wie wint de enige echte virtuele – over de weemoed die tot alles wel…- trofee op pomgedichten.nl ? – nou ja zoiets – lieve lezer, lieve dichter –

  • MartinB – wat ooit haar ogen waren
  • Frans Terken – de geur van je haar
  • Rik Van Boeckel – en toch blijf je
  • Rob Mientjes – vanuit Café Weemoed Tilburg
  • Ien Verrips- en toch..
  • Luk Paard – me oge heb je al
  • Conny Lahnstein – je was heb ik meegenomen
  • Elbert Gonggrijp – met de moeite van weleer.
  • Karlijn Groet – ik kan niet kiezen tussen winnen en verliezen – —Karlijn wijst ons en passant nog op het volgende prachtige foto streep poëzieboek met een van haar teksten:

wie wint de enige echte virtuele – over de weemoed die tot alles wel…- trofee op pomgedichten.nl ? – nou ja zoiets – lieve lezer, lieve dichter – de weemoed die een dichter tot in alle staten kan brengen – in vervoering – in een ultieme staat van verlangen of anders wel in die staat van zum tode betrübt – we gaan het lezen – van het gevoel en van de poëzie – we lezen het hier zo graag – u kent de tegels – nee de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.


de weemoed die
 
we waren wie we waren
en dreven ooit op iets van wat ze ook wel
lichte oneindigheid noemen

later hebben we het
nog een keer getracht
nee nooit komt iets terug

de oneindigheid niet
de schoonheid niet en ook
de weemoed die niet triest maakt
niet
 
pom wolff

vrij hysterisch kutwijf

duwt me in de badkuip
slingert glazen naar mijn kop
mist altijd net 

liefde is ook 
een soort mikken

o wee hè!
die vinger dat gezicht
haar moeder in reprise

ik blijf rustig zitten

de deur is zachter
dan wat ooit haar ogen waren
maar het sluit beter


MartinB



Weemoed

Hoe het om zakdoeken vraagt
de keren dat ik wachtte tot je kwam
en jij maar heel even bleef
met droeve ogen zag ik je gaan

hoe de geur van je haar
zich nestelde in mijn neus
niet dat ik die steeds ophaal
maar weten dat die er hangt
ook zonder je te zien
maakt je al tastbaar

het aanraken van iets
dat rondom in de lucht zweeft
elke dag een verse lading
het drijft je dichter bij mij

© FT 21.11.2025
Hallo Pom
Hier mijn bijdrage voor het thema weemoed.
Over een voorbije relatie met een vrouw uit een ander land. 
Met dichterlijke groet 
Rik van Boeckel 


De laatste kus


De taxi rijdt weg als in een film
het volgende moment 
verdwijn je uit mijn leven 
met de laatste kus

ik weet niet wanneer ik je weer zal zien 
in mijn land en in jouw toekomst 
een verscheurd hart zegt tot slot ‘ciao’ 
daarin is alles verwoord   

de laatste kus dat was een weemoedige dus
de afscheidsdans het slotakkoord 
ik kan het niet geloven je bent weg 
en toch blijf je bij mij 
kan het niet bevatten 
alsof ik grijp naar wind. 


Rik van Boeckel


Virtueel vanuit Café Weemoed Tilburg om nooit te vergeten …


Weemoed en pijnlef


Weemoed en pijnlefvechten om lijf en leed
spelen landjepik


hoofdpersoon
heel ondermaats
bevraagt
stand van zaken
van pijn en wee
moed en lef


om lief zijn
te bedwingen


de overloop
de emmer
de tranen
wellen op


in
ontieglijk verdriet
en 
intens verlangen


naar dat alles
achter de wolken
pikzwart

Rob Mientjes

Home – café Weemoed


En passant wijst Karlijn ons nog op het prachtige foto streep poëzieboek met een van haar teksten: Het boek van Arne van Steenis is vorm gegeven samen met grafisch vormgever Patrick Jakari Sanders en verrijkt door tekst van Karlijn Groet, dichteres en zangeres.
Het boek vormt een donker geheel en is genaaid met een open rug, de zwarte garen met lijm zichtbaar als een rij van pennen van veren. Ook de cover is uitgevoerd in zwart. Stevig en tactiel waardoor het boek als object even mysterieus oogt als de kraaien zelf.

Fotoboek: We zijn hier / We are here door Arne van Steenis


weemoed

de verhalen zijn bekend
Adam en Eva, Romeo en Julia
van de liefde
het verraad
het verlangen dat ons drijft
de sleetse pijn die weemoed heet
tis alles reeds verteld
en toch..

Ien Verrips
(de rockdichter): zo…zondag en dus ter pom opdravend…voor de wedstrijd die geen…we kenne’et al en’et is altijd mooi….ik zeg’et nu weemoedig en


” sprekend “

in me droom beeld ik
je op me netvlies
me oge heb je al met
me hart d’r in gedrage
ik kan mezelf nie blind late

me hart en ziel
de passie van de liefde
verzinke in elkaar

k’maan late we doen zodat
ik je met mij kan drage
zoas me oge spreke

en wacht nie langer
om me van jou te late

© luk paard
(’n fotootje met me hart in de oge dragend)

HET VEERTJE

Gemeenschappelijk eenzaam licht – zo her en der,
een melkstolp van een verloren verlangen, een
vroege geschiedenis – wit te zijn, zonder enige
vreugde of verdriet. Ik heb dit leven lief, maar
met de moeite van weleer.

Om mij heen niets dan vreemden – ik bemin
ze allen evenveel – de bomen met hun kale
takken, deze tuin in zijn zachte grijzen, dit
langzame monotone blijven.

Ik ben mij niet bij machte, ik wil meer zijn dan ik
wil – niet enkel jij of menig ander, ik wil voorbij
dit geheel. Even oud te kunnen worden, niet
mistroostig of triest – vond ik een veertje,
raapte ik het op – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 21 november 2025

Toen de tijd daar was
Voor mijn vader


Het is niet de eerste keer dat we afscheid 
namen, jij in je pyjama voor het raam terwijl 
we naar elkaar zwaaiden, je stem te zwak 
van inspanning die het uit bed gaan van 
je vergde. Ik zie je daar nog steeds, ook
al ben je er allang niet meer  

Je was heb ik meegenomen, die te grote
pyjama gehouden waarin ik elke avond 
moest schuilen, ik nog niet kon huilen,
omdat het verlies te ondraaglijk, de film 
tijdens elke was moest worden gedraaid,
steeds een stukje valer, de stof sleetser

tot ik in een rek een glimp bespeurde 
van roze rozen en vergeet-mij-nieten, 
de stof zo zacht en strelend mooi, 
mij neuriënd toezong dat het tijd was 
voor ons laatste afscheid en ik mijzelf 
weemoedig hul in mijn nieuwe lente 


Conny Lahnstein
22 november 2025

Share This:

Gepubliceerd door Pom Wolff

Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman. In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes. Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'. Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.) 'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.

Laat een reactie achter