Uit mijn rek pakte ik de luchtbuks. Ik had de zenuwen, liep de trap af en mevrouw Solo lachte me uit. Mijn zoon en een vriend toonden geveinsd ontzag. Op de keukentafel haalde ik het trekkerslot eraf, knikte de loop en deed er een kogeltje in. Tikte de veiligheid eraf en liep naar buiten. Aan mevrouw Solo vroeg ik bij te schijnen. Even later stonden we weer binnen. Eerder die avond zat ik in de tuin een boek te lezen onder mijn afdakje. Een tijdje geleden had mijn zoon een rat door de tuin zien lopen. Daarop had mevrouw Solo wat rattenklemmen in de tuin gezet. Eén daarvan stond tussen de palletbanken, waar ik op zat. Voor ik ging zitten om te lezen controleerde ik de val. Er zat een muis in.
Ze bewoog niet. Rustig ging ik mijn boek lezen. Toen ik even later een tweede keer keek, begon de muis ineens te spartelen. Ze was van de zijkant de val opgelopen, waardoor ze klem zat tussen de zijkant van de beugel, die haar nekje of ruggetje had moeten breken, als ze de val op de juiste wijze opgelopen was. Nu was ze slechts gedoemd om de nacht lijdend door te brengen en in de loop van de nacht een miserabele dood te sterven, ware het niet, dat ik toevallig de val nog even gecheckt had. Nu was het aan mij om te handelen. De conclusie was, dat de muis uit haar lijden verlost moest worden. Vermorzelen onder mijn laars of het kopje met een mes afsnijden dorst ik niet. Dus ik besloot de muis af te schieten.
Na de daad voelde ik me leeg. Ik had medelijden met de muis en het voelde niet goed, ook al was het rationeel gezien de beste keuze. Binnen had iedereen lol over het feit dat ik een muis een kopschot had gegeven. Mevrouw Solo vroeg me lachend nog om het bloed nog wilde opruimen. De jongens probeerde ik nog uit te leggen, dat je met respect om moet gaan met alle levende wezens. Maar die boodschap vond geen zichtbaar gehoor. Het voelt raar om een weerloos, warmbloedig dier, hoe klein ook, het leven te ontnemen. Van een wanhopig spartelend stukje leven naar slap en levenloos in een vingerknip. Ik liep naar boven en zette mijn buks weer terug in het rek, knielde, zei een gebed op en sloeg een kruis.
Een rattenklem is makkelijk, als hij doet wat je voor ogen hebt. Het is net zoiets als een landmijn of een vliegtuigbom. Maar stel je voor, dat je een raket afschiet, of een bom uit een vliegtuig gooit op een ziekenhuis, waar je ongedierte verwacht. En iemand gaat de volgende dag in de puinhopen kijken en je vind een stervend kind. Hoe zou dat dan voelen?
VON SOLO DICHTER, COLUMNIST, PERFORMER EN CINEAST Check de actualiteiten van VON SOLO op www.vonsolo.nl Lees ook de wekelijkse column van VON SOLO op www.POMgedichten.nl
Share This:
Gepubliceerd door Pom Wolff
Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman.
In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes.
Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'.
Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.)
'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.
Bekijk meer berichten
