

De loop der dingen
hoe hij zich koning te rijk rekende
op de meewind die hij kreeg, een zachte
vrouw, woning aan de wal, wolk van een kind
de slimste in een programma van beeld en klank
tot op een dag de dijk brak en het zout
dat hij zich waande -hemel op aarde -verwaterde
wind aanlandig, inpandig werd, storm het overnam
van de wolk waarop en de zon waarmee hij gezegend
de blikseminslag, ineens alles anders was, hoe
breekbaar al wat je bedacht en denkt te zijn
streling of geseling en welk een misverstand
dat je alleen kunt leven vanuit de hoogte
en met de wereld aan je voeten
naar de filistijnen, je lief die je aankijkt
met grote ogen, het kind dat in je verweesde
hoor je in een keer de stilte – zoals niet eerder
zie je de ander, voel je haar, de omvang
van je eigen pijn in haar blik – vind je vrede
een van velen te zijn, eenzaam maar niet alleen
in de loop der dingen
01-02-2025 / Cartouche
een prachtig gedicht – laat ik daarmee beginnen. een paar woorden storen mij – maar dat is particulier – ‘gezegend’ is zo een woord. laat ik een poging doen – bescheiden als ik ben om van dit prachtige de mensheid omvattende gedicht een wereld gedicht te maken – met enig schrapwerk – in der beschänkung zeigt sich der meister – you know lieve Cartouche:
De loop der dingen
hoe hij zich koning te rijk rekende
op de meewind die hij kreeg, een zachte
vrouw, woning aan de wal, wolk van een kind
tot op een dag de dijk brak en het zout
dat hij zich waande -hemel op aarde -verwaterde
wind aanlandig, inpandig werd, storm het overnam
de blikseminslag, ineens alles anders was, hoe
breekbaar al wat je bedacht en denkt te zijn
en met de wereld aan je voeten
naar de filistijnen, je lief die je aankijkt
met grote ogen, het kind dat in je verweesde
hoor je in een keer de stilte – zoals niet eerder
zie je de ander, voel je haar, de omvang
van je eigen pijn in haar blik – vind je vrede
een van velen te zijn, eenzaam maar niet alleen
in de loop der dingen

(de rockdichter): dat’et allemaal geen sinecure is…’et lijkt altijd wel asof’n schreeuw….de bevrijding uit de angst…de angst die verlamt….de schreeuw as’n lelijk en de schreeuw as’n nieuw geborene ‘et schone…peis en vree…of’et knalle tot’et breekt en barst…wie zal’et zegge…’et is steeds’n zoektocht………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..“
schreeuw om’et leve “ luk paard
ze hadde je’t leve ingetrokke
je kreeg de wortels mee
en wat licht vanuit de moederwond
met de tijd zou je voete zette
te hore as’n ruige wind
vele hande zoude naar je slaan
en grijpe om elke pas te stuite
terwijl’et vuur zich onder jou
‘et schreeuwe om’et leve
de vlam
‘et vuur
en later wie weet
die mens in’n nieuw begin
© luk paard
zelden zag ik de eerste levensjaren mooier of korter samengevat als in de eerste strofe hier:
ze hadde je’t leve ingetrokke
je kreeg de wortels mee
en wat licht vanuit de moederwond
met de tijd zou je voete zette
te hore as’n ruige wind
om vervolgens een maal het leven ingetrokken in drie regels het leven te beschrijven.
vele hande zoude naar je slaan
en grijpe om elke pas te stuite
terwijl’et vuur zich onder jou
eigenlijk zou de dichter nu het gevraagde thema moeten loslaten na strofe 1 en 2 en zou hij met een derde strofe de dood genadeloos moeten laten oplichten – dan heb je het leven in een notendop beschreven. prachtig!
- Frans Terken – wat vertrouwd was
- Max Lerou – de pleurop voor al uw graftakken
- Karlijn Groet – ’n laatste laatste keer
- Rik van Boeckel – leven na de donkere tijd
- Luk Paard – die mens in’n nieuw begin
- Rob Mientjes – niemand meer aan zet
- Cartouche – hoor je in een keer de stilte – zoals niet eerder
- Ien Verrips – het was al tijden aan de gang
- Anke Labrie – toen hij haar bij de hand nam
de zondagochtendwedstrijd onder de klanken van alex roeka – ineens is alles anders, je zekerheden weg, een lied over oorlog en vrede, een lied over leven en liefde, en lied over zoeken en vinden, een lied over het goede en het kwade – over donkere tijden en een nieuw begin. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
nu ze
het waren tijden toen
waarin de gaten nog moesten vallen
nu ze er niet meer zijn
en je hun zwijgen niet meer hoort
en ook hun kleren zijn vergaan
hoor je overal dezelfde taal weer
kon ik maar schrijven zoals jij kunt kijken
ik zou niet aarzelen en schrijven
over de vrede een prachtig lied
maar kijken zoals jij kunt kijken
ik vermoed ik kan dat niet
pom wolff

Wat vertrouwd was
Vandaag even geen dingen aan mijn hoofd
dacht je maar opeens voelt alles anders
dat binnenin het lijf plots onrust groeit
als een onverwachte slag van buitenaf
je zoekt het eerst in vage gedachten
haperende antwoorden op vragen
van strijd tussen lichaam en geest
oorlog en vrede in een zin genoemd
van de kalme rust van gisteren
tot groot ongemak en last vandaag
waarvan je de oorzaak nog niet kent
het dringt zich onderhuids aan je op
alsof het vertrouwde zich van je afkeert
je wereld meer en ruimer uit zijn baan
© FT 01.02.2025
zeer invoelend beschreven in de meest letterlijke zin van het woord – invoelend. waar een mens het meest afhankelijk van is – het lichaam – nouja als we ze even scheiden – lichaam en geest -ja meneer wolluf gaat u maar even zitten – zit u goed – het is niet zo mooi met u – en dan de mededeling – dichter terken geeft het ons allemaal op een briefje en houdt het gelukkig algemeen. in die zin dat de je-vorm in het gedicht elke lezer zou kunnen betreffen. de laatste twee regels de mooiste. inderdaad ineens is alles anders.

ik weet nog dat ik haar bloemen stuurde
de gouden gids een gouden greep
en de benzine die het scheelt
fleurop maakt het meleu betaalbaar
maar soms gebeurt er wat je raakt haar zat
het komt in alle kringen voor
nog enigszins verward start je de zoekmachine op
en vindt je weg door de google archipel
naar de pleurop voor al uw graftakken
ml
zeer geestig – ‘fleurop maakt het meleu betaalbaar’ – een gedicht met een haags tintje. in de slamwereld is dit een winnend gedicht – nouja zo zou het vroeger geweest zijn. nu winnen net te vaak meisjes met meisjeproblemen of jongens met in moralisme gedrenkte zinnen die hun wereldje betreffen. en dat wereldje bestaat uit heel veel rijm of pogingen daartoe. ik bedoel dat goedbedoelde krachteloze proza verhaaltjes het net te vaak het goed doen in de wereld van de (slam)poëzie. als het feest der herkenning voor de lezer of de toeschouwer maar oprecht gebracht is lijkt een norm te zijn. maar het feestje is net te vaak overwerkt particulier leed. op wat opgeklopte lijfelijkheid na.

alles anders
hij spoedt zich
naar omstandigheden
onder andermans
momenten door
kijkt nog ’n laatste
laatste keer naar die
verloren achterblijft
iemands verleden
hij strekt zijn hand
naar moederborst
en vaderland
en groet
Karlijn Groet
een vrij kriptiese tekst voor de buitenstaander. we zien een hij in beweging, op de vlucht wellicht voor god mag weten wat. in ieder geval hij gaat er vandoor. wel fijn dat ie nog effe omkijkt en – de mogelijke rampspoed – wellicht – die hij heeft aangericht – wellicht – nog een maal onder ogen ziet – ‘en groet’ * hier grappig dubbelzinnig – in de laatste strofe – de hij persoon zegt dag – dat kan er nog net vanaf – zeg maar – tegen alles wat hij achterlaat. (en iedereen)
aan het einde van het gedicht alles anders – mooi zoekplaatje – cartouche zal jaloers zijn.
* had ik maar een zo een been sprak bomans over marlene dietrich – had ik maar zo een achternaam zou ie vandaag zeggen – de ouwe snoeperd –

Wat een mooi diepzinnig lied van Alex Roeka. Het heeft me geïnspireerd tot dit gedicht.
Met dichterlijke groet
Rik van Boeckel
Het perspectief van elke tijd
Als alles echt diepgaand zo anders is
lijkt de tijd na oorlog opnieuw te beginnen
wordt vrede een mooi woord binnen alle zinnen
verbonden hopelijk met de eeuwigheid
dat is een goede reden voor levende lijfelijkheid
en wordt het liefdeslied nooit vermeden
zo verandert het duistere perspectief in het licht
van het klassieke gezicht van Bach en Mozart
en volgt de vredesduif het leven na de donkere tijd
in de wereld van de ruimdenkende mensheid
nu de fouten van vervreemding zijn verzaakt
en iedereen de kans grijpt om door vrede te worden geraakt
doch als een machtige heerser geen fouten achterlaat
met agressie decreten tekent en critici slaat
wordt licht waarachtig en gewis weer even duisternis
tot achter de horizon vrede daar een einde aan maakt.
Rik van Boeckel
31 januari 2025
rik schuwt de grote woorden en begrippen niet. en hier door alex roeka geïnspireerd slaat de dichter de grote trom – hunkerend in een explosieve wereld naar vrede. eigenlijk zegt de dichter alles al in de eerste en de mooiste strofe van het gedicht –
Als alles echt diepgaand zo anders is
lijkt de tijd na oorlog opnieuw te beginnen
wordt vrede een mooi woord binnen alle zinnen
verbonden hopelijk met de eeuwigheid
daarna strijkt hij zijn vredesbriefje glad. walst hij zijn vredesboodschappen naar heel veel strofen uit.

Even puzzelen, aan de randen beginnen en naar het midden toewerken. Op kleur, op vorm, op karakter. En dan … ja … het ultieme puzzelstukje vinden. Eureka. Een wereld opent en alles is ineens anders. Hoe dan?
Fijn weekend,
Groet, Rob
Puzzelstukken
stukken liggen op tafel
jarenlange verzameling
van waar en waarom
stukken zoeken pasvorm
schuiven langzaam ineen
vallen op hun plek
stukken worden beetjes
vreten elkaar op
schoppen waarheden onderuit
stukken gaan twijfelen
aan zichzelf en aan de ander
zeker wordt onzeker
totdat een stuk het begeeft
van daken schreeuwt en kermt
harten pijnigt tongen bijt
een stuk met rafelranden
ruw zacht en onverbiddellijk
recht door zee het leven schertst
een laatste stuk
niemand meer aan zet
Rob Mientjes
rob beschrijft het speelveld – beeldend zelfs voor de niet puzzel-aar – ik puzzel nooit – ik weet niet eens hoe je puzzel schrijft. als je de strofen als puzzelstukjes beschouwt en je legt ze in de goede volgorde zoals het een goed dichter betaamt dan ontstaat vanzelf een min of meer beangstigend wereldbeeld.

een kind gaat naar school
schiet negen klasgenoten dood
en de juf
vluchtelingen boeken een bootje
sterven bij bosjes
een kind omringd door zorg
maar ongehoord wordt
ongezien gedood
‘twas niet opeens anders dan het was
toen Trump gekozen werd of Wilders
het was al tijden aan de gang
maar zolang Mozart leeft
naast John Lennon zich laat horen
zolang….
IEN VERRIPS
het was al tijden aan de gang – is op de een of andere manier een van de weinige regels hier met poëziewaarde. de andere regels zijn me net te werelds, te prozaïsch – en dat ongehoord ongezien gedood wordt – bevalt me ook erg.
de opdracht van de meester luidt:
begin een gedicht met die prachtige regels van dichter ien verrips:
dat ongehoord
ongezien gedood werd
het was al tijden aan de gang
…

hoe vaak is ze niet verdwaald
op de paadjes van de liefde
de wegwijzers te verweerd
of haar ogen te vermoeid
maar ineens werd alles anders
toen hij haar bij de hand nam
en de weg wel bleek te weten
in het voor hem bekend terrein
hij gaf haar nieuwe vergezichten
liet alle klanken dieper klinken
op zijn oude langspeelplaten
waar nachten op werd gedanst
maar ineens werd alles anders
toen de wrede werkelijkheid
ongevraagd en onverwacht
ook hun leven binnentrad
uitzichtloze tijd nu zonder klank
toch proberen dichters altijd weer
hun eigen vergezichten te creëren
ook al is het dan maar op papier
anke labrie (1-2-2025)
anke schetst in een paar strofen de kortstondigheid van levens geluk dat zomaar ineens blijkt te liggen in een nachtelijke dans met een geliefde. momenten die een leven lang- meegaan – momenten die ook zomaar ineens worden weggespoeld door een ‘wrede werkelijkheid’ – laten we de dansende geliefden anke nog maar even laten dansen – laten we de liefdesdans nog maar even koesteren en nog even laten bestaan – dans maar dans maar tot aan de vroege zondagochtend dans.