zoals ook hier besproken in het item van de enige echte virtuele zondagochtendwedstrijd –
Mandy Eggerding in 2024 – De Alkenaer – Alkmaar –
Laat me zijn
breekbaar samenraapsel van huid en bot
met wangen om van binnen op te bijten
ogen om achter te verdwijnen, een buik
om in te huilen en onverwachte plaatsen
om in te schuilen van schedel, schouder
en het achterste van de tong.
Laat me zijn
een beven zonder harnas van wimpers
en tanden, lang uitgestrekte binnenwanden
vuurgedoopte handen, zenuwbanen
waar ieder bericht zich op lijkt te keren
tot waar het begon.
Laat me daar
wachten op een thuiskomst
een herhalende hartslag of andere tekens
van leven, als alles weer langer dan verwacht
ergens onderweg blijft breken.
Mandy Mariska Eggerding
Karlijn groet de vrijdag – op plastic door de winter…
toen je ging
we droegen een
veel te dunne jas
liepen op plastic
door de winter
we poetsten tanden
met wat
voorhanden was
en troostten elkaar
we leerden onszelf
je minder te missen
naarmate je ons steeds
minder zag
dat bleek
beter voor iedereen
vooral voor haar
Karlijn Groet
pom wolff – dezelfde hond hetzelfde geblaf
het cocaglas geheven
nu beeldschermbreed
we doen aan documenten
een woord per dag
een zin per week
dan heb je wel de zin die nooit geschreven werd
na verloop van taal weet je dat het dezelfde zin is
dezelfde woorden zijn
dezelfde lege ogen op het bordes
dezelfde hond hetzelfde geblaf
pw
VON SOLO op de vroege ochtend in het ijskoude water – Hij keek hij me aan, zoals de vissen op de markt op zaterdagochtend dat ook doen…
Half acht in de ochtend. Het water was koud in de Bergse Achterplas. Elf graden Celsius. Vijftien minuten zwemmen in een zwempak met blote schouders is dan afzien. Ik was blij de kant weer bereikt te hebben. Na me op de kant gehesen te hebben liep ik naar de boom. Daar hingen aan twee zelf aangebrachte haakjes mijn badjas en handdoek. De buitentemperatuur was vijf graden. Met mijn rug naar de bewoonde wereld trok ik mijn zwempak uit en droogde me af, alvorens mijn badjas aan te trekken. Mijn door de kou gescherpte zinnen, merkten op zo’n twintig meter afstand beweging op. Ik draaide mijn hoofd en zag inderdaad, dat er iemand aan kwam lopen in mijn richting. Dat was opmerkelijk, want niemand benadert mij ooit als ik uit het water kom. Het is een plekje ver van het doorlopende voetpad. Deze persoon leek zich vastberaden in mijn richting te begeven.
‘U stond zich daar net naakt af te drogen, is het niet?’ Ik beaamde dat met een knikje. ‘Dat kan verstaan worden als schending van de openbare eerbaarheid.’ Ik luisterde aandachtig, maar reageerde nog niet. ‘Er wonen mensen hier in de buurt, die aanstoot zouden kunnen nemen aan uw naaktheid’. Ik keek de man aan. Hij zag er heel normaal uit voor deze buurt. Cognackleurige nette schoenen. Een Levis spijkerbroek en een lichtblauw overhemd, met daarover een grijze, wollen State of Art V-hals trui. Langzaam knikte bevestigend. Niet dat ik het met hem eens was, maar wel, dat ik hem had begrepen. Daarop vroeg ik hem of hij aanstoot nam aan mijn naaktheid en overwoog mijn badjas een eindje open te laten vallen, wat ik niet deed. Deze vraag beantwoordde hij ontwijkend.
Daarop besloot ik het woord te nemen. ‘Weet u meneer, het mooiste zou zijn, als ik gewoon een simpel kleedhokje zou hebben vlak bij het water, Dan kan niemand mij zien omkleden. Dat heb ik zo in elkaar getimmerd. Wat dan echter jammer is, is dat het in de zomer, door buurtgenoten met een sloep, aangezien zal worden als een toiletvoorziening en iedere zatte corpsbal erin staat te pissen. Wanneer zij mijn kleedhokje niet onteren, zullen de lokale alcoholisten het als kakdoos gebruiken, nog even afgezien van het feit, dat het tweewekelijks door de lokale hangjeugd gesloopt zal worden. Neem daarbij het feit, dat hier veel juristen en ambtenaren wonen. Als ik iets timmer om me om te kleden, zal iemand ervoor zorgen dat ik het op last van de Gemeente weer moet verwijderen. Tevens zullen er borden verschijnen, dat er helemaal niet meer gezwommen mag worden als ik pech heb. Of de Gemeente en de Omgevingsdienst gaan het water onderzoeken, wat een jaar duurt, om tot de conclusie te komen, dat er een jaar later weer gezwommen mag worden, maar enkel op gezette tijden bij bepaalde temperaturen. Via een Burgerinitiatief, kan ik misschien een aanvraag doen voor een kleedhokje, dat dan na vijf loketten en tien formulieren in overweging genomen wordt. Twee jaar later verschijnt er dan een kapitaal bouwsel, dat alleen ik gebruik om twee keer in de week mijn badjas aan te doen. Verder zal het als openbaar toilet en mikpunt van vandalisme gebruikt worden. Dus ja, ik snap, dat er misschien iemand aanstoot kan nemen aan mijn blote kont. Maar ik denk toch, we het het best zo kunnen laten en dat degene die mogelijk aanstoot zou nemen een kort moment de andere kant uit kijkt’. Tot slot gaf ik hem nog een vette knipoog.
Hij keek hij me aan, zoals de vissen op de markt op zaterdagochtend dat ook doen. Hij draaide zich om en liep weg. Eigenlijk had ik hem moeten uitleggen, dat mijn piemel zo klein, als ik uit het steenkoude water kom, dat er werkelijk niets meer te zien is en dat het dus meer de suggestie van schending van de openbare eerbaarheid zou zijn, dan een feitelijke overtreding. Dat had me een hoop verhaal gescheeld.
VON SOLO
DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST
Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl
Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
MIRJAM AL – toen de geest uit de fles was…
Wij ontvingen het bericht dat Mirjam gevallen is en zodanig gewond is geraakt dat herstel inmiddels extern plaatsvindt. Wij wensen Mirjam een goed herstel toe – en het lijkt alsof haar tekst van vandaag – met TRUMP als winnaar – iets van voorspellende waarde in zich heeft.
pom wolff – november
nu zelfs de eendjes niet meer weten
of het lente wordt of winter
jij onder een elektrische deken warmte zoekt
en ik wat troost
in de woorden van een oude dichter
die ik zelf bleek te zijn
dat de zon scheen
in je tuin in november
en de ochtend in haar handen nam
zoals jij die van mij
is het mooiste dat mij overkwam
in de hardste winter van mijn zijn
pom wolff
IEN VERRIPS wist even niet wat sterven is
hoe jij je vastbijt
me toe-eigent tot bloedens toe
de joue tot ik
gespleten
wegzweef
onder je vandaan
voorbij het nu hierna
ik weet niet of dit sterven is
aug 2024
IEN VERRIPS
pom wolff – korreltje zout
weet je 4
weet je nog
dat ik me vergiste
in de tekst
en ‘mijn hart
bemint jouw billen’
zong
nogal hard –
het was geloof ik
iets met binnen
maar weet je
dat het wel waar was
van dat hart
neem die billen
asjeblieft met
een korreltje zout
neem ik ze
ook met
een korreltje zout
pw
ARMAND – als er iemand van je houdt heb je het nooit meer koud…
DE CALLE zingt het elk jaar weer op Ruigoords Armand Memorial en zo ook dit jaar 2024 een van Armands grootste songs – het leven, de mensheid betreffende – voorganger in de ware romantiek – dat we het steeds maar weer helemaal mogen voelen – nog een keer ook hier weer op de pom – nu De Calle hem weer voor even teruggehaald heeft – ARMAND
