Hoi Pom, het heeft hier gesneeuwd, vandaar de volgende woorden:
Het is een prachtige dag om te sterven een dag waarop lichtblauwe schaduw zacht oplicht in de sneeuw bomen die als dood hout fijnvertakt de hemel raken dichte grijze wolken die langzaam over zee het land verlaten
een dag waarop de horizon verdwenen is In het vele verlies van een verlaten wereld doods en stil sereen en kil jammer dat ik op zo’n dag vóór alles leven wil
Anne Borsboom schreef die prachtige regel op FB – ‘het oorlogt in mijn land’- op mijn verzoek schreef ze het gedicht verder zodat we weten wat we wisten en er betere tijden bij denken al weten we wel beter. dank je wel Anne, verblijvend in frankrijk – vanavond moeder van nederland
Het oorlogt in mijn land
ik oorlog zonder dat er een oorlog uitbreekt schik in de minne, laat mij de ‘minne’ geef de ander het voordeel, bij twijfel stil
jij oorlogt om onrecht denkt aan anderen en nog altijd pijn om wat was
hij oorlogt om tralies dikker dan de verf die de nachtwacht deed glanzen omdat schijnglans dieper de eeuwen in drong
zij oorlogt om een tijdklok die avonden bepaalt, hoe dichtbij een sirene een bel die minnaars verjaagt naar binnenshuis waar kinderen, waar moeder de vrouw
waar het huis te klein, de lessen te complex voor vaders en moeders die het al moeilijk redden in dit land dat bekend stond als een goed land, met aandacht voor later en het moment
wij oorlogen uit wanhopigheid want wie weet waar goed te doen, virussen zijn sterker dan toen wij bang waren voor de Russen
jullie oorlogen tot er een bom valt op een raam kleurloos want wat daar achter bomt jullie niet.
Hai Pom Mijn maandaggedichie, ik heb er heel lang over na zitten denken. Uiteindelijk kom ik toch weer bij dit gedicht. Het is een kortje dit keer en het gaat over het allerergste van het ergste. Als altijd mijn liefs Karin
Liefdesverdriet
Lichaam van mij herstel de zoute wond want jouw liefde is een virus.
Prik.
In mijn zijde. Jij bent au en nacht. Onafwendbaar.
uw webmaster kon het deze week niet laten om deze zogenaamde noodmaatregel ‘avondklok’ af te keuren. er ligt geen wetenschappelijk bewijs onder de maatregel. de maatregel is naar ik vermoed ingezet – niet om de corona te bestrijden – maar om een ander doel te dienen – lees het gebrek aan handhaving te verdoezelen – nee deze maatregel kan absoluut niet door de (juridische) beugel. je loopt nu eenmaal om 5 over 9 geen Corona op buiten als je die om 5 voor 9 daar ook niet oploopt.
Het verbod op détournement de pouvoir, gedeeltelijk Frans voor ‘machtsverdraaiing’ of (meer gebruikelijk in Vlaanderen) ‘afwending van bevoegdheid’ of ‘machtsafwending’, is een verbod voor bestuursorganen om bestuursbevoegdheden te gebruiken voor een ander doel dan waarvoor ze gegeven zijn. In Nederland is dit verbod ontstaan uit jurisprudentie van de Hoge Raad der Nederlanden en is nadien gecodificeerd in art. 3:3 Awb
het besluit is onzorgvuldig tot stand gekomen, de werking is buiten proportioneel en juridisch gezien een draak. en laat u niets wijsmaken BOA’s mogen vooralsnog niemand qua corona bekeuren. hoe dan ook we hebben altijd nog de poëzie. ik was erg gecharmeerd door de bijdrage van Antony Oomen – de eerste uit zijn serie Avondklok en door de bijdrage van Anke Labrie – zij relativeert wat ons wordt aangedaan op een wijze wijze. ik zeg tweemaal goud. en voor de vlinder die nog moet uitvliegen van Ien Verrips brons. van harte! ‘avondklok’
vanmorgen op mijn oefenrondje moeizaam lopend met mijn stok langs de struikelstenen bij het Merwedeplein zie ik haar beeldje staan beschenen door de zon
in gesprekken onderweg en op de bankjes om haar heen waar ik even op adem kom vang ik op dat het wel oorlog lijkt
maar elke vergelijking gaat hier mank
juist nu besef ik des te meer hoe vrij ik nog altijd langs deze struikelstenen lopen kan
anke labrie
–> Anke keert de dingen om, de normen en waarden ook. en struikelt niet over de tekenen des tijds. de herinneringen aan vroeger die in geen verhouding staan tot wat ons in dit land bij deze regering tot lotgenoten maakt. dat als je lekker in je bed ligt te chillen dat je dan de straat niet op mag en als je weer wakker bent frisse lucht in vrijheid kan ademen. niet iedereen zal het met anke eens zijn. die genoemde zaken (de struikelstenen als teken van herinnering en de huidige avondklok) staan wat mij betreft ook in geen enkele verhouding tot elkaar. ik zelf kan het alleen niet hebben dat zo een blaaskaak als een grapperhaus die elk gezag verloren heeft – die zich zelf nergens aan stoort of houdt mij een beetje gaat vertellen waar ik wel of niet mag staan en wanneer in de buitenlucht. het gedicht geeft wel stof tot nadenken. dat we niet te snel onvergelijkbare grootheden zullen vergelijken. het zijn de wijze woorden van anke.
Avondklok
Zoals het klokje thuis klinkt Zo klinkt de avondklok Stilte gevuld met tik tok
Verduister uw ramen Vermom uw korte-golfradio Als hoedendoos of kloosterbrood
Luister en fluister Radio Oranje op de tast Buiten huivert het stilzwijgen
Wie komt er bij me schuilen Onderduik op zolder In mijn boekenkast
Alleen de vogels zwijgen niet De vleermuizen De sirenes en de dwazen
–> Antony stuurde aan pomgedichten punt nl deze week een drieluik in. de eerste ook geplaatst in de wedstrijd – nou ja wedstrijd – eigenlijk buiten mededinging – maar nogmaals geplaatst vanwege die prachtige laatste strofe. de andere strofen niet minder fraai. een mooi gedicht dat zich ook van onderen naar boven laat lezen. of de strofen kris kras door elkaar. elke strofe sterk als brokjes tijdsbeeld – een goed getroffen tijdsbeeld. met subtiele verwijzing naar verleden tijden.
Antony Oomen – Alleen de vogels zwijgen niet/ De vleermuizen/ De sirenes en de dwazen
Rik Van Boeckel – bomen zien mij niet meer
Magda Haan – de laatste minuten in vrijheid
Petra Maria – zet de wekker maar op sterven als je oud bent
Frans Terken – In het licht van de lantaarns beweegt een vage schaduw
Anke Labrie – langs de struikelstenen bij het Merwedeplein
Cartouche – buiten de deur, alleen in het donker
Ien Verrips – vlinders dromen
Elisa Smit – Door het donker dolend
Erika De Stercke – om me te verliezen
wie wint de enige echte virtuele -“Ga nu maar liggen liefste in de tuin…” maar niet na negenen!!! – trofee op pomgedichten punt nl?
“Ga nu maar liggen liefste in de tuin…” maar niet na negenen!!! ook pomgedichten punt nl kan niet om deze kleine politiestaat heen. een avondklok hoe verzin je het. de avondklok of de zinloosheid der dingen. een verzetje, het verzetten van de klok of wordt het een echt verzet. dichters aller avondklokken verenigt u. alsof de tijd heeft stilgestaan. binnen bent u veilig, buiten loert het gevaar, alleen de hond zal u redden. de dichters Oomen en de Haan en van Boeckel stuurden al avondklokken in – ik kies de mooiste voor de ‘wedstrijd’ en voeg deze alvast toe – als de avondklok u ook roept stuur rustig in – u kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
een juweel
weet je in alle dingen ligt van het weten eigenlijk niets meer dan we altijd al wisten
we nemen ze mee en denken er zogenaamde betere tijden bij al weten we wel beter
een dichter als babak zou hier in het gedicht met iets onontkoombaars komen een kostbaarheid die hij jou zou omdoen
jou en jou alleen
pom wolff
Avondklokkenspel
Het Ankerpark is mijn avondanker de Leidse Haven de eerste etappe de boten aan de Zijlsingel begroeten mij met schilderachtige kleur
het avondommetje is ten dode opgeschreven bomen zien mij niet meer dragen geen takken virus over op mijn licht snotterende neusvleugels
het avondklokkenspel zingt de mutant neemt de macht over zo verdwijnen de uren om ‘s avonds rond te gaan.
Rik van Boeckel 20 januari 2020
–> ook het gedicht van Rik buiten de wedstrijd ingestuurd deze week – Rik bewogen door naderend onheil zijn gedachten poëtisch vorm gegeven na een avondwandeling – toen de avondklok nog niet was ingesteld. ik lees “de mutant neemt de macht over” – de jonge en grapperhaus – willen wel eens even laten zien hoe ferm zij zijn. deze mutanten! van mensen die nog wél redelijk kunnen nadenken. goed dat er dichters zijn.
Avondklok
Het aftellen is begonnen de laatste minuten in vrijheid
sluit de gordijnen voor glurende buren en zwerfhonden
hier staan de wijzers stil de klepel is verstomd
laten we nu maar proosten op autoloze straten en stille nachten
de maan verlicht dak en goddelozen de stad is weer van hun
Magda Haan –> heel aardig deze aandacht voor daklozen en voor mij als goddeloze. maar magda het zijn niet alleen de zwerfhonden die vrijelijk na negenen hun behoefte op de straten kunnen draperen en door de straten gaan. het zijn ook de vrijgestelden met een touwtje in de hand die de afgelopen week de asiels plunderden en achter hondjes aanlopen twee weken lang na negen uur in de avond. om die beesten in februari weer te dumpen – over zwerfhonden gesproken.
lang geleden stond ik op een berg en dacht dat de hele wereld mij zag
nu loop ik in de avond door verlaten straten geen nood, ik heb een hond ziet mij alleen de jas van thuisbezorgd
wie controleert de tijd zet de wekker maar op sterven als je oud bent
lang geleden stond ik op een berg en dacht dat ik de hele wereld kon zien
Waar is mijn berg?
petra maria
–> ‘geen nood ik heb een hond’ – schrijft ze – en wat voor een hond – met hondje kan petra maria de wereld aan – zoveel is zeker – een wereldverscheurend dier dat de avondklok aan flarden zal rijten/bijten. maar nu nog niet. het gedicht kent één wereldregel: ‘zet de wekker maar op sterven als je oud bent…’ deze regel verdient een beter gedicht om zich heen. je kunt ook zeggen deze regel doet alle andere regels in welk gedicht dan ook wegsmelten.
Schaduwhond
In het licht van de lantaarns beweegt een vage schaduw
alsof hij speurt naar sporen van een uitgelaten hond
een die in de kuiten van avondklokkenluiders wil bijten
die de blaf binnenbeks houdt om gerucht te voorkomen
de riem om de nek als zit hij vast geketend aan de grollen van de baas
een gebod als voor ons – ‘af’ en ‘liggen’ dansen naar de pijpen mag nog net
–> de lichte kritiek op de avondklok van Frans deel ik – u las het al hier boven. die avondklok is nergens goed voor. levert alleen onrust op en verzet – bijzonder weinig mensen gaan de straat op in de regen en de kou als alle kroegen gesloten zijn en alle evenementen zijn afgelast. en daar komt bij dat de aerosolen besmetting nog steeds ontkend wordt blijkbaar. ga je naar buiten dan loop je nauwelijks risico op besmetting. waarom jongeren geen pleziertje gunnen in een verlaten park in de regen en de januari-kou? de schaduwhond van Frans gevangen en geketend door duistere regelgeving. Blad
Ga nu maar, liefste voor de avond valt dacht jij mij het groene gras te zijn, ik was niet meer dan die lege plek, die plak jonge , die krul botergoud om de buik te vullen toen de honger je overmande dat vreemde uur tot waanzin dreef de klok als een gek doortikte
maar die stil je niet buiten de deur, alleen in het donker van je eigen heim kun je een sprietje vinden om je aan vast te houden, een sprankje kracht stroom van een paneel om kleur te brengen in een stuk verijsde aarde, die lege plek terug – tot leven, ga nu maar liggen liefste, schuif een eindje
dan kan ik jou naast gelegen blad zijn , goud beschenen
23-01-2021 Cartouche
–> het is weer een Cartouche in volle glorie- een romantisch gedicht in een adem uit te lezen – de woorden, als sneeuwvlokken alsverlangen neergedaald op de liefste – maar wel in het zonnetje. een adembenemend gedicht waarin de dichter er van alles en nog wat bijhaalt om de liefste te bekoren. van mij mag het. natuurvergelijkingen met koplandwendingen – er vallen blaadjes, er krult botergoud – hoe dan ook de vraag blijft hier of zij wel op hem valt. deze interval van tijd tussen toen en dan eertijds en later hoe duiden wij dit vacuüm dit stilgelegd leven zonder glans hoe lang zal het nog duren voor wij weer vlinders dromen als wij dromen
Ien verrips
–> deze vlinders bevallen mij wel omdat ze kunnen worden gedroomd als er wordt gedroomd voorlopig zijn ze nog niet aan de orde – de avondklok als vacuüm beschreven – ook wel mooi – ja Ien weet hoe je vlinders – normaal gesproken ongeveer het ergste – in poëzie aankondigt.
Hallo, Ik ben nieuw met de site. Verzeild geraakt via Vera van der Horst. Geen idee hoe dit werkt, of ik gewoon kan insturen. Ik dacht doe eens een poging voor een inzending rondom het onderwerp Avondklok.
Met vriendelijke groeten, Elisa Smit (32, Eindhoven) —————————————
Avondklok
Wist je dat de bomen praten als de stilte overneemt ritselend en krakend de dag vervreemd Dat als de lucht zwart kleurt, licht valt op andere zaken Dat ik dan luisteren ga en ook al zijn plassen aan het plonzen ik luisteren ga Door het donker dolend met mijn trouwe joekel klamp ik mij nu aan zijn asbus als ik luisteren ga wanneer ik de nacht kus
Elisa Smit
–> nee kind dat wist ik niet – praten ze dan die bomen? wat een onzin. misschien kunt u even met die afgetreden oranje prinses contact opnemen? zij zal u verder kunnen helpen. ik wil niet zeuren maar dt ligt hier meer voor de handt bij het woordt ‘vervreemdt’. en ‘plonzen de plassen’? wat een gedoe he allemaal. kind toch. beste elisa – poëzie is niks voor jou – ga tekenen, schilderen, spreek een prinses aan, loop door de ‘plonzende plassen’ na negenen – allemaal goed. maar doe niet aan poëzie. daar is al teveel van. geen idee schrijf je hoe deze site werkt. nou zo dus.
Brief aan Elisa
Beste Elisa, in een mailbericht neemt Vera vd Horst het voor je op. ze schrijft mij: ‘Ze is zo n leuk mens en moet nog zoveel leren.’ ze schreef nog wel meer: ‘Pom, wat ben je keihard tegen elise, ze heeft pas poëzie ontdekt, is het ook veel aan het lezen nu en vreselijk enthousiast. Ahhh, vind ik echt jammer dit en heb wel beetje spijt dat ik je site genoemd heb, was misschien nog iets te vroeg. Had op wat opbouwende kritiek gehoopt voor haar, niet dat ze helemaal afgebrand werd, Ze pikt best snel dingen op, dit was ook niet het het beste van haar, Ik voel me nu echt beetje schuldig. Liefs vera Beste Elisa deze site is niet uitgevonden om op pedagogische wijze liefhebbers aan de poëzie te brengen. maar ja als Vera om opbouwende kritiek vraagt wie ben ik dan om dat te weigeren. regel 1 bij poëzie is – blijf achter je eigen werk staan – wat anderen ook zeggen. stuur je werk pas de wereld in als anderen jou niet meer kunnen beledigen. wat mij opvalt is dat je 3x als ik luisteren ga herhaalt. in een gedicht moet je niet herhalen bij hoge uitzondering als het functioneel is kun je dat een keertje doen. vragen stellen – je begint ermee – vragen om een antwoord – de lezer kan dat antwoord geven – ik gaf je ook meteen antwoord. stel voorlopig geen vragen in je gedichten. dan ben je meteen van de antwoorden af.
plassen plonzen donker dolend – dit soort vormen werken goed in de reclame, ook in een gedicht maar dan moet het subtiel gedaan worden – niet dat de spetters je om de oren vliegen. je laatste regel ‘wanneer ik de nacht kus’ vind ik een mooie poëtische regel – vertel eens in een gedicht met die regel als eerste regel wat er vervolgens gebeurt, met jou met de nacht, met de dingen , met de wereld met de avondklok, met vera van der horst. en stuur me dan dat gedicht op – dan zal ik jouw gedicht met trots plaatsen. lieve groet, pom samen
was ik een vlinder, zocht de zoete plekken om me te verliezen in wat duizelen doet
nam je mee, niet één keer, om te behagen telkens weer, om te plagen, een leven lang
Erika De Stercke
–> oh no not me!!! een vlinder – nee he ze zal het mij toch niet aan doen? – maar ja hoor – ze doet het gewoon onze Erika – vreselijk al die vlinders die door een gedicht heen vliegen en wat ze allemaal meemaken die vlinders. je wil het niet weten. ik wil het ook niet weten.
In koortsige dromen zie ik me rennen door de straat. Hoe oud zal ik zijn, een jaar of 7? Mijn vlechten dansen om het hoofd terwijl ik bij het café de hoek om ga. Zie ik hem al…nee, ik ben nog op tijd. Achter aan het straatje wat schuin de dijk af loopt verstop ik me in het diepe portiek van het laatste huis. Niemand die me ziet. Voorzichtig steek ik mijn neus om het muurtje. Ja daar in de verte komt hij aangefietst vanuit zijn werk. Alpinopet herkenbaar boven zijn wollen jas, sigaret in zijn mondhoek. Terwijl hij dichterbij komt sta ik klaar om hem aan het schrikken te maken, want hoewel dit een dagelijks tafereel is verwacht hij me natuurlijk niet daar. Boooeeeee!!!! Ik roep het zo hard ik kan, om daarna te schaterlachen om het verschrikte gezicht van mijn vader. De vertrouwde knuffel, om daarna achterop de fiets getild te worden, voor het laatste stukje naar huis. Armen om hem heen, neus diep in de kriebelende haren van zijn wollen jas. Veilig achterop en hij weet de weg, ik weet nog van niets.
Het had anders gemoeten, te heftig weekend, my ass als dit niet meer kan, dan maar meezingen op de Mash theme.
Lieflijk zwartgallig moet ik toegeven geen plannen te hebben voor uitstapjes, dus deze service op bed lag ook niet in de planning
Pret die zon geen pret ni son of druppelende medicijntjes na pijnlijk slapeloos nachtje.
dit was niet bedoeld, niet afgesproken hoe moet dat dan die komende jaren? En dan die ” vlieg” voor het oog, zwarte vlek die al dagen meebeweegt?
2629744 minuten of meer is dat haalbaar? Suicide is painless, maar het leven is veel te mooi zelfs vanuit een slaapkamer met service aan bed.
De pillen doen langzaam hun werk Stoned..jammerlijk net niet genoeg, ik moet nog zoveel doen ik moet nog zoveel doen
Maak me te druk, voel me alles behalve de betrouwbare persoon want kan niet eens mijn eigen lichaam vertrouwen.
Ik moet nog zoveel doen…. moet nog zoveel doen… kon ik nog maar eventjes bij vader net als toen…
Ik lees je over de golvende platen boven je hoofd De klok slaat twaalf terwijl je onder het afdakje mijn laatste adem rookt Als een ondertiteling voor de woorden die je eigenlijk zeggen wil denk je “Ik vind het niet oké als je gaat.”
Maar Terwijl vanaf het afdakje bakken met verzet uit de lucht vallen en de lantaarnpaal een streep zet door donker doende woorden Zucht ik je de laatste knuffel, en fiets weg Weet je Ik vond het leuk toen ik de weg naar je huis nog niet wist Wanneer ik in straten de bomen verwikkeld in sjaaltjes kon zien die op een gegeven moment groot genoeg waren om met elkaar te takken En dat ik vijf keer rechtsaf en vier keer linksaf en drie keer de bocht om ging en nog twijfelde of rechtdoor in je goede straatje paste
Maar ja Dat was goed, toen Die spontaniteit ben ik denk ik kwijt geraakt Alsof het zwart voor mijn ogen werd terwijl ik enkel knipperde We hebben wel altijd de warmte mogen opzoeken terwijl ik de afwas deed Ik schrobde met liefde, onder genot van muziek, de overdagjes en mislukte grappen weg En jij die plukte voor plukte voor plukte voor plukte de bloemen van de schone schaaltjes
Maar je hield ze voor jezelf en wilde niets missen Ook al had dat een deel van mijn hart kunnen vullen Steeds vaker zag ik, gereflecteerd in televisiebeeld, lichtlampjes die de laatste hoop wilden stillen Ze verlichtten een kaart die me nieuwsgierig maakte naar andere dingen zoals Gidsen, door gevoelens anders dan de jouwe Het bouwen van afdakjes waar men kon schuilen voor buien ongemak die liefde met zich meebracht want In een veranderend klimaat kwamen jij en ik op een punt waar die stip op de kaart mijn trouw niet meer kon uitdrukken
Dus fiets ik nu vandaan Een afdakje dat ik voor je bouwde maar waar alleen jij kon schuilen Die ruimte nu, zo groot als de afstand tussen de rand van mijn capuchon en rondingen van jouw hoofd, verbeeld een verbinding die ik nooit zal vergeten Toch heb ik de spontaniteit moeten nemen door te zeggen: “Ik vind het oké, als ik ga”
