FRANS TERKEN wint de enige echte virtuele – voor haar – trofee op pomgedichten – Anke Labrie het zilver en warempel toch nog Cartouche brons

Uit het ingezonden werk kies ik Frans Terken uit voor het goud
Anke Labrie zilver en Cartouche brons.  Dit in opdracht van tante, je moet je vijand altijd glimlachend tegemoet treden murmelde ze net terwijl ze een banaan at.  Het zou dus best kunnen dat ze iets heel anders zei . We kennen allebei Cartouche zijn liefde voor tante, ik vermoed dat de liefde wederzijds is 😉

Liefs en fijne zondag allen

Jeanine

• MERIK VAN DER TORREN voor haar
• FRANS TERKEN voor haar
• CARTOUCHE dragen zal ik haar
• MARC TIEFENTHAL voor haar
• ERIKA DE STERCKE voor haar
• ANKE LABRIE voor L
• JOLIES HEIJ voor een geranium
• LISAN LAUVENBERG voor haar, mijn dochter
• PETRA MARIA aan haar gedacht
• JAKO FENNEK voor haar charme

wedstrijdje vrouwendag – oma, moeder, dochter, geliefde, buurvrouw, vriendin – we hebben allemaal een ‘haar’. omring uw ‘haar’ met liefdevolle woorden. in welke staat zij zich ook bevindt – in welke relatie u ook tot haar staat – hoe jong, hoe mooi, hoe oud zij ook moge zijn. mooier zult u nooit meer schrijven – zo mooi schrijft u deze week voor haar. u kent de regels:
de gedichten niet te lang svp – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10.30 uur. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. en onze jeanine hoedemakers is deze week juryvoorzitter.

Voor haar, omarming

Het warme lichaam om te voelen,
het malen in je hoofd te stoppen
oneindige sjalen sterrenstelsels te koesteren,
het wonder waar je eeuwig op wachtte,
in de breedte te omvademen
Kanaal van Internationale Koopvaardij
van je tenen tot je kruin;

Dit had je nodig
in dit barre land
jouw omarming
feest

Merik van der Torren

pom: omring haar met de liefdevolle woorden dat was de opdracht – zodat we ook van haar kunnen houden. merik maakt er een feestje van. de beelden nogal wijds ingezet – maar vooruit – ze is van en voor iedereen even aantrekkelijk – varen maar! in dit barre barre land zo een omarming – ik doe mee! kunnen we er weer even tegen.

jeanine:

Merik van der Torren – Jouw omarming/ feest, dat lees ik als één regel en het pakt meteen het gedicht voor me samen. Liefdevol.

Dag Pom,
Het is logeerweekend hier, toch een kleine bijdrage voor de virtuele trofee, nu E. van 2 even slaapt, en B. van 4 een vloerpuzzel maakt. Met een ‘gestolen’ regel tussen aanhalingstekens, het zij me vergeven. Groet, Frans

Voor E.

Lees ik dat een toegewijd dichter
‘een dekentje over haar heen legt
als ze slaapt in haar stoel’

net als ik haar heb toegedekt
op de bank in de woonkamer
het bed niet meer gehaald
na twee uur springen
in de Bubble Jungle

slapen onder het gele dekentje
hoe klein je ook bent
niet elke kleur kan je bekoren
die opa en anders niet

we bewaren de foto
voor als je groot gegroeid
niet meer past op de bank

FT 09.03.2019

pom: zoals de kinderen ooit en nu de kleinkinderen, zoals het gaan moet en in dit gedicht ook wordt aangestipt. het leven in een notendop door de dichter geschetst. dat ze het niet weten en toch opgeslagen hebben – die zorgeloze jeugd – met mooie ontdekdingen en opa – en ergens dat ene moment dat weer een leven mee gaat – waarover later gesproken zal worden – ja dat ik met MIJN opa nog …..

jeanine:

FT 09.03.2019 – Ach ja, wat mooi neergezet. Natuurlijk wil je graag dat je kleinkind herinneringen aan je heeft. Je doet er alles voor en je ziet ze groeien.

En ja, dat dekentje is geleend maar geen enkel dekentje is echt van ons. Liefdevol, net als dat van Merik

Dragen zal ik haar

tot op de draad, haar lucht
onverdund geconcentreerd

vocht lekt niet na –

tweemaal
slikken en ademen
ingesleten leer, naad-gestikt

mijn twee-in-één
seizoenenjas, samen god-
lichaam en geest

deze paarse
tong die spreken blijft
een tweede huid

dragen zal ik haar
tot op de naad
als een schip de zee

Cartouche
09-03-2019

pom: onze cartouche altijd goed voor een bijzonderheidje. goed geplaatst vandaag – een dag met windstoten tot honderd kilometer per uur. is er nog plaats in de schuilkelder voor een man met een gitaar – zingt vreeswijk hier in de kamer – cartouche heeft zijn jas al aan –  schuilt in zijn jas – zo kan het ook. hij draagt haar als een schip de zee. welja en in die jas schuilt ook nog een dichter. een bevoorrecht mens. geef mij zo een jas. voor gewone stervelingen is het leven ploeteren – trekken we een jas uit.

jeanine:

Cartouche

Even schiet de vraag door me heen of ik nu in kleermakerszit zal gaan zitten, of zal ik een kapiteinspet opzetten. Waarom dan, vraag je nu jezelf geheel terecht af. Ik weet het ook niet maar dit gedicht leest als een gedicht waarvoor ik een houding dien te kiezen. Ik begrijp paarse tong bijvoorbeeld niet en bij dat niet na lekken heb ik vragen. Ik weet het niet Cartouche, ik ga ervanuit dat het pure liefde is wat je hier beschrijft. Tweede huid, tot op de naad van een schip.  Tante is er zeeziek van zegt ze en zit nu aan de naad van haar nieuwe strakke rok te tornen. Ze nodigt je uit voor een kopje thee met een slagroomsoes. Dat is goed voor je huid, denkt ze. Best liefdevol van haar gedacht terwijl je haar …
De titel van het volgende gedicht is In alle ernst. Dit ook in alle ernst, soms begrijp ik je taalgebruik niet helemaal en dan schiet ik dus in de houding. De strekking vat ik wel maar soms heb ik er tante voor nodig.

In alle ernst

Neem jij je vrouw ernstig?
Ik neem haar ernstig, op haar vraag.
Schat, neem me!

Daar ga ik op in, zie en hoe!
In alle ernst en voel
hoe ernstig ze me opneemt.

Niet in een deuk van het lachen liggen wij
maar in een knoop van verrukking.

marc tiefenthal

pom: tiefenthal over tiefenthal – de poëzie weer eens ver te zoeken. en zij ligt in een knoop. ach moet kunnen pom. hou je in!

jeanine:

marc tiefenthal

Ik ken iemand die knopen verzamelt, ik wed dat ze deze knoop nog niet heeft.  Wat ik hoop is dat je er geen hernia aan over hebt gehouden, of spit, of gewoon een weekje last van de rug. Een simpel vraag en aanbod tekstje denk ik dat hier staat. Mag best hoor maar van mij mag het iets meer zijn.

Nu
je hier niet meer bent

een moeder zonder verwijten
tijdens jouw ingekorte jaren

de zon hangt binnen
jij in een kader tegen het gordijn

we hadden de wereld in onze
handen

maar de zandloper liep vast
in een tijd die grote haast had

Je ging zoals je wilde
in de stilte van die ene nacht

ik word nooit wat jij was

Erika De Stercke

pom: een toch wel ietwat droevige terugblik – ‘ik word nooit wat jij was’ klinkt als een klaagzang – ik zou er blij mee zijn – anders blijft alles het zelfde en daar heeft niemand wat aan – voorwaarts – gebruik de genen! dat zij ‘in een kader hangt tegen het gordijn’- ik probeer het me nu al weer een kwartier voor te stellen – ik kom niet verder –  ik kom er niet uit.

gelukkig zingt cornelis vreeswijk in deze kamer hier – over zoetelief en over bliksem en de donder – slaap maar zoet – zoetelief – totdat de zon de dauw komt vergaren en wij lieflijkheden doen – godzijdank zij lacht. zo kan een kamer ook geschetst. open die gordijnen erika!

jeanine:

Erika De Stercke

Een bezwerende regel; ik word nooit wat jij was. Ik kan uit de tekst niet goed opmaken wat je niet wenst te worden. Een moeder zonder verwijten? Ze is jong, te jong gestorven? Ik weet het niet Erika.

voor L (1946-2001)

doodziek zittend in haar bed
tekent ze alleen maar lieve poezen
ook als ze muizen vangen zijn ze lief
heeft ze besloten
‘want dat is hun aard’

daar denk ik aan
als ze het moeilijk heeft en moeilijk is
ook als ze scheldt dan is ze lief
heb ik besloten
‘want dat is haar aard’

Anke Labrie

pom: beschreven in weinig woorden hoe ze was en hoe wij haar leren kennen nu met alle menselijkheden zou cornelis vreeswijk kunnen zingen, over lief en leed, dood en leven – kort en krachtig

jeanine:

Anke labrie

Ja, dat heb je wel mooi rondgebreid Anke. Ik begrijp dat L stierf in 2001. Ik vraag me daarom af of dan misschien de tweede strofe in verleden tijd zou moeten staan, of dat niet beter zal klinken.

Het hoeft niet hoor want het zou zomaar kunnen dat ik het niet goed lees. Het is immers gewoon een wat donkere zondagochtend, soms denk ik een uur na de wedstrijd al een ietsiepietsie anders.

daar dacht ik aan
als ze het moeilijk had en moeilijk was
ook als ze schold dan was ze lief
had ik besloten
‘want dat is haar aard’

                     

Voor die ene bloeiende geranium

Ze zijn de kamerplanten langs de oudste steenweg van het land
waar vincent zijn oom bezocht, de prinsenhaag is gesnoeid
de kern ongemoeid, het looprek verfoeid.

 Ze vergaren stof, hun takken worden al dunner
ze vervallen tot knikkebollen als je niet tegen ze praat
als ze je al verstaan.

 Maar begiet je ze worden ze spraakwater, kiezen het ruime sop
van de verbeelding op sterk water. Als je de kerktoren
volgt kom je vanzelf waar je wezen moet.

 Weet je wel hoeveel kerken dit dorp telt? roept ze
volg de van goghstenen, maar voor hinkstapspringen ben je te oud
we zijn het goudzoeken verleerd.

Ik was nooit een goede huishoudster, mijn kroon oogt te flets.
Ik legde het aan met de strontschraper van witte neushoorns
omdat niemand hem wilde hebben.

In de soos gaat alles met de seizoenen mee, het is er niet
tijdloos. Het zijn de jaren van schaarste. Als er een bloem ontluikt
worden nekken driftig verdraaid.  

Jolies Heij

pom: ja dit soort gesprekken heb je/ krijg je in dorpen. gratis en voor niks. dat soort praatjes meneer hou die maar tegen heij! die gaat er nog rustig voor zitten.  zou ik al snel opmerken. die dorpen waar ik niet graag verblijf. ik ben een stadsmens. de communicatie sneller - ‘ha heij - dichie geschreven vannacht? mooi zo - moet weer door kind - geen tijd voor spraakwater & ontluikende bloemen vandaag - doei!’

jeanine: Jolies Heij

 Jeminee Jolies, ik stel me voor dat je gedacht hebt, ik zet mijn verstand op nul en alles wat het papier op wil zonder tussenpersoon geef ik rood licht en dan ontstaat er als vanzelf een gedicht. Nu zie ik wel wat mooie regels en ik kan me voorstellen dat die nog wel een keer opduiken als je in een vergelijkbare flow woorden de kans geeft zich te ontplooien tot fraaie verrassende beelden. In dit gedicht is dat niet helemaal gelukt. Wel moet ik zeggen dat ik die laatste strofe wel kan waarderen, op die regel, het zijn de jaren van schaarste na. De ouderdom wordt vaker schaarste toegedicht terwijl je nek verrekken voor een bloem verwondering betekent. Je kunnen verwonderen is een groot genoegen, dát niet meer kunnen, dat is schaarste. (denk ik dus )

Perfect Recept

Ik zie generaties vrouwen

bouillon trekken en aardappels schillen, augurken hakken en zo meer, om die liefdevolle maaltijd te hebben voor de bijzondere dagen.

Ik zie de volgende generatie komen

om te leren van hun oma hoe het moet.

Ik zie het vlees koken en de aardappels vangen de herinneringen die ik heb aan al die andere keren dat ik dit lievelingsmaal bereidde en hoe mijn oma het maakte en mijn moeder met haar zussen en ik. Voor elk feest werden we rond de tafel gezet en begon het schillen en snijden en daarna het roeren en proeven tot het familiegeheim rond was.

Vandaag kook ik het voor haar, mijn dochter, waar verwachtingsvol een volgende generatie groeit, die ik nu al voedt met de lijn van herinneringen die ik in de aardappels leg, voor nu en later. Ik ben alleen, de drukte van de zussen, oma en moeder zijn verdwenen in de mist van dat grote geheim.

Daarom kook ik het familierecept om te gedenken, om deze nieuwe lijn, deze hoopvolle komst, voor te bereiden op een liefdevolle opwachting, voor haar die bijna dertig is.  Deze dagen herinner ik me de dagen van wachten op haar komst, zoals zij nu wacht op wat er onder haar hart klopt, zonder twijfels, zonder geheim.

Goed recept.

@Lisan Lauvenberg

pom; hoe de generaties voorbij gaan en toch ook niet helemaal. wij onze plaats kennen in het voorbijgaan. de romantische duidingen moeten toch een beetje bijgesteld  – werk en inkomen /kind/huishouden/mannen/en als het tegen zit grootouders met gebreken –  het is hard werken voor dochters van dertig. pas als oma in de keuken keert de rust weerom. leven is mooi maar makkelijk is anders meneer!

jeanine:

Lisan

En zo leg je lijnen aan. Lijnen die je altijd weer terug zult vinden in de aardappels. Plat samengevat. De strekking komt echt wel over. Het is meer een kort verhaal dan een gedicht geworden hè. Oma, moeder, dochter, kleinkind. Liefde van generatie op generatie gaat hij over, zo ook het recept.

AAN HAAR GEDACHT

een modderig paadje
slingert het leven
wat onhandig
mijn wereld in

was ik maar als haar
zo aards
mijn vingers
om de potgrond

een koele hand
op het koortsige
voorhoofd

jij zet de kachel
wat hoger
Oolong thee en jazz

het mag voor mij
zo goed zijn
als vandaag
met jou

PetraMaria

jeanine: PetraMaria

Wat mooi die eerste vier regels, hoe een paadje met het leven kan slingeren. Dan die tweede strofe, was ik maar als haar… Als je moeder?  En waarom dan, vanwege dat pad? Ach, ik raak het spoor een beetje bijster en misschien komt dat ook wel door dat geslinger van dat modderige paadje.  Het zou vreselijk saai zijn als ik nu zeg ben jezelf. Het is ook zo’n dooddoener hè. Daarom zeg ik, een modderig pad is leuk, je kunt er zalig in lopen soppen, wel zijn laarzen aan te bevelen op een dergelijk pad. Weet je wat trouwens zo grappig is, je eindigt de laatste strofe met het woord met en dan volgt daaronder je naam. Denk daar maar eens over na 😉

pom: ‘was ik maar als haar’ – welnee niks daarvan – opnieuw, anders en nieuw graag met een beetje behoud van het goede – geen stilstand – in grote streken de wereld te lijf en het leven – de thee en de jazz die mogen blijven – maar dan wel naast de flessen grandmarnier en cognac svp – en met Daniëlle op naar het hipsterfeest!!!:

gloed

twee keer zijn we wezen stappen
vanavond echter
telt weer scheepsrecht
want onze leden dragen vuur

nu de avondlucht zwoel toeslaat
de wijn zijn taak verricht
haar charme me vrouwelijk warm
als een hemd omsluit

nu ik haar blik ontmoet
die dwingend bij me binnen dringt
nu word ik plotseling week
voel me op slag een hinkend paard
dat naar de eindlijn streeft
ervaar hoe diep in mij de gloed
al aftocht blaast

jako fennek

pom: met het vergaan van de jaren ook het vergaan van die allesoverheersende gloed – maar toch niet helemaal – bij die altijd weer aanwezige vrouwelijke charme die binnendringt en haar werk doet. helemaal niet. een echte jako fennek deze week!

jeanine: jako fennek

Een dovende kaars, dat is het eerste wat me invalt. Tja. Zo gaat het soms vermoed ik.
Het gedicht roept niet echt iets bij me op waar ik wat over zou willen of kunnen zeggen. Maar je stuurde in, daarvoor dank.