ach we weten het eigenlijk al – al weet je het maar nooit – maar vandaag wel – de commentaren onder de gedichten kunnen maar tot een uitkomst leiden – dank aan alle dichters die inzonden – het goud deze week is GONGGRIJPGOUD, het zilver is voor Cartouche en het brons voor Vera van der Horst. van harte gefeliciteerd – de ongekende onnavolgbare melancholie van gonggrijp stijgt boven alles uit, de ongekende eerst drie strofen van Cartouche in een tot dusver ongekend gedicht reikt tot en met het zilver – en de ongekende lieve eenvoud biedt eindhoven en die prachtige dichteres daar – die van der horst brons. geniet de woorden, de regels, het buitengewone.
MISSCHIEN KOMT HET WEER TERUG
Ik had je met alles willen vergelijken – dit lieflijke, maar oud
geworden landschap, een terugkeer naar een plek die nooit
de mijne zou kunnen zijn – nu, na al die jaren, nog voor ik
je kon vergeten, toen ik jou wilde ontmoeten, je nog niet
werkelijk kende – de wind door je haren.
Een blos op je gezicht. Waar ben je toch vandaan gekomen,
had ik aan jou dan niet genoeg, moest ik maar weer de moed
verzamelen om het mij dikwijls af te vragen – de zon scheen
door de bladeren, wij zaten aan deze tafel, daar waar wij
zojuist aangenaam vertoefden.
En ik wist je zeker toen ik langs je heen
keek, gevangen door het minst geringe
detail dat ik zoal opmerkte –
Elbert Gonggrijp,
Espe,
donderdag 22 mei 2025
heel soms treden dichters uit zichzelf en stijgen ze tot onnavolgbare hoogte boven zichzelf uit. die hartstochtelijke melancholie in de eerste strofe brengt me bijna aan het huilen – hoe geef je dit schilderij een naam – zoals elbert dit schilderij een naam geeft in de eerste regel: ‘Ik had je met alles willen vergelijken’. een wonderlijk mooi gedicht volgt na die eerste regel – en we weten als lezer dat het nooit meer zal terug komen – dat landschap, die tafel, die plek toen daar met haar die nooit de zijne heeft kunnen worden. prachtig.
Weerklank
In de stilte van je ogen
spiegelt de glans, de gloed
van nooit vermoede dromen
lieflijk verre oorden – ongebaande
paden en nog onverrichte daden
In de stilte van je ogen
verstommen de holle klanken
van praatjesmakers en hun klonen
de duizend duisternissen
van levend doden
in de stilte van jouw ogen
waarvoor woorden moeten wijken
houdt de slinger zijn slagen stil
krimpt tijd tot ruimte in en gaat
een nieuwe wereld open
hierin – in deze glinster –
loop ik me te nimmer verloren
vind er plek om in te wonen
de weerklank van een stem
een ongekend gedicht
28-06-2025 / Cartouche
heb je het ene wonder (Elbert Gonggrijps gedicht) in poëzie nog niet gehad of het volgende dient zich aan. de beloftevolle ogen die de dichter hier beschrijft met in de eerste strofe de ‘ongebaande paden en nog onverrichte daden’ van de hoofdpersoon voor de boeg. die ogen waar de ‘woorden voor moeten wijken’- ja dan geef ik me echt over aan dit ongekende gedicht. Cartouches poëzie maakt vandaag stil.
Hij zei dat mieren nooit verdwaalden
je hing ondersteboven
je blond haar raakte het zand
je ogen zo blauw
als de pleister op je knie
wat wist je veel
anderhalf jaar ouder
en als we liepen pakte
je altijd mijn hand
je moeder zei mijn naam
alsof hij bij jou hoorde
dat was ook zo
vele jaren lang
soms denk ik terug
weet niet meer zeker
wanneer je verdween
of ik je verliet
dat voelt wat verdwaald
want we waren zo zeker
we hoefden nooit te zoeken
we waren van elkaar
VERA VAN DER HORST
een kleine lieve liefdesgeschiedenis geworden tot een herinnering – hoe het was is niet meer precies te beschrijven maar er zweven nog genoeg mooie regels rond – de woorden van moeder, en dat ie ondersteboven hing, lief haar hand vasthield, hoe het die twee verging en dat het verging, dat ze van elkaar waren – en zijn – mooi!
- FRANS TERKEN met aan de rand de bomen
- RIK VAN BOECKEL en zijn nieuwe CD De dansende drummer
- ELBERT GONGGRIJP – Ik had je met alles willen vergelijken
- CARTOUCHE – ongebaande paden en nog onverrichte daden
- LUK PAARD – dat je voor de liefde bent
- ROB MIENTJES – Verliefd toen en opnieuw verliefd nu.
- VERA VAN DER HORST -we waren van elkaar
we waren altijd al uitgesproken
en we zijn het ook
én we vielen stil – ook dat nog
natuurlijk denken we elkaar
de hemel en de afgrond in
we zitten nergens mee
dat weten we
zo ontstaat dan toch nog net een gedicht
op het randje
pw
Zag het plaatje van de week al, we waren een midweek weg, midden in de natuur, dus dat paste wel bij ons verblijf daar. Mooi vertoeven zo, er kwam dit gedicht van.
Warme groet weer, Frans
Heideheuvel
Een heuvel op de heide
met aan de rand de bomen
om het uitzicht in te kaderen
een warme wind trekt het strak
niet dat wij hier alleen zitten
een boomklever laat zich horen
de tjiftjaf wil niet achterblijven
en doet stemmig mee
vallen ook roodborst en merel in
koor dat de middag met zang vult
om ons welkom te heten
niet de grote stille heide
maar het aangenaam vertier
om hier tussen het loof samen te zijn
© FT 23.06.2025
mooi sfeerbeeld van en bij een tot rust gekomen dichter die de pen hanteert in een natuurlijk samenzijn – soms is poëzie gewoon rustgevend – 14 regels woorden en je waant je in de natuur – ook op je platje in de stad drie hoog achter.
Liefdevolle tijd
Een handje lijkt aan het leven te geven
wat niet altijd duidelijk is
fruit leidt de vingers niet af
we kijken niet naar elkaar
we staren naar de tijd
om liefdevol samen te zijn
als jongetje en meisje
zijn we zo fijn geschilderd.
Rik van Boeckel
28 juni 2025
onze felicitaties gaan uit naar Rik – zijn nieuwe CD nu niet alleen meer digitaal maar ook schijfwaardig. het gedicht beschrijft een liefdevol samenzijn met hoofdpersonen die – in zo een typische rikvanboeckel regel – niet naar elkaar maar naar de tijd staren. het gedichtje bijna zo fijn geschilderd als het schilderijtje.
En gisteren kwam mijn nieuwe cd De dansende drummer echt uit. Jij kent het al als digitaal album met Dub in dub uit.
En dit is het eerste muzikale gedicht van het album.
DE DRUMMENDE WANDELAAR
De drummende wandelaar
de wandelende drummer
slaat zijn slag met elke maat
met stokken en handen
en ritmes om van te watertanden
zo ziet hij de Natuurpoort
in het kleine Streekpark
zijn voeten zoeken ritmisch het pad
waarvan hij nog nooit heeft gehoord
en Natuurpoort landt aan boord
langs bladergroen en takkengewei
zijn armen zijn vrij met slagen in de lucht
op de melodie van de wind en de zon
de drummende wandelaar zingt zijn lied
over de natuur waarvan hij zo geniet
over de boomstam geworteld in aarde
over het pad langs het gras zo groen
sta op je schoen sta op je schoen
maar de handen zullen het zeker doen
hij pakt de ooit gevallen takken
slaat ze op de stam als stokken
op de maat van vele uren
langs noten natuurlijke partituren om mee te sturen
hij wandelt vrolijk door het bos
en laat de stokken op de takken los
om het ritme zorgvuldig te slaan.
Rik van Boeckel
” dat jij ook “
zo voor de liefde bent
en schrijve wil over voele
danse en zweverig
van hoe de zon schijnt
alles bloeit en broeit
met vlinders in je buik
van die hele grote
en alleen maar hore wil
hoe je naam klinkt
dat je naakt wil
met tederheid
en zachte hande
dat je bloed wilt voele strome
tot je zalig in’et hoofd
en met’n laatste zin
in grote letters zweet
dat je voor de liefde bent
en ik gulzig aan elke letter
© luk paard
in onstuimigheid is Luk Paard niet te verslaan. het vredige schilderijgebeuren zet hij om in een enorme liefdesdans – dat het zweet en het bloed er van af spat. gulzig inderdaad dat is het woord. de kindjes op het doek weten nog niet wat er boven hun hoofdjes hangt. luk paard geeft het ze alvast te verstaan haha.
Groet, Rob
Stilleven met …
Links zit Maarten, rechts Marijke en het gaat ze goed.
Op de voorgrond appels en aardappels en een bloemenvaas met gerbra’s.
Ze kijken beiden de schilder aan met een tevreden blik.
Maar de schilder weet beter nu ze ingelijst zijn.
Maarten heeft hem alles verteld voordat hij Marijke inlichtte.
Amper was de verf opgedroogd en de schilder moest huilen.
Zo droef dit verhaal van Maarten en Marieke.
Alles staat uitgelegd op het kleine script dat Maarten vast houdt.
Marieke wil er eigenlijk niet van weten, zij weet wat mankeert.
In het boek staat helder en klaar beschreven de laatste stappen uit haar leven.
Gelukkig is er sprake van een positieve wending een optimistisch geluid.
Maarten draagt haar voor, wat alles minder pijnlijk maakt.
Schaamboek en -script kunnen voorgoed overboord.
Het is ene Manet die van de hoed en rand vertelt.
Verder is daar niemand bij nodig.
Scarlett O’Hara en Reth Buttler jeugdig vereeuwigd in tanden des tijds.
Een déjà vu avant le lettre, maar dan net iets anders.
Verliefd toen en opnieuw verliefd nu.
De hamer erop, zegt de schilder.
Verkocht!
ROB MIENTJES
iets met gone by the wind een liefdesgeschiedenis ik weet het niet precies ondanks de precieze beschrijving van het verstilde gebeuren. ik lees over maarten en marijke en marieke over Scarlett O’Hara en Reth Buttler maar toch een beetje anders. en we bevinden ons op een veiling. dichter springt een beetje van de hak op de tak. het schilderij lijkt in zijn hoofd geslagen.
