ANKE LABRIE wint de enige echte virtuele ‘de vrouw die je net een hand gaf dat was je moeder jongen’ trofee op pomgedichten – zilver frans terken -erika de stercke brons cartouche ook

• max lerou: ik blijf altijd nog haar kind
• ditmar bakker: zij baarde mij, en ik baarde u kunst.
• frans terken: zie ik mijn moeder weer bij de voordeur vragend
• petra maria: het zonlicht door de grijzende haren
• erika de stercke: vind ik jou niet meer terug
• anke labrie: vleugels maken nog geen moeder
• cartouche: moeder met recht en reden + NASCHRIFT
• marc tiefenthal: Zie hoe moeder hem omhelst.
• jako fennek: zo zijn moeders
• lisan lauvenberg: Ze is opgestegen ergens op een verlaten dag
• rik van boeckel: staat haar naam gebeiteld in steen

wie wint de enige echte virtuele – naar een regel van webmaster –  ‘de vrouw die je net een hand gaf dat was je moeder jongen’ trofee op pomgedichten?

moeders –  thema boekenweek ach ja – iedereen heeft er een – een mooie een lieve een dooie een boze een kwaadaardige – een aardige – ik zeg schrijven maar – we lezen graag van haar – van haar bijzonderheden deze week het liefst. ‘de vrouw die je net een hand gaf dat was je moeder jongen’ – mijn god wat een verhaal was dat. u kent de regels:
de gedichten niet te lang svp – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10.30 uur. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. Jeanine Hoedemakers deze week onze eigen hoeder de vrouw als juryvoorzitster.

me moeder

de eerste klap
meteen een daalder
de echo ontsnapt uit het portiek

haar stem die sist wel honderd keer
heb ik gezegd je mag je longen
teren as je veertien bent niet eerder

drong het tot me door
ze heeft me lief het is instinct
ik blijf altijd nog haar kind

ml
23 03 2019

pom: ‘de vrouw die je net een hand gaf dat was je moeder jongen’ – een bonte stoet aan moeders passeren de pom-revu deze week. de dichters weten elk week weer van een thema wat te maken – dat moet gezegd – zij zijn geprezen hun moeders ook – geen moeder geen dichter – zoveel waarheid kan zelfs een koe niet verdragen. en zie hier de moeder van max. ze heeft hem lief. dat is met max niet moeilijk met zo een kind. alle vrouwen hebben hem lief. maar zij is bijzonder – de laatste regel in het gedicht maakt haar bijzonder – wie een dichter baart zal in een gedicht geboren. hier in negen regels eenvoud en in de laatste regel voor de eeuwigheid.

jeanine: Wat ik hier lees is de herinnering aan stiekem roken en betrapt worden door moeder. Ja, een moeder die je beschermt tegen de gevolgen van het roken, dat is liefde. ‘de echo ontsnapt uit het portiek’  uit die regel maak ik dit op. , van mij had het gedicht mogen stoppen na, ze heeft me lief.

M.I.O.

Moedermoord in Ollekebollekes
(een ziekelijke tirade in 13 ollekebollekes…op steroïden)

Moeder! Medea! Mijn
medicamentenroes
doet u bezingen uit
droevige keel.

Mijn psychiater meent
oedipusrexcomplex
oorzaak van dit
onverkwik’lijk geheel.

Hij, onderworpen aan
misdaaddeductiedrang
der rechercheurs
(lange armen der wet!)

vindt mijn gekwebbel nu
preperturberender:
er wordt opeens op
mijn woorden gelet.

Dat zij alleen zou zijn,
moeder, dat wist ik,
daar dinsdag sinds jaar & dag
vloerendag was.

Toen zij ontwaarde de
schizofrenielijder
rolde een schreeuw
over ’t gifgroene gras.

Zij werd zijn slachtoffer:
kinderontwikkeling
leidend tot moedermoord,
boete & schuld!

Zoonlief, per trein in de
Haarlemmermeerpolder,
toont haar zijn wapen–een sjaal.
Dan: tumult!

Drama–in tranen, zij
smeekt ‘wees toch redelijk!’
Rood reeds haar ogen,
de wol oh zo zacht

definitief leidt tot
noodlotsverordening:
zij ligt als lijk. Hij
ontbloot haar geslacht,

geeft dan zijn oorsprong een
dildobehandeling:
wil zo voorkomen
een daderprofiel

waarin omschreven een
machiavellistische
zoon (daar verkrachting
hoort niet bij zijn stiel).

Enkel dat moordwapen…
culterlumbaalpunctie
was masculiener–dus
beter–geweest:

scalpel of mes even
onderinstekelijk…
Echter was hij voor
een bloedbad bevreesd,

dus ’t werd verwurging, met
scheerwol-cum-zijdeblend,
snel, op een dinsdag,
onzichtbaar gewrocht,

hij had textiel daartoe
matricidaliter
’s anderendaags bij
Miss Etam gekocht.

Cash, hij had cash betaald:
“don’t leave a paper trail!”
Thuis liggen chipkaart
alsook telefoon

werkloos te wachten. Het
amfetaminegruis
bittert zijn keel.
Ongenadige zoon,

die, al indachtig de
celamplitudetests
(handzaam bij zoeken
naar vreemd DNA),

moeder bevlekt met wat
soakliniekbezoek
hem kon verstrekken–
urine, van… tja…

Zo is begonnen een
diepnihilistische
zoektocht naar rust en
een sluitend geheel.

Waar ligt het eind? In het
advocatuurbedrijf–
hij werd gepakt,
dus Justitie zijn deel.

Thans zoekt men heil in het
criminologische:
recidivistische
wenken bestraft

dokter-geneesheer met
farmacologische
giften, waarop je soms
urenlang maft…

Was moeder hier, zou ik…
godverdegodverde…
dit soort gezwets kwam
mij nimmer ten gunst.

Nee, ter finale het
moraliserende:
zij baarde mij, en
ik baarde u kunst.

Ditmar Bakker

Pom: de vrouw die hier voor lijk ligt dat was je moeder jongen –  der laatste uren mogen we best bewogen noemen – ditmar bakker pakt nog even uit. de gristelijken onder ons kunnen gruwen op deze door ditmar gewijde zondagochtend. een heel apart vormvast geluid. je weet wat je aan ditmar hebt. hors categorie. de laatste strofe het moraal van het verhaal. we krijgen met haar te doen en met haar zoon – in de IK vorm – ook zoonlief is in goede handen – schrijf moeder maar eens van je af mijn lieve jongen – de psych gaf goede raad en een paar uur later vlogen de Ollekebollekes om psychs oren. de middenstand, de gehele medische wetenschap en de juridische wereld inclusief moeder en zoon door ditmar het vergiet ingedrukt: met kunst als vers gehakt het resultaat. het is en blijft een bijzondere jongen moeder!

jeanine:Tjonge, jonge, een wat uitgerekte ollekebolleke suite, zo zal ik deze reeks omschrijven. Elk ollekebolleke zorgvuldig in het gelid. Als zondagochtendlezeres vind ik het wat veel en het is voornamelijk gedoe tussen ‘moeder en zoon’ .  Ik vond geen liefde tussen de regels, enkel het zich afzetten, wat een lijdensweg moet dat geweest zijn is wat ik denk en dat het gedicht te lang is, dat ook. Knap maar te lang, te uitgesponnen. Excuses, het wist mijn aandacht niet goed vast te houden,

Moederzwoegen II

Denkend aan M. onder het kruis
die geloofde in wederopstanding
van haar geliefde godenzoon
de mantel die zij met zorg
voor hem klaar hield

zie ik mijn moeder weer
bij de voordeur vragend
‘jongen heb je wel aan
een schone zakdoek gedacht
en doe je jas dicht het is nog fris’

‘moeder het komt allemaal goed’
vertrouwde ik haar toe en
begaf me naar het zwembad
waar ik mijn lichaam liet aanbidden
door glanzende lentezon

moeder en zoon
ieder een eigen passie
tot diep in de vastentijd volgehouden
de hoop dat het ooit wat wordt
met ons op deze wereld

FT 23.03.2019

Pom: denkend aan holland zie ik oneindig veel moeders…  moet frans hebben gedacht  – we lezen in  een in wezen limburgs gedicht. met alle ingrediënten van dienst – het jongetje terken op weg naar zwembad zeekoelen in brunssum – met moeders goede raad in de fietstas naast de zwemspullen – klimmen maar –  de dorpskerk – de staties en maria’s zoon aan het kruis – zo is Hij voor ons allemaal gestorven – dat zien we Baudet onze uilenbal helaas nog niet doen voor de vrede.

‘zie ik mijn moeder weer..’  hoe eenvoudige regels toch altijd weer die ontluisterende schoonheid in zich weten te herbergen.

jeanine: Wat een fijn gedicht na al die ollekebollekes die zoveel van me vergden. Dit gedicht glijdt soepel bij me naar binnen. Ik lees niet direct liefde maar wel begrip, een stukje jeugdgeschiedenis en een – ondanks anders in het leven staan- saamhorigheid wat blijkt uit de laatste strofe.

mijn moeder

alleen als de zon laag staat
zoals nu
het groene poortje het grind
het oude huis
dat zij in de keuken staat
met een schort om
het zonlicht door de grijzende haren nog niemand thuis
ik dek de tafel en ik leg alles
alles bij haar neer

dat was ik vergeten
zij wist waarom
en nu weet ik het ook
verdomme

Petra Maria

Pom:je proeft de liefde bij dit maal voor haar. maar wat er nou precies gebeurt? ik weet het niet. je kunt zeggen het is een poëtische verwoording van de herinnering aan moeder – je kunt ook zeggen petra maria is een beetje in de war bij het neerleggen van het bestek. het resultaat is dat we allemaal zonder bestek aan tafel zitten en dat het zilver allemaal naast het bordje van oma ligt. veel zon en toch veel gevloek. je proeft de liefde maar de scene  kan ook in paviljoen drie van het onze lieve vrouwengasthuis opgenomen zijn.

jeanine:Verdomme, zo eindigt dit gedicht. Wat zou er zo verdomme aan zijn vraag ik me af. Is ze er niet meer en kan de dichter verdorie niet alles meer aan haar kwijt?  Nee, want er staat, zij wist waarom en dat klinkt wat venijnig. Kon de dichteres juist niets bij haar kwijt?
Mooie beelden in dit gedicht maar het blijft wat raadselachtig. Ergens is dat juist ook sterk want als lezer wil je wel herkenning vinden, of lezen hoe het ook kan, terwijl je tegelijkertijd liever geen persoonlijk leed voorgeschoteld krijgt. Dat gebeurt immers vaak in een  wachtkamer of de trein al. Potverdikke Petra,

wat een moeder is

mijn toekomst
legde je vast
in jouw handpalm

met duwtjes
in de rug
wanneer het mis ging

op zijwegen
en in bomen
heb ik me verstopt

mijn plan
van eeuwige vrijheid
lukte

nu ik omkijk
er is zoveel ruis
in de stilte

vind ik jou
niet meer terug

Erika De Stercke

Pom:ja erika vertel ons maar eens wat een moeder is. ik ga er voor zitten – wat krijgen we nou – is ze verdwenen kind? aan de hand van erika komen we nooit uit waarheen we wilden. dan weer wordt de man neergesabeld, dan weer is moeder de pisang. het begint klein en lieflijk maar al snel ruist er stilte in dit gedicht – en moeders weet te ontkomen. en een antwoord op de gestelde vraag in de titel? – nee zit er niet in vandaag. erika speelt verstoppertje in de bomen – had zomaar de titel ook kunnen wezen.

jeanine:Het gedicht van een dochter die zich losmaakte van haar moeder. Kennelijk was dat moeilijk want nu zij terugkijkt ziet ze haar moeder niet meer zo. Ruis, ja, ruis ontstaat gaandeweg. Op een dag denk je ineens, ik hoor haar stem niet meer. Ik durf geen uitspraak te doen over het gedicht als het over begrijpen gaat, want ik proef een liefdevolle moeder die zoals veel moeders wat te bepalend was. Veel vrouwen zien de moeder terug in het eigen gedrag als zij zichzelf erop betrappen het met hun kind net zo te doen. Zij geven zichzelf dan een corrigerend tikje (moeder en dochter ineen) In dit gedicht staat nog iets anders. Een bitterkoekje, een dochter die nog niet helemaal klaar is met hoe ze het uiteindelijk zal voelen? Zit ik in de richting?

hoewel van koninklijken bloede
kon zij de ranke hals toch buigen

een schuilplaats had zij niet te bieden
want vleugels maken nog geen moeder

de kleine grauwe pluizenbollen
keken haar na
toen zij het luchtruim koos

voor alle beelden later
kwam dit beeld te staan

hun moeder was een zwarte zwaan

anke labrie

Pom: in één bevlieging wordt betekenis gegeven aan een wel bijzondere verbuiging van het spreekwoord: een zwaluw maakt nog geen zomer –  vleugels maken nog geen moeder. moeders laat de arme bolletjes hier voor wat ze zijn. het is wel mooi geweest met jullie – lijkt ze te zeggen – en wegwezen – zo sprak deze zwaan –  voordat het gedicht de zwaan te romantisch van aard wordt en ze ten onder gaat aan donkere romantiek – zo heeft deze zwarte zwaan haar manmoedige daad bij het geestige woord gevoegd. zo mogen wij lezen. één van die bolletjes hebben ze later bakker genoemd, ditmar bakker.

jeanine: Wat mooi. Ik lees hier over een moeder die haar gezin in de steek liet.  Misschien van de kleine grauwe, haar kleine grauwe maken. Persoonlijk ervaar ik die strofe nu als een hobbel terwijl ik denk te snappen dat het over de kinderen gaat.

Ik zie wel waarom je ‘de’ i.p.v. ‘haar’ koos. Enfin. Mooi gedicht komt volgens mij meteen goed bij me binnen.

Klimaatprobleem

Er wordt veel gesproken
over loskomen van feromonen en
dat het niet gewoon zomeren wil
in deze dagen van CO2 klimaat-
neutraal en bijplanten van bomen

over haar hoor je niemand, iemand
die haar hand in zwartbruine aarde
tussen oud blad en onkruid wroette
naar wortelgeel en groen – zij taalde
niet naar zon maar bekommerde zich

om baat en lichte kost – in haar tuin
geen dwalen of gepraat met bomen
nog heb ik, houd ik haar voor ogen
hoe zij – moeder met recht en reden
niet meer zocht dan vrucht en vrede

en werken als een koelie in het hart
een planter stichtte zij uit de wind
een eigen hoek, een bed van krulsla
koolraab, bataat en pastinaak in een
gematigd klimaat op goede grond

Cartouche
23-03-2019

Pom: cartouche is veel tekort gekomen in zijn jeugd – zoveel is zeker – altijd zat dat mens maar in de tuin – met der vingers in de modder –  om de sla te krullen – eten kwam niet gekookt op tafel – en steeds maar weer opnieuw  met die vingers de vette löss in – daar in brabant – nee met zo een moeder blijf je mager. in het naschrift compenseert de dichter moeders beeld met de hoop op een vredige moeder aarde – het is allemaal vergeefs: de vrouw die je net een hand gaf dat was je moeder jongen. cartouche beschreef de uitwassen in dit gedicht.

jeanine: Wat een heerlijke, eenvoudige moeder is wat me als eerste invalt. Haar wereld bestond niet uit klimaatmarsen. Zij bewerkte haar grond met een vanzelfsprekendheid die je bijna naar de tuin doet snellen om er in de grond te gaan wroeten om datzelfde gevoel te krijgen. De vrede die zij er vond, rust en voldoening en tevens nog nuttig ook.
Om jaloers op te worden zou ik bijna schrijven terwijl ik tegelijkertijd niet zeker weet of ik het gedicht goed lees want cartouche zet vaak zo zwaar aan. Bovendien zie ik me aklweer genoodzaakt om dat ‘eenvoudige’ in de beginregel alweer te schrappen en te vervangen voor ‘ijverige’.

NASCHRIFT:

Ja, we hebben een probleem
van binnen en van buiten
met ons aller tijdsklimaat
zolang we niet luisteren
naar onze moeder – aarde
gegroeid op goede grond
van bestaan begint nu pas
het besef te dagen dat –
Minerva’s uil in een hoek
en bij het grof vuil gezet –
zij alleen uitgesproken
irene is en was

(Ειρήνη / Irene is Grieks voor vrede)

Recht voor raap, praat

De duifel daar druipt
niet langer, ziet robijn.
Zelf zie ik karmozijn.

Verderop in de bocht kruipt
een slang weg als zwijn,
verspreidt een geur van azijn.

Wind speelt geniepig vals.
Moeder loert nog nauwelijks om de hoek.
Bij de geboorte was ik andere koek.

Frans heet mijn broer de onnozele hals.
Zie hoe moeder hem omhelst.
De rest is een zomergekwel.

Liever dat nog dan een kankergezwel
in de borst
zolang het hart klopt en bonst.

marc tiefenthal

Pom: duifel? toestanden weer in de eerste drie strofen. en daarna wordt het maar niet beter. een broer, ziekte en gekwel. we kunnen weer aan het zondagochtendontbijtje jongens – tiefenthal is langs geweest .

jeanine:Samengevat lees ik in het gedicht dat het broertje haar lieveling was, of het was een draak van een broer en dat eiste al haar aandacht op zodat de dichter het nakijken had en tekort werd gedaan. Dat is balen geweest en dan ga je als vanzelf duivel met een f schrijven, dat snap ik best want je wilt die engerd niet echt benoemen, het gedicht moet eruit. De emotie het spel van het anders willen zeggen neemt de overhand zoals dat vaak is bij deze dichter. Andere koek, dat is het! hoor ik hem nu mompelen en iets als ze zullen het wel weer niet begrijpen op de pom. Dat het in een gezin niet altijd gaat naar wens van elk kind is een bekend gegeven bij elk kind. Het is een van die dingen waar je zo’n beetje de rest van je leven mee bezig bent. Waar of niet? Of, staat er dat de moeder ziek werd en te jong stierf?  Moeilijk.

sleutels

toen hij huis en land verliet
kuste ze hem
zoals moeders zonen kussen
met passie en wanhoop
alsof ze naar het front gaan

de sleutel ligt hier
voor als je eerder terugkeert
en ik er niet ben
maak een koffie, neem een bad

zo zijn moeders
bang, wanhopig maar zeker
van de terugkeer
ze klampen zich vast
aan een sleutel, aan koffie
aan water en zeep

jako fennek

Pom: hier krijgen we dan toch nog een antwoord op de door erika gestelde vraag – wat een moeder is ? – gelukkig maar – voorts vakkundig de eeuwige angst van moeders onder woorden gebracht: hun oorlogszonen te verliezen – ‘zoals moeders zonen kussen’ in die regel legt jako onvervangbare liefde en geeft de dichter het antwoord op de door erika opgeworpen vraag: liefde – het antwoord op alle vragen!

jeanine: Mooi eenvoudig geschreven en zelfs ik herken me er in. Want ja, zo zijn moeders. Altijd zorgen, bezorgd, zorgzaam, zelfs als het kind andere plannen heeft, dan houdt zij zich vast aan de rituelen die het kind zich zal gaan herinneren. Niet dat dit haar reden is natuurlijk maar zo werkt het. Het is een van die dingen. Moeders. En soms behandelen moeders de echtgenoot/partner net zo.

Dit is je moeder.

De vaste plek aan de bar van het cafe
van haar oom en tante paste haar beter
dan het aanrecht thuis, waar ze zuchtend
gehaktballetjes draaide voor de zondagse soep.
Die gehaast opgeslurpt zou worden door vader
en zijn zonen die het verlangen naar het voetbalveld
luid en vrolijk kibbelend wegvraten aan tafel.

Ik paste op haar als ze na de maaltijd
zou instorten op de tweedehands bank
met sigaretten binnen handbereik en rennies.
Wachtend op het moment dat de middagfilm
het heden bij haar weg kon rukken.
Zo leerde ik veel
en de nagesynchroniseerde films boden mij troost.
Het Duits schalt nog groots in mijn hoofd.

Ze is opgestegen ergens op een verlaten dag
naar de hemel waar haar vrienden en familie
haar omringen aan de bar van het eeuwige.
Zo zie ik haar schaterlachend en blij, vrolijk
en onbezorgd zijn, van voor het moederschap.
Ondanks en dankzij haar ben ik wie ik ben
en daar schuilt de liefde in mij.

©Lisan Lauvenberg
24 maart 2019

Pom: het gedicht is me net te proza-isch – pas in de derde strofe begint de poëzie:
Ze is opgestegen ergens op een verlaten dag
naar de hemel waar haar vrienden en familie
haar omringen aan de bar van het eeuwige.

jeanine:Ach, wat een lief eerbetoon aan een moeder die niet aan haar verplichtingen kon voldoen. Ik zie het beeld van de vader en de zonen, de moeder die er wat witjes en ongezien bij zit (op uitzit) en de dochter die dat ziet. Het moment waarop de dochter de moeder is. Want ja, dat zag en zie je vaker, dat dochters als vanzelf de rol overpakken als het de moeder niet lukt om welke reden dan ook. Jaren zestig ongeveer denk ik nu en ik kan niet in alle huiskamers kijken maar ik kan lezen. Dat een jeugd je vormt staat buiten kijf en de dichteres zegt dat ook heel duidelijk, ondanks en dankzij. Om te koester het dankzij, want van veel wat je in het leven overkomt kun je lelijk worden maar juist ook een kleurrijk, sterk  en mooi, veelzijdig mens. Tjonge, ik begin ervan te preken.

Pom hier mijn bijdrage aan de enige virtuele, geschreven in Antwerpen waar ik vrijdagavond optrad tijdens Ballonnenvrees in café Boekowski. Groeten, Rik

Ogen van herinnering

Het doet me goed dat je er bent
zei ze bij mijn geboorte

het laatste dat ze zei voor haar vertrek
naar welke hemelen er mogen zijn

nu zegt ze niets meer over die voorbije tijd
staat haar naam gebeiteld in steen

in de boekvorm die haar leven las
een kus gaf ik haar geen hand

schrijf gedichten voor haar
lezen zal ze met ogen van herinnering

de vingers van mijn dichtershanden
trillen bij de gedachte aan tijdnood.

Rik van Boeckel
23 maart 2019
Antwerpen

pom: ik lees een eerbetoon maar net te chaotisch de regels achter elkaar. mogelijk vloeide de drank rijkelijk in het café.

jeanine:Wat een indringende slotstrofe en een schitterend begin. Een fijne gedachte dat wij dichters altijd onze moeders terug kunnen zoeken, zelfs vinden in onze gedichten. Hoe herinneringen je woorden inkleuren en je inzichten die kleuren weer wat aanpassen. Het spel van herinnering en zo het misschien daadwerkelijk was. Het idee, of de hoop zelfs,  dat moeder meeleest.