FRANS TERKEN wint de enige echte virtuele alles verscheurende vierkante-centimeter-pijn trofee op pomgedichten – Petra Maria zilver en Marten Janse brons – van harte!

  • Marten Janse – Ik heb gebeden om een korrel zand
  • Petra Maria – alles is groter met jou ook pijn
  • Frans Terken – Niet meer de stem van een vermiste dochter
  • Rik van Boeckel – Je zegt dat reizen deugdzaam is
  • Anke Labrie – als zij haar dode kinderen streelt
  • Cartouche – op zijn Vasalis
  • Jolies Heij – de regen zingt vreugdeloos zij leve hoog
en als de juryvoorzitster deze week treedt op – als vanouds – de zeer gewaardeerde Jeanine Hoedemakers

–>
ik las het gedicht van Babak Amiri  en vind het prachtig. Het ziet er naar uit dat, sommige  dichters in elk geval,  zich er door hebben laten inspireren.
De edelmetalen hoeven niet moeilijk te zijn denk ik want er steken drie dichters boven de rest uit en dat zijn Marten, Petra en Frans. Petra verdient zilver, Frans goud en Marten brons.

wie wint de enige echte virtuele alles verscheurende vierkante-centimeter-pijn trofee op pomgedichten?  het thema zal niet verbazen – een en ander naar aanleiding van de prachtige reactie van de dichter babak op het gedicht van webmaster – aan de orde is de pijntrofee – die pijn van nu en nooit meer. u kent de regels: de gedichten niet te lang svp tenzij noodzaak  – 20 regel s is genoeg – insturen voor zondag 10 uur 30. stuur in op het u bekende gmail.com adres van pomgedichten@ – of benut de blauwe contact functie boven aan de pagina. of laat onder dit item een reactie achter -ik zorg er voor dat uw gedicht in het item wordt geplaatst. commentaar als altijd verzekerd. 

niet meer

het is niet meer het alles verscheurende
dat je onlangs nog bij de dichter babak lezen kon
die-vierkante-centimeter-pijn die niet op te lossen valt in taal

het is meer het ontwaren van een gestalte
de hoop op een ontmoeting – niet eens een ontmoeting
de hoop op een voorbijgaan aan wie zo onzichtbaar is geworden

pom wolff
Babak Amiri:

die-vierkante-centimeter- (alles verscheurende)pijn, pom
waarvan jij elke millimeter blijkbaar begrijpt
heb ik in taal verzacht

in een verhaal over een meisje dat
de essentie van het leven begreep

in een verhaal over de scheve gebouwen
van mijn geliefde stad in de regen

in alle nuances van de magische woorden:
liefde en vriendschap

in een liedje gebaseerd op een gedicht van
een vrouw die dood ging voordat ik haar lief kon hebben

in een stellig statement over de stupiditeit
van de stellige statements

in de onwerkelijke oneerlijkheid
van een onoprechte linzensoep

in heimwee naar de bergen die
je pijn uitfaden

in de wijsheid van dronken onzekere nachten
vol verwijt, heen en weer

in bewuste keuze voor de mooie woorden
wat het ook mag betekenen
en nog meer….

want: het op te lossen
is een onmogelijke opgave natuurlijk

Babak
Een vlucht vooruit

Niet meer de stem
van een vermiste dochter
die in een koelwagen haar adem
en haar hartslag verliest

dat nooit meer horen
je hoofd met boze angsten volstopt
tegen je oren de bonkende vuisten
het bedrog van in valse handen vallen

hoe het een tragische reis is
van weeën bij een barende moeder
tot de gapende wond van levenloos
verkrampt een laatste schreeuw

het wegsterven van geroep
van slaan tegen een ijzige dubbelwand
volgestroomd met doodse stilte
die deze pijn tot zwijgen brengt

een vlucht vooruit die een hellevaart is
waar je nooit geborgen

FT 26.10.2019

–>
met het thema is de pijn gegeven –  deze week moeten de woorden pijn doen. de pijn van nooit meer! de actualiteit van de 39 doden pijnlijk door de dichter  in beeld gebracht. doet denken aan een mobiele gaskamer.

jeanine: –>
FT 26.10.2019
 
Dit is pijn. Ik lees hier een gedicht dat meteen binnenkomt. Enkel de laatste twee regels komen bij mij niet helemaal aan, ook al kan ik heel goed beredeneren waarom ze er staan. Ik ervaar  je gedicht als een ijzingwekkende pracht. Dankjewel Frans.
 
Gouden vingers

Water is later
meer dan toen je
nog geen dorst had
naar het goud van Midas

Het stralen van
zon zonder schaduw
tilt aarde naar
voetzolen op

Ik heb gebeden
om een korrel zand
die met de nagels

uitgegraven niet
meer smaakte naar
een korrel zand

Marten Janse
–>
met het thema is de pijn gegeven –  deze week moeten de woorden pijn doen. de pijn van nooit meer! marten plaatst het thema in een beperkt aantal woorden die verwijzen naar de verhalen van weleer. op de woorden heeft de dichter een licht filosofische coating aan gebracht. was het jan arends niet die ons leerde dat er geen mens is geweest die ooit een korrel zand heeft bezeten – uiteindelijk. in goud kunnen we niet leven hoe verguld we het leven ook aanhangen. de filosofische glans bevalt me goed, de woorden echter hadden gelet op het thema iets meer snijdend gemogen.

jeanine: –>
Marten Janse
 
Die laatste twee strofes grijpen me een beetje bij de keel.  Vooral bij eerste lezing.  Ik weet dat je een gedicht niet moet proberen te begrijpen, ik betrap mezelf erop dat ik altijd aan het uitpluizen sla.  Vandaag ga ik dat niet doen, Ik bied de woorden een weg naar waar het uitpluizen geen functie meer heeft, omdat ze doel bereikten.  Ook die tweede strofe is niet mis. Dankjewel Marten.
alles is groter

als een vlakte
leg je jezelf neer
in mijn leven

de wind ruist
door het waterriet
en mijn ogen
vallen in je lach

is dat wat we zijn
lopen we
pas voor pas
door de laatste
momenten

weet je dan niet
dat alles raakt
de wolken het blauw
het donkere
licht

alles is groter met jou
ook pijn

petra maria

–>
met het thema is de pijn gegeven –  deze week moeten de woorden pijn doen. de pijn van nooit meer! petra brengt het thema toch net teveel zoals het een goed schilder betaamt kleurrijk in beeld. maar het beeld moet op zwart bij dit thema.

jeanine: –>
petra maria
 
Gisterenavond al las ik dit gedicht en ik was verrukt over je schitterende vondst van de ogen die in zijn lach vallen. Goh, dacht ik, wat lees ik dit graag. Inspiratie lees ik hier. Die laatste twee regels zou ik schrappen. Ze voegen niets toe, integendeel.  Pijn is iets wat je voelt, niet wat je op een schoteltje krijgt aangeboden. Dankjewel Petra,
 
Langzaam langs meren


Je zegt dat reizen deugdzaam is
langzaam naar het einde van de wereld
naar een pijn van rusteloos loslaten


de stad verzacht bij aankomst
het park met de vijver verstilt
in groene algen van voorbije smart


het hart klopt in het land
de hand grijpt jou beet
tot de pijn eruit geknepen is


zo reizen we door een landschap
langs meren waarin tranen verdrinken
langs dunne bomen verzonken in tijd.


Rik van Boeckel
Tampere. Finland
26 oktober 2019

–>
met het thema is de pijn gegeven –  deze week moeten de woorden pijn doen. de pijn van nooit meer! we vinden nog veel te veel troostrijks in de woorden van rik – het moet snijden zijn en afgesneden zijn . vasalis zoeken we.

jeanine: –>
Rik van Boeckel
Tampere. Finland
26 oktober 2019
 
Mooi, een ander woord vind ik niet voor je gedicht. Dat reizen deugd doet neem ik graag aan en je laatste regel voert me even naar Jan Arends.
Zo reis ik een beetje door je woorden. Dankjewel Rik
 
Ha Pom, Pittig thema (zo vatte ik het tenminste op), wel mooi. Hierbij mijn bijdrage. Fijn weekend verder, Hartelijke groet,
 

voorbijgaand beeld
 
handen om leven te omvatten
versteend tot kleine piramiden
als zij haar dode kinderen streelt
 
luid schreeuwende mannen
hebben ze weggedragen
naar het leger fotografen
 
haar afscheidsblik vanuit een kloof
dan nog wat laatste kreten
in de zwarte stof gesmoord
 


–>
met het thema is de pijn gegeven –  deze week moeten de woorden pijn doen. de pijn van nooit meer! we lezen drie strofen pijn. het thema is gehaald. pijn geschreven vermoedelijk bij een nieuwsfoto. een geschreven beeld bij de krantenfoto’s van alledag. bij het zo nadrukkelijk gegeven zo realistisch verwoorde thema pijn past een iets minder realistisch poëtisch verwoord beeld. nou ja dat is de particuliere mening van uw door hoest gekwelde webmaster- die vandaag noodgedwongen kortaf moet zijn. gelukkig hebben we jeanine nog.

jeanine; –>

anke labrie
Een schreeuwend gedicht lees ik hier. Let wel, het is zondagochtend, dadelijk zijn mijn beoordelingen alweer op de pom geplaatst en morgen denk ik misschien, wat schreef je daar nou toch. Ik krijg een beeld bij je gedicht dat ik niet graag zie. Dat kun je best pijn doen noemen. Dankjewel Anke.

Perspectief
 
Dat ene
wat je me schreef
op zijn Frans, arrogant
die kattebel per expresse
kleiner dan een zegel
 
Fini
 
en niet het snijden
een tongriem breed
blijft zo schrijnen
maar het mijden van
wat had kunnen zijn
 
dat deed je
tenslotte de das om
 
261019
Cartouche
–>
met het thema is de pijn gegeven –  deze week moeten de woorden pijn doen. de pijn van nooit meer! uw webmaster gekweld door hoestbuien – cartouche zal wel weer opmerken – die hoest is in zijn juryhoofd geslagen – cartouche legt een vasalis variant op tafel. ‘En niet het snijden doet zo’n pijn, maar het afgesneden zijn..’ ja die pijn bedoelen we precies hier. de tekst van vasalis maakt die van cartouche tot een slap aftreksel. kunnen we de jury wel weer gaan aanvallen maar de dichter mag zelf ook wel de handen uit de mouwen steken.

jeanine: –>
261019
Cartouche
 
Weer een gedicht dat ik uit zou willen pluizen om het op de goede manier te begrijpen maar dat doe ik dus vandaag niet. Ik laat de woorden op me af stormen en als ze niet op de juiste plek arriveren dan geef ik het gedicht de schuld. Je schreef een schuldig gedicht, terwijl het er juist zo klip en klaar lijkt te staan. Dankjewel Cartouche.
herfstig verjaren
 
het is de tijd van de grote feesten
van het kleine uur, het lillendgistende vruchtvlees
de dagen zijn mooi geweest
 
maar de nachten duren lang als het leven
er tikken goddank geen klokken meer
je put wijsheid uit getallen
 
de bezorgde ouders van weleer

         die rollebollend in de bolderkar
vergaten dat kinderen ook kunnen bloeden –
 
eten taart en drinken spuitwater
wie verdeelt de aangekoekte erfenis
wie metselt voetafdrukken in gips
 
wie verzorgt de jankende kater?
de regen zingt vreugdeloos zij leve hoog
de liebfraumilch staat aan je lippen
 
in de tuin barsten klokhuizen uit de schil
eikels tikken hartverscheurend tegen de ramen
en wie heeft toch de slingers opgehangen?
 
 
Jolies Heij

–>
met het thema is de pijn gegeven –  deze week moeten de woorden pijn doen. de pijn van nooit meer! lezen we van die pijn bij Jolies? ik dacht het niet. jolies legt het thema te weken in een badje met vragen (en antwoorden ho maar!)- én geeft haar tekst bovendien de lelijkste titel van de eeuw mee. hoe verzin je zoveel lelijkheid?

jeanine: –>
 
Jolies Heij
 
een echte Jolies zou ik willen schrijven maar dat vind ik wel heel erg gemakkelijk, want wat is dat dan?  Ik voel me nogal heen en weer geschud.  Dat ik geen robot ben wist ik al heel lang maar nu weet ik het zekerder dan ooit. Nachten die lang duren als het leven, het klinkt poëtisch maar ik krab hier mezelf achter de oren en dat krabben doe ik vaker.  Bij dat lillendgistende bijv.
Mocht je me niet volgen kunnen in mijn commentaar dan mag je me via een pb bestoken met vragen.  Nog liever via de mail aangezien ik op mijn telefoon geen berichten kan openen.
Dankjewel Jolies
 

Share This:

Gepubliceerd door Pom Wolff

Hoi, welkom op mijn site pomgedichten. De site is in langzame opbouw net als de dichter. Ik ben geboren in Amsterdam, ik leef daar en wil daar ook wel doodgaan. Ik studeerde Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam, Rechten aan de Vrije Universiteit en werk als juridisch adviseur in de hoofdstad. Jan Arends is mijn favoriete dichter dan Kopland dan Menno Wigman. Paul van Ostaijen mijn dandyman. In slammersland geniet ik van Roop, Karlijn Groet, Peter M van der Linden - ACG natuurlijk, Ditmar Bakker, Jürgen Smit en Daan Doesborgh. En wat moet ik zeggen nog van Robin Block ( “hee ouwe wolf”) de wildemannen, lucky fonz III - Sander Koolwijk of Tom Zinger: "er is hier zeker 80 centimeter plant waar jij geen weet van hebt...." - mijn windroosmaatjes. Mijn optredens bezorgden mij eretitels: landelijk slamfinalist 2003, 2004, 2005 en brons in Tivoli in 2006, 2007 en 2010, 2011, 2012 en ook weer in 2013. - Dichter van het jaar in Delft 2005, voorts slamjaarwinnaar 2005 van de poëzieslag in Festina Len-te te Amsterdam, winnaar van Slamersfoort 2006. Jaarfinale Zeist 2007 en de BRUNA poézieprijs 2007 in mijn zak. Ik ben de hoogste nieuwe binnenkomer op de jaar-lijkse top-200 lijst van bekendste dichters Rottend Staal – Epibreren 2005. In 2008 kreeg Pom Wolff De Gouden Slamburger uitgereikt vanuit de Universiteit Utrecht – afdeling letteren en won hij het 2e Drentse open dichtfestival. op 19 april 2009 verscheen de bundel 'die ziekte van guigelton' - winnaar jaarfinale slamersfoort 2009. in 2010 won hij de dicht-slam-rap van boxtel en de dobbelslam van entiteit blauw te utrecht. in 2012 de grote prijs van Grimbergen én DE REBELPRIJS voor de poëzie van de REBELLENKLUP. Tot zover enig geronk. In 2014 presenteerde uitgeverij Douane op 22/11 in Café Eijlders de pracht bundel: 'een vrouw schrijft een jongen'. Sven Ariaans schreef in zijn juryjrapport Festina Lente Amsterdam: “Het is iemand die je zenuwen blootlegt om vervolgens op vaderlijke toon te zeggen dat die pijn jouw pijn moet zijn en dat er geen zalf bestaat. Elke cognitieve dissonantie die je voor jezelf op prettig hypocriete wijze had opgeheven, wordt je ingewreven, of zoals medejurylid Simon Vinkenoog het kernachtig zei: "hij verschaft illusieloos inzicht in de werkelijkheid". Ik voel me in deze omschrijving wel thuis.) 'je bent erg mens' van pom wolff verscheen in de befaamde Windroosserie in september 2005 en was in een mum van tijd uitverkocht. Nieuw werk - 'toen je stilte stuurde' verscheen op 18 november 2006 wederom bij Uitgeverij Holland te Haarlem. ook deze bundel was meteen uitverkocht. erik jan Harmens interviewde pom wolff over deze bundel in de avonden van villa VPRO.

Doe mee met de conversatie

3 reacties

  1. Gouden vingers

    Water is later
    meer dan toen je
    nog geen dorst had
    naar het goud van Midas

    Het stralen van
    zon zonder schaduw
    tilt aarde naar
    voetzolen op

    Ik heb gebeden
    om een korrel zand
    die met de nagels

    uitgegraven niet
    meer smaakte naar
    een korrel zand

    Marten Janse

  2. alles is groter

    als een vlakte
    leg je jezelf neer
    in mijn leven

    de wind ruist
    door het waterriet
    en mijn ogen
    vallen in je lach

    is dat wat we zijn
    lopen we
    pas voor pas
    door de laatste
    momenten

    weet je dan niet
    dat alles raakt
    de wolken het blauw
    het donkere
    licht

    alles is groter met jou
    ook pijn

    petra maria

  3. Een vlucht vooruit

    Niet meer de stem
    van een vermiste dochter
    die in een koelwagen haar adem
    en haar hartslag verliest

    dat nooit meer horen
    je hoofd met boze angsten volstopt
    tegen je oren de bonkende vuisten
    het bedrog van in valse handen vallen

    hoe het een tragische reis is
    van weeën bij een barende moeder
    tot de gapende wond van levenloos
    verkrampt een laatste schreeuw

    het wegsterven van geroep
    van slaan tegen een ijzige dubbelwand
    volgestroomd met doodse stilte
    die deze pijn tot zwijgen brengt

    een vlucht vooruit die een hellevaart is
    waar je nooit geborgen

    FT 26.10.2019

Laat een reactie achter