als we dan toch aan het goud en zilver en het brons moeten – komt goed uit – drie gedichten springen er vandaag uit. de mond van niet vergeten van frans terken en het leven als een bruistablet opgelost in liefde – beelden van frans die de hele week meegaan. het levenslustige gedicht van rené hillenaar en de verstilde natuurromantiek van jako. dat is mijn keuze. alle dichters dank je wel voor insturen. maar het goud voor frans, zilver voor jako en het brons voor rené. van harte gefeliciteerd. en ja heb het leven lief. dichters aller landen!
Kind aan huis
Deze stad past als een maatpak
zeg je als je de glazen schuift
jij kind aan huis in elke kroeg
diep in de nacht nog zuig je
het vertier op als zand op de vloer
ruimhartig glijdt het vocht over tafel
zo ging je ook om met geluk
niet vragen hoe en waar het te vinden
maar doen wat van pas kwam
het schuim van de verzen happen
als het naar de rand van het glas kruipt
met je vingers tikkend op het tafelblad
in de spiegel zie je een hand op de borst
de hand die bij lamplicht woorden weegt
een mond gekust van niet vergeten
van het nachtbed dat onverwarmd
wachtte op in elkaar verdrinken
leven als een bruistablet
in liefde opgelost
FT 18.10.2019
https://fransterken.blogspot.com/
–>
‘doen wat van pas kwam’ _ (geen zoektocht naar het hoe!) een pragmatisch advies van de dichter Frans Terken bij het zo LUDIQUE aangedragen thema – heb het leven lief. we lezen een universeel slot in dit levensgedicht. wees maar niet bang zingt ludique – frans schrijft over ‘een mond gekust van niet vergeten’ – mooi – het leven als een bruistablet en dan in liefde opgelost. prachtig beeld. ja zo moet het leven. zijn. zo moet het zijn. het zijn zijn.
- Frans Terken – zo ging je ook om met geluk niet vragen hoe
- Petra Maria – wanneer je loopt dan wuiven bomen
- Ditmar Bakker – Toch kreeg ik wat wijsheid mee, van lieverlee..
- René Hillenaar – nu of nooit de brand erin de duivel mag me halen…
- Cartouche – het gaat nooit over
- Jako Fennek we strekken onze armen naar de wangen van de liefde
- Magda Haan in tranen
wie wint de enige echte virtuele – heb het leven lief – trofee op pomgedichten?
deze week gaan we er optimistisch tegenaan lieve dichters. heb het leven lief – zo prachtig vertolkt door LUDIQUE (vrijdagavond bewonderd in Delft – Rietveldtheater in hun nieuwe show APROPOS live gezongen) – dit weekend als inspiratiebron. dat we de dichters mogen lezen over het leven lief te hebben – en dat we ook mogen lezen in poëzie hoe het leven lief te hebben. en doe het maar helemaal over de top – of haal het uit uwe tenen – dat we het leven mogen vieren, uitschreeuwen dat we leven en zolang we leven. u kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak – 20 regel s is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd. juryvoorzitter Jeanine Hoedemakers is deze week om goede redenen verhinderd – zij bezoekt:
All Women – Theaterconcert t.g.v. Bevrijding ‘s-Hertogenbosch
Zondag 20 oktober – Muzikale voorstelling “Pontypridd 1944” door All Women t.g.v. 75 jaar Bevrijding ‘s-Hertogenbosch van 10.30-11.30 uur
ach soms komt het zo dicht bij elkaar dat je wel moet schrijven: bij het uitkomen van het verzameld werk van menno wigman en het zo prachtig door LUDIQUE vertolkte lied – heb het leven lief.
menno
laten we het
nog één keer uitpakken
en bewonderen
én laten
waar we zo goed in waren (geworden)
een leven over deden
het verbergen
achter onze veilige schaduw
de held uit hangen
laten we het laten
wat zo makkelijk is
dat je eraan voorbij gaat
ging – met jachten en jagen
met hollen en vliegen
in hoeveel gedichten
stond het niet beschreven
in hoeveel
ongelezen gedichten wél
dat je eerst bijna moet sterven
om het lief te zien
pom wolff
ik hou van jou
ik hou echt heel erg
veel van jou
mijn handen tasten
je schouders
en het kuiltje
van een ochtendlach
er was nooit een grijs
zo grijs en diep
als in jouw zeeën
je stem is goud
de woorden dansen
gretig
in een zacht balans
en als je boos wordt
of de eenzaamheid je tart
beweeg ik hemel
hemel hel en aarde
geluk
gelukkig zul je zijn
kom op nou toch
wanneer je loopt
dan wuiven bomen
grashalmen buigen
als je stopt en staart
de horizon trilt
en alles
alles staat heel even stil
alsof het leven wacht
alsof het leven lacht
heel zacht
op een teken van jou
van jou
waar ik zoveel
van hou
Petra Maria.
–>
het – heb het leven lief – brengt petra-maria terug tot twee – ach het is altijd (nouja meestal) van twee – het geluk – het leven – het opgaan – het grote herhaalde IK HOU VAN JOU – petra schuwt het niet om het uit te roepen – zonder dat geen leven lijkt de boodschap. de handen, de stem, dansend, een trillende horizon, wuivende bomen – alles alles zet petra in. en er is veel meer natuurlijk – het gedicht kent een einde – de liefde die petra hier heeft uitgeschreven zeer zeker niet. dat valt te lezen.
De Korrel
Mijn scholing was naar God—gereformeerd,
al werd mijn vader vurig atheïst
die kerk & bijbel verder heeft geweerd
daar hij wèl van Het Grote Liegen wist.
We bleven overnachten bij de nonnen
als middelbareschoolklas—niet benieuwd
naar exegese: jong en onbezonnen.
Als huiswerk diende één geïnterviewd,
dus legde ik mij toe om al ’t bedrog
—die vrouw van Kaïn, daar begon het mee—
in één gesprekje uit te bannen. Toch
kreeg ik wat wijsheid mee, van lieverlee:
Ze sloeg vulgaire vragen in de wind
en zuchtte, zei “Je bouwt op zand, mijn kind.”
[D.B.]
-x-
–>
Ditmar in een nonnenklooster, weer eens wat anders. of de goede raad van de hoofdzuster borg stond voor een lief leven – het finale oordeel schorten we nog even op. ik zeg een grappig technisch verzorgd dingetje met welke ditmar ons verrast op deze gewijde zondagochtend, met een onverwachte wending. toch ergens zal ditmar de nonnenliefde en de lust op elkaar toen niet zijn ontgaan bij zijn bezoekje aan het lesbisch paradijs dat elk nonnenklooster toch is geweest (en voor zover ze nog bestaan noch immer is.) dat ze daarbij ook nog lustig kindjes opofferden is een ander thema. heb het leven lief kent/kende vele toonaarden.
Lust for life
het grote bruisen begint
ik lik mijn wonden
met losse handen
en zie wel waar het klopt
ik sterf dit leven in de kiem
trek de tering uit de dag
en zaai mijn zaad
waar ik wil oogsten
het heeft te lang geregend
mijn hart loopt over
in een smeulend vuur
dat zich niet doven laat
nu of nooit de brand erin
de duivel mag me halen
als ik weer een dag
geen vonken schijt
laat me levensgeil
mijn dagen slijten
en mijn reet afvegen
aan de spijt!
© René Hillenaar
–>
ha wat leuk dat René heeft ingestuurd. ook hier lezen we een bruisend begin. de bruistabletten doen het goed deze week. rené presenteert een nieuw begin – ik wil nieuw worden – schreef gorter ooit – in die traditie dienen we hier te lezen – zonder spijt en zonder verleden – het nieuwe, het nieuwe leven aanvaarden – op een zeer aardse wijze aanvaardt de dichter hier de nieuwe weg – de lust for life – goed getroffen – het spat eraf – de woorden vol energie en geladen. mooi!
Zwart-witfoto
Honderd jaren lijden
eeuwen eenzaamheid
been- en hoofdwonden
‘Vechten
is de grootste vreugde
te beleven met je broek aan’
Stormlopen
in plaats van in stelling gaan’
een leven lang
Het gaat nooit over
hongerzucht en oorlog, een
oorveeg voor alle zonden
20-10-2019
GV/Cartouche
–>
of onze Cartouche het thema heeft begrepen – heb het leven lief – ik weet het niet. hij plaatst een zwart wit foto tegenover het zo gloedvolle en inspirerende thema. een dominee in de bocht lezen we. dit is er ook nog mensen – het leven is niet alleen een mooi plaatje. er is ook rampspoed, oorlog en verderf – houdt deze dichter ons voor. maar we willen nou net een weekje roze, liefde, lust, mooi&lief, beste Cartouche. we willen een keer niet de donkere holen in van zwart/wit. stuur je foto naar de wereldleiders, leg je foto in geschiedenisboeken – maar geef ons deze week hoopvolle woorden van de liefde van het leven en de lust.
tot we bemerken dat de uitgestrekte tijd
vermoeid zijn lijf kromt
ons gestaag naar de verdommenis duwt
we weren dan het kwaad
knijpen de keel van ‘t boze dicht
openen de luiken, opdat licht naar binnen dringt
we horen in de ochtenduren hoe buiten
de merel te keer gaat
bewonderen het opgaan van de zon
wandelen door morgendauw
strekken onze armen naar de wangen van de liefde
we plukken de laatste roos van ‘t jaar
vlekkeloos tussen verwelkt
rooskleurig en geurig zoals we het leven zien
jako fennek
–>
een fijn diep en diep romantisch gedicht met veel ‘Naturempfinden’. en zo hoort het ook als de uiteenspattende gloed met de jaren langzaam is uitgedoofd. dan dicht de dichter toch nog over de wangen van de liefde – maakt de dichter de liefde van twee in wezen groter en breidt de dichter de liefde uit tot alle wangen die de liefde in zich dragen en je toelachen. bij binnendringend licht, een leonard cohen accent. jako plaatst daarnaast heel geraffineerd kleine charmante en hartverwarmende accenten zoals het een dichter betaamt: de laatste roos, een opgaande zon, een kwiek vogeltje.
ogen spreken verlangen
liefde waar geen woord voor is
we spelen buiten de lijnen
harten breken en tranen vloeien
balanceren op schaarse momenten
in zwijgende geheimen
het kaarslicht is gedoofd
spoelen ons af en drijven weg
het stille weten van…
het stille weten van…
spoelen ons af en drijven weg
het kaarslicht is gedoofd
in zwijgende geheimen
balanceren op schaarse momenten
harten breken en tranen vloeien
we spelen buiten de lijnen
liefde waar geen woord voor is
ogen spreken verlangen
© Magda Haan
een beetje voorzichtig recenseren moet ik wel bij dit gedicht. bij deze dichteres, nieuw op de pom. de dichtregels herhaald van boven naar beneden en van beneden naar boven. zo wordt de tekst een spel van woorden en regels. maar is het poëzie? nee dat is het nog niet. poëzie is er niet voor om alles en alle gevoelens direct te benoemen. dit ‘gedicht’ is een wil melkertje. voor de kenners. magda moet leren het onbenoembare in woorden van poëzie te leggen. dit is meer een tekst voor een hulpverlener. heeft ie veel werk aan aan zoveel emoties. conclusie: magda plaatst inderdaad deze tekst buiten de lijnen van de poëzie.
Je weet het al
ik hou van jou
ik hou echt heel erg
veel van jou
mijn handen tasten
je schouders
en het kuiltje
van een ochtendlach
er was nooit een grijs
zo grijs en diep
als in jouw zeeën
je stem is goud
de woorden dansen
gretig
in een zacht balans
en als je boos wordt
of de eenzaamheid je tart
beweeg ik hemel
hemel hel en aarde
geluk
gelukkig zul je zijn
kom op nou toch
wanneer je loopt
dan wuiven bomen
grashalmen buigen
als je stopt en staart
de horizon trilt
en alles
alles staat heel even stil
alsof het leven wacht
alsof het leven lacht
heel zacht
op een teken van jou
van jou
waar ik zoveel
van hou
Petra Maria.