De laatste tijd kijk ik wel eens het programma ‘Married at first sight’. Hierin trouwen een paar mensen, die elkaar nog nooit gezien hebben. Ze zijn gekoppeld via een algoritme en wat zogenaamde experts, die er bijna altijd voor weten te zorgen dat het nooit helemaal een perfect koppel is. Dat geeft de mogelijkheid daarin wat heen en weer te manipuleren. De slagingskans is bijzonder gering blijkt na een aantal seizoenen. Toch probeert men het telkens weer. Het levert vermakelijke televisie op.
De afgelopen weken was er een koppel, waarvan na de bruiloft al snel duidelijk werd, dat de vrouw geen zin had er veel moeite in te stoppen. In het normale leven zouden we dan zeggen, dat er geen klik is en dan is het klaar, maar in dit programma is het natuurlijk al te laat dan. Ze zijn tenslotte al getrouwd. Dan moet de gifbeker tot de bodem leeg. Het is bijzonder pijnlijk om te zien. De ander krijgt dan toch nog hoop en kansen aangepraat krijgt vanuit zijn omgeving en de omstandigheden. Mijn sympathie zou nog bijna uitgaan naar de sukkelaar, die probeert er nog wat van te maken.
Intussen lang geleden gingen we op vakantie met een bevriend stel. De relatie liep bij hun niet zo soepel. Maar toch kreeg het, vooral vanuit de vrouw, nog wel een ‘laatste kans’. De vakantie verliep soepel en het was erg gezellig. Alsof alles was, zoals het zou moeten zijn. Gewoon twee gelukkige gezinnen op vakantie. Na twee weken reden we weer naar Nederland en nog geen dag later belde mijn vriend me, dat zijn vrouw definitief een einde aan de relatie had gemaakt. Hij had het niet zien aankomen. Mevrouw Solo kon het ook niet plaatsen in het perspectief van de twee weken, die we ons voor ons neus hadden zien voorbijtrekken. Waren we dan collectief zo voor de gek gehouden?
Veel, veel langer geleden kreeg ik ooit een relatie met een meisje. Eigenlijk was ik verliefd op haar beste vriendin. Maar zij was de troostprijs. Uiteraard gaf ik dat niet aan mezelf toe. Ik bleef mezelf wijsmaken, dat er iets was als liefde, tot het moment, dat deze leugen echt ondraaglijk voor me werd. Niemand had dat zien aankomen. En ik kon uiteraard niet uitleggen, waarom ik niet verder kon met haar. Ik was een eersteklas klootzak vond iedereen. Voor mezelf restte slechts de veiligheid van geveinsd zelfmedelijden.
Voor de achterblijvers zijn het de vragen die blijven en vervagen. Uiteindelijk wint niemand, bij voorbedachte rade.
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Share This:
Gepubliceerd door Pom Wolff
Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman.
In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes.
Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'.
Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.)
'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.
Bekijk meer berichten
