dank aan alle dichters die het jaar 2022 openden op pomgedichten punt nl – het pleidooi van Anke Labrie om te blijven en te mogen dromen omhangen we – zo in het begin van het jaar – met goud. dat 2022 een droomjaar zal zijn. zal worden. Anke schreef een droomgedicht. van harte gefeliciteerd.
spiegel
het masker afgezet
ziet ze zichzelf
ze glimlacht
nog steeds het kind
dat zo graag mee had willen doen
alleen niet goed wist hoe
het meisje
dat het spel nooit leerde spelen
maar wel veel mooie dromen had
de vrouw
die nu elk masker opzet dat haar past
zolang daarachter maar haar kinderdromen
anke labrie
–>
kind – meisje – vrouw – en hoe je te verstaan tegenover de mensheid dan wel het leven – ik zeg milde poëzie – mild zoals het levensvirus zich kan manifesteren – als en zolang de dromen maar overeind kunnen blijven is er hoop. een hoop mogelijk ook – de dichter hier als een zachtaardige tragisch komische harlekijn. harlekijnpoëzie.
- MAGDA HAAN – samen in inkt zwemmen
- RIK VAN BOECKEL – elke boom heeft zijn wortels
- CARTOUCHE – Het enige echte naakte
- FRANS TERKEN – elke dag weer
- IEN VERRIPS – als koeien konden vliegen
- ANKE LABRIE – mooie dromen
- MAX LEROU – wie maakt me los
wie wint de eerste in 2022 maar toch ook weer de enig echte en vanzelfsprekend virtuele poëzie trofee op pomgedichten punt nl?
de dichters geheel vrij qua thema – as het maar wel poëzie is meneer wollufsen! roept buurvrouw aan de overkant hier in de jordaan op drie hoog achter. want poëzie doet leven! zo is het buurvrouw Bettie – wat zouden we zijn zonder poëzie? en de winnaar mag bij mij een koppie koffie komen halen hoor – zet u dat er maar gerust bij meneer wollufs. dat zal ik doen Bettie. of ze dat doen weet ik niet want dichters zijn bescheiden mensen Bettie. en ze houden zich altijd aan de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
het zou een heel gedicht geworden zijn
noodzaak zou je vroeger zeggen
urgentie nu! een leuze bijna
alsof je een nieuwe partij begint
maar je hebt het nieuwe jaar niet gehaald
en het is al weken weer dat ik met een bloemetje
jij maakt niet altijd je regels af
zie ik je nog glimlachend zeggen
nee ik maak niet altijd mijn regels af
jij je leven niet – mag ik dat nog
en hoe mooi je was – dat ook
zeggen
pom wolff
Kleuren van bedrog
ik voel je angst
als we samen in inkt zwemmen
we vereeuwigen de werkelijkheid
in het schijnsel van de vloeibare horizon
leugens en bedrog kleven aan
jurken en jassen als een tweede huid
vragen blijven vragen of worden weggewuifd
denkers lopen hier ernstig gevaar
meelopers zijn ongevaarlijk
en nooit monddood
tot ze verbannen worden
door de kleuren van bedrog
© Magda Haan
–>
thema vrij. de dichters kunnen alle kanten uit. dichters kunnen altijd alle kanten uit – hoe strak het thema ook is geformuleerd. behalve de goeie – hoor je nog weleens toevoegen aan het gezegde hier in de jordaan op drie hoog achter. maar we heten niet allemaal bettie. moedig voorwaarts citeerde max lerou – 2022 in – en zo is het ook. ook in 2022 zal de dood ons levenden weer begeleiden. en wij begeleiden de doden naar hun laatste rustplaats. dan blijft de boel in even wicht. er zal blijdschap zijn en afschuw. er zullen wappies zijn op de IC en wappies nog niet op de IC. en er zal poëzie zijn – sterker nog er is al poëzie in 2022. dichters dank jullie wel.
wat magda precies wil zeggen weet ik niet. er wordt in inkt gezwommen en er heerst angst. denkers lopen gevaar – tot zover kan ik het volledig eens zijn met Magda. dat meelopers ongevaarlijk zijn – daar denk ik anders over. bij deze kleuren van bedrog denk ik gele parapluutjes. de dichter bedoelt mogelijk andere zaken – magda’s poëzie laat hier meerdere boodschappen toe. maar dat hierboven boodschappenpoëzie aan de orde is – dat is zeker.
Nieuw jaar nieuwe wandelkansen
langs takken in kalende modus
elke boom heeft zijn wortels
zijn stam bladergroen en takkengewei
de bomen kijken mij aan in het groene licht ‘wij zijn natuur’ kan ze verstaan
‘wij net als jij maar zoals wij staan
zal jij lopen en als mens verder gaan’
takken rusten en bladeren zwijgen
vogels tsjirpen in onzichtbaarheid
een wandelaar passeert de tijd
een boomstam buigt langs de lucht
de bomen zeggen stil vanuit de stam
‘sta op je schoen in het licht zo groen
zie onze vrienden ze zijn van hout
wees een met ons natuurlijk goud
dat kan jouw leven altijd doen’
Rik van Boeckel
–>
Rik stuurde nog een gezongen versie met eigen ingetogen harpbegeleiding op – ik kreeg die versie niet geplaatst. wandelend onderweg het nieuwe jaar in – de bomen bezongen met menselijke eigenschappen. de wandelaar gaat voorbij aan de tijd. het goud op straat ligt voor het grijpen – als je het maar wil zien of als je er maar naar de bomen wil luisteren. rik gaat ons voor. de dichter hier als euforische boswachter aan het woord. boswachterpoëzie.
Het enige echte naakte
Het mannelijke is het ware
dat zich onverholen toont, niet het afgeronde zachte
maar het scherp uitgelijnde, dat raadselachtig strakke
lichtelijk provocerende dat zich aftekent – in de ribben
schouderpartijen glooiend naar een hals een hoofd
beklemtoond door een kaak –en kinlijn zo uitgesproken
dat lippen kunnen zwijgen, zozeer spreekt de mond voor zich
en ogen die een hele wereld beloven – nog veel meer
een onmiskenbaar billenpaar waaraan niets te vertillen valt
boven een zuilengang waarop geen hercules zich roemen kan
om nog maar niet te spreken van de motor van dit schoons
het hart van de zaak dat alles drijft en haar draaiend maakt
zijn onversneden trots en wezen dat al te graag
de hemel wijst – de hel
08-1-2022 / Cartouche
–>
onverholen mannelijke poëzie door de dichter hier geponeerd in een land dat nou net vanaf morgen een reagering kent met voor de helft vrouw. de laatste regel wel opmerkelijk – de hemel als hel weggezet. moet kunnen in een poëtisch landschap van herenpoëzie. alles moet kunnen in de poëzie. dat Cartouche op deze provocerende tekst toch enig vrouwelijk commentaar mag verwachten lijkt voor de hand te liggen. je zal als vrouw maar worden weggezet als een ‘afgerond zacht’ ei. zoals dichter presteert in meteen al de tweede regel.
ik zeg penispoëzie.
Is het uit noodzaak
of meer tot ons genoegen
dat wij als verslaafd
de pen hanteren
in cadans van een nieuw jaar
als altijd voortgaan
met de regel van
regelmaat zoals een mens
woorden op papier
aaneenrijgt tot ze
vanzelf in gelid gaan staan
zo zal het niet gaan
leert de ervaring
het is en blijft flink zwoegen
dat elke dag weer
© FT 08.01.2022
–>
frans beschrijft de barre gang van de dichter – in dat opzicht zal 2022 niet anders zijn dan 2021. ‘Scheppen gaat van AU’ schreef ooit eens een literator. de dichter Terken zegt het hem na. frans hakt altijd een in woorden afgemeten beeld uit de werkelijkheid. hier in dit gedicht staat als een vrijheidsbeeld de poëzie overeind. vrijheidspoëzie.
ik had het allemaal geloofd
wat ze me hebben verteld
van god en assepoes en goliath
en van de ooievaar
als ze me hadden verteld
dat roodkapje op zoek was naar de kribbe
dat eva’s appel ook die van sneeuwwitje was
en abraham de oom van superman
ik had het allemaal geloofd
als ze me hadden verteld
dat Klein Duimpje de sleutel had gepikt van Petrus
en die liet bloeien als een bloem
dan had ik dat geloofd
ook had ik het reuzeleuk gevonden
als koeien konden vliegen
ik heb het allemaal geloofd
totdat ze vonden dat het tijd werd
om mij wijs te maken .
Ien Verrips
–>
zwaar aan het geloof die Ien in 2022 zou je op het eerste gezicht zeggen. ze gelooft in sprookjes en dat twee beren smeren konden – het is een wonder – ook dat twee koeien stoeien konden – Ien gooit er een heel arsenaal aan intellectuele beelden tegenaan om toch aan het einde van het liedje hihihi – hahaha te kunnen zingen. gelukkig maar. dichter heeft gezocht en dichter heeft gevonden. hihihi – hahaha-poëzie.
man en paard
binnen snort de peteroliekachel
buiten zwoegt zeemkammer met zijn paard
kollen … wie wil er nog kollen
de stem van de kollenboer schalt
door de donkere straat
de laatste kollen … wie maakt me los
er staan er nog drie
op de wagen achter de merrie
ze gaan nu voor de prijs van twee
zeemkammer wil terug naar het bos
waar iedereen dezelfde moeder heeft
ml
–>
beelden uit het jaar 1900 ter overweging gegeven in 2022. zo lijkt het. waar ze nog allemaal van dezelfde moeder waren. dat was in ieder geval nog een band met de natuur. als dichter Lerou man en paard noemt dan krijg je ook man en paard. we kruipen nog maar even achter de open haard. van oplopende gasprijzen is nog geen sprake. door de kamer gaan zacht geurende petroleumdampen – en moeders ligt al reeds weer onder de klamme wollen dekens. er is weer een kindeke op komst zoveel is zeker. petroleumpoëzie! waar vind je die nog. hier!
Leve de poëzie
Is het uit noodzaak
of meer tot ons genoegen
dat wij als verslaafd
de pen hanteren
in cadans van een nieuw jaar
als altijd voortgaan
met de regel van
regelmaat zoals een mens
woorden op papier
aaneenrijgt tot ze
vanzelf in gelid gaan staan
zo zal het niet gaan
leert de ervaring
het is en blijft flink zwoegen
dat elke dag weer
© FT 08.01.2022