… wil wel sterven in schoonheid. Zojuist de Lichtjesparade in Mierlo-Hout (off all places) opgeluisterd met een shaker als lid van samba-percussieband de Brandeleros. De gezichten langs de kant. Plezier toveren op gezichten. Dat is schoonheid waarin ik kan sterven.
En nu het gedicht. Live uit snackbar Adelaars.
In schoonheid sterven
Ultiem verlangen naar de dood
Zonder gladiolen, maar met rozen
Geen woorden, liefst niet
Alleen gezang
Staber mater en erbarme mich
Een kist van mandarijnen
Gedragen door mijn vrienden
Naakt, compleet naakt
Net als ik
In Adamskostuum
Want zo ben ik geboren
Liefst geen woorden
Over hoe ik was en niet
Herinner mij in beelden
Stroboscopisch en zwart wit
Kleurrijk als ik ben
Daar zijn geen woorden voor
Lieve groet,
Rob Mientjes
net als bij frans terken beschrijft de dichter hoe hij het graag wil hebben meer nog dan hoe het zal zijn – een kleurrijke beschrijving hier – en dat allemaal in:
Een kist van mandarijnen
Gedragen door mijn vrienden
je ruikt als het ware door de woorden heen het vruchtvlees. en ja we zullen zingen hoor – en doorgaan nog. op de een of andere manier stemmen de woorden hier toch vrolijk – klinken ze als muziek in de oren – GOUD! en van harte. als het toch moet dan maar zo.
Uitgesproken
Uiteindelijk de lijn getrokken
het hoofd leeggemaakt
het laatste woord met een zucht
neergelegd op geduldig papier
het kussen opgeschud
en achter in de nek gevouwen
voor het gevoel van comfort
een proeve van neem de rust
nog het zondagse pak aan
om de sfeer te versterken
dat het niet van alle tijden is
op deze uitzonderlijke dag
alle schoonheid in je opgenomen
nog een keer een onverholen blik
waarin woord en kleur opgaan
de wereld wrijft je ogen dicht
© FT 15.03.2024
‘dat het niet van alle tijden is’ – mooi gezegd en geschreven door de dichter – én poëzie omdat het toch van alle tijden is – onontkoombaar van alle tijden – maar meestal onaanvaardbaar. we zien frans hier – en dat komt door die hele specifiek eigen toon in de woorden – je hoort er frans’stem als het ware bij – ‘het kussen opgeschud’ – op zijn hele eigen manier de laatste adem uitblazen. zo wenst een dichter dood te gaan. in zijn ‘zondagse pak’ – een limburgs accent. zilver – van harte.
Hospice
Hoog bezoek
het leven komt langs
vermoeid en gehavend
bloemen in de vaas
fruit op de schaal
we keren kussens
dekken toe
lezen voor
ze slaapt al, hoor ik
maar lees nog even
door
het wordt ochtend
de tuindeur waait open
we zijn thuis
Ton Huizer
Foto: Cimitero di Staglieno, Genova
© Ton Huizer
mooie woorden mooie foto mooi gedicht – laat die combi maar rustig aan de dichter huizer over. ‘het leven komt langs’ – het leven komt nog even langs in de hospice. tsja – hier wordt letterlijk de dood onder ogen gezien. de dood levensecht beschreven. brons! van harte.
- Frans Terken – de wereld wrijft je ogen dicht
- Erika de Stercke – de dood stelt geen vragen
- Ton Huizer – ze slaapt al, hoor ik
- Vera van der Horst – waarvoor ik wilde leven
- Rik van Boeckel – uit een troostrijk verleden
- Rob Mientjes – Zonder gladiolen, maar met rozen
- Cartouche – in deze aanblik mogen wonen
een bitter bal
die eeuwige professor scherder
die van god naar her rent in de VU
die van zijn eigen doodsangsten een verdienmodel heeft gemaakt
die elke vrijmibo de grond in weet te trappen met zijn goede raad
nooit mag je van de professor even zitten
van een wijntje ga je dood of krijg je uitslag
terwijl ie zelf lijdt aan de vliegende tering
en zo de dood hoopt voor te blijven
die eeuwigheid van meneer is geen eeuwigheid
schrijft dat maar rustig op mijn jongen
ik hoor reve in de hemel
de GOD van de VU is echt rechtvaardig
al zullen jullie op de dag des oordeels moeten staan
om scherder op zorgvlied uit te zwaaien
en ook het wijntje na afloop kunnen jullie vergeten
het wordt een bitter bal
pom wolff
onverbloemd
of sterven in schoonheid gebeurt
ik geloof het niet, jouw einde was
een strijd om weg te glijden
de dagen wogen zwaar, ’s avonds
ik alleen, bijt het verlies nijdig toe
waarom zo onverwachts
de dood stelt geen vragen, komt
eerst kijken, tast af om dan met
zijn ware gelaat te overheersen
of daar een poëtische kant aan is
mij vreemd, was je maar hier, ik
zou duizendmaal verwennen
Erika De Stercke
Erika spreekt het grote onaanvaardbaar uit – bijna in woede – de eerste reactie op de dood die weinig poëzie in zich herbergt – woede voordat het accepteren kan beginnen en helaas moet beginnen – het is niet meer nooit meer anders – tegen de dood kan geen gedicht op.
Ik sprokkel mijn herinneringen
uit een veranderend bestaan
niet alles kan je bij je houden
dus bundel ik wat me bekoorde
Want wil ik zijn, verontachtzaam
ik de hartzeer, spijt en het onvermogen
overweeg ik waarvoor ik wilde leven
heb lief wat bij me hoorde
Alleen zo kan ik in schoonheid
sterven
Vera van der Horst
erg persoonlijk ingekleurd de woorden – mooi klein gehouden zou de slamjury zeggen als de 9 regels zouden worden voorgedragen – en als dichteres haar drie minuten optreden zou inruilen voor deze 9 regels om vervolgens twee minuten stilte in stilte te laten zijn maakt ze goede kans – vanwege indrukwekkendheid – om door te gaan naar de finale ronde –
(maar dan is ze helaas al gestorven in haar beschreven schoonheid – haha) – dit gedicht wil ik maar zeggen hangt van de performance af –
Pom hier mijn bijdrage vanaf de begraafplaats van mijn ouders.
Over dood en leven
Aan de Klinkenbergerplas
kwam de dood tot leven
aan Duinhof’s Grafstraat
is dat nimmer te geven
mijn pappa en mamma
jullie hielden van La France
Parijs gaf mij ook een kans
een zonderlinge reis te beleven
die tijd lijkt voorgoed voorbij
maar bestaat in herinnering
film en fotogenieke beelden
opgetild uit een troostrijk verleden
het heden glimlacht even
tot de tijd verstrijkt in dromen
de stoute nacht verstilt
mijn tijd zal nog lang duren.
Rik van Boeckel
Duinhof.Lisse
16 maart 2024
de herinnering aan mooie tijden op waardige en persoonlijke wijze beschreven. zo kan een eerbetoon van een dichter zijn – zo een moment van contemplatie – bij leven even stil staan bij de dood. en bij je ouders.
Gaan
Ik wil gaan naar waar mijn hart, niet straks
mijn toevlucht zoeken in die stad geroemd in oude verzen
maar nu in mijn bestaan om je weer te zien – soefi dansen
zoals jij in oogstrelend kleed, hier die keer in 040 deed
niet als vluchtig beeld gevat in schrijvers-boeken
maar levend zinnebeeld als tegengif voor alle vloeken
een ander soort danse macabre, de vonken sloegen ervan af
toen jij je twin towers liet vibreren – een navel circelen als
tóen de wereld, om de as van kwaad dat geen aflaat kent
op een podium van woorden vonden voeten een eigen loper
lenig als een perzische poes wiegden heupen, draaiden ze
in geestvervoerende roes bewogen handen als maaiden zij
het ongebaande pad, de kilte, de berg, de steen, de rots
baken voor ons dromen – een verstillende kleine dood
geen Saint Saëns of Vermeer had dit beter kunnen verbeelden
dan de parels die ik mocht halen in dit dansant gedicht en
al is het bloed nog niet geronnen het kwade voor even
toch overwonnen in deze tsunami van bewogen gratie
daar, in dit licht, in deze aanblik mogen wonen staat
voor mij voor klaar zijn om in schoonheid te sterven
daar kan geen gedicht, geen Ispahaan aan raken
laat Napels gewoon maar Napels blijven
16-03-2024 / Cartouche
het is weer heel heel veel bij onze Cartouche – meneer is weer even voor gaan zitten. sterven in napels is er niet bij en ook napels zal niet ten onder gaan. de eeuwig door cartouche beminde en aanbeden schone betreedt het gedicht en neemt bezit van alle woorden en van cartouche – ‘de met haar heupen wiegende perzische poes’ – als je je collegae zo beschrijft bij de omroepen of bij ajax lig je er voor goed uit – maar cartouche kan zich de woorden permitteren – hij beschrijft slechts de stad Napels als ik het goed lees en uit de vrouwen beneveling die de dichter op de lezer laat neerdalen – bijkom.
