JOLIES HEIJ wint de enige echte virtuele – en tot wie of waar brengt de witte wijn jou dit weekend – zilver Tiefenthal – verder is het de iedereen in de prijzen – trofee op pomgedichten

de juryvoorzitster op weg naar het dichtershuisje. waar zij haar finale oordelen velt en prijs geeft aan pomgedichten. vandaag heeft ze het moeilijk – de inzendingen der dichters waren mooier dan waar kan zijn en gelijkertijd waarachtiger dan een mens verdragen kan. het wordt spannend!

jeanine bericht: ”
Ik heb de inzendingen met veel plezier gelezen, in elk gedicht zat de hitte en  de koelte van een witte wijn.  Leuk en knap gedaan. Het maakt het toekennen van de edelmetalen tot een lastig iets want ik wil niemand teleurstellen. Wat heb je aan teleurstelling hè, het is al zo warm. Vandaar dat ik me beperk tot goud en zilver want daar ontkom ik niet aan.
 
Goud Jolies
Zilver Tiefenthal
Brons  de overige inzendingen



  • FRANS TERKEN een droge witte aan deze tafel met liefde geserveerd
  • PETRA MARIA doet herinneren aan zoveel storm en moed
  • RIK VAN BOECKEL met ‘t glas in de hand de lippen troost dronken
  • MARC TIEFENTHAL Om niet ten onder te gaan aan witte wijn.
  • CARTOUCHE sauvignon – zo wild en wit wil ik je
  • JOLIES HEIJ we drinken de rivier leeg en doen alsof het witte wijn is
  • ANKE LABRIE ik neem een slok en proost op jou

wie wint de enige echte virtuele – en tot wie of waar brengt de witte wijn jou dit weekend? trofee op pomgedichten? wedstrijdje witte wijn nooit weg in dit weer. u kent de juryvoorzitster onze jeanine hoedemakers – u kent de regels: de gedichten niet te lang svp – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.


de boulevard of broken dreams
nu tussenpad afdeling groenten
ter hoogte van de kerstomaten

de witte wijn alvast geladen
lood voor vader om te vissen
sporen van herinnering

zo’n dag was het
kassa meisje lege vulling
een langzaam brokkelend geheel en kale muren


pomwolff
Rupsje Ooitgenoeg

We houden het loof aan banden
dat de hitte onder dit blauwe dek
niet meedogenloos toeslaat
zoals ver beneden de rivieren

ik zou met de noordwestenwind mee
kunnen waaien om daar te landen
maar hier zit ik gebeiteld in middagrust
die me plakt aan leuning en glas

dat in de zon haast doorzichtig lijkt
het voordeel van een droge witte
aan deze tafel met liefde geserveerd –
wij klinken op de koelte die ons toevalt

en geen angst voor teken of rupsen
krioelend op de stammen van eiken
al die harigen hoe ze aan irritatie doen
in één veeg strijk ik het voorhoofd glad

FT 26.06.2019


pom: frans op de plaats rust. frans beschrijft alles wat professor scherder tot waanzin drijft. we moeten bewegen frans zegt de professor. niet zitten in tevredenheid – niet aan de verkoelende witte wijn – schenk mij ook maar in – dank je wel – de profesor doen we van de week wel weer met 20 graden. vandaag de koelte, de geserveerde liefde en de middagrust met frans terken in poëzie.

jeanine:
FT 26.06.2019
 
Ja dat is goed toeven, lekker wijntje, liefde en rust. En dan toch stiekem even de wens om weg te waaien. Rupsen en teken, ellende is het en dan vergeet je nog de andere steekbeestjes.
Droge witte wijn.  Dit gedicht is ook een beetje droog en dat is prima. Moge het rupsje snel genoeg hebben.

 

storm en moed

ik drink wijn
en maak foto’s

jij in dat hoge bed
het tafeltje
met de bloemen

ze leggen vast
wat ik niet kan bevatten
en verwacht

dat later
iets van deze vreemde tijd
mij doet herinneren

aan zoveel storm
en moed
aan eigenlijk
zoveel geluk

Petra Maria


pom: moed en storm en die foto dan voor later. petra kleurt later in met vreemde tijd. het zijn net teveel grote woorden voor een mager gedicht. dit moeten we aan jan arends overlaten. die snijdt in dunne gedichten door de lezer heen. dat de woorden stormen. bij petra waait vandaag nauwelijks een briesje. ik bedoel als het vreemd is dan willen we ook vreemd. daar zijn dichters voor. en we willen het niet benoemd we willen het vreemd!

Jeanine:
Petra Maria
 
Ja, zo gaat dat soms met foto’s denk ik. Je maakt ze en later, als het misschien wel voorbij is, dan zie je iets wat je toen niet zag, of onvoldoende. Ik zie tussen de regels een bescheiden verwijzing naar Storm und drang staan maar dat zal aan mij zijn, uit de tekst maak ik de verwijzing verder niet op; het komt door dat storm en moed, daar denk ik even, hé.  Jaja en dat op een zondagochtend. Fijn slank gedicht.
Het eenzame eiland

Het eenzame eiland is een plek
om stil te verblijven in reflectie
op de eigen woorden de andere ritmes
>
ze kwetsbaar te zingen
met een wijntje in de hand
het wit slurpend de tong in
>
eenzaam is een lange letter
wordt door wijn gemeenzaam
>
een woord van stille betekenis
>
een symbool dat de tijd verdraagt
>
eiland is de getuige van ‘t hart
waar de bomen samen en alleen zijn
een heuvel trots en trotseerbaar is
>
met ‘t glas in de hand de lippen troost
dronken tijd naar de horizon drijft
waar de roes verleden en toekomst wacht.
>
Rik van Boeckel
29 juni 2019


pom: een verstilde van Boeckel mogen we in alle rust met een wijntje in de hand genieten vandaag. bij mij komt ie wel binnen – ja een soort portugeze contemplatie op een berg uitkijkend over lisboa – verkoeling onder een boom en dan enige romantische gedachten – een kwetsbaar gedicht.

Jeanine:
Mooi gedicht Rik, als ik er mezelf op loslaat zie ik hier en daar wel iets waarvan ik denk, ik mis een lidwoord of, dit zei je al maar ik doe het niet. Ik laat het gedicht rustig tot me komen en geniet een wijntje mee maar dan net iets anders.
Waar de heuvel trots en te trotseren is, dat vind ik mooi, je schrijft hier wel trotseerbaar maar dat woord zet mijn brein automatisch om naar trotseren. Zo gaat dat wel vaker als ik een gedicht lees.
Luister ontluister
 
Paardebloemen fluisteren
voor zich uit.
Een paard steekt zelden een bloem
achter zijn oor.
 
We wapenen ons voortdurend
met kennis. Om niet
ten onder te gaan
aan witte wijn.
 
Kijk maar naar de maan. 



marc tiefenthal
dichter essayist / poète essayiste
Sint-Niklaas


pom: een lekkere korte tiefenthal en zeer leesbaar ook. goed zo, vooral doorgaan. een beetje van de hak op de tak maar dat is tiefenthal. zo staat er een paard in de gang zo vlieg je naar de maan.

jeanine:
marc tiefenthal
dichter essayist / poète essayiste
Sint-Niklaas

 
 
Een vette duim! Heerlijk kort maar krachtig, beeldend en best wel relativerend, als laat je de lezer even fijntjes weten dat sommige kennis compleet nutteloos is. Het geeft niet als ik er naast zit ik wordt blij van deze Tiefenthal
Tegenwoordig is het denk ik paardenbloemen met die n.


Van Taal en Tong – Terra Pura*
 
Gisternacht zong ik dwaas – die ik ben
over een zonnevrucht, sommigen zeggen
het is een vlucht, anderen hebben het
over een mes, dat langs de keel glijdt
en je tot bloedens toe doorweekt
 
Ik zeg het is meer – verlangen –
dan een vloek, een stok, een glas
bang om te breken, maar de moed
om te danse n, de droom die waagt
te ontwaken en zich te laten smaken
 
als vita eterna**een gelofte zoals jij
alleen vol afgelaten -wijn- kunt zijn
sauvignon – zo wild en wit wil ik je
tot me nemen, in mij dragen
deze avond en alle dagen
 
klaar-en rond


30-06-2019 / Cartouche
 
*Terra Pura = Zuiver- niet Zonderland !
terwijl ** Vita Eterna staat voor Eeuwig Leven


pom: cartouche serveert een wijntje, dank u wel Cartouche en zingt er een prachtig liedje van verlangen bij. zo erg wil hij haar deze avond én alle dagen. dat zijn heel veel dagen cartouche! of je bent een dronkenlap of je bent van de liefde geheel ondersteboven – de dichter combineert. ergens lees ik er ook een liefdesbetuiging in aan bregje zonderland. onze jeanine zal straks zich over je buigen.

Jeanine:
30-06-2019 / Cartouche
 
*Terra Pura = Zuiver- niet Zonderland !
terwijl ** Vita Eterna staat voor Eeuwig Leven

De toevoeging dat Terra Pura = Zuiver niet Zonderland!  die begrijp ik niet, ik zou daar nooit aan Zonderland denken, pura, puur, zuiver, lijkt me helder maar misschien mis ik iets. BZ is heel zuiver, dus misschien wil de dichter misverstanden voorkomen. Aan een verkeerde naam gekoppeld worden kan je reputatie flink schaden in het literaire sirkwie, Brekje, fluistert tante me in het oor en iets over de hitte.  Het zal wel, tante.
Het doet me deugd om in de eerste strofe iets van een tante te ontmoeten, we schijnen de gekte van tantes te erven, werd mij laatst verteld.
Mooi gedicht, het thema is er keurig – klaar en rond – in verwerkt. Bang om te dansen, staat die n bewust iets verderop? Het heeft namelijk wel iets.
dorst
 
je woorden zijn als kiezels
geen ontsnappen aan het schrijnende wit
hemelsplinters plenzen neer
 
op de torens van brugge en gent
de onvoorwaardelijke geliefden
op de slurpende antwerpse terrassen
 
scherven op de schelde
alles volgt blindelings al wat oplicht
wat wordt uitgerold over vlammende kasseien
 
de sintels van de hartstocht
hier voor het oprapen
voor wie vuurvaste vingers heeft
 
ik wacht op schaduw
het zwarte doek van de tijd
dat verkoelt en verdooft
 
we drinken de rivier leeg
en doen alsof het witte wijn is
het vloeibare doet ons licht verglijden
 
 
Jolies Heij


pom: dit is een goeie heij – dat voorop gesteld, een heerlijk tempo, een heerlijke inhoud, heerlijke witte wijn een rivier vol, een prachtig licht verglijden -ik merk dat ik niet veel verder kom dan het ene na het andere beeld citeren. heerlijk gedicht kortom!

Jeanine:
Jolies Heij
 
Yep, hier is er weer een; vaart, doorlezen, verwondering, beeldend en een zekere logica opbouwen en tegelijkertijd wat rammelen. Zo lees ik deze dichter graag.  Ze hebben me geleerd dat namen van steden e.d. toch echt met een hoofdletter moeten dus zelf doe ik dat altijd maar ja…
    


het sneeuwt weer lente in de scheldstraat
ik vis een bloesemblaadje uit m’n glas
 
de rode wijn die mij verwarmde
in de lange winter
is vervangen door een witte
die nu dartelt met de eerste zonnestralen
 
geen fles meer als vanouds
die ik bijna in mijn eentje leegdronk
omdat jij rijden moest
 
ik neem een slok
en proost op jou
 
anke labrie



pom: rood in de winter wit voor later – met anke de lente in en de zomer – de woorden luchtig gehouden bij een koele afdronk, de herinnering mooi geplaatst zo tussen de woorden

Jeanine:
anke labrie
 
Mooi, lief gedicht, die wisseling van rood naar wit, dat dartelen met de zonnestralen, erg leuke beelden en herkenbaar dat alleen drinken omdat de ander moet rijden. Zelf ben ik geen witte wijn drinker, ik ga het eens proberen. Na al die witte wijn wil ik ook wel eens proeven.

Share This:

Gepubliceerd door Pom Wolff

Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman. In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes. Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'. Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.) 'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.

Doe mee met de conversatie

2 reacties

  1. Rupsje Ooitgenoeg

    We houden het loof aan banden
    dat de hitte onder dit blauwe dek
    niet meedogenloos toeslaat
    zoals ver beneden de rivieren

    ik zou met de noordwestenwind mee
    kunnen waaien om daar te landen
    maar hier zit ik gebeiteld in middagrust
    die me plakt aan leuning en glas

    dat in de zon haast doorzichtig lijkt
    – het voordeel van een droge witte
    aan deze tafel met liefde geserveerd –
    wij klinken op de koelte die ons toevalt

    en geen angst voor teken of rupsen
    krioelend op de stammen van eiken
    al die harigen hoe ze aan irritatie doen
    in één veeg strijk ik het voorhoofd glad

    FT 26.06.2019

  2. storm en moed

    ik drink wijn
    en maak foto’s

    jij in dat hoge bed
    het tafeltje
    met de bloemen

    ze leggen vast
    wat ik niet kan bevatten
    en verwacht

    dat later
    iets van deze vreemde tijd
    mij doet herinneren

    aan zoveel storm
    en moed
    aan eigenlijk
    zoveel geluk

    Petra Maria

Laat een reactie achter