dank aan de dichters die werk instuurden – mooi werk – onverwacht werk – de schoonheid van het onverwachte! – dank aan stef bos voor de inspiratie – de eremetalen gaan er vandaag op moederdag uit aan de mannen – goud voor frans terken – zijn gedicht als valscherm van poëzie gemaakt – zilver voor een totaal door mij onbegrepen gedicht van Rob Mientjes prachtig van taal en brons voor Cartouche die met mij de liefde voor het werk van stef bos deelt – van harte!
- Luk Paard – dat’n droom zich nog
- Frans Terken – dat er belofte schuilt in wat ons wacht
- Rik van Boeckel – De literaire schoonheid van Casablanca en Rabat
- Rob Mientjes – voor wie het wil zien
- Cartouche – in woorden die je nooit afgeschreven krijgt
- Anke Labrie – na meer dan honderd sessies
Eropuit op deze zonnige dag(en), dan kom je onverwacht van alles tegen.
Geniet van de schoonheid ervan, mooi weekend!
Warme groet, Frans
Over straat
Laten we de stoep voltekenen met betekenis
taal eroverheen vegen en eraan toevoegen
dat over woorden niet te struikelen valt
hoe we ergens een hoek omgaan
en opeens in schoonheid geraken
een onder de voeten geschilderd beeld
dat de armen naar ons uitstrekt
als wil het voor vallen behoeden
handen om aan vast te houden
niet verdwalen in het onbestemde
maar de zekerheid van verstaan
door alle straatrumoer heen
wat hier leeft op de tegels lezen
dat er belofte schuilt in wat ons wacht
© FT 10.05.2025
een prachtig standbeeld dit gedicht van Frans – de woorden, de taal als een soort levenselixer gegoten over de stoepen die wij in barre tijden betreden. op weg naar ja op weg naar waar dan ook – naar waarheen wij allemaal wel willen – de belofte die we hopen te mogen ontmoeten en te delen. het is deze week een zacht vallen in de beschermende handen van een dichter, het gedicht een valscherm van poëzie gemaakt.
Onverwacht ligt schoonheid op de loer
voor wie het wil zien
iets verder om het hoekje kijken
blindstaren met ogen open
en goed luisteren
naar liftmuziek van John Woodhouse
in de wilde bossen van Stef
ergens tussen etage drie en vier
geen noodtrap nemen
en zeker geen zwak excuus
op brandladder linea recta de hemel in
op goddelijk geluid
tussen witte rookflarden
zien wat iedereen wil zien
in de ark van serendipiteit
roeien zonder riemen
het verstand op duizend
en dan heel langzaam sterven
van lijdzaam geluk
Rob Mientjes
het ultieme penicilline gedicht van rob mientjes – in de ark van serendipiteit – ik vind de taal mooi onverwacht en aanstekelijk hier – wat john woodhouse tussen de regels door moet weet ik niet – maar ja in liften zal ie gedraaid. of dit gedicht over de bijenkorf of over de pausverkiezing gaat ik weet het niet. ik geloof ook niet dat hier de betekenis voorop dient gesteld. de vorm kent een eigen netwerk van betekenissen – bij elkaar prachtig.
oud en jong als nooit tevoren
nam me bij de hand en voerde me
terug naar Antwerpen, lang geleden
waar hij voor het eerst in levende lijve
mijn oog en hart wist te raken en
nu opnieuw te ontroeren hier
chapeau voor deze grootheid
en een grand merci, dank je zeer
voor het over het voetlicht weer
het zingt rond
elke voetstap in het zand
langs de vloedlijn van de zee zie ik
jou lopen naar de kant waar wordt gewacht
eindeloos spoelen golven af en aan
nemen me in gedachten mee
de kunst van los te laten – jezelf
weg te geven en niet kwijt te raken in
de maalstroom van onuitgesproken dromen
als flessenpost van een onvoltooid verleden – jij
die als de beste weet wat weemoed kan
betekenen, wat wel en niet het wonder
schone van het onverwachte dat je
leidt naar haar lelieblanke vel
waar je de man kunt zijn
voor een paar ogen en blikken zonder pijn
neergespreid in woorden die je nooit
afgeschreven krijgt, ook al wat niet gebeurt
zo zing het rond kent nooit een eind
10-05-2025 / Cartouche
ik deel met Gérard mijn enthousiasme voor het werk van Stef Bos. prachtig. het brengt en inspireert de dichter hier tot een poëtische vertaling van de prachtsong van Bos. maar dan de andere kant op – de kant van het verlangen – de kant van hoe het ook zal aflopen elk moment met de geliefde is meegenomen en geleefd. mooi!
wie wint de enige echte virtuele over – ‘de schoonheid van het onverwachte..‘ (naar een nieuw lied van STEF BOS ‘eindeloze stroom gedachten’) trofee op pomgedichten.nl? de presentatie van zijn nieuwe programma Kaartenhuis deze week en later in veel theaters – Stef Bos met werkelijk een prachtig nummer ter inspiratie – ik citeerde Stef al in mijn bespreking van zijn generatiegenoot Margreet Schouwenaar bij het uitkomen van haar bundel Hazenslaap – laat dit prachtnummer u ook tot inspiratie zijn – u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
het oude liedje
volgens mij waren het vliegen
je keek of je ze zag
of je met andere dingen bezig was
met andere mensen wellicht
geluk ligt niet op straat
probeerde ik nog
al wist ik dat het niet meer
wij niet – niks niet
nooit meer dacht ik
nog voor je
pw
“ zou jij dan “ luk paard
dat’n droom zich nog
zoas’et proeve aan geluk
van hoe ’n lijf zich buigt en laaft
met zoveel van liefde
in alles de zon weerspiegelt
‘et verlange zich voltrekt
en ergens lente drijft
zou jij dan
en ik
in de kleure van’et hart
© luk paard
hoe het onverwachte alle kanten uit kan gloeien – zoveel is zeker – en hoe het thema van zeer diverse kanten is aan te vliegen – zoals luk paard de poëzie kan aanvliegen is bijna een spreekwoordelijk gezegde – zijn eindeloze stroom gedachten gaat maar door en door en het is altijd lente in zijn poëzie. heel nederland tussen de 18 en 35 lijdt aan burn-out – ik zeg lees luk paard op zondag en u bent maandag weer compleet en fris om het leven aan te gaan.
Ik ben vannacht teruggekomen uit Marokko waar ik succesvol heb opgetreden op het Casablanca International Poetry Festival. Ik ben na het festival ook nog naar de hoofdstad Rabat geweest. De poëzielezingen werden behalve door mij gehouden door Marokkaanse dichters zoals Mohammed Moutana uit Casablanca en dichters uit de wereld waaronder de Amerikaanse dichter George Wallace, Mohamed Al Amin uit Irak, Amin Kamiel uit Indonesië, Karina Miñano uit Peru, Sonnet Mondal uit India, Marwan Ali uit Syrië, Rizwan Al-Ajroudi uit Tunesië, Nashmi Mohna uit Koeweit, Ali Al-Hazmi uit Saoedi-Arabië,, Shaalan Sharif uit Irak, Maryam Al-Zaraouni uit Emiraten en Mahmoud Sharaf uit Egypte. En ik droeg mijn gedichten voor in het Nederlands, Engels en Spaans. En ze waren al in het Arabisch vertaald en na mijn voordracht in het Arabisch voorgedragen voor het Marokkaanse publiek. Deze gedichten: De ochtend van Leiden naar Casablanca, Met jou wil ik in Marokko zijn, De poëziebaan van Casablanca, The hump express in the Sahara en Yemayá. In dit gedicht vat ik mijn mijn prachtige ervaring met het Casablanca International Poetry Festival samen en beschrijf ook het verblijf in Rabat.
De literaire schoonheid van Casablanca en Rabat
De zon als vliegende dichter
meegenomen uit Casablanca
na de onverwachte inspirerende impressies
van het internationale poëzie festival
op het schone podium spelend
op de in Tanger gekochte bendir framedrum
laat ik het Marokkaanse publiek dansen
en meezingen over de Sahara
over de rails reizend naar hoofdstad Rabat
komt de wonderlijke schoonheid van de stad
me als gepassioneerd reiziger tegemoet
en laat me wandelen langs hoge palmen
de literaire tijd verblijft moedig
en weemoedig in Marokko
als de zon blij en warm opkomt
langs de kust van Casablanca en Rabat
de schuimende Atlantische golven
leiden me langzaam de zee in
de vliegende zon leidt me terug naar Leiden
via poëtisch fado land Portugal.
Rik van Boeckel
10 mei 2025
rik in euforie – zoveel is zeker – zijn fenomenale poëziereis door het marokkaanse – op FB mochten we al meegenieten. een lovesong op land, leven en de dagelijkse ritmes van rabat tot verder. het onverwachte mooi op elke hoek van de straat in geuren en kleuren beschreven.
na meer dan honderd sessies
minstens
heeft hij begrepen
dat men hem ook hier
nooit begrijpen zal
eindelijk is hij vrij
anke labrie
in de bijsluiter geeft anke aan het gedichtje geschreven te hebben met ergens jan arends in het achterhoofd ooit. nu vermoed ik dat in het hoofd van jan arends niet echt kan en kon worden gekeken. de zelfgezochte vrijheid door de dichter uiteindelijk zelf veroorzaakt door zijn harde val op de stenen van het roelof hartplein. het thema hier wel heel ruim genomen. maar ok voor jan arends zal de schoonheid van het onverwachte hebben gegolden: de dood toch nog een bevrijding. het is een keuze.
 trofee op pomgedichten.nl – Rob Mientjes zilver – Cartouche brons){kind=link}