we kregen hele mooie gedichten binnen deze week – dichters dank jullie wel – de wedstrijd even de koelkast in – mijn voorkeursgedicht heb ik bovenaan geplaatst – deze week het gedicht van Andrea van Herk. zo gaan we dat de komende week doen. het voorkeursgedicht van de week! Andrea van Herk dus – die van ik geloof in jou en mij – ik geloof in mij – heeft gemaakt. een bevrijdende gedachte.
- Andrea van Herk – Misschien is het de liefde, de vrijheid, misschien zijn het de sterren die hier neerdalen en fluisteren
- Cartouche – we blijven alleen – raken aan die ene zenuwpijn
- zaken uit het leven van Rik van Boeckel en een herinnering aan wat verloren ging
- en MEAU kent Riks diepste angst
- Frans Terken is al waar warme dagen wachten voorbij onstuimig vaarwater
- Ton Huizer met lijn 8 van de RET naar de GGD
in plaats van de befaamde zondagochtendwedstrijd een uitnodiging deze week/ dit weekend aan de dichters om aan te sluiten bij dit item – mochten de vragen dichter inspireren tot een opmerkelijk gedicht – een opmerkelijke visie op de mens of de dingen. de commentaren als altijd verzekerd en insturen tot ongeveer half elf op zondagochtend. er verandert van alles in de wereld maar deze twee laatst genoemde zaken niet.
het zijn die avonden
die altijd weer
terugkeren, elke maand
wel een, twee
of dertig keer
regen of geen regen
rugpijn of geen rugpijn
je put wat uit je leven
je plukt wat
van de dag
je ontkomt niet aan je moeder
aan je vader, ook dichters niet
hoor het bezweren
van het uiteindelijke
wezenloze niets
het is alsof de woorden
meer en meer
naar beneden vallen
ook zij ontkomen niet
aan de zwaartekracht
nu alleen nog
het verband eruit
dat ze lichter worden
dat je ze weg kunt blazen
op dat ene ene na
pom wolff
Ha Pom,
Ik twijfelde…maar hierbij vanaf Texel de overdenking van de dag.
Liefs,
Andrea
LANGS VELDEN EN NIEUWE WEGEN
Tussen de velden van het verleden zie ik haar
een vrouw die ooit hield van een jongen
een vrouw geworden wie ze misschien toen al was.
Woorden, herinneringen, flarden van gedachten
de altijd maar terugkerende vraag:
wat achter te laten en wat te doen bij afnemend tij?
Hoe verhoud je je tot alle veranderingen
Hoe schrijf je over dat wat niet valt te verklaren
Hoe laat je los en houd je hem ook stevig vast?
Misschien is het de liefde, de vrijheid,
misschien zijn het de sterren die hier neerdalen en fluisteren
“Laat maar gaan meisje, zo is het goed,
alles kan en mag.”
Andrea van Herk
–>
nu we een keer geen wedstrijd doen hier op de pom kunnen we vrij uit over de leesbaarheid van de woorden spreken. sommige dichters lijken te dichten zoals ze praten. Andrea is een van die dichters. maar zo is het niet – hoe gewoner de taal in een gedicht hoe moeilijker de woorden gekozen uit de vele woorden. wat is er van die vrouw geworden vraagt de dichter zich af – en ze geeft de lezer ook een antwoord – ze is geworden wie ze was – nou ja dat vermoedt de dichter.
en hoe te handelen bij afscheid nemen van wie je lief is of lief was. ik denk dat de niet geoefende lezer hier het gedicht inkruipt. goede raad is altijd duur. de dichter weet het ook niet precies – misschien is het de liefde – misschien weten de sterren wat raad. Andrea van Herk weet in de door haar genoemde onzekerheden woorden van troost te leggen voor de lezer die het heel vaak ook niet weet.
Draagbaar
De dichter
wil enkel vingers
en handen branden
aan een wereld
man, een vrouw
dag na dag
de eenzame knuppel
weg waarop hij alleen
zich volop zuigend
zigzaggend
bewegen kan
**
Zwaluwstaart
Alsof een kussen enkel
in luwte kan gedijen
een peluw eeuwig
verlichten kan
een zwaluw
met een pen te beschrijven
alsof jij en ik dag in dag uit
een wit doodskleed met ons mee
ja en nee, we blijven alleen
raken aan die ene
zenuwpijn
04-12-‘21 / Cartouche
< –>
hoe mooi meau ook zingt – ik geloof in jou en mij – cartouche schrijft over een alleen zijn – wellicht de diepste angst van een dichter – de alleen gang door het leven – in wezen ook hierboven verwoordt door andrea van herk – die van ik geloof in jou en mij – ik geloof in mij – heeft gemaakt. zover is Cartouche nog niet. de eenvoudige ongeoefende poëzielezer zal toch een beetje opkijken – 2 gedichten en wat wil ie nou eigenlijk allemaal zeggen zal die lezer zich afvragen. de geoefende lezer zal antwoorden dat cartouche de eenzaamheid van de mens uitschrijft voor zich zelf en de lezers. en dat alles voorbij gaat – ook het leven – ook het leven van een dichter. en dat dan als een diepe diepe dichtersangst.
Om de dag luisterrijk te doorgronden
de mogelijkheden zijn klaar en eindeloos
de sterren kijken toe vanuit de hemelput
hoe de dichter wandelt door bos en leven
de woorden vallende bladeren
uit de bomen dansen door zijn hersenpan
hij slaat ze op in zijn rikketik
een vrouw luistert naar zijn gedachten
het beeld van de wereld slaan zij op
samen en alleen als de liefde wankelt
de maan beroert hun angsten
laat ze dansen in hun dromen
de dichter put uit de put
rent er af en toe aan voorbij
herinnering aan wat verloren ging
slaat hem langzaam door de tijd heen.
Rik van Boeckel
3 december 2021
<
over de leesbaarheid van een gedicht:
dichters tocht door bos en leven in 8 strofen, van hoog naar laag, van vroeger en nu – van de herinnering naar wat het leven hem nog brengt – zo beschreven door Rik van Boeckel in fragmenten van taal, in fragmenten van een verhaal van angsten en dromen- om de dag én de tijd door te komen.
ik vermoed dat de niet geoefende poëzielezer de gedachtensprongen, het verhaal van deze levenstocht door de dichter beschreven in fragmenten niet tot het einde wil meemaken.
wat mij betreft mag de laatste strofe ook een gegeven zijn in het begin van het gedicht als een soort leesinstructie.
herinnering aan wat verloren ging
slaat hem langzaam door de tijd heen.
als een poëziekan waarin alle andere strofen een voor een geschonken kunnen worden. om klaarheid.
Deze dag dat de dichter vast
in waterdichte wandelschoenen staat
hij sopt door polder en langs dijk
met het hoofd diep in de kraag
de oren gespitst
op onverwachte geluiden
door noordwestenwind gedragen
krijsen nijlganzen een hese roep
alsof zij bij de dichter om taal bedelen
van hem graag horen wat hier gezegd
vreemde eenden die dit landschap
door zijn woord willen kennen
zegt hij dat hij vleugels wil
weg van de ganzenmars in dit gebied
en meevliegen met de trek
naar het verre zuiden
waar voorbij onstuimig vaarwater
dagen van warmte wachten
© FT 03.12.2021
<!>
de dichter is op ook in dit gedicht op pad – een poldergedicht – we wanen ons in de polder – een dichter in gesprek met de overal in de lage landen oprukkende nijlganzen – de asielzoekers onder de vogels in de polder – de taal nog leren en vliegen maar – in overdrachtelijke zin is de dichter wel toe aan de meer warme gebieden die verlaten zijn door vreemde vogels – nederland wordt steeds kouder zo lijkt het – ook in medemenselijkheid. dichters voelen dat aan als geen ander. in zoverre zijn ook dichters vreemde vogels.
ook de niet geoefende poëzielezer leest in 22 regels poëzie een verlangen naar warmte en medemenselijkheid in dit gedicht van Frans Terken.
Black Friday voor de Dikke van Dale
We tonen een QR-Code op een I-Phone
bij binnenkomst in het café
en downloaden een podcast via de PC
Mijn partner werkt vanuit huis en heeft
via Zoom en WeBex contact met haar
MT
We hebben het aardig voor elkaar, maar
er is alweer slecht nieuws van het OMT
De intensivist verwacht een piek op de
IC
De driehoek komt voor overleg bijeen
op het HB
dus tram ik met lijn 8 van de RET voor
een booster naar de GGD
Ton Huizer
<!–>
bijna zou je zeggen dat dichter Huizer het cabaret in moet. een geestig spel met afkortingen die overal lijken op te duiken. in ieder geval dichter Huizer heeft ze opgedoken voor dit gedicht. actuele afkortingen zo geordend en bijna zo normaal gevonden dat ze nauwelijks nog opvallen. goed dat er toch dichters zijn als Huizer die ons wijzen op de absurditeit van deze communicatie in letters. vanaf nu moet ik mijn mailtjes voortaan ook anders beëindigen – mijn XXX zal bij Ton Huizer niet in goede aarde vallen. de niet geoefende poëzielezer zal dit gedicht omarmen voor wat de leesbaarheid betreft. dat is tenminste een man naar hart die begrijp je tenminste – hoor ik ze hier op twee hoog achter in de jordaan brullen. dat heb je niet bij die andere skriftgeleerden hoor ik tante sjaan schreeuwen. als tante sjaan zou weten dat Ton uit 010 zou komen zou der gebit van verbazing uit de mond vallen. dat de RET het openbaar vervoer in 020 verzorgt was haar nog niet opgevallen.
Ontstijgen
Deze dag dat de dichter vast
in waterdichte wandelschoenen staat
hij sopt door polder en langs dijk
met het hoofd diep in de kraag
de oren gespitst
op onverwachte geluiden
door noordwestenwind gedragen
krijsen nijlganzen een hese roep
alsof zij bij de dichter om taal bedelen
van hem graag horen wat hier gezegd
vreemde eenden die dit landschap
door zijn woord willen kennen
zegt hij dat hij vleugels wil
weg van de ganzenmars in dit gebied
en meevliegen met de trek
naar het verre zuiden
waar voorbij onstuimig vaarwater
dagen van warmte wachten
© FT 03.12.2021