Vera van der Horst wint de enige echte virtuele – met de complimenten van de meester – trofee op pomgedichten punt nl – Merik van der Torren zilver en Cartouche brons

ik geloof dat we alle korrie-vee-en van de pom hier op een rijtje hebben – zelfs de last minut instuurdichters labrie en fennek stuurden reeds in – dank aan alle dichters die instuurden – mooie mooie werken. kunnen we overgaan tot de prijs uitreiking in de zondagochtend ‘wedstrijd’ die natuurlijk geen wedstrijd is. bij een thema als dit thema is oprechtheid al goud genoeg – maar toch we verwachtten pareltjes en bijzondere momenten – en die kregen we – van atman tot brahman deze week – CARTOUCHE en MERIK VAN DER TORREN atman! VERA VAN DER HORST brahman! – van harte!

Hoi Pom, mijn ongeëvenaarde heldin van de poëzie is Wislawa Szymborska
De juryleden van de Nobelprijs noemden de dichteres in 1996 de ‘Mozart van de poëzie’. Een vrouw die ‘de elegantie van taal wist te combineren met de razernij van Beethoven’.
Gedichten van Szymborska worden zowel politiek als speels genoemd, ze was een dichteres die humor gebruikte op onvoorziene wijze.

**Zelf zag ze schrijven als een gevecht met de eigen onwetendheid.**
**Dichters zijn twijfelaars, zei ze. En ‘inspiratie komt voort uit wat je níet weet’. Blijf nieuwsgierig naar wat je niet-weet, want juist dáár vind je inspiratie.**

**Mijn lieve Wislawa**

Als spelend, met allerdaagse woorden
verbind je heden met verleden
maak je van een onbeduidend ogenblik
een bijzonder plekje in het hier en nu

Zo licht en luchtig zijn je zinnen
dat ze moeiteloos binnen komen
en zich nestelen in de diepste regionen
waar ook al die vragen wonen
die men heeft als mens

Zo nijdig mild als jij, zo wetend verbaasd
zo nuchter dronken van fantasie
zo dogmaloos en niet te plaatsen
binnen een stroming, met elke regel
gedoopt in poëzie

toon je de waarheid achter de leugen
jouw verbazing is de mijne
je maakt zoet wat bitter is
trekt de angel uit mijn eenzaamheid

Vera van der Horst

een gedicht met overgave. in zekere zin maakt dichter het mij bij de wedstrijd uitslag makkelijk. maar pas op – een dergelijke dichterlijke exercitie is ozo gevaarlijk – want in overgave ben je kwetsbaar tot in je botten – maar het is vera gelukt – ze legt uit – ze citeert – ze dicht toe – ze adoreert, ze hult zich en ze heelt zich in die twee bijzonder mooie laatste regels – ze geeft het over en daarmee zichzelf:

je maakt zoet wat bitter is
trekt de angel uit mijn eenzaamheid

het maakt allemaal niet meer uit wat wij lezers, critici, verslaggevers van de woorden vinden – het gedicht stijgt boven de mensheid uit. de volledige overgave is een feit geworden. in de oosterse filosofie zouden ze de status van zijn in deze woorden van Vera als BRAHMAN benoemen – voorbij aan ATMAN. en zo is het ook hier. een eenwording met het boven ons allen gestelde – de poëzie – voorbij aan de persoon, voorbij aan de eenzaamheid – voorbij aan de dichter. aan de dichters – een en ondeelbaar dit gedicht van vera van der horst.

Hierbij mijn inzending voor de wedstrijd op pomgedichten van dit weekend.
Deze tekst heeft mijn vriend Loek Razoux Schulz ( die sinds zomer 2016 niet meer onder ons is ) op muziek gezet, te weten die van het nummer “Not dark yet” van Bob Dylan,

**Waterkoud**

De bomen hebben hun bladeren verloren.
De wind waait door mijn jas,
het is waterkoud.

Ik loop door de vuile regen
in mijn schoenen met gaten
mijn sokken zijn nat,
waterkoud

langs de Rode Lantaarn van de dag van het feest,
de dag van de dans, waterkoud.
Ze ging mee met die ander,
ze liepen weg in de nacht.

Ik zoek mezelf, het is waterkoud.
Op de bodem van de grachten,
achter het prikbord van de lucht
in het middelpunt der aarde
waterkoud.

Ik vind je niet in het wuivend riet.
Ik vind je niet onder de kastanjes.
Ik vind je zelfs niet in de dakgoot.
Ik zie je niet achter het fornuis en het is waterkoud.

Ik blijf lopen,
lopen, lopen in de regen, in de nacht
langs de grachten, in de stegen.
Ik wil je en het is waterkoud.

*Merik van der Torren*

ja veel kouder zal het niet kunnen worden. we lopen met de woorden van de dichter mee en het gevoel is herkenbaar in ieders leven – durf ik wel te stellen. ook hier is sprake van een juweeltje. van waterkoud tot bitterkoud. zo voelt inderdaad de bittere koude: ik citeer – vuile regen – prachtig – natte sokken – prachtig – op de bodem van de grachten – alle grachten – prachtig – tot “achter het prikbord van de lucht
in het middelpunt der aarde waterkoud.”- we lezen van de pijn – de ondraaglijke pijn van een verlaten zijn – prachtig als gedicht en als eerbetoon aan een van de meesters.
– in de rauwst mogelijke vorm de poëzie gegoten. in termen van de oosterse filosofie een gedicht in een staat van pijn – een staat van atman – zijn.

Een beetje van mij en meer van jou
en voor de ‘ inclusiviteitsadepten
en sensitivity readers’onder ons
we weten allemaal een mens
is niet goed, niet slecht
maar van alles wat
een slechte vader
kan evengoed geweldig
dichter zijn
Pablo Neruda, favoriete liefdesdichter
van mij en mij niet alleen

**Alleen dit ene**

je moet weten hoe het is
als ik
in winters licht het rood zie
van wassende maan bij het raam
als ik
de gloed voel van het vuur
mijn vingers over gladwitte huid
van berkenhout laat gaan

voert alles me naar jou
alsof alles wat van waarde
waskaars, ogen, ochtenddauw
spiegelschepen waren
die
varen naar havens, stranden van jou
die op mij wachten

morgen, overmorgen, nu
je beetje bij beetje stopt met van me te houden
zal ik stap voor stap ophouden
me jou voor ogen te houden
te branden elke dag

04-03-2023 / Cartouche

met de groeten van een stukje lucebert – ‘alles wat van waarde..’ lezen we een echte Cartouche – prachtige opbouw en ook de trage teloorgang van de liefde neergelegd in meeslepende woorden – meeslepend mag het zo gezegd – dichter wil er eigenlijk niet aan maar niet alles – en ook niet alles in een gedicht is blijkbaar te beheersen. beetje bij beetje en stap voor stap lopen we met de dichter mee de poëzie uit de onhoudbare maar onvermijdbare pijnlijke werkelijkheid in. ook hIer: in termen van de oosterse filosofie een gedicht in een staat van pijn – een staat van atman – zijn.

VERA VAN DER HORST – Mijn lieve Wislawa
MERIK VAN DER TORREN – Ik wil je en het is waterkoud. – Bob Dylan
RIK VAN BOECKEL – uit de ijsvallei. – Rik van Boeckel
LUK PAARD – draai muziek the brood ik zeg maar wat – Jules Deelder
FRANS TERKEN – zo ging je ook om met geluk
ROB MIENTJES – Een Mondriaan, lekker rustig.
ANKE LABRIE – Hij vindt er wat hij nooit is kwijtgeraakt – Gerrit Komrij
IEN VERRIPS – harder dan de waarheid is er niet – Judith Herzberg
JAKO FENNEK – wachten op de liefde
CARTOUCHE – stap voor stap ophouden – Pablo Neruda

wie wint de enige echte virtuele – met de complimenten van de meester – trofee op pomgedichten punt nl?

op 5 minuten 20 ziet u hoe KD LANG de felicitaties – de handen gevouwen – in ontvangst mag nemen van LEONARD COHEN na haar versie van Hallelujah. aan welke meester draagt u uw eigen absolute meesterwerk op – of meer bescheiden – een van uw gedichten – liever toch uw absolute meesterwerk – mogen wij dat bijzondere moment meemaken hier op de site? u kent de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.

**menno wigman cyclus**

**op straat**

het is zo een dag met bladerrot
een dag met een zwart gat erin
van wie je hield ligt verderop

**kruimels liefde en de dood**

wat je ook van hem leest
nergens een sprankje hoop
of hij nou schreef
over zichzelf of over wie hij ooit
had liefgehad, het brak
alles brak, brak af, ging dood

**en dan**

ja dan
zullen ze wel wat vinden
gedichten half af
een onvermoede brief aan god weet wie

een aantekening
hoe hij net deed, net deed of hij
net deed alsof
hij aan de dingen hing

**leven**

laten we het
nog één keer uitpakken
en bewonderen

waar we zo goed in waren
een leven over deden
het verbergen

achter onze veilige schaduw
de held uit hangen
wat zo makkelijk is

dat je eraan voorbij gaat
het jachten en jagen
het hollen en vliegen

in hoeveel gedichten
stond het niet beschreven
in hoeveel ongelezen gedichten wél

dat je eerst bijna moet sterven
om het lief te zien – om het
ademloos lief te hebben

pom wolff

Pom, deze zend ik in als een meesterwerk. Ben benieuwd of je dat ook vindt. Zoals je weet combineer ik mijn poëzie vaak met muziek en nu ook met een video opgenomen in winterse omstandigheden bij de Wassenaarse Slag in 2021.
Met muzikale en dichterlijke groet
Rik van Boeckel

IJsvallei

Het ijs klimt omhoog langs de bergen van de hoop
een bleke vlam aangewakkerd
door de warmte van lichamen
is op weg hemels vuur te worden

hagelstenen breken het ijs
in de woestijn van de dood
keren de duivels het vuur de rug toe

ijsberen likken ijzellollies
een stekelvarken aan de rand
van de afgrond rolt in bevroren klei

ijsbergen zoeken herboren Titanics
ijsbergen smelten af tot meren spiegelend het heelal van marmer

lawines van brokaat gletsjerijs
veranderen in woedende stromen vol stuwende passie
dansend als vochtig vuur van de kliffen

het ijs klimt omhoog het water swingt omlaag
de brandende aarde gedood door brandend hels schuim

het vuur dooft de kou
de honden blaffen om meer ontdooid vlees
uit de ijsvallei.

Rik van Boeckel

inderdaad ‘vuur dooft de kou.’ we lezen en zien een echte rik van boeckel – de bedoeling was echter een eerbetoon aan een ander dan jezelf haha – rik brengt een eerbetoon aan zichzelve. van mij mag het. de woorden raken mij vandaag minder vanwege de afstand – er lijkt een wereld geplaatst tussen dichter en lezer of toeschouwer en of toehoorder. en als je in die wereld geïnteresseerd bent dan is het een top gedicht – heel veel elementen van afbrokkelend ijs zijn bij elkaar gebracht door de dichter/performer – maar de pijn – de pijn als in het gedicht hierboven – die persoonlijke niet te dragen pijn is hier slechts verworden tot een afstand van de dingen of dieren. ijsberen, stekelvarkens, of honden kennen geen menselijk voelen. en ik geef ook geen 1 euro 85 per maand voor zielige beestjes.