pomgedichten.nl – Pagina 178 – Pom Wolff – gedichten – nieuws – rellen

karin beumkes als mens met een melodie: de honden blaften zomer…

Aloha Pom

Dit is mijn gedicht voor de maandag. Lees en geniet ervan.

Gedicht

Jachttafereel

De middag dat het kind verdween
zat er zoveel ijslaag om de maan
dat het leek alsof geen moordenaar
bereid was om de daad te ondergaan
Het materiaal was stil
de honden blaften zomer.

Er waren draailuiken genoeg
waar je niets hoorde
van geile woorden
en verkrachten.

Een demon was bezig
in de nachten
en sliep zijn roes uit
op een dierenvacht.

Muziek:The Rolling Stones – We love you https://youtu.be/4Wj3UWp9-TM

Liefs

Karin

monet zien en dan … (2) – ik wil het zacht jou schrijven

monet 2

het is de boot
het water
en zo de moederschoot

dat ik mijn ogen
om wat alleen te voelen is
sluit

zo onuitwisbaar
zacht wil ik het jou schrijven

pomwolff

lees ook monet 1
van de eenvoud adem ik vol van liefde

monet zien en dan

nu ik aan het einde gekomen ben
en kijken kan zoals nooit eerder

weet ik het zeker
van de eenvoud adem ik
vol van liefde

dat vanzelfsprekende geluk

pom wolff

monet zien en dan…. van de eenvoud adem ik vol van liefde

monet zien en dan

nu ik aan het einde gekomen ben
en kijken kan zoals nooit eerder

weet ik het zeker
van de eenvoud adem ik
vol van liefde

dat vanzelfsprekende geluk

pom wolff

monet 2

het is de boot
het water
en zo de moederschoot

dat ik mijn ogen
om wat alleen te voelen is
sluit

zo onuitwisbaar
zacht wil ik het jou schrijven

pomwolff

Lisan Lauvenberg over de verdwenen heren: ‘Ze zijn verdwenen uit de straten, van de stad zij die ik liefhad, om wie ik bij hun was.’

Verdwenen heren

Ik worstel al een leven lang met mijn gave
om te vinden wat ik zoek in elke man, die mij vindt.

Vrijdagavond laat de stad nog in
en dan weten wie ik niet meer zal ontmoeten

van de mannen die me voorgingen
en al die mannen die mijn wezen wilden

ze lazen, spraken, dronken en schreven veel
om hun gevoeligheden te verbergen met genot

waar ik talent uitplukte en helder terug gaf, zoals
een klein kindje, schelpjes geeft met waarde

en er is er een wiens naam ik steeds vergeet
hij sprak je bent van goud, vergeet dat nooit

zo drink ik om te herdenken, die mij eerden
en me lazen als hun lievelingsboek, nachtenlang.

Ze zijn verdwenen uit de straten, van de stad
zij die ik liefhad, om wie ik bij hun was.

©Lisan lauvenberg

rik van boeckel: ‘we hebben een dichter een icoon een Rotterdammer geëerd met jazz en poëzie applaus en stilte’

Pom, het oude jaar eindigde met de bijzondere herdenking van Jules Deelder in De Doelen. Het nieuwe jaar begon grijs maar belette anderen niet even de koude Noordzee in te duiken. Daar was ik getuige van maar vervolgens warmde ik mezelf op met tropische salsa dansen.

Ik wens je een voorspoedig en poëtisch 2020.

Rik

Grijze dag

Grijs is de dag van het nieuwe jaar
de mist is met ons nog niet klaar
agenda van het klimaat een mysterie
branden blussen de verandering niet

de duivel kijkt toe vanachter de wolk
hoe vuurwerk oplost in de toekomst
het oude jaar begraven onder mos
we komen ervan los los los los

we zoenen lippen van het verleden
onze wang naar de aarde gekeerd
de bosnimf roept de geesten aan
naar de horizon te waaien

we hebben een dichter een icoon
een Rotterdammer geëerd
met jazz en poëzie applaus en stilte
het uurwerk stil gezet op het eindejaar

we hebben salsa gedanst op ritmes
van andere landen verre stranden
de nieuwjaarsduik ziek overleefd
zetten de tanden in dichtbije verre dagen.

Rik van Boeckel
2 januari 2020

VON SOLO: De boom ziet er nog net zo uit als gisteren. Maar hij voelt niet zo feestelijk meer.

Deel 362. Feest

Er schudden heel langzaam proppen watten in mijn hoofd als de nagalm van doffe kerstklokken. Door de welving in het brillenglas ziet de wereld er licht gekromd uit. Het is stil in de keuken. De kinderen slapen nog. Met een tik van de grote teen van mijn rechtervoet klik ik de lichtjes in de kerstboom aan, ook al is het al lang licht. Het is één januari 2020. De boom ziet er nog net zo uit als gisteren. Maar hij voelt niet zo feestelijk meer. Het is allemaal weer voorbij en voor me ligt de dag als een uitzichtloze vale vlakte.

Of zoals herinneringen komen bovendrijven bij het binnenrijden van Rotterdam via de Brienenoord op een donkere vooravond na een weekend Antwerpen. Een leren tong, een zacht bonkend hoofd en een acetonlucht uit mijn poriën. De stad zich in een mist te zien openbaren, waarin de lichtjes zijn als een sterrennevel. En dat je dan weet dat je de volgende dag weer moet gaan werken. Dat de uren die je nog hebt, waarschijnlijk gevuld gaan zijn met bezorgpizza, leeg televisievermaak en een laatste paar herstelbiertjes. Van wat te herstellen eigenlijk?

De mens verzint zich een feest. Daarin bundelt hij alles wat hij zich wenst, droomt of zich als wenselijk aangepraat weet en vult dat aan met een ongezonde hoeveelheid protocol, planning, losbandigheid, gebrek aan planning, herrie, ongemakkelijke stilte, drank, vreten, vrouwen, eventueel chemicaliën en te laat gaan slapen. Er wordt gepraat onder hooggespannen verwachtingen. Tussendoor wordt er wellicht gedanst. Er wordt misschien gevreeën. Maar een einde verzint men zich nooit. Dat is geen onderdeel van dat grote al.

Het was nog een dag te rekken geweest, als ik niet anders zou besluiten. Aangenaam geobsedeerd tik ik wat dingen aan in mijn nieuwe fitness app. Was ik ook hier niet al eens eerder? Zeker wel. Ik kijk naar buiten en hoop heel erg dat ik het licht zie veranderen. Het een andere weerschijn zal laten zien.
Het een uitzicht zal bieden. Maar dit is gewoon waar je doorheen moet, zonder dat de wetenschap waarom, ooit echt te leren is.

VON SOLO
DICHTER, PERFORMER, COLUMNIST EN CINEAST
www.vonsolo.nl

Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
En volg VON SOLO ook op Facebook, Twitter en LinkedIn!!!

dichters overleven oud&nieuw – FRANS TERKEN gelukkig al weer aan de appelbeignets

dikke belg

we moesten er niets van hebben
van het nieuwe jaar
aftellen, cabaretiers die om het hardst schreeuwen
ogen missen, ambulances bekogelen

en ja hoor wat kregen we
aftellen, cabaretiers die om het hardst schreeuwden
horrorverhalen uit de spoedeisende hulp
en het gebruikelijke moord&brand

gelukkig was er nog een hele dikke belg op canvas
die wel leuk was
en kon ik nog net bij mijzelf blijven
hebben we toch nog een gedicht

over
dromen
hoe het had kunnen zijn
als die 30 miljoen niet in krommenie waren gevallen

pw

Wisseling 2020

Je kon zelfs het dak op
om de rotzooi te vegen
wat rest van het vuurwerk
het is een doodse troep
en een berg plastic buisjes

je zal ze maar
in je mik geschoten krijgen
maar achter glas ben je
voorlopig veilig

een beetje uitgeblust wel
voordat het jaar op gang komt

gelukkig staat er alweer koffie
en appelbeignets op tafel
om de smerige smaak weg te spoelen

FT 01.01.2020

Merik van der Torren op inspectie: “In het Vondelpark – De bloemen stonden er fantastisch bij.”

In het Vondelpark

De bloemen stonden er fantastisch bij.

En Betty danste beroemde dansen op hemelse muziek.

Heerlijke neusjes van de voortreffelijkste zalmen
stroomden mijn mond binnen

en de vissen buitelden dolgelukkig in
fonteinen van prachtige kunst.

Nee, ik wandelde met Betty en Willemijn
door de modderplassen heen langzaam naar de uitgang.

Grijs hing de lucht.
Lantaarns lichtten op.

Het Nieuwe Jaar

De beste wensen voor 2020

Peter Posthumus stuurt ons ongebroken woorden

Hoi Pom, Een feestelijk uiteinde en een goed nieuw jaar. Wat het komende nieuwe jaar betreft dacht ik aan het volgende:

Ongebroken woorden
die in slingerende zinnen
binnendringen
In de te kleine ruimtes
rond de ziel

ongebroken woorden
die het vuil
van zich afschudden
oplichten in beelden
die niemand wil zien
in verhalen
die niemand wil horen

de kop opsteken
tussen wat vergroeid is
overeind komen
tussen wat kapot is

ongebroken woorden
waarmee het verleden oplost
en de toekomst kristalliseert
in heldere gedachtes
in sprankelende verhalen

Peter Posthumus

erwin vogelezang: ‘zomaar op een januarimorgen zag ik ze weer staan: de hemelswitte schoenen van mijn vader…’

http://www.erwinv.net

Witte schoenen

I

zomaar op een januarimorgen
zag ik ze weer staan: de hemelswitte
schoenen van mijn vader

ze stonden wat verloren op de kokos keukenmat

en heel even dacht ik

maar

het was een speling van het licht
dat bleek
wit door het keukenraampje viel.

al het andere is ijdelheid.

II

hij droeg zijn witte schoenen graag,
mijn vader.

er staken dunne benen uit
die rood en blauw en rouw
waren gerand.

ze knakten
als cocktailprikkers
wanneer hij in hurkzit zat

en schoenen poetste boven
op de keuken
mat.

III

zo dun zijn benen, zo groot zijn handen,
maar vaal

als oude vlaggen die hij streek
en opborg voor de nacht

in een la naast zijn bed

waaronder de heilige geest
gebotteld op hem lag te wachten.

IV

soms seinde hij met zijn handen
overgave
vanuit het lakenwit van bed

een weifelend wit op wit
als een voorzichtig opgeven
van kleur.

vandaag
weer overgeven,

de trap niet meer opgekomen.

V

het was net zo’n dood
gewone ochtend in januari
waarop hij roerloos klaarlag;

de vlaggen voorgoed gestreken
zijn handen meer
als ankers nu

reikten haast tot op de grond.

zijn enkels rouw zijn lippen
blauwgerand.

ik salueerde hem
oh, captain, my captain
met een vinger van mijn hand.

VI

maar ondanks dit
desondanks dat
en alles

dat er al zo lang niet meer toe doet

zeg ik je nu

ik zou je het liefste de trap op willen dragen
vraagloos en voorzichtig
zoals je dat met breekbare dingen doet

~~ook~~

zelfs als ze schreeuwen.

VII

maar
ik fluisterde alleen maar
papa

loop dan, loop dan

ga omhoog en
loop op je wolkjes

je vuil
grijze rook achterna.

VIII

al het andere is ijdelheid.

Erwin Vogelezang

Ik heb zitten dubben of ik een reactie zou schrijven bij het gedicht ‘witte schoenen’ van Erwin Vogelezang.
Ik schrijf namelijk zelden reacties bij gedichten.
Maar die witte schoenen zitten nu al een paar dagen in mijn kop en ik heb gegraven in mijn onnoemlijk scherpe geheugen of ik ooit zo gegrepen was door een gedicht als witte schoenen.
Ik ben tot de slotsom gekomen dat die schoenen mij in elk geval dusdanig hebben ontroerd zoals een gedicht me nog nooit heeft ontroerd.
Dat moest ik even kwijt.

Joop Komen