Over mist & muizenissen
Linda heeft het, maar een sexy onderwerp vindt ze het niet. Ik heb het ook, lieve lezer, al duurde het bij mij redelijk lang voordat het kwartje viel. Die vrouwen met rooie konen en driftig wapperende handen, wat een aanstelsters waren dat, zeg. Met hun geweeklaag, hun bitchy flapuithalen en zuurpruimsmoelen. Dat zou mij niet gebeuren. Bovendien was de menstruatie op mijn vierenveertigste gestopt zonder een centje pijn. Integendeel, ik voelde me beter dan ooit. Wat een heerlijkheid om fluitend door het leven te gaan zonder dat maandelijkse ongemak. Ik wist niet wat me overkwam. Als dit de gevreesde overgang was, mocht die van mij eeuwig duren. Pas in het jaar dat ik vijftig zou worden zette de menopauzedementie in. Het begon met vergeten waar je je sleutels hebt neergelegd, vervolgens met het kwijtraken van je chipkaart om pas maanden later tot de ontdekking te komen dat je die in een onbewaakt moment (“blackout”) uit je vingers in je laars hebt laten glijden (hé, wat voel ik toch de hele tijd, zit de zool soms los?) en het eindigt met een spoor van vergeten spullen – telefoons, boeken, portemonnees, laptops, zelfs koffers – in bussen en treinen. Namen onthouden lukt niet meer, gezichten soms evenmin.
Hoe vaak het me niet is overkomen dat na een optreden iemand op me afstapte met de mededeling: we hebben elkaar al eens daar ontmoet bij die gelegenheid… en ik me noch de persoon in kwestie noch de gelegenheid wist te herinneren. Mensen hebben me zelfs op Facebook ontvriend omdat ik ze niet herkende. Terwijl ik in mijn jonge jaren feilloos de namen van mijn klasgenoten wist, zelfs die van de meeste leerlingen in de parallelklassen, de top 40 uit het hoofd kende en precies de datum wist waarop ik wat had gedaan. Ik had een geheugen als een roestvrijstalen pot. Nu is het een lekkend vergiet. En dat niet alleen, het lijkt soms enkel nog uit zwarte gaten te bestaan. Afspraken waarvan ik niet meer weet dat ik ze gemaakt heb. De column vergeten naar de grote baas te mailen. Volslagen de weg kwijt zijn in een stad die ik op m’n duimpje ken.
Tekst memoreren lukt niet meer, kroatische woordjes leren evenmin. Laat staan dat ik de concentratie kan opbrengen om naar de wijdlopige, onbenullige ditjes en datjes van deze en gene te luisteren. Maar ook bij boeiende gesprekken raak ik al snel de draad kwijt. Wie mij raakt kan een mep verwachten. Meestal denk ik niet veel goeds. In mijn hoofd heerst een dichte mist als op open zee. Ik ben een zuurpruim die niets meer verdraagt en zich onophoudelijk zorgen maakt over de toestand in de wereld en mijn eigen toestand in het bijzonder. Ik ben een mislukte dichter die zelfs voor het ambt van dorpsdichter op de Utrechtse Heuvelrug wordt afgewezen.
Zelfs nu ik deze column tik, heb ik al een tiental keer de verkeerde toets aangeslagen. Maar meisje in de overgang? Welnee, ik menstrueer immers al jaren niet meer en volgens alle sites en vrouwenbladen gaat de overgang van start zodra de maandelijkse bloeding hapert of stopt. Ik moest wel aan vroegtijdige dementie lijden én aan beginnende ALS, aangezien mijn spieren steeds slapper leken te worden en sneller verzuurd raakten tijdens het sporten. Zelfs schrijven lukte niet goed meer omdat arm en schouder in een mum van tijd pijn gingen doen. Nu ja, inmiddels heeft de ALS niet doorgezet en komt de dementie bij vlagen. Door de afname van oestrogeentjes, schijnt het.
Oma’s, moeders en tantes hebben ons nooit voorgelicht, dus moet je maar afgaan op wat er in de bladen staat. Pas jaren later drong tot me door dat de overgang me alsnog had ingehaald als een sluipmoordenaar, zoals er ook vrouwen zijn die al voor hun veertigste en ondanks dat ze nog menstrueren in de overgang komen. Tja, slechte voorlichting kan de gruwelijkste muizenissen in je hoofd planten. Verder zult u mij niet meer horen klagen, lieve lezer, maar mij moet nog even van het hart dat die hele overgang zwaar klote is. Onze oma’s en moeders hadden groot gelijk om ervoor te vrezen. Niks jezelf opnieuw uitvinden of nieuwe wegen inslaan – ik haat het zoals ik alle vrouwendingen haat en diep in m’n hart liever man was geweest. Hopelijk in een volgend leven. Maar als ik u niet herken, lieve lezer, dan weet u waardoor het komt.
levenshelft
tristesse is een vlot dat wegdobbert van de kade
we lozen emmers vuil water, maar droesem
plakt koekdik aan de spaanders van wat ooit
leven op de rand heette, verpopping te zijn
met de mogelijkheid tot vlinderen, maar
het felle glasinlood gaat niet lang mee, met
een schutkleur word je ouder, niet dat het je
wat kan schelen, dit lichaam is een lijkwade
in voorbereiding, ook op zee is de steven
niet veilig voor de pirouette draaiende meeuwen
in de geest een vooronder dat je niet durft
te ontsluiten, het dek gehuld in een mistig stinkdierparfum
je hebt de touwen stevig in handen, maar het is een
vruchteloos sjorren, het zeil nooit meer zo strak
als bij de afvaart, je vertrok met vergezichten
zeekaarten en sextanten het luchtledige in
los van het slakkenhuis gooide je alles overboord
o ijdelheid je dacht dat je zonder kon, zelfs de matroos
die rechterhand in wie je altijd hebt geloofd
ligt laveloos onder het vat van liederlijk vergaan
Jolies Heij
