
fantastisch
minstens vijftig teddyberen
vlak na de geboorte liep ze al
zeven klassen sloeg ze over
cum laude bij het afstuderen
vriendjes altijd bij de vleet
zij was gewoon de mooiste
en zo geestig bovendien
een bruidsjurk met een sleep
van hier tot Tokio en vast nog langer
hij de juiste lengte en geen ons te zwaar
zo’n hoofdrolspeler uit een film gestapt
en ook nog stinkend rijk
hij bracht haar iedere dag
ontbijt op bed en rode rozen
keek zelfs nooit naar andere vrouwen
ook de scheiding liep fantastisch
anke labrie (24-07-2021)
–>
een fantastisch tijdsbeeld van laten we eens wat zeggen – dertigers in amsterdam zuid – met karretjes voor de kids omdat de kids van tegenwoordig niet meer kunnen lopen – met karretjes voor de hondjes omdat de hondjes van tegenwoordig ook al niet meer kunnen lopen.
gisteren bevond ik mij op een bankje van metrostation WTC – achter mij zat een wonderschoon in gympen en toebehoren geklede dertiger vrouw die met een geladen mobiel haar geliefde vroeg of ze niet kon worden afgehaald.
het antwoord moet negatief geweest zijn – achter mij hoorde ik: ‘ok dan niet – jij met je kankerkop – rot ook maar op ook…’
zo ook in een andere virusvariant het beschreven verwend zijn in dit gedicht van Anke Labrie – met die enerverende slotregel. goud! van harte.

Nu denk ik dat ik je verzonnen heb
die ogen die altijd een ogenblik
slechts duurden, om te weten
en de stiltes waarin je voelt
dat er liefde is, die meegroeit
soms opschrikt uit een gedachte
Met jou begon die morgen
dat je mij pakte in al mijn naaktheid
dat lange zwijgen tussen ons verbrak
en zinnen rolden tussen de lakens
je kuste me dood en weer wakker
was ikzelf die hitte van jou
Dacht ik mezelf een droom
waarin je zei: ik ben de zoon
van Vulgivaga en eet alleen maar
vulva, waarna ik stierf met een lach
en herboren dacht, waarom
moest ik je zo hard voelen
tot er chaos was.
Vera van der Horst
–>
gisteren besprak zangeres laura jansen de belangrijkheid van de poëtische teksten van joni mitchell – de kwetsbaarheid van de in poëzie gegoten songs – de eerlijkheid ook. het was alsof ze dit gedicht van vera van der horst besprak. om zo eerlijk over gevoelens te kunnen schrijven en dan ook nog zo dat ze voor andere mensen navoelbaar en inleefbaar zijn – dan moet je zelf stevig geleefd hebben, stevig gevoeld hebben – dan moet je vera van der horst heten. zilver! van harte.
- Vera van der Horst: je kuste me dood en weer wakker
- Rik van Boeckel: de wens van het hart stroomt langs dromende dansers
- Anke Labrie: een bruidsjurk met een sleep van hier tot Tokio
- Petra Maria: van alles van mij
- Babak Amiri: met jou delen kan ruikt naar eenzaamheid
- Cartouche: Hors concours
- wedstrijd gesloten
Allemaal dank zij CARTOUCHE die ooit schreef over liefde en hoe het allemaal ook weer kan vergaan. MAAR WEL OVER DE TOP! u kent de regels; gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
Houvast
Vannacht droomde ik van een balkon, spits
gepunte schoenen, los zwaaiend haar en
lichtjes zwevend als een speelse heffing
van je hand plukte ik de vinger wijzing
naar doorkijk op golving van boezem
water waarin ik vrij kon deinen in
branding – klank van een altviool
strijkwarme beelden van een stoel, een
been, tafel, bed, nevelregen waterweg
de zegen van het kruis hout op stam
wortel pijn, ceder, inheems eiken
klippen, boeien in opkomend water
aanspoelen aan lage kusten, ogen
in spraak van heldendichten
en dan – houd je vast – de dood
gewone ontnuchtering, alles
drijfnat ik snak ik weet van avond
eenmaal in schemer ben ik zeker
zal ik tweede adem vinden
en waag de sprong
omlaag
20-06-2015 Cartouche
“ How can I hang
on to a dream”

Dromen denken waar te worden
in woorden zinnen en verzen
realiteit haalt de regels in
met langzame gedweëe tred
waarheid bezinkt in de dageraad
bezingt haar dromendans van jaren
de wens van het hart stroomt
langs dromende dansers
in het groene licht verblijft zij
geeft geen houvast aan de stamboom
bezem rock roept zij onstuimig
naar West-Afrikaanse djembé slagen
instabiel danst zij weg van mij
enerverende muziekdagen nemen
de ruimte met de gratie van lust
ze neemt de tijd om te klimmen
zie haar op de trots van rotsen
groet de tik van mijn handen
dansend en dromend speelt zij
gelijktijdig de bolero van angst.
Rik van Boeckel
24 juli 2021
–>
de woorden zijn me deze week net te uitleggerig. een rik op zoek naar verklaringen – maar ik lees liever een rik die op zijn eigen woordengolven mee deint desnoods kopje onder gaat om boven de sterren tevoorschijn te komen en in zijn woordenvloed de lezer mee te nemen het dichterlijk heelal in van deze dichter.

na lange woorden
met pijnlijke afgronden
van grenzeloos verdriet
en diep verlangen
kwam het dat ik je vroeg
in onmacht
en verstandsverbijstering
waarom je bij me bleef
omdat
zei je beslist
omdat je oprecht van alles
van mij houdt
petra maria
–>
meestal weet petra maria zonder de grote dingen te benoemen de grote dingen als verdriet en verlangen en onmacht aan te raken. hier heeft ze de woorden nodig. dichteres weet vaak heel goed de woorden te vermijden die hier te veel zijn.

Toen je je ogen even dicht deed
wist ik nog dat zij bruin waren
Ik zei: dit is niet meer mijn stad
niet meer mijn land. Het is te vroeg voor
dit verhaal maar ik moet weg lieverd
De mannen met de Kalasjnikovs
schreeuwden telkens weer: Zeg het
Zeg het nu. Zeg dat je je vrij voelt
Ik zei: het is te laat voor dit verhaal
Want ik adem de zuivere lucht van rede
en hoop. Ik moet nu weg lieverd
Toen je je ogen opendeed was ik al
twijfelend over de kleuren van thuis, weg
De lucht die ik nu inadem en die ik niet meer
met jou delen kan ruikt naar eenzaamheid
Dit verhaal is nooit op tijd
Maar ik heb de vrijheid van jouw
bruine ogen in mijn hart
B.Amiri
–>
die bruine ogen een waardige plaats gegeven in dit gedicht in de slotregels – ik weet trouwens niet of die tweede strofe hier wel moet. strofe 1 en 3 samen zijn genoeg. zorgen voor een eenheid die naar mijn smaak verstoord wordt door het toevoegen van strofe 2.

Over de top
Zie mij
niet als berg
om te beklimmen
maar als heuvel om
af- en in te dalen
mijn schat
niet als hoogte
nee als dieptepunt
waaraan je nooit
voorbij zult raken
levenslang
een weg
gaan over de top
van vlees en bloed
hobbels nemen en ons
ten dode wippen
kun jij
je daarin vinden?
24-07-2021 / Cartouche
–>
dank aan Gérard voor de bijdrage en het prachtige inspiratiegedicht bovenaan – beste Cartouche. dit gedicht hieronder is wat mij betreft toch minder over de top dan het gedicht bovenaan.
oprecht
na lange woorden
met pijnlijke afgronden
van grenzeloos verdriet
en diep verlangen
kwam het dat ik je vroeg
in onmacht
en verstandsverbijstering
waarom je bij me bleef
omdat
zei je beslist
omdat je oprecht van alles
van mij houdt
petra maria