PETRA MARIA wint de enige echte virtuele – hoe onbereikbaar zij/hij ook was (of geworden is) – in poëzie kunnen we tenminste liefdevol terug kijken – trofee op pomgedichten? kortom wie wint de onbereikbaarheidstrofee op pomgedichten? en voor CARTOUCHE het zilver

dichters dank jullie wel! de wedstrijd gesloten lieve lezers – we ontvingen prachtwerken over onbereikbare liefdes van voorbij om welke reden dan ook. er werd gehuild. en ach ja waarom ook niet. er werd geschreven passievol dat de stukken er van afvlogen. lees de commentaren onder de gedichten dan begrijpt u waarom ik deze week goud aan petra maria geef en cartouche het zilver. wensen we jako nog de mooiste dingen die we hem kunnen wensen. danken we jolies voor haar drieregeligheid. en herhalen we een keer iets van de poetica van deze site:

moralisme liever niet is natuurlijk geen algemeen geldende regel – van henriette roland holst tot aan  vinkenoogtijden vierde moralisme hoogtij in de poëzie. op de pom hier niet. niet dat we de lárt pour lárt aanhangen – nee dat asjeblieft ook niet – wij van hier propageren de kracht van de taal – dat die de harten zal raken – dat de lezers diep geraakt zullen omvallen en niet meer gereanimeerd kunnen worden. dat is waar we het allemaal voor doen.


HET VERSTE WEG

er zijn soms dagen
dat het lijkt alsof
we weer samen zijn
zomaar

de hemel zo blauw
het kan niet anders
dan bedoeld

dan fiets ik langs het huis
een hand schuift het gordijn
alsof ik word verwacht

bij de voordeur sijpelt
het besef
van alles wat ik ooit
verloor
ben jij het verste weg

Petra Maria
8 juni
te Mechelen, Limburg no less


onze petra maria struint wat af in de vakanties en op pinksteren. om geheel verlicht weerom te keren. maar het verste weg blijft toch die ene geliefde. mooi beeld. die drie laatste regels die dodelijk aankomen:
 
van alles wat ik ooit
verloor
ben jij het verste weg

ja zo doe je dat – zo weten dichters onmogelijke thema’s in een paar woorden weer te geven. vanaf vandaag mag petra maria zich dichter noemen. deze regels neemt niemand haar ooit nog af.
  • Petra Maria: van alles wat ik ooit verloor ben jij het verste weg
  • Frans Terken: en nergens een echo om je dichterbij te halen
  • Jolies Heij: ik zocht de jij in jou
  • Rik van Boeckel: van eenheid naar verdeeldheid
  • Marc Tiefenthal in de dapperstraat
  • Anke Labrie: je kent mijn naam
  • Cartouche: zo onbegrijpelijk grijpbaar jou nabij

Hoi Pom, Wilde graag meedoen, maar redde het niet. Teveel vervelende dingen aan mijn hoofd. Volgende keer weer.  Fijne Pinksterdagen nog. Heb het goed. Groet van Jako.
ai jako ik hoop niet TE vervelend ziekte stress ellende familie jijzelf? ik wens je liefs toe en dat dat mag helpen – pomgedichten kan eigenlijk niet zonder jako xxx

wie  wint de enige echte virtuele – hoe onbereikbaar zij/hij ook was (of geworden is) – in poëzie kunnen we tenminste liefdevol terug kijken –  trofee  op pomgedichten? kortom wie wint de onbereikbaarheidstrofee op pomgedichten?

ja dichters het thema onbereikbaarheid is aan de orde – een voor veel onrust in een leven zorgend themaatje. zeker in het leven van dichters. de tot mythische proporties uitgegroeide onbereikbare liefste – hoe het in hoofden spoken kan – totdat het over is en voorbij. totdat je niet meer kunt begrijpen dat zo een personage iets in je leven betekende. een fenomeen om voor altijd op terug te kijken maar dan wel liefdevol. U kent de regels – Uw webmaster is juryvoorzitter deze week met menselijk commentaar.

de gedichten niet te lang svp – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.


zand
 
om het zo te schrijven
dat het niet opgaat in de tijd
 
soms nog bang
om door te ademen
het weg te blazen
 
zoals alles
wat in zand geschreven is
weer zand wordt
 
zoals het was
los en in alles machteloos
 
pom wolff
HET VERSTE WEG

er zijn soms dagen
dat het lijkt alsof
we weer samen zijn
zomaar

de hemel zo blauw
het kan niet anders
dan bedoeld

dan fiets ik langs het huis
een hand schuift het gordijn
alsof ik word verwacht

bij de voordeur sijpelt
het besef
van alles wat ik ooit
verloor
ben jij het verste weg

Petra Maria
8 juni
te Mechelen, Limburg no less


onze petra maria struint wat af in de vakanties en op pinksteren. om geheel verlicht weerom te keren. maar het verste weg blijft toch die ene geliefde. mooi beeld. die drie laatste regels die dodelijk aankomen:
 
van alles wat ik ooit
verloor
ben jij het verste weg

ja zo doe je dat – zo weten dichters onmogelijke thema’s in een paar woorden weer te geven. vanaf vandaag mag petra maria zich dichter noemen. deze regels neemt niemand haar ooit nog af.
 
Echo

Dat ik hier vastgeklonken
aan wortels en huis
terwijl jij een pelgrimstocht
op weg naar een vermeende god

een geest die je met vurige tong
inpalmt en zo over je beschikt
het snoert mij de mond
nu hij het voor het zeggen heeft

ik hoor het gras groeien
hoe het je voetafdrukken vult
het spoor overwoekerd
onder al het onkruid amper te zien

zoals jij er al niet meer was
toen je naast me op de bank
je stem stiller dan eerder nog
op afstand zuiver te horen

en nergens een echo
om je dichterbij te halen

FT 08.06.2019


frans heeft vandaag de pech na petra maria gelezen te zijn. en natuurlijk wordt hier ook een menselijk drama weergegeven op een uitzonderlijke manier – maar net tussen een teveel aan woorden – als het ware in een verklarend verhaal daar waar poëzie op zich al indringend genoeg en compact genoeg is – bijna geen verhaal om zich heen verdraagt:
 
zoals jij er al niet meer was
toen je naast me op de bank


de laatste 6 regels verdragen de eerste drie strofen niet:
 
zoals jij er al niet meer was
toen je naast me op de bank
je stem stiller dan eerder nog
op afstand zuiver te horen
en nergens een echo
om je dichterbij te halen

tegen beter weten in
 
ik zocht je onder kiezels en korrels
en onder het bladgoud
het stof op de staande klok
 
ik zocht je in glazen bollen
pandora’s doos
pijpenlades en piratenkisten
 
ik zocht je op affiches
op sneeuwende schermen
in schreeuwerige koppen
 
ik zocht je in verhalen
verzinsels, leugens, illusies
de lege zalen na het applaus
 
ik zocht je met een lantaarntje
met een wichelroede in een hooiberg
ik zocht de jij in jou
 
je wilde niet gevonden worden
kwijt is liever dan rijk
het omhulsel werkelijker dan het lijf
 
    
Jolies Heij 


jolies is vandaag lekker drieregelig bezig. bijna tegen  beter weten in – lezen we in  de titel van het gedicht –  ze is koppig – en zie daar een heerlijk leesbaar gedicht – vol in de juiste vorm gezette emotie – een heel ander mens deze jolies heij en deze week is dichteres zoekende –  ze heeft niet gevonden – een heerlijk drama. liever zoekende dan de allesweter die het zo goed weet voor zichzelf en voor ons allemaal. toch nog net in de laatste strofe het moralisme dat we liever niet tegenkomen in een gedicht. ‘ik zocht de jij in jou’ de laatste regel in de voorlaatste strofe is een prachtige afsluiter.

moralisme liever niet is natuurlijk geen algemeen geldende regel – van henriette roland holst tot aan  vinkenoogtijden vierde moralisme hoogtij in de poëzie. op de pom hier niet. niet dat we de lárt pour lárt aanhangen – nee dat asjeblieft ook niet – wij van hier propageren de kracht van de taal – dat die de harten zal raken – dat de lezers diep geraakt zullen omvallen en niet meer gereanimeerd kunnen worden. dat is waar we het allemaal voor doen.
Dansend geheugen

Zoals ik met jou danste
in de bossen voorbij het geluk

het ritme dreunde na in ons
vertrokken van eenheid naar verdeeldheid

aan het strand huilen schelpen
als elke streling herinnering wordt

de dagen schuldbewust verder trekken
naar een wachtende oneindigheid

het geheugen danst met jou
nu de foto troebel tranen steelt.

Rik van Boeckel
9 juni 2019


‘voorbij het geluk dansen’ dat is mooi gezegd rik. en dan de beschreven teloorgang van een zeldzame liefde. niet meer uit een hout gesneden deze liefde is voorbij – we zijn weer twee. en het wordt steeds erger – de schelpen huilen – de foto steelt de tranen. net over de top de woorden. tussen die regels wel weer een hele mooie waarneming: ‘als elke streling herinnering wordt …’
Ongewoon gelukkig 

Ik reik je mijn hand, 
krijg hooguit een tand. 

Nooit reik jij je voet. 
Laat staan aan mij. 

Droog kraakt de tak. 
Een enkele traan volgt 


marc tiefenthal

nog meer tranen. en de tandarts kan ook uitrukken. de orthopeed erbij, de boswachter voor de afgewaaide takken en zie daar we wandelen domweg ongelukkig in de dapperstraat.


het zoeken moe
heb ik besloten
voor jou 
blijf ik altijd bereikbaar
 
waar ik ook naartoe zal gaan
of nog even blijf
 
je kent mijn naam
en meer nog
je kent mij 
 
anke labrie


anke schrijft in een soort van overgave de woorden op. de machteloosheid vorm gegeven in een paar machteloze woorden. de vermoeidheid spreekt als de krachten het begeven.
 
 
 

Hoe mijn mond het schot
en de keel het mes niet vreest
 
hoe ik het niet uit mijn hoofd krijg
die hele hoogzomer lang door leefde
dat dag nacht werd en nacht hemel
deken die al mijn smachten dekte
 
het woordenloos verpozen waarin
we ons goudvis wisten – bewogen
naar zuurstofschuld en ademnood
tot de bodem gingen en beschonken
 
van het hoog gehalte liefdesvocht
ons opstuwden en -joegen in de roes
van roodborst en nachtegaal, de vogel
die zich niet kooien noch roven laat
 
hoe we ons met huid en haar, nauw
nader nog dan spiegelbeeld en water
kwamen – niet uit te vlakken vlekken
in het lijf brandden – het gat in de tijd
 
dat ik alleen uitwonen en – zingen mag
blijven zal als dichter zo onbegrijpelijk
grijpbaar jou nabij
in handgesneden vel
 
09-06-2019
Cartouche

de passie – modern woord – iedereen gebruikt ineens het woord passie – de passie spat er van af. wordt het niet eens tijd dat we CARTOUCHE in een bundel kunnen lezen. strak geredigeerd dat wel – uitzonderlijke talenten laten zich niet in de regie stoppen – weten we ook – maar anders krijgen we nog een micha wertheimpje – 2 en een half uur briljante comedie zag ik gisteren in de meervaart – doodvermoeiend – anderhalf uur is echt veel sterker – en doet niets af aan de briljantheid. zo is het ook met Cartouche en eigenlijk ook met dit gedicht.

hoe ik het niet uit mijn hoofd krijg
die hele hoogzomer lang door leefde
dat dag nacht werd en nacht hemel
hoe we ons met huid en haar, nauw
nader nog dan spiegelbeeld en water
kwamen – niet uit te vlakken vlekken
in het lijf brandden – het gat in de tijd
 
dat ik alleen uitwonen en – zingen mag

prachtig!


Share This:

Gepubliceerd door Pom Wolff

Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman. In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes. Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'. Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.) 'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.

Doe mee met de conversatie

2 reacties

  1. HET VERSTE WEG

    er zijn soms dagen
    dat het lijkt alsof
    we weer samen zijn
    zomaar

    de hemel zo blauw
    het kan niet anders
    dan bedoeld

    dan fiets ik langs het huis
    een hand schuift het gordijn
    alsof ik word verwacht

    bij de voordeur sijpelt
    het besef
    van alles wat ik ooit
    verloor
    ben jij het verste weg

    Petra Maria
    8 juni
    te Mechelen, Limburg no less

  2. Echo

    Dat ik hier vastgeklonken
    aan wortels en huis
    terwijl jij een pelgrimstocht
    op weg naar een vermeende god

    een geest die je met vurige tong
    inpalmt en zo over je beschikt
    het snoert mij de mond
    nu hij het voor het zeggen heeft

    ik hoor het gras groeien
    hoe het je voetafdrukken vult
    het spoor overwoekerd
    onder al het onkruid amper te zien

    zoals jij er al niet meer was
    toen je naast me op de bank
    je stem stiller dan eerder nog
    op afstand zuiver te horen

    en nergens een echo
    om je dichterbij te halen

    FT 08.06.2019

Laat een reactie achter