ik wil alle dichters die werk instuurden van harte bedanken. makkelijk is het niet om vreemde gedachten om te vormen tot een poëtische uiting met allure – deze week lukte dat Rik van Boeckel als geen ander. hoe vreemd ook de gedachten zo mooi ook – regel na regel – riks poëzie – goud voor hem. van harte Rik! hoewel gediskwalificeerd – Antony ging door de befaamde 20 regels regel! heen – niet meer dan 20 dichtregels graag ter bescherming van de mensheid en alle lezers op de pom – toch krijgt het ingezonden werk een speciale vermelding – lees en geniet zijn gorteriaanse oproep – dat we NIEUW mogen worden.
Het duo van toen
Het duo van stille tijd en harde dood
laat zich niet uitkleden door ervaring
in lichtjaren verdwijnen wij nimmer
na het voorlaatste en laatste zoutje
hij schrijft met mij de tijd van toen
zijn laatste woord gericht op vaarwel
wij zijn oude toffe gasten zonder last
door de jaren uit elkaar geschreven
etend in een Fins restaurant met zout
slapend in een wereld van natuurlijk goud
wij drinken door de tijd heen met verve
namen geven wij aan het dode anker
het schip voert ons naar verkeerde kanten
langs eilanden van voorgoed afscheid.
Rik van Boeckel
28 oktober 2022
rik memoreert met optimistische associaties het duo van toen ‘in een wereld van natuurlijk goud’. dat de wereld nu een beetje anders lijkt laat de dichter aan de wereld. de samenvatting van deze ‘vreemde gedachten’ in pure poëzie geschreven:
het schip voert ons naar verkeerde kanten
langs eilanden van voorgoed afscheid.
ik denk dat we rik vaker met ‘vreemde gedachten’ op pad moeten sturen daar komen hele normale prachtige gedichten van.
ik doe maar eens mee aan je prijsvraag met het volgende gedicht, dacht ik, met zoveel vreemde gedachten die ik heb; hopelijk vermaken ze je. Fijne zondag!
Luchtwegen
Ik heb helaas twee slechte longen
Op een druilerige herfstdag begon het gedonder weer
Een fluitgeluid klonk uit m’n rechterlong
Ik dacht dat ergens een kievit zong
Maar alras hoorde ik nog een krolse kater mauwen
Muggen, muizen, muskusratten
Een schreiend wicht – ach heden –
Heur handjes gebrand aan de kokende fluitketel
De singer-naaimasjien op de ziel getrapt
Een reutelpruttelende percolator
Mijn borstkas werd een schaapskooi vol jammerende lammeren
Een gammelrammelende dorskast
Een puffend stoomgemaal waar rondom krijsende meeuwen zwermen
Krakend en schurend trapharmonium, vals bespeeld door een oude non met een snor
En op de kade klaagzong meerstemmig het eeuwige koor van kijvende viswijven
Hier diende men schielijk te vluchten in hersengespinsel
Men verbeelde zich herstel, droomt van genezing, geluidloos rustige adem
Mijn oude longen zingen in dit koor niet langer mee! verklaar je plechtig
Ik droom van twee gloednieuwe gezonde longen
Zoals de oude piepten zingen thans de jonge, juich je
De vernuften der wetenschap laten je weer ademen als een pasgeborene
Ik sta voor niets, ik hef een lied aan dat seizoenen overstijgt
Ik ga rondrollen in de herfstbladeren in het bos
Ik beklim de Himalaya, de piramide van Cheops, de Machu Picchu of de Chinese Muur, de Kilimanjaro
Ik ga op surfles aan de Marokkaanse kust
Diepzeeduiken in Guadeloupe en wadlopen op Ameland.
Ik ga dansen en zingen
Ik kan mijn geluk niet op
Ik word dichter
Antony Oomen
29.X/2022
Amsterdam
we heten Antony natuurlijk van harte welkom in de wedstrijd die geen wedstrijd is. een gedicht vol verlangen. ja dat willen we allemaal wel – nieuwe longen. en een gedicht dat alle kanten opvliegt: ameland wordt aangedaan, er wordt diepzeegedoken, de himailaya beklommen – dichter Oomen haalt alles maar dan ook alles ‘van stal’ – zeg maar – van van Ostaijen tot aan Oomen – om zijn met nieuwe longen voorziene dichterschap te bezingen – het is alsof we Gorter lezen:
‘ik wil nieuw worden…’ –
een bijzondere bijdrage met dichterlijke wegen door de wereld en door de tijd heen – een bijna te positief gedicht voor een gemiddelde hollandse zondagochtend. maar toch – fijn om te lezen – het is ook de dichter Cartouche vaker overkomen – die springt dan uit zijn dichterlijke vel. hopen we dat Antony in alle vrolijkheid en met nieuwe zuurstof deze zondag zal omarmen. hier dient gediskwalificeerd: de opdracht luidt: ‘gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg -…’ de noodzaak hier is in de eerste regel van Antony’s gedicht al een gegeven. het was heerlijk om mee te glijden langs berg en dal met dichters woorden – en hoewel god en de VAR vandaag antony het voordeel van de twijfel gunnen. ik blijf hard.
- Rik van Boeckel: langs eilanden van voorgoed
- Frans Terken: de dagen van samen zingen
- Etwin Grootscholten: het ego dat jij
- Ien Verrips: ik droom me
- Anke Labrie: die wonderlijke wereldbol
- Antony Oomen: Ik beklim de Himalaya, de piramide van Cheops, de Machu Picchu of de Chinese Muur, de Kilimanjaro …
- Jako Fennek: buurman in de tuin
wie wint de enige echte virtuele – je laatste zoutje – de vreemde gedachten trofee op pomgedichten punt nl? wellicht heeft u er ook weleens last van – vreemde gedachten – ik wijt mijn vreemde gedachten aan V. een enorme grote man – een dichter uit Antwerpen – ik sprak met hem in purmerend – een paar maanden later viel het bericht van overlijden op de deurmat – sindsdien heb ik last van vreemde gedachten – u ook? we lezen graag vreemd. u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
nog een zoutje
altijd een beetje bang
dat het de laatste keer is
dat komt door V
de tweede keer
zag ik hem terug in een potje
zo’n grote man en dan in een potje
ik heb het ook altijd
bij uitgelaten mensen
op zonnige terrasjes
of op verjaardagen
je laatste zoutje denk ik dan
pom wolff
Ja, vreemde gedachten, nog bij de borreltafel borrelen ze op. Warme weekendgroet weer!
Frans
Op een hoop
Zoveel zand als er opgehoopt ligt
alsof je naar een forse berg zoutjes kijkt
meer dan genoeg om je doorheen te eten
hoop je dat het niet je laatste is
als ligt het er om een dode onder te begraven
dat je de overblijfselen bijeen raapt
wat rest kan in een potje geveegd
je werpt er nog een laatste blik op
denkt terug aan de dagen van samen zingen
van wanneer doen we weer een feestje
zorg jij voor de borrel strooi ik de noten
sta je daar verstomd in je eentje
graaft een kuil in het zand
om de as in uit te strooien
© FT 29.10.2022
heel even samen weer – dat beeld in gedachten gebracht door de dichter in het gedicht – de verjaardag, de zoutjes, het zingen en de borrelnoten – maar helaas niet meer dan een enkele strofe lang – harde realistische gedachten nemen plaats in het gedicht en brengen de harde werkelijkheid van – zand – kuil – as als strooigoed.
enorme axolotl
die ik met zich
het ego dat jij
zich is ons
Etwin Grootscholten
De Axolotl is een amfibie met kleine pootjes en een grote, zijdelings afgeplatte staart en opvallende, roodgekleurde kieuwen.
of het hier een antwoord betreft aan de man die de laatste tijd zo met reptielen in de weer is. met iets minder schubben de plomp in zeg ik altijd maar – ik weet het niet. grootscholten én vreemde gedachten – ach dat is niet zo een vreemde gedachte eigenlijk. deze dichter zoekt altijd wel de randen van de werkelijkheid op. ‘een fijne eenhapscracker’ hoor ik peter le nobel zeggen in mijn achterhoofd waar ik onlangs op gevallen ben. hoe dan ook deze recensie is in no-time geschreven – ergens tussen zomer en wintertijd – waren het ronnie en de ronnies niet die zongen – weet je wat ik zie als ik gedronken heb – nou nou? allemaal beestjes – allemaal beestjes om mij heen. of het gedicht op die manier tot stand is gekomen – ook dat weten we niet.
ik droom mijn vader
op het dak
van ons huis
ik droom me naast hem
op het dak van ons huis
dat brandt
ha pap
ik sta in vuur en vlam
dat ik mijn dode vader droom
samen op het dak van ons huis dat brandt
hé pap
of hij me duwen wil
de vuurzee in
ik droom me wakker
met een gil
Ien Verrips
een angstdroom – geen pretje – en inderdaad met voor de meeste mensen vreemde gedachten – een vader die een dochter min of meer de afgrond in duwt – een dochter die nog een gezellig gesprekje met een vader voert op een brandend dak en zelf in vuur en vlam staat – ik weet het niet – rare gedachten leveren niet altijd mooie gedichten op. hier blijven ze in de tekst een beetje te raar en te angstig. niet geschikt voor de poëzie.
die wonderlijke wereldbol
waarop ik ook zomaar
een beetje rondloop
en telkens als ik denk
eraan gewend te zijn
een soort van grip begin te krijgen
word ik opnieuw verrast
een gave voor mijn geest
die zich zo nooit verveelt
anke labrie
29-10-2022
anke blijft hier vrolijk stappend in haar verwondering in de wereld van het proza – de wereld van de poëzie wordt op de vorm na niet betreden. we lezen over iemand die vol verwondering door de wereld paradeert – ok – dat mag.
die avond heeft hij een depressie
met angst voor open deuren
het is het surrealisme van een doek
waarop een boom geschilderd
die uit een hersenpan groeit
de dag daarop ligt buurman
in de tuin, de mond wijd geopend
als een grafkuil
alsof hij al toevlucht tot de aarde zoekt
uit zijn keel puilt
een spruitenplant
jako fennek
inderdaad een beetje vreemd doet buurman wel ja. geef jako fennek één vinger vreemd en de hele buurt ligt in de tuin. zo lijkt het. met plezier gelezen in tijden van halloween – toch lijkt de dichter ons een aantal mededelingen te doen. ik denk dan het is weer eens wat anders in deze tijden van poetin en mogelijke kernstofsplijting – grappig – ik denk niet wat een geweldig gedicht ontploft hier in mijn kamertje op 2 hoog achter in de jordaan.
