A. VON SOLO in een soort post-lockdown-midlife crisis – ‘Langzaam droogt de crisis op.’


Langzaam droogt de crisis op. De seizoensgriep is voorbij. Media en bestuur proberen wanhopig de angst nog wat op te kloppen. Men voer er korte tijd wel bij. Het blijkt jammer genoeg een tijd van karig benutte ‘echte’ kansen. Nu moet alles weer terug naar het nieuwe normaal. Een afgeknotte versie van het oude. De wegen staan zoals te verwachten weer vol en slechts een enkeling probeert nog als een ascetisch onheilsprofeet te verkondigen dat ‘het Beest’ terugkomt. Het voelt als die man in het centrum van Eindhoven vroeger. Die ons waarschuwde voor het einde van de wereld, terwijl we naar de kroeg gingen en de rest van de wereld winkelde.
 
De afgelopen maanden waren een mooie tijd van rust en hoop op verandering. Ik heb ervan genoten. Er gingen niet noemenswaardig meer mensen dood in mijn directe omgeving dan anders. En elke avond was er wel wat te drinken om de zogezegde ellende te vergeten. Mijn geest kromp en mijn wereld ook. Schrijven ging bijna niet meer. Enkel werken. Wonen op je werk. En hardlopen. En fietsen en wandelen. Simpel leven. Geen sociale verplichtingen. Een nieuwe soort creativiteit zorgde wel voor de hazenpaadjes die de kleine eenvoudige pleziertjes in het leven mogelijk maakten.
 
Nu gaat alles weer in de turbo stand. En ik voel me achterhaald. Alles is veranderd. Ik ben ook veranderd. Zoals gezegd komt er geen fatsoenlijk verhaal meer uit mijn pen. Ik heb er zelfs geen zin meer in. Op kantoor is men ook in een bende debieltjes veranderd. Je moet tegenwoordig je eigen toetsenbord meenemen, als je al toestemming krijgt om te komen.   
Het oude normaal was stom, maar ik kan niet in de crisis blijven en het nieuwe normaal bevalt me ook voor geen meter. Als ik collega’s in een Microsoft teams meeting hoor praten over ‘gamification’, voel ik me ineens een totaal fossiel. Niet omdat ik niet weet wat het is, maar omdat ik het zo godverdomd zinloos vind.  Alles had heel kort even zin. Nu is dat alles verdampt. Verdammt!
 
In mij roert zich iets. Eerst fluistert het dat het geen zin meer heeft om nog te schrijven. Dat ik maar moet stoppen. Het zegt zachtjes dat ander werk misschien ook wel een goed idee is. Ten slotte probeert de stem ook nog aan mijn liefdesleven te tornen. Je zou denken dat het een soort post-lockdown-midlife crisis is. Maar dat is het niet. Want ik weet dat als ik een biertje pak, het voor die dag allemaal wel weer goed zal zijn.
 
Het is niet het afscheid van een mooie tijd, die vrees inboezemt. Het is een sluipende verslaving die bang is terug ontmaskerd en gesmoord te worden.
 

VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST,  PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl 

Share This:

Gepubliceerd door Pom Wolff

Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman. In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes. Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'. Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.) 'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.

Laat een reactie achter