoek.
Met de geaardheid van Frans was de combinatie met de CPN niet altijd een logisch, de ruimte voor persoonlijke zaken kwam in de CPN pas in de jaren zeventig toen bijvoorbeeld studenten, zoals ik, deel gingen uitmaken van de strijd van de CPN tegen het Amerikaans imperialisme en de oorlog in Vietnam. Vanaf die tijd werden persoonlijke zaken gepolitiseerd en diverse geaardheden en feminisme deden hun intrede ook bij de communisten.
Op het werk op school waar Frans als leraar Duits was begonnen, moest zijn geaardheid lang in de kast blijven. Na het einde van zijn werkweek bracht Frans zijn vrije avonden door in de Favoriet, een bar in de Reguliersdwarsstraat, waar tot in de kleine uurtjes werd geschonken en waar veel toneelspelers van Werkgroep O kwamen, ook een grote liefde van Frans.
Frans draagt de ere-speld van Amsterdam die hij kreeg van het stadsbestuur na 50 jaar optreden en steunen van het amateurtoneel. Maar de speld was ook voor zijn 40 jaar werk in het Onderwijs als leraar en adjunct-directeur en zijn inzet voor de Algemene Onderwijsvakbond en de Midden-school. De eretitel werd ook uitgereikt voor zijn nooit aflatende politieke inzet, ook die in de afgelopen jaren in Zeeburg als duo-raadslid.
Frans stond jarenlang elke week dapper met de Waarheid te colporteren, de krant dan. In die CPN-afdeling in de Dapperbuurt troffen Frans en ik ons regelmatig. Internationale solidariteit werd door Frans gekoppeld aan een andere liefde van hem: zijn vele en verre buitenlandse vakantie-reizen. Samen reisden Frans en mij af naar Nicaragua om daar de strijd tegen het westers imperialisme te ondersteunen door daar zelf aan het werk te gaan in de fabrieken. Dit samen met de Sandinisten die zwaar door de VS werden tegengewerkt. Daar waar ik in de kippenslachterij te werk werd gesteld kreeg Frans het relaxte baantje om alle strijdbare Nederlands die ploeterden in de fabrieken te filmen. Op zijn laatste grote verjaardagsfeest van Frans in de Tolhuistuin aan het IJ kreeg hij geld als verjaarskado. Dit om al zijn vele filmwerk in het buitenland gedurende de vele jaren te digitaliseren. Het resultaat van de filmerij in Nicaragua was matig om het maar even voorzichtig uit te drukken, maar ala.
Frans bleef politiek in essentie altijd de activist en communist; voor rechtvaardigheid, voor de onderdrukten en voor gelijkheid. Maar hij liep ook voorop in de politieke vernieuwingen tot daar waar GroenLinks nu voor staat.
Loyaal en scherpzinnig noemt de stad Amsterdam hem, een man met veel contacten . Dat typeert Frans inderdaad, zijn vriendenkring is groot, zoals we hier ook vandaag zien, en die werd door hem loyaal en intensief onderhouden.
Wellicht herkennen jullie Frans zijn manier van doen, grootspraak, humor en grappen soms ‘ten kostte van’. Frans was een uiterst gevoelige man, zijn manier van doen was soms ook een houding om die kwetsbaarheid te beschermen.
Platonische liefdes hebben bij Frans altijd een rol gespeeld. Totaal op iemand vallen, zonder dat die ander waarop dat betrekking heeft daar lange tijd iets van krijgt te merken. Dergelijke verliefdheden bleven zich voordoen tot ook recent nog.
Zijn gevoelens waren kwetsbaar en vaak ook afgeschermd. En vele van jullie zullen dat nog wel herkennen van vroeger, hij verstopte zich vaak achter een grote wolk sigarenrook. Sigaren die van twee kanten werden geconsumeerd kauwend aan de ene kant en ketting rokend aan de andere kant. Maar met de rook niet over de longen, zoals Frans beweerde, maar ala.
De laatste jaren troffen Frans en ik elkaar vaak in Amsterdam met ook Willem erbij. Frans kon zich bij onze laatste gesprekken nauwelijks nog verstaanbaar maken. Hij schreef af en toe wat woorden op het scherm van zijn telefoon. Ergens op een rustiger plek afspreken dan in een drukke kroeg of restaurant waar we hem beter zouden kunnen verstaan vond hij niet nodig; eigenwijs tot het laatste toe. Frans moest net als 47 jaar eerder, mij troosten over de verschrikkelijke verkiezingsuitslag van een paar maanden geleden.
Het laatste treffen van Willem en mij bij Frans, mocht toen toch wel rustig bij Frans thuis. Hij was sterk afgevallen en verzwakt. Wat nog nooit was voorgekomen gebeurde, na het einde van het afhaal-eten moest hij ons wegsturen omdat hij te vermoeid was. Toch ging hij er van uit dat hij nog wel tijd had. Hij bleef zijn wandelingen doorzetten, zijn fysio, zijn oefeningen. Gelukkig tot op het laatst zelfstandig en doorgaan met zijn manier van leven: bijvoorbeeld nog naar zijn stam-restaurant op de laatste avond voor zijn overlijden in die nacht. En in die ochtend als stille getuige een overgebleven half-lege fles wijn op zijn aanrecht.
Frans, Willem en ik namen ook alle persoonlijke zaken door. Ook Frans zijn kijk op de naderende dood. Daar had hij helemaal geen moeite mee als dat zo ver zou zijn zei hij. Hij keek terug op een prachtig leven en een mooie leeftijd. Verder geen gezeur.
Nightmares. Oracles. Aliens. Robots. Complete sequels droomde ik als kind. Nacht na nacht. Avond na avond. Stripverhaal. Demonen. Tovenaars. Feeën. Cowboys en indianen. Ridders. Spannend. Vervolgverhalen in full color of zwart wit. Droomde ik. Hoe dan ook. Ik droomde! Vastgeketend in een kinderlijf dat zich er met moeite van los kon scheuren. Van de droomwereld. Van de duisternis. Van het licht. Om vervolgens met piepende oren te ontwaken in een nieuwe droom. Nog een. En dan opnieuw wakker worden in de volgende. Tot aan de dageraad. Safe Havens waren er ook. Alles untouchable. Daar. In die havens. In die dromen. Savior machines. Kleurloos kijken. Spikkels. Vormloos.
Mijn demonen zijn allang getemd maar vanochtend ergens tussen vier en vijf was het toch weer raak. Weird dreams. Niet heel verrassend want het zweet gutste me onderwijl van het het lijf. Dekbed doorweekt. Koorts! IJskoud. Bloedheet. Niks ertussen. Träumen garandiert! Zo fokking realistisch dat je je in een andere werkelijkheid waant. Dat je plots niet bewegen kan. Vastgepind door zwaartekracht. Platgedrukt op een platte wereld. Totally squeezed. Die Thaise van Facebook deed ook mee. In die droom. Tussen struiken. In de tram. Onder asfalt. Ergens. Overal. Verrassend, want in mijn feed komt ze niet meer voorbij. Ze droeg een oversized t-shirt. Die beauty van Facebook. Zuurstokroze. Autism Rules! Stond erop. De letters dikgedrukt onder een rafelige afbeelding van Elon Musk. Op dat t-shirt. In datzelfde felle roze. De letters. Uitroepteken incluis. Details? Zinsbegoocheling? Wereldbeeld. Ik laat het los. Dromen zijn.
We dronken er koffie met slagroom. In die droom. Elon Musk, gezellig keuvelend over de kunst van het punniken en the future of mankind, ondertussen aangeschoven. Het t-shirt schittert effen roze. Zuurstok. Ergens in een Britse pub. Irish! Met liters whisky. In die koffie. Helemaal in Australië. Die pub. Ver weg. Daar dronken we koffie. Voorbij de rode toverberg. Waar sjamanen dansen en iedereen sigaren rookt. Zelfs het t-shirt rookt er sigaar. Dat meisje uit Bangkok. Bloedmooi. Een forse jongen rookt ze. Helemaal uit Cuba. Ooit gerold door Castro himself. Bezweert ze. Exclusief voor haar; rolled for just this moment. ¨Ik zie, ik zie wat jij niet ziet,¨ zegt ze en blaast me plagerig slome witte rook in de ogen. Ik smelt. Die stem. ¨I just want to say, thank you for today.¨ Ze lacht, zingt luidkeels en lost swingend op in maneschijn.
Kortom, het was best ontspannen wakker worden vanmorgen vroeg. Een paar uur later is de koorts getemperd. Maar suikerspin spookt nog in m’n kronkelkop. Het gaat zo’n niksdag worden vandaag. Op zeker. Te brak om iets voor elkaar te bakken. Maar te fris om in bed te hangen. Ik denk dat ik straks lijn twee neem. Na het ontbijt: twee avocado´s. Peper. Zout. Orange pressé. Maar eerst een warme douche. Heter dan. Zie wel waar ik vandaag beland. Surprise. Surprise. Matinee bij Pathé? Misschien. Malieveld. Kermis? Reuzenrad. Alles open. Behalve conversatie, want helemaal niks heb ik te zeggen. Vandaag niet. Nooit niet. Vissenkom. Hersenmist! Vanavond naar het strand. Zoveel staat vast. Alleen dat. Sunset. Dan lekker Netflix. Life is good. Whatever will be, will be.
de zondagochtendwedstrijd gesloten – we zijn deze week op zoek naar verstilling, naar contemplatie, zo anders dan in het overvolle utrecht gisteren zaterdag – één horeca mensenmassa onder de door Christo ingepakte DOM – onee dat kan niet want die is dood. op weg naar een gaaf concertje door bjorn van rozen en zijn mannen – domplein 4 bjorn van rozen trio – gisteren – daar was het aan! mooi. hier de zondagochtendverstilling. door Frans Terken prachtig getroffen in die regel: het uur dat nog even schemert… maar het goud gaat deze week naar de eenvoud van dichter Peter Knipmeijer – onder het gedicht leest u waarom. dank aan de dichters die inzonden – Peter gefeliciteerd.
‘het blauwe uur’ van Peter Knipmeijer: hoog bezoek vandaag op de pom. gearriveerd stijldichter en een man van de uitgelezen vorm binnen boord. hij zelf spreekt over een oudje in het begeleidend commentaar op FB. het gedicht toont hoe poëzie poëzie kan zijn. de woorden in eenvoud gerangschikt – in een paar regels wordt een wereld open gelegd – en de lezer wordt in het tot dan toe voor de lezer verborgen leven ondergedompeld. is het een vreemde wereld – ja en nee. het is niet vreemd dat je drie gewone mensen ziet als je met de dichter meekijkt. het is wel vreemd dat nou net deze drie mensen de mensheid vormen in de veertienregelige wereld van de dichter. en daar sta je dan na regel 14 als lezer – tuimel je ahw een zwart gat in – in het wit.
Frans Terken – wat de diepzee stil verbergt…
Rob Mientjes – Zoute tranen op het strand…
Mario Reijnen – in jou stroomt het leven…
Peter Knipmeijer – blauw is de tijd…
Rik van Boeckel -het blauw boven vele eilanden
Erika de Stercke -door regenwolken heen
Vera van de Horst een beetje te laat maar het gedicht wel ok hoor!
Vera van der Horst 04:29 (2 uur geleden) aan mij Hoi lieve pom, terwijl wij lekker in ons nog veilige bedje liggen vliegen er vannacht weer raketten en drones door het luchtruim, zijn die kerels daar nou helemaal van de pot gerukt. En dan moet je ook nog voor 8 uur een gedicht inleveren. Maar daar heb je een goede reden voor, zo lief van je dat je haar elke zondag opzoekt, doe haar de groeten en zeg haar dat ik haar kracht bewonder. Wat zijn de verwachtingen over haar herstel, of kunnen ze daar nog niets over zeggen.
Nou hier dan mijn gedichtje, een inspirerend thema, ben weer te laat begonnen, had nog andere ideeën, maar we doen het nu maar met deze, al rammelt hij een beetje, net als ik.
Dag lieve pom, ik hoop dat je voorlopig geen – in memoriams- hoeft te schrijven, ik lees toch liever je gedichten. Het wordt tijd voor een heel dik verzameld werk boek. Liefs van mij xxx
Een uur
Op een laat uur in droeve dagen toen de schemer viel en hard zacht werd, een wolf een hond en raketten vallende sterren
Waar het schakerende blauw van de hemel hoop geeft aan de aarde
daar voedt de schemering de verbeelding en het verlangen tot het licht zich terug trekt en de duisternis is ingetreden
Vera van der Horst
het schilderijfragment mag dienen als inspiratie voor de gedichten deze week – ter contemplatie? wellicht kent u ook een blauw uur – wellicht inspireert het zicht op de einder de dichter – wellicht het wachten of het afwachten – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 8 uur. stuur in op het u bekende gmail. com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
liefde maakt zelfs water stil
we speelden mooi alsof het land van water was alsof de woorden opgehouden of ver vliegend van een andere orde van géén orde waren
met stokjes en steentjes huisjes in het zand bij ieder huisje een bloem ik dacht niet – ik dacht zee aan samen doodgaan op het water liefde maakt zelfs water stil
pom wolff
Uitzicht
Wachten wij oog in oog met het aanrollende water op het uur dat nog even schemert voor het blauw ons overrompelt
alsof er ergens een begin is aan wat het licht elke dag brengt het zijn de ogen die het werk doen om het ons te doen zien
het watervlak spiegelt blinde vlekken er ontrolt zich een wazig uitzicht waarin de contouren ongekend zijn
drijft het een golf van beklemming aan of bevrijdt het ons van onbestemde vrees voor wat de diepzee stil verbergt
we zijn deze week op zoek naar verstilling, naar contemplatie, zo anders dan in het overvolle utrecht gisteren zaterdag – één horeca mensenmassa onder de door Christo ingepakte DOM – onee dat kan niet want die is dood. op weg naar een gaaf concertje door bjorn van rozen en zijn mannen – domplein 4 bjorn van rozen trio – gisteren – daar was het aan! mooi. hier de zondagochtendverstilling. door Frans Terken prachtig getroffen in die regel: het uur dat nog even schemert… we lezen de overwegingen van een dichter – bij het wassende water – de nietigheid van het individu tussen vrees en leven – wat kan een dichter anders zijn.
Goedenmorgen Pom, Met de handen in de zakken gedicht, met gedachten aan zee. Groets, Rob
Room with a view Pallieter knikt Boer en zee Ze komen tot elkaar
Nog nooit gezien Zoute tranen op het strand Zachte snelle golven, voeten de sigaar Het strand moet nodig geploegd
Ruiten zakdoek in de wind Neus gesnoten Wind speelt met de pet Onbeteugeld, paarden in draf
Visser peurt pieren Zand schuurt in de bilnaad Schuim tussen de tenen Lang leve stil leven
Rob Mientjes
rob pakt de dingen en het strand luchtig aan. het strand moet nog geploegd – haha – ja zo kan een dichter denken – rob schenkt de lezer zijn vrije expressie – een bruisende cocktail – goed van smaak.
leuk om Mario te ontmoeten op pomgedichten punt nl – welkom. de eerste strofe bevalt mij heel goed. de tweede met goede raad ietsje minder – ik ben een beetje allergisch voor het woord ‘ziel’ – vandaar. daar komt bij dat ik het gedicht eigenlijk helemaal af vind na de titelregel en de eerste vier.
Rust je hoofd op mooie stranden
Gedachten zijn eb en vloed, jij van liefde een oceaan Zo vloeibaar en volledig In jou stroomt het leven
ik zeg niets meer aan doen.
Goedemorgen Pom Hier mijn bijdrage aan de blauwe virtuele. Met dichterlijke groet Rik van Boeckel
Het licht van de zee
De zee neemt ons mee door de tijd tot de zon na veelvuldig schijnen ondergaat achter de horizon van de toekomst afscheid neemt van het verleden
de zon verschijnt in het ochtendlicht met glinsterend zicht op stille golven op het blauw boven vele eilanden en ontluikend zand aan liefdevolle stranden
stralen worden het begin van de nieuwe tijd in de strelende morgenstond realiteit toekomst haalt telkens het heden in een onbekend begin aan het licht van de zee.
Rik van Boeckel 13 april 2024
tijd en plaats – het heden verleden en de toekomst vakkundig door de dichter aaneengesmeed – zo kennen we Rik van Boeckel – wat percussie eronder en de wereld golft je tegemoet. in de strofen van van boeckel is het nooit stil – golven de woorden je om je oren. meestal lieve woorden om in te verdrinken.
horizon
door regenwolken heen keek ik terwijl de hemel zijn poorten verschoof en het tijdsgevoel hevig vooruit holde ik zocht naar een verlangen waarover iedereen sprak
lag het daar, hoog tussen de sterren of over het water bij het einde van ergens wist ik veel, anderen kenden de wegen ze zwegen en ik ploeterde in onvaste grond verder
dag en nacht kaarten bestuderen over landen en zeeën, het kompas op tafel brood en een fles wijn ter compensatie mijn gedachten dansten vreemd tegen muren van leegte
nu ik achterom zie, de lucht uitgeklaard zijn de stormen gaan liggen, het leven brengt wijsheden en jouw lippen zacht hebben me gekozen in een nacht waar de gordijnen openbleven
Erika De Stercke
het is me net te weldadig en te veel op en voor een verstilde zondagmorgen – erika zal wel weer boos op me zijn – maar ik lees een prachtig gedicht in dit gedicht – een prachtig gedicht in een hoop teveel en dat gedicht luidt:
ik zocht naar een verlangen waarover iedereen sprak
ik ploeterde in onvaste grond verder
mijn gedachten dansten vreemd tegen muren van leegte
nu ik achterom zie, de lucht uitgeklaard zijn de stormen gaan liggen, het leven brengt wijsheden en jouw lippen zacht
NEEM KENNIS VAN LIEFDE, ECHTE LIEFDE Als liefde doet groeien je kracht, is die echt, dan groeit ook je ziel, als bij ieder vertoon van wie je zo liefhebt, waardoor je gewoon je tranen vergeet, néér de wapenen legt.
Al raken jijzelf en dat mens zo gehecht, qua heerlijkheid, luister, geluk spant de kroon: in eeuwigheid één zijn met ’t Hoogste ten troon; dán raakt je ziel vrij, die het lijf had geknecht.
Ja, vrij om te groeien tot groter, reusachtig, almachtig, alwetend, met Liefde omplooid door God, immer anders, maar nooit minder prachtig.
We bijten en klauwen en leren het nooit, die èchte en lichtende Liefde niet machtig, en blijven in aanschijn van ’t vlees dus gekooid. ***[D.B.]
op een bepaalde leeftijd heb je ongeveer maar met een zekere regelmaat toch om de week een crematie. vandaag was frans van de laar aan de beurt. amsterdam de nieuwe ooster – de bekende aula en aan het einde van het uurtje afscheid met toespraken en muziekjes ging de kist naar boven.
de muziekjes waren alleraardigst – de toespraken bijzonder – een heel erg bijzonder – uitgesproken door een vriend van frans – regisseur acteur van theatergroep Toetssteen in 020. frans van de laar heeft een halve eeuw aan theatergroep O/ werkgroep O ook 020 zijn krachten gegeven. en hij ontving de amsterdamspeld voor zijn werk in onderwijs en politiek en theater. de internationale werd gezongen door vrienden toen zijn kist omhoog ging om in het plafond te verdwijnen.
als je vaker crematies bezoekt zie je ook iets van herhaling – het afscheid duurt precies een uur – en daarna volgt er wijn op een andere locatie. als je ouder dan 70 bent denk je tijdens de afscheidsdienst aan je ervaringen en vaak toch ook aan de mooie dingen die je had met de dode tijdens zijn /haar leven. je denkt ook: wanneer lig ik daar in een kist.
dat is natuurlijk helemaal anders als de pijn van afscheid bitter is en het verdriet heel dichtbij. frans was een collega van mij – op afstand – dat geeft ook ruimte om van alles en nog wat te denken over leven en dood. en over de plechtigheid zelf. frans lag in een eenvoudige prachtige kist. ‘geen bloemen’ stond er op de kaart. op de kist lag één prachtig werkelijk prachtig boeket. een kist, een boeket, een frans in alle eenvoud mooi. het wijntje op frans klonk in het lommerrijke merkelbach/frankendael aan de middenweg is oost – het amsterdam oost waar een man van in de 80 heel veel leven heeft doorgebracht. directeur van een vmbo – basisschoolleraar – amateurtoneelspeler – deelraad politicus – zo maar weg – het blijft wennen de dood.
van mij had je mogen blijven dat weet je wel ik ben een uur gaan zitten met een boekje in mijn hand een pen om je te schrijven het was een zinloos uur
er is er een vertrokken en een is blijven staan meer is het niet ik adem nog en jij in mij niet minder dat is het dat ik schrijven kan
Stel, je bent een Palestijn en je vriendin is een Jodin. Dat ligt natuurlijk gevoelig voor de buitenwereld. Stel dat je dan ook nog kinderen wil, dan moet je een list verzinnen. Woestijnpaddestoelen staan erom bekend om hallucinaties en geheugenverlies te bewerkstelligen. Youssef wist dat wel. En Maria liet zich ook graag tot het metafysische bekoren. Even wat door de muntthee mengen en de schuld op de geilige geest schuiven. Opgelost. Zorgen dat er krachten spelen, die buiten jezelf liggen. Dat daar dan het zo gewenste kind uit rolt, dan is het natuurlijk feest. Dan komen je drie maten goud brengen, en Chanel en wietrook. Tot iedereen grote sterren ziet aan de hemel. Als je in zo’n jong gezin opgroeit, dan weet je het wel.
En Jezus was me er inderdaad eentje. Lang haar, een jurk en een baard. Vage verhalen. Altijd met de jongens op pad. Zuipen als een ketter. Ja, de man kon een broodje breken als het nodig was. Over water lopen, zieken genezen, goocheltrucjes met wijnkaraffen. Zichzelf helemaal Lazarus zuipen en gewoon weer als uit die dood opstaan. Het ging eigenlijk pas mis toen hij zich echt als een goeroe ging gedragen. En dat had nog niet zo erg geweest, als hij dat niet vermengd had met een stukje politiek activisme. De wereld zou aan schuld ten ondergaan. Een soort Extinction Rebellion avant la lettre. Voor je het weet sleept zo’n populist het volk mee een revolutie in.
De gezagsdragers van toen verschilden, net als de jeugdigen van geest, niet zo veel van de huidige generatie. Je weet dat je zo’n probleempje op een gegeven moment moet oplossen. Het recept daarvoor is simpel. Liquideer het object en verzin een verhaal, waar het volk mee aan de haal kan. En zo geschiedde het. Jezus aan het kruis en nog jaren Romeinse overheersing. Status quo is waar het bij heersende macht om gaat. Dat dat christelijk geloof het doel van de macht later weer diende, was mooi meegenomen.
En zo is het Pim Fortuyn eigenlijk ook vergaan. Dat was ook zo’n dandy. Die had er zin an. Altijd lekker anders doen. Ook met een hele horde discipelen achter zijn reet aan. Schijt aan de moslims en de heersende macht. Gewaagd kapsel en krasse uitspraken. Het was eigenlijk een soort moderne Messias. Hij was ‘at your service’. Nou dat heeft hij geweten, toen die stille Judas van de Binnenlandse Veiligheids Dienst hem ten hemel zond op de Tempelberg der Nederlandsche media. En het grappige is, dat als je nu kijkt naar de denkbeelden van groot Rechts, dan zie je dat het machtsspel nog steeds hetzelfde is. En ‘dierenactivist’ durft ook niemand zich meer te noemen sindsdien. In tweeduizend jaar is er bar weinig veranderd.
Er is echter wel één onmiskenbaar verschil tussen Pim en Jezus, dat hen als een Rode Zee scheidt. Jezus komt nog een keer terug! Ergens stond dat laatst op een muur. En dan komt hij in macht en grote heerlijkheid. Pim hoogstens ooit, via de achteringang.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
www.pomgedichten.nl heeft het exclusieve recht gekregen om 65 teksten van Miriam Al tweewekelijks op de woensdag te publiceren – dat gaan we doen! de teksten zijn door haar helaas overleden vriend Merik van der Torren nog net voor zijn dood uitgetypt en van een nummer voorzien én in een blauw mapje gedaan. vandaag tekst nummer 7 – dank je wel Merik – dank je wel Mirjam Al.
