Allereerst wensen wij de dichters Vera van der Horst (70 jaar) en Lisan Lauvenberg (60 jaar) nog vele jaren bij het bereiken van hun gedenkwaardige geboorte dagen – enige jaren geleden.
we schreven het al: ze zijn allemaal geleefd – ze zijn allemaal doorleefd – de jaren – en zo makkelijk is leven nou ook weer niet. de dichters deze week uitgenodigd om een eerbetoon uit te brengen aan de jaren. een eerbetoon lijkt mij voor iedere dichter op zijn plaats. Dichters dank jullie wel voor de gedichten – hieronder leest u waarom CARTOUCHE een gouden gedicht schreef en IEN VERRIPS een zilveren. van harte gefeliciteerd.
In die jaren
Dat we dachten we stonden
aan de voet van het ongehoorde, bomen
die tot ongekende hoogte en gras nooit nat
altijd groen en inkt die niet droogde, uit zichzelf
sprak in volzin en zang die vermocht te vervoeren
de kracht van het kleine, van jong en vol
toen dromen tot norm verheven
het bestaande overstemden, jij niet maalde
om klassieke noten , maar eigen taal en ritme schiep
de maan eenzelfde gewicht als de zon, de kalender
geen dagen of jaren telde, alles in het teken
van water man en vrouw, zoveel
later zitten wij met de handen in ons haar
maar zo af en toe valt er nog een spoor te zien
te voelen van Minerva, de uil die zich samenbalt
tot herfstsonate in tonen van nog niet verloren
ontvankelijkheid in een paar – woorden
als mens een wens een gedicht, jij
licht in de duisternis
19-07-2021
Cartouche
–>
Cartouche schrijft hier alles in het teken van – hij vat zijn eigen gedicht beter samen dan ik het zou kunnen – in het teken van ‘zoveel’. en dan later is er zo af en toe nog ‘een spoor te zien’ van dat alles. een ronduit magisch meeslepend gedicht met heel veel pracht en wendingen die er allemaal mogen zijn om met een prachtige laatste strofe te eindigen. en dan nog die op een hans andreas achtige wijze geschreven werkelijk onovertroffen slotwoorden – lezen we van de:
herfstsonate in tonen van nog niet verloren
ontvankelijkheid in een paar – woorden
als mens een wens een gedicht, jij
licht in de duisternis
ik zeg goud!
als je aan u gewend bent
zelfs niet meer reageert op jij
verwachtingen en dromen
plaats hebben gemaakt
voor herinneringen
als je de muziek van nu
vooral herrie vindt
de mildheid ook bij jou
heeft toegeslagen
dan weet je het wel
IV juli 2021
–>
mooie relativerende woorden – nou ‘dan weet je het wel’ – hahaha welk onheil met rasse schreden nadert alsof er een stormvloed over limburgse löss raast. onee grapjes over limburg mien land zijn ongepast – en wie schoen us limburg ies – zullen we ook voorlopig even niet meezingen. Ien heeft goed nagedacht en heeft een – onontkoombaar – scenario gecomponeerd.
als ik haar gezicht erbij denk – moet ik toch een beetje lachen – is dit wel een gedicht – of is dit een constatering die Ien wel even haar lezers wil voorhouden. er staat zoveel als: ook u gaat eraan dat u het weet!
- Rik van Boeckel – levens worden doden zo eenzaam
- Petra Maria – jij bent een kind van de jaren zestig
- Ien Verrips -als de mildheid heeft toegeslagen
- Max Lerou – lange adem
- Cartouche – zo af en toe valt er nog een spoor te zien
wie wint de enige echte virtuele – een eerbetoon aan de jaren – trofee op pomgedichten? naar een idee van Vera van der Horst
vera van der horst plaatste op FB haar bloedeigen eerbetoon aan 70 jaar vera van der horst – dat we de voorbije jaren (de eigen of die van een ander) een keer in het zonnetje zetten – waarom ook niet. een eerbetoon aan de jaren mag best een keer – ze zijn allemaal geleefd – ze zijn allemaal doorleefd – en zo makkelijk is leven nou ook weer niet. we lezen u dit weekend graag – over de jaren!
70
Zeventig zomers heb ik gezien
alle zonnen heb ik aanbeden
alle manen heb ik bereden
alle geuren zijn me bekend
Zeventig keer de zomerbries
door ‘ t haar, de lauwe regen
op mijn huid, en het kostte
me geen stuiver, alleen
mijn jeugd en mannen ben ik kwijt
Vera van der Horst
en ach u kent hier de regels: gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regels is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd.
nu de jaren
ik heb mijn pen weggelegd
de mooiste regels waren al geschreven
ik heb ze nog een keer aangeraakt
de dagen die niet over gingen
de dagen die een leven werden
ik dacht ze zo vaak
pomwolff
De jaren verschijnen en verdwijnen
de toekomst bezinkt in herinnering
levens worden doden zo eenzaam
jeugd hoopt ouder te worden dan opa
lange haren werden lange jaren
muziek maakt jonger dan ooit
ik heb de ritmes uit de tijd opgehaald
bespeel nu de snaren van West-Afrika
het geheugen vertelt over Senegal
zegt Cubaanse palmen te beminnen
op Griekse eilanden te duiken
waar de bongo eens Oye como va riep
terug naar Den Haag zijn de duinen
universele wandelaars langs de Noordzee
schrijft Supersister een boek vol betekenis
speelt Shocking Blue op de oude school
in Leiden zing ik de eeuwige grachtenblues
vertelt Rembrandt
dat hij 415 jaren de wacht houdt
laat ik die eeuwen langzaam lopen
laat voorbije liefdes de tijd dopen
in kerken waar niet meer gezongen wordt.
Rik van Boeckel
17 juli 2021
–>
Rik verhaalt over een leven lang en gaat op in de jaren. en passant een reisje langs de wereld en beschrijft de duinen daar bij den Haag in een beeld met eeuwigheidswaarde: ‘de duinen
als universele wandelaars langs de Noordzee’- prachtig. een mooie selectie uit het leven – maar ik vermoed dat Rik wel 100 van dit soort gedichten zou kunnen schrijven – gelet op zijn muzikale reisgedrag en zijn wereldontdekkingen tussen heelal, hemel en aarde en Leiden.
jij bent een kind van de jaren zestig
vergeet dat nooit, zei mijn vader
later werd ik een vrouw van de jaren
negentig en dat heb ik geweten
mijn moeders bijna laatste woorden
ik haal vast het millennium niet
zelf weet ik niet wat ik haal
verwacht wel dat de liefde blijft
net zo lang als een van ons
de ander los zal moeten laten
loslaten
net als de voorbije jaren
petra maria
–>
petra maria beschrijft wat ons allemaal zal overkomen na verloop van tijd – loslaten van de tijd is ook loslaten van wie je lief is en van wie jou liefheeft. in dat opzicht een gedicht met lichte weemoed – de liefde zal blijven tot ze niet meer blijft. een mooi en innig en verkleind beeld op wat het leven te bieden heeft én dat het allemaal tot niets leidt. nou ja tot een gedicht – dat dan weer wel.
lange adem
we noemden het asem
de rek zat er nog in
we hadden alle tijd
en lucht was gratis
ml
–>
Max houdt het kort. Max is trouwens volgende week op Ruigoord te bewonderen bij Hans Plomp en Yvonne van Doorn in de Woorden daar op die mooie vrijplaats – in het kerkje. de verleden tijd in het gedicht maakt dat de woorden in het gedicht actueler zijn dan ooit.
){kind=link}
de voorbije jaren
jij bent een kind van de jaren zestig
vergeet dat nooit, zei mijn vader
later werd ik een vrouw van de jaren
negentig en dat heb ik geweten
mijn moeders bijna laatste woorden
ik haal vast het millennium niet
zelf weet ik niet wat ik haal
verwacht wel dat de liefde blijft
net zo lang als een van ons
de ander los zal moeten laten
loslaten
net als de voorbije jaren
petra maria